Γελωτοποιός
Δεν θυμόμαστε μέρες. Θυμόμαστε στιγμές». - Τσεζάρε Παβέζε
~
Υπάρχουν κάποια μικρά-και-χαζά-πράγματα που δεν ξεχνάμε.
Δεν ξέρω ποιος κάνει την επιλογή μέσα στο κεφάλι μας, αλλά σβήνει ολόκληρες χρονιές, σβήνει σημαντικά γεγονότα της ζωής μας, και κρατάει αυτά τα μικρά-και-χαζά, που ποτέ δεν θα καταλάβουμε γιατί τα θυμόμαστε.
Δεν είναι τα σημεία καμπής της ζωής σου. Είναι μια κουβέντα που σου είπαν, είναι η αντανάκλασή σου σ’ ένα τζάμι -ειδικά όταν αργείς ν’ αναγνωρίσεις ποιον κοιτάς.
Είναι ένα δέντρο που χορεύει έξω απ' το παράθυρό σου, είναι η καυτή άμμος στα γυμνά πέλματα – και η σωτήρια βουτιά στο πέλαγος.
Είναι o στίχος του Τζιμ Μόρισον στο ραδιόφωνο, τη σωστή στιγμή, καθώς μπαίνεις στο αυτοκίνητο του κολλητού για ένα road trip. “The future is uncertain, the end is always near.”
Γελάτε δυνατά. Δεν μπορείτε να το πιστέψετε ότι το ραδιόφωνο έπαιξε ακριβώς αυτό το κομμάτι.
Όταν μεγαλώσεις θα ξεχάσεις όλο το υπόλοιπο ταξίδι, αλλά θα σου μείνει η στιγμή του γέλιου.
Με τέτοια στιγμιότυπα, ενσταντανέ ασήμαντα που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε, είναι φτιαγμένη η πινακοθήκη της ζωής μας.
Είναι και δυσάρεστες μνήμες, που προσπαθείς να διώξεις κουνώντας τα χέρια πέρα δώθε, σαν να ‘τανε κουνούπια.
Τελικά καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να τις απωθήσεις, δεν μπορείς να τις ξεχάσεις, πρέπει να τις αποδεχτείς -να τις αφήσεις να πιουν λίγο αίμα, για να μπορέσεις να κοιμηθείς.
Καμιά ζωή δεν είναι φτιαγμένη μόνο από λουλούδια και φεγγάρια. Συχνά ρίχνει χαλάζι κι έχει νύχτα βαθιά.
Τα χρειαζόμαστε και τα τραύματα μας, τα λάθη μας, τα ραγίσματα (από ‘κεί μπαίνει το φως, λέει ο ποιητής). Κομμάτι μας είναι κι αυτά.
Τι θα ήμασταν χωρίς τις αναμνήσεις των φίλων (και των εχθρών) κι όλων εκείνων που ζήσαμε; Δάκρυα σβησμένα στη βροχή, tears in rain.. όπως είπε κάποτε και μια ρέπλικα.
Φωτογραφία της Alessandra Sangyuinetti
Δεν ξέρω ποιος κάνει την επιλογή μέσα στο κεφάλι μας, αλλά σβήνει ολόκληρες χρονιές, σβήνει σημαντικά γεγονότα της ζωής μας, και κρατάει αυτά τα μικρά-και-χαζά, που ποτέ δεν θα καταλάβουμε γιατί τα θυμόμαστε.
Δεν είναι τα σημεία καμπής της ζωής σου. Είναι μια κουβέντα που σου είπαν, είναι η αντανάκλασή σου σ’ ένα τζάμι -ειδικά όταν αργείς ν’ αναγνωρίσεις ποιον κοιτάς.
Είναι ένα δέντρο που χορεύει έξω απ' το παράθυρό σου, είναι η καυτή άμμος στα γυμνά πέλματα – και η σωτήρια βουτιά στο πέλαγος.
Είναι o στίχος του Τζιμ Μόρισον στο ραδιόφωνο, τη σωστή στιγμή, καθώς μπαίνεις στο αυτοκίνητο του κολλητού για ένα road trip. “The future is uncertain, the end is always near.”
Γελάτε δυνατά. Δεν μπορείτε να το πιστέψετε ότι το ραδιόφωνο έπαιξε ακριβώς αυτό το κομμάτι.
Όταν μεγαλώσεις θα ξεχάσεις όλο το υπόλοιπο ταξίδι, αλλά θα σου μείνει η στιγμή του γέλιου.
Με τέτοια στιγμιότυπα, ενσταντανέ ασήμαντα που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε, είναι φτιαγμένη η πινακοθήκη της ζωής μας.
Είναι και δυσάρεστες μνήμες, που προσπαθείς να διώξεις κουνώντας τα χέρια πέρα δώθε, σαν να ‘τανε κουνούπια.
Τελικά καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να τις απωθήσεις, δεν μπορείς να τις ξεχάσεις, πρέπει να τις αποδεχτείς -να τις αφήσεις να πιουν λίγο αίμα, για να μπορέσεις να κοιμηθείς.
Καμιά ζωή δεν είναι φτιαγμένη μόνο από λουλούδια και φεγγάρια. Συχνά ρίχνει χαλάζι κι έχει νύχτα βαθιά.
Τα χρειαζόμαστε και τα τραύματα μας, τα λάθη μας, τα ραγίσματα (από ‘κεί μπαίνει το φως, λέει ο ποιητής). Κομμάτι μας είναι κι αυτά.
Τι θα ήμασταν χωρίς τις αναμνήσεις των φίλων (και των εχθρών) κι όλων εκείνων που ζήσαμε; Δάκρυα σβησμένα στη βροχή, tears in rain.. όπως είπε κάποτε και μια ρέπλικα.
Φωτογραφία της Alessandra Sangyuinetti
Πηγή:Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου