Οι μέρες περνούν, η πανδημία χρονίζει, τα πολιτικά πράγματα λιμνάζουν, η ζωή μας μοιάζει σαν ένα ταξίδι στο πουθενά…
Η εβδομάδα αυτή ήταν μια άσκηση στην πλήξη. Σαν ένα εβδομαδιαίο ταξίδι στο πουθενά, στο τίποτα, σαν αυτά που είδα, άκουσα, έμαθα, να τα 'χω ξαναδεί, ξανακούσει, ξαναμάθει: αυτό που με κρατούσε ζωντανό, να ξυπνάω τo πρωί, να πίνω τον καφέ μου, να διαβάζω τον ημερήσιο Τύπο και να σχολιάζω πράγματα που έχω ξαναδεί, ξανακούσει, ξαναμάθει, δεν ήταν παρά η κρυφή γοητεία της πλήξης να σχολιάζεις πράγματα που έχεις ξαναδεί, ξανακούσει, ξανασχολιάσει...
Είναι η απάθεια των πολιτικών ως παρακολούθημα της αναξιοπιστίας τους, σκέφτομαι: η κυβερνητική απάθεια απέναντι στα SOS των επιστημόνων, όπως έγραφε η «Εφημερίδα των Συντακτών» την περασμένη Τρίτη: η εγκληματική απάθεια απέναντι στους καθημερινά αυξανόμενους αριθμούς της φρίκης: 65 θάνατοι, 477 διασωληνωμένοι, 7.335 νέες μολύνσεις… Με τον πρόεδρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξη Τσίπρα, να δηλώνει ότι «βρισκόμαστε στις πιο σκοτεινές μέρες της πανδημίας» και τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να σφυρίζει, ως συνήθως, αδιάφορα…
Όχι, είναι «η πλήξη του να ανακαλύπτεις, κάτω από την απατηλή διαφορά των πραγμάτων και των ιδεών, την αιώνια ταύτιση όλων με όλα» διαφωνεί ο ανήσυχος ποιητής* από τα βάθη του 20ου αιώνα: την απόλυτη ομοιότητα ανάμεσα στο τζαμί, τον αρχαίο ναό και την εκκλησία, την εξομοίωση ανάμεσα στην καλύβα και στο παλάτι, την κοινή οργανική δομή στο κορμί του βαρύτιμα ντυμένου βασιλιά και του γυμνού ιθαγενή, τη διηνεκή σύμπτωση της ζωής με τον εαυτό της, την ισοπέδωση όλων όσων ζούμε, βλέπουμε, ακούμε, μαθαίνουμε...
*******
Την εβδομάδα αυτή τα παγκόσμια πράγματα ήσαν όμοια με τα προηγούμενα, τα ελληνικά ομοιότερα: «Θα ξαναπώ ότι η οικονομία και η κοινωνία δεν θα ξανακλείσουν», δήλωνε o πρωθυπουργός υποσχόμενος τον τερματισμό των lockdown, και αυτή η υπόσχεση ηχούσε σαν τεκμήριο πολιτικής αναξιοπιστίας: κανένας πολιτικός πλην… Μαυρογιαλούρου, δεν είναι σε θέση να υποσχεθεί τον τερματισμό των lockdown πριν το τέλος της πανδημίας.
Ακολούθησε, ως παρενέργεια της πολιτικής αναξιοπιστίας του ανδρός, η πρωθυπουργική απάθεια, εκφραζόμενη μ’ εκείνο το επικό κάλεσμα προς τους πολίτες να γίνουν οι ίδιοι… αστυνόμοι της υγείας τους, και προς τους επιχειρηματίες της εστίασης να γίνουν οι ίδιοι προστάτες-αστυνόμοι της υγείας των υπαλλήλων και των πελατών τους: σαν καπετάνιος που εγκαταλείπει το σκάφος κραυγάζοντας ‘ο σώζων εαυτόν σωθήτω’…
Και βέβαια, η οφειλόμενη αντιπολιτευτική παρέμβαση, από τον ηγέτη της αντιπολίτευσης, Αλέξη Τσίπρα: ο Πρωθυπουργός να μην είναι αρνητής της πραγματικότητας, να παραδεχθεί τη δυσκολία, να πάρει κρίσιμες και δύσκολες αποφάσεις. Εάν δεν μπορεί να πάρει δύσκολες αποφάσεις, (…) εάν δεν μπορεί να διαχειριστεί την πανδημία με όρους προστασίας απέναντι στη δημόσια Υγεία και τους πολίτες, τότε καλύτερα να αποχωρήσει για να σώσουμε όσους περισσότερους συμπολίτες μας μπορούμε να σώσουμε…
*******
Ναι, η εβδομάδα που πέρασε ήταν μια άσκηση στην πλήξη, σαν αυτά που είδα, άκουσα, έμαθα, να τα 'χω ξαναδεί, ξανακούσει, ξαναμάθει: «η αναξιοπιστία των πολιτικών εξακολουθεί να συνιστά ένα καθολικό παγκόσμιο φαινόμενο», μας… ενημέρωνε μια φρέσκια έρευνα της Ipsos (στην οποία συμμετείχαν 19.500 ενήλικοι πολίτες κάτω των 75 ετών από 28 χώρες). Μόνη ενδιαφέρουσα απόχρωση είναι ότι, στην εποχή της πανδημίας, η αναξιοπιστία των πολιτικών έσπασε κάθε αρνητικό ρεκόρ του παρελθόντος: μόλις ένας στους 10 πολίτες εμπιστεύονται πια τους πολιτικούς.
Και πάλι, καμιά έκπληξη! Οι πολιτικοί γνωρίζουν ότι είναι αναξιόπιστοι και οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν αίσθηση του βαθμού αξιοπιστίας τους, ακόμα και εντός του ίδιου του κόμματος τους. Για του λόγου το ασφαλές θυμίζω ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αρκετά πριν εκλεγεί πρωθυπουργός, μιλώντας σε κομματικό ακροατήριο έλεγε ότι «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο…».
Τότε, σχολιάζοντας τη συγκεκριμένη ρήση έγραφα ότι, αν η φράση «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο» είναι ο ενσυνείδητος λόγος του αρχηγού της Ν.Δ. και όχι κάποια ατάκα ρουτίνας του λογογράφου του, συνιστά μια δραματική ομολογία πολιτικής αναξιοπιστίας του ιδίου πρώτα απ’ όλα: είμαι τόσο αναξιόπιστος που δεν μπορώ ούτε καν να πείσω ότι μπορώ (ότι είμαι σε θέση) να υποσχεθώ οτιδήποτε…
Όχι δα, σκέφτομαι τώρα: μια δημόσια πολιτική ομολογία παρόμοιας αυτοκριτικής έντασης προϋποθέτει επίγνωση και αυτογνωσία υψηλού επιπέδου, αρετές που σπάνια ευδοκιμούν στην ιδιοσυγκρασία των πολιτικών εν γένει. Πόσο μάλλον σ’ αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη∙ ενός «πολιτικού ηγέτη» κληρονομικώ δικαίω.
*Αναφορά στον Φερνάντο Πεσσόα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου