Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου
Τους βομβαρδίζουν, τους σκοτώνουν, τους βιάζουν και τους ξεριζώνουν βασανιστικά τα τελευταία πέντε χρόνια κι εμείς αδιάφοροι…
Τους παίζουν στα ζάρια της γεωοπολιτικής από το 2011, όταν αποφάσισαν να γκρεμίσουν μια χώρα με μισθοφόρους υποτακτικούς, έτσι, για ένα γαμημένο αγωγό! Επειδή αυτό όριζαν οι συντεταγμένες του σχεδίου που εκπόνησε αποκλειστικά η Δύση, ως αφέντης της Ανατολής και επικυρίαρχος του σύμπαντος κόσμου. Kαι εμείς ανέμελοι…
Ακόμη και η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, όργανο των δυτικών, ούρλιαζε απο το 2013 ότι η κατάσταση των προσφύγων της Συρίας είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια ανθρωπιστική κρίση. Είναι, προειδοποιούσε, η μεγαλύτερη έξοδος που έχει γίνει τα τελευταία σαράντα χρόνια. Κι εμείς ατάραχοι…
Eδώ ήμασταν όλοι και τότε. Κοιτάζαμε το ολοκαύτωμα στις οθόνες, λίγον πρίν από τα αθλητικά, αλλά δεν το βλέπαμε…
Μπαρουτιασμένοι από το δικό μας μνημονιακό κακό, αποσπαστήκαμε από την ίδια μας τη σκέψη…
Μας έκαναν μύωπες και μικρονοϊκοούς, έρμαια μιας ψεύτικης ατζέντας και παραμυθιασμένους από σετάκια ευφημισμών, όπως Ευρώπη και ευημερία, Δύση και πολιτισμός…
Τότε οι ορδές των ξεριζωμένων κατευθύνονταν βλέπεις στην Ιορδανία, στην Τουρκία,στο Ιράκ, στο Λίβανο ,στην Αύγυπτο ή στην Ιορδανία και ως εκ τούτου η Ευρώπη κοιμόταν ήσυχη. Ανησυχούσε μόνο για τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες που κατέρρεαν και επέβαλε στην Ελλάδα τη σκλαβιά των μνημονίων…
Χάζευε ξώφαλτσα το τί γίνεται στη Συρία , αλλά δεν καταδεχόταν να σκεφτεί οτι μπορεί και να την αφορά…
Και μετά ηρθε η ώρα της…
Βουτηγμένη στη μαυρίλα που η ίδια δημιούργησε, μ’ ένα πολιτικό προσωπικό από ανδρείκελα, με μια οικονομική πολιτική που έδωσε ηγεμονικό ρόλο στην ακροδεξιά, αυτή η Ευρώπη, έρχεται τώρα αντιμέτωπη με την ίδια της την κατάντια…
Χρεωκοπημένη πολιτικά λόγω της ισοπέδωσης που κατάφερε ο άγριος μονεταρισμός της, απονεκρωμένη ιδεολογικά από την αφυδάτωση που της προκάλεσε η οικειοθελής παραδόσή της στο μισανθρωπικό παγκόσμιο χρηματωπιστωτικό τέρας και εξαχρειωμένη ηθικά εξ αιτίας αυτών, τρώει τώρα τη σάρκα του τέρατος, στο οποίο η ίδια μεταμορφώθηκε, δηλαδή τον εαυτό της…
Πνίγει οικογένειες με μωρά στη Μεσόγειο, καταπίνει 10.000 ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, υψώνει φράχτες στη ζωή,στέλνει εξαθλιωμένα καραβάνια να περπατούν στις εθνικές οδούς σαν ριμέϊκ του Β΄παγκοσμίου πολέμου,που κάνει ακόμη και την Ιστορία να ντρέπεται…
Τα παιδιά της εθνικής με τα σακίδια των ενοχών μας στην πλάτη, τα παιδιά στα συρματοπλέγματα της συνείδησης μας ,τα παιδιά με το βαρύ βλέμμα, αυτά τα παιδιά δεν είνα πια παιδιά…
Είναι οι τιμωροί του τέρατος που έχει πεθάνει ήδη και δεν το ξέρει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου