Πρέπει να υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου ότι βρίσκομαι στην Ελλάδα του 2022 και όχι σε κάποια άλλη χώρα το 1850.
γράφει ο Σπύρος Κυριακής
Μια 79χρονη δολοφονήθηκε όταν ο 69χρονος σύζυγος της, την ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου.
Ακόμα μια γυναικοκτονία στη χώρα μας. Ακόμα μια ζωή που χάθηκε τόσο άδικα.
Και η ερώτηση για τον συνεχιζόμενο εφιάλτη είναι απλή: "Θα τελειώσει ποτέ;"
Πολλοί απαντούν με σιγουριά: "Ναι, η νέα γενιά θα τα αλλάξει όλα".
Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα.
Όντας άτομο της "νέας γενιάς", τα νέα δεν είναι και τόσο καλά.
Δεν αλλάζει τόσο εύκολα ο σεξισμός και η πατριαρχία σε αυτή τη ριμαδοχώρα, θέλει αρκετό αγώνα ακόμα.
Γιατί ακόμα και εμείς, που καλά-καλά δεν έχουμε κλείσει τα 24, μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον που είχε πάντα τη γυναίκα "από κάτω". Σε όλους τους τομείς.
Ακόμα θυμάμαι παιδιά που πηγαίναμε μαζί στο ίδιο σχολείο, να κακοποιούν, ψυχολογικά και σωματικά, τις τότε κοπέλες τους.
Να τους λένε με ποιους θα μιλάνε, τι ρούχα θα φοράνε και για το ποια φωτογραφία τους "αφήνουν" να ανεβάσουν στα social...
Ή ακόμα και το κλασικό, που όταν ένα αγόρι είχε πολλές σχέσεις, τον βγάζαμε όλοι (και εγώ, τότε, τρομάρα μου) μάγκα, ενώ αν το έκανε μια κοπέλα, ήταν... εύκολη και τσουλάκι.
Τι γελοίοι τύποι υπήρξαμε...
Σεξιστές και εν δυνάμει κακοποιητές ήμασταν όλοι μας.
Και μεταξύ μας, πολλοί, το ίδιο παρέμειναν.
Μπορώ να αραδιάσω χιλιάδες παραδείγματα που βίωσα όσο μεγάλωνα, αλλά το κείμενο θα βγει… πτυχιακή.
Αυτό που έχω καταλάβει προσωπικά είναι ότι καμία "νέα γενιά" δεν θα αλλάξει τον "γολγοθά" των γυναικών.
Οι ίδιες οι γυναίκες τον αλλάζουν. Γιατί πλέον μιλάνε, αντιδράνε, διεκδικούν.
Και καλά κάνουν.
Βαρέθηκαν να είναι μια ζωή τα θύματα. Από την πρώτη μέρα της γέννησης τους μέχρι την τελευταία.
Κουραστηκαν να λογοδοτούν για ό,τι και αν κάνουν.
Οι άνδρες, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τις στηρίξουμε και να είμαστε μαζί τους. Χωρίς πολλά λόγια του άερα.
Και κυρίως:
Nα τις αφήνουμε να ζήσουν!
"Είσαι μητέρα που μόνη ένα παιδί μεγαλώνει / και τις κολλάνε την στάμπα πουτάνα λέν οι γειτόνοι / Μα εσύ κάτω δεν το βάζεις αντέχεις ξέρω ακόμη έ / χεις αντέξει στην γέννα είναι στο αίμα σου οι πόνοι / Έχεις στο δέρμα σου πληγές στο πρόσωπο σου σημάδια / και σε 'χω πιάσει να κλαίς κρυφά στο σπίτι τα βραδιά / Από λάθος επιλογές για κάποιον άνανδρο άνδρα/ που ήθελε να σου κάνει τον τσαμπουκά και τα μάγκα" Κοινοί Θνητοί | ΑΓΓΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου