Χρήστος Ξανθάκης
Είναι αυτό το γαμημένο πράγμα, η εσωστρέφεια. Που, όπως γράφουν οι αθλητικοί συντάκτες, τις πιάνει τις ομάδες άμα χάσουν, άμα χάσουν ας πούμε από κάναν αιώνιο αντίπαλο, όχι από καμιά ομαδούλα της σειράς, ή άμα έχουν σειρά από αρνητικά αποτελέσματα ή σε...περίπτωση που καθυστερεί η διοίκηση τις πληρωμές, τέλος πάντων άμα κάτι δεν πάει καλά, άμα κάτι δεν πάει καθόλου καλά και ύστερα κάθεται ο άλλος και κοιτάει όλη την ώρα τον αφαλό του αντί να έρθει απ’ το Παγκράτι να κάτσει στην Καφέ Αρκούδα να πιεί ένα σινγκλ μολτ να στανιάρει. Εσωστρέφεια μάι ας…
Ας μη συνεχίσω όμως με το αγγλικό κι ας επικεντρώσω στην εσωστρέφεια που έχει πιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά από την ήττα του στις εκλογές. Την οποία κάποιοι την περίμεναν και την υπολόγιζαν και είχανε κάνει τα κουμάντα τους και κάποιοι άλλοι τη φάγανε σαν κεραμίδα στην κεφάλα, τι είναι τούτο ρε παιδιά, πως μας την έφερε και πως μας κουτούπωσε ο Κυριάκος. Οι πρώτοι είναι αυτοί που προσπαθούν να οικοδομήσουν σήμερα ένα καινούριο κόμμα και να θέσουν τις βάσεις (τι όμορφα που τα γράφω ρε φίλε, απόφοιτος Παντείου έπρεπε να είμαι!) για επιστροφή στην εξουσία. Οι δεύτεροι νοσταλγούν το κόμμα του 3 % και τον Αλέκο Αλαβάνο, που τα έλεγα χύμα και τσουβαλάτα και δεν κόλλαγε πουθενά. Και στη μέση είναι ο κόσμος που ψήφισε, αυτό το διόλου ευκαταφρόνητο 31,5 %, που απαιτεί εδώ και τώρα αντιπολίτευση γιατί κάπως σκούρυνε το πράγμα και δεν φαίνεται ξαστεριά ούτε στον μακρινό ορίζοντα.
Κάπου μέσα στη φάση τσαλαβουτάει και η ομάδα των πενηντατριών. Αυτή η φράξια που λέγαμε παλιότερα εμείς οι βετεράνοι της κουμμουνιστικής διαπάλης, με ένα σωρό καλό κόσμο στα σπλάχνα της (καλημέρα κύριε Ευκλείδη), που φιλοδοξεί να λειτουργήσει κάπως σαν αριστερή συνείδηση του ΣΥΡΙΖΑ. Και εξέδωσε ένα προσυνεδριακό μανιφέστο προ ολίγων ημερών. Ένα πολυσέλιδο προσυνεδριακό μανιφέστο για να είμαι ακριβής, καθότι αριστεροί είναι οι άνθρωποι, γιατί να πούνε κάτι σε διακόσιες λέξεις άμα μπορούν να το πούνε σε δυο χιλιάδες; Κορόιδα είναι ή τίποτις εσωστρεφείς να βάνουνε γλώσσα μέσα;
Τέλος πάντων, γκρινιάξανε μερικοί και μερικές για την παρέμβαση των 53 και λογικό είναι να γκρινιάζουνε. Και συνταγές μαγειρικής να έδινε η φράξια, πάλι μούτρα θα κατεβάζανε. Έτσι είναι τα εσωκομματικά από την εποχή του Λένιν και του Στάλιν και δεν θα τα’ αλλάξουμε τώρα στην εποχή των μπιτς και των μπάιτς. Ο ένας θα προτείνει, ο άλλος θα στραβομουτσουνιάζει, στο τέλος θα γεμίζουμε την κάλπη, θα την πετάμε στη θάλασσα και θα κερδίζει ο πιο δυνατός που λέγανε και στον Αστερίξ.
Προσωπικώς και διαβάζοντας σχεδόν (σχεδόν, λέμε) προσεκτικά το μανιφέστο των πενηντατριών, δεν διέκρινα σημάδια αλαζονείας ή αριστερισμού. Μετρημένοι ήταν οι άνθρωποι, μέσα στη δική τους λογική που βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ πιο κοντά στην παραδοσιακή αριστερά και πιο μακριά από την σοσιαλδημοκρατία. Σιγά και τι έγινε και δεν είδα τον Ευκλείδη να καθοδηγεί επί υπουργίας του καμιά έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα. Ο πιο σώφρων υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ ήτανε ο άνθρωπος και του δίνανε συγχαρητήρια όλοι οι Ευρωπαίοι...
Το μόνο που άξιζε κάπως να ξεχωρίσει από το μανιφέστο ήταν η επιμονή των 53 στις «δημοκρατικές-συλλογικές διαδικασίες σε βάρος των προσωπικών στρατηγικών». Μια μπηχτή, ας πούμε, για Τσίπρα, ότι και καλά θέλει να το κάνει αρχηγικό το κόμμα. Δεκτή η ένσταση, δεν λέω, αλλά στον κόσμο που ζούμε παιδιά δεν μετράνε μόνο οι ιδέες. Μετράνε και τα πρόσωπα. Κι αν το συγκεκριμένο πρόσωπο δεν σήκωνε στις πλάτες του το συγκεκριμένο κόμμα έχω τις αμφιβολίες μου αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα στεκόταν στο 31,5 % μετά από τεσσεράμιση χρόνια διακυβέρνησης. Σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε, θα επιμείνω, όχι στον κόσμο των ονείρων και της εσωστρέφειας!..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου