Γιατί δεν φοβάμαι;

Λάκης Λαζόπουλος

 

Έβλεπα και ξανάβλεπα αυτό το βουβό βίντεο από τις κάμερες του αεροδρομίου των Βρυξελλών.

Άνθρωποι να περπατάνε ακολουθώντας αυτή την συνήθη αέναη κίνηση που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Άλλοι πιο βιαστικοί, άλλοι προγραμματισμένοι, άλλοι σαν χαμένοι να ψάχνουν στους πίνακες των αναχωρήσεων την δική τους πτήση, να διασταυρώνονται σχεδόν σαν σκηνοθετημένοι από αόρατο σκηνοθέτη. Ξαφνικά ένας ήχος που δεν ακούς, ένα δέκατο του δευτερολέπτου το οποίο αλλάζει απότομα αυτή την κίνηση και την κάνει επιθετική , αγριευτική, σαν να ξεσπάει ένας μικρός πόλεμος, σαν μια επίδειξη πολέμου σε μικρή κλίμακα, κινήσεις πανικού χωρίς μελωδία.

Τα σώματα σπρώχνουν το ένα το άλλο. Κινούνται χωρίς κατεύθυνση, κομματιάζονται έτσι χωρίς γιατί, σαν γυαλιά που σπάνε σ΄έναν κόσμο που παρανοεί, σε μια Ευρώπη που θρυμματίζεται καθώς γίνεται κάθε μέρα και πιο μισητή.

Ο τρόμος ξαπλώθηκε αυτόματα σ΄όλη την Ευρώπη, σ΄όλα τα αεροδρόμια, σε όλους τους σταθμούς μετρό.

Ένοιωσα πως στην Ελλάδα μόνο δεν τρόμαξαν ή δεν τρόμαξαν τόσο πολύ. Κι εγώ μέσα μου δεν ένοιωσα φόβο. Και αναρωτήθηκα γιατί δεν φοβάμαι; Και μια απάντηση έδωσα. Ότι η Ελλάδα δεν μετέχει των πολέμων αυτών που γεννούν και θρέφουν την τρομοκρατία. Δεν σπέρνουμε τρόμο στον κόσμο για να μαζέψουμε τέτοιους καρπούς.

Εμείς δεν δημιουργούμε ορφανά απ΄τους πολέμους που κάνουμε. Εμείς περιθάλπτουμε ορφανά απ΄τους πολέμους που κάνουν.

Αυτό το μεγάλο σώμα προσφύγων που οι Έλληνες ανασύρουν κάθε μέρα από τα παγωμένα νερά του Αιγαίου, που δίνουν γάλα στα μωρά τους ταΐζοντας τα όπως η γιαγιά στην Μυτιλήνη, δημιουργούν  ένα τεράστιο στρώμα αγάπης που στέκει σαν προστατευτική ασπίδα της χώρας μας. Αυτό το πρόσωπο της Ελλάδας είναι τόσο διαφορετικό απ΄ αυτό της υπόλοιπης Ευρώπης κι όσο ο καιρός περνά, τόσο πιο ορατό γίνεται. Αυτό είναι το πρόσωπο που μας δημιουργεί αυτό το υπόγειο αίσθημα ασφάλειας που νοιώθουμε, ως προς τον τομέα αυτό. Κατά τα άλλα οι Έλληνες είναι απόλυτα ανασφαλείς οικονομικά καθώς έχουν χάσει τόσοι πολλοί άνθρωποι τις δουλειές τους, έχουν διαλυθεί σε επίπεδο προσωπικό, αλλά τουλάχιστον δεν νοιώθουν πως σπέρνουν μίσος στις άκρες του κόσμου, ούτε απλώνουν τα συμφέροντα τους όπου βρουν χωρίς να υπολογίζουν ανθρώπους και ζωές.

Εδώ, σ΄αυτή την μικρή χώρα που χτυπιέται ανελέητα από τους ίδιους της τους εταίρους, εδώ οι άνθρωποι προσπαθούν να τα κουτσοβολέψουν. Οι τρομοκρατικές αυτές ενέργειες είναι μέρος ενός πολέμου. Είναι πόλεμος.

Οι Ευρωπαίοι έχουν τα αεροπλάνα και τους σκοτώνουν από αέρος κι αυτοί με την σειρά τους βρίσκουν την δικαιολογία, αν θέλετε να το πείτε έτσι, βρίσκουν την αφορμή αν θέλετε να το πείτε αλλιώς , όποιον όρο θέλει ο καθένας ας διαλέξει , αυτοί λοιπόν παίρνουν τα σώματα τους και τα μετατρέπουν σε πολεμικές μηχανές.

Εμείς χαλάμε τη ζωή τους κι αυτοί την δική μας. Αυτός ο πόλεμος δεν έχει τέλος . Ούτε με επιθέσεις στο Ισλαμικό κράτος ούτε σκοτώνοντας τους αρχηγούς και υπαρχηγούς. Πόσοι σκοτώθηκαν μετά το μίσος που ξέσπασε από την 11η Σεπτεμβρίου; Ούτε οι πόλεμοι σταμάτησαν ούτε οι τρομοκρατικές ενέργειες. Και στο μίσος κάνουν εμπόριο οι εταιρίες όπλων.

Αυτοί οι πόλεμοι δεν μπορούν να μείνουν αναπάντητοι. Αυτοί οι χιλιάδες άνθρωποι που σκοτώνονται καθημερινά από τους βομβαρδισμούς δεν μπορούν να χρωστούν ευγνωμοσύνη σ΄αυτούς που βομβαρδίζουν. Αυτή είναι μια παρανοϊκή σκέψη που κάνουν οι Ευρωπαίοι και μόνο. Μιλούν μόνο για την τρομοκρατία αλλά κανείς δεν μιλάει για τον πόλεμο.

Είναι όμως δύο ανεξάρτητα γεγονότα; Είναι ασύνδετα; Δηλαδή οι Ευρωπαίοι σκοτώνουν με λόγο και οι άλλοι δρουν απλά παράλογα; Δηλαδή πρέπει να πάρουν κι αυτοί τα αεροπλάνα τους να βομβαρδίζουν τους Ευρωπαίους; Δηλαδή οι μουσουλμάνοι γεννιούνται επικίνδυνοι και οι χριστιανοί και προτεστάντες πολιτισμένοι και ακίνδυνοι; Δηλαδή αυτός που βυθίζει μία χώρα σε φτώχεια και αυτοκτονίες είναι οικονομολόγος ή απλά ένα καθίκι και μισό; Δηλαδή το κοράνι γράφει ότι είσαι υποχρεωμένος όταν γίνεις 15 χρονών να ζωστείς με εκρηκτικά και να πεθάνεις; Δηλαδή τους ενδιαφέρει να πεθαίνουν παρά να ζουν;

Αν εξηγήσουμε τον κόσμο έτσι τότε θα χωρίσουμε τον κόσμο σε πολιτισμένους και σε μουσουλμάνους. Έτσι μ΄αυτά τα πρόχειρης φασιστικής κατασκευής ιδεολογήματα δεν νοιώθω πως οδηγούμαστε ούτε προς την εξήγηση του θέματος ούτε προς την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Απλά θα ξεβρακωνόμαστε όλο και περισσότερο στα αεροδρόμια , σε λίγο θα μας κάνουν και γενική αναισθησία κατά την ώρα του ταξιδιού, δεν θα μας επιτρέπουν ούτε βαλίτσες να παίρνουμε και που θα φτάσει αυτό; Είναι μια γραμμή παράνοιας, που όταν την ακολουθήσεις εξοντώνεσαι. Αντί να ζούμε θα μοιάζουμε σαν να τρέχουμε να σωθούμε, θα πίνουμε ένα ρημαδοκαφέ και θα υποψιαζόμαστε τον κάθε σκουρόχρωμο, μελαμψόχρωμο και αλλόχρωμο γενικώς.

Μένουμε μόνο σε φράσεις βαρύγδουπες οι οποίες είναι για να κάνουν βόλτα στα κανάλια. Σαν τη γνωστή φράση «ασφαλώς και καταδικάζουμε την τρομοκρατική αυτή ενέργεια».

Βεβαίως καταδικάζουμε την τρομοκρατική αυτή ενέργεια όπως καταδικάζουμε και τον πόλεμο τον παράλογο που γίνεται. Αυτή πρέπει να είναι ολόκληρη η πρόταση. Αλλά πάντα ακούμε μόνο την μισή.

Ακούμε τις μισές προτάσεις γι΄αυτό συντάσσουμε μισά νοήματα, γι΄αυτό έχουμε μισές αλήθειες και γι΄αυτό δεν μπορούμε να έχουμε ποτέ μια ολόκληρη πρόταση, μια ολόκληρη σκέψη, μια ολοκληρωμένη διατύπωση. Γιατί η σωστή διατύπωση του προβλήματος είναι αυτή που μπορεί να μας οδηγήσει και στην λύση.

Σκεφτείτε λοιπόν αν ξαφνικά στις εξετάσεις έπρεπε να βρείτε την λύση ενός προβλήματος όταν ο καθηγητής δεν σας έχει δώσει ολοκληρωμένο το θέμα που είναι προς επίλυση. Πως να λύσεις μια άσκηση όταν σου έχουν δώσει τις μισές πληροφορίες;

Δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι η ζωή μας. Δεν μπορούμε να νοιώθουμε ανασφαλείς σε οποιοδήποτε αεροδρόμιο του κόσμου φτάνουμε, πηγαίνοντας ένα ταξίδι καθημερινότητας. Και είναι γεγονός πως ο κάθε άνθρωπος που κινείται σήμερα μέσα στην Ευρώπη μ΄αυτές τις ταχύτητες, νοιώθει ξαφνικά να παγώνει. Να κόβεται η κίνηση του. Να περνάει ένας τρόμος ο οποίος σ΄ακολουθεί όλη την ημέρα. Εκεί που πας να φας, να ταξιδέψεις, εκεί που πας να περπατήσεις με το παιδί σου μια βόλτα.

Πρέπει οι Ευρωπαίοι να σταματήσουν τους πολέμους, να σταματήσουν να σπέρνουν μίσος, να σταματήσουν ακόμα κι αυτές τις πολιτικές λιτότητας που εξαγριώνουν τους μέσους ανθρώπους. Να αρπάξουμε τους κασμάδες από τα χέρια αυτών που γκρεμίζουν την Ευρώπη, διαλύουν την ενότητα της, διαιρούν την συνοχή της. Τι λογική έχει να ζούμε σε μία Ευρώπη των τόσων ανέργων, των τόσων πολλών ανθρώπων που δεν μπορούν να ζήσουν ή που ζουν όπως ζουν. Κάτω από όλα τα όρια της φτώχειας. Ναι, η Ευρώπη γίνεται ολοένα και πιο ανασφαλής σε όλα τα επίπεδα. Αλλά αυτός ο νέος φόβος οφείλει να μην μας κάνει πιο υποτακτικούς γιατί πάνω στην υποτακτικότητα θα χτιστούν νέα μεγάλα, οικονομικά αυθαίρετα. Ο φόβος είναι το οικόπεδο που χτίζει ο άλλος ότι θέλει.

Εμείς, σαν Έλληνες, είμαστε μια χώρα ασφαλής.

Όσο κινούμαστε μέσα στην χώρα μας δεν έχουμε αυτούς τους φόβους. Εμείς έχουμε να επιλύσουμε το θέμα των προσφύγων όμως η αγάπη των πολλών-πολλών ανθρώπων κι ο τρόπος που το αντιμετωπίζουν, αυτή η αγάπη είναι που χαρίζει την ασφάλεια που νοιώθουν οι Έλληνες. Για να το πω πιο απλά, νοιώθω ότι δεν κάναμε κάποιο κακό στους ανθρώπους και δεν έχουν λόγο να μας αντιγυρίσουν κάτι κακό.

Ίσως επειδή η Νέα Δημοκρατία ανέγνωσε αυτό το αίσθημα που νοιώθουν οι Έλληνες γι΄αυτό και έβαλε προ ημερησίας διάταξης συζήτηση για την ασφάλεια της χώρας. Για να θέσει ένα θέμα φόβου. Γιατί ο φόβος, είπαμε, πως είναι ένα οικόπεδο που μπορεί να χτίζει ο καθένας ότι θέλει. Κι όταν ο φόβος δεν υπάρχει οι χτίστες μένουν χωρίς δουλειά.

Η Ελλάδα έχει άπειρα προβλήματα. Τα ξέρουμε όλοι κι ο καθένας προσωπικά τα δικά του αλλά σίγουρα δεν είναι το αίσθημα της ασφάλειας που απασχολεί αυτή την στιγμή τον Έλληνα σαν Έλληνα. Τον απασχολεί σαν Ευρωπαίο, από την ώρα που κινείται μέσα στην Ευρωπαϊκή ένωση. Ναι, αυτή την ανασφάλεια την έχει ο καθένας. Όμως η Ελλάδα σε λίγο μεταξύ των χωρών της Ευρώπης, θα είναι η πιο ασφαλής χώρα για να έρθει κανείς. Γι΄αυτό και όταν ακούω στα δελτία ειδήσεων τι θα κάνουν οι τουρίστες τώρα που είναι τόσοι πολλοί πρόσφυγες εδώ, δεν συμμερίζομαι αυτή την άποψη καθόλου.

Οι πρόσφυγες δεν ενοχλούν τους τουρίστες. Δεν μπορεί να ενοχλείται κανείς από το δικαίωμα ενός ανθρώπου να ζήσει μια καλύτερη ζωή και να μην θέλει να βομβαρδίζεται στον τόπο του. Δεν είναι εικόνες ντροπής αυτές που ζούμε. Ποια είναι η ντροπή; Που ανοίγουν τα σπίτια τους άνθρωποι με 300 ευρώ σύνταξη και ταΐζουν παιδιά;

Αυτό που δεν θέλει ένας τουρίστας είναι να πάει σε ένα ξενοδοχείο και να ανατιναχθεί ή να περπατάει σε έναν δρόμο και να του συμβεί κάτι εντελώς απρόβλεπτο όπως είναι μια τρομοκρατική ενέργεια. Η Ελλάδα στον τομέα αυτό τουλάχιστον είναι μια ασφαλής χώρα. Και μέσα σ΄αυτή την απαξίωση που εισπράττει από τους εταίρους της, όχι όλους ευτυχώς αλλά από τους πιο πολλούς, με τους Γερμανούς προεξέχοντες, αυτό το αίσθημα ασφάλειας το νοιώθουν οι Ευρωπαίοι στην Ελλάδα.

Αυτό είναι το πρόσωπο της Ελλάδας. Το πρόσωπο του πολιτισμού, το αληθινό πρόσωπο της αλληλεγγύης.

Αυτό που αυτή την στιγμή φωτίζει μια σκοτεινή Ευρώπη.

Οι Έλληνες έχουν ορθώσει την προαιώνια σημαία τους, σημαία ψυχής, σημαία διορατικότητας και σημαία αξιοπρέπειας. Ίσως χρειαστεί να σηκώσουν και μια άλλη σημαία αν οι εταίροι συνεχίσουν να συμπεριφέρονται μ΄αυτή την βαρβαρότητα απέναντί μας. Ίσως.

www.altsantiri.gr