Στο Βασίλειο Μάγγο

ARTI news 

Λουίζα Σολομών

Αμάραντη είναι η θύμηση, ή η θλίψη;

Αμάραντο υψώθηκε δίπλα από την εικόνα του, αμάραντο να μη μαραίνεται, να μην ξεχνιέται και πίσω του μια μεγάλη αλόη. Μα πού τη βρήκαν; Φυτεύτηκε μια μεγάλη αλόη που τόσο του άρεσε, πίσω από το μνήμα, να ημερεύει και να καλύπτει την αγριάδα και τη ψύχρα του μαρμάρου. Να απλώνει τα φύλλα της ολόρθα γεμάτα χυμούς που σημαδεύουν ίσα σαν βέλος τον ουρανό, σαν τη ζωή του ένα πράμα. Από τη μία να μοιάζουν πως τρυπάν και από την άλλη βαθιά να υπόσχονται, να παρηγορούν και να ανακουφίζουν. Αμάραντα στο πλάι του, αλόη στο κεφάλι του και χρωματιστά λουλούδια στα πόδια του, πάντα ως διά μαγείας ποτισμένα και φροντισμένα, να σέβονται την ύπαρξη στην αναχώρησή σου, να τιμούν το πέρασμά σου με το χρώμα και το θάλος τους. Όχι δεν το είδα διά ζώσης, μου το δειξε η μάνα σου που διακριτικά το φωτογράφισε. Φαντάστηκα τους φίλους και τις φίλες σου με τη ζωντάνια της νιότης τους να έρχονται, να σκάβουν, να φυτεύουν, να ποτίζουν, να μιλούνε, να γελούνε, να κλαίει η ψυχή τους αθόρυβα στο πλάι σου, οι συναγωνιστές σου, τα φιλαράκια σου, πάνω από τα κοφτερά φύλλα μιας παρηγορητικής αλόης, που μοιάζει να απειλεί τα κοιμισμένα ήθη μα και να υπόσχεται παρηγοριά σε κεκαυμένα τραύματα. Δεν είναι μια τυπική υποχρέωση που τους το επέβαλε, δεν είναι τα ήθη και τα έθιμα, είναι οι κοινοί σας αγώνες και οράματα, είναι ο βαθύς σεβασμός και η αγάπη, είναι που τους λείπεις, είναι η δήλωση πως ναι μωρέ Βασίλειε «και αν δεν νικήσουμε ποτέ πάντα θα πολεμάμε». Είναι που επαναπροσδιορίζεται μέσα μου εκείνη η φράση από τα "λουλούδια της Χιροσίμα " και που η παράφρασή της δεν με αφήνει να κοιμηθώ πριν ρωτήσω: "Κοιμάσαι εν ειρήνη, Βασίλειε; Κοιμάσαι πραγματικά εν ειρήνη;

artinews.gr