Μια κάμπια έφαγε το «ζαμπόν» της πλατείας Ομονοίας. Ο κ Δήμαρχος Αθηναίων ήθελε να πει το γκαζόν αλλά λάθη που γίνονται, από βιασύνη ή παραδρομή, κάποτε φανερώνουν τις αληθινές σκέψεις αυτού που ομιλεί. Όταν κάποιος ομολογεί, χωρίς να το θέλει, την αλήθεια κάνοντας γλωσσικό σφάλμα, χρησιμοποιείται η... φράση γλώσσα λανθάνουσα τα αληθή λέγει.
Η διάσημη, πλέον, «Καραφατμέ» είναι η κάμπια που έφαγε το γκαζόν - κι όχι το ζαμπόν - στην Ομόνοια. Η εμφάνιση όμως του δημάρχου σε ρόλο εντομολόγου, ενώ αποσκοπούσε σε επίδειξη ειδημοσύνης και επιμέλειας, μάλλον επιδείνωσε τα πράγματα. Γιατί η γλώσσα, που αμαρτάνουσα τ’ αληθή λέγει, κατέδειξε το πόσο πιέζεται ο δήμαρχος από το ερώτημα της κατασπατάλησης 2 εκατ. Ευρώ, αδιαφανείς διαδικασίες των ΠΝΠ , εν όψει διψήφιας ύφεσης, σε μια πλατεία που συγκεντρώνει τα φώτα ως μαζικό εκκολαπτήριο της πανδημίας.
Το ερώτημα που αναδύεται για τον επικεφαλής δεν είναι κηπουρικό, ποιος και γιατί έφαγε το γκαζόν, αλλά μήπως κάποιος στην υπόθεση έφαγε … ζαμπόν. Βέβαια, όσοι θυμούνται τον θείο του και σημερινό Πρωθυπουργό, να διηγείται στην Βουλή ιστορίες με κάποιον εξωγήινο στον Υμηττό, θα τον παρηγόρησαν πως τα σαρδάμ και τα φραστικά ατοπήματα δεν είναι παρά τεχνικές λεπτομέρειες που στην πορεία λύνονται. Η επιστήμη κάνει θαύματα στις μέρες μας!
Το σχεδόν ταυτόχρονο, πολλοστό διάγγελμα του Πρωθυπουργού, είχε κατά βάση το ίδιο concept με την κάμπια. Ό ένας έκανε άτοπη επίδειξη γνώσεων κηπουρικής κι ο άλλος λοιμωξιολογίας. Μπορεί οι συνεργάτες του να είναι λίγο άμπαλοι, αλλά μην φοβάστε γιατί τους επιβλέπει αυστηρά και γνωρίζει εκπληκτικές τεχνικές λεπτομέρειες για την νόσο. Είναι το λεγόμενο «έχουσιν γνώση οι φύλακες!». Έχουσιν, όντως; Δικαιούται ο Πρωθυπουργός να αντιμετωπίζει την φονική απειλή σαν την κάμπια «Καραφατμέ»; Κατ’ αρχάς στο χθεσινό του διάγγελμα υποδύθηκε ανεπιτυχώς τον κ. Τσιόδρα εκλαϊκεύοντας επιστημονικές γνώσεις και παροτρύνοντας πατρικά υπέρ υγιεινών συμπεριφορών.
Επαναλαμβάνοντας όμως πράγματα τετριμμένα, εμφανίστηκε μάλλον σαν νηπιαγωγός που απευθύνεται σε κακομαθημένα παιδάκια τα οποία επιμένουν να τα κάνουν πάνω τους. Ακολούθησε ένα κάπως άσχετο διάλειμμα, με ενθουσιώδη παλλόμενη φωνή αθλητικογράφου, να αναφέρεται πάλι στο πόσο καλύτερα τα πήγαμε από τους άλλους. Δεν πρόκειται όμως εδώ ούτε για το Champions league ούτε για την Eurovision και κάποιος που φοβάται μην πεθάνει, ουδόλως ασχολείται με τον αν μαζί του θα πεθάνουν και τρεις Βέλγοι (δυό Βαλώνοι κι ένας Φλαμανδός).
Αμέσως μετά, ακούσαμε έξι, επτά υπουργούς σε συσκευασία ενός αλλά κανέναν Πρωθυπουργό. Μας είπε παραδείγματος χάριν για εκατό λεωφορεία που θα έρθουν κατόπιν εορτής (ίσως προλάβουν το εμβόλιο), για τις Μονάδες που έφτιαξε με την θαυματουργή μέθοδο των «δύο ιχθύων και πέντε άρτων», καταφέρνοντας δηλαδή τον πολλαπλασιασμό των κλινών χωρίς πολλαπλασιασμό του εξειδικευμένου προσωπικού τους καθώς και για την εμπνευσμένη επιλογή των πολυπληθών σχολικών αιθουσών. Υποδύθηκε ακόμη και τον αγοραίο υπουργό των αγορών, διηγούμενος με γλαφυρότητα τις επιπτώσεις του lockdown στην οικονομία. Ενώ ο ίδιος έκανε επίκληση στο αριστοτελικό «μέτρον» αμέσως μετά απέδωσε στην μάσκα φετιχιστικές ιδιότητες («είναι το εμβόλιο μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο», είπε).
Αν υπήρχε πράγματι αυτό το τόσο απλό, ανώδυνο και παντοδύναμο μέτρο, το κατάλληλο δια πάσαν νόσο κλπ, γιατί άραγε δεν το γνωρίζαμε την Άνοιξη και κυρίως γιατί δεν έχει επικρατήσει τόσα χρόνια στην αληθινή ζωή, που γνώρισε σειρά προγενέστερων θανάσιμων λοιμωδών απειλών. Απαραίτητη μεν η μάσκα αλλά όχι και η υστερία της. Διανθίστηκε πάλι ο λόγος του με την κατάχρηση του «Εγώ»: Σας διαβεβαιώνω, σας καλώ να πολεμήσετε για να δοξαστούμε, σας ευχαριστώ που τα πάμε καλά (;) με την πισινή να σας κατηγορήσω αν δεν πάμε καλά, γιατί από σας εξαρτάται (αντιγραφή από Φιντέλ Κάστρο), σας καλώ να αναφωνήσουμε όλοι μαζί «ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ». Τουλάχιστον, δεν κληθήκαμε να αναφωνήσουμε ζήτω και η Χωροφυλακή, όπως πρότεινε ο μητροπολίτης Κοζάνης.
Το δίλημμα «αυτοπροστασία ή καραντίνα» που έθεσε, με έμφαση, υπήρξε απολύτως εκτός τόπου και χρόνου. Έπρεπε να το έχει πει στο Υπουργικό του Συμβούλιο (Θεοχάρης Χάρης και τα άλλα παιδιά) ένα, δύο και τρεις μήνες πριν, όταν πράγματι αυτό έπαιζε. Τώρα το πουλί πέταξε! Το λοκ-ντάουν είναι απαραίτητο, κι όχι για την τελική επικράτηση όπως την άνοιξη, αλλά έστω για μια προσωρινή ανάσχεση. Τι θα περίμενε άραγε κανείς; Στο επίπεδο της διαχείρισης να αποδώσει ευθύνες και να διορθώσει (πχ στη Λέσβο που μετρά ήδη 12 νεκρούς). Να μην κοπιάρει τα κατεπείγοντα μέτρα της άνοιξης που τα δικαιολογούσε ο αιφνιδιασμός (πχ μονοπώληση του ΕΣΥ από την covid-19, εξαίρεση ιδιωτικού τομέα, αποθάρρυνση των μαζικών εργαστηριακών ελέγχων κλπ). Να ελέγξει αν όλα όσα εξαγγέλλει, πράγματι τηρούνται (πχ τηλεργασία, ευάλωτες ομάδες κ.α.). Σε επίπεδο μεγάλης πολιτικής, να καλέσει έστω και τώρα, όλους σε διαδικασία εθνικής ενότητας, εκπόνησης κοινής λεπτομερούς στρατηγικής και ανάθεσης σε πρόσωπα κοινής εμπιστοσύνης. Και κυρίως να επαναλάβει την υπέρβαση των νεοφιλελευθέρων προκαταλήψεων του, όπως το έκανε την άνοιξη, αναγνωρίζοντας την σαφή προτεραιότητα του αγαθού της ζωής έναντι των οικονομικών επιπτώσεων, εφόσον πια έφθασαν τα πράγματα εδώ.
Η ελληνική κοινωνία εμφανίζει το περίεργο μούδιασμα του θύματος πριν το θανατηφόρο χτύπημα του φιδιού. Επιτείνει δε την απειλή το διαφαινόμενο έλλειμμα ηγεσίας. Αν από όσα αναλογούν στο ύψος του αξιώματος του, τίποτα δεν μπορούσε να κάνει, ας παρέμενε τουλάχιστον σιωπηλός γιατί ίσως τα διαγγέλματα χρειαστούν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου