Στους σύγχρονους ζοφερούς καιρούς το περιεχόμενο της πίστης λειτουργεί ως μια αλήθεια που παρασύρει ορμητικά, μια αλήθεια που σαγηνεύει σε αντίθεση με τη μηδενιστική και ατομοκεντρική πραγματικότητα του δυτικού κόσμου. Σε απόλυτη ταύτιση με τον Φρόιντ που ισχυρίζεται ότι η θρησκεία είναι πηγή νευρώσεων, το όραμα του παραδείσου παρέχει κάτι τι, ένα νόημα σε σχέση με το κενό της ανυπαρξίας ιδανικών. Η παντελής απουσία προσανατολισμού, ή η ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός ενθαρρύνει τους νέους ανθρώπους να αναζητήσουν στην πίστη νόημα και σκοπό.
Η απουσία ενός κόσμου που διαθέτει τη δύναμη της επιβολής, για τα οποία γράφουν ο Νίτσε και ο Χάιντεγκερ, οδηγεί στον φονταμενταλισμό. Τα δυτικά κράτη δεν λεηλάτησαν απλώς τις περιοχές της Μέσης Ανατολής αλλά και σχεδίασαν μακρόπνοες επιχειρήσεις επενδύσεων μέσω πολιτικών παρεμβάσεων. Τα αραβικά κράτη είχαν δυο επιλογές: να προσδεθούν στο άρμα της νεαποικιακής αμερικανικής και ευρωπαϊκής κυριαρχίας ή να βρεθούν αντιμέτωπα με αυτές. Σε κάθε περίπτωση οι λαοί έμειναν με ένα αίσθημα αδικίας, μειονεξίας, ταπείνωσης και οργής, ενώ η κοινωνική εξαθλίωση επιδεινώθηκε. Αναδύθηκε έτσι το αίτημα ενός εθνικού επαναπροσδιορισμού και ήταν θέμα χρόνου η επιστροφή στην παράδοση, σημαντική παράμετρος της οποίας είναι η θρησκεία, που έχει την δύναμη να επηρεάζει το ασυνείδητο ευρύτατων μαζών και να αποτελεί ένα είδος γλώσσας για πάσης φύσεως συλλογικά αιτήματα. Έτσι, η εκδίκηση κατά της Δύσης καταλήγει στο θάνατο εκατοντάδων ανθρώπων και στην τρομοκρατία, σε φαντασιώσεις δημιουργικής καταστροφής. Τα θύματα ωστόσο πρέπει να γνωρίζουν ότι οι τελευταίοι στον κόσμο που θα ήθελαν την αυτοδιάθεση και τον εκδημοκρατισμό του αραβικού κόσμου, είναι ο Ατλαντικός άξονας και τα ηγεμονικά μπλοκ της Δύσης που τα παρεμπόδισαν με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο μέχρι τώρα.
Στην πίστη συναντιούνται θρησκευτικές σέκτες και δυτικές κυβερνήσεις.Ο ισλαμισμός έχει πολλά κοινά στοιχεία με τον χριστιανισμό, παρά το γεγονός ότι παρουσιάζεται ως τελείως διαφορετικός πολιτισμός απέναντι στη «Δύση». Αμφότερες οι θρησκείες αποτελούν αναπόσπαστα μέρη του δυτικού μονοθεϊσμού και μαχητικά θρησκευτικά δόγματα που επιδιώκουν να προσηλυτίσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα και χρησιμοποιούν συστηματικά τη βία για να επιτύχουν οικουμενικούς στόχους. Ο JohnGray – BlackMass. Apocalyptic Religion and the Death of Utopia, 2007- γράφει ότι ο Μπους μίλησε για χώρες που σχηματίζουν τον «άξονα του κακού», για δυνάμεις του σκότους. Η ομιλία του μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου είχε πολλές αναφορές στη Βίβλο, με φράσεις από την Αποκάλυψη και από τον Ησαΐα. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Θεός του είπε να χτυπήσει την Αλ Κάιντα και τον Σαντάμ. Ο πρώην πλανητάρχης ανήκε στο κίνημα Χριστιανική Ανασυγκρότηση ή Θεοκρατική Θεολογία, ένα μεταχιλιαστικό φονταμενταλιστικό κίνημα σύμφωνα με το οποίο επιδιώκεται μια χριστιανική μορφή διακυβέρνησης που θα υπόκειται στον θείο νόμο. Ήδη από την πρώτη έκδοση του βιβλίου [1998] ο συγγραφέας είχε ήδη διατυπώσει την πρόταση ότι ο φονταμενταλισμός είναι μια μορφή καθυστερημένου ή ανεσταλμένου εθνικισμού. Η αρχή βρίσκεται στον ενεργητικό ρόλο που έπαιξε η αμερικανική γεωπολιτική στην δημιουργία και την ενίσχυση ενός νεοπαραδοσιακού Ισλάμ, με την βλέψη να λειτουργήσει ως ανασχετικός μοχλός απέναντι στα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά ρεύματα της δεκαετίας του 1960 στον αραβικό κόσμο. Ο «φονταμενταλισμός» σχετίζεται με έναν τύπο θρησκευτικότητας ιδιαίτερα πολιτικοποιημένο, χαρακτηρίζεται από μισαλλοδοξία και επιθετικότητα σε όσους δεν συμμερίζονται τα πιστεύω του και είναι έτοιμος να επιβάλει την θέλησή του δια της βίας. Το πρόβλημα δεν λύνεται με «ειδικούς σε θέματα ασφαλείας». Θα πρέπει να γίνουν κατανοητά τα πολιτικά και κοινωνικά αίτια της τρομοκρατίας αν δεν είναι πια αργά: η καταστροφική διείσδυση της Δύσης στη Μέση Ανατολή, η απουσία οράματος και αξιών στον Δυτικό κόσμο, ο εθνικισμός, ο φανατισμός... Είναι εμφανές ότι ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός δεν είναι ένα ειδικά ισλαμικό ή αραβικό φαινόμενο αλλά μια ευρύτερη τάση να αρθρωθούν εκ νέου σήμερα προβλήματα εθνικά, πολιτισμικά και κοινωνικά. Ο φονταμενταλισμός είναι ένας καθυστερημένος εθνικισμός που θέλει να εμφανίζεται ως θρησκευτικός και πνευματικός ενώ έχει απολύτως πολιτική και οικονομική βάση. Η πίστη επανεπιστρατεύεται ως ρητορικό όπλο και είναι ελάχιστα θρησκεία με την παραδοσιακή έννοια του όρου.
Ουσιαστικά οι Δυτικοί που ενορχήστρωσαν τον πόλεμο στις χώρες της Ανατολής και οι τρομοκράτες είναι όλοι τους επίγονοι των Ιακωβίνων της γαλλικής Τρομοκρατίας. Τώρα οι δυτικές κοινωνίες ζουν κάτω από την απειλή του Ισλάμ που απέκτησε την μορφή της θεοδικίας. Ο φασισμός των φανατικών ισλαμιστών τροφοδοτεί την άνοδο της ακροδεξιάς, τα μέτρα ασφαλείας αυξάνονται, ο φόβος παγώνει την «ελεύθερη» Ευρώπη. Θα αντιληφθούν άραγε οι λαοί ότι δεν μπορούν να περιμένουν από καμία δυτική πολιτική ή «θρησκευτική» ηγεσία εκείνο που δικαιωματικά τους ανήκει: η ειρήνη, η ισότητα και η ελευθερία, η αυτοδιαχείριση της ζωής, η δημοκρατία και η δικαιοσύνη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου