Το τέρας του υπονόμου
Τις μπριζόλες των Διαβατών τις ψήνει κάποιος Άδωνις, ενώ τα πανό των Γιαννιτσών τα φιλοτεχνεί κάποιος Βορίδης
Νίκος Παπαδογιάννης
To τιτίβισμα της Τρίτης ήταν καυστικό όσο αξίζει στον «παραλήπτη» του, αντικυβερνητικό όσο αξίζει στην κυβέρνησή μας, αλλά σε καμία περίπτωση υβριστικό. «Ντρέπομαι που αναπνέω τον ίδιο αέρα με τον Κυρανάκη. Και μόλις έκοψα το χοιρινό και την μπύρα», έγραφα, ζαλισμένος από την τσίκνα της μεσαιωνικής ψησταριάς. Το υπογραμμίζω και σήμερα, το περιεχόμενό του, μιας και εξακολουθεί να μαίνεται ο άνεμος της ξενοφοβίας.
Ντρέπομαι που αναπνέω τον ίδιο αέρα με ρατσιστές και πατριδοκάπηλους, που διοργανώνουν φαγοπότια έξω από δομές φιλοξενίας πεινασμένων μεταναστών και ντρέπομαι ακόμα περισσότερο, όταν συνέλληνες ακαμάτες ερεθίζουν το θρησκευτικό συναίσθημα ανθρώπων που δε μας έφταιξαν σε τίποτε. Ντρέπομαι που έχω όμοιο διαβατήριο με τα κωθώνια των Διαβατών και ντρέπομαι που στα έδρανα της Βουλής της πατρίδας μου στρογγυλοκάθονται με την ψήφο μου ακροδεξιά ανθρωπάκια με ηθικό ανάστημα ανωφελούς κώνωπα.
«Συγγνώμη, δεν γνώριζα ότι θα γίνει τέτοιο μπάρμπεκιου ούτε θα πήγαινα σε τέτοια εκδήλωση», ισχυρίστηκε ανερυθρίαστα αυτός ο Κυρανάκης, όταν του έβαλαν χέρι οι λιγότερο ακροδεξιοί συνοδοιπόροι του. Όταν οι πολιτικοί άνδρες που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του τόπου δεν έχουν τουλάχιστον την παρρησία για να επωμιστούν την ευθύνη των λόγων τους, ντρέπομαι ακόμη περισσότερο. Αν και κατά βάθος έπρεπε να ντρέπονται αυτοί. Όσοι, τέλος πάντων, δεν είναι Μιχαλολιάκοι.
Το τιτίβισμα μάζεψε καμιά 400αριά φιλικές καρδούλες από χρήστες που ντρέπονταν όσο εγώ, μέχρι που έπιασε δουλειά στα πληκτρολόγια ο εσμός των αγράμματων τρολ. Με συχνότητα δεκαλέπτου, κατέφταναν στην ηλεκτρονική παρέα μας αγανακτισμένοι πολίτες, που δε δέχονταν τέτοια ατίμωση του αγλαού Κυρανάκη ούτε ξέπλυμα των «λάθρο».
Πολλοί μου έλεγαν να πάω στο Πακιστάν να ζήσω για να δω τη γλύκα, άλλος συμβούλευε να φορέσω μπούρκα στη γυναίκα μου και να βιάσω την κόρη μου, κάποιος ρωτούσε πώς τις τρώω τις πίτσες και αν νιώθω μπουκωμένος, ορισμένοι επισήμαιναν ότι δεν είμαι παρά μία τρίχα από τα δαπίτικα καλαμπαλίκια του εγκαλούμενου. Ναι, αυτοί ψηφίζουν όσο και εσείς.
Σχεδόν όλοι φιλοτεχνούσαν τα εμέσματά τους με κεφαλαία και ανορθογραφίες που τυφλώνουν. Και είχαν ανυπερθέτως ελληνικά σημαιάκια δίπλα στο ψευδώνυμό τους. Τους μπλόκαρα όλους ανεξαιρέτως, τους υβριστές, αλλά αρκετοί επέστρεφαν με νέο λογαριασμό, ίδιο άβαταρ και ελαφρώς παραλλαγμένο «όνομα». Ο βόθρος άνοιξε και δεν έλεγε να κλείσει. Η μπόχα περνούσε μέσα από τον υπολογιστή και πλημμύριζε το δωμάτιο.
Κάποια στιγμή, βαρέθηκα να με βρίζουν ανώνυμοι αγράμματοι κάφροι και έσβησα το tweet. Αυτό ουδόλως πτόησε τους τραμπούκους, οι οποίοι συνέχισαν να αφοδεύουν απτόητοι, κάτω από άλλα, παλαιότερα τιτιβίσματά μου, σχετικά ή άσχετα με την πολιτική. Ένας φωστήρας βρήκε κάποιο κείμενο στο οποίο εξιστορούσα το δράμα της Βελγίδας Παραολυμπιονίκη που έκανε ευθανασία και μου σύστησε να ακολουθήσω το παράδειγμά της. Κάποιος άλλος μου έστειλε μπιλιετάκι, ότι δε βλέπει την ώρα να με βρει και να με δείρει.
Πολλοί από τους προαναφερθέντες θα δεχθούν πρωινές επισκέψεις μέσα στις επόμενες ημέρες ή θα δουν τον λογαριασμό τους να αναστέλλεται, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Επειδή αρνούμαι να πιστέψω ότι ένας ευγενής και μορφωμένος νέος σαν τον Κωνσταντίνο Κυρανάκη και ένα ευρωπαϊκό γαλαζοαίματο κόμμα όπως η Νέα Δημοκρατία συντηρούν στρατιές κανίβαλων για την επικοινωνιακή τους πολιτική, υποχρεώνομαι να πιστέψω ότι οι κανίβαλοι προσέρχονται αυθορμήτως για να υπερασπιστούν οτιδήποτε τους μοιάζει.
Και δεν είναι ότι βρίσκουν την πόρτα ανοιχτή. Έχω μπλοκάρει χιλιάδες χρήστες από τη μέρα που ανακάλυψα το Twitter, αφού δεν ανέχομαι να λερώνουν τη σελίδα μου χούλιγκανς της πολιτικής ή του γηπέδου. Μολαταύτα, οι υβριστές πολλαπλασιάζονται σαν μύγες και τρυπώνουν από τις γρίλιες σαν κατσαρίδες.
Το διαδίκτυο τους κάνει να αισθάνονται ότι είναι πολλοί και ότι έχουν δυνατή φωνή. Τα κανάλια που εκπέμπουν σε ρυθμό ανελέητης οσφυοκαμψίας με κίνδυνο να πάθουν καμιά σπονδυλολίσθηση πολλαπλασιάζουν την οφθαλμαπάτη, οι Σταματίνες με τους Αρνιακούς τροφοδοτούν χαμογελαστές τον ρατσισμό της διπλανής πόρτας και οι κυρ Παντελήδες τραβούν τα σπαθιά από το θηκάρι. «Εμπρός, να τους φάμε πριν μας φάνε»!
Να φάμε κανένα χοιρινό λουκάνικο όμως πρώτα, μη μας κόψει η λόρδα πάνω στην πατριωτική έξαρση. Να πιούμε και κανένα μπιρόνι. Το αλκοτέστ δεν το φοβόμαστε, αφού τα όργανα της τάξης κάθονται στο διπλανό τραπέζι. Η ειρωνεία της ονοματοδοσίας είναι ότι το όνομα «Παντελής» προκύπτει από το «Παντελεήμων». Άγνωστη λέξη, η τελευταία, στις ψησταριές του βορρά.
Κυρ Παντελήδες υπήρχαν πάντοτε, αλλά η κοινωνία τους απομόνωνε και τους έβγαζε την κουκούλα, στο όνομα της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης. Στην Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη, όμως, η κρατική νομιμοποίηση του καθημερινού φασισμού άλλαξε τα δεδομένα, ενοχοποίησε την ανθρωπιά και στρίμωξε τους ευαίσθητους πολίτες στη γωνία.
Οι καννίβαλοι του Twitter δεν δημιουργήθηκαν από παρθενογένεση, αλλά από γαλαζογένεση. Σε κάθε μπάρμπεκιου σαν αυτό των Διαβατών, το χοιρινό το ψήνει κάποιος Άδωνις. Σε κάθε διαδήλωση όπως η μαθητική των Γιαννιτσών, το χέρι των εφήβων οπλίζεται από κάποιον Βορίδη.
Οι ελάχιστοι νοήμονες της σημερινής κυβέρνησης τραβάνε τα μαλλιά τους και πασχίζουν απεγνωσμένα να ρίξουν νερό στη φωτιά, αλλά είναι πολύ αργά για πυροσβεστήρες. Το τέρας βγήκε από τον υπόνομο, τινάχτηκε υπερήφανο και γέμισε την κοινωνία μας με λύματα. «Ναι, αλλά οι άλλοι είναι χειρότεροι». Όχι, δεν είναι. Τους έχουμε ξεπεράσει όλους.
Τις νύχτες, βέβαια, ο Κυρανάκης μαζεύει λέει τους φίλους του από την α και ου και δαπνουδουφοκού, παραγγέλνουν μπύρες και πίτσες μπλε με μπέικον και καμαρώνουν τον Αντετοκούνμπο, έμπλεοι εθνικής υπερφάνειας. Όταν έχουν αγώνα οι Μιλγουόκι Μπακς, το υβρεολόγιο της επόμενης ημέρας ξεκινάει κατά τις 12.
Ευτυχώς που δεν πήραμε και Νόμπελ...
Νίκος Παπαδογιάννης
To έθνος της αγραμματοσύνης θα γιορτάσει τα 100 χρόνια προσφυγιάς ξεφουσκώνοντας βάρκες και απειλώντας κυνηγημένους μετανάστες.
Η ψευδαίσθηση ότι ο νεοέλληνας είναι φιλάνθρωπος, αλληλέγγυος, αλτρουιστής, βαθιά καλλιεργημένος, ένας γνήσιος απόγονος του Σωκράτη και του Πλάτωνα, καταρρέει καθημερινά με εκκωφαντικό κρότο. Τώρα που η «σοβαρή Χρυσή Αυγή» έγινε κυβέρνηση απενοχοποιώντας τον ρατσισμό και τον ακροδεξιό ακτιβισμό, οι μάσκες έπεσαν και ο πραγματικός εαυτός των νοικοκυραίων βγήκε ανενδοίαστα στην επιφάνεια. Ευτυχώς που δεν πήραμε και Νόμπελ, να μην ξέρουμε πού να το κρύψουμε...
Στη Βόρεια Ελλάδα απελαύνουν με το έτσι θέλω τους μετανάστες, στα νησιά τους ρίχνουν στη θάλασσα. Όσοι ευαίσθητοι πολίτες πασχίζουν να κολυμπήσουν κόντρα στο ρυπαρό ρεύμα της ξενοφοβίας απειλούνται ανοιχτά με στιγματισμό ή και με μακέλεμα. Το προσκήνιο ανήκει αδιαπραγμάτευτα στους νεοφασίστες και στους πατριδοκάπηλους.
«Όχι στην αναβάθμιση της περιοχής», διαμαρτυρήθηκαν μακεδονομάχοι και οπλαρχηγοί της Νάουσας, σε μία απολαυστική επίδειξη αχαλίνωτης αγραμματοσύνης. Αληθινή αναβάθμιση θα υπάρξει μόνο όταν ξεριζωθεί από τον τόπο μας αυτή ο μεσαιωνισμός.
Πώς θα ξεριζωθεί, όμως, όταν νομιμοποιείται από την κεντρική εξουσία; Η ετερόκλητη παράταξη της Νέας Δημοκρατίας πόνταρε στα ταπεινότερα ένστικτα όσων δε γουστάρουν να βλέπουν δίπλα τους σκούρο δέρμα και αναρριχήθηκε αυτοδύναμη στην εξουσία, χάρη στις ακροδεξιές ψήφους. Οι αιθεροβάμονες που πιστεύουν ότι ο χρυσαυγιτισμός εξανεμίστηκε από την κοινωνία δεν έχουν παρά να ανοίξουν την τηλεόραση για να θαυμάσουν την πλησίστια επιστροφή του.
Το «άντε πνίξου» προς τους πρόσφυγες και μετανάστες βρέθηκε από την πρώτη στιγμή στην ατζέντα της ΝΔ, όπως και η εθνικιστική εκμετάλλευση του Μακεδονικού ζητήματος. Ο βορράς στήριξε με όλες τις δυνάμεις του τον επαναστάτη Κυριάκο και τώρα αισθάνεται προδομένος. Τα ακριτικά νησιά εγκατέλειψαν τη δημοκρατική παράδοση και βάλθηκαν να ξεφουσκώσουν τις βάρκες.
Τώρα που οι προεκλογικές παράτες έδωσαν τη θέση τους στην ανικανότητα, οι ψηφοφόροι ζητούν εξηγήσεις, με τα στειλιάρια στο χέρι. Αφού δεν μπορούν να κοπανήσουν την εξουσία, χτυπάνε τους ανυπεράσπιστους, που είναι εύκολα θύματα. Ατιμώρητοι, φυσικά.
Τέσσερις μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας, η ΝΔ βλέπει την κατάσταση στο μεταναστευτικό να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και κολυμπάει σε κύκλους, πελαγωμένη σε πέλαγος βαθύ. Η αποχαύνωση του εκλογικού σώματος είναι το μοναδικό της σωσίβιο.
Με το ένα χέρι η κυβέρνηση υποδαυλίζει την κρίση για να μη δυσαρεστηθεί η πελατεία, με το άλλο ρίχνει απεγνωσμένα νερό στη φωτιά που τσουρουφλίζει τη χώρα, ενώ με το στόμα συνδυάζει ξενοφοβικές κορώνες με πολιτικά ορθές τοποθετήσεις. «Είμεθα μεν περήφανοι δεξιοί» (Βορίδης), «αντιστεκόμαστε στην αλλοίωση του πληθυσμού» (Αθανασίου), αλλά θεωρούμε το πρόβλημα «γεωπολιτικό» (Μητσοτάκης αυτοπροσώπως) ή και «συμπαιγνία Ερντογάν-Τσίπρα» για να πολεμηθεί η κυβέρνηση (ο αγλαός Μπογδάνος).
Μην τυχόν μας ζητήσει και κανείς τα ρέστα, ε; Εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε. Ο ρημάδης ο πλανήτης φταίει, που μας κάνει σαμποτάζ…
Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι η χαοτική πολιτική μίας ούτως ή άλλως καρναβαλικής κυβέρνησης, αλλά η νοοτροπία των πολιτών, σε συνδυασμό με τη λαϊκίστικη και μονόπαντη πρακτική των μέσων ενημέρωσης. Τα κανάλια της τεχνητής αποβλάκωσης αποθεώνουν με τον τρόπο τους τις σκοταδιστικές διαμαρτυρίες των «αγανακτισμένων κατοίκων», οπότε εκείνοι βαυκαλίζονται ότι έχουν όλη την κοινωνία στο πλευρό τους. Και αποθρασύνονται.
Είναι λίγοι, οι ορθόδοξοι καθολικώς διαμαρτυρόμενοι; Και ναι και όχι. Αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους για να ορθώσουν τα στήθη και τους κώλους τους έχουν δυνατή φωνή, αλλά μικρό μέγεθος, πέρα από τη μία ψήφο που αναλογεί στον καθένα.
Μία βόλτα στα social media, ωστόσο, αποκαλύπτει ότι η ξενοφοβία και ο ρατσισμός είναι στοιχεία βαθιά ριζωμένα στην κοινωνία. Η επιχειρηματολογία αγγίζει τα όρια του γελοίου, αλλά η αμορφωσιά σπάει τα κοντέρ και μετατρέπει τα φληναφήματα σε μπετόν αρμέ.
Για να το λένε τόσοι πολλοί, ότι οι μουσουλμάνοι πηδάνε τα παιδιά τους κάθε πρωί, έτσι θα είναι. Πιθανότατα μεταμφιέζονται σε ορθόδοξους παπάδες όταν το κάνουν, για να ρίξουν λάσπη στον άμωμο χριστιανισμό. Τα απογεύματα δέρνουν τις γυναίκες τους και τις νύχτες βγαίνουν στους δρόμους με γιαταγάνια για να μας φάνε ζωντανούς. Και όλα αυτά τα ενορχηστρώνει – ποιος άλλος; - ο Σόρος. Να τα διαβάζεις και να χάνεις πάσα ελπίδα για το μέλλον αυτού του λαού.
Προς το παρόν, είμαστε εμείς αυτοί που απειλούμε να φάμε ζωντανούς τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Εμείς η κοινωνία και εμείς η παντοδύναμη κυβέρνησή μας. Σύμφωνα με τα στοιχεία που η ίδια έδωσε, ανερυθρίαστα, ο αριθμός των ασυνόδευτων παιδιών που αγνοούνται επί ελληνικού εδάφους φτάνει τα 1.200, από τα 4.800 που καταγράφηκαν συνολικά στα κέντρα υποδοχής. Χίλιες διακόσιες χαμένες αθώες ψυχές, στη χώρα της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού, επειδή έτσι το θέλησαν ο κυρ Παντελής και ο κυρ Κυριάκος.
Μόνο όταν βρεθεί ξανά στη βάρκα ο ίδιος ο Έλληνας μαζί με τα παιδιά του ενδέχεται να αποταχθεί τη νοοτροπία του κανιβαλισμού. Και πάλι, είναι αμφίβολο. Μήπως μάθαμε τίποτε, όταν διασχίσαμε κυνηγημένοι το Αιγαίο, με τα σπίτια μας παρανάλωμα του πυρός; Ευτυχώς, για την ψυχική του υγεία, ο παππούς πέθανε πριν ζήσει την κατάντια των εγγονών του.
Η καταστροφή της Σμύρνης παραήταν ήττα για να τιμηθεί η μνήμη της, το 2022 που θα συμπληρωθεί εκατονταετία ελληνικής προσφυγιάς. Τι να γιορτάσουμε δηλαδή, ότι μας πέταξαν στη θάλασσα οι μωαμεθανοί; Θα προτιμήσουμε να στρέψουμε τους προβολείς στην Επανάσταση του 1821, που είχε και χριστιανούς πρωταγωνιστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου