Αν δεν σου αρέσει ο αρχηγός του κόμματος, το λες ξεκάθαρα και δεν παράγεις χαρακτηρισμούς με διάθεση δήθεν χαριτωμένης κριτικής. Το κυριότερο, αν αυτή η άποψή σου δεν έχει πέραση στο κόμμα, δεν την κάνεις by pass μέσω Μαρινάκη και Αλαφούζου.
Σε αντίθεση με όσα πιστεύει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος για τους άλλους πολιτικούς του δικού του χώρου, θεωρώ πως ο πολιτικός, έχει δικαίωμα να λέει την άποψή του ελεύθερα και με αυτή να διαμορφώνει τον εαυτό του και την πολιτική. Η μονοφωνία δεν ωφελεί τη Δημοκρατία παρότι φαντάζει κομματικά αποτελεσματική. Επιπλέον η κριτική στον δικό σου πολιτικό χώρο, είναι πολύ πιο τίμια πρακτική από τον κλεφτοπόλεμο και τον φραξιονισμό.
Επίσης παιδαριώδης και εχθρική προς τη διαλεκτική είναι η αντίληψη πως σε ένα κόμμα, εκτός από την ομοφωνία πρέπει να υπάρχει και η ομοιογένεια (καλής) συμπεριφοράς. Αν σήμερα υπάρχει μια σοβαρή παγίδα για την πολιτική, είναι να απονευρωθεί και να αποχωριστεί από τα τα δυναμικά στοιχεία που γεννιούνται ως συμπεριφορές αντίδρασης πάνω σε πραγματικές και έντονες αντιθέσεις, στο όνομα του καλώς φαίνεσθαι. Δηλαδή κατασκευάζεται επιμελώς μια τεχνητή απαίτηση, που απαιτείται από τον πολιτικό να είναι «μετριοπαθής» και «ευπρεπώς ουδέτερος» όταν γύρω του καίγεται το πελεκούδι. Ο πολιτικός που επιμένει, που απαιτεί απαντήσεις και εκφράζει ενδεχομένως τον λαϊκό μέσο όρο, μετατρέπεται σε παραβατικό της πολιτικής, λαϊκιστή και επιζήμιο. Η πρακτική αυτή μεσουράνησε την περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούσε την εξουσία. Φυσικά όλα αυτά αφορούν και απαιτούνται από τους πολιτικούς της Αριστεράς, γιατί αν είσαι από την άλλη πλευρά, μπορείς να βρίζεις, να χλευάζεις, να λες ψέματα, να είσαι Άδωνης Γεωργιάδης και να γίνεσαι τηλεοπτικός σταρ.
Για να συνοψίσω και να μην μακρηγορώ, ο κάθε πολιτικός προσέρχεται στην πολιτική και την πολιτική δράση, με τα δικά του στοιχεία τα οποία εκπροσωπούν διαφορετικά πράγματα, ακόμη και αν ασπάζονται τις ίδιες αρχές. Αυτό δεν είναι καλό ή κακό, είναι απλώς φυσικό. Άλλος νοιάζεται για το ξεροκόμματο του κοσμάκη και άλλος για το δικό του quiche lorraine και το παντεσπάνι του. Άλλος έχει υποφέρει για να κατακτήσει ένα πτυχίο μέσα στην φτώχεια και την ανέχεια και κάποιος άλλος το κατέκτησε ως επέκταση της αστικής του καταγωγής. Άλλος παίρνει ένα κωλοδάνειο για να χτίσει το σπίτι του, με το φόβο ίσως μήπως κατηγορηθεί ότι παρότι Αριστερός ρέπει προς την καλή ζωή και ο άλλος θεωρεί πως είναι πολύ φυσικό και γιατί όχι και αριστερό, να τζογάρει με μετοχές της Black Rock στο χρηματιστήριο. Ο ένας θεωρεί τον εαυτό του ως εκπρόσωπο τον ψηφοφόρων του και γι αυτό δεν πρέπει να αφήσει να πέσει τίποτα κάτω γιατί έτσι τιμά την ψήφο τους και την αποστολή του και ο άλλος ποστάρει αριστερό πνεύμα στα social media, αυτοϊκανοποιημένος ηδονικά από τη “δράση” του.
Δεν υπάρχει καλός ή κακός σε αυτά, υπάρχουν επιλογές που ξεκινάνε από διαφορετικές αφετηρίες και ικανοποιούν διαφορετικές απαιτήσεις στην κοινωνία. Για να το πω με την θρηκευτική απλότητα με την οποία πολλές φορές η Αριστερά αντιμετωπίζει τη διαλεκτική, «όλοι είναι χρήσιμοι». Τα πράγματα αλλάζουν όταν η χρήσιμη και συνθετική διαφορετικότητα γίνεται προσχηματική και ο στόχος γίνεται αμφίβολος.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, έδωσε μια συνέντευξη στην «Καθημερινή» στην οποία χαρακτηρίζει τον Αλέξη Τσίπρα «ανασφαλή» ενώ αποφαίνεται πως οι σύμβουλοι του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ είναι χειρότεροι από αυτούς του Μητσοτάκη. Εδώ λοιπόν δεν μιλάμε για μια άποψη του Τσακαλώτου, αλλά για την ποιότητα της άποψης. Προσέξτε, ενώ τα συστημικά Μέσα για παράδειγμα αντιμετωπίζουν δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ως εμφύλιο στο κόμμα, στις απόψεις Τσακαλώτου δεν αποδίδουν διαλυτικό χαρακτήρα, αλλά αποφαίνονται πως «ο Τσακαλώτος έσφαξε τον Τσίπρα με το γάντι» ή «πως ο Τσακαλώτος τον αποκαθήλωσε». Και έχουν απόλυτο δίκιο. Ο Τσακαλώτος δεν μίλησε για την Αριστερά, τον προσυνεδριακό διάλογο, την ανάγκη και τον τρόπο διακυβέρνησης, αλλά για τον αρχηγό του κόμματος. Και δεν έσφαξε καθόλου με το γάντι, έθεσε θέμα αμφισβήτησης και έδωσε σήμα για ένα μελλοντικό γιουρούσι που θα γίνει με σημαία την «αναποφασιστικότητα του Τσίπρα» και τους «κακούς συμβούλους». Το ανήθικο που έκανε ο πρώην Υπουργός του Τσίπρα, είναι κυρίως η σύγκριση των όποιων κακών επιλογών του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, με τον εσμό των εγκληματιών του λευκού πολιτικού κολάρου που καταστρέφουν τη χώρα με τις εντολές Μητσοτάκη.
Πότε το κάνει αυτό ο Τσακαλώτος; Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι έκθετος και αναμφίβολα εισπράττει το κόστος της πολιτικής του, βρίσκεται δηλαδή με την πλάτη στον τοίχο. Ξαφνικά δεν μιλάμε για τον ανίκανο πρωθυπουργό, όταν αυτό γίνεται καταφανές, αλλά ανοίγει μια κουβέντα για τον ανασφαλή Τσίπρα με τους κακούς συμβούλους. Υπάρχει ακόμη μια λεπτομέρεια. Ο Τσακαλώτος κάνει την επιλογή αυτή όταν έχει ηττηθεί η εσωκομματική του άποψη πως δεν πρέπει να γίνει εκλογή Προέδρου και Κεντρικής Επιτροπής από τη βάση. Κυρίως όμως το κάνει όταν το έχει ανάγκη επικοινωνιακά και πολιτικά ο Μητσοτάκης. Δεν εκφράζει άποψη που αλλάζει την ατζέντα, όπως κατηγορούν τον Παύλο Πολάκη συχνά, αλλά αμφισβητεί τον αρχηγό, δίνοντας τους χαρακτηρισμούς που μπορούν να γίνουν viral εντός και εκτός κόμματος. Δεν θα το κάνει άμεσα ο ίδιος, αλλά θα το προωθήσουν οι απέναντι και θα βρίσκει επιβεβαίωση σε όσα έχει πει («να το έχει πει και ο Τσακαλώτος») . Ο ανασφαλής, με τους καταστροφικούς συμβούλους.
Η κίνηση του Τσακαλώτου, δεν αποτελεί παρεκτροπή από κάποιου είδους πολιτική ορθότητα, αλλά εκτροπή από την ηθική. Αν δεν σου αρέσει ο αρχηγός του κόμματος, το λες ξεκάθαρα και δεν παράγεις χαρακτηρισμούς με διάθεση δήθεν χαριτωμένης κριτικής. Το κυριότερο, αν αυτή η άποψή σου δεν έχει πέραση στο κόμμα, δεν την κάνεις by pass μέσω Μαρινάκη και Αλαφούζου, ούτε όπλο του Μητσοτάκη.
Αυτό σε ό,τι αφορά τα …πολιτικά. Γιατί υπάρχουν και τα προσωπικής φύσης. Ειλικρινά έμεινα εμβρόντητος διαβάζοντας πως κατά τον Τσακαλώτο «αν έχεις πάει σε ένα σχολείο που ιδρύθηκε το 1500, σε ένα κολέγιο στην Οξφόρδη που ιδρύθηκε το 1341 δεν έχεις ανασφάλεια. Έχεις μια αστική αυτοπεποίθηση. Δεν το λέω με υπεροψία. Το αντίθετο. Η Αριστερά θα ήθελε όλοι οι άνθρωποι να έχουν αυτοπεποίθηση και τα εφόδια για να την αποκτήσουν».
Αυτό θα ήθελε η Αριστερά, αλλά μέχρι να το αποκτήσουν όλοι, οι Τσακαλώτοι και οι Μητσοτάκηδες θα είναι καλύτεροι και θα το καυχιούνται κιόλας. Τρόμαξα γιατί ήταν σα να διαβάζω Κυριάκο Μητσοτάκη να περιγράφει με την αλαζονεία και την υπεροψία του γόνου, πως η πολυτελής όχθη του ποταμού στην οποία ζει είναι αυτή που τους κάνει καλύτερους έναντι ημών των φτωχών. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ξεχνά την ρητορική της Υπερ-Αριστεράς που εκφράζει συχνά και θυμάται την τάξη του με νοσταλγία και ειλικρίνεια. Είναι ξεκάθαρος και συνειδητοποιημένος, ψύχραιμος και περήφανος. Ο Μητσοτάκης με τα Κολούμπια και αυτός με την Οξφόρδη ως απόδειξη της ανωτερότητάς του. Τι να μας πει τώρα ο Τσίπρας με τα Πολυκλαδικά Λύκεια και το Πολυτεχνείο; Παρασυρμένος ίσως από την αύρα του Μέσου, της Καθημερινής, γίνεται ειλικρινής ταξικά συνειδητοποιημένος. Η τάξη του παράγει ασφάλεια, αστική αυτοπεποίθηση και προφανώς δικαίωμα να βλέπει τους άλλους αφ υψηλού με τρόπο που ξεχνά και αυτή την αστική ευγένεια.
Σε ψυχολογικό επίπεδο, είναι οι ίδιοι λόγοι που κάνουν τον Παύλο Πολάκη να υπενθυμίζει την φτώχεια, την ορφάνια και τη μάχη που έδωσε για να αριστεύσει στην Ιατρική. Ο Πολάκης θυμίζει πως προέρχεται από τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας και γι αυτό αισθάνεται την ανάγκη να το δηλώνει ως επιπλέον απόδειξη πως την υπηρετεί. Ο Τσακαλώτος θυμίζει την δική του καταγωγή και τα παράγωγά της, ως τεκμήριο όσων πρεσβεύει. Είναι ένας λόρδος της Αριστεράς, διαφοροποιημένος από την ανασφαλή μάζα η οποία δεν έχει το προνόμιο της αστικής αυτοπεποίθησης. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, δεν λέει ψέματα, αντιθέτως λέει με ειλικρίνεια όσα πιστεύει.
Και φυσικά έχει το δικαίωμα.
ΥΓ: Για όσους θέλουν να συνεχίσουν τον προβληματισμό, τους καλώ να βρουν μια ξεκάθαρη δήλωση του Ευκλείδη Τσακαλώτου για τις διώξεις των δημοσιογράφων, τις μεθοδεύσεις για τη Novartis, την απειλή που δέχεται η δημοσιογραφία από το καθεστώς Μητσοτάκη. Ακόμη και από τις Ερωτήσεις που έχουν υποβάλει οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή γι αυτά τα θέματα, απέχει με… αστική αυτοπεποίθηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου