Αντέχουμε;

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Αν ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ζούσε σήμερα, θα ήταν 22 ετών.
“Ισως και ο Νίκος Ρωμανός να μην βρισκόταν πίσω από τα κάγκελα μιας φυλακής, αλλά αυτό ας απασχολήσει τους σοβαρούς κοινωνιολόγους και όχι τον κάθε μ@λάκα Πρετεντέρη και τον κάθε μ@λάκα που περιμένει τον Πρετεντέρη να του πει τι να σκεφτεί.   

Εν αντιθέσει με ότι πιστεύουν οι υπερασπιστές της «δημοκρατίας», εκείνη την μαύρη νύχτα πριν 7 χρόνια, σκοτώθηκε ένα παιδί από αυτούς που υποτίθεται ότι το προστατεύουν.

“Ενα ΜΜΕ, ονόματι Mega Channel, παραποιούσε βίντεο για να κρύψει το φονικό και να το παρουσιάσει ως συμπλοκή μεταξύ ΜΑΤ και αναρχικών.

Δεκάδες άλλα ΜΜΕ προσπαθούσαν να παρουσιάσουν το γεγονός ως μια κακή στιγμή ή ότι ο Αλέξης τα ήθελε και τα “παθε.   

Για την μάνα του Αλέξη, όλα αυτά δεν θα είχαν καμία σημασία, η ζωή της τελείωσε εκείνη τη στιγμή.

Της έκλεψαν το παιδί της, το αγόρι της και δεν θα το ξεχάσει ποτέ, δεν θα τους συγχωρέσει ποτέ.

Από εκείνη τη μέρα -και κάθε μέρα- κάθε ανάσα της είναι ένας μαραθώνιος, μια αχανής έρημος.

Είναι αφύσικο να πεθαίνουν τα παιδιά πριν τους γονείς τους, δεν μπορώ να διανοηθώ χειρότερη στιγμή για έναν άνθρωπο από αυτήν, δεν θέλω να τη ζήσω ποτέ.

Και είναι ακόμα χειρότερο για τον γονέα όταν το παιδί του δολοφονείται και όταν έχει παράλληλα να αντιμετωπίσει και το κάθε μαλακισμένο που προσπαθεί να προστατεύσει ένα σκατοσύστημα που μας βιάζει κάθε μέρα, προσπαθώντας να αθωώσει τον δολοφόνο και τον σκατοθεσμό που τον όπλισε.

Γιατί, εντέλει, περί αυτού πρόκειται.

Το χέρι του Κορκονέα κρατούσε το όπλο που σκότωσε τον 15χρονο Αλέξη, στις 6 Δεκεμβρίου του 2008.

“Ομως, η προσπάθεια συγκάλυψης από την αστυνομία και από το πολιτικό σύστημα καταδεικνύει ότι οι δράστες ήταν περισσότεροι -από τον εκπαιδευτή, μέχρι την ΕΛΑΣ και το σύστημα που βγάζει έναν ένστολο στο δρόμο για να… διατηρεί την τάξη, ειδικά όταν αυτή διασαλεύεται από 15χρονους μετά τη δύση του ηλίου, ενώ η προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος είχε μια πολύ απλή εξήγηση, καθώς χωρίς αποδεκτό έγκλημα δεν υπήρχαν ένοχοι.

Και αυτό εξόργισε σχεδόν τους πάντες, ο τρόπος με τον οποίον προσπάθησε να κουκουλωθεί η αισχρή δολοφονία ενός παιδιού.

Τις επόμενες μέρες ήταν τέτοια η οργή του κόσμου που η τότε κυβέρνηση Καραμανλή, συζητούσε ακόμα και την εμπλοκή του στρατού για την αντιμετώπιση της εξέγερσης.

Πιστεύω πως ποτέ άλλοτε στη χώρα μας δεν απειλήθηκε σε τέτοιο βαθμό η υπάρχουσα κοινωνική δομή, ο τρόπος με τον οποίον η δολοφονία αποτέλεσε την αφορμή για την εκδήλωση της νεανικής οργής -και όχι μόνο- ήταν πρωτοφανής.

Επιστρατεύτηκε μέχρι και ο “Αγιος Βασίλης για να κατευνάσει το οργισμένο πλήθος, κάτι που οδήγησε στην πυρπόληση του χριστουγεννιάτικου δέντρου στις 8 Δεκεμβρίου.

Αυτό εξάλλου ήταν το πρώτο μέλημα της κυβέρνησης και του κατεστημένου: να μην διαταραχθεί η «ομαλότητα» και να μην απειληθεί η …φυσική τάξη των πραγμάτων.

“Επρεπε πάση θυσία να επιστρέψει η κοινωνία στη ρουτίνα της.

Σύμφωνα και με τον τότε υπουργό Εσωτερικών, έναν κύριο Προκόπη Παυλόπουλο -τον νυν ΠτΔ- η δολοφονία του Αλέξη ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό και ως τέτοιο «έπρεπε» να αντιμετωπιστεί από τα πλήθη, ως μια κακιά στιγμή.

“Οπως εκείνη του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά στις 17/11/1985, που δολοφονήθηκε από τον Μελίστα, τον οποίον Καλτεζά, διαπόμπευσε η υπεράσπιση του δολοφόνου, επειδή άκουγε ροκ μουσική και οι γονείς του ήταν χωρισμένοι.

“Οπως εκείνες του Ιάκωβου Κουμή και της Σταματίνας Κανελλοπούλου, στις 16/11/1980.

Οπως η παρ” ολίγον δολοφονία του Αυγουστίνου Δημητρίου, από μια… ζωηρούτσικη ζαρντινιέρα.

Το τι μαλακίες ακούστηκαν από πολιτικούς ή τους εμπλεκόμενους φορείς σε αυτές τις υποθέσεις δεν λέγεται.

Πχ ο πρωθυπουργός Ράλλης είχε δηλώσει για τις δυο δολοφονίες (Κουμή-Κανελλοπούλου): «Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη.»

Ο δε Νικήτας Κακλαμάνης εξέφρασε τη λύπη του για το πλήγμα που δέχθηκε ο οικονομικός βίος σε μια δύσκολη εποχή για τη χώρα.

Συγκρατήσου…

Πάντως αν το σκεφτείς αξιοπρεπώς και όχι ως πειθήνιο ον, όλοι αυτοί οι «ατίθασοι» νέοι δεν ήταν παρά τα θύματα μιας κραταιάς αντίληψης, ενός κάλπικου «δημοκρατικού» πλαισίου μέσα στο οποίο υποχρεούται να συμμορφώνεται ο πολίτης.

Γιατί, όταν δεν υπάρχει συμμόρφωσις, πάντα ακολουθεί η καταστολή.

Και με ποιον άλλον τρόπο μπορεί να αθωωθεί η καταστολή -όταν από μόνη της είναι στυγνό έγκλημα- παρά με την ενοχοποίηση του ίδιου του θύματος;

Εν πάση περιπτώσει, στο πρόσωπο του Αλέξη εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι είδαν το πρόσωπο του δικού τους παιδιού.

Και η αλήθεια αυτή είναι, αντί του Αλέξη θα μπορούσε να είχε σκοτωθεί εκείνη τη νύχτα ο καθένας από μας.

Και η λεγόμενη κοινωνική ειρήνη δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια μαζική αυταπάτη, καθώς η καταστολή είναι πανταχού παρούσα.

Ο Μάνος Χατζιδάκις είπε κάποτε: «Είναι λάθος να νομίζουμε ότι περιφρουρείται η ελευθερία μας με το να καταδιώκονται άνθρωποι που δε μας νοιάζουν. Θα “ρθει μια δεδομένη στιγμή που και εμείς δε θα μοιάζουμε με κάποιους κι εμείς σωστά θα καταδιωχθούμε. Μην ξεχνάμε ότι αυτό είναι η αρχή και η βάση του εθνικοσοσιαλισμού και του φασισμού. Δεν κινδυνεύουμε απ” αυτούς που δε μας μοιάζουν. Κινδυνεύουμε απ” αυτούς που μας περιφρουρούνε.»

Στην τελική, ποιος μπορεί να πει με απόλυτη σιγουριά ότι δεν είναι θέμα χρόνου να χάσει τη ζωή του ένας ακόμα αθώος από την αστυνομική/κρατική βία, την οποία βέβαια δεν σπεύδει κανένας παπαγάλος να καταδικάσει;

Και όσο εύκολο είναι να θεωρείς πως επειδή είσαι φρόνιμος δεν κινδυνεύεις, άλλο τόσο εύκολο είναι να βρεθείς στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.

Να πάει να γ@μηθεί αυτού του τύπου η ομαλότητα.

Ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση.

“Ηταν ερώτηση.

Αντέχουμε;

Με εκτίμηση

Άρης

 

(Αγαπητέ Άρη, δεν θα πω αν ο Δεκέμβριος του 2008 ήταν ερώτηση ή απάντηση. Πάντως, ήταν η στιγμή να διαλέξεις με ποιους θα πας. Εγώ τότε διάλεξα. Βέβαια, αν ο Δεκέμβριος του 2008 ήταν ερώτηση, ακολούθησαν άλλοι 84 μήνες, οπότε ξέρουμε την απάντηση. Και δεν την αντέχουμε. Για τις εξεγέρσεις, θα είχα να πω πως μάλλον πρέπει να γίνουν πιο έξυπνες. Και για μια φορά, αντί να περιμένουμε το πρώτο χτύπημα των άλλων για να αντιδράσουμε, να χτυπήσουμε εμείς πρώτοι. Όταν το ξύλο είναι αναπόφευκτο και όταν πίσω σου είναι ο τοίχος, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ρίξεις εσύ την πρώτη μπουνιά. Να είσαι καλά, Άρη.)

pitsirikos.net