Διάφανη χώρα

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς

που κυκλοφορεί  Σάββατο 30 / 11 / 2019

 

Η πετυχημένη τηλεοπτική σειρά «Άγριες Μέλισσες» παρουσιάζει ένα φανταστικό χωριό στη Θεσσαλία, το Διαφάνι, στα τέλη της δεκαετίας του 50. Ανασκαλίζει μνήμες και νοσταλγίες μιας περιόδου που πέρασε, αλλά και δεσμών που δεν έπαψαν να υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία.
Παρόλες τις υπερβολές της, η σειρά δίνει ρεαλιστικές πινελιές της τότε κατάστασης στην ελληνική κοινωνία. Αρέσει, ίσως και γιατί ο θεατής γνωρίζει ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες στη συνέχεια, ιδίως μετά την πτώση της χούντας.
Η διαπόμπευση της Βιολέτας σε ολόκληρο το χωριό, όταν σχεδόν γυμνή πρέπει να φτάσει ως το σπίτι της, συνέπεσε με την ημέρα καταγγελίας της ενδοοικογενειακής βίας. Η θέση της γυναίκας έχει αλλάξει από τότε, αλλά οι αριθμοί δείχνουν ότι φουντώνει η βία κατά των γυναικών.
Στο Διαφάνι ελπίζουν αλλά και ερίζουν για τον ερχομό μιας βιομηχανίας στην περιοχή, γύρω από την οποία παίζονται σκοτεινά παιχνίδια ισχύος και οικονομικών συμφερόντων. Σήμερα, στην ύπαιθρο αλλά και στις πόλεις, δεν υπάρχουν πολλές ειδήσεις για τον ερχομό βιομηχανιών, αλλά για τη μεταφορά μεταναστών σε διάφορες περιοχές. Κι εκεί όμως παίζονται βρώμικα παιχνίδια. Από την κεντρική εξουσία, την Ε.Ε. και τοπικούς παράγοντες.
Η κοινωνία εκτιμά πως το Προσφυγικό είναι το κεντρικό πρόβλημα σήμερα. Όλες οι μετρήσεις το δείχνουν με ένα 40%. Ακολουθεί η ανεργία και η εγκληματικότητα.
Σήμερα δεν κρύβονται οι αριστεροί, όπως ο κουρέας της σειράς, ούτε διατρέχει κίνδυνο ο προοδευτικός δάσκαλος. Αλλά κάθε πολίτης που έχει αντίρρηση για το κατάντημα της χώρας, μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί «εθνικιστής», «ρατσιστής» ή «εθνολαϊκιστής». Φροντίζουν τα κυρίαρχα κόμματα και τα ΜΜΕ.
Το 1958 υπήρχαν διαχωριστικές γραμμές, σήμερα έχουν γίνει χυλός. Απόδειξη, τι έχει γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε 4-5 χρόνια. Καθρέφτης η σύνθεση της νέας επιτροπής για τον φορέα που θα δημιουργηθεί. Τα ίδια και χειρότερα στο ΠΑΣΟΚ, κάπως πιο μαζεμένοι στη Ν.Δ. λόγω και της διακυβέρνησης.
Όμως η περίοδος χάριτος προς τη Ν.Δ. έχει τελειώσει, και δεν είναι λίγοι οι ψηφοφόροι της που δείχνουν απογοητευμένοι. Κυρίως για το Μεταναστευτικό και τον τρόπο που ασκείται η διαχείριση από το «επιτελικό κράτος». Η υπόθεση του 80χρονου προέδρου νοσοκομείου στα Τρίκαλα ράγισε τη βιτρίνα της κυβερνητικής προπαγάνδας περί αξιοκρατίας. Η δουλειά έγινε σε στυλ… Διαφάνι και το κατάλαβαν όλοι.
Το Προσφυγικό είναι ήδη μια καυτή πατάτα στα χέρια της Ν.Δ., ενώ τώρα πρέπει να διαχειριστεί και την προαποφασισμένη υποταγή των ελληνικών ελίτ στους τουρκικούς σχεδιασμούς για τις θάλασσες και τα άλλα μέτωπα.
Το Διαφάνι οδηγήθηκε μετά από 15 περίπου ταραγμένα χρόνια, σε μια περίπου κανονικότητα, αφού είχε χαθεί η μισή Κύπρος (1974). Η κανονικότητα μας οδήγησε στα Μνημόνια (2010-2018) και τώρα πρέπει να παρηγορηθούμε αν (και πόση) θα επιβιώσει απ’ τη «λιγότερη Ελλάδα» που έχουν καταφέρει οι «εμπόροι των εθνών» και οι ντόπιοι φίλοι τους. Πόσο αλλαγμένη και πόσο ίδια η χώρα μας…
«Αν είν’ ο λάκκος σου / πολύ βαθύς / χρέος με τα χέρια σου / να σηκωθείς» λέει ο ποιητής…
Προς στιγμήν οι ποιητές σώζουν την Ελλάδα!

Πηγή: e-dromos.gr

Έλα μωρέ τώρα...

 

Σπύρος Ραπανάκης

 

“Δεν θα σας ακολουθήσω, έχω μια χώρα να κυβερνήσω και έναν λαό να ενημερώσω” έλεγε προ εβδομάδος ο πρωθυπουργός απαξιώνοντας την ερώτηση του Αλέξη Τσίπρα για τις... ευνοϊκές ρυθμίσεις υπέρ των λευκών κολάρων και των τραπεζιτών.
Αντί να με ρωτάτε για τον αντικαπνιστικό, εσείς μιλάτε για κάτι πράγματα μικρά. Έχετε κολλήσει με τις διαφθορές, τις διαπλοκές και τις ελίτ. Αυτά είπε σε ελεύθερη μετάφραση ο Κ. Μητσοτάκης και προχώρησε παρακάτω.
“Και ποιους να βάλουμε; Τους ξένους;”, διερωτήθηκε μειδιώντας ο Μάκης Βορίδης για τους κομματικούς διορισμούς στις διοικήσεις των νοσοκομείων.
Η εθνική συντονίστρια για τα ασυνόδευτα ανήλικα έκανε καριέρα βρίζοντας στο Facebook, έγραφε για “το Πολάκι” που “κάνει κακά και τα κρατάει στην πάνα του”. “Α, όλα κι όλα, ο Πολάκης, που κάπνιζε, την έκραξε στο Facebook και ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τη Μόρια. Σε αντίθεση με την κυρία Αγαπηδάκη, που είναι ευαίσθητη” απαντάνε κυβερνητικοί και τα φερέφωνά τους στα παράθυρα και στις στήλες των εφημερίδων.
Εδώ που τα λέμε, για να απαντήσεις στο επίπεδο του πάτου, δεν χρειάζεται να χωθείς μέσα στο βαρέλι. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Καλό είναι πάντως να μην κάνεις ήρωες τους αντιπάλους σου. Πολλώ δε μάλλον όταν έχεις και δίκιο.
“Ο Δοξιάδης ζητάει δημόσια παρέμβαση δημοσιογράφου γιατί έγραψε την άποψή του” - “Είναι υπέρμαχος του κράτους δικαίου και διανοούμενος αν θέλετε να ξέρετε” απαντούν και προχωράνε παρακάτω. Έκλεισε κι αυτό.
“Θέλετε να ασχολούμαστε όλη μέρα με τον έναν που τοποθετήθηκε διοικητής, βρήκαμε δουλειά. Η χώρα έχει ένα σωρό προβλήματα, θα συζητάμε για έναν διοικητή τώρα” είπε χθες απαυδισμένος ο φίλος Δημήτρης Οικονόμου στον ΣΚΑΪ χθες.
Καθαρίσαμε. Παραιτήσαμε τον ογδοντάχρονο διοικητή που ομολόγησε το ρουσφέτι, τα κανάλια είπαν μπράβο στον Κυριάκο Μητσοτάκη και προχωράμε.
Τι κι αν το 80% των διοικητών είναι αποτυχόντες πολιτευτές της Ν.Δ.; Τι κι αν όποιος και όποια έκανε όνομα βρίζοντας νυχθημερόν τον Καρανίκα και τον ΣΥΡΙΖΑ στα social media σήμερα έχει κάποια θέση στο κράτος ή στην κυβέρνηση;
Τι κι αν με τροπολογία δημιουργούνται 86 θέσεις προέδρων Εφετών, με την ατμόσφαιρα να μυρίζει και εκεί ρουσφέτι; Τι κι αν όλοι οι αντικρατιστές, μενουμευρωπαίοι δήθεν φιλελεύθεροι διορίζονται, αρκετοί άνευ κριτηρίων, σε ό,τι θέση υπάρχει ή δημιουργείται; Τι κι αν η μεσαία τάξη και οι συνταξιούχοι συνειδητοποιούν ότι πιάστηκαν κορόιδα από τις προεκλογικές μεγαλόστομες εξαγγελίες της Ν.Δ.;
Έλα μωρέ τώρα... Με βλακείες θα ασχολούμαστε; Επιτέλους, κανονικότητα, λογική, ασφάλεια, τάξη, λιγότερο κάπνισμα.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βρει αποτελεσματικό τρόπο να διαλύσει το σύννεφο σιωπής και παραπλάνησης, να καταφέρει να θέσει ατζέντα, ο... θαυμαστός καινούργιος κόσμος της Δεξιάς θα μετατραπεί σε δεδομένη και αυτονόητη πραγματικότητα...

Πηγή: www.avgi.gr

 

ΥΓ του blog:..."....έχω μια χώρα να κυβερνήσω κι ένα λαό να ενημερώσω.." ή σε ελεύθερη μετάφραση  έχω μια χώρα να ξανακλέψω κι έναν λαό να κοροϊδέψω....".....αν τα πιστεύει αυτά που λέει τότε αλλού πατά κι αλλού βρίσκεται...αν ξέρει ότι τα χάφτουνε 2.251.426 ψηφοφόροι τότε καλά κάνει και τα λέει ...…

Τι κρύβουν οι δηλώσεις για συνεκμετάλλευση - Το δώρο της Αθήνας και η "Γαλάζια Πατρίδα"

Σταύρος Λυγερός

 

Ο όρος "συνεκμετάλλευση" έχει ένα ιδιαίτερο σημειολογικό φορτίο στην ιστορία των ελληνοτουρκικών και ο Θάνος Ντόκος, ως έμπειρος και διαβασμένος αναλυτής, το γνωρίζει. Ως εκ τούτου, η σχετική δήλωσή του [«ιδέες περί συνεκμετάλλευσης μπορούν να συζητηθούν υπό την προϋπόθεση της προηγούμενης οριοθέτησης (υφαλοκρηπίδας), μέσω προσφυγής σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο»] δεν έγινε παρεμπιπτόντως.
Όπως ο ίδιος ομολόγησε, τα όσα είπε για τα ελληνοτουρκικά --με την ιδιότητα πλέον του αναπληρωτή Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας-- ήταν απάντηση σε συνέντευξη του Τούρκου πρεσβευτή στην Αθήνα. Είναι θεμιτό, λοιπόν, να θεωρήσουμε πως μέσω του Ντόκου η Αθήνα έστειλε ένα μήνυμα στην Άγκυρα. Γι' αυτό, άλλωστε, και εξετάζουμε αναλυτικά τα λεγόμενά του.
Έχει σημασία να αναρωτηθούμε για ποιο λόγο η Αθήνα μιλάει για συνεκμετάλλευση, όταν είναι εξόφθαλμο πως δεν υπάρχει καμία πιθανότητα οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας, που τίθεται ως προϋπόθεση, λόγω της τουρκικής θέσης ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα. Δεν πρόκειται μόνο για λόγια. Η εδώ και καιρό προσπάθεια της Τουρκίας να οριοθετήσει υφαλοκρηπίδα με τη Λιβύη, σαν να μην υπάρχει η αλυσίδα Ρόδος-Κάρπαθος-Κάσος-Κρήτη, κατέληξε σε συμφωνία. Ο πρωθυπουργός της αναγνωρισμένης λιβυκής κυβέρνησης, που βρίσκεται στην Τουρκία, μαζί με την πρόσθετη στρατιωτική συμφωνία, υπέγραψε και μνημόνιο οριοθέτησης με βάση την τουρκική εκδοχή που παραβιάζει κατάφωρα το διεθνές δίκαιο.
Πρόκειται για εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα, που δημιοργεί διπλωματικό τετελεσμένο και θίγει ευθέως τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Δεν είναι τυχαίο ότι η Άγκυρα είχε φροντίσει λίγο πριν να καταθέσει επιστολή με γεωγραφικές συντεταγμένες, προκειμένου να ενισχύσει την αυθαίρετη θέση της και βεβαίως να προετοιμάσει το έδαφος για την υπογραφή συμφωνίας οριοθέτησης με τη Λιβύη.

Οι 3+1 δηλώσεις που δείχνουν συνεκμετάλλευση

Ας επανέλθουμε, όμως, στις δηλώσεις Ντόκου, επειδή υπάρχουν γεγονότα που δείχνουν ότι κάτι "ψήνεται" στο διπλωματικό παρασκήνιο. Τον περασμένο Μάρτιο είχαμε τη δήλωση Κοτζιά περί «μοναχοφάηδων» Ελλήνων! Στη συνέχεια είχαμε δήλωση του διαδόχου του στο υπουργείο Εξωτερικών Κατρούγκαλου για τα δικαιώματα της Τουρκίας, η οποία είχε κινηθεί σε παρεμφερές μήκος κύματος. Το καλοκαίρι είχαμε την δήλωση Δένδια στο Blooberg (για τη συνεργασία με την Τουρκία) ότι «υπάρχουν χιλιάδες συνέργειες από τον τουρισμό έως την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων». Και οι τρεις παραπάνω δηλώσεις μυρίζουν συνεκμετάλλευση. Τώρα προστέθηκε η δήλωση Ντόκου που κάνει ευθέως λόγο για συνεκμετάλλευση.
Γιατί, άραγε ο Κοτζιάς χαρακτήρισε τους Έλληνες «μοναχοφάηδες»; Κανείς Έλληνας δεν ισχυρίστηκε ότι όλα είναι δικά μας, ότι η Τουρκία δεν έχει υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ, όπως είπε σε άλλο σημείο της δήλωσής του ο Κοτζιάς; Το πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει πως τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ, επικαλούμενη παντελώς αυθαίρετες νομικές κατασκευές, όπως εξήγησα στο χθεσινό σημείωμά μου.
Τι σημαίνει, άραγε, «να δώσεις στην Τουρκία μία προοπτική να συμμετάσχει στην οικονομική ανάταση»; Εάν βρει στη δική της υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ υδρογονάνθρακες θα έχει το σχετικό όφελος. Προφανώς, ο Κοτζιάς εννοεί κάτι άλλο. Μας είπε ότι πρέπει να βρούμε επιχειρηματικούς τρόπους για να βάλουμε την Τουρκία στο παιχνίδι, όπως της αντιστοιχεί και της αρμόζει.

Από τον Κοτζιά στον Κατρούγκαλο κι από αυτόν στον Δένδια

Τι σημαίνει αυτό; Τι σημαίνει «να το βάλουμε στο τραπέζι να το συζητήσουμε»; Το μόνο που μπορεί να εννοεί ο πρώην υπουργός Εξωτερικών είναι ένα είδος συνεκμετάλλευσης. Αυτό φαίνεται και από την αναφορά του ότι διαφωνεί με όσους υποστηρίζουν ότι το Καστελλόριζο έχει όλη την υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ της περιοχής, δεδομένου ότι κανείς στην Ελλάδα δεν υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι στον ΣΥΡΙΖΑ αρκετοί μιλούσαν για ελληνοτουρκικές "Πρέσπες".
Δεν πρόλαβαν να στεγνώσουν τα λόγια του Κοτζιά και τη σκυτάλη είχε πάρει ο διάδοχός του Κατρούγκαλος, δείχνοντας ότι δεν επρόκειτο για προσωπική άποψη του προκατόχου του. Μιλώντας μετά από συνάντησή του με τον Τσαβούσογλου στην Αττάλεια, ο Κατρούγκαλος είχε δηλώσει: «Πως μπορεί κάποιος να αποκλείσει από αυτή την περιοχή την Τουρκία, η οποία έχει τόσα χιλιόμετρα ακτή στη Μεσόγειο;»
Τι προσπαθούσαν, λοιπόν, να μας πουν οι δύο υπουργοί Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ με τις θολές δηλώσεις τους; Αυτό που κουβεντιάζεται σ' όλα τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει, στον επιχειρηματικό κόσμο και στα Μίντια. Αποφεύγουν, ωστόσο, τον φορτισμένο όρο "συνεκμετάλλευση", προτιμώντας λιγότερο σαφείς όρους, όπως "συνδιαχείριση". Ο Δένδιας μίλησε κι αυτός θολά για "συνέργειες" όσον αφορά «την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων», αποφεύγοντας επιμελώς να διευκρινίσει σε ποιες «συνέργειες» αναφέρεται.

Μόρνινγκσταρ και Μπαγίς για συνεκμετάλλευση

Η δήλωση Ντόκου πρέπει να διαβασθεί σε συσχετισμό με τα παραπάνω. Άλλωστε, η συνεκμετάλλευση κοιτασμάτων υδρογονανθράκων ως σενάριο είναι παλιό. Η Άγκυρα το σερβίριζε παραδοσιακά σαν λύση στη διμερή διαφωνία για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Τελευταίος το είχε σερβίρει ο Ερντογάν, αλλά από τότε έχουν αλλάξει πολλά.
Τον Αύγουστο 2012 ο Αμερικανός αρμόδιος για θέματα ενέργειας Ρίτσαρντ Μόρνινγκσταρ είχε δηλώσει για την εκμετάλλευση πιθανολογούμενων κοιτασμάτων: «Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γίνει αυτό. Ο πρώτος είναι να υπάρξει, επιτέλους, συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για τα όρια. Αν αυτό δεν είναι δυνατόν, υπήρξαν περιπτώσεις όπου χώρες κατέληξαν σε εμπορικές διευθετήσεις και άφησαν το θέμα της οριοθέτησης για το μέλλον. Μπορώ να φανταστώ μια περίπτωση, στο Αιγαίο, ή σε κάποια άλλη αμφισβητούμενη περιοχή, όπου το οικονομικό όφελος είναι και για τις δύο χώρες τόσο μεγάλο, που τις συμφέρει να καταλήξουν σε μια επιχειρηματική λύση, ακόμη και εάν δεν συμφωνούν στα συγκεκριμένα όρια». Να λοιπόν από που εμπνεύσθηκε ο Κοτζιάς!
Εύγλωττη είναι και η παλαιότερη δήλωση-παρότρυνση του τότε Τούρκου υπουργού Μπαγίς: «Στις διαφιλονικούμενες περιοχές πρέπει να φτιάξουμε πλατφόρμες άντλησης πετρελαίου και αυτές να γίνουν πλατφόρμες επίλυσης των διαφορών… Η Τουρκία είναι πάντα έτοιμη για τη μεγάλη λύση, αλλά ίσως πρέπει πρώτα να επιλύσουμε κάτι μικρό, που θα οδηγήσει στη μεγάλη λύση, σε μια λύση-πακέτο».

Η μέθοδος του "συν"

Εάν δεν προηγηθεί οριοθέτηση, η διαπραγμάτευση για τους όρους συνεκμετάλλευσης, εάν γίνει, θα γίνει στον αέρα και βεβαίως προς όφελος της Άγκυρας. Συνεκμετάλλευση για τους Τούρκους σημαίνει ότι το όφελος από τους υδρογονανθράκες θα μοιραστεί εξίσου. Το είχε πει καθαρά ο Μπαγίς. Σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας, όμως, η Τουρκία δικαιούται ένα πολύ μικρό ποσοστό υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, ενώ χάνει υφαλοκρηπίδα και ανατολικά της Ρόδου, λόγω της ύπαρξης του συμπλέγματος του Καστελλορίζου.
Με άλλα λόγια, οι όμορφες λέξεις "συνεκμετάλλευση", "συνδιαχείριση" και "συνέργειες", χωρίς οριοθέτηση είναι όχημα παραπλάνησης για παραχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Το 2002-03, με Γιώργο Παπανδρέου υπουργό Εξωτερικών, οι ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο των διερευνητικών επαφών είχαν αποδεχθεί το "συν" ως τρόπο συνολικής διευθέτησης.
Συγκεκριμένα, συζητούσαν το ενδεχόμενο να γεφυρώσουν τις διαφορές με την κοινές δράσεις: συνεκμετάλλευση στην υφαλοκρηπίδα και συνδιαχείριση σε λειτουργίες και καταστάσεις στον εναέριο και θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου με την επίκληση τεχνικών λόγων. Μια τέτοια διευθέτηση, βεβαίως, θα ισοδυναμούσε με αλλαγή του νομικού καθεστώτος και αναγνώριση στην Τουρκία δικαιωμάτων που δεν της παρέχει το διεθνές δίκαιο.

Χάγη και "γκρίζες ζώνες"

Ο Ντόκος, πάντως, θέτει ως όρο για ενδεχόμενη συνεκμετάλλευση την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Για να οριοθετηθεί, όμως, πρέπει πρώτα να ξεκαθαρισθεί το εύρος των χωρικών υδάτων. Εάν η Ελλάδα δεχθεί οριοθέτηση με χωρικά ύδατα έξι μιλίων θα απεμπολήσει το δικαίωμά της για επέκταση στα 12 μίλια. Επ' αυτού δεν ακούσαμε κουβέντα από τον αναπληρωτή Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας.
Και στην απίθανη περίπτωση, όμως, που η Άγκυρα αποδεχόταν πως τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα και δεχόταν την παραπομπή στη Χάγη, θα προκύψει πρόβλημα. Πώς μπορεί να γίνει οριοθέτηση, όταν η Τουρκία αμφισβητεί την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, μέσω των "γκρίζων ζωνών"; Το Διεθνές Δικαστήριο πρέπει να ξέρει ποια στεριά ανήκει σε ποια χώρα για να οριοθετήσει.
Η Τουρκία θα δηλώσει πως τουλάχιστον 18 ελληνικά νησιά είναι τουρκικά(!), με αποτέλεσμα να προκύψει εμπλοκή. Εκτός κι αν η Ελλάδα αποδεχθεί κάποιοι δικαστές να αποφασίσουν για την εδαφική της ακεραιότητα. Ποιο κράτος αποδέχεται κάτι τέτοιο, όταν είναι κοινό μυστικό ότι σε τέτοιες υποθέσεις το νομικό κριτήριο νοθεύεται και από το πολιτικό. Σε μία τέτοια περίπτωση, άλλωστε, η Ελλάδα θα είχε μόνο να χάσει, ενώ η Τουρκία μόνο να κερδίσει, αφού προς μοιρασιά θα ήταν αποκλειστικά και μόνο ελληνικά νησιά. Είναι αξιοσημείωτο ότι επ' αυτού ο Ντόκος δεν λέει κουβέντα. Σύσσωμο το ελληνικό πολιτικό σύστημα, άλλωστε, συνεχίζει να παπαγαλίζει τα περί Χάγης.

Συνεκμετάλλευση για κατευνασμό

Οι κύκλοι στην Αθήνα που προωθούν κατευναστική πολιτική έναντι της Τουρκίας προτείνουν τη συνεκμετάλλευση σαν "λύση" με το εξής επιχείρημα: «Μια υφαλοκρηπίδα που δεν μπορούμε να εκμεταλλευθούμε είναι μια άχρηστη υφαλοκρηπίδα. Γιατί να μη μοιρασθούμε με τους Τούρκους ένα όφελος που αλλιώς δεν θα το έχουμε καθόλου;»
Οι ελληνικές άρχουσες ελίτ και ισχυροί πολιτικοί κύκλοι φλερτάρουν με τέτοιες ιδέες. Θεωρούν ανιστόρητα πως εάν κάνουν εκπτώσεις στα εθνικά συμφέροντα, θα ξεμπερδέψουν με το χρόνιο πρόβλημα του τουρκικού επεκτατισμού. Δεν τους πολυενδιαφέρει ότι όποια ποσοστά θα αποφασίζονταν σε μια συμφωνία συνεκμετάλλευσης θα δημιουργούσαν ισχυρό προηγούμενο για απώλειες στο επίπεδο των κυριαρχικών και διοικητικών δικαιωμάτων της Ελλάδας. Κυρίως δεν κατανοούν τη δυναμική του τουρκικού επεκτατισμού.
Με βάση τα παραπάνω, οι δηλώσεις Κοτζιά, Κατρούγκαλου, Δένδια και Ντόκου, όπως και η προ καιρού παρέμβαση Σημίτη, ερμηνεύονται ως μία προσπάθεια της ελληνικής πολιτικής ελίτ να κατευνάσει την τουρκική επιθετικότητα και επιτύχει μία συμφωνία-πακέτο, προσφέροντας ως αντάλλαγμα τη συνεκμετάλλευση. Η Άγκυρα, όμως, δεν φαίνεται να συγκινείται από το "δώρο". Η "Γαλάζια Πατρίδα" δείχνει ότι ο Ερντογάν τα θέλει πλέον όλα. Η συμφωνία του με τη Λιβύη, μάλιστα, πιθανότατα θα αποτελέσει αφετηρία για νέα κλιμάκωση...

Πηγή: SL press

Αυτή είναι η ιστορία της Black Friday

 

Και η Ελλάδα κινείται σήμερα στους ρυθμούς της... Black Friday. Για ποιο λόγο η μέρα αυτή ονομάστηκε έτσι και πότε ξεκίνησε αυτό το «έθιμο του καταναλωτισμού»;

Το 2016 οι περισσότεροι Έλληνες άκουσαν για πρώτη φορά τον όρο «Black Friday». Για μια μέρα, την τελευταία Παρασκευή του Νοεμβρίου, τα καταστήματα κάνουν τις καλύτερες προσφορές τους με εντυπωσιακές εκπτώσεις. Από τότε και στη χώρα μας όλο και περισσότερα καταστήματα μπαίνουν στον χορό της «Μαύρης Παρασκευής» ωστόσο πόσοι άραγε γνωρίζουν πώς ξεκίνησε η «Black Friday» και γιατί ονομάστηκε έτσι;

Η γέννηση της «Μαύρης Παρασκευής»

Η «Black Friday» γεννήθηκε στις ΗΠΑ και αντιστοιχεί στην Παρασκευή αμέσως μετά την Πέμπτη που γιορτάζεται η Ημέρα των Ευχαριστιών, δηλαδή την τελευταία Πέμπτη κάθε Νοεμβρίου. Η πρώτη μέρα μετά την μεγάλη αργία των Ευχαριστιών στις ΗΠΑ παράλληλα συμβολίζει άτυπα και την έναρξη της εορταστικής περιόδου με τα καταστήματα να κινούνται σε ρυθμούς Χριστουγέννων. Έτσι, αυτή η εορταστική περίοδος ξεκινά… θεαματικά με εντυπωσιακές προσφορές που μερικές φορές φτάνουν τις τιμές κόστους των προϊόντων.

Όμως η «Black Friday»  δεν σήμαινε πάντα κάτι καλό. Μάλιστα, δεν ήταν καν συνδεδεμένη εξ αρχής με τις μεγάλες προσφορές των καταστημάτων. Η πρώτη φορά που καταγράφεται η χρήση του όρου είναι στις 24 Σεπτεμβρίου 1869, η οποία θεωρείται και μία από τις χειρότερες μέρες στην ιστορία του αμερικανικού χρηματιστηρίου. Νωρίτερα, οι χρηματιστές Τζέι Γκουλντ και Τζέιμς Φισκ είχαν επιχειρήσει να ελέγξουν την αγορά χρυσού αποκτώντας όλα τα αποθέματα. Ωστόσο, όταν η κυβέρνηση του Οδυσσέα Γκραντ έμαθε αυτά που σχεδίαζαν οι δύο, απελευθέρωσε την αγορά χρυσού με αποτέλεσμα να ακολουθήσει πανικός στη Wall Street και να σημειωθεί κατακόρυφη πτώση στην τιμή του.

Δύο θεωρίες και μια… μπόνους

Οι… πατέρες του όρου «Black Friday» για την Παρασκευή μετά την Ημέρα των Ευχαριστιών φαίνεται ότι είναι οι αστυνομικοί! Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για την ημέρα αυτή για πρώτη φορά την δεκαετία του ’50 σε αναφορές της αστυνομίας στην Φιλαδέλφεια αλλά και στο Ρότσεστερ στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Την Παρασκευή μετά την Ημέρα των Ευχαριστιών χιλιάδες άνθρωποι συνέρρεαν στις πόλεις για την έναρξη της εορταστικής περιόδου προκαλώντας «χάος» και απίστευτη κίνηση στους δρόμους με τους αστυνομικούς να δουλεύουν υπερωρίες για να μπορούν να ελέγξουν την κατάσταση.

Τουλάχιστον στην πολιτεία της Φιλαδέλφεια, η Black Friday ήταν πλέον συνώνυμο της Παρασκευής των Ευχαριστιών, ωστόσο η αρνητική της σημασία δεν άρεσε στους εμπόρους καθώς έστελνε το «λάθος μήνυμα» στους καταναλωτές τους. Έτσι, προσπάθησαν να εισάγουν τον όρο «Μεγάλη Παρασκευή» (Big Friday) κάτι που όμως τελικά δεν πέτυχε.

Για πρώτη φορά ο όρος «Black Friday» εμφανίζεται και… στο χαρτί σε μια διαφήμιση στο περιοδικό  «The American Philatelist» το 1966. Φτάνοντας στη δεκαετία του 1980, η αγοραστική κίνηση την Παρασκευή μετά την Ημέρα των Ευχαριστιών συνεχώς αυξανόταν και όλο και περισσότεροι έμποροι και καταναλωτές άρχισαν να χρησιμοποιούν τον όρο Black Friday για να δηλώσουν την μέρα αυτή.

Ωστόσο, για ακόμα μια φορά μια μερίδα εμπόρων δεν ήταν ικανοποιημένη με την αρνητική προέλευση του όρου και πρότειναν μια… διαφορετική εξήγηση για τη γέννησή του. Σύμφωνα με αυτή, οι καταστηματάρχες συνήθιζαν παλιότερα να σημειώνουν με κόκκινο μελάνι τις ημέρες που οι πωλήσεις τους δεν πήγαιναν καλά και με μαύρο μελάνι τις ημέρες που είχαν μεγάλο κέρδος. Ενώ οι περισσότερες μέρες του χρόνου ήταν σημειωμένες με κόκκινο μελάνι, από την Παρασκευή των Ευχαριστιών άρχισαν να έχουν έσοδα και να σημειώνουν τις μέρες αυτές με μαύρο μελάνι. Έτσι, πολλά καταστήματα κατά τη διάρκεια της χρονιάς ήταν «στα κόκκινα», δηλαδή είχαν ζημίες, ενώ την Παρασκευή μετά την Ημέρα των Ευχαριστιών «έμπαιναν στα μαύρα».

Τα τελευταία χρόνια έχει κάνει ωστόσο την εμφάνισή της από… το πουθενά ακόμα μια θεωρία. Σύμφωνα με αυτή, η Black Friday ξεκίνησε στις ΗΠΑ στα 1800 όταν την Παρασκευή μετά την Ημέρα των Ευχαριστιών, οι έμποροι σκλάβων έκαναν… εκπτώσεις επειδή λόγω της εποχής του χρόνου δεν υπήρχε ανάγκη για το άμεσο μάζεμα των καλλιεργειών! Φυσικά, δεν υπάρχουν πουθενά αναφορές για μια τέτοια πρακτική… εκπτώσεων στα σκλαβοπάζαρα, ωστόσο αυτή η τραβηγμένη από τα μαλλιά θεωρία συνεχίζει να εμφανίζεται στο διαδίκτυο στο πλάι πολλών ακόμα θεωριών συνωμοσίας.

Η φρενίτιδα της Black Friday

Η αυξημένη κίνηση στα καταστήματα των ΗΠΑ την Παρασκευή μετά την Ημέρα των Ευχαριστιών ήταν ένα φαινόμενο πολύ παλιότερο από την εποχή που οι αστυνομικοί της Φιλαδέλφεια το ονόμασαν «Black Friday».

Το μεγάλο πολυκατάστημα Macy ήδη από το 1924 είχε διαφημίσει στην παρέλαση της Ημέρας των Ευχαριστιών τις χριστουγεννιάτικες αγορές που μπορούσε να κάνει κάποιος εκεί την επόμενη ημέρα. Μάλιστα, ακόμα και την περίοδο της Μεγάλης ύφεσης του ’30 τις μέρες αυτές αυξανόταν και πάλι η κίνηση στην αγορά.

Πολλές εταιρείες και τα σχολεία δεν λειτουργούν την Παρασκευή αυτή, ώστε να δημιουργηθεί ένα τετραήμερο αργίας, με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι άνθρωποι να έχουν την δυνατότητα να κάνουν την βόλτα τους στα μαγαζιά την Παρασκευή.

Αν και την μέρα αυτή οι αγορές ήταν πάντα αυξημένες, η πραγματική «παράνοια» ακόμα και στις ΗΠΑ έχει ηλικία περίπου μια δεκαετία. Με τα μεγάλα πολυκαταστήματα να αυξάνουν ακόμα περισσότερο τις προσφορές τους, στο «παιχνίδι» μπήκαν και οι κολοσσοί του διαδικτύου, όπως το Amazon, προκαλώντας την απόλυτη αγοραστική φρενίτιδα.

Στις ΗΠΑ τα καταστήματα την Black Friday ανοίγουν πιο νωρίς για να εξυπηρετήσουν το πλήθος κόσμου, ενώ όλο και περισσότεροι άνθρωποι «κατασκηνώνουν» από τα ξημερώματα έξω από τα καταστήματα για να προλάβουν την καλύτερη προσφορά. Από το 2005 η Black Friday είναι κι επίσημα η μέρα τους έτους με τον μεγαλύτερο τζίρο για τα καταστήματα. Το 2014, ο τζίρος έπεσε για πρώτη φορά από την ύφεση του 2008 καθώς  ξοδεύτηκαν 50,9 δισ. δολάρια εκείνο το τετραήμερο, 11% λιγότερα από το προηγούμενο έτος. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι αγοράστηκαν λιγότερα προϊόντα καθώς αυτό συνέπεσε με το γεγονός ότι πλέον τα καταστήματα επεκτείνουν την περίοδο των προσφορών τους έως και μια εβδομάδα πριν. Tο 2017, στις ΗΠΑ ξοδεύτηκαν 58,3 δις. δολάρια για αγορές την Black Friday.

 

Τα θύματα της Black Friday

Μέσα στην «τρέλα» των αγορών δεν είναι σπάνιες οι φορές που η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο.

Το 2008 καταγράφηκε επισήμως ο πρώτος θάνατος εξαιτίας της Black Friday. Πλήθος κόσμος που περίμενε έξω από ένα κατάστημα στη Νέα Υόρκη ποδοπάτησε μέχρι θανάτου έναν 34χρονο υπάλληλο που προσπάθησε να ανοίξει τις πόρτες του καταστήματος. Μάλιστα, το πλήθος δεν σταματούσε να περνά από πάνω του προσπαθώντας να προλάβει τις προσφορές ακόμα και όταν οι υπόλοιποι υπάλληλοι προσπαθούσαν να τους σταματήσουν.

Το 2010 στο Μάντισον του Ουισκόνσιν μια γυναίκα παρέκαμψε την ουρά και όταν οι υπόλοιποι αντέδρασαν τους απείλησε με όπλο. Το 2011 μια άλλη γυναίκα ψέκασε με σπρέι πιπεριού περίπου 20 άτομα για να περάσει μπροστά στην ουρά έξω από ένα κατάστημα στην Καλιφόρνια. Παράλληλα, ένας 61χρονος άντρας κατέρρευσε μέσα σε ένα μαγαζί και όχι μόνο δεν του έδωσε κανένας σημασία, αλλά ποδοπατήθηκε. Πέθανε λίγες ώρες μετά.

Αρκετά ακόμα επεισόδια έχουν σημειωθεί κατά την διάρκεια αυτής της ημέρας που έχουν καταλήξει σε απλούς τραυματισμούς και κάθε χρόνο η αστυνομία είναι σε επιφυλακή για να αντιμετωπίσει φαινόμενα όπως αυτά.

Η ελληνική Black Friday

Η «Μαύρη Παρασκευή» ήρθε στην Ελλάδα το 2016. Υιοθετήθηκε αρχικά «δειλά» από ορισμένες μόνο επιχειρήσεις και μέσα σε τέσσερα χρόνια όλο και περισσότερες μπαίνουν στο χορό των εκπτώσεων.

Σύμφωνα με έρευνα του Black-Friday.Global, οι Έλληνες φαίνεται να ξοδεύουν την ημέρα αυτή κατά μέσο όρο 206 ευρώ, αγοράζοντας κυρίως ρούχα, ηλεκτρονικά είδη και παπούτσια. Οι Έλληνες καταναλωτές ξοδεύουν λιγότερα από τους Αμερικανούς (515 δολάρια), αλλά περισσότερα από τους Ιταλούς και τους Τούρκους (216 δολάρια και 97 δολάρια αντίστοιχα). Σύμφωνα με τα στοιχεία το 2018 στην Ελλάδα σημειώθηκε αύξηση 1.141% στις πωλήσεις τη Μαύρη Παρασκευή σε σύγκριση με μια συνηθισμένη ημέρα.

Παράλληλα, όλο και περισσότερες επιχειρήσεις σε πολλές χώρες της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου υιοθετούν το αμερικάνικο αυτό «έθιμο». Από τις αρχές της δεκαετίας του 2010 η Black Friday έχει επεκταθεί πλέον σε όλον τον κόσμο. Από το Μεξικό και την Κολομβία, μέχρι τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης αλλά και την Ινδία, την Νότια Αφρική και τα Αραβικά Εμιράτα, η μια χώρα μετά την άλλη «γιορτάζουν» την Black Friday με ένα όργιο προσφορών και καταναλωτισμού.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στον «αντίποδα» τα τελευταία χρόνια την ίδια μέρα με την Black Friday έχει ξεκινήσει να… γιορτάζεται και η «Buy Nothing Day» (Η Μέρα του Δεν Αγοράζω Τίποτα) ως ένας τρόπος αντίδρασης απέναντι στον αχαλίνωτο καταναλωτισμό που επικρατεί τη μέρα αυτή.

www.janus.gr

Οι δολοφόνοι της μνήμης

 

Πέπη Ρηγοπούλου *

Στο βιβλίο του «Οι δολοφόνοι της μνήμης» (Maspero, 1981, La Découverte 2005) ο ιστορικός Πιερ Βιντάλ Νακέ, μιλά για την εσκεμμένη διαστρέβλωση όχι μόνον της επιστήμης της Ιστορίας, αλλά και αυτήν της συλλογικής μνήμης, που, υπερβαίνοντας το επιστημονικό πεδίο, ανοίγεται στο πολιτικό/πολιτισμικό. Παιδί εκτελεσμένων στα ναζιστικά στρατόπεδα, συναγωνιστής των Αλγερίνων κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας, που πλήρωσε με βασανιστήρια τη στάση του, σύντροφος εμπράκτως και των Ελλήνων που αντιστάθηκαν στη χούντα, ο συγγραφέας επιτίθεται σε όλους εκείνους, ακροδεξιούς και λοιπούς αρνητές με δήθεν προοδευτικό προσωπείο, που προσπάθησαν, πλαστογραφώντας Ιστορία και μνήμη, να σβήσουν τη γενοκτονία των Εβραίων από τον χιτλερισμό.

Το βιβλίο του Ι. Χανδρινού «Ολη νύχτα εδώ. Μια προφορική ιστορία της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου» (εκδ. Καστανιώτη) ασχολείται με την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, συλλέγοντας ογδόντα τέσσερις μαρτυρίες ανθρώπων που σχετίζονται με αυτήν. Δεν δηλώνει ότι η εξέγερση και η καταστολή της δεν υπήρξαν. Αλλά επιλέγει και μεταχειρίζεται το πολύτιμο και ευαίσθητο αυτό υλικό με τρόπο που να φέρνει στον νου τον τίτλο που μόλις ανέφερα. Η προφορική ιστορία είναι με μία έννοια ένα υποκατάστατο της ψυχαναλυτικής διαδικασίας.

Ενας συλλέκτης αφηγήσεων, εκτός από ιστορική γνώση, οφείλει να σέβεται το πλαίσιο που έχει συμφωνηθεί με τους αφηγητές που επιλέγει. Ιδιαίτερα όταν αυτοί δεν είναι αμιγής ομάδα. Ενα έντυπο συγκατάθεσης συνηθίζεται να υπογράφεται μεταξύ τους. Η ειλικρίνεια που ζητά από αυτούς προϋποθέτει τη δική του απέναντί τους. Η έρευνα δεν μπορεί να συγχέεται με την άγρα σκανδάλου. Ιδού γιατί:

 

Ατόπημα πρώτο: Το θεωρητικό μοντέλο που εφαρμόζει αντλείται από μία βιβλιογραφία προφορικών ιστοριών. Και από κάποιες μελέτες σχετικές με γεγονότα όπως οι φυλετικές και άλλες εξεγέρσεις καθώς και τα κινήματα διαμαρτυρίας στις ΗΠΑ. Ετσι φαίνεται να δέχεται ότι ισχύει και στο παράδειγμα της καταστολής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η άποψη ότι η βία μιας εξέγερσης είναι εγγενής και επομένως αυτή προκάλεσε την τελική λύση που υιοθέτησε η χούντα (!) (σελ. 37, τα περί «κλιμάκωσης» και «δυναμικής αλληλεπίδρασης διαδηλωτών - αστυνομίας»).

Ατόπημα δεύτερο: Υπόσχεται ότι θα αποκαταστήσει τη «μαρτυρία ως εργαλείο κατανόησης μιας ιστορικής περιόδου [...] μακριά από λογικές δημοσιογραφικής κατασπατάλησης του μνημονικού της κεφαλαίου» (σελ. 13). Οταν, ωστόσο, παραθέτει τον αριθμό και την κοινωνική προέλευση νεκρών και τραυματισμένων στο Πολυτεχνείο, αντλεί τα στοιχεία από τη δημοσιογραφική έρευνα της «Εφ.Συν.» (2012) και την παλαιότερη της «Πανσπουδαστικής» (1974) (σελ. 16). Παράλληλα, σημειώνει ότι «αμιγώς ιστορικές μελέτες ή μονογραφίες απουσιάζουν», ενώ (υπάρχουν) «σποραδικές και σχεδόν εντελώς αόρατες στη βιβλιογραφία μαρτυρίες» (σελ. 16-17). Ομως σε άλλη παράγραφο λέει: «Αυτό που αποθαρρύνει την εμπλοκή της ιστοριογραφίας είναι η πληθωριστική χρήση της μαρτυρίας» (αν και αόρατης; – σελ. 18). Σε συνέντευξή του στο «Βήμα» για να αποδείξει τη μοναδικότητα της προσέγγισής του εις βάρος κάθε άλλης, προτείνει τη «βιωματική εξιστόρηση» στη θέση της «μαρτυρίας», σαν κάθε σοβαρή μαρτυρία να μην είναι και αυτή μία εξιστόρηση βιωματική –και συχνά τραυματική– η οποία πλουτίζεται όσο βαθαίνει ο χρόνος.

Ατόπημα τρίτο: Σε αντίθεση με τους «βετεράνους (sic!) του ’40» που υπήρξε προνομιακό όπως λέει target group  για έρευνα, θεωρεί ότι «οι υποψήφιοι μάρτυρες που εξακολουθούν να είναι ενταγμένοι στην παραγωγή, στην κοινωνική δράση, ακόμα και στην ενεργό πολιτική», δεν είναι. Διότι η ένταξή του αυτή δημιουργεί ενδοιασμούς σε έναν «υποψήφιο φορέα εμπειρίας» να δεχτεί τον ρόλο του «αφηγητή» σε μια έρευνα διαφορετική από ένα «εγώ-κείμενο» (!) και τελικά να κατανοήσει ότι «η μνήμη είναι ένα κεφάλαιο που για να τοκιστεί χρειάζεται την υποστήριξη της επιστημονικής έρευνας*» (*σύμφωνα με τον Γερμανό Jeggle Utz σε ομαδικό βιβλίο, σελ. 24).

Ο επιμελητής επιλέγει έτσι στην ιστορική κεφαλαιαγορά τον επικερδή τοκισμό του κεφαλαίου της «μνήμης» των μαρτύρων του. Το γεγονός βέβαια ότι οι αφηγητές του δεν έχουν ακόμα αλτσχάιμερ, γράφουν, αντιδρούν, δεν έχουν δηλαδή αναχωρήσει από την κοινωνική δράση, την παραγωγή, τη δημιουργία, έχει όντως τα μειονεκτήματά του, καθώς ενδέχεται να διεκδικήσουν μερίδιο από τους «τόκους».

Ατόπημα τέταρτο: Μιλά για την προσπάθειά του να βρει πρόσωπα πέραν του «σκληρού πυρήνα» του τότε φοιτητικού συνδικαλισμού. Να βρει δηλαδή «απλούς» εξεγερμένους με την προϋπόθεση να έχουν ενδιαφέρουσες ιστορίες να πουν. Αλλά φυσικά και εκπροσώπους των δυνάμεων καταστολής. Δεν ξέρω πόση απλότητα πρέπει να έχει ένας εξεγερμένος ή πόσο αίμα να έχει χύσει για να γίνει ενδιαφέρουσα η ιστορία του.

Ούτε και με ποια κριτήρια επέλεξε τους εκπροσώπους των δυνάμεων καταστολής. Υποθέτω με απλά. Ετσι που οι δύο από τους τρεις να είναι εντελώς τυχαία από την ίδια μονάδα: ο ένας φαντάρος που μόνο καλά είχε να πει για τον επικεφαλής του. Και ο επικεφαλής να αφηγείται ότι οι φοιτητές του θύμισαν πρόβατα καθώς αποχωρούσαν από το μαντρί. Ενώ ο Κ. Λαλιώτης που είχε πάει να διαπραγματευτεί είναι που του έριξε την ιδέα να μπει το τανκ για να ανοίξει την πύλη. Το ιστορικό αυτό ψέμα που δείχνει τους πολιορκημένους πολιορκητές του εαυτού τους, η συκοφαντία αυτή, δεν σχολιάζεται από τον επιμελητή ούτε και γνωστοποιήθηκε στον Κ. Λαλιώτη και στους υπόλοιπους αφηγητές. Γιατί αφορά βεβαίως στο σύνολο την εξέγερση του ’73, στο σύνολο τη συλλογική μνήμη του τόπου μας.

Αντιμετωπίστηκε ως σκάνδαλο. Ετσι για να μη γίνει «κατασπατάληση του μνημονικού κεφαλαίου», αυτό πήρε νέα μορφή: έγινε εργαλείο προπαγάνδας. Από έναν άξιο συνταγματάρχη των καταδρομέων. Που ήταν πιστός εξ αρχής της χούντας για να περάσει στη συνέχεια με τον Δ. Ιωαννίδη και να αποταχθεί το 1975 από τον Ευ. Αβέρωφ, διότι μαζί με ομοϊδεάτες του απειλούσε επιστροφή της δικτατορίας. Η δολοφονία της συλλογικής μνήμης επιτελείται έτσι με έναν παιγνιώδη τρόπο, χωρίς καμία αντίδραση του επιστήμονα. Με την προσθήκη ότι η μαρτυρία αυτή προβάλλεται χωρίς κριτικό σχολιασμό στην εισαγωγή του, επειδή θεωρεί «άκρως ενδιαφέροντες» τους «θεματικούς/μνημονικούς της άξονες».
 

Μένει το ερώτημα για το κατά πόσο τα ατοπήματα αυτά έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τη σχέση του επιμελητή με την ιστορία, μικρή και μεγάλη. Και αυτό διότι όταν προβάλλεις έναν απολογητή της χούντας που δολοφονεί τη μνήμη διασπείροντας ψέματα, κινδυνεύεις να είσαι εκ των υστέρων πνευματικός συνεργός. Έτσι βιωματικά και απλά.

www.efsyn.gr

 

ΥΓ του blog: ...η  αρθρογράφος είναι το κορίτσι που όταν το τανκ μπήκε στο Πολυτεχνειο ρίχνοντας και διαλύοντας την πόρτα διέλυσε και την μερσεντες που βρισκόταν εκεί και η μερσεντες το ποδι της τοτε φοιτήτριας Χημείας. Η Πέπη Ρηγοπούλου ιστορικός τέχνης και Ομότιμη Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών σήμερα, ήταν και είναι μια από τις πιο σεμνές μορφές της Αντίστασης κατά της χούντας,

«Πατριώτης είναι όποιος αγαπά την πατρίδα του και δεν εχθρεύεται τις πατρίδες των άλλων»

"Η δικτατορία του ‘67 είχε στόχο την καταστροφή της Κύπρου! Είχαμε μία κυβέρνηση θεωρητικά στρατιωτική η οποία το πρώτο που έπρεπε να κάνει είναι μία οργάνωση του στρατού! Και αυτή η στρατιωτική κυβέρνηση εκτός των άλλων αποτέλεσε ύβρη για τις Ένοπλες Δυνάμεις!"

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Ο αντιστράτηγος εν αποστρατεία Δημήτρης Αλευρομάγειρος μιλά για τους αναθεωρητές της ιστορίας, τις διαχρονικές τουρκικές στοχεύσεις, ενώ καταφέρεται και κατά των «υπερπατριωτών» που καπηλεύονται την πατρίδα και των αρνητών του Πολυτεχνείου

Η Τουρκία ανέκαθεν ακολουθούσε πολιτική αναθεωρητισμού στις συνθήκες τις οποίες υπέγραφε, όπως της Λωζάνης, αλλά στην πραγματικότητα «δεν την παίρνει να προχωρήσει σε απονενοημένη ενέργεια με την Ελλάδα» υποστηρίζει σε συνέντευξη του στη «ΝΕ» ο αντιστράτηγος εν αποστρατεία Δημήτρης Αλευρομάγειρος. Ο ίδιος, μεταφράζοντας την σημερινή επιθετικότητα των γειτόνων, αναφέρθηκε σε παρόμοιες ενέργειες του παρελθόντος, τονίζοντας πως η ανοχή ή η κατά καιρούς στήριξη από την Αμερική και την Ρωσία, κάνει τους τούρκους να νομίζουν ότι είναι μία μεγάλη δύναμη, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά το στρατιωτικό επίπεδο της χώρας μας.

Αναφέρθηκε ακόμη στο τραυματισμένο ηθικό των Ελλήνων που τσακίστηκε από την κρίση, αλλά και από τις χρόνιες έριδες που ταλαιπωρούν πρώτα το πολιτικό σύστημα και εν συνεχεία και τον λαό, αφαιρώντας την προσοχή του από τις πραγματικές απειλές που αντιμετωπίζει. Ξεχώρισε την ανθρωπιά που επιδεικνύουν πολλοί Έλληνες απέναντι στους μετανάστες από την πρόθεση των Ευρωπαίων να κάνουν την Ελλάδα αποθήκη ψυχών, ενώ επιτέθηκε με δριμύτητα σε όσους, με το πρόσχημα του πατριωτισμού, καπηλεύονται την έννοια της πατρίδας και προχωρούν σε εξτρεμιστικές απόψεις και ενέργειες. Ο στρατηγός, όμως, δεν χαρίστηκε ούτε στο πολιτικό σύστημα που καλλιεργεί τον διχασμό, προσφάτως και με πρόσχημα το μεταναστευτικό, αλλά και στους αρνητές των νεκρών του Πολυτεχνείου, ξεκαθαρίζοντας πως η Χούντα ευθύνεται για την καταστροφή της Κύπρου και πως αποτέλεσε μία ύβρη για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.

Κατά καιρούς βλέπουμε την ένταση να κορυφώνεται και να γίνεται ακόμη πιο καυτή η ανάσα της Τουρκίας στο σβέρκο μας, κατά διαστήματα βλέπουμε λιγάκι πιο υποτονική την παρουσία της στην Κύπρο. Δηλαδή τεντώνει από τη μία ο Ερντογάν το σκοινί, αλλά μέχρι εκεί που τον παίρνει; Και μέχρι πού, μπορεί να το φτάσει τελικά;

Η Τουρκία ουσιαστικά από την επομένη μέρα της συνθήκης της Λωζάνης θέλησε να την καταστρέψει, απλώς δεν την έπαιρνε! Και το πρώτο βήμα το οποίο έκανε ήταν το 1936 όταν πρότεινε και έγινε αποδεκτή και από την Ελλάδα και από όλες τις άλλες χώρες που είχαν υπογράψει τη συνθήκη της Λωζάνης, η συνθήκη του Μοντρέ. Η συνθήκη αυτή έγινε από την Τουρκία, διότι ήθελε να στρατικοποιήσει τα στενά, τα οποία με τη συνθήκη της Λωζάνης δε μπορούσε, και την Ίμβρο και την Τένεδο, ενώ από κείνη τη στιγμή μπορούσαμε και εμείς να στρατικοποιήσουμε τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη. Όμως όταν υπεγράφη η συνθήκη του Μοντρέ και αμέσως στρατικοποίησαν τα στενά και την Ίμβρο, όταν εμείς μετά από πάρα πολλά χρόνια, και με την αφορμή την ένταση στην Κύπρο στρατικοποιήσαμε τη Λήμνο, η Τουρκία δεν το δέχτηκε, λέγοντας ότι παραβιάζει τη συνθήκη της Λωζάνης! Δηλαδή, τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας!

Αυτά τα γνωρίζουν πολύ καλά διαχρονικά τα υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας και όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί. Εκείνο το οποίο όμως παρατηρείται είναι ότι υπάρχει μία διαχρονική -δεν μιλάω για σήμερα μόνο- μία ενδοτική πολιτική της Ελλάδος και αυτό γιατί η ένταξή μας στις δυτικές συμμαχίες, όπως το ΝΑΤΟ και η Ευρώπη, με το περίφημο «ανήκομεν εις την δύσην» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δίνει μάλλον την εντύπωση στους πολιτικούς μας ταγούς ότι αυτό το πράγμα θα μας δημιουργήσει μία ασφάλεια. Κατά κάποιο τρόπο, υποτίθεται ότι μας δημιουργεί μία ασφάλεια, αλλά ποτέ στην πράξη δεν μας δημιούργησε, ακόμα και σήμερα διάβαζα ότι Τούρκος αξιωματικός επιτέθηκε στον πρωθυπουργό της χώρας για τις δηλώσεις που έκανε για το μεταναστευτικό και επετέθη κατά τρόπο ανοίκειο για τα διπλωματικά δεδομένα. Αυτό το κάνουνε πάντοτε και το κάνουν, γιατί νομίζουν ότι υπάρχει μία ανοχή και τους στηρίζει και η Αμερική και η Ρωσία, νομίζουν ότι είναι μία μεγάλη δύναμη. Σαχλαμάρες, λέω εγώ, η Τουρκία θα παραμείνει πάντοτε ένα πιόνι μεταξύ Ανατολής και Δύσης και στο παρελθόν και σήμερα, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή ο μεγαλοϊδεατισμός να στραφεί εναντίον της. Όντως συνεχώς μας πιέζει, συνεχώς μας προκαλεί, συνεχώς δημιουργεί ένα κλίμα, το οποίο φοβάμαι ότι επηρεάζει περισσότερο τον πληθυσμό και λιγότερο την πραγματικότητα, αλλά δεν την παίρνει αυτή την στιγμή να κάνει κάποια απονενοημένη κίνηση, διότι η συγκυρία δεν της το επιτρέπει αφενός και αφετέρου γνωρίζει πολύ καλά η Τουρκία -και δεν το λέω αυτό για να ανεβάσω το ηθικό, το λέω διότι είναι η πραγματικότητα- ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις και εχθές και σήμερα δεν είναι, όπως ήταν το 1974 και πριν επί Χούντας. Είναι σε πολύ καλό σημείο και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά. Είναι αυτή η παροιμία που λέμε ότι «ρίχνουν άδεια για να πιάσουν γεμάτα».

Είπατε ότι η στάση αυτή έχει μικρότερη επιρροή στην πραγματικότητα, αλλά μεγαλύτερη στο λαό, να  μείνουμε σε αυτό λίγο. Σας άκουσα πρόσφατα να λέτε ότι πρέπει πάσει θυσία ανεβάσουμε το ηθικό των Ελλήνων. Θα έλεγα ότι είναι μία πολύ κακή συγκυρία δυστυχώς για να ευελπιστούμε ότι αυτή η απόπειρα θα έχει ευοίωνη  κατάληξη, γιατί έχουμε μετατοπίσει το κέντρο βάρους της δημόσιας συζήτησης στο μεταναστευτικό και θα πρέπει εδώ να διακρίνουμε δύο πράγματα, άλλο είναι ένα μείζον εθνικό θέμα που μας ξεπερνά κιόλας, αυτό του προσφυγικού - μεταναστευτικού και άλλο ένα διαρκές ηθικό ακμαιότατο, που θα έλεγα εγώ, πηγάζει και εκπορεύεται από την ίδια τη φύση των Ελλήνων. Εδώ, όταν κάποιος πάει να δηλώσει τα πατριωτικά του αισθήματα και το ακμαίο του φρόνημα, κινδυνεύει μάλλον να χαρακτηριστεί ως υπερπατριώτης και φασίστας, λίγο να τα ξεχωρίσουμε τα πράγματα...

Να τα θέσουμε λίγο στο σωστό σημείο τα πράγματα, το ηθικό ενός λαού δεν αλλάζει από τη μία στιγμή στην άλλη, είναι αποτέλεσμα πάρα πολλών ενεργειών. Εμείς περάσαμε και συνεχίζουμε σε ένα μεγάλο βαθμό μία κρίση η οποία σακάτεψε τον ελληνικό λαό, κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν μπορείς με λόγια να λες να ανέβει το ηθικό. Θα σας πω πρακτικά πράγματα που μπορεί να ανέβει το ηθικό, ένα από τα πράγματα αυτά είναι ότι να μην κάνουμε κορώνες για θέματα ασήμαντα, ενώ έχουμε δίπλα μας αυτή την απειλή. Αυτό που είπατε για το μεταναστευτικό, είναι ένα θέμα παγκόσμιο και το οποίο πάλι η ελληνική πολιτική ηγεσία δεν το χειρίστηκε εδώ και πάρα πολλά χρόνια σωστά. Οι ευρωπαίοι, κυρίως, θεωρήσανε ότι η Ελλάδα είναι ένας τόπος, όπου μπορούμε να αποθέσουν τους μετανάστες  και τους πρόσφυγες οι οποίοι έρχονται. Αυτό δεν έχει να κάνει με την ταλαιπωρία αυτών των ανθρώπων που έχουν και παιδιά, μάλιστα είδα ότι σε κάποια χωριά εκεί της Μακεδονίας τα περιποιήθηκαν, άλλο αυτό και άλλο μία προσπάθεια την οποία ήδη ο Οζάλ την είχε πει τη δεκαετία του ‘80 ότι εμείς μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα με την Ελλάδα, στέλνοντας τους μετανάστες και πρόσφυγες. Εκεί λοιπόν χρειάζεται μία συμπαγής ελληνική πολιτική και να μη γίνεται η Βουλή πεδίο μάχης, λέγοντας ότι εμείς είμαστε καλοί και εσείς είσαστε οι κακοί. Όσο γι αυτό το οποίο είπατε, περί πατριωτισμού και υπερπατριωτισμού, εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα που υπήρχε πάντοτε, δεν είναι πρώτη φορά που υπάρχει, εγώ λοιπόν λέω ότι πατριώτης είναι αυτός ο οποίος αγαπά την πατρίδα του και δεν εχθρεύεται τις πατρίδες των άλλων, όπως εγώ αγαπάω τη μητέρα μου και εσείς αγαπάτε τη μητέρα σας, δεν σημαίνει ότι μισείτε τη μητέρα του διπλανού σας. Άλλο ο πατριωτισμός κι άλλο οι εξτρεμιστικές φωνές οι οποίες καμιά φορά ακούγονται και ευτυχώς, κατά την άποψή μου, τουλάχιστον μέσα στο κοινοβούλιο, δεν έχουμε αυτές τις φωνές σήμερα, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αυτές οι φωνές. Άλλο πατριωτισμός και άλλο καπήλευση του πατριωτισμού, εκεί λοιπόν παίζεται ένα παιχνίδι και το δυστύχημα είναι ότι κατά αυτό τον τρόπο μειώνεται το ηθικό του λαού, όταν τσακωνόμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ για τη Novartis ή αν θα βγαίνει ο ΠτΔ με 130 ή 150 ψήφους ή από τον λαό. Αυτά τα πράγματα είναι θεσμικά, αλλά δεν είναι αυτό το κύριο πρόβλημα το οποίο αυτή τη στιγμή έχει η Ελλάδα. Του ηρωισμού που επιδείξαμε το ’40 ακολούθησε ένας εμφύλιος του 1946-49, που συνέχισε την καταστροφή.

Με αφορμή το μεταναστευτικό, αλλά και την απαραίτητη ομοψυχία που δυστυχώς δεν επιδεικνύουν οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, εγώ πιστεύω ότι είμαστε πολύ κοντά σε έναν επίσης πολύ μεγάλο εθνικό διχασμό, καλλιεργείται ένα τοξικό μίσος που δε ξέρω που θα οδηγήσει.

Αυτό εστιάζεται επίσης στην αγνοία των πραγματικών γεγονότων και της ιστορίας. Σας είπα, είμαι από κείνους που υποστηρίζουν ότι η δικτατορία του 67, η οποία στην ουσία άρχισε να διαφαίνεται από το 1965, είχε στόχο την καταστροφή της Κύπρου, ξέρετε όταν το λέω, εισπράττω μύδρους, ναι, αλλά αφού η ιστορία έτσι το λέει; Είχαμε μία κυβέρνηση θεωρητικά στρατιωτική, η οποία το πρώτο που έπρεπε να κάνει είναι μία οργάνωση του στρατού! Και αυτή η στρατιωτική κυβέρνηση, εκτός των άλλων, αποτέλεσε ύβρη και για τις Ένοπλες Δυνάμεις! Όταν το λες αυτό, σε κοιτάζουν οι άλλοι και λένε δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο, ο μύθος αυτός πρέπει να σταματήσει και ότι η γενιά του Πολυτεχνείου μας κατέστρεψε! Το τι κάνανε μερικοί μετά το Πολυτεχνείο και ενδεχομένως μερικοί που το καπηλεύτηκαν, αυτό έχει σημασία για τα παιδιά τα οποία ξεχύθηκαν αυθόρμητα για να ρίξουν τη χούντα, γνωρίζοντας ότι η Χούντα οδεύει προς μία Εθνική καταστροφή; Συνεχίζουν, λέγοντας όλες αυτές τις βλακείες, που είναι μία αναθεώρηση της ιστορίας, λες και αυτό είναι το πρόβλημά μας! Το πρόβλημά μας είναι να είμαστε ενωμένοι να μην τυχόν έχουμε πάλι τα ίδια!

από την εφημερίδα Νέα Εγνατία 22 και 23 Νοεμβρίου 2029

Το σπασμένο κοντέρ της ακροκεντρώας ιδεολογίας

 

Το ακραίο κέντρο έχει εξοβελίσει από τον δημοκρατικό πολιτικό χάρτη, τους πάντες πέραν του εαυτού του και των συμμάχων του. Έξω από αυτό το φάσμα που εκκινά από το ΚΙΝΑΛ και φτάνει μέχρι και την ακροδεξιά, ρατσιστική πτέρυγα της ΝΔ

 

Δημήτρης Τσίρκας

 

Στην «ανοιχτή επιστολή» του ο Δοξιάδης υβρίζει με πολύ πιο χυδαίους χαρακτηρισμούς τον Μανιάτη από ότι εκείνος έβρισε την Αγαπηδάκη. Λίγους μήνες πριν, στην προσπάθεια του να υπερασπιστεί τη Δόμνα Μιχαηλίδου για το σχόλιο της της περί «ψυχικά νοσούντων αντιστασιακών», ο Δοξιάδης χαρακτήρισε τους επικριτές της «άνανδρους» και τους προκάλεσε «αν είναι άντρες να χτυπήσουν αυτόν που είναι άντρας και όχι μια γυναίκα».

Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε μια κραυγαλέα επιτελεστική αντίθεση: στην πρώτη ο Δοξιάδης ζητά την απόλυση ενός δημοσιογράφου για τα υβριστικά σχόλια σε βάρος συνεργάτιδάς του… υβρίζοντάς τον όμως ο ίδιος ακόμη πιο σκληρά. Στη δεύτερη απαντά υποτίθεται σε σεξιστικές επιθέσεις εναντίον της Μιχαηλίδου με καταφανώς πατερναλιστικό και σεξιστικό τρόπο. Ουδείς φυσικά από τους υπερασπιστές του ενοχλήθηκε ή έστω προβληματίστηκε από αυτή την αντίφαση.

Ο λόγος είναι απλός, τέτοιες αντιφάσεις δεν χαρακτηρίζουν μόνο τον Δοξιάδη αλλά το σύνολο σχεδόν των περσόνων του Μετώπου της Λογικής. Η ίδια η Αγαπηδάκη για παράδειγμα, έχει τη φήμη στον συγκεκριμένο χώρο, της σοβαρής, συγκροτημένης και μετριοπαθούς σχολιάστριας. Τι και αν ο λόγος της βρίθει από ψεκασμένα fake news, αστεία βιωματικά ποστ ηθικολογικού διδακτισμού και χυδαίες προσωπικές επιθέσεις που περιλαμβάνουν μέχρι «ψυχιατρικές» διαγνώσεις από το fb.

Μια τέτοια ήταν σε βάρος του Πολάκη ο οποίος έσπευσε να της απαντήσει με τον ίδιο απαράδεκτo τρόπο, βγάζοντας τη από τη δύσκολη θέση. Όχι όμως και πολύ δύσκολη, αφού κανείς πλην των συριζαίων δεν ασχολήθηκε με τις υβριστικές αναρτήσεις της. Τα φιλοκυβερνητικά μέσα και σχολιαστές κατήγγειλαν την επίθεση του Πολάκη, δίχως να αναφέρουν τις δικές της. Έτσι η Αγαπηδάκη συνεχίζει να είναι η σοβαρή και μετρημένη προσωπικότητα που στοχοποιείται από τον μπρουτάλ και άξεστο λαϊκισμό.

Έχουμε λοιπόν έναν χώρο που εδώ και χρόνια σπάει κάθε κοντέρ χυδαιότητας, λαϊκισμού (με την αγοραία έννοια) ψευδολογίας και επιθετικότητας, ο οποίος την ίδια στιγμή, αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως ανεκτικό, μετριοπαθή και διαλεκτικό. Δεν πρόκειται όμως για ψευδή, εντελώς αυθαίρετη αυτοεικόνα, αλλά για το αποτέλεσμα της ακροκεντρώας ιδεολογίας, τη φαντασιακή αναπαράσταση του τρόπου με τον οποίο πολιτεύονται.

Το ακραίο κέντρο έχει εξοβελίσει από τον δημοκρατικό πολιτικό χάρτη, τους πάντες πέραν του εαυτού του και των συμμάχων του. Έξω από αυτό το φάσμα που εκκινά από το ΚΙΝΑΛ και φτάνει μέχρι και την ακροδεξιά, ρατσιστική πτέρυγα της ΝΔ, έχουν επιβάλλει ένα ιδιότυπο καθεστώς εξαίρεσης όπου επιτρέπεται να κάνουν τα πάντα, να παραβούν κάθε κώδικα και αρχή πολιτισμένης αντιπαράθεσης, δίχως να αλλοιώνεται η πολιτική ταυτότητα και η ηθική τους υπόσταση.

Μπορούν έτσι να χυδαιολογούν σεξιστικά σε βάρος της Μπαζιάνα ή όποιας άλλης πολιτικού από ΣΥΡΙΖΑ και αριστερότερα, χωρίς να αισθάνονται σεξιστές. Να συκοφαντούν καθημερινά τον Καρανίκα με φαιδρά ψεύδη δίχως να λογίζονται συκοφάντες. Αυτοί άλλωστε είναι σοβαροί και πολιτισμένοι και ως τέτοιοι δεν μπορούν να είναι ούτε σεξιστές, ούτε συκοφάντες.

Με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο λειτουργούν απέναντι στις δυνάμεις που έχουν κατατάξει στο «δημοκρατικό τόξο». Δεν είχαν το παραμικρό πρόβλημα να δικαιολογήσουν τη συμπόρευση της ΝΔ με τους ακροδεξιούς Μακεδονομάχους, τις γονυκλισίες στην ιεραρχία ή τα ρατσιστικά παραληρήματα του Μπογδάνου και του Γεωργιάδη για τους πρόσφυγες. Αυτοί άλλωστε είναι κεντρώοι και μετριοπαθείς και ως τέτοιοι δεν τους αγγίζει η ακροδεξιά και ο ρατσισμός. Απόδειξη: τώρα θα φροντίσουν τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Όσα δηλαδή δεν κλείσει η φιλελεύθερη λαϊκοκτόνος κυβέρνησή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Πηγή: facebook/Dimitris Tsirkas
μέσω www.koutipandoras.gr

Τζήμερος εκτός ορίων...

 

 

Στέργιος Ζιαμπάκας

 

Το δικό του… δόγμα «νόμος και τάξη», πλαισιωμένο από ένα χυδαίο αντικομμουνιστικό παραλήρημα, θέλησε να εφαρμόσει στο χθεσινό περιφερειακό συμβούλιο ο Θ. Τζήμερος, καλώντας την αστυνομία να εισβάλει στο δημοκρατικό όργανο, απαιτώντας την... αυτόφωρη σύλληψη του συμβούλου της «Λαϊκής Συσπείρωσης», Γ. Πρωτούλη.
Είναι η πρώτη φορά που αστυνομικοί εισέρχονται στο περιφερειακό συμβούλιο Αττικής προκειμένου να προβούν σε σύλληψη – και μάλιστα πολιτικού.
Ολα ξεκίνησαν όταν συζητιούνταν -προ ημερησίας διατάξεως- αίτημα του Δήμου Αιγάλεω για παράταση ωραρίου εμπορικών καταστημάτων εν όψει του ανάμματος του χριστουγεννιάτικου δέντρου στην πόλη.
Ο κ. Πρωτούλης τοποθετήθηκε σχολιάζοντας τη «βιομηχανία εξαιρέσεων από το κανονικό ωράριο» που αναπτύσσεται σε βάρος των εμποροϋπαλλήλων με διάφορες αντίστοιχες αφορμές, ενημερώνοντας το σώμα ότι και ο τοπικός Σύλλογος Εμποροϋπαλλήλων διαφωνεί με την παράταση. 
«Δεν γίνεται κανένας έλεγχος για κανένα ωράριο. Υποτίθεται ότι είστε και η παράταξη του “νόμου και της τάξης”», είπε προς την περιφερειακή αρχή. Ακολούθως, πήρε τον λόγο ο κ. Τζήμερος. Τα πρώτα του λόγια δείχνουν ότι ήθελε να προκαλέσει την παράταξη του ΚΚΕ.
«Επειδή ο άεργος κομματικός υπάλληλος έβαλε πάλι την κασέτα, θα βάλω κι εγώ τη δική μου κασέτα. Ο νόμος και η τάξη προβλέπει αυτή τη διαδικασία», είπε. Στο ρεπερτόριο της κασέτας του, χαρακτηρισμοί περί «σταλινοφασιστών» και ισχυρισμοί ότι το ΚΚΕ «θέλει να φέρει στην Ελλάδα τον εμφύλιο».
Η κασέτα Τζήμερου έχει ξαναπαίξει στο συμβούλιο. Χθες ο κ. Πρωτούλης αντέδρασε έντονα, αρχικά ζητώντας να ληφθούν μέτρα από το προεδρείο.
«Να καθόμαστε να υβριζόμαστε υπάκουα; Μπορεί ορισμένοι να θέλετε έναν γελωτοποιό αντικομμουνιστή να σας κάνει τη δουλειά. Δεν θα ανεχτούμε ξανά έναν ναζί με κοστούμι κάθε φορά να μας επιτίθεται», είπε προς την περιφερειακή αρχή, ξεκαθαρίζοντας ότι από πλευράς «Λαϊκής Συσπείρωσης» «δεν θα δείξουμε καμία ανοχή σε αυτό τον κατά σύστημα εμετικό αντικομμουνισμό από αυτόν τον πολιτικάντη, που η δουλειά του είναι συγκεκριμένη: το ρουφιανιλίκι».
Ακολούθησε νέο παραλήρημα του κ. Τζήμερου και δεύτερη διακοπή της συνεδρίασης. Ο κ. Πρωτούλης φανερά εκνευρισμένος κινήθηκε προς το σημείο όπου βρισκόταν ο κ. Τζήμερος. Κάποια στιγμή, ο κ. Πρωτούλης έσπρωξε μια κούπα με καφέ που βρισκόταν μπροστά από τον κ. Τζήμερο, λερώνοντας το σακάκι του.
Από το κινητό του τηλέφωνο ο δεύτερος κάλεσε την αστυνομία, ζητώντας την αυτόφωρη σύλληψη του κ. Πρωτούλη. Και ενώ η συνεδρίαση ξεκίνησε και πάλι, έφτασαν αστυνομικοί στην αίθουσα, με έναν να ζητά επίμονα: «Δείξτε μου τον μηνυόμενο».
Εξηγώντας στους αστυνομικούς την κατάσταση, ο πρόεδρος του περιφερειακού συμβουλίου Χρ. Θεοδωρόπουλος και ο διευθυντής του γραφείου του περιφερειάρχη, Β. Πάνου, παρότρυναν τον κ. Τζήμερο να αποφύγει τη διαδικασία του αυτόφωρου απέναντι σε έναν εκλεγμένο αιρετό.
Ο ίδιος επέμεινε, μέχρις ότου οι αστυνομικοί αποχώρησαν κατόπιν εντολής. Ο κ. Τζήμερος αποχώρησε με σκοπό να πάει να υποβάλει μήνυση.
Με την επανέναρξη του περιφερειακού συμβουλίου, ο αντιπρόεδρος του σώματος, Θ. Σχινάς, τόνισε ότι το περιφερειακό συμβούλιο πρέπει να τοποθετηθεί στο αυτονόητο, δηλαδή να μην επιτρέπεται στην αστυνομία να παρεμβαίνει στη διάρκεια του συμβουλίου...

www.efsyn.gr

Αυτό με τον Δοξιάδη είναι σοβαρό...

Κι ένα σημαντικό ερώτημα προς την Ειρήνη Αγαπηδάκη...

 

Ελενα Ακρίτα

Όσο νηφάλια κι αν είναι η ματιά σου, όσο ψύχραιμη η σκέψη σου, όσο κοινή η λογική σου – το πράγμα είναι σοβαρό. Ένας κυβερνητικός αξιωματούχος (Απόστολος Δοξιάδης) με ανοιχτή επιστολή ζητά εμμέσως πλην σαφώς την απόλυση δημοσιογράφου (Δημήτρη Μανιάτη) από το μέσον στο οποίο εργάζεται.
Ήρεμα θα... μιλήσουμε εδώ. Ήρεμα χωρίς χαρακτηρισμούς, χωρίς κραυγές και κυρίως χωρίς ύβρεις.
 Να τα δούμε ένα ένα.

1. Καθ΄ υπόδειξιν Δοξιάδη (όπως ο ίδιος δήλωσε στην εκπομπή της Όλγας Τρέμη) ο Κυριάκος Μητσοτάκης διόρισε την Ειρήνη Αγαπηδάκη Εθνική Συντονίστρια στον νέο φορέα ‘Κανένα παιδί μόνο’ που αφορά στην μέριμνα και την αποκατάσταση των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων. Προφανώς, ο κ. Δοξιάδης δεν σκέφτηκε πως αυτή η δημόσια δήλωση του υποσκάπτει το κύρος του Έλληνα πρωθυπουργού: εκτός αν οι πολίτες πάνε και λένε ‘Κυριάκο, στο πόστο αυτό βάλε αυτόν και βγάλε εκείνον’. Και οι ίδιοι επιχειρούν να κάνουν το ίδιο με δημοσιογράφους. Ανεπιτυχώς. Διότι εννοείται πως ο διευθυντής την Νέων Γιώργος Μαντέλας δεν απέλυσε τον Δημήτρη.
2. Ο διορισμός της Εθνικής Συντονίστριας εξέπληξε πολλούς. Στην πορεία της κ. Αγαπηδάκη δεν έχουν καταγραφεί πρωτοβουλίες που να υποδηλώνουν μια στοιχειώδη έστω ευαισθητοποίηση για την μοίρα αυτών των παιδιών. Τα ενδιαφέροντα της εστιάζονται εν πολλοίς στην προώθηση γερμανικής αλυσίδας τροφίμων. Μόνο τελευταία - προφανώς εν όψει του διορισμού της – ψιλοέγραψε κάτι σχετικά. Κατά τα άλλα, έπεσε ουρανοκατέβατη. Σε τόσο κρίσιμο πόστο, η Εθνική μας Συντονίστρια φύτρωσε από το πουθενά.

3. Όταν γίνεται τέτοιος χαμός με τον Μανιάτη, η Εθνική Συντονίστρια αντί να βγει μπροστά και καθαρίσει μόνη της, φεμινιστικότατα πάει και κρύβεται πίσω από τις πλάτες του Δοξιάδη. Ασχολίαστο.
4. Την ομολογουμένως αξιέπαινη πρωτοβουλία Δοξιάδη για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα κι εγώ την στήριξα μέσα από την εφημερίδα. Όμως η επικοινωνιακή διαχείριση του όλου εγχειρήματος είναι αντιδημοκρατική και άκρως αλαζονική.
5. Εξίσου αλαζονικά αντιμετωπίστηκε από τον Δοξιάδη και τους συν αυτώ, ο Πρόεδρος της Διεθνούς Αμνηστίας Γαβριήλ Σακελλαρίδης. Ο οποίος τόλμησε να διατυπώσει ενστάσεις για θέματα που αφορούσαν ανήλικα άνω των 15 ετών. Πέσανε να τον ξεσκίσουν πέσανε. Υβρεις, χλευασμοί, ειρωνείες – κι όλα αυτά προς έναν άνθρωπο που το ήθος και η ακεραιότητα του αποτελούν σημεία αναφοράς στον σύγχρονο δημόσιο βίο. (Από 20+ χρονών είμαι μέλος της Διεθνούς Αμνηστίας κι ο Gabriel Sakellaridis είναι ένας από τους πιο δραστήριους και οραματικούς Προέδρους που είχαμε ποτέ.)
6. Ο Dimitris N. Maniatis είναι από τους συναδέλφους που ξεκάθαρα εκτιμώ. Και να μην τον εκτιμούσα όμως, την ίδια στάση θα κρατούσα. Δεν μπορεί ένας περιστασιακός (άμισθος ή μη) συνεργάτης της εφημερίδας και νυν κυβερνητικός αξιωματούχος να υποδεικνύει στον διευθυντή και τον εκδότη πώς θα διαχειριστεί το ανθρώπινο δυναμικού του όποιου εντύπου. Αν ο Μανιάτης δεν αρέσει στον Δοξιάδη τότε ο Δοξιάδης να μην διαβάζει τον Μανιάτη. Κι αν επιθυμεί να διακόψει την συνεργασία του με τα Νέα με γεια του με χαρά του. Μέχρι εκεί όμως. Παρέκει δεν υπάρχει.
7. Άσχετο αλλά ενδεικτικό. Όταν εμείς εδώ στην μετά Ψυχάρη εποχή, βρεθήκαμε στο δρόμο και δίναμε μάχη για να κρατήσουμε τα έντυπα ζωντανά, εκατοντάδες πρόσωπα της τέχνης, της επιστήμης και του πολιτισμού στάθηκαν αλληλέγγυοι στον αγώνα μας. Όλες οι υπογραφές τους είναι καταγεγραμμένες. Του Απόστολου Δοξιάδη δεν βρίσκεται ανάμεσά τους.
8. Όσο για τους βαρείς ομολογουμένως χαρακτηρισμούς που χρεώνονται στον Μανιάτη, οι κατήγοροι του δημοσιογράφου θα πρέπει να προσκομίσουν αποδεικτικά στοιχεία. Μια ξερή λέξη αποκομμένη από την οποιαδήποτε ανάρτηση δεν είναι απόδειξη. Όπως απόδειξη δεν είναι και η φράση 'μου είπαν ότι είπε/έγραψε/έβρισε’ χωρίς να αναρτάται με screenshot το αντίστοιχο κείμενο.

Αφήνω για το τέλος το πιο σημαντικό ερώτημα προς την Ειρήνη Αγαπηδάκη.
Αγαπητή κυρία, γράφτηκε αλλά απάντηση δεν πήραμε: Είστε ψυχολόγος, Λέκτορας Δημόσιας Υγείας στην Ιατρική Σχολή του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου, που ανήκει στις εταιρείες Laureate Education, Inc και Galileo Global Education, της Providence Equity: δηλαδή μιας παγκόσμιας εταιρείας διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων, μεγαλομέτοχος της οποίας είναι ο Τζόρτζ Σόρος. Δεν σάς προσάπτουμε κάτι, απλώς θα ήταν σκόπιμο να απαντηθεί αυτό.
Και να απαντηθεί από σας. Όχι από άλλους για λογαριασμό σας.
 Αυτά. Προς το παρόν.

iporta.gr

Η μεγάλη απάτη

 

Θυμάστε τι έλεγε ο κ. Μητσοτάκης προεκλογικά για το πώς θα πορευτεί ως κυβερνήτης στο θέμα της στελέχωσης του κρατικού μηχανισμού; Ξεχνιούνται αυτά τα ωραία και εύηχα που είχαν δελεάσει κόσμο και κοσμάκη και κυρίως πολλούς κεντροαντιαριστερούς που ξιφουλκούσαν με μανία κατά των αριστεριστών του ΣΥΡΙΖΑ; 

Τάσος Παππάς

Όλοι μαζί έκλιναν τις λέξεις αξιοκρατία, αριστεία και αξιολόγηση σε όλες τις πτώσεις. Περιμένετε και θα δείτε, απαντούσαν σε όποιους εξέφραζαν αμφιβολίες και κρατούσαν μικρό καλάθι. Μη γίνεστε μίζεροι και καχύποπτοι, επέμεναν και διαβεβαίωναν πως θα τοποθετηθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις και δεν θα παίζει κανένα ρόλο η κομματική καταγωγή τους. Θυμάστε την αποθέωση που γνώρισε από τα δεξιά μέσα ενημέρωσης ο πρωθυπουργός όταν ανακοίνωσε την κυβέρνησή του; Ξεχνιούνται αυτά τα ωραία και εύηχα;

Τι για ευρυχωρία μάς είπαν, τι για την επιτομή του πολιτικού φιλελευθερισμού μάς είπαν, τι για γενναία ανοίγματα σε άλλους χώρους μάς είπαν, τι για κυβέρνηση των αρίστων και για επιτελικό κράτος μάς είπαν. Και πριν από τις εκλογές και αμέσως μετά, το μήνυμα που έστελναν μερίδα του πολιτικού προσωπικού της Νέας Δημοκρατίας και οι δημοσιολόγοι της παράταξης ήταν: «Ξεχάστε αυτά που ξέρατε για τη Δεξιά. Με τον Μητσοτάκη αρχηγό έχει αλλάξει. Δεν είναι πια το κόμμα των πελατειακών λογικών και των ρουσφετιών. Αυτά που λέει θα τα κάνει. Ο παλαιοκομματικός λαϊκισμός έχει εξοριστεί και από τη θεωρία και από την πολιτική πρακτική της».

Αρκετοί πήραν τοις μετρητοίς τις δεσμεύσεις της ηγετικής ομάδας της Ν.Δ. και την ψήφισαν. Ηταν ζήτημα λίγων εβδομάδων για να αποκαλυφθεί η μεγάλη απάτη. Κι όμως, φαινόταν πού θα πάει το πράγμα από τα πρώτα δείγματα γραφής, τόσο του αρχηγού, όσο και των περισσότερων υπουργών. Συγγενείς πρώτου και δεύτερου βαθμού, κουμπάροι, βαφτισιμιοί, συννυφάδες και μπατζανάκηδες τοποθετήθηκαν σε κεντρικές θέσεις στο μέγαρο Μαξίμου και στα υπουργεία.

Νόμοι άλλαξαν για να βολευτούν τα δικά τους παιδιά, οι μετακλητοί έγιναν περισσότεροι και με καλύτερες αμοιβές, αυξήθηκαν οι μισθοί των διευθυντικών στελεχών στις επιχειρήσεις που ελέγχει το Δημόσιο και το αποκορύφωμα ήταν οι επιλογές για τις θέσεις των διοικητών και των αναπληρωτών διοικητών στα νοσοκομεία της χώρας. Οσοι σαγηνεύτηκαν από την αφρίζουσα πολεμική της Δεξιάς κατά των κατσαπλιάδων και κατάπιαν αμάσητες τις γλυκερές εξιδανικεύσεις της πολιτικής της από τους οργανικούς διανοούμενους του συστήματος, διαπιστώνουν τώρα ότι έχουμε μία από τα ίδια.

Η Δεξιά βάζει πόδι και χέρι παντού στο κράτος, ακόμη και σε περιοχές που δεν είναι πρώτης προτεραιότητας. Τα κριτήρια δεν είναι η αξιοσύνη και ο επαγγελματισμός των προσώπων. Αρκούν η κομματική ένταξη και η μεσολάβηση κάποιου στελέχους. Με τη γλώσσα της πιάτσας, όποιος έχει «μπάρμπα στην Κορώνη» θα πιάσει την καλή. Ούτε διαγωνισμοί, ούτε συνεντεύξεις, ούτε αξιολογήσεις.

Η Δεξιά είναι σήμερα αυτό που ήταν πάντα. Ετσι έχει μάθει να διοικεί τη χώρα. Δεν έχει μεταβάλει άποψη, δεν έχει εγκαταλείψει τις γνωστές πρακτικές της, παρά τις πομπώδεις διακηρύξεις της ηγεσίας της περί του αντιθέτου.

Η διαφορά με το πρόσφατο παρελθόν είναι ότι στην παρούσα φάση και εξαιτίας της ανασφάλειας του αρχηγού της επιχειρείται να στηθεί παράλληλα και ένας σκληρός μηχανισμός με αναφορά στο πρόσωπό του. Κι αυτό προκαλεί δυσφορία στις άλλες πτέρυγες του κόμματος γιατί βλέπουν πως υπάρχει προνομιακή μεταχείριση των πολύ κολλητών. Μέχρι τώρα ήταν υπόκωφη. Τα όργανα θα αρχίσουν να βαράνε σύντομα και ο μαέστρος δύσκολα θα μπορέσει να συντονίσει μια ορχήστρα με θυμωμένα βιολιά, απογοητευμένα σαξόφωνα και οργισμένα κλαρίνα.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

«Φιλανθρωπία» και «ανθρωπισμός» στηρίζουν το σύστημα

 

Από Ρούντι Ρινάλντι

 

Από τη δεκαετία του 1990 έγινε λόγος για «κοινωνία των δύο τρίτων» ή για «δυαδική κοινωνία». Οι όροι αυτοί σχηματοποιούσαν τη μορφή του σύγχρονου κοινωνικού ζητήματος, εκτιμούσαν την έκταση και την οξύτητά του, και έδειχναν με έμφαση ότι οι μορφές ελέγχου της οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής και επικοινωνιακής ισχύος έσπρωχναν ουσιαστικά εκτός κοινωνίας μια αυξανόμενη μερίδα του πληθυσμού. Η «κοινωνία των 2/3» ήταν το αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών κατεδάφισης των θεσμών κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης που εφάρμοζαν τα μεταπολεμικά χρόνια οι κυβερνήσεις των ανεπτυγμένων κυρίως χωρών. Η συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) θεωρείται ορόσημο στην Ευρώπη για την εφαρμογή πολιτικών που οδηγούσαν στην κοινωνία των 2/3.

Και τότε και τώρα ξεχνιούνται ορισμένα πράγματα που δεν ανάγονται απλώς στον «νεοφιλελευθερισμό». Πρώτα απ’ όλα, το Μάαστριχτ ήρθε μετά από τρία κορυφαία γεγονότα: την κρίση του 1987, την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ το 1989-91 και τον πόλεμο στον Κόλπο. Δεύτερον, η διαδικασία που άνοιξε μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου δεν ήταν μια γενικά και αόριστα «παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού», μια κυριαρχία της αγοράς. Στην ουσία σχεδόν αδιάκοπα λειτουργούσε το σχήμα «κοινωνικοποίηση των ζημιών, ιδιωτικοποίηση των κερδών» στο εσωτερικό κάθε χώρας, και «εθνικοποίηση των ζημιών και διεθνοποίηση των κερδών» σε παγκόσμιο επίπεδο. Μέσα από αυτή τη διαρκή διαδικασία ξεπετάχθηκαν δυνάμεις, άλλαξαν οικονομίες, καταστράφηκαν χώρες και τομείς, άλλαξαν σύνορα, έγιναν πόλεμοι οικονομικοί, κρυφοί, κανονικοί και τόσα άλλα, που διέψευσαν τους διαφημιστές του καπιταλισμού των χρόνων 1989-91.

 

Ο οικονομικισμός συσκοτίζει την πραγματικότητα

Ίσως αναρωτηθεί ο αναγνώστης: προς τι αυτή η εισαγωγή; Για έναν και μόνο λόγο: ο οικονομικισμός, το να δίνεται αποκλειστική προτεραιότητα στην οικονομία και τάχα στην αγορά, συσκοτίζει εντελώς την πραγματικότητα. Επειδή ο καπιταλισμός είναι ένα οικονομικό και πολιτικό συνάμα σύστημα (δεν διαχωρίζονται αυτά τα δύο, και δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο). Για 30 πάνω-κάτω χρόνια η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία επέμενε για τον μονόδρομο που επέβαλλε με τους διεθνείς οργανισμούς και τις διεθνείς συνταγές στις οποίες όλοι προσαρμόστηκαν. Τώρα το έδαφος υπό την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού έχει υποχωρήσει, η δομική κρίση έχει βαθύνει πολύ περισσότερο. Και το κύριο αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης ήταν να ενταθεί η δύση του Δυτικού κόσμου, και να αναδυθούν άλλες δυνάμεις (π.χ. Κίνα). Γι’ αυτό και έχουμε περάσει από την περιοχή του νεοφιλελευθερισμού-παγκοσμιοποίησης, στην περιοχή της γεωπολιτικής και της αναδιανομής της ισχύος με όλα τα μέσα.

Και πάλι το ερώτημα: και τι σχέση έχουν αυτά με την περίπτωσή μας; Έχουν μεγάλη σχέση. Τα μνημόνια ερμηνεύτηκαν, κακώς, μόνο ως οικονομικά μέτρα που μας τιμωρούσαν για μια ευμάρεια που τάχα απολαμβάναμε ενώ, έλεγαν, στηριζόταν στα δανεικά και αγύριστα. Τώρα το «αγύριστα» αντιστρέφεται, και τα δίνουμε όλα στους δανειστές. Μα δεν συνέβη μόνο αυτό. Τα μνημόνια είχαν εξαρχής και γεωπολιτικό φορτίο. Όλοι οι «δανειστές» και μετέχοντες δεν είχαν αποκλειστικά τοκογλυφικούς στόχους. Νοιάζονταν για την κυριαρχία τους, για τους διαδρόμους τους, π.χ. στα Βαλκάνια, στο Αιγαίο, στη Ν.Α. Μεσόγειο, για τις βάσεις τους, για τις σφαίρες επιρροής που έχουν, για τις πύλες εισόδου τους προς την Ευρώπη.

Το αποτέλεσμα είναι περισσότερο ποιοτικό παρά ποσοτικό-οικονομικό: Η Ελλάδα κατέπεσε στο στάτους της σύγχρονης αποικίας, έχασε την κυριαρχία της πολλαπλά, είδε μεγάλο μέρος της οικονομίας της να καταστρέφεται, και τώρα γίνεται φράγμα της Ευρώπης για τις προσφυγικές ροές. Τώρα υλοποιούνται σχέδια δημιουργίας στρατοπέδων συγκέντρωσης προσφύγων από Ανατολάς, ενώ όλοι ήξεραν πως υπήρχαν τέτοια σχέδια και από την περίοδο του 1989-90 για την περίπτωση που είχαμε μαζικά κύματα από το Βορρά με την κατάρρευση των εκεί καθεστώτων. Τότε αυτό δεν έγινε. Γίνεται όμως σήμερα με μεγαλύτερη ένταση, με πολύ πιο αδύναμη τη χώρα και υπό την απειλή μιας Τουρκίας που ξεσαλώνει για να μπει στο κλαμπ των μεγάλων δυνάμεων.
 

Ποια «φιλανθρωπία», ποιος «ανθρωπισμός»;

Ας απαντήσουμε και σε αυτό το ερώτημα. Η κοινωνία των 2/3 είναι εδώ. Το σχήμα βέβαια δεν περιγράφει καλά την κατάσταση, αλλά έχουμε μια απώλεια 25% του ΑΕΠ, μια φοροληστεία και αφαίμαξη των μεσαίων και φτωχών στρωμάτων, σπρώξιμο στο περιθώριο μεγάλο μέρους του πληθυσμού (έχουμε τη μεγαλύτερη ανεργία σε όλη την Ευρώπη), και μια δημογραφική αφαίμαξη-μετανάστευση του πιο παραγωγικού ηλικιακά τμήματος. Η κοινωνία στάθηκε όρθια χάρη στην αλληλεγγύη και τους οικογενειακούς δεσμούς. Τώρα το κερασάκι στην τούρτα αυτού του μοντέλου διαχείρισης της φτώχειας είναι τα επιδόματα, τα κοινωνικά μερίσματα, το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Κάθε που φτάνει το τέλος του χρόνου, θα δίνεται ένα μέρισμα στο πιο φτωχό τμήμα, εφόσον βέβαια θα πιάνονται οι οικονομικοί στόχοι που όρισαν οι Θεσμοί… Ιδού η «φιλανθρωπία».

Η Ελλάδα θα γίνει ο τόπος όπου θα εγκατασταθούν «προσωρινά», δηλαδή μόνιμα, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου θα είναι υπό διεθνή επιτροπεία, μόνιμα φορτωμένα με δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες, και η ενδοχώρα θα δέχεται δεκαριές χιλιάδων προσφύγων (κάθε κλειστό κέντρο θα είναι χωρητικότητας 5.000+ ανθρώπων). Όσοι δεν συμμορφώνονται με αυτόν τον διακανονισμό θα ονομάζονται «εθνικιστές» και «φασίστες», και θα κραδαίνεται η σημαία του «ανθρωπισμού» για την κατάποση του σχεδίου αυτού από όλο τον πληθυσμό.

«Φιλανθρωπία» λοιπόν προς το εσωτερικό, «ανθρωπισμός» προς τα νέα προσφυγικά κύματα. «Φιλανθρωπία» με ένταση της εκμετάλλευσης και της φτωχοποίησης. «Ανθρωπισμός» με τη δημιουργία στρατοπέδων κράτησης σε όλη τη χώρα (δηλαδή Μόριες και συναφείς καταστάσεις). Και επειδή είμαστε φιλάνθρωποι μάνατζερς (Μητσοτάκης και λοιποί), θα δίνουμε και μπόνους σε όποιες περιφέρειες υποδέχονται χωρίς διαμαρτυρίες τις φυλακές προσφύγων.

 

Συνταγματοποίηση επιδομάτων πτωχοκομείου

Στη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος στη Βουλή η ΝΔ κατέθεσε πρόταση για τη συνταγματική κατοχύρωση του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος». Δηλαδή, όπως εξηγούν, ενός «διχτυού ασφαλείας για τους πλέον αδύναμους». Είναι, λένε, «ένα ιστορικό βήμα, μια εμβληματικού χαρακτήρα παρέμβαση στην κοινωνική προστασία και τη θέσπιση κοινωνικών δικαιωμάτων, με στόχο την ενδυνάμωση και την υποστήριξη των οικονομικά αδυνάμων συμπολιτών μας που επλήγησαν από την οικονομική κρίση».

Η ΝΔ πρότεινε να προστεθεί στο άρθρο 21 παρ. 1 του Συντάγματος η φράση: «Το κράτος μεριμνά για τη διασφάλιση συνθηκών αξιοπρεπούς διαβίωσης όλων των πολιτών, μέσω ενός συστήματος ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος». Ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ έκανε λόγο για «συνταγματοποίηση του νεοφιλελευθερισμού», διευκρίνισε δια του εισηγητή του Γ. Κατρούγκαλου, καλόφημου για τα εργασιακά και ασφαλιστικά αισθήματά του: «Εμείς προτείνουμε να αντικατασταθεί το ρήμα “μεριμνά” στη διατύπωση που προτείνει η ΝΔ με το ρήμα “εγγυάται” ή “εξασφαλίζει”. Προτείνουμε να αντικατασταθεί η φράση “μέσω ενός συστήματος ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος” από τη φράση “μέσω ενός συστήματος καθολικών κοινωνικών υπηρεσιών και εισοδηματικών ενισχύσεων”». Τόσο ριζικές διαφορές έχουν…

Όπως και με τον «ανθρωπισμό» των hotspots. Οι συριζαίοι θεωρούν τη Μόρια περίπου πρότυπο και υποδέχονται τους πρόσφυγες με πανό στο λιμάνι του Πειραιά, αδιαφορώντας για το πού θα καταλήξουν. Οι νεοδημοκράτες προσπαθούν να καταπιούν τη «νέα γραμμή» του ανθρωπισμού και να πείσουν όσους τους ψήφισαν ότι χρειάζονται σε όλη την χώρα κλειστά κέντρα. Σε λίγο καιρό ίσως συνταγματοποιηθούν και τα «κέντρα φιλοξενίας». Ίσως ακόμα να μην υπάρχει καν ελληνικό Σύνταγμα, ή και Ελλάδα όπως την ξέρουμε.

Γενικό συμπέρασμα: Δεν υπάρχουν σκέτα οικονομικά και σκέτα γεωπολιτικά μνημόνια. Αυτές οι δύο πλευρές είναι αδιάσπαστες, όπως και τα αποτελέσματά τους. Το ίδιο αδιάσπαστη είναι και η πάλη εναντίον τους. Και ο νοών, νοείτω.

edromos.gr

Χου γκιβς ε φακ αμπάουτ εσωστρέφεια;...

Χρήστος Ξανθάκης

Είναι αυτό το γαμημένο πράγμα, η εσωστρέφεια. Που, όπως γράφουν οι αθλητικοί συντάκτες, τις πιάνει τις ομάδες άμα χάσουν, άμα χάσουν ας πούμε από κάναν αιώνιο αντίπαλο, όχι από καμιά ομαδούλα της σειράς, ή άμα έχουν σειρά από αρνητικά αποτελέσματα ή σε...περίπτωση που καθυστερεί η διοίκηση τις πληρωμές, τέλος πάντων άμα κάτι δεν πάει καλά, άμα κάτι δεν πάει καθόλου καλά και ύστερα κάθεται ο άλλος και κοιτάει όλη την ώρα τον αφαλό του αντί να έρθει απ’ το Παγκράτι να κάτσει στην Καφέ Αρκούδα να πιεί ένα σινγκλ μολτ να στανιάρει. Εσωστρέφεια μάι ας…
Ας μη συνεχίσω όμως με το αγγλικό κι ας επικεντρώσω στην εσωστρέφεια που έχει πιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά από την ήττα του στις εκλογές. Την οποία κάποιοι την περίμεναν και την υπολόγιζαν και είχανε κάνει τα κουμάντα τους και κάποιοι άλλοι τη φάγανε σαν κεραμίδα στην κεφάλα, τι είναι τούτο ρε παιδιά, πως μας την έφερε και πως μας κουτούπωσε ο Κυριάκος. Οι πρώτοι είναι αυτοί που προσπαθούν να οικοδομήσουν σήμερα ένα καινούριο κόμμα και να θέσουν τις βάσεις (τι όμορφα που τα γράφω ρε φίλε, απόφοιτος Παντείου έπρεπε να είμαι!) για επιστροφή στην εξουσία. Οι δεύτεροι νοσταλγούν το κόμμα του 3 % και τον Αλέκο Αλαβάνο, που τα έλεγα χύμα και τσουβαλάτα και δεν κόλλαγε πουθενά. Και στη μέση είναι ο κόσμος που ψήφισε, αυτό το διόλου ευκαταφρόνητο 31,5 %, που απαιτεί εδώ και τώρα αντιπολίτευση γιατί κάπως σκούρυνε το πράγμα και δεν φαίνεται ξαστεριά ούτε στον μακρινό ορίζοντα.
Κάπου μέσα στη φάση τσαλαβουτάει και η ομάδα των πενηντατριών. Αυτή η φράξια που λέγαμε παλιότερα εμείς οι βετεράνοι της κουμμουνιστικής διαπάλης, με ένα σωρό καλό κόσμο στα σπλάχνα της (καλημέρα κύριε Ευκλείδη), που φιλοδοξεί να λειτουργήσει κάπως σαν αριστερή συνείδηση του ΣΥΡΙΖΑ. Και εξέδωσε ένα προσυνεδριακό μανιφέστο προ ολίγων ημερών. Ένα πολυσέλιδο προσυνεδριακό μανιφέστο για να είμαι ακριβής, καθότι αριστεροί είναι οι άνθρωποι, γιατί να πούνε κάτι σε διακόσιες λέξεις άμα μπορούν να το πούνε σε δυο χιλιάδες; Κορόιδα είναι ή τίποτις εσωστρεφείς να βάνουνε γλώσσα μέσα;

Τέλος πάντων, γκρινιάξανε μερικοί και μερικές για την παρέμβαση των 53 και λογικό είναι να γκρινιάζουνε. Και συνταγές μαγειρικής να έδινε η φράξια, πάλι μούτρα θα κατεβάζανε. Έτσι είναι τα εσωκομματικά από την εποχή του Λένιν και του Στάλιν και δεν θα τα’ αλλάξουμε τώρα στην εποχή των μπιτς και των μπάιτς. Ο ένας θα προτείνει, ο άλλος θα στραβομουτσουνιάζει, στο τέλος θα γεμίζουμε την κάλπη, θα την πετάμε στη θάλασσα και θα κερδίζει ο πιο δυνατός που λέγανε και στον Αστερίξ.

Προσωπικώς και διαβάζοντας σχεδόν (σχεδόν, λέμε) προσεκτικά το μανιφέστο των πενηντατριών, δεν διέκρινα σημάδια αλαζονείας ή αριστερισμού. Μετρημένοι ήταν οι άνθρωποι, μέσα στη δική τους λογική που βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ πιο κοντά στην παραδοσιακή αριστερά και πιο μακριά από την σοσιαλδημοκρατία. Σιγά και τι έγινε και δεν είδα τον Ευκλείδη να καθοδηγεί επί υπουργίας του καμιά έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα. Ο πιο σώφρων υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ ήτανε ο άνθρωπος και του δίνανε συγχαρητήρια όλοι οι Ευρωπαίοι...

Το μόνο που άξιζε κάπως να ξεχωρίσει από το μανιφέστο ήταν η επιμονή των 53 στις «δημοκρατικές-συλλογικές διαδικασίες σε βάρος των προσωπικών στρατηγικών». Μια μπηχτή, ας πούμε, για Τσίπρα, ότι και καλά θέλει να το κάνει αρχηγικό το κόμμα. Δεκτή η ένσταση, δεν λέω, αλλά στον κόσμο που ζούμε παιδιά δεν μετράνε μόνο οι ιδέες. Μετράνε και τα πρόσωπα. Κι αν το συγκεκριμένο πρόσωπο δεν σήκωνε στις πλάτες του το συγκεκριμένο κόμμα έχω τις αμφιβολίες μου αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα στεκόταν στο 31,5 % μετά από τεσσεράμιση χρόνια διακυβέρνησης. Σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε, θα επιμείνω, όχι στον κόσμο των ονείρων και της εσωστρέφειας!..

 newpost.gr

Ο Μητσοτάκης θέλει γυναίκα για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ο Σαμαράς είναι έτοιμος να αλλάξει φύλο

Φουντώνουν τα σενάρια για το ποιος θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αφού όλο και πιο συχνά ακούγεται το όνομα του Αντώνη Σαμαρά, αν και ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα προτιμούσε μια γυναίκα ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει να κάνει γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να τη σπάσει στην αδερφή του την Ντόρα, η οποία είναι ήδη σπασμένη που ο ζαβός αδερφός της έγινε πρωθυπουργός, ενώ αυτή παλεύει ακόμα με τις δίαιτες.

Σύμφωνα με πληροφορίες από τη Νέα Δημοκρατία, ο Αντώνης Σαμαράς είναι πρόθυμος να κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλου, ώστε να μπορεί να είναι αυτός ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας και να μην του φάνε την καρέκλα η Μαρία Δαμανάκη ή η Άννα Διαμαντοπούλου.

Βέβαια, ο Αντώνης Σαμαράς ζητάει διαβεβαιώσεις από τον Κυριάκο Μητσοτάκη πως θα κάνει αυτόν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, γιατί δεν λέει να αρχίσει να ντύνεται με μίνι και στράπλες, να κάνει αποτρίχωση, να φορέσει τακούνια, να πάει να κόψει τη μαλαπέρδα του και να θέλει να τον φωνάζουνε Λόλα, και να μην γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Αν ο Αντώνης Σαμαράς αποφασίσει να αυτοπροσδιοριστεί ως γυναίκα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον κάνει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η Ελλάδα θα είναι η πρώτη χώρα του κόσμου που θα έχει ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα τρανσέξουαλ άτομο.

Από το περιβάλλον του Κυριάκου Μητσοτάκη, υπάρχει σιγή ιχθύος.

Πάντως, ένας συνεργάτης του Κυριάκου Μητσοτάκη είπε πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης σκέφτεται να κάνει τον Αντώνη Σαμαρά -ως άνδρα ή ως τρανσέξουαλ- διευθυντή σε κάποιο νοσοκομείο, αφού, κακά τα ψέματα, ο Σαμαράς θα ήταν καλός για διευθυντής στον Ευαγγελισμό· και πολύ του είναι.

Σε άλλα νέα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης σκέφτεται να κάνει διευθυντή στο Ωνάσειο τον Σταμάτη Φασουλή, γιατί δεν λέει, ρε φίλε, να είσαι ο Ωνάσης, να πεθαίνεις, και να σε υποδύεται στο θέατρο ο Σταμάτης Φασουλής.

pitsirikos.net