Το κέρδος υπεράνω όλων

 

Κομπανιέρο Πιτσιρίkο,

Πρόσεξες πιστεύω ότι σου άλλαξα το κ στο παρατσούκλι σε k, ώστε να μην σε περάσουν για Έλληνα και σου κρεμάσουν κουδούνια, όπως θα συμβεί αργά ή γρήγορα με τους Έλληνες γενικά, που όχι μόνο κατηφορίζουν στη χαράδρα με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αλλά έχουν και χαλασμένα φρένα.   

Γενικά, νομίζω, χωρίς υπερβολές, οι νεοέλληνες είναι ψηλά στη λίστα με τους 10 πιο ηλίθιους λαούς της Ιστορίας, είτε αυτή …παραχαράχθηκε ή όχι.

Και μόνο που βλέπεις ή ακούς τους υπουργούς Παιδείας και Υγείας του προτεκτοράτου, αρκεί.

Τέρμα, λοιπόν, οι ευγένειες.

Εδώ διέλυσε η χώρα και κάποιοι ακόμα προσέχουν τα λόγια τους μην θίξουν τις ευαισθησίες των Ελλήνων.

Δεν μπορώ να καταλάβω από πού και ως πού πανηγυρίζει μια χώρα για τον μικρό Παναγιώτη.

Τους γονείς του κάπου-κάπου τους καταλαβαίνω, όλη τους η ζωή είναι αυτό το παιδί.

Οι υπόλοιποι τι ακριβώς πανηγυρίζουν;

Που ζούνε σε έναν κόσμο όπου η υγεία ενός παιδιού κοστολογείται 3 εκατομμύρια;

Που στη χώρα με την μεγαλύτερη αναλογία γιατρών ανά κατοίκους, δεν υπάρχει περίθαλψη;

Που μια κωλοεταιρεία, ονόματι Novartis, πατεντάρισε τη θεραπεία και την πουλάει όσο γουστάρει;

Θα βγουν, βέβαια, κάποιοι και θα πουν ότι φταίει η FDA, άλλοι θα δικαιολογήσουν το κόστος της έρευνας και άλλοι ότι επειδή οι γενετικές θεραπείες προσφέρουν ίαση, πως είναι το ίδιο κόστος με το να παίρνει κάποιος ένα φθηνό φάρμακο σε όλη του τη ζωή.

Και ακριβώς εκεί είναι το πρόβλημα.

Οι έχοντες θα βρουν τα χρήματα, οι μη έχοντες θα πάρουν τη βοήθεια του κοινού.

Αντί να μετατρέψουμε την υγεία σε κοινωνικό αγαθό, δεχόμαστε να μετατραπεί σε ιδιωτική υπόθεση.

Οι άνθρωποι πληρώνουν να γίνουν καλά.

Και παίρνουν μέχρι δάνεια για να σώσουν τους δικούς τους.

Να μου πεις, εδώ πληρώνουν για να φάνε, για το σπίτι τους, μέχρι το νερό τους, δεν θα πλήρωναν για την υγεία;

Άντε ο πατέρας -που ευχαρίστησε ακόμα και αυτούς που του έβαζαν τρικλοποδιές επί βδομάδες και που παραλίγο να καταδικάσουν το παιδί σε θάνατο- προτίμησε να αποφύγει την όποια σύγκρουση, που ενδεχομένως να διακινδύνευε την όποια λύση για το παιδί του.

Οι υπόλοιποι, όμως, που δεν είχαν τίποτα να χάσουν, μόκο.

Στο επόμενο παιδί θα ψάχνουν πάλι 3 εκατομμύρια ευρώ, αφού το κράτος σώνει μόνο τραπεζίτες και ναρκέμπορους.

Καμία νύξη για την ιδιωτικοποίηση της θεραπείας, καμία νύξη για τις ιατρικές πατέντες που είναι πατέντες στη ζωή, καμία νύξη για την κρατική λογική και την αναλγησία ενός πανηλίθιου υπουργού.

Αντί να τους σώσουμε όλους, σώνουμε κατά το δοκούν.

Καθώς φαντάζομαι θα υπάρχουν άνθρωποι που, μπροστά στο κόστος, προτιμούν να εγκαταλείψουν.  

Καμία νύξη για την τιμολόγηση της ίδιας της ζωής, αυτό που λέμε περίτεχνα κόστος διαβίωσης.

Και εκεί -μόνο εκεί- είναι που τα βάζω και με τον πατέρα, ο οποίος δεν συνειδητοποιεί ότι δεν είναι μόνο το δικό του το παιδί που έχει ανάγκη, υπάρχουν και θα υπάρξουν και άλλα παιδιά.

Αν δεν συγκρουστεί στην τελική αυτός που αντιμετωπίζει το πρόβλημα, ποιος θα συγκρουστεί;

Ο κύριος -Jonas Salk- που ανακάλυψε το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας, όταν ρωτήθηκε που θα πουλήσει την πατέντα, απάντησε: «μπορείς να πατεντάρεις τον ήλιο;».

Η νόσος υπάρχει ακόμα -απομονωμένη, σε σχέση με το παρελθόν, στον Τρίτο Κόσμο- αλλά φαντάζεται κανείς τι θα γινόταν, αν είχε αναλάβει την θεραπεία κάποια φαρμακευτική εταιρεία;

Θυμάμαι κάτι που είχε πει πρώην στέλεχος σε φαρμακευτική πως, αν ο σκοπός των φαρμακευτικών εταιρειών ήταν να θεραπεύουν τους ανθρώπους, τότε θα οδηγούσαν τους εαυτούς τους στην ανεργία.

Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τον κλάδο των φαρμακευτικών.

Το κέρδος υπεράνω όλων.

Και κάποιοι θα σου πουν ότι δεν ήταν αυτό το πρόβλημα, αλλά η σπανιότητα της νόσου.

Από πού και ως πού, λοιπόν, δεν είναι το πρόβλημα ότι χρειάστηκαν 3 εκατομμύρια ευρώ;

Ότι για άλλη μια φορά σε μια απάνθρωπη κοινωνία, χρειαστήκαμε να δώσει τη λύση η «φιλανθρωπία»;

Τον καρκίνο δεν τον θεραπεύεις με τοπικές αλοιφές και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Από την άλλη, για τη βλακεία -την οποία ανάφερα στο ζήτημα της ονοματοδοσίας μιας ξένης χώρας- θεραπεία ούτε υπάρχει, ούτε θα υπάρξει.

Απλά κάποια στιγμή οι άνθρωποι -ίσως- να αποφασίσουν να την περιθωριοποιήσουν, αντί να την επιβραβεύουν καθημερινά.

Με εκτίμηση,

Άρης

 

Υ.Γ.1 Για τους 39 νεκρούς μετανάστες στην νταλίκα, στο Έσσεξ, όλες οι ευθύνες αποδόθηκαν στον οδηγό και σε όποιον οργάνωσε τη μεταφορά. Ότι τα σύνορα της Δύσης είναι ερμητικώς κλειστά και πρέπει να στοιβάζονται άνθρωποι σε ψυγεία, λέμβους και αμπάρια, κουβέντα οι μπουκωμένοι. Αυτή την υποκρισία, φουκαράδες μου, θα την πληρώσουμε πολύ ακριβά οι δυτικοί. Έννοια μας και δεν θα πηγαίνουν όλα μια ζωή …δεξιά. Στο μεταξύ, τα βάζουν όλοι με την ανθρώπινη μετανάστευση, από τους Αμερικάνους που βρεθήκαμε σε ξένη ήπειρο μεταναστεύοντας, μέχρι κάτι καράβλαχους χωριάτες που δεν τους κόβει πως ζούνε στο χωριό επειδή κάποιος, κάποτε κυνηγήθηκε από τη φτώχεια ή τους πολέμους ή άλλους λόγους, με αποτέλεσμα να αυτοεξοριστεί στην μέση του πουθενά και τελικά να χτίσει ένα σπιτάκι και από την οικογένεια που έζησε σ’ αυτό το σπιτάκι, ξεπετάχθηκαν ολόκληρες γενιές που μετέτρεψαν το ένα σπιτάκι σε πολλά, μέχρι φυσικά τους μικροαστούς που ζούνε στην πόλη έχοντας μεταναστεύσει από τα χωριά τους. Κανένας άνθρωπος δεν ζει εκεί που ζει χωρίς να μετανάστευσε κάποιος πρόγονος του, ή ο ίδιος. Αλλά, εντάξει, ζούμε στην εποχή που ζούμε, οπότε δεν θα έπρεπε να μας κάνει τίποτα πια εντύπωση, απ’ όσα ξεστομίζονται. Όπως δεν μου κάνει εντύπωση, που σε αμερικανικό μέσο διάβαζα την «εύλογη» απορία πώς γίνεται 39 άνθρωποι να στοιβάζονται για να διαφύγουν από την δεύτερη οικονομία του πλανήτη. Εγώ πάλι ακόμα περιμένω απάντηση στο ερώτημα -μιας και πιάσαμε νωρίτερα την υγεία- γιατί φεύγουν ενάμιση εκατομμύριο πολίτες το χρόνο από την πρώτη οικονομία του πλανήτη και πάνε να κάνουν μια εγχείρηση στον Καναδά, στο Μεξικό, στην Κούβα ή αλλού;

Υ.Γ.2 Για τους κατοίκους οικισμών και τους εργαζομένους νοσοκομείων που δεν θέλουν να υποδεχθούν πρόσφυγες, νομίζω είμαστε άδικοι. Να τους σώσουν προσπαθούν ντε. Ποιος λογικός άνθρωπος θα ήθελε να μείνει σε ένα από τα δεκάδες άθλια χωριά της ελληνικής υπαίθρου ή να τον περιθάλψουν σε ένα από τα «νοσοκομεία» της χώρας; Too much? Ή μήπως και λίγα λέμε;

Υ.Γ.3 Θέλει τόση πολλή προσπάθεια να γράψεις κάποια κείμενα, που απορώ ειλικρινά αν αξίζει και να γράφονται. Μετά μου περνάει, γιατί σκέφτομαι πως υπήρχαν άνθρωποι, πολύ καλύτεροι από μας, που έλεγαν ακόμα πιο «προκλητικά» πράγματα σε πιο σκοτεινούς καιρούς και πως, χάρη σε αυτούς, προχώρησε η ανθρωπότητα. Σε καμία περίπτωση δεν θέτω μέτρο σύγκρισης, πολύ απλά δεν υπάρχει, απλά λέω πως, αφού μπαίνουμε στον κόπο να γράφουμε, ας το κάνουμε και ας το πάρει το ποτάμι.

 

(Φίλε Άρη, νομίζω πως τα λογικά ερωτήματα και επιχειρήματα σε έναν κόσμο που έχει παρανοήσει, μοιάζουν παρανοϊκά. Άρη, έχω την εντύπωση πως, ακόμα κι αν σήμερα ζούσε ένας μεγάλος Δάσκαλος -σαν τον Σωκράτη, τον Χριστό, τον Γκάντι, όποιον θέλει ο καθένας- και έλεγε τα πιο σωστά, λογικά και ανθρώπινα πράγματα, κανείς δεν θα του έδινε σημασία. Οπότε, αν τα λόγια των μεγάλων Δασκάλων δεν μετράνε,, εσύ, εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξουμε το οτιδήποτε γράφοντας. Πάντως, το γράψιμο είναι μια πολύ προσωπική εκτόνωση. Και καλή ψυχοθεραπεία. Οπότε, χώνε, Άρη, χώνε. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

pitsirikos.net