Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί από το Σάββατο 2 Ιανουαρίου
Η αρχή κάθε χρονιάς αποτελεί, «παραδοσιακά», την αφορμή για απολογισμούς και προγραμματισμούς. Οι ευχές ανταλλάσσονται εθιμοτυπικά με βάση τη συγκυρία, με όσα ο καθένας επιδιώκει, προσδοκά ή ονειρεύεται να συμβούν στη χρονιά που μόλις ξεκινά.
Αν τα προηγούμενα χρόνια του μνημονίου ξέραμε, μέσες-άκρες, τι θέλαμε, η ανταλλαγή ευχών ήταν -αν μη τι άλλο- πιο εύκολη, ίσως και ευρηματική κάποιες φορές. Η αλήθεια είναι ότι η «ανατολή» του 2016 δυσκολεύει τα πράγματα, ξεβολεύει τους πάντες, ακυρώνει την παλιά ευκολία ανταλλαγής ευχών.
Η διαφορά απ’ τα προηγούμενα χρόνια είναι σχεδόν χαοτική. Μέχρι και το τέλος του 2013 ευχόμαστε, με σχετική ευκολία, το «καλή λευτεριά απ’ τα μνημόνια και το καθεστώς της αποικίας». Στο τέλος του 2014 αέρας αλλαγής έπνεε χάρη στις αναμενόμενες εκλογές του Γενάρη και η Πρωτοχρονιά του 2015 ήταν αντίστοιχη του θετικού κλίματος. Σήμερα, ένα χρόνο μετά, η αλλαγή έγινε ενσωμάτωση, η λευτεριά μετατράπηκε σε επισφράγιση της αποικιοποίησης της χώρας.
Η ματαίωση της προσδοκίας, η ματαίωση της ελπίδας επικαθορίζει τη χρονιά που μόλις αρχίζει. Μια χρονιά που προοιωνίζεται, απ’ τους τελευταίους μήνες του 2015, την επιτάχυνση και την εκθετική προώθηση και εφαρμογή όσων συμφωνήθηκαν με τους δανειστές και όσων κρυφών θα εμφανίζονται με συνοπτικές διαδικασίες.
«Πρώτο πιάτο» του έτους το Ασφαλιστικό και ακολουθεί το γενικό πωλητήριο στο δημόσιο πλούτο. Η κεντροαριστερή ρητορική κορυφώνεται και ελλείψει πειστικών εναλλακτικών επιλογών καταφέρνει ακόμα να διαχειρίζεται την κοινωνική δυσαρέσκεια. Το πολιτικό σκηνικό αδυνατεί να σταθεροποιηθεί και η Κεντροδεξιά αναζητά ρόλο και νέες αναφορές και ισορροπίες.
Αν το 2016 θα σημαδευτεί από τη ματαίωση των προσδοκιών και την εξαφάνιση της ελπίδας, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα σημαδευτεί και από την γιγάντωση της απόστασης ανάμεσα στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα. Το κενό εκπροσώπησης είναι σίγουρο ότι θα επιμείνει και κυρίως θα γίνει ακόμα πιο μεγάλο.
Αν το 2016, επίσης, σημαδευτεί από το οριστικό τέλος κάθε έννοιας ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας, αντίστοιχα βέβαιο είναι ότι η αναζήτηση διεξόδου θα γίνεται όλο και πιο αναγκαία όλο και πιο επιτακτική, ταυτόχρονα, όμως, όλο και πιο απαιτητική.
Τακτικές και ρητορείες δοκιμάστηκαν τα προηγούμενα χρόνια και έδειξαν με τον πιο εύγλωττο τρόπο τα όριά τους.
Η κοινωνία έχει πλέον εμπειρία, έχει διαμορφώσει και γνώση. Επιμένει να αναζητά τη διέξοδο με όρους πραγματικούς και κυρίως πειστικούς. Και η επιμονή σ’ αυτούς τους όρους δεν σημαίνει ελαχιστοποίηση προσδοκιών. Αντίθετα, σημαίνει όραμα και έμπνευση που δεν θα είναι παραδοσιακή ή μεταμοντέρνα, σαν τις ευχές των ημερών, αλλά θα υπακούει στις ανάγκες του σήμερα, στις ανάγκες για σωτηρία του λαού και της χώρας.
Το σύνθημα «ούτε το παλιό, ούτε το καινούργιο, αλλά το αναγκαίο» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Καλή χρονιά, λοιπόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου