Είναι να απορείς με τον θόρυβο που ξεσηκώθηκε για το μήνυμα της υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως σχετικά με την 28η Οκτωβρίου 1940. Τι είπε, δηλαδή, η κυρία υπουργός κι έπεσαν να την φάνε;
«Άνθρωποι, άνθρωποι» που έλεγε και ο αείμνηστος Χρήστος Τσαγανέας στο «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», «προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;» Προς τι ο τόσος θόρυβος;
Στο κάτω κάτω της γραφής όπως είχε ήδη προείπει σε ανύποπτο χρόνο και μια άλλη ψυχή, τι τον νοιάζει τον σημερινό μαθητή πότε άρχισε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, εναντίον ποιού εχθρού μεγαλούργησαν οι έλληνες στα βουνά της Αλβανίας και άλλες αχρείαστες λεπτομέρειες; Τι τον νοιάζει τον σημερινό μαθητή ποιοί ακριβώς πολέμησαν λυσσασμένα στην πρώτη γραμμή και ποιοι ήθελαν να ρίξουμε «λίγες ντουφεκιές για την τιμή των όπλων» και ύστερα να παραδοθούμε; Τι τον νοιάζει τον σημερινό μαθητή η φοβερή λέξη φασισμός, η λέξη ναζισμός που ακόμα στάζει αίμα; Τι τον νοιάζει ένας Γλέζος και ένας Σάντας που κατέβασαν την χιτλερική σημαία από την Ακρόπολη; Τι τον νοιάζει αν ο ναζιστικός χαιρετισμός πλασάρεται ως αρχαιοελληνικός για να γλιτώσει όπως όπως η «Χρυσή Αυγή;»
Εκείνο που νοιάζει –πάντοτε κατά την ίδια ψυχή– τον σημερινό μαθητή, ιδίως αν είναι γιος ψυκτικού από το Περιστέρι, είναι το μέλλον. Γενικώς. Όπως γενικώς ήταν κι ένας πόλεμος «εναντίον του μίσους και της βίας». Κάτι σαν «μια φορά κι έναν καιρό…»
Άλλωστε η κυρία υπουργός γνωρίζει καλά πως η εθνική συνείδηση δεν δημιουργείται με ενοχλητικές λεπτομέρειες «κοινωνιολογικού χαρακτήρα», αλλά δια της μεθόδου της εκθέσεως ιδεών με θέμα, «Η έμφυτη τάση του λαού μας να αντιμετωπίζει τις δυνάμεις (σ.σ. ακατανόμαστες) που τον απειλούν». Γι’ αυτό και το περιέλαβε στο μήνυμα της. Φαίνεται ότι οι χιλιάδες σφαγείς ταγματασφαλίτες, ο ένοπλος (και μη) δωσιλογισμός, οι προσκυνημένοι, οι συνεργάτες των ναζί, οι κουκουλοφόροι καταδότες και τα λοιπά κτήνη, ανήκαν «στην έμφυτη τάση του λαού μας», μάλλον για να μη νιώθει μοναξιά το προαιώνιο DNA του νικητή. Αλλά είπαμε: τι τον νοιάζουν οι τέτοιες λεπτομέρειες τον σημερινό μαθητή;
Εκείνο που πρέπει να τον νοιάζει είναι ότι «στις μέρες μας οι ακραίες φωνές του λαϊκισμού επιδιώκουν να δυναμώσουν». Συνεπώς δεν χρειάζεται να ξέρει πως εναντίον του ναζισμού, «εβγήκανε κατά μπροστά στον ήλιο με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σα σημαία οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες». Τ’ ακούς; Αλήτες τους έλεγαν, γιατί δεν είχε εφευρεθεί ο λαϊκισμός! Και τρομοκράτες. Και τους έστηναν στον τοίχο. Οι ναζί και οι υπηρεσίες τους. Που είχαν την αριστεία τιμή τους και καμάρι τους. Το έδειξαν άλλωστε στα Καλάβρυτα, στην Κάνδανο, στο Δίστομο, στο Κομμένο, στο Δοξάτο, στα Κερδύλλια (λίγο πιο δίπλα, στα Βρασνά είναι που προχτές οι δυνάμεις του αντιλαϊκισμού, καταχειροκροτούμενες από τον υφυπουργό Καράογλου απώθησαν με επιτυχία τους ακάλεστους λαθροεισβολείς πρόσφυγες), στον Χορτιάτη και αλλού.
Αλλά αυτά δεν χρειάζεται να τα ξέρει, (τι τον νοιάζουν;) ο σημερινός μαθητής.
Εβδομήντα εκατομμύρια πρόσφυγες που δημιουργούν οι πόλεμοι, η ακραία φτώχεια, η πείνα και η δυστυχία, υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην γη, ο θάνατος θερίζει καθημερινά τους αθώους, χιλιάδες οι πνιγμένοι που προσπαθούν να ξεφύγουν (οι λαθροεισβολείς ντε που έρχονται εδώ ακάλεστοι για να αλλοιώσουν τις «θεμελιώδεις αξίες μας»), όμως άλλο είναι το βασικό κατά την κυρία Κεραμέως: «ο ατομικισμός και η αποξένωση (που) μαστίζουν την ανθρωπότητα». Έτσι. Γενικώς και αορίστως. Τι τον νοιάζουν τα υπόλοιπα τον σημερινό μαθητή;
Ο σημερινός μαθητής δεν πρέπει να φοβάται το μέλλον που ετοιμάζουν γι’ αυτόν χωρίς αυτόν. Ο σημερινός μαθητής δεν πρέπει να φοβάται την τρομώδη ανοησία που ρέει ορμητικά από το μήνυμα της Νίκης Κεραμέως κι πολτοποιεί με απίστευτη βαναυσότητα μια κορυφαία στιγμή της αγωνιζόμενης δημοκρατίας, ούτε να απορεί για τις έννοιες – εντός του μηνύματος – που παίζουν άγριες κουτουλιές μεταξύ τους αλληλοσπαρασσόμενες. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι να εμπεδώσει ο σημερινός μαθητής πως το μέλλον (του) τους ανήκει.
Οι υπόλοιποι μπορούμε να απελπιστούμε με την ησυχία μας. Δηλαδή «να καλλιεργήσουμε μια πιο διαδραστική σχέση με το παρελθόν μας» όπως λέει η κυρία υπουργός. Ναι βρε αδελφέ, αυτό μας χρειάζεται, η διευρυμένη ερμηνεία της ιστορίας μας (όπως λένε κάθε φορά που κάνουν κουρελόχαρτο το Σύνταγμα), ώστε να καλλιεργήσουμε μια πιο διαδραστική σχέση και με το μέλλον μας, την ώρα που ρημάζουν την παιδεία, την Υγεία, την ώρα που χαρίζουν την χώρα στους άριστους, λεηλατούν την οικονομία και λαφυραγωγούν το κράτος. Μόνο έτσι θα αποφύγουμε τον λαϊκισμό και θα νιώσουμε τι σημαίνει εθνική υπερηφάνεια «για όλους»
Μπορούμε, λοιπόν, να απελπιστούμε. Έχουν οράματα για την γούνα μας. Γιατί με τις ωδές (ας είναι και του Κάλβου) αυγά δεν βάφονται. Είναι λαϊκισμός.
Και του χρόνου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου