Παναγιώτης Οικονομίδης
Ζητείται από τον Σερβετάλη, εν προκειμένω, αλλά και από πολλούς άλλους κατά καιρούς, μία καθολικότητα στην στάση. Μια άμεμπτη, συνεπής και αδιάλειπτη στάση ζωής, σαν το υποκείμενο να είναι εκ γενετής διαμορφωμένο.
Ζητείται δηλαδή παρθενογένεση. Ζητείται η υπέρβαση της διαδικασίας υποκειμενοποίησης. Ζητείται η τελικά επανακαθήλωση του Θεού.
Η εμμονή σε μια καθολικότητα εκφρασμένη στις ξεχωριστές ατομικότητες είναι μια τραυματική εμμονή στην σχέση με το νέο-μετά.
Το αίτημα για καθολικότητα στην στάση μιας ατομικότητας είναι ο τελευταίος σπασμός του αιτούντος πριν γίνει ρινόκερος. Όχι με την έννοια του ’’ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω’’ αλλά με την έννοια του αδύνατου. Δεν υπάρχουν ιδεολογικές καθαρότητες στα μυαλά των ανθρώπων.
Η πραγματικότητα διαμορφώνεται με ένα κομμάτι από τον Σερβετάλη, με λίγο από τον Νηκο και την οικογένειά του, με λίγο από τον έναν με λίγο από τον άλλον.
Ναι.Η πραγματικότητα είναι μια κουρελού. Και κάθε φορά που όταν ένα κουρέλι πέφτει, βρίσκει κάποιο καινούργιο να καλύψει την γύμνια της. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι τα στημόνια να αντέχουν.
Ας χαμηλώσουμε την μύτη και ας μιλήσουμε για τα στημόνια. Ή μήπως είναι βαρύ το θέμα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου