του Γιάννη Τριάντη
Μπήκα στο μηχάνημα και τράβηξα «Δυτικά της Λύπης»...
Είπα να γράψω για τα μαύρα σκοτάδια της Συρίας και τον αδυσώπητο κύκλο του αίματος, αλλά μόλις άκουσα «εκεχειρία» από σιδερένια χείλη, τα παράτησα. Ένας Ευφράτης μέσα μου συνηγορούσε λυπημένος και μού ΄πε «άστο».
Μετά πετάχτηκα στην Εσπερία να δω τι λένε οι ευαίσθητοι για τις ερπύστριες και τους κρωγμούς του Ερντογάν, μα το ΄βαλα στα πόδια. Δεν άντεχα τα δύσοσμα της γραβατωμένης υποκρισίας και τα σινιέ του κυνισμού που ορίζουν όπως θέλουν τη μοίρα των ανθρώπων.
Ύστερα σκέφτηκα τα εντελώς δικά μας, που λέει ο λόγος. Τα προσφυγικά, τα σκανδαλώδη, την ψήφο των ξενιτεμένων, τα οικονομικά και τα λοιπά, αλλά μόλις τους είδα να μαλώνουν στα πρωϊνά παράθυρα, λέγοντας τα ίδια και τα ίδια (έρημοι κι απρόσωποι εκπρόσωποι που αδικούν τον εαυτό τους και τη νοημοσύνη μας) είπα «δεν έχει νόημα» και γύρισα σελίδα.
Κι έτσι απόμεινα δίχως θέμα στην αποβάθρα της Παρασκευής, ώσπου θυμήθηκα- πες το δώρο της μνήμης- ότι στις 18 Οκτωβρίου του 1979, πήρε το Νόμπελ ο Οδυσσέας Ελύτης. Μπήκα στο μηχάνημα και τράβηξα «Δυτικά της Λύπης»:
«Πόσο ακατανόητα ζούμε αλλά απ΄ αυτό κρεμόμαστε/ Χλωρό περιστεράκι του βασιλικού φιλί που σου ΄δωσα επάνω στο κρεβάτι μου
Και στα γραφτά μου τρείς και τέσσερις ανέμους ανορθόγραφους/Να ζαλιστούν τα πέλαγα όμως
Γεμάτο νου και γνώση ν΄ακολουθεί το δρόμο του κάθε πλεούμενο/ Ταλαντεύονται τα γεγονότα και στο τέλος πριν και από τους ανθρώπους
Αλλά φανό θυέλλης δεν έχει το σκοτάδι…»
Είπα να γράψω για τα μαύρα σκοτάδια της Συρίας και τον αδυσώπητο κύκλο του αίματος, αλλά μόλις άκουσα «εκεχειρία» από σιδερένια χείλη, τα παράτησα. Ένας Ευφράτης μέσα μου συνηγορούσε λυπημένος και μού ΄πε «άστο».
Μετά πετάχτηκα στην Εσπερία να δω τι λένε οι ευαίσθητοι για τις ερπύστριες και τους κρωγμούς του Ερντογάν, μα το ΄βαλα στα πόδια. Δεν άντεχα τα δύσοσμα της γραβατωμένης υποκρισίας και τα σινιέ του κυνισμού που ορίζουν όπως θέλουν τη μοίρα των ανθρώπων.
Ύστερα σκέφτηκα τα εντελώς δικά μας, που λέει ο λόγος. Τα προσφυγικά, τα σκανδαλώδη, την ψήφο των ξενιτεμένων, τα οικονομικά και τα λοιπά, αλλά μόλις τους είδα να μαλώνουν στα πρωϊνά παράθυρα, λέγοντας τα ίδια και τα ίδια (έρημοι κι απρόσωποι εκπρόσωποι που αδικούν τον εαυτό τους και τη νοημοσύνη μας) είπα «δεν έχει νόημα» και γύρισα σελίδα.
Κι έτσι απόμεινα δίχως θέμα στην αποβάθρα της Παρασκευής, ώσπου θυμήθηκα- πες το δώρο της μνήμης- ότι στις 18 Οκτωβρίου του 1979, πήρε το Νόμπελ ο Οδυσσέας Ελύτης. Μπήκα στο μηχάνημα και τράβηξα «Δυτικά της Λύπης»:
«Πόσο ακατανόητα ζούμε αλλά απ΄ αυτό κρεμόμαστε/ Χλωρό περιστεράκι του βασιλικού φιλί που σου ΄δωσα επάνω στο κρεβάτι μου
Και στα γραφτά μου τρείς και τέσσερις ανέμους ανορθόγραφους/Να ζαλιστούν τα πέλαγα όμως
Γεμάτο νου και γνώση ν΄ακολουθεί το δρόμο του κάθε πλεούμενο/ Ταλαντεύονται τα γεγονότα και στο τέλος πριν και από τους ανθρώπους
Αλλά φανό θυέλλης δεν έχει το σκοτάδι…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου