Χρήστος Ξανθάκης
Αν είχε χιούμορ ο Τσίπρας (δεν το ξέρω, το συζητάμε), θα τουιτάριζε μια φράση από το «Τζόκερ» και θα έριχνε το ίντερνετ. Ελαφρώς παραλλαγμένη για να ταιριάζει με την περίσταση:
«Είχα την εντύπωση ότι η... κυβέρνηση είναι μια τραγωδία, αλλά πλέον αντιλαμβάνομαι ότι είναι κωμωδία»!
Και θα το είχε πιάσει, θα το είχε τσακώσει το νόημα ακριβώς αυτής της ιστορίας που ξεκίνησε ως κραυγή αγωνίας για τη μοίρα πέντε πιτσιρικάδων που τους μπουζουριάσανε επειδή πήγανε σινεμά να δούνε το ακατάλληλο και κατέληξε ως το μεγαλύτερο επικοινωνιακό φιάσκο της φρέσκιας κυβέρνησης.
Προσοχή, «επικοινωνιακό» γράφω, δεν γράφω «ουσιαστικό». Αν ψάχνουμε για ουσία, πολύ μεγαλύτερη πατάτα είναι η γιγαντιαία κωλοτούμπα για το Μακεδονικό που άφησε έκθετο κόσμο και κοσμάκη. Ή ο χειρισμός της υπόθεσης Novartis, που από τσαμπουκαλίκι πρώτου μεγέθους εξελίχθηκε σε ένα δυσθεώρητο κο-κο-κο. Όχι ρε φίλε, ακόμη και η γλίτσα που άφησε πίσω της η υπόθεση Παναγιώτη Ραφαήλ δεν συγκρίνεται με το πατσαβούριασμα για την αστυνομική μπούκα στα σινεμά. Μας μουντζώνει η Ελλάδα όλη, λόγω Τζόκερ του καριόλη!
Αυτά παθαίνεις όμως άμα δίνεις τα κλειδιά δύο τόσο ευαίσθητων υπουργείων σε πρώην Πασοκάρες. Δεν μπορούν οι άνθρωποι να κάτσουν ήσυχοι, στο αίμα τους την έχουν τη μανούρα, στη φλέβα τους μέσα ρέει ο σαματάς. Εκεί που τους έχεις τους δεξιούς μαντρωμένους κι άμα κάνουν να σηκώσουν κεφάλι κλατς πέφτει η φάπα απ’ το Μαξίμου, σκάνε μύτη η Μενδώνη και ο Χρυσοχοΐδης και βάζουν φωτιά στα τόπια. Τι φωτιά, πυρκαγιά σε λέω, καήκανε ως και οι τρίχες στη μασχάλη. Καταραμένο Πασοκιστάν, μπλέξαμε και πώς ξεμπλέκουμε τώρα;
Και τουλάχιστον ο Χρυσοχοΐδης το γλέντησε. Την έριξε την τουιτάρα ότι θα πάει να δει Τζόκερ με τον 15χρονο γιό του και άραξε να μετρήσει, αντιδράσεις. Του την πέσανε μεν διάφορα γίδια ότι υπονομεύει τον νόμο και την τάξη, αλλά από τη δική του την πλευρά οφείλω να ομολογήσω ότι την αποφόρτισε την ένταση. Και ας την έπεσε λίγο αργότερα στον Τσίπρα, εγκαλώντας τον για «δολοφονία χαρακτήρος», καθότι πόσταρε χιουμοριστικό φωτομοντάζ. Αν είχε κρατήσει κι εκεί την ψυχραιμία του θα μιλάγαμε για δύο-μηδέν. Τώρα στάθηκε στο ένα-ένα και πάλι καλά να λέμε…
Ναι, πάλι καλά να λέμε, γιατί υπάρχει και η περίπτωση Μενδώνη που ξεκίνησε με γκολ από τα αποδυτήρια. Μπάχαλο τα έκανε το υπουργείο Πολιτισμού, πιο μπάχαλο δεν γινόταν, ζηλεύουν ζήλεια πράσινη οι μαυροντυμένοι στην πλατεία Εξαρχείων. Απ’ όλες τις πλευρές δέχθηκε πυρά η υπουργός και οι αντιδράσεις της απλώς προσέθεσαν κηροζίνη στο φόκο.
Απόλυτος επικοινωνιακός ερασιτεχνισμός και ταχυδακτυλουργίες της κακιάς ώρας, σε σημείο να θυμίζει η υπουργός Πολιτισμού τον Φρόντο. Όπως τον είχε δέσει φιόγκο η αράχνη στη σπηλιά και ετοιμαζόταν να τον καταπιεί. Εκεί είμαστε πια και δεν βλέπω να βελτιώνεται η κατάσταση. Εκτός κι αν ξαναγίνει κάνα θαύμα στα άγια χώματα της Αμφίπολης!...
Αν είχε χιούμορ ο Τσίπρας (δεν το ξέρω, το συζητάμε), θα τουιτάριζε μια φράση από το «Τζόκερ» και θα έριχνε το ίντερνετ. Ελαφρώς παραλλαγμένη για να ταιριάζει με την περίσταση:
«Είχα την εντύπωση ότι η... κυβέρνηση είναι μια τραγωδία, αλλά πλέον αντιλαμβάνομαι ότι είναι κωμωδία»!
Και θα το είχε πιάσει, θα το είχε τσακώσει το νόημα ακριβώς αυτής της ιστορίας που ξεκίνησε ως κραυγή αγωνίας για τη μοίρα πέντε πιτσιρικάδων που τους μπουζουριάσανε επειδή πήγανε σινεμά να δούνε το ακατάλληλο και κατέληξε ως το μεγαλύτερο επικοινωνιακό φιάσκο της φρέσκιας κυβέρνησης.
Προσοχή, «επικοινωνιακό» γράφω, δεν γράφω «ουσιαστικό». Αν ψάχνουμε για ουσία, πολύ μεγαλύτερη πατάτα είναι η γιγαντιαία κωλοτούμπα για το Μακεδονικό που άφησε έκθετο κόσμο και κοσμάκη. Ή ο χειρισμός της υπόθεσης Novartis, που από τσαμπουκαλίκι πρώτου μεγέθους εξελίχθηκε σε ένα δυσθεώρητο κο-κο-κο. Όχι ρε φίλε, ακόμη και η γλίτσα που άφησε πίσω της η υπόθεση Παναγιώτη Ραφαήλ δεν συγκρίνεται με το πατσαβούριασμα για την αστυνομική μπούκα στα σινεμά. Μας μουντζώνει η Ελλάδα όλη, λόγω Τζόκερ του καριόλη!
Αυτά παθαίνεις όμως άμα δίνεις τα κλειδιά δύο τόσο ευαίσθητων υπουργείων σε πρώην Πασοκάρες. Δεν μπορούν οι άνθρωποι να κάτσουν ήσυχοι, στο αίμα τους την έχουν τη μανούρα, στη φλέβα τους μέσα ρέει ο σαματάς. Εκεί που τους έχεις τους δεξιούς μαντρωμένους κι άμα κάνουν να σηκώσουν κεφάλι κλατς πέφτει η φάπα απ’ το Μαξίμου, σκάνε μύτη η Μενδώνη και ο Χρυσοχοΐδης και βάζουν φωτιά στα τόπια. Τι φωτιά, πυρκαγιά σε λέω, καήκανε ως και οι τρίχες στη μασχάλη. Καταραμένο Πασοκιστάν, μπλέξαμε και πώς ξεμπλέκουμε τώρα;
Και τουλάχιστον ο Χρυσοχοΐδης το γλέντησε. Την έριξε την τουιτάρα ότι θα πάει να δει Τζόκερ με τον 15χρονο γιό του και άραξε να μετρήσει, αντιδράσεις. Του την πέσανε μεν διάφορα γίδια ότι υπονομεύει τον νόμο και την τάξη, αλλά από τη δική του την πλευρά οφείλω να ομολογήσω ότι την αποφόρτισε την ένταση. Και ας την έπεσε λίγο αργότερα στον Τσίπρα, εγκαλώντας τον για «δολοφονία χαρακτήρος», καθότι πόσταρε χιουμοριστικό φωτομοντάζ. Αν είχε κρατήσει κι εκεί την ψυχραιμία του θα μιλάγαμε για δύο-μηδέν. Τώρα στάθηκε στο ένα-ένα και πάλι καλά να λέμε…
Ναι, πάλι καλά να λέμε, γιατί υπάρχει και η περίπτωση Μενδώνη που ξεκίνησε με γκολ από τα αποδυτήρια. Μπάχαλο τα έκανε το υπουργείο Πολιτισμού, πιο μπάχαλο δεν γινόταν, ζηλεύουν ζήλεια πράσινη οι μαυροντυμένοι στην πλατεία Εξαρχείων. Απ’ όλες τις πλευρές δέχθηκε πυρά η υπουργός και οι αντιδράσεις της απλώς προσέθεσαν κηροζίνη στο φόκο.
Απόλυτος επικοινωνιακός ερασιτεχνισμός και ταχυδακτυλουργίες της κακιάς ώρας, σε σημείο να θυμίζει η υπουργός Πολιτισμού τον Φρόντο. Όπως τον είχε δέσει φιόγκο η αράχνη στη σπηλιά και ετοιμαζόταν να τον καταπιεί. Εκεί είμαστε πια και δεν βλέπω να βελτιώνεται η κατάσταση. Εκτός κι αν ξαναγίνει κάνα θαύμα στα άγια χώματα της Αμφίπολης!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου