Του Απόστολου Λυκεσά
Ήτανε, λέει η διήγηση, άνοιξη, στα σίγουρα, όταν ο Νέαρχος Ανδροτίμου, Κρης, ναύαρχος του στόλου του Μεγάλου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ναυπήγησε νέα πλοία στον ποταμό Υδάσπη, επειδή βρήκε βολικά τα βαβυλωνιακά κυπαρίσσια. Ύστερα έκοψε αζιμούθιο και παρέπλευσε τις ακτές των Αραβίων, των Ωρειτών, των Ιχθυοφάγων, της Καρμανίας. Του το είχε παραγγείλει ο βασιλιάς να βρει θαλάσσια επαφή από Περσία σε Ινδία. Κι ύστερα στην επιστροφή, ανάπλευσε τον Πασίτιγρι και τον Ευφράτη κι έφτασε ανακουφισμένος και επευφημούμενος στα Σούσα το 324 π.Χ. όπου τα βράδια διηγούνταν σαν παραμύθι τις περιπέτειες του στον θριαμβευτή άνακτα που είχε σαρώσει την τότε γνωστή οικουμένη.
Σε μια του αφήγηση, θολή χρονικά και περισσότερο γεωγραφικά, διηγείται ότι έφτασε σε ένα νησί, κατά Μπαχρέιν μεριά το υπολογίζουν νεότεροι, που το λέγαν Νόσαλα*. Κι ήταν το νησί ζωσμένο από τοπικούς θρύλους πως, όποιος το πλησίαζε μαύρος ρούφουλας τον κατάπινε, χανόταν δια μιας, μηδέ τη φωνή του άκουγες, μηδέ τα κοκαλάκια του εύρισκες, μαύρη τρύπα η νήσος, ως και τον χρόνο εξαφάνιζε, ούτε πουλιά, ούτε ψάρια, ούτε ερπετά, ούτε θηλαστικά δεν υπήρχαν πάνω της εξαφάνιζε ως και την μνήμη, τα πάντα κατάπινε. Όλα αυτά τα έκανε μια στριμμένη Νηρηίδα έλεγε η ιστορία, πολύ κακιωμένη, άγνωστο για ποιο λόγο, αλλά το ‘χε βάλει αμέχι μουχαμέτι να ζει μονάχη της και όποιον της χαλούσε την μοναξιά, τον έστελνε στο απώτατο τίποτα.
Ε, το λοιπόν, φίλες και φίλοι καμιά φορά οι γραφιάδες, οι καλαμαράδες, οι μικροφωνάδες, οι παραμυθάδες, οι κουτσομπόληδες, οι παρλαπίπες, οι ολιγογράφοι και οι πολυλογάδες, συμβαίνει, που και που, να πέφτουν πάνω στη νήσο τούτη, γιατί τα Νόσαλα, μπορούν να βρίσκονται τη μια στη Μεσόγειο και την άλλη στον Ινδικό, χθες στην Ωκεανία και σήμερα στα στενά του Μαγγελάνου, αλλά και τον πορθμό της Κορίνθου τον καταδέχονται, μπορεί να είναι σε πολλά σημεία ταυτοχρόνως, τέτοιο διαολονήσι είναι, καταπίνει τον Λόγο περισσότερο από ότι καταπίνουν οι καλόγεροι τη γλώσσα τους όταν δίνουν όρκο σιωπής.
Τώρα, είμαι κι εγώ έξω από το νησί αυτό, κι όπως βλέπω την ομίχλη του, λέω να πάω «κι ας μου βγει και σε κακό», οπότε εξηγώ την από δω και πέρα σιωπή μου, μέχρι το τέλος του χρόνου, κι απ τον καινούργιο βλέπουμε, αν δηλαδή βγει ο Ήλιος -όπως στον σχετικό μύθο- και αποφασίσει να με λευτερώσει.
Πάντως για μην αποκαρδιώσω τους ευεπίφορους στην απογοήτευση, θυμίζω και την συνέχεια της αληθινής πια ιστορίας. Ο Νέαρχος όταν έφτασε έξω από τα Νόσαλα και γνωρίζοντας τους μύθους πήρε κατ’αρχήν τα μέτρα του. Έστειλε λέει ο ίδιος έναν κέρκουρο, ένα μικρό σκάφος, μια μικρή βάρκα της συνοδείας του στόλου στα Νόσαλα για ανίχνευση. Αλλά ο κέρκουρος δεν γύρισε ποτέ. Μάταια περίμεναν να ακούσουν κουπιά και να δουν το πλοιάριο να επιστρέφει. Κι έπεσε πανικός μεγάλος στον στόλο ολόκληρο, να φύγουν λέγανε από εκεί μην τους καταπιεί όλους το διαολονήσι, μην τους τραγανίσει τα κόκκαλα η νηρηίδα, τρέμανε σαν τα ψάρια πολεμιστάδες δυό μέτρα που είχανε σκοτώσει ο καθένας αμέτρητους στις μέχρι τότε μάχες. Αλλά ο Νέαρχος δεν ήταν ψάρι, θύμωσε, πολύ, μπήκε σε μια άλλη βάρκα και πήγε στο νησί, κατέβηκε στην παραλία του, το έφερε βόλτα, τον κέρκουρο δε τον βρήκε βέβαια αλλά ο ίδιος τίποτα δεν έπαθε, γύρισε κανονικά στον στόλο και τους έριξε ένα μπερντάχι για τις βλακώδεις δεισιδαιμονίες τους.
Άρα λέω πια ότι το θέμα είναι πρώτα να μην φοβάσαι και, δεύτερο, να θυμώνεις, να θυμώνεις και να το δείχνεις κάθε που βάζουν απέναντί σου σκιάχτρα. Τότε θα βρεις ότι ο γραφιάς ή ο παραμυθάς που έψαχνες δεν είχε χαθεί ποτέ. Πάει να πει ότι ανακαλύπτει ή ανασταίνει ο καθείς τους γραφιάδες που έχει ανάγκη. Κι όσοι χάνονται μπορεί να μην είναι για κακό. Μπορούν να ελπίζουν ότι θα τους ανακαλύψουν κάποιοι άλλοι από αυτούς που δεν τους χρειάζονταν ή τους ξέχασαν.
Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά.
*«Μέγας Αλέξανδρος - Οι πρώτες πηγές- Τα αποσπάσματα των αρχαίων ιστορικών» (Εισαγωγή-Κείμενα- Μετάφραση- Σχόλια, Ήρκος - Στάντης Ρ. Αποστολίδης, εκδόσεις Gutenberg, 2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου