Κάλλιο στο χώμα το λουλούδι παρά σε βάζο περιωπής

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,

Η ύφεση της ελληνικής οικονομίας για το δεύτερο τρίμηνο του 2020 είναι 15% σε σχέση με πέρσι.
Οι άνεργοι έχουν περάσει το 1 εκατομμύριο. 

Ο Τουρισμός δεν θα καταφέρει να σώσει τη χρονιά· το 3ο τρίμηνο θα έχουμε πλέον μια σαφή εικόνα του μεγέθους της καταστροφής, αν και υποπτεύομαι ότι η Ισπανία θα είναι τελικά η πρωταθλήτρια στην ύφεση, ίσως παγκοσμίως.

Και μάλλον η ύφεση για όλο το 2020 θα είναι σημαντικά μεγαλύτερη απ’ το “καλό” σενάριο.

Δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσει οικονομικά για να ξέρεις τι σημαίνει αυτό για μια χώρα που έχασε σε 10 χρόνια πάνω από το 1/4 του ΑΕΠ της και που έχει την τιμή να είναι η χώρα με το μεγαλύτερο εθνικό χρέος στον πλανήτη.

Η Ελλάδα ετοιμάζεται για άλλη μια καταστροφή, πολύ μεγαλύτερη της προηγούμενης χρεοκοπίας.

Τουλάχιστον, στηρίζεται στη τεχνογνωσία όλων αυτών των ανθρώπων που βρίσκονταν στα ίδια πόστα και τότε.

Θα μιλήσει, δηλαδή, η εμπειρία. Πάλι.

Και το δούλεμα των σημερινών κυβερνώντων στο θέμα της πανδημίας πραγματικά σοκάρει, αφού δεν είχαν δώσει τέτοια δικαιώματα.

Το πιο ωραίο στην υπόθεση «κορονοϊός» είναι η ομερτά τοπικών παραγόντων και δημοσιογράφων για τα κρούσματα -και όχι μόνο. 

Η διαχείριση των καταστροφών στην Ελλάδα είναι μόνο επικοινωνιακή. Στα λόγια.

Κάπως έτσι, ο Κούλης θα κάνει διάγγελμα, λογικά στα τέλη Σεπτέμβρη, αρχές Οκτώβρη, για να ανακοινώσει περίλυπος στους Έλληνες ότι το πρόγραμμα «ανάπτυξη για πάντα» αναβάλλεται επ’ αόριστον -το 5ο, 6ο και 7ο μνημόνιο (σε προνομιακή συσκευασία 3 σε 1) μάλλον θα τα φέρει μέσα στα Χριστούγεννα μαζί με τα …αναδρομικά- και στη συνέχεια θα πάει στο νιπτήρα και θα πλύνει τα χεράκια του πολύ σχολαστικά.

Τουλάχιστον, εκπληρώθηκε η επιστροφή στην κανονικότητα· επειδή δεν έφυγε και ποτέ η Ελλάδα απ’ αυτήν.

Εντάξει, τι λέμε τώρα. Αφού πρώτα οι Έλληνες έβαλαν στα δημαρχεία τους και στα υπουργεία κάτι μεγάλους απατεώνες, για να μην χρειαστεί να κάνουν τίποτα αυτοί, τώρα έχουν το θράσος να εκπλήσσονται και να θυμώνουν που έπεσαν θύματα απάτης;

Ο Διονύσιος Σολωμός μάταια το έγραψε κάποτε: «Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε. Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε».

Αυτά, όμως, λίγο-πολύ είναι γνωστά και κακό του κεφαλιού τους.

Και βέβαια, αντί αυτοκριτικής, οι Έλληνες μάλλον θα πέσουν στην αγκαλιά του επόμενου σωτήρα τους.

Ελλάδα, άλλωστε, είναι η χώρα που όλοι φτιάχνουν από ένα κόμμα και στο τέλος κυβερνούν οι δανειστές· ό,τι γράφαμε το 2011, το 2012 κτλ γράφουμε πάλι και είναι εξίσου επίκαιρο, φοβερό;

Δυστυχώς για τους Έλληνες, τους προλαβαίνουν για χιλιοστή φορά οι παγκόσμιες εξελίξεις και επειδή στον παγκόσμιο χάρτη η Ελλάδα είναι άλλη μια κουκκίδα και βρισκόμαστε σε μια εποχή που φωνάζει να υπάρξει παγκόσμια συνεννόηση κι αντ’ αυτής ο καθένας κλείνεται στο καβούκι του, μάλλον ταιριάζει καλύτερα αυτό που τραγούδησε κάποτε ο Μανώλης και ο Θάνος, τελείως παραφρασμένο: «Καλές η Ελλάδα και η Τουρκία, μα έχω το δράμα μου και ‘γω». 

Ή μήπως θα ταίριαζε καλύτερα το «Κάλλιο στο χώμα το λουλούδι παρά σε βάζο περιωπής»;

Με εκτίμηση,

Άρης

 

Υ.Γ.1 Η αμερικανική ελίτ δεν μπορεί να βάλει το τζίνι πίσω στο μπουκάλι, πλέον. Είναι αναπόφευκτη μια τεράστια κοινωνική έκρηξη, με απρόβλεπτες συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία. Αναφέρω την οικονομία γιατί αυτό είναι το μόνο που φαίνεται να μας νοιάζει πλέον. Γιατί είμαστε τόσο φτωχοί που έχουμε μόνο λεφτά. Συνειδητοποιώ ότι ίσως να είναι δύσκολα, όλα αυτά που έγραψα τις τελευταίες βδομάδες, για το κοινό του μπλογκ, ειδικά αυτών που ζουν στην Ελλάδα. Και πολύ βαριά ρε αδερφάκι μου· ναι, άλλη όρεξη δεν είχα, γι’ αυτό γράφω ψυχοπλακωτικά. Στις ΗΠΑ, όμως, διαδραματίζονται γεγονότα από το άμεσο ή λιγότερο άμεσο μέλλον σας. Μην νομίζετε ότι δεν θα σας συμβούν ή ότι δεν σας συμβαίνουν ήδη. Σας αρέσουν, δεν σας αρέσουν. Η φούσκα της αμερικανικής «μεσαίας» τάξης ετοιμάζεται να σκάσει -αν δεν έχει σκάσει από χρόνια- για πολλούς και διάφορους λόγους και έχουν βγει όλοι οι σκελετοί απ’ όλες τις ντουλάπες. Έχουμε χάσει το λογαριασμό των νεκρών της αστυνομικής βίας (η λίστα των θυμάτων της πείνας προς το παρόν αγνοείται) και δεν εννοώ μόνο τους Daniel Prude (από τον Μάρτιο παρακαλώ αλλά δημοσιεύτηκαν τώρα οι εικόνες, οπότε καταλαβαίνει κανείς πόσα περνούν απαρατήρητα και δεν τα μαθαίνουμε ποτέ) και Deon Kay. Για τον Daniel Prude και το πόσο ηλίθιοι είναι οι μπάτσοι: τον πιάνουν γυμvό στο δρόμο (υπό την επήρεια ναρκωτικών), χιονίζει και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκαν βλέποντας έναν γυμvό άνθρωπο στο κρύο ήταν να του φορέσουν μια άσπρη κουκούλα (πέθανε από ασφυξία λίγο αργότερα). Δεν είναι, όμως, πρωτοφανή. Απλά, τώρα βγήκαν στην επιφάνεια και μας εμποδίζουν να κάνουμε το επόμενο βήμα. Όπως και να έχει, το αμερικάνικο όνειρο -που το είχαμε γαζώσει κυριολεκτικά όλα τα περασμένα χρόνια- είναι οριστικά νεκρό. Μαζί με τα όνειρα εκατομμυρίων ανθρώπων που ταυτίστηκαν με αυτό. Αν είμαστε μάγκες, θα κάνουμε καινούρια (όνειρα). Μόνο που εναποθέσαμε τα πάντα σ’ αυτή τη ψευδαίσθηση. Ότι πλούσιοι και φτωχοί θα κοιμούνται μονιασμένοι στους ολόχρυσους λόφους της αέναης ανάπτυξης. Και ότι θα ξημέρωνε η μέρα που θα επικρατούσε κοινωνική ειρήνη ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους. Και τώρα το βλέπουμε να χάνεται και αυτό. Τελικά, ποντάραμε στο …λάθος άλογο. Είναι ξεκάθαρο ότι στις 3 Νοεμβρίου η Αμερική δεν θα αλλάξει. Η αλλαγή έρχεται μόνο όταν το σύστημα αναγκάζεται να την υιοθετήσει. Και ειλικρινά, δεν περιμέναμε τον Joe Biden να ξεκαθαρίσει ότι οι ταραχοποιοί θα δικαστούν. Το ξέραμε ήδη. Όπως ξέρουμε ότι το σύστημα δεν θέλει μια αμερικανική εξέγερση με συνθήματα κατά της τεράστιας οικονομικής ανισότητας. Δεν θέλει γενικά μια εξέγερση, αλλά απ’ τη στιγμή που είναι αναπόφευκτη θα κάνει τα πάντα για να την μετατρέψει σε φυλετικό πόλεμο -και όχι ταξικό. Παραφράζοντας τον Κάρλιν -δεν λέω να τον αφήσω στην ησυχία του: οι μαύροι φτωχοί θα σκοτωθούν με τους λευκούς φτωχούς, ώστε οι πλούσιοι να πάνε ανενόχλητοι στην τράπεζα. Χωρίς, φυσικά, να είναι δεδομένη οποιαδήποτε εξέλιξη. Τα πάντα είναι ρευστά. Πάντως, ο Joe Biden και ο Donald Trump απευθύνονται σε όλους αυτούς τους Αμερικανούς που γουστάρουν το business as usual. Έχουν ουσιαστικά το ίδιο εκλογικό κοινό. Οι υπόλοιποι είναι άνευ σημασίας. Το σύστημα κάνει για άλλη μια φορά αυτό που ξέρει καλύτερα. Αποκλείει. Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι απευθύνονται στους ίδιους ακριβώς ψηφοφόρους. Οι υπόλοιποι, κάντε στην άκρη μην σας τσαλαπατήσουμε. Και μια ολόκληρη γενιά δεν θα έχει τίποτ’ άλλο να θυμάται, παρά μόνο όπλα, σίδερα και φωτιά. Κάπως έτσι πέφτουν τα καθεστώτα και τα συστήματα. Από εκείνους που δεν έζησαν παρά μόνο μία δυστοπία. Οι υπόλοιποι, καλά να περάσουμε και να ζήσουμε να τα θυμόμαστε -όλα αυτά που μας εξιτάρανε στον καπιταλισμό. Δεν θα τα ξαναδούμε.

 

Υ.Γ.2 Εξοντωτικές, πραγματικά, όλες αυτές οι εβδομάδες. Τόσο πυκνές σε συναισθήματα και σκέψεις, που νοιώθεις σαν να πέρασε μια ολόκληρη δεκαετία. Και αυτό δεν είναι εντελώς ψέμα. Η Ιστορία έχει στραμμένα τα μάτια της στις ΗΠΑ. Δεν φαίνεται να έχει τίποτε άλλο σημασία, λες και όλη μας η ζωή είναι αυτά που ζούμε το τελευταίο διάστημα. Καλά, λογικό αυτό, τώρα ζούμε. Απλά, όλα τ’ άλλα σου φαίνονται «αστεία», ενώ πριν δεν συνέβαινε τόσο αυτό. Αν σας φαίνεται περίεργο που δεν πολυγράφω για την Ελλάδα, προσπαθήστε να σκεφτείτε την περσινή χρονιά. Τη δικιά σας. Να την τοποθετήσετε στο χρόνο. Φαίνεται κάπως μακρινή, ε; Με ένα και μόνο γεγονός, τον κορονοϊό, που ακόμα δεν τον έχετε αισθανθεί στο πετσί σας γερά, ο περσινός Δεκέμβριος σας φαίνεται ήδη αρκετά μακρινός. Φανταστείτε τώρα να ζούσατε όλα αυτά που σημάδευσαν την Αμερική από το Φλεβάρη και έπειτα. Σαν να συμπυκνώθηκαν αιώνες Ιστορίας σε μερικούς μήνες. Και ακόμα δεν ξέσπασε καλά αυτό που έρχεται. Του χρόνου τέτοιο καιρό θα ζητάμε επιστροφή στον …κορονοϊό. Ήδη ξεκίνησε ο δεύτερος γύρος απολύσεων στις ΗΠΑ, αφού το καλοκαίρι καμία οικονομία δεν κατάφερε να …επανεκκινήσει. Και είμαι σίγουρος ότι η απόσταση της αμερικανικής κοινωνίας με την ελληνική μετριέται πλέον σε αιώνες. Το καταλαβαίνω από την επικοινωνία με αγαπημένα πρόσωπα. Ποια είναι τα μεγάλα «θέματα» στην Ελλάδα. Δεν είναι ότι προχωρήσαμε εμείς πολύ μπροστά, αν και μάλλον προχωρήσαμε. Είναι κυρίως ότι μείνατε στάσιμοι. Και ότι μένει στάσιμο, βαλτώνει. Εν πάση περιπτώσει, έρχονται περίεργες μέρες. Και αλίμονο σε όποιον έχει να προτάξει απέναντι στην καταπίεση …σταυρουδάκια.

 

(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, όλα καλά πάνε στην Ελλάδα. Τώρα τσακώνονται για τις μάσκες στα σχολεία ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, γιατί δεν τα παρακολουθώ και πάρα πολύ τα πράγματα τώρα που είμαι στο μαρτυρικό Αιγαίο. Και βλέπουν Big Brother. Όλα καλά, λοιπόν. Από τότε που αποδέχτηκα πως η ελληνική κοινωνία είναι ανέκδοτο -που επαναλαμβάνεται- βρήκα την ηρεμία μου. Άρη, να περάσεις όμορφα. Σου δίνω άδεια για μερικές μέρες. Και καλώ τον Ηλία, τον Κώστα, τον Βασίλη, τον Δημήτρη και τα άλλα παιδιά να ξεσκιστούν να γράφουν γιατί εγώ έχω και μπάνια να κάνω. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)