Από την «ΕΑΔΕ» του Λεωνίδα στην… «ΕΥΜΕ» του Αλέξη;

Ο πολίτικος «έρωτας» Μαξίμου – «Καραμανλικών» είναι πλέον πιο ηχηρός  από βήχα…
 

Του Σάκη Γαβρήλου
 

Μέχρι πρότινος, όσες φορές στα τηλεοπτικά πάνελ η συζήτηση «άγγιζε» τις σχέσεις του Μαξίμου με το «καραμανλικό» στρατόπεδο της Νέας Δημοκρατίας, οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους: Όλα αυτά, κατά τους ίδιους, υποτίθεται πως ήταν «αποκυήματα πολιτικής φαντασίας», «αβάσιμοι ισχυρισμοί», αν όχι και «εφευρέσεις του μιντιακού συστήματος» που βάλθηκε να σπιλώσει την αριστερή υπόληψη του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως επειδή δεν ξέρει πώς αλλιώς θα μπορούσε να ανακόψει την ξέφρενη… «αντι-συστημική» πορεία της «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης.

Εφεξής, βεβαίως, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον υποχρεωμένα εκ των πραγμάτων να χαλιναγωγούν την κατηγορηματικότητα που χαρακτηρίζει τις διαβεβαιώσεις τους ότι δεν «υπάρχει φωτιά», ούτε «ψήσιμο» συγκλίσεων. Συγκλίσεων που προοιωνίζονται «παιχνίδια» συνεργασίας στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, ή και κυβερνητικές συμπράξεις,  όποτε αυτό το κρίνουν αναγκαίο εγχώρια κέντρα ή – το πιθανότερο-  οι επικυρίαρχοι δανειστές.

Εκτός πια αν τα εναπομείναντα στελέχη του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ έχουν εθιστεί τόσο στις παταγώδεις διαψεύσεις των «διαβεβαιώσεών τους» (από την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου που «θα επέτρεπε στην κυβέρνηση να κερδίσει χρόνο και να εξασφαλίσει αξιοπρεπή συμφωνία», έως το «εμείς δεν υπογράφουμε μνημόνιο», «δεν είμαστε παντός καιρού», κλπ), ώστε δεν τους φαίνεται βαρύς ο κίνδυνος να χρεωθούν μία ακόμη. Ειδικά για τους βουλευτές, η λίστα το έχει αυτό το πλεονέκτημα: Δεν φοβούνται μήπως χάσουν την επανεκλογή επειδή θα «γίνουν ρόμπες». Αντιθέτως, ευελπιστούν ότι ο  «άναξ» ενδέχεται να εκτιμήσει δεόντως την προθυμία τους (να γίνουν)…

 

Μετρώντας «Εθνάρχες» και σημερινούς «Εγγυητές»…

Τι είναι εκείνο που οριοθετεί το «μέχρι πρότινος» από το «τώρα»; Δυο καθαρές – πιο καθαρές δεν γινόταν – τοποθετήσεις, που προφανώς αναλαμβάνουν «να προλειάνουν το έδαφος». Πρώτα «χτύπησε», μιλώντας στη «Real News», ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης, Δημήτρης Παπαγγελόπουλος:

«Καλώς ή κακώς, τρεις είναι οι Εθνάρχες στην Ελλάδα: Του κέντρου είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος, της Δεξιάς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και τώρα ήρθε η ώρα της Αριστεράς να αποκτήσει τον Εθνάρχη της - εάν δεν τον απέκτησε ήδη - τον Αλέξη Τσίπρα». Όσο για τον Κώστα Καραμανλή, αυτός δεν είναι απλώς «πρόεδρος της καρδιάς όλων των Νεοδημοκρατών», αλλά και «χρυσή εφεδρεία της χώρας».

Υπάρχει ακόμη κανείς αφελής που δεν αντιλαμβάνεται τι «αναγγέλλει»  ο Παπαγγελόπουλος;  Δύσκολα θα άφηνε έστω κι έναν μια άλλη ατάκα του, σύμφωνα με την οποία τρία πρόσωπα αποτελούν «εγγύηση για την καλή λειτουργία της δημοκρατίας σε εποχή κρίσης και για την ασφάλεια της χώρας»: Προκόπης Παυλόπουλος, Αλέξης Τσίπρας, Κώστας Καραμανλής…

Μονομερής «λείανση εδάφους», όμως, δεν νοείται… Έτσι, ανέλαβε ο «καραμανλικός» Ευριπίδης Στυλιανίδης να συνδράμει στην εμπέδωση του κατάλληλου κλίματος, με ένα μίνι – μανιφέστο, αλλά και με μία άκρως ενδιαφέρουσα πληροφορία.

Το «μανιφέστο»:

«Υπάρχει όντως θεσμική επικοινωνία και αλληλοκατανόηση ανάμεσα στην Κεντροδεξιά και στην Κεντροαριστερά. Άλλωστε η ορίτζιναλ Κεντροδεξιά δεν θέλει να δημιουργεί εχθρούς, θέλει να τους αγκαλιάζει και εν συνεχεία να τους νικά αγκαλιάζοντάς τους».

Η πληροφορία:

«Η μοναδική φορά που είχε ο κ. Καραμανλής απευθείας συνομιλία με τον κ. Τσίπρα  ήταν κατά τη διάρκεια των 17ωρων διαπραγματεύσεων του Πρωθυπουργού με τους δανειστές. Πέραν τούτου ουδέν».

Αν ήταν η μόνη φορά δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε, αλλά αυτή η συγκεκριμένη φορά παρουσιάζει εντονότατο πολιτικό και συμβολικό ενδιαφέρον:  Τις ώρες κατά τις οποίες ο Αλ. Τσίπρας προετοίμαζε την άτακτη υποχώρηση και την εξευτελιστική παραχώρηση «γης και ύδατος στους δανειστές», όταν αποφάσιζε τις πρόωρες εκλογές (στις 12 Ιουλίου, συγκεκριμένα, όπως θα εκμυστηρευόταν αργότερα, στην τηλεόραση του «Alpha»), με προφανή σκοπό να απαλλαγεί από την «αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ», συνομιλητής του «προνομιακός» ήταν ο Κώστας Καραμανλής. Ο πολιτικός που λίγες ημέρες νωρίτερα  είχε προβεί σε «διάγγελμα» στήριξης του «Ναι» στο δημοψήφισμα…

Η πληροφορία την οποία δημοσιοποίησε ο Ευ. Στυλιανίδης δεν διαψεύστηκε, φυσικά.  Ούτε η πληροφορία του «Βήματος», που δύσκολα κρύβει  την ικανοποίησή του για την ταχύτητα της «ρεαλιστικής προσαρμογής» του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ: ότι ο Ευρ. Στυλιανίδης επικοινωνεί τακτικότητα με τον «υπαρχηγό» του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκο Παππά.

 

«Κρατάει χρόνια», μα τώρα δεν κρατιέται

Το συγκεκριμένο πολιτικό φλερτ Μαξίμου-«καραμανλικών» δεν είναι βεβαίως υπόθεση των τελευταίων ημερών ή εβδομάδων. Η ίδια η επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου για την προεδρία της Δημοκρατίας ήταν εύγλωττη, αλλά και… ανταποδοτική. Αρκεί να θυμηθούμε πόσο διευκόλυνε ο «ανώτατος πολιτειακός άρχων»  τους σχεδιασμούς Μαξίμου-δανειστών, όταν ο Αλ. Τσίπρας εξήγγειλε εκλογές για τις 20 Σεπτεμβρίου.  Την περίοδο εκείνη ο Π. Παυλόπουλος, έτσι όπως ενεργούσε, έδινε την εντύπωση πως θα συναινούσε ακόμη κι αν οι δανειστές και ο Τσίπρας αξίωναν να περιοριστεί η προεκλογική περίοδος στις... 17 ώρες (ίσως για να πανηγυρίσουν οι μεν το «πάρ’ τα όλα» και  ο δε το «ρεκόρ βασανισμού» που υπέστη…)

Όσο, όμως, ο νεομνημονιακός  ΣΥΡΙΖΑ καθιστά καθαρότερη  και κυνικότερη την πορεία του προς το πολιτικό κέντρο, φυσικό είναι το  φλερτ με τον «καραμανλισμό» να εξελίσσεται σε έρωτα που δεν κρύβεται.  Ιδίως όταν ο πρωθυπουργός διακηρύττει (άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών»)  ότι στις ημέρες μας Αριστερά σημαίνει να κάνεις εικόνισμα την ΕΕ και την Ευρωζώνη.
Και μάλλον «δεν πρέπει», πλέον, να κρύβεται τούτο το «κοινό βάδισμα»  που δεν αποκλείεται στο μέλλον γίνει «από κοινού ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών».  Οι «ανάγκες» διεύρυνσης της πολιτικής βάσης στήριξης των μνημονίων γίνονται  αδήριτες. Τώρα είναι που πρέπει να αφομοιώσουν το μάθημα και οι  ξεχαρβαλωμένοι – για διαφορετικούς λόγους, φυσικά – κομματικοί μηχανισμοί, του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ και της νεοδημοκρατικής «καραμανλικής ψυχής», της οποίας οι πιστοί θυμούνται ξαφνικά τον «ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό» του «εθνάρχη» ιδρυτή του κόμματος.
Έστω κι αν, στα χρόνια της κυβέρνησης Σαμαρά, μια χαρά και ανέφελη αποδείχθηκε η συνύπαρξή τους τόσο με τους Ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού (τύπου Κυριάκου Μητσοτάκη), όσο και με τους κήρυκες του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.   Για να μη θυμηθούμε με ποια λόγια «αποδείκνυε» την ανάγκη των πογκρόμ του «Ξένιου Δία» ο «νεο- καραμανλικός» Νίκος Δένδιας, που κάποτε έφθασε μέχρι του σημείου να ισχυριστεί πως οι μετανάστες καταφθάνουν στην Ελλάδα ως σύγχρονοι … Δωριείς, για να την κατακτήσουν!

Έστω κι έτσι, ο κατά Παπαγγελόπουλο «αριστερο-εθνάρχης» Τσίπρας έχει την ευκαιρία να άρει μια μεγάλη ιστορική εκκρεμότητα: να πετύχει στον 21ο αιώνα ό,τι δεν κατόρθωσε ο Λεωνίδας Κύρκος στη μεταπολίτευση.

Την «Εθνική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα» (ΕΑΔΕ), στην οποία χωρούσε κι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, οραματιζόταν ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ – εσωτερικού, ως πεπρωμένο της «δικής του» Αριστεράς, αλλά και της Αριστεράς εν γένει, σε περίπτωση που η γραμμή αυτή κυριαρχούσε. Η εν λόγω γραμμή, συστατικό στοιχείο  «δεξιού ευρωκομμουνισμού», ξέφτιζε σε απελπιστικό βαθμό, σε εποχές έντονου κοινωνικού ριζοσπαστισμού, τιτάνιων – και συχνά νικηφόρων – απεργιακών κινητοποιήσεων, συγκρούσεων με τις «αύρες» και την αυταρχική… αύρα (βλ. Ν. 330) του «εθνάρχη». Τον μισό και πλέον «Ρήγα Φεραίο» διέγραψε ο Λεωνίδας Κύρκος το 1978, προκειμένου το ΚΚΕ εσωτερικού να παραμείνει προσκολλημένο σε δόγματα που αποδεικνύονταν συνταγές βέβαιης πολιτικής καταστροφής και αυτοκαταστροφής.

Μπορεί τώρα να μην υπάρχει γραμμή για ΕΑΔΕ, αλλά προβάλλει το όραμα κάποιας «Εθνικής Υπεύθυνης Μνημονιακής Ενότητας».  Οι «νεοκαραμανλικοί» της ΝΔ και οι «νεομνημονιακοί» της μεταλλαγμένης «Αριστεράς» απειλούν να κάνουν  πράξη το παλιό όνειρο του Λεωνίδα, «προσφέροντας» νέους εφιάλτες στην ελληνική κοινωνία.

Ας μην είμαστε, όμως, υπερβολικοί. Είναι μάλλον αδύνατον να δούμε τον Γ. Κατρούγκαλο να κουνά το δάχτυλο και να δηλώνει, σαν νέος Κώστας Λάσκαρης, ότι «καταργεί την πάλη των τάξεων». Μια «απλή» κατάργηση των συντάξεων θα είναι – μέχρι νεωτέρας – αρκετή...

www.iskra.gr