Η πολιτική μπορεί να περιγράφεται σαν μία πολύ σοβαρή υπόθεση, η εμπειρία όμως και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού κλονίζει σοβαρά αυτή τη βεβαιότητα. Ο αέρας με τον οποίο μπήκε στη μάχη για το χρίσμα ο Ντόναλντ Τραμπ είναι η επιβεβαίωση ότι πρωταθλήτρια στην γελοιότητα είναι η ακροδεξιά και αυτό δεν είναι απλώς γελοίο, είναι τραγικά επικίνδυνο. Αλλωστε ο μεγιστάνας υποψήφιος δεν είναι μόνος. Η διεθνής της γελοιότητας έχει εκλεκτά μέλη παντού, φυσικά και στην Ελλάδα.
Ο Ντόναλντ Τραμπ, όπως και κάθε εκπρόσωπος της ακροδεξιάς που θέλει να κάνει «πρωταθλητισμού», μιλάει στον λαό, του πουλάει ιστορίες επιτυχίας και κολακεύει ό,τι πιο φοβικό υπάρχει μέσα του. Όλα αυτά συνοδευόμενα από γκριμάτσες, που παραπέμπουν στον Μουσολίνι, με τον οποίο ο αμερικάνος μεγιστάνας έχει γίνει αχώριστο δίδυμο στο διαδίκτυο. Ρατσιστικός λόγος, διανθισμένος με χοντροκομμένες κρυάδες, εσωτερικοί και εξωτερικοί εχθροί που «πρέπει να πληρώσουν». Τα τείχη ως μόνιμη εξαγγελία για να μας προστατεύσουν από τους άλλους. Ο κυνισμός του Ντόναλντ Τραμπ φτάνει στο σημείο να ζητά το τείχος με τον Μεξικό, για την αναχαίτιση των μεταναστών, να το πληρώσει το ίδιο το Μεξικό. Και όλα αυτά πάντα με την πεποίθηση ότι το “show” όσο πιο ακραίο είναι, τόσο πιο πολύ πουλάει. Άλλωστε οι Αμερικάνοι είναι οι μόνοι στον κόσμο που έχουν κάνει παράδοση, μία φορά τον χρόνο, ο πρόεδρος τους να μετατρέπεται σε stand up comedian, στην δεξίωση που παραθέτει στους εκπροσώπους του τύπου.
Προς το παρόν αυτός που έχει δηλώσει ανοιχτά θαυμαστής του Ντόναλντ Τραμπ στην Ελλάδα είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης, προφανώς γιατί βρίσκει ιδεολογικές συγγένειες και στους νεοφιλελεύθερους αφορισμούς και στις ακροδεξιές κορώνες για την αντιμετώπιση προσφύγων και μεταναστών. Κανείς δεν ξεχνά ότιξεκίνησε την καριέρα του με γραφικότητες στην τηλεπαρουσίαση βιβλίων – πάντα με ακροδεξιό πρόσημο- και συνέχισε με επιτυχία την επίδειξη γραφικότητας στα τηλεοπτικά παράθυρα, μέχρι που έφτασε να γίνει αντιπρόεδρος της Ν.Δ. , με το άνοιγμα ...προς το κέντρο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η διεθνής της ακροδεξιάς άλλωστε άρχισε να συσπειρώνεται γύρω από τον ρεπουμπλικάνο υποψήφιο. Ο Ζαν Μαρί Λεπέν δήλωσε ανοιχτά ότι τον υποστηρίζει, κάτι που έκανε και εκπρόσωπος της Κου-Κλουξ- Κλαν, αν και ο Τραμπ τερματίζοντας το γελοιόμετρο δήλωσε ότι δεν την γνωρίζει ως οργάνωση.
Η ωδή στην γελοιότητα δεν γνωρίζει σύνορα. Πολλοί από τις κεφαλές της πολιτικής στην Ευρώπη έχουν δώσει ανάλογα δείγματα, μια ήπια μορφή αυτού του φαινομένου μπορεί να τη διακρίνει κανείς ακόμα και στην συμπεριφορά του Γιούνκερ, με τις αγκαλιές, τα φιλιά, τα μπατσάκια και όλο αυτό το επιτηδευμένα φιλικό, που προσπαθεί να πείσει για την αυθεντικότητά του, αλλά καταφέρνει μάλλον το αντίθετο.
Η επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ δεν θα δικαιώσει μόνο την ακροδεξιά ρητορική, δεν θα βάλει απλώς φυτίλι στα θεμέλια όποιας προσπάθειας για ειρήνευση σε διάφορα μέτωπα. Θα δικαιώσει και όσους ότι η γελοιότητα, το καραγκιοζιλίκι, η υπερβολή και οι μούτες είναι επικοινωνιακά ισχυρές. Και θα επιβεβαιώσουν το ότι κάθε σύστημα που καταρρέει, πριν την τελική του πτώση, ρέπει προς την γελοιότητα, με αρκετές δόσεις παράνοιας.
Προς το παρόν αυτός που έχει δηλώσει ανοιχτά θαυμαστής του Ντόναλντ Τραμπ στην Ελλάδα είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης, προφανώς γιατί βρίσκει ιδεολογικές συγγένειες και στους νεοφιλελεύθερους αφορισμούς και στις ακροδεξιές κορώνες για την αντιμετώπιση προσφύγων και μεταναστών. Κανείς δεν ξεχνά ότιξεκίνησε την καριέρα του με γραφικότητες στην τηλεπαρουσίαση βιβλίων – πάντα με ακροδεξιό πρόσημο- και συνέχισε με επιτυχία την επίδειξη γραφικότητας στα τηλεοπτικά παράθυρα, μέχρι που έφτασε να γίνει αντιπρόεδρος της Ν.Δ. , με το άνοιγμα ...προς το κέντρο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η διεθνής της ακροδεξιάς άλλωστε άρχισε να συσπειρώνεται γύρω από τον ρεπουμπλικάνο υποψήφιο. Ο Ζαν Μαρί Λεπέν δήλωσε ανοιχτά ότι τον υποστηρίζει, κάτι που έκανε και εκπρόσωπος της Κου-Κλουξ- Κλαν, αν και ο Τραμπ τερματίζοντας το γελοιόμετρο δήλωσε ότι δεν την γνωρίζει ως οργάνωση.
Η ωδή στην γελοιότητα δεν γνωρίζει σύνορα. Πολλοί από τις κεφαλές της πολιτικής στην Ευρώπη έχουν δώσει ανάλογα δείγματα, μια ήπια μορφή αυτού του φαινομένου μπορεί να τη διακρίνει κανείς ακόμα και στην συμπεριφορά του Γιούνκερ, με τις αγκαλιές, τα φιλιά, τα μπατσάκια και όλο αυτό το επιτηδευμένα φιλικό, που προσπαθεί να πείσει για την αυθεντικότητά του, αλλά καταφέρνει μάλλον το αντίθετο.
Η επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ δεν θα δικαιώσει μόνο την ακροδεξιά ρητορική, δεν θα βάλει απλώς φυτίλι στα θεμέλια όποιας προσπάθειας για ειρήνευση σε διάφορα μέτωπα. Θα δικαιώσει και όσους ότι η γελοιότητα, το καραγκιοζιλίκι, η υπερβολή και οι μούτες είναι επικοινωνιακά ισχυρές. Και θα επιβεβαιώσουν το ότι κάθε σύστημα που καταρρέει, πριν την τελική του πτώση, ρέπει προς την γελοιότητα, με αρκετές δόσεις παράνοιας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου