«Η σύγκρουση της πραγματικότητας με τα όνειρά μου» είναι «η αιώνια καταδίκη μου». Έτσι συνόψιζε η Μαργαρίτα Καραπάνου, που έφυγε τελεσίδικα από το μάταιο τούτο κόσμο στις 2 Δεκέμβρη του 2008, την αιτία για τις μεγάλες τρικυμίες της ψυχής της, έτσι εξηγούσε την κλαγγή των όπλων της φοβερής εμφύλιας σύγκρουσης μεταξύ του έλλογου(της «λογικής» πραγματικότητας) και της εγκλωβισμένης ονειρικής επιθυμίας. Γι’ αυτό η τρικυμία δεν είναι παρά η εκφραζόμενη μέσω της γλώσσας προσπάθεια του «ονείρου» να σπάσει τις αλυσίδες. Γι’ αυτό όλοι είμαστε «τρελοί». Κυρίως τρελαίνονται οι νέοι των οποίων τα όνειρα τσακίζονται στα βράχια μιας πραγματικότητας που τους αρνείται ανάλγητα.
Αλλά η «αληθινή» τρέλα επισυμβαίνει όταν η ματαίωση των ονείρων οδηγεί στην τύφλωση. Τρέλα, συνεπώς, είναι να είσαι έξ-υπνος (εκτός ύπνου) και να σκέφτεσαι με όρους ονείρου, είναι να στρέφεις τα μάτια σου στον ήλιο και όλα να νυχτώνουν. Γι’ αυτό ο Ντεκάρτ «κλείνει τα μάτια και βουλώνει τα αυτιά του» (προστατεύεται για να μην τυφλωθεί από τη γητειά, όπως εκείνος, που, κοιτάζοντας τον ήλιο και όντας τυφλωμένος, «βλέπει» ό,τι φαντάζεται) για να βλέπει καλύτερα την αληθινή διαύγεια του ουσιώδους φωτός. Υπ' αυτή την οπτική η τρέλα είναι η εκφορά μιας αλήθειας από καιρό γνωστής μα καταγέλαστης, είναι η αμφισβήτηση σε ό,τι εμποδίζει το όνειρο. Η τρέλα διεκδικεί το όνειρο, την επιθυμία την οποία εκείνοι που κατισχύουν και ορίζουν την πραγματικότητα αρνούνται.
Επίσης, οι τρελοί είναι και φορείς του ιστορικά αγνοημένου, περιφρονημένου, εξόριστου, ηττημένου, που ενίοτε όμως δικαιώνεται. Δεν είναι τυχαίο ότι στις τραγωδίες του 17ου αιώνα η τρέλα έλυνε το δράμα, απελευθερώνοντας την αλήθεια και ανακτώντας το πραγματικό. Αυτό έκανε και η Μαργαρίτα Καραπάνου, η κόρη, όχι του πατέρα της, αλλά της μάνας της, Μαργαρίτας Λυμπεράκη! Εν προκειμένω, ισχύει μάλλον η Φρ. Ντολτό που έλεγε πως «η τρέλα είναι αταξία οφειλόμενη στην απελπισία, να μην έχεις έναν όμοιό σου που να σε θεωρεί αξιαγάπητο, που να αναγνωρίζει τον εαυτό του σε σένα». Δυστυχώς, η Μαργαρίτα Καραπάνου έζησε σ’ έναν κόσμο όπου η δυνατότητα του λυρισμού της επιθυμίας και η δυνατότητα μιας ποίησης του κόσμου βρίσκονται ενωμένες μόνο στην τρέλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου