Νάτος πάλι ο εθνικός στόχος…

της  Μαρίας Μητσοπούλου

Δεν είναι κάτι καινούριο, αντιθέτως είναι συνήθης πολιτική πρακτική μια κυβέρνηση να «βαφτίζει» τους οικονομικούς και πολιτικούς της στόχους «εθνικούς», υπονοώντας ότι είναι στόχοι που αφορούν και θα ευνοήσουν, αν ευοδωθούν, όλους τους πολίτες αυτής της χώρας.
Κατά συνέπεια για να τους προσδώσει βαρύτητα τέτοια που δε σηκώνει κριτική και αμφισβήτηση, ούτε από την κοινωνία, ούτε από την αντιπολίτευση. Διαφορετικά, ρισκάρει κανείς να κατηγορηθεί ότι υπονομεύει τους εθνικούς στόχους, άρα την ίδια τη χώρα και την προοπτική της.
Η κυβέρνηση έχει αναγάγει σε εθνικό στόχο, ήδη από τα τέλη της προηγούμενης χρονιάς, την απόκτηση επενδυτικής βαθμίδας είτε κατά το β’ εξάμηνο του 2022  είτε στις αρχές του 2023.
«Θέλω από τους πρώτους μήνες του 2023 να έχουμε επανέλθει στην επενδυτική βαθμίδα. Αυτό μπορεί στον τηλεθεατή μας να μη λέει πολλά, ξεκλειδώνει όμως δισεκατομμύρια πόρων τα οποία θα μπορούν να επενδυθούν πια στην Ελλάδα» είπε ο πρωθυπουργός μιλώντας στον ΣΚΑΙ το πρωί του Σαββάτου.
Πανομοιότυπο το μήνυμα του προϊσταμένου του Οικονομικού Γραφείου του πρωθυπουργού Αλέξη Πατέλη σε άρθρο του στην Καθημερινή (με τίτλο τι άλλο; «Ο εθνικός στόχος της επενδυτικής βαθμίδας»): «Μπροστά μας έχουμε έναν εθνικό στόχο, αυτόν της επενδυτικής βαθμίδας το 2023. Μια βαθμίδα που θα ξεκλειδώσει χαρτοφυλάκια τρισεκατομμυρίων κεφαλαίων που σήμερα δεν μπορούν να επενδύσουν στην Ελλάδα γιατί δεν τους επιτρέπεται. Αλλά κυρίως μια σφραγίδα αξιοπιστίας που θα μας βάλει στο κλαμπ των πιο ισχυρών χωρών».
Το παραπάνω μήνυμα εκπέμφθηκε συντονισμένα στο πλαίσιο  της κυβερνητικής αναδίπλωσης μετά την άνοδο στις αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων (αλλά και την διαρροή δυσαρέσκειας εκ μέρους κύκλων της Κομισιόν για τα δημοσιονομικά και τις ξένες επενδύσεις), συνεπεία της γενικότερης σεναριολογίας για πρόωρες, που ενισχύθηκε από την κυβερνητική παροχολογία (ή και την προσπάθεια να δοθεί η εντύπωση ότι η κυβέρνηση κάνει κάτι για να ανακουφίσει τους πολίτες από τις συνέπειες της ακρίβειας). Επίσης ανεβαίνει σιγά σιγά και το μήνυμα της ανάγκης για επιστροφή στα πρωτογενή πλεονάσματα από το 2023.
Το αν διάφοροι επιμέρους τεχνοκρατικοί ή οικονομικοί στόχοι της εκάστοτε κυβέρνησης μπορούν να θεωρηθούν εθνικοί στόχοι μάλλον το απάντησε ο πρωθυπουργός λέγοντας «αυτό στον τηλεθεατή μας μπορεί να μη λέει πολλά, αλλά…».
Κι αυτό διότι εθνικός στόχος μπορεί να εκληφθεί κάτι το οποίο συγκινεί ή κινητοποιεί αυθόρμητα το ακροατήριο, ένα συνολικό πρόταγμα γενικής ευημερίας και ανάπτυξης, με δίκαιη κατανομή με σεβασμό στο περιβάλλον και τον πολιτισμό, κλπ, κλπ.
Εν προκειμένω το μήνυμα καταρχάς είχε στόχο τις αγορές, και το πολύ πολύ στη συνέχεια να επιχειρηθεί μια εκλαΐκευση που θα λέει ότι οι ξένες επενδύσεις θα φέρουν χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας (που θα υπονοείται με μια δημιουργική ασάφεια ότι θα είναι και καλοπληρωμένες), θα χτυπήσουν την ανεργία στη ρίζα της, και τα συναφή.
Ωστόσο, ο κόσμος έχει βαρεθεί να ακούει για θέσεις εργασίας που τάχα θα φέρουν οι ξένοι επενδυτές (όταν εδώ θυσιάζονται θέσεις εργασίας για χάρη ιδιωτών, όχι απαραίτητα επενδυτών, βλ. ΛΑΡΚΟ) όταν κάτι τέτοιο δεν βλέπει να συμβαίνει.
Αντιθέτως ακούει συνεχώς για την ανάγκη μεταρρυθμίσεων που έχει καταντήσει συνώνυμο της κατάλυσης κάθε εργατικής νομοθεσίας και της απορρύθμισης της εργασίας, καθώς και της κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους και των κοινωνικών παροχών. Μήπως, περί αυτού του εθνικού στόχου πρόκειται στην τελική;

Πηγή: topontiki.gr