Γιάννης Αλμπάνης
Τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης το σύνθημα που επικρατούσε στις διαδηλώσεις ήταν το περίφημο «Το Πολυτεχνείο ζει».
Σήμερα 46 χρόνια μετά την... ηρωική εξέγερση που απαξίωσε τη χούντα, δεν υπάρχει λόγος να δηλώσει κανείς ότι το Πολυτεχνείο ζει γιατί αυτό είναι πλέον προφανές. Το Πολυτεχνείο είτε ως ιστορική μνήμη είτε ως επίδικο πολιτικής διαμάχης είναι ζωντανό.Κάθε χρόνο, 46 χρόνια τώρα, αυτό το τριήμερο γίνεται πρώτη είδηση. Στη δε πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία συμμετέχει πολύ περισσότερος κόσμος από αυτόν που μπορούν να κινητοποιήσουν τα κόμματα εξουσίας στις προεκλογικές συγκεντρώσεις τους.
Οι θεωρείς συνωμοσίας
Ίσως η καλύτερη απόδειξη της ζωντάνιας του Πολυτεχνείο είναι οι θεωρίες συνωμοσίας που με συστηματικό, πλην ατελέσφορο, τρόπο επιχειρούν να «να γκρεμίσουν τον μύθο του». Κάθε τόσο ακούμε ότι δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο, λες και δεν έχει υπάρξει το πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά και η επιστημονική έρευνα Καλλιβρετάκη που ταυτοποίησε πλήρως 24 νεκρούς της εξέγερσης.
Άλλοτε ακούμε ότι το Πολυτεχνείο έφερε τη χούντα του Ιωαννίδη, λες και οι συνωμότες δεν είχαν ήδη δρομολογημένο το πραξικόπημα. Πέρα όμως από την προφανή διαστρέβλωση της ιστορίας, το γεγονός ότι τόσοι πολλοί και με τόσο επίμονο τρόπο επιδιώκουν να γκρεμίσουν τον «μύθο του Πολυτεχνείου» αποδεικνύει ότι το Πολυτεχνείο στέκει μια χαρά στη θέση του και δεν γκρεμίζεται.
Μια υπόθεση των νέων
Ο βασικός λόγος για τον οποίο το Πολυτεχνείο παραμένει ζωντανό σχεδόν μισό αιώνα μετά, είναι ότι αποτελεί πάντοτε μια υπόθεση των (εκάστοτε) νέων: Των φοιτητών, των μαθητών, των νέων εργαζομένων και ανέργων. Δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια δεν αποστεώθηκε, δεν έγινε μουσειακό είδος.
Δεν έγινε αντικείμενο ενασχόλησης κάποιων «ειδικών». Κατάφερε να ακολουθήσει την εξέλιξη ελληνικής νεολαίας (ή τουλάχιστον ενός τμήματός της), σταθερά συνδεδεμένο με τις διεκδικήσεις και την κουλτούρα της. Το Πολυτεχνείο ζει γιατί διαρκώς αλλάζει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όλα είναι υπέροχα στον τριήμερο γιορτασμό –κάθε άλλο. Αλλά αυτή η ζωντάνια που επιμένει σε συνδυασμό με τη διαρκή νεανικότητα, συνιστούν ένα σπάνιο κοινωνικό φαινόμενο.
Τα Social
Κι επειδή τα τελευταία χρόνια η νεολαία (και όχι μόνο, εδώ που τα λέμε) επικοινωνεί κατά κύριο λόγο μέσα από το social media, το Πολυτεχνείο αναγεννιέται ψηφιακά. Οι αφηγήσεις του τότε και τα καλέσματα του τώρα γίνονται posts και stories. Μαζί τους και οι εμπειρίες, οι κρίσεις, οι απόψεις των νέων που συμμετέχουν στις εκδηλώσεις μνήμης, των νέων που δίνουν μορφή και περιεχόμενο στο Πολυτεχνείο της εποχής μας, στο Πολυτεχνείο της γενιάς τους.
Ίσως κάποιους από τους παλιότερους που έχουν συνδέσει την πολιτική επικοινωνία με το έντυπο, να τους ξενίζουν οι νέες ψηφιακές διαδρομές της επετείου. Όμως τίποτα δεν είναι πραγματικά νέο αν δεν αλλάζει και δεν ξενίζει τους παλιότερους. Είπαμε: Ζει σε πείσμα όσων κατά καιρούς θέλουν να του κάνουν… block…
Τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης το σύνθημα που επικρατούσε στις διαδηλώσεις ήταν το περίφημο «Το Πολυτεχνείο ζει».
Σήμερα 46 χρόνια μετά την... ηρωική εξέγερση που απαξίωσε τη χούντα, δεν υπάρχει λόγος να δηλώσει κανείς ότι το Πολυτεχνείο ζει γιατί αυτό είναι πλέον προφανές. Το Πολυτεχνείο είτε ως ιστορική μνήμη είτε ως επίδικο πολιτικής διαμάχης είναι ζωντανό.Κάθε χρόνο, 46 χρόνια τώρα, αυτό το τριήμερο γίνεται πρώτη είδηση. Στη δε πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία συμμετέχει πολύ περισσότερος κόσμος από αυτόν που μπορούν να κινητοποιήσουν τα κόμματα εξουσίας στις προεκλογικές συγκεντρώσεις τους.
Οι θεωρείς συνωμοσίας
Ίσως η καλύτερη απόδειξη της ζωντάνιας του Πολυτεχνείο είναι οι θεωρίες συνωμοσίας που με συστηματικό, πλην ατελέσφορο, τρόπο επιχειρούν να «να γκρεμίσουν τον μύθο του». Κάθε τόσο ακούμε ότι δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο, λες και δεν έχει υπάρξει το πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά και η επιστημονική έρευνα Καλλιβρετάκη που ταυτοποίησε πλήρως 24 νεκρούς της εξέγερσης.
Άλλοτε ακούμε ότι το Πολυτεχνείο έφερε τη χούντα του Ιωαννίδη, λες και οι συνωμότες δεν είχαν ήδη δρομολογημένο το πραξικόπημα. Πέρα όμως από την προφανή διαστρέβλωση της ιστορίας, το γεγονός ότι τόσοι πολλοί και με τόσο επίμονο τρόπο επιδιώκουν να γκρεμίσουν τον «μύθο του Πολυτεχνείου» αποδεικνύει ότι το Πολυτεχνείο στέκει μια χαρά στη θέση του και δεν γκρεμίζεται.
Μια υπόθεση των νέων
Ο βασικός λόγος για τον οποίο το Πολυτεχνείο παραμένει ζωντανό σχεδόν μισό αιώνα μετά, είναι ότι αποτελεί πάντοτε μια υπόθεση των (εκάστοτε) νέων: Των φοιτητών, των μαθητών, των νέων εργαζομένων και ανέργων. Δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια δεν αποστεώθηκε, δεν έγινε μουσειακό είδος.
Δεν έγινε αντικείμενο ενασχόλησης κάποιων «ειδικών». Κατάφερε να ακολουθήσει την εξέλιξη ελληνικής νεολαίας (ή τουλάχιστον ενός τμήματός της), σταθερά συνδεδεμένο με τις διεκδικήσεις και την κουλτούρα της. Το Πολυτεχνείο ζει γιατί διαρκώς αλλάζει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όλα είναι υπέροχα στον τριήμερο γιορτασμό –κάθε άλλο. Αλλά αυτή η ζωντάνια που επιμένει σε συνδυασμό με τη διαρκή νεανικότητα, συνιστούν ένα σπάνιο κοινωνικό φαινόμενο.
Τα Social
Κι επειδή τα τελευταία χρόνια η νεολαία (και όχι μόνο, εδώ που τα λέμε) επικοινωνεί κατά κύριο λόγο μέσα από το social media, το Πολυτεχνείο αναγεννιέται ψηφιακά. Οι αφηγήσεις του τότε και τα καλέσματα του τώρα γίνονται posts και stories. Μαζί τους και οι εμπειρίες, οι κρίσεις, οι απόψεις των νέων που συμμετέχουν στις εκδηλώσεις μνήμης, των νέων που δίνουν μορφή και περιεχόμενο στο Πολυτεχνείο της εποχής μας, στο Πολυτεχνείο της γενιάς τους.
Ίσως κάποιους από τους παλιότερους που έχουν συνδέσει την πολιτική επικοινωνία με το έντυπο, να τους ξενίζουν οι νέες ψηφιακές διαδρομές της επετείου. Όμως τίποτα δεν είναι πραγματικά νέο αν δεν αλλάζει και δεν ξενίζει τους παλιότερους. Είπαμε: Ζει σε πείσμα όσων κατά καιρούς θέλουν να του κάνουν… block…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου