H απελπισία κόβει βόλτες πάνω – κάτω

 

Λάκης Λαζόπουλος

 

Καταρρέει ο ΣΥΡΙΖΑ, διαλύεται η Νέα Δημοκρατία.

Έτσι λέει το γκάλοπ του κυριακάτικου Βήματος αλλά μοιραίως πως, ο λαός τους θέλει μαζί, ενωμένους ως οικουμενική κυβέρνηση. Δεν εμπιστεύεται το κάθε κόμμα χωριστά αλλά τα εμπιστεύεται μαζίQ

Από πότε δύο ερείπια μαζί είναι καλύτερα (κατά το γκάλοπ) από το κάθε ερείπιο μόνο του; Αυτό είναι δουλειά μίας εταιρίας δημοσκοπήσεων να μας το απαντήσει.

Οι εταιρίες δημοσκοπήσεων, που λόγια πολλά ακούσαμε και υποσχέσεις ότι θα μπουν κι αυτές σε τάξη,  ότι τιμωρίες θα υπάρξουν, για όλη αυτή την κατάπτυστη προπαγάνδα και τα καθοδηγούμενα αποτελέσματα τα οποία είδαν το φως στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, λόγια και υποσχέσεις, που ανέβηκαν κι αυτά στο ράφι της αριστερής αμνησίας.

Η αλήθεια, πέρα από τις δημοσκοπήσεις, πέρα από όλα, είναι πως αυτή η διάχυτη απελπισία στον κόσμο είναι αυτή που κάνει παιχνίδι.
Κόβει βόλτες πάνω, κάτω

Έβλεπα το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, με τον Λεβέντη μπροστά-μπροστά, πρώτη μούρη, κεντρικό τραπέζι και σ΄έπιανε η μαύρη απελπισία. Μαζεύονται όλοι εκεί, μιλάνε για να μιλάνε, λένε για να λένε και βρίσκουν μια ευκαιρία  να διαλαλήσουν στα κανάλια ως πραμάτεια την διαφωνία τους.

Εκεί , ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς, και ο εξουδετερωμένος κύριος Τίποτα, ο κύριος Θεοδωράκης εννοώ.
Ένας αμήχανος Πλακιωτάκης, η κόρη του Γεννηματά μαζί, ζώντας μεγαλεία σε ένα Πασόκ του 4% και το ΚΚΕ να ψάχνει τον εαυτό του έξω από το προεδρικό μέγαρο.

Ο Τσίπρας να κερδίζει τις εντυπώσεις αλλά να χάνει την  ουσία, η οποία είναι μία.

Ανεξάρτητα από το τι ειπώθηκε ή συμφωνήθηκε  στις 12 Ιουλίου, η 1η Δεκέμβρη του έτους 2015 στην Ελλάδα δείχνει ότι ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλο, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η θεραπεία, δεν σηκώνει κανένα περαιτέρω φάρμακο.

Τέλος! Βάλτε ένα τέλος.

Ας πάμε στην δραχμή, ας πάμε στο δηνάριο, ας πάμε όπου στο διάολο θέλει να πάμε.

Αυτό είναι το μοτίβο των καθημερινών συζητήσεων των ανθρώπων, που η απελπισία τους κόβει βόλτες στα ταβάνια.

Τέλος δεν έχει πια αυτός ο δρόμος, αυτή η κατηφορική οδός των προκαταβολών, των αμέτρητων φόρων.

Η ατζέντα της κυβέρνησης αντί να είναι μια καινούργια ατζέντα είμαι μια ίδια ατζέντα της δεξιάς.

Φόροι, φόροι, φόροι. Σαν να βρήκαν πεσμένη στον δρόμο την ατζέντα του Σαμαρά και συνεχίζουν να την εκτελούν. Δεν δημιουργείται καμία προοπτική. Απολύτως.

Τι θα γίνει λοιπόν για το ασφαλιστικό; Τι καταλάβαμε; Τίποτα!

Ότι διαφωνούν τώρα γι΄αυτά που είχαν συμφωνήσει πριν, αλλά όταν θα αρχίσει να πιέζει ο Σόιμπλε θα λένε: είμαστε Ευρωπαίοι, δεν μπορούμε να φύγουμε από την Ευρώπη ας υποχωρήσουμε και πάλι.

Γιατί υπάρχουν δύο Ευρώπες. Μία αυτή που πιέζει και μία αυτή που υποχωρεί.Εμείς ανήκουμε στην Ευρώπη που υποχωρεί απέναντι στην πρωτοφανή γερμανική δημοσιονομική εισβολή στην χώρα μας.

Είναι απλό. Πλην του ΚΚΕ, που το λέει ξεκάθαρα «έξω απ΄την Ευρώπη κι ότι θέλει ας συμβεί» όλοι οι άλλοι προσπαθούν να τετραγωνίσουν τον κύκλο.

Να δοθούν λοιπόν κι άλλα 3 δις από τις συντάξεις των Ελλήνων; Όχι! Όχι!

Δεν ξέρω που πρέπει να ανέβουν οι Έλληνες και να το βροντοφωνάξουν αλλά η απάντηση είναι όχι! Ούτε μισό ευρώ.

Βάλτε ένα φρένο, διότι  αυτοί θα ζητάνε κι άλλα, κι άλλα, κι αλλα.  Δεν σταματούν, δεν ησυχάζουν.
Ο Δράκουλας για κάθε ποτήρι αίμα που πίνει του ανοίγει η όρεξη για το δεύτερο.

Όσα ζούμε σήμερα είναι δουλειά και έργο του Σόιμπλε. Έχουμε πόλεμο, δήλωσε ο Ολάντ. Αλλά δεν έχουμε πόλεμο με τους τζιχαντιστές μόνο, έχουμε πόλεμο με τους φιλελεύθερους της Άγριας Δύσης. Αυτοί έχουν φέρει όλα τα δεινά.

Έχουν ανοίξει οι πληγές του κόσμου και τρέχει η στεναχώρια άφθονη στους δρόμους, στα σπίτια, στις ζωές μας.
Αυτός, που υπερασπίζεται την λιτότητα των λαών σαν να είναι ο παγκόσμιος παντογνώστης του πως πρέπει να ζει ο άνθρωπος, τον Σόιμπλε εννοώ, έχει χάσει κάθε έλεγχο μέσα στην παντοδυναμία της εξουσίας του..

Θα διαλυθούν όλα. Άναρχο κύμα θα αρχίσει να “ρχεται  από το πουθενά, από τα έγκατα των απελπισμένων. Θα περπατάμε σε λίγο στην έρημη μας χώρα φοβούμενοι.

Ο πρωθυπουργός δεν έχει τόσο χρόνο όσο του λένε ή όσο ο ίδιος πιστεύει. Έχει πολύ λιγότερο χρόνο μπροστά του.
Ο δρόμος από κει που πάει δεν τον βγάζει. Χρειάζεται επαναστατική λογική. Άγρια σύγκρουση και άμεση.

Ο κόσμος απελπισμένος μεν αλλά με το ένα μάτι προσδοκά την αλλαγή της κατάστασης μη έχοντας κάπου αλλού να ελπίσει.
Τουλάχιστον προς το παρόν.

Ακουμπάει με σχετική δυσπιστία και προσπαθεί μέσα από τις φυλλωσιές των δυσβάστακτων φόρων μήπως δει κάτι από αυτά που βλέπουν αυτοί που τα εφαρμόζουν.

Ας μην χαθεί ο κόσμος που πίστεψε.
Ας μην πνιγεί  στην απελπισία.
Είναι βαθιά τα νερά της και κάθε μέρα ένας-ένας βουλιάζει η βάρκα του.
Δεν αντέχουμε άλλο αυτή την φορομανία και την αριστερή εξόντωση. Στοπ!

Χάνουμε την χώρα, στοπ!

Χάνουμε τους νέους, στοπ!

Χάνουμε την ελπίδα, στοπ!

www.altsantiri.gr