Πέρα απ’ τα παραπολιτικά σημεία τριβής, η συνέντευξη Τσακαλώτου ήταν εξαιρετικά αποκαλυπτική όσον αφορά τις εσωκομματικές σχέσεις και τους συσχετισμούς
Δεν ξέρω αν στέκει ο ταξικός προσδιορισμός «αστική» μπροστά από το ουσιαστικό «αυτοπεποίθηση». Αν προκύπτει, δηλαδή, μια σαφής εννοιολογική σημασία για την «αστική αυτοπεποίθηση» που δήλωσε ο αξιαγάπητος πολιτικός Ευκλείδης Τσακαλώτος ότι έχει. Κι αν στέκει, δεν είμαι σίγουρος ότι αρκεί ένα πτυχίο της Οξφόρδης ή του Χάρβαρντ ή του Στάνφορντ, για να την έχεις… μεγάλη. Την «αστική», ή όποια άλλη, «αυτοπεποίθηση»…
Απ’ αυτή την άποψη, δεν είναι διόλου περίεργο που, μια εβδομάδα τώρα, σύσσωμη η φυλή των σχολιαστών του διαδικτύου, πονοκεφαλιάζει προκειμένου να ξεδιαλύνει τι εννοούσε ο …ποιητής όταν δήλωνε ότι έχει «αστική αυτοπεποίθηση»: αν εννοούσε ότι ως πτυχιούχος Οξφόρδης είναι εφάμιλλος του πτυχιούχου του Χάρβαρντ Μητσοτάκη και σαφώς ανώτερος του πτυχιούχου του Μετσόβειου Πολυτεχνείου Αλέξη Τσίπρα, ας πούμε, και ούτω καθεξής.
Ωστόσο, επί της ουσίας της κριτικής και συγκριτικής απόπειρας του αξιαγάπητου πολιτικού Ευκλείδη Τσακαλώτου που αναστάτωσε το συριζαίϊκο σύμπαν, η καλύτερη απάντηση έρχεται απ’ τα ιστορικά βάθη της ψυχολογικής επιστήμης: «οι έχοντες υψηλή αυτοπεποίθηση (αστική ή μη) εμπιστεύονται μόνο την κρίση τους»…
Ας αποδώσουμε, λοιπόν, τις ιδέες του ότι ο Τσίπρας «έχει μια ανασφάλεια που δεν δικαιολογείται», και ότι «είναι χειρότερος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην επιλογή συμβούλων», στην – ελέω υψηλής αυτοπεποίθησης – ερμητικά προσωπική Ευκλείδεια κρίση. Αποκρούοντας την ποσταρισμένη βεβαιότητα εκατοντάδων Συριζαίων χρηστών του διαδικτύου ότι ο κ. Τσακαλώτος, κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του στην Καθημερινή του Αλαφούζου, κρατούσε… ομπρέλα.
*******
Πέρα από την γενικότερη… αστική φασαρία, εκ δεξιών και εξ ευωνύμων, γύρω από τα παραπολιτικά σημεία τριβής της συγκεκριμένης συνέντευξης, εκείνο που, δια του συνολικού περιεχομένου της επιβεβαιώθηκε εγγράφως, είναι το εκπληκτικό γεγονός ότι ο υπ’ αριθμόν 2 πολιτικός ακόλουθος, σύμβουλος και συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα καθ’ όλη τη διάρκεια του αστικού κυβερνητικού έπους ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζει να παραμένει ιδεολογικά περίκλειστος στο ιδεοφαντασιακό κέλυφος του κομμουνιστικού ρομαντισμού της πρώτης κυβερνητικής φάσης (Ιανουάριος – Αύγουστος 2015) πριν το δημοψήφισμα:
Λες και το βλέμμα του αλληθωρίζει προς την αρχαία δοξασία της Ρόζας Λούξεμπουργκ που όριζε ότι «στην αστική κοινωνία, ο ρόλος της Αριστεράς είναι ο ρόλος του κόμματος αντιπολίτευσης. Σε κόμμα εξουσίας επιτρέπεται να υψωθεί μόνο πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους».
Ξεχνώντας ότι, υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα, η Ελληνική Αριστερά «υψώθηκε» σε κόμμα εξουσίας όχι «πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους», αλλά πάνω στις στάχτες των αστικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ.), που θυσιάστηκαν από τους ίδιους τους ηγέτες τους στον βωμό του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού. Και ότι, χωρίς την οικονομική κρίση, τα μνημόνια, την παράδοση άνευ όρων της Ελλάδας και των Ελλήνων (εκ μέρους των Γ. Παπανδρέου, Αντώνη Σαμαρά και των κυβερνήσεων τους) στην ληστρική – ανθρωποφαγική βουλιμία των ευρωπαϊκών «θεσμών», μια κυβέρνηση της Αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα φάνταζε σαν ουτοπία.
*******
Στην ίδια συνέντευξη επιβεβαιώθηκε ότι το κεφάλαιο «Τσίπρας», το μέγιστο πολιτικό κεφάλαιο του ΣΥΡΙΖΑ και της δημοκρατικής παράταξης που, κατά κοινή ομολογία, αποτελεί πολύτιμο κεφάλαιο και για την Ευρωπαϊκή Αριστερά του παρόντος, παραμένει εντός του ΣΥΡΙΖΑ ανοιχτό:
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έγινε ποτέ αποδεκτός από το σύνολο των μελών και στελεχών του ίδιου του κόμματός του κι από το σύνολο των βουλευτών και των μελών της ίδιας της κυβέρνησής του, ως ο αδιαμφισβήτητος φυσικός ηγέτης τους – ο αδιαμφισβήτητος οδηγητής τους. Ήταν υπό διαρκή αμφισβήτηση από τις «ασυνεπείς μειοψηφίες»: τις συνιστώσες, τα κόμματα εντός του κόμματος, τις φράξιες μέσα στις φράξιες… Ενώ, ακόμα και σήμερα, αμφισβητείται από δυό τρεις… συνεπείς μειοψηφικές τάσεις με ιδεοφαντασιακά περιβλήματα και υποκρυπτόμενες βαρονίες.
Που, συχνά – πυκνά, βγαίνουν διά των εκπροσώπων τους, στα πρόθυμα συστημικά ΜΜΕ και επιδίδονται σε περί όνου σκιάς προσυνεδριακές... ομπρελομαχίες που, ενίοτε, εκτρέπονται σε άγονες διαφοροποιήσεις από τις κεντρικές επιλογές του κόμματός τους∙ κι ακόμα σε απόπειρες κριτικών και συγκριτικών αμφισβητήσεων και υπονομεύσεων του ίδιου του προέδρου τους Αλέξη Τσίπρα, όπως η συνέντευξη του αξιαγάπητου πολιτικού Ευκλείδη Τσακαλώτου στην Καθημερινή.
Η οποία αποδείχτηκε μερικώς αποκαλυπτική και χρήσιμη εν τέλει, καθώς δια του συνολικού περιεχομένου της επιβεβαίωσε εγγράφως το εκπληκτικό γεγονός ότι ο υπ’ αριθμόν 2 πολιτικός ακόλουθος, σύμβουλος και συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα καθ’ όλη τη διάρκεια του αστικού κυβερνητικού έπους ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζει να παραμένει ιδεολογικά περίκλειστος στο ιδεοφαντασιακό κέλυφος του κομμουνιστικού ρομαντισμού της πρώτης κυβερνητικής φάσης (Ιανουάριος – Αύγουστος 2015) πριν το δημοψήφισμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου