Η αστική δημοκρατία “ξεβρακώθηκε” στο Βυζαντινό Μουσείο

Δήμητρα Μυρίλλα

Το Βυζαντινό Μουσείο παρά την αλλαγή της νομικής του υπόστασης σε Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου – με πρόεδρο και Διοικητικό Συμβούλιο – που αποφασίζουν όπως και ό,τι θέλουν – συνεχίζει τυπικά, αλλά και ουσιαστικά να είναι κτήμα του ελληνικού λαού. Οχι μόνο επειδή οικοδομήθηκε και στήθηκε με τα χρήματα αυτού του λαού, αλλά και επειδή φιλοξενεί αντικείμενα που ανήκουν στην δική του πολιτιστική κληρονομιά και παράδοση.
Για οτιδήποτε, λοιπόν, συμβαίνει σε αυτόν το χώρο η λογοδοσία είναι απέναντι στον λαό, τώρα και διαχρονικά. 
Κάποτε, οι εργαζόμενοι αυτού του Μουσείου επεξεργάζονταν και υλοποιούσαν προγράμματα εκπαίδευσης, ένταξης, συμμετοχής και διάφορες κοινωνικές ομάδες. Σε αυτόν το χώρο, ιστορικοί και αρχαιολόγοι είχαν υποδεχθεί γονείς και παιδιά Ρομά, τους μίλησαν για τα βυζαντινά μνημεία, έκαναν εργαστήρια με τα παιδιά – Ρομά, διοργάνωσαν συναυλίες με Ρομά συγκροτήματα και οι ίδιοι εργαζόμενοι πήραν τις μουσειοκατασκευές και επισκέφθηκαν τους συνοικισμούς τους για να κάνουν επί τόπου εκπαιδευτικά εργαστήρια.
Ολα αυτά γίνονταν χωρίς κανένα αντίτιμο… μεγάλο ή ευτελές. Καμία δεσμίδα ευρώ δεν μπήκε στο Ταμείο, κανένα καλλωπιστικό φυτό δεν φυτεύτηκε ως αντάλλαγμα. Γιατί; Επειδή η κοινωνική συνεισφορά ενός Μουσείου δεν έχει, δεν μπορεί να έχει, δεν επιτρέπεται να έχει καμία ανταλλακτική αξία. 
Αυτό, λοιπόν, ήταν ένα μουσείο που τιμούσε τον κοινωνικό και παιδευτικό του ρόλο. 
Φυσικά, καμία γαμήλια δεξίωση δεν φιλοξενήθηκε στους χώρους του Γι’ αυτές τις δουλειές υπάρχουν άλλοι πανάκριβοι και πολυτελείς χώροι, που ονομάζονται “Κτήματα” και μπορούν διάφοροι αντί ενός διόλου ευκαταφρόνητου αντιτίμου να νιώσουν για μια νύχτα βασιλιάδες. 
Μέχρι, που αποφασίστηκε ότι στους … “βασιλιάδες” αξίζει ένα Μουσείο για τους γάμους τους! Η αλήθεια είναι πως ετούτος ο λαός τους είχε ήδη στείλει – ξαποστείλει στο μουσείο της πιο σκοτεινής και μαύρης ιστορίας αυτού του τόπου. 
Ωστόσο, με μία αποκαλυπτήρια κίνηση που άφησε  τον “αστικό εκδημοκρατισμό” ολοτσίτσιδο,  έπρεπε να μπουν με φώτα και κάμερες από την κύρια είσοδο, να αποκαλεστούν δια επισήμου εγγράφου “μεγαλειότητες” – λες και δεν γνωρίζουμε τα “μεγαλεία” που διέπραξαν αρχόντοι και βασιλιάδες εις βάρος αυτού του λαού – να αραδιάσουν το χρήμα τους για να αγοράσουν μια νύχτα στο Μουσείο (15.000 έδωσαν), να “προσφέρουν” εν είδη ελεημοσύνης τον καλλωπισμό των κήπων του Βυζαντινού Μουσείου  και στο τέλος… αφού “λάδωσαν” το φτωχοπόπολο με τις γαλαντομίες τους, χορέψανε και τη “Δραπετσώνα”! Sitarcosστο X
Πραγματικά, απαιτούνται μεγάλες ικανότητες αυτοκυριαρχίας και αυτοσυγκράτησης στο ξέσπασα οργής που προκαλεί αυτή η αδιανόητη, απολύτως προσβλητική εικόνα μιας απογόνου των έκπτωτων – άπαξ και διαπαντός πρώην βασιλιάδων – να χορεύει ετούτο τον λαϊκό ύμνο, σύμβολο. Το τραγούδι που έγραψε ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης, μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης και τραγούδησε ο Γρ. Μπιθικώτσης, και γεννήθηκε ακριβώς την εποχή που το παλάτι, οι ένοικοί του και το υπόλοιπο πολιτικό – υπηρετικό του προσωπικό βύθιζαν την λαό στη φτώχεια, κυνηγούσαν κομμουνιστές, αριστερούς, δημοκράτες και προίκιζαν την πριγκίπισσα Σοφία. Από τους κόπους αυτού του ρημαγμένου και κυνηγημένου λαού.  
Ακριβώς την εποχή που οι κάτοικοι των προσφυγικών παραπηγμάτων της Δραπετσώνας ξεσπιτώνονταν από την κυβέρνηση Καραμανλή κακήν κακώς χάριν της ανοικοδόμησης και των εργολάβων. Ακριβώς, τότε που η Δραπετσώνα ενοχλούσε ολόκληρο του αστικό πολιτικό συνάφι και τους βασιλείς μαζί επειδή τα ντουβάρια των σπιτιών ήταν γεμάτα με συνθήματα ΕΑΜ -ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ – ΚΚΕ. 
Ο ίδιος ο Μ. Θεοδωράκης γράφει, στο βιβλίο του Γ. Π. Μαλούχου «Μίκης Θεοδωράκης 85 χρόνια Άξιος Εστί – Από το Μεσοπόλεμο στη Χρεοκοπία» (εκδ. Εκδοτικός Οργανισμός Π. Κυριακίδη, Αθήνα 2010):
«Στη Δραπετσώνα πήγαν οι μπουλντόζες να γκρεμίσουν τα παραπήγματα, για να χτίσουν πολυκατοικίες. Δε θα γκρέμιζαν πολυκατοικίες, αλλά παράγκες. Αυτοί εκεί ζούσαν σαν σκουλήκια, η παράγκα όμως γι’ αυτούς ήταν η ζωή τους. Παρότι δεν ήμουν πολιτικός, μόλις πήγα εκεί στη συνοικία και είδαν τον Θεοδωράκη που τραγουδούσε, οι γυναίκες και οι άνδρες με περικύκλωσαν και κάθισα μπροστά στις μπουλντόζες. Γιατί, αν δεν ήμουν εγώ, δε θα έρχονταν οι γυναίκες, φοβόντουσαν. Ήταν οι χωροφύλακες πλάι, οι οποίοι τις χτυπούσαν. Όταν ήμουν και εγώ -μια προσωπικότητα-, σου λέει «θα γίνει θέμα». Αυτά τα πράγματα δεν τα λέμε τώρα εκ των υστέρων, είναι βιώματα, τα οποία με έδεναν εμένα με τη συνείδηση της πολιτικής εκείνη τη στιγμή. Η πολιτική είναι να αντισταθείς σε αυτό το πρόσωπο της βίας το οποίο είχε πλέον αφηνιάσει εκεί, και υπήρχε ένας λαός κάτω, που δεν ήξερε τι να κάνει, δεν είχε προστασία. Ήμουν ένας αυτόκλητος προστάτης αυτών από όλη την παράδοση που είχα μέσα μου, αλλά είχα και μια τόλμη την οποία έπαιρνα λόγω του ότι ήμουν πλέον δημόσιο πρόσωπο, βοηθούσε το τραγούδι, και το τραγούδι αυτό, η Δραπετσώνα, όταν βγήκε, αμέσως τους σταμάτησε. (…) Ο αδερφός μου έκανε τα ρεπορτάζ κάτω στη Δραπετσώνα και μετά τα δημοσίευε στην Αυγή. Κάποια στιγμή, μου λέει: «Αυτοί δε σταματάνε με τίποτα, παρά μόνο με ένα τραγούδι».
Πάλι ο ίδιος στο «Μίκης Θεοδωράκης 85 χρόνια Άξιος Εστί – Από το Μεσοπόλεμο στη Χρεοκοπία» διηγείται:
«Κάθομαι λοιπόν και γράφω τη μελωδία πρώτα, καθώς πήγαινα με το αυτοκίνητο. Πήγαινα να κάνω μια φωνοληψία και ήμουν καθ’ οδόν στην Πατησίων. Θυμάμαι λοιπόν ότι η μελωδία της Δραπετσώνας μού ήρθε αφού πέρασα το θέατρο «Καλουτά». Πατάω φρένο αμέσως για να το γράψω στο πακέτο των τσιγάρων μου, γιατί η μελωδία θα μου έφευγε, και με χτυπάει από πίσω ένας. Αλλά εγώ τίποτα, συνέχισα να γράφω. Έρχεται αυτός και μου λέει: «Τρελός είσαι; Τι κάνεις εδώ; Μίκη, εσύ είσαι;»
«Ρε παιδί μου, άσε με, συνθέτω τώρα».
Τρέχω στην «Κολούμπια», κάθομαι στο πιάνο, το παίζω όλο αυτό και αμέσως τηλεφωνάω στον Τάσο τον Λειβαδίτη, που ήταν ειδικός στο να γράφει πάνω στη μουσική. Λέω «Τάσο, έλα εδώ». Στην «Κολούμπια» μέσα το παίζω, το ξαναπαίζω, κάθεται ο Λειβαδίτης στο καφενείο, το γράφει και μου το φέρνει.
(…)  Όπως είχα την ορχήστρα διαθέσιμη, το παίξαμε αμέσως. Ήταν μια τρέλα όλο αυτό και ίσως επειδή εκεί έγραφα και άλλα τραγούδια και οι μουσικοί με ρωτούσαν «Τι γράφεις εκεί;» άρχισαν να το παίζουν και πιθανώς να το κάναμε εκείνη τη στιγμή. Ήρθε ο Χιώτης την άλλη μέρα και το κάναμε δίσκο. Αυτό έπαιξε τεράστιο ρόλο.
Αυτό είναι ένα παράδειγμα ενός πολιτικοποιημένου τραγουδιού, το οποίο είναι τραγούδι της παρέας. Είναι ένα τραγούδι που περνάει μέσα στις φλέβες του λαού, αλλά είναι ένα μανιφέστο ολόκληρο, δηλαδή είναι σαν να του δίνεις να διαβάσει το Κεφάλαιο του Μαρξ, αυτός το καταλαβαίνει καλύτερα έτσι, με το τραγούδι».
Αυτή είναι η “Δραπετσώνα” που δεν τους επιτρέπεται να αγγίζουν…
Ετούτη η εικόνα, στο Βυζαντινό Μουσείο καταγράφεται, ως μία από τις πιο ντροπιαστικές εικόνες που έχουν καταγραφεί ποτέ σε ελληνικό δημόσιο μουσείο – ακόμα και αν αυτό διέπεται πλέον από ιδιωτικο – οικονομικούς όρους λειτουργίας. Διότι, εδώ δεν πρόκειται για βεβήλωση μόνο του μουσείου, ως χώρου πολιτισμού με εκπαιδευτικό ρόλο, πρόκειται για βεβήλωση της ιστορίας του λαού, των πολιτισμικών του αναφορών και στηριγμάτων. Πρόκειται για πραγματική ύβρη! 
Αυτή η σύναξη καταρρίπτει ό,τι είχε απομείνει από το φύλλο συκής της περίφημης “αστικής τους δημοκρατίας”. Τα αποκαλυπτήρια έγιναν! 

imerodromos.gr

Ο κοτζαμπασισμός και όσα μας έλεγε ο Καποδίστριας για την Τουρκία 200 χρόνια πριν! Δρ Ανδρέας Κούκος

Σαν σήμερα 27 Σεπτεμβρίου σύμφωνα με το παλαιό ημερολόγιο δολοφονείται από τους αδερφούς Μαυρομιχάλη,στο Ναύπλιο ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας, μετά την επανάσταση του 1821, Ιωάννης Καποδίστριας.

Ο Δρ. Ανδρέας Κούκος, Νομικός-Ιστορικός , Ιδρυτής και Πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης Έργου Ιωάννη Καποδίστρια που από το 2018 μετονομάζεται σε Εταιρεία Μελέτης και Έρευνας Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας, στο στούντιο του militaire channel μιλά για τον πολιτικό και τον άνθρωπο Καποδίστρια. Άπαντες έχουμε παραδεχτεί πως αν δεν είχε δολοφονηθεί η Ελλάδα θα είχε ακολουθήσει διαφορετική διαδρομή. Δεν είναι ίσως τυχαίο πως από τη δολοφονία του και μέχρι σήμερα προσπαθούν να μας κάνουν να τον ξεχάσουμε! Οι απόψεις και η πολιτική Καποδίστρια, δεν αναδεικνύονται παρά ελάχιστα και στην εκπαίδευση μας αλλά και γενικότερα στο δημόσιο διάλογο.

Ο Δρ Ανδρέας Κούκος μιλά σε αυτή την εκπομπή για την «ευρωπαϊκή διάσταση» του Ιωάννη Καποδίστρια. Όπως και οι προηγούμενες συζητήσεις για τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδας, έτσι κι αυτή είναι πολύ επίκαιρες και για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη που ασθενεί…

«Το Μελάνωμα της Κύπρου»: Ιστορία του παρόντος και του μέλλοντος

Το βιβλίο του Βασίλη Φούσκα είναι ένα έξοχο βιβλίο ιστορίας, απολύτως επίκαιρο για το παρόν και για το μέλλον του Ελληνισμού.

Θέμης Τζήμας

Ο Βασίλης Φούσκας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Ανατολικού Λονδίνου συνέγραψε προσφάτως το καινούριο του βιβλίο με τίτλο «Το Μελάνωμα της Κύπρου» το οποίο εκδόθηκε από τις εκδόσεις «Επίκεντρο». Πρόκειται για ένα από εκείνα τα βιβλία που πρέπει και να διαβάζονται και να διδάσκονται. Τα όσα γράφει είναι απολύτως τεκμηριωμένα με βάση την πραγματική επιστημονική και επομένως ερευνητική μεθοδολογία, σε αντίθεση με πολυδιαφημισμένα βιβλία τα οποία στην πραγματικότητα αποπειρώνται να «κόψουν» και να «ράψουν» στα μέτρα των φιλοδοξιών των συγγραφέων τους την πραγματικότητα.
Εξ αυτού του γεγονότος έχει τόσο μεγάλη σημασία ως βιβλίο, διότι τα όσα τεκμηριώνει είναι απολύτως διαφωτιστικά όχι μόνο για το Κυπριακό που είναι και το κατεξοχήν θέμα του βιβλίου αλλά ακόμα περισσότερο για τη συνολική δομή, κουλτούρα, στρατηγική και ιστορική συνέχεια του ελληνικού ή καλύτερα ελληνόφωνου συστήματος εξουσίας, το οποίο κυριαρχεί απολύτως και σήμερα.Το βιβλίο προέκυψε μέσα από έρευνα και σύνθεση ενός τεράστιου πλούτου στοιχείων, γνωστών και αγνώστων, πρωτογενούς και δευτερογενούς υλικού. Ο πυρήνας του συνίσταται στο εξής: η προδοσία της Κύπρου από τη χούντα το ’74 δεν αποτέλεσε ρήγμα αλλά συνέχεια και προδοτική κορύφωση της πολιτικής των Καραμανλή και Αβέρωφ (δηλαδή του κράτους της δεξιάς λέμε εμείς)από τη δεκαετία του ’50. Αυτήν την πολιτική δε, συνέχισαν με τη μη-αντίσταση επί της ουσίας της Ελλάδας στον Αττίλα ΙΙ, μετά την πτώση της δικτατορίας οι ίδιοι δύο πολιτικοί άνδρες μαζί με τους χουντικούς αξιωματικούς, τον Αύγουστο του 1974.
Γιατί συνέβησαν τα παραπάνω; Γιατί το «εθνικό κέντρο» πρόδωσε τον κυπριακό Ελληνισμό; Γιατί το θεμέλιο, η ιστορική συνέχεια, η ιδεολογία και η εν τέλει υλική ισχύς του ελληνόφωνου συστήματος εξουσίας συνίσταται στο ότι το ελληνικό κράτος, ως ιδιότυπη αποικία (πρώτα του Ηνωμένου Βασιλείου και έπειτα) των ΗΠΑ και ως φέουδο αυτού του συστήματος εξουσίας, οφείλει πρωτίστως να υπηρετεί τα νατοϊκά, δηλαδή τα αμερικανικά συμφέροντα ακόμα και όταν εξαιτίας της εν λόγω συνθήκης, το ελληνικό κράτος πρέπει να προδίδει τα δίκαια του Ελληνισμού υπέρ μιας άλλης χώρας (εν προκειμένω της Τουρκίας).

Ο Καραμανλής και ο Αβέρωφ, το μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς, μισούσαν τον Μακάριο και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τους δύο ανθρώπους που μέσα στα δικά τους όρια δεν ήταν συνένοχοι της προδοσίας της Κύπρου. Το κράτος αυτό, ήθελε τη διχοτόμηση της Κύπρου. Ήθελε τα «ήρεμα νερά» στην Ανατολική Μεσόγειο ακόμα και με κόστος την προδοσία του κυπριακού Ελληνισμού αλλά και του Αιγαίου, γιατί τα ζητούσαν (και το ζητούν ακόμα) οι ΗΠΑ προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα τότε έναντι της ΕΣΣΔ και σήμερα έναντι της Ρωσίας αλλά και υπέρ του Ισραήλ.

Το μίσος του Ελληνόφωνου συστήματος εξουσίας πρώτα προς τον Μακάριο και έπειτα προς τον Ανδρέα προέκυπτε από το ότι εκπροσωπούσαν μια εθνική γραμμή έναντι ενός στον πυρήνα του και τότε και σήμερα αντεθνικού εξ ου και πατριδοκάπηλου, συστήματος εξουσίας. Η χούντα λοιπόν τεκμαίρεται όχι μόνο ότι ήρθε για να διχοτομήσει την Κύπρο (αυτό είναι πια γνωστό) αλλά επιπλέον για να ολοκληρώσει την πολιτική Καραμανλή-Αβέρωφ αποτρέποντας μια ταυτόχρονη ηγεσία Ανδρέα-Μακαρίου σε Ελλάδα και Κύπρο.
Ακόμα όμως και μετά τον πρώτο Αττίλα, η Ελλάδα μπορούσε να υπερασπιστεί την Κύπρο. Ο Αβέρωφ, οι χουντικοί που παρέμεναν κυρίαρχοι στις ένοπλες δυνάμεις (οι στρατιωτικοί που λειτούργησαν ως πράκτορες της CIA και προδότες του έθνους αποστρατεύθηκαν επί Καραμανλή με τιμές στη μεγάλη τους πλειοψηφία) και τελικώς ο ίδιος ο Καραμανλής ολοκλήρωσαν την προδοσία της Κύπρου. Όπως αποκαλύπτει το βιβλίο, μέχρι και ο Κίσινγκερ είχε εκπλαγεί με την ελληνική ενδοτικότητα.
Το βιβλίο του Βασίλη Φούσκα είναι μεν βιβλίο ιστορίας αλλά αφορά το παρόν και το μέλλον εξίσου. Αν το ’74 και για κάποια χρόνια αργότερα ο μεταπολιτευτικός ριζοσπαστισμός έθετε όρια στον ενδοτισμό των «από πάνω», πλέον μετά από τον εκσυγχρονισμό, τα μνημόνια ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο βαθμός υποτέλειας έχει φτάσει τα χουντικά επίπεδα. Το βιβλίο του Βασίλη Φούσκα τονίζει με απόλυτη καθαρότητα και διαύγεια ότι το ελληνόφωνο σύστημα εξουσίας είναι απολύτως υποτακτικό στις ΗΠΑ. Από εκεί πηγάζει η πραγματική εξουσία στην πατρίδα μας, εκεί η δήθεν αριστερά, η δεξιά και η ακροδεξιά συνενώνονται (λέμε εμείς). Ό,τι πάθαμε εξαιτίας αυτής της συνθήκης στην Κύπρο, θα το ξαναπάθουμε και αλλού.
«Το μελάνωμα της Κύπρου» είναι ένα έξοχο βιβλίο ιστορίας, ευτυχώς. Και είναι ένα βιβλίο απολύτως επίκαιρο για το παρόν και για το μέλλον του Ελληνισμού, δυστυχώς.

kosmodromio.gr

Προς υπεράσπιση του Kusturica (ή του σινεμά ή του ανθρώπου ή της ζωής)

Χρήστος Σκυλλάκος

Θέλω να υπερασπιστώ τον Kusturica διότι σε ερώτηση που του είχα κάνει πρόσφατα για την τελευταία του ταινία και γιατί χάθηκαν ξαφνικά τα ίχνη της, μου απάντησε χωρίς περιστροφές πως είχε μια σκηνή που ΝΑΤΟικοί πυρπολούν ένα ολόκληρο χωριό και εκτελούν όλους τους κατοίκους του. Η εταιρία παραγωγής απαίτησε να την βγάλει. Αυτός επέλεξε να μην το κάνει δηλώνοντας επιπλέον πως αυτή έχει η κατάσταση στον κινηματογράφο. Και όποιος τα βάζει με τη διεθνή πολιτική των ΗΠΑ, γενικά μέλλον δεν έχει. Η ταινία αυτή ονομάζεται On the milky road (2016) και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι ο ίδιος και η Monica Bellucci, και έπειτα από μια προβολή στο φεστιβάλ της Βενετίας, μπήκε στο συρτάρι. Ο Kusturica με την απόφασή του υπερασπίστηκε το δικαίωμα στην καλλιτεχνική έκφραση και την αλήθεια. Κυρίως όμως, και εφόσον τα βάζει με τους δολοφόνους της, υπερασπίστηκε την ανθρωπότητα. Είναι σημαντικός λόγος νομίζω για να πιστεύω πως έχει σώσει πολλές φορές την τιμή του κινηματογράφου.
Στον Kusturica ενοχλούν πολλά περισσότερα. Ας δούμε κάποια από αυτά, τηλεγραφικά.

Οι Άνθρωποι, η Κοινότητα, το Πανηγύρι
Στον Kusturica όλοι και όλα «ζούνε». Δρούνε στο πικ των δυνατοτήτων τους. Είτε είναι εντός, είτε εκτός του κινηματογραφικού καρέ, όλα συμβαίνουν εντατικά και ταυτόχρονα. Είτε τους παρακολουθούμε, είτε τους φανταζόμαστε ότι υπάρχουν κάπου στο φόντο του πλάνου, τίποτα και κανένας δεν μένει σταθερός, στάσιμος, ανήμπορος για δράση.
Αληθινοί ακατάπαυστοι διάλογοι, έντονες ανθρώπινες εκφράσεις, ειλικρινείς προθέσεις, σκληρές αμφιβολίες, όμορφες φυσιογνωμίες. Χαρακτήρες που δεν παρουσιάζονται όσο εκτίθενται με τα κουρέλια τους, τα σεκλέτια τους και τις πρόσκαιρες χαρές τους. Ο Kusturica έχει γνωρίσει ανθρώπους πραγματικούς και έτσι έμαθε να τους κινηματογραφεί, λίγο έξω από τον ρεαλισμό, δηλαδή στον πυρήνα της ανθρωπιάς τους.
Οι χαρακτήρες μονίμως επικοινωνούν. Με κάθε τρόπο και αδιάλειπτα. Δεν υπάρχει ποτέ παύση, διαλογικό κενό, δεύτερη σκέψη. Καμιά εσωτερίκευση προθέσεων και αμφιβολιών. Όλα είναι φάτσα φόρα. Ο Kusturica υπερασπίζεται την ειλικρίνεια ως αναγκαία συνθήκη επικοινωνίας και συμβίωσης. Ως εκ τούτου, όλοι αγαπιούνται σαν εραστές.
Οι ταινίες του σφύζουν ζωή. Μεταβαλλόμενη σε παραμύθι, εξιστόρηση, μια τρυφερή τρυφερότητα μπρος στη βεβαιότητα του θανάτου. Άλλωστε τον θάνατο τον τοποθετεί ως ένα βέβαιο ενδεχόμενο ενός ατελείωτου πανηγυριού ζωής. Ακόμη και μπρος στα πιο τραγικά, κοσμογονικά κοινωνικά γεγονότα της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας, του βγάζει τη γλώσσα.
Όλα μοιάζουν να πηγαίνουν λάθος. Όλοι κάνουν πράγματα απροσάρμοστα και αλλοπρόσαλλα, λειτουργούν αυθόρμητα και ιδιοσυγκρασιακά, δίχως καμιά ψυχραιμία. Ωστόσο κανείς δεν είναι «σχιζοφρενής» παρά τα φαινόμενα. Τέρατα δεν υπάρχουν. Βασικά ενυπάρχουν σε μια ασταμάτητη καρναβαλική τελετουργία. Μια παρόρμηση διάχυτη, μια αστάθεια σε ρυθμούς punk που καταργεί κάθε έννοια τάξης. Το καρναβάλι άλλωστε πολιτισμικά ορίζεται ως μια συνθήκη εξέγερσης έξω από τους εκάστοτε θεσμικούς κανόνες ύπαρξης. Ως απελευθερωτικός παράγοντας συνύπαρξης. Το σινεμά του Kusturica γιορτάζει αυτό το κοινωνικό δεδομένο που δίχως αυτό η ζωή παραμένει ακίνητη, άρα νεκρή. Το σινεμά του είναι η χαρά της ζωής και η αξιοπρέπεια το διακύβευμα.
Ενώ όλα μας δείχνονται και μας φαίνονται συχνά υπερβολικά γελοία, δεν γελοιοποιεί μήτε προσβάλλει ποτέ μα ποτέ ούτε ένα χαρακτήρα, ούτε μια κατάσταση, ούτε μια ενέργεια. Ο Kusturica είναι μόνιμα ερωτευμένος με τους ανθρώπους και τη θέση τους στην ιστορία. Την φιλμική και οπότε την πραγματική. Απορρίπτει το χολιγουντιανό μοτίβο των κεντρικών ηρώων όπως και την κλασική δραματουργία. Μέσα από ακραίες, αλλά όχι χοντροκομμένες, αποδομήσεις της προτείνει πως μέχρι κι ένα τρομπόνι που παίζει μεθυσμένα και φάλτσα σε μια γωνία, κεντρικός χαρακτήρας είναι. Το οποίο δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχαν όλοι οι υπόλοιποι. Και όλοι οι υπόλοιποι θα παρέμεναν μισοί αν δεν κινούταν ξέφρενα στο τέμπο του και την θλιμμένη μελωδία του. Για τον Kusturica όλα είναι ένα σύνολο που αξίζουν εφάμιλλο σεβασμό.
Ο Kusturica αναδεικνύει την κοινότητα. Τη θέση των ανθρώπων μέσα σ’ αυτή. Τοποθετημένοι όλοι σε μια ενιαία χρονική στιγμή και σε ένα ενιαίο χώρο, όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν και ταυτόχρονα τίποτα να μην διαταραχθεί, εκπληρώνεται η κοινή διαδρομή της συλλογικότητας. Στο σινεμά του δεσπόζει ένα τεράστιο καφενείο όπου συρρέουν όλοι ανεξαιρέτως με τις μικρότητες και τις μεγαλοψυχίες τους και παραμένουν όρθιοι ακόμη κι αν γκρεμιστούν όλοι οι τοίχοι του.

On the milky road (2016)

Όπως και σε όλον τον ανατολικά της Δύσης κινηματογράφο, δεν υπάρχουν οι κλασικές συγκρούσεις των χαρακτήρων. Καλός, κακός, σωστός, λάθος, οι απατηλοί δυισμοί δηλαδή και η δραματουργική επίλυσή τους. Όλοι οι χαρακτήρες σαν κοινό σώμα παλεύουν μονάχα για να συνδεθούν και να συνταιριάξουν με μια κοινή κοινωνική ηθική συνθήκη που λειτουργεί έξω από αυτούς: να παραμείνουν όλοι άνθρωποι. Μια ηθική επιταγή μη ρομαντικής ή άλλης θρησκευτικής προέλευσης, αλλά υλιστικής προσέγγισης των κοινωνικών βεβαιοτήτων και αβεβαιοτήτων, αξιών και ιδανικών. Ο κινηματογράφος του έχει βαθιά πολιτισμικά χαρακτηριστικά.
Αυτό το σινεμά καταφέρνει ένα χειροκρότημα μακροπρόθεσμης έντασης, ακριβώς γιατί απορρίπτει εξ’ ορισμού τις αισθητικές οδηγίες για άμεση καλλιτεχνική κατανάλωση. Οι ταινίες του Kusturica αμφισβητούν την αισθητική ομφαλοσκόπηση του πρόσκαιρου context, μετατρέπονται σε «βρώμικα» έπη και τραγωδίες: έτσι παραμένουν βαθιά μέσα στην παγκόσμια κινηματογραφική και καλλιτεχνική κουλτούρα και τη σύγχρονη πρωτοπορία της.

Το Περιβάλλον, η Γη, τα Ζώα
Τα ζώα, τοποθετούνται στο ίδιο οπτικό κάδρο με τους ανθρώπους. Μπαίνουν και βγαίνουν στα σκηνικά, ολοκληρωμένοι υπάρξεις κι αυτά. Βρίσκονται μέσα στην ανθρώπινη πραγματικότητα με το βλέμμα τους στραμμένο στους χαρακτήρες και το κοινό. Μοιράζονται την εκρηκτικότητα των ανθρώπων, παρατηρούν το γκροτέσκο γεγονός, κρίνουν και δεν επικρίνουν ό,τι συμβαίνει μπρος τους, στέκονται σε μια γωνία ή γίνονται οι ρυθμιστές των εκατοντάδων ενδεχόμενων: πετάνε, ερωτεύονται και χορεύουν ή και εκτελούνται από ΝΑΤΟικούς στρατιωτικούς μαζί με ολόκληρο το χωριό. Η δραματουργία που παράγει το ζωικό είδος είναι εφάμιλλο του ανθρώπινου και ο Bresson με τον Μπαλτάσαρ του γνέφει μ’ ένα χαιρετισμό γι’ αυτή την αισθητική και ηθική επιλογή. Κανείς άλλος δεν έχει δώσει τέτοιο κινηματογραφικό βάρος, τέτοιο αφηγηματικό και αναπαραστατικό σεβασμό στα ζώα. Ο Kusturica είναι η αναπαράσταση της φύσης ως ενιαίας ολότητας, όπως ακριβώς είναι, και όπως οφείλουμε να την αντιλαμβανόμαστε.
Ο Kusturica δεν θα ήταν αυτός που ήταν αν οπτικά και αφηγηματικά δεν έδειχνε την βαθύτατη αγάπη για την γη, για το χώμα, τα νερά, το χορτάρι, τα δέντρα. Μια χρωματική παλέτα κυρίαρχη και πολύ συγκεκριμένη, σε όλες τις ταινίες του. Στοιχείο κοινό στους μεσογειακούς, στους σλάβικους και τους λαούς της Ανατολής. Και στον κινηματογράφο τους. Μια οπτική κουλτούρα βασισμένη στη γη που ενοποιεί την ανθρωπότητα στη πιο βασική συνθήκη ύπαρξής της.
Κι όμως: Δεν ρομαντικοποιεί την παράδοση, όσο την ορατοποιεί, μέσα από το σύγχρονο κριτικό βλέμμα του μοντερνισμού: συγκροτεί την ενιαία γραμμή ύπαρξης της ανθρώπινης συνθήκης και την τονίζει δραματουργικά ως μια τωρινή επείγουσα πραγματικότητα. Ο έρωτας των τσιγγάνων στο ποτάμι την ημέρα του Αγίου Γεωργίου (Εντερλέζι) είναι η άνοιξη των ανθρώπων κόντρα στην καταστροφή.

Η Γιουγκοσλαβία, τα Βαλκάνια, οι Λαοί
Για τον Kusturica η Γιουγκοσλαβία δεν διαλύθηκε ποτέ. Όσο κι αν τα αμερικάνικα βλήματα, είτε σε μορφή όπλων είτε σε μορφή blockbuster, προσπάθησαν να μας την παραδώσουν ως μια τελειωμένη υπόθεση. Οι ταινίες του είναι το soundtrack μιας κουλτούρας που βάλλεται για να μην υπάρχει αλλά καταφέρνει να επιπλέει στα ποτάμια και να πετάει στα σύννεφα κόντρα στο φιάσκο του κάθε τζιτζιφιόγκου αναλυτή, ερμηνευτή, κάθε νεκροθάφτη. Ο Kusturica έχει ερωτευτεί όσους έχουν περπατήσει πάνω στα τοπία της Γιουγκοσλαβίας. Τους μόνους που δεν γουστάρει είναι τους ναζί, τους ΝΑΤΟικούς, τους υποκριτές κυανόκρανους, αυτούς που διέλυσαν την χώρα του, δηλαδή τους κατ’ επάγγελμα ρατσιστές.
Ο Kusturica δεν ψάχνει να βρει την ταυτότητα των Βαλκανίων. Γνωρίζει ότι αυτή η ταυτότητα υπάρχει και την ίδια στιγμή δεν υπάρχει ως τέτοια, είναι υπαρκτή σε ζωντανή εξέλιξη. Έκανε ταινίες στα Βαλκάνια, για τα Βαλκάνια, με τα Βαλκάνια: τα συμπεριφέρεται σαν τον σύγχρονο ομφαλό του κόσμου. Και στην Αμερική όταν γύρισε μια ταινία, πάλι Βαλκάνια εισήγαγε. Η τέχνη του λοιπόν, δεν είναι φτηνή, ούτε εξαγορασμένη. Το σινεμά του μοιάζει να έχει κατασκευαστεί συλλογικά: η κάθε ταινία αυτόνομα είναι μέρος μιας φιλμικής παράδοσης, οικουμενικής και βαλκανικής ταυτόχρονα. Το σινεμά του επιβεβαιώνει αυτή την δυνατότητα σύμπλευσης. Κάτι που κατάφερε και ο Αγγελόπουλος.
Ο «βαλκανισμός», θα μπορούσε να είναι μια ιδιαίτερη εξωτική εξιδανίκευση κάποιων Βαλκανίων που δεν υπάρχουν -αλλά θα θέλαμε να υπάρχουν- για ικανοποίηση τουριστικών ή άλλων λόγων. Ο εξωτισμός, γενικά, ως αντίληψη παραμορφωτική θέτει υπό υποτίμηση τον εικονιζόμενο για να τον αδυνατίσει και να τον μετατρέψει σε έρμαιο των εκμεταλλευτών του. Στον Kusturica κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, για πολλούς λόγους που ήδη αναφέραμε, με βασικό και κυρίαρχο την σχέση του με το περιβάλλον και το σύνολο της ενεργούσας ζωής που το μετατρέπει σε τέτοιο. Ας μην μπερδεύουμε το μαγικό με το εξωτικό. Το μαγικό του Kusturica είναι αφηγηματικό εργαλείο που θέτει υπό αμφισβήτηση το κυρίαρχο πολιτισμικό βλέμμα πάνω σε κοινότητες και λαούς. Μετατρέπει αυτούς, σε τελική ανάλυση, σε επικριτές του κυρίαρχου πολιτισμού, μέσω της μαγικής ικανότητας, αφού δεν τους έχουν επιτρέψει κάτι άλλο, να γίνονται ρυθμιστές της ζωής τους, ίσως και της δικής μας. Όποιος εφευρίσκει λοιπόν εξωτισμό στις ταινίες του, ας δούμε αν θα του άρεσε να πέσει με μια σαμπρέλα σε ένα χωριό του Δούναβη μαζί με τσιγγάνους ενώ καραδοκούν οι φασίστες και οι εθνικιστές, και τότε ας ξαναβάλει σε συζήτηση την πρότασή του.
Ο Kusturica, λοιπόν, είναι ο πλέον αντιρατσιστής σκηνοθέτης. Μέσω όχι μιας εσκεμμένης συμπερίληψης αλλά μέσω της οπτικής συνέπειας στον ανθρωπιστικό του στόχο, άγνωστες, και «αδιάφορες» αφηγηματικά για τους προνομιούχους θεατές της δυτικής Ευρώπης, κοινότητες, έθνη και λαοί που ήταν ιστορικά και κινηματογραφικά στο κοινωνικό και ιστορικό περιθώριο, παραμένουν στο προσκήνιο.
Έτσι λοιπόν ερωτευτήκαμε με την ίδια συνέπεια και βαθύτητα μια νεαρή κοπέλα, ένα γέρο με γυάλινο μάτι, μια γριά τσιγγάνα, έναν φτωχό απατεωνίσκο, έναν μουσουλμάνο. Οι παππούδες, οι γιαγιάδες, τα δέντρα και οι χήνες δεν το βάζουν κάτω, ανήκουν στην πατρική τους γη και έτσι δημιουργούν την αδιάλυτη σχέση τους ως ενιαίο σώμα σε κατατρεγμό και ωστόσο με ηθική ανωτερότητα που κατασκευάζει έναν τόπο ανυπότακτο, μια κουλτούρα ανυπότακτη. Κι αυτή αποτελεί τη κοινή συνισταμένη με την οποία δεχόμαστε και αποδεχόμαστε τους πάντες και τα πάντα ως αδέλφια μας.

******
Το σινεμά του Kusturica τίθεται στην υπηρεσία μιας ηθικής ιδέας: της παναθρώπινης ανάγκης για ζωή. Με αυτή του την «εμμονή», φτάνει το κινηματογραφικό μέσο σε πικ δραστηριότητας και ενεργητικότητας σαν καράβι μεθυσμένο που και οι ναύτες και οι ξέμπαρκοι τραγουδούν αγκαλιασμένοι ασυστόλως ανάμεσα σε ρεσάλτα και ανταρσίες. Κι αυτό το πρόταγμα, γιατί πρόταγμα είναι, το διαλαλεί και το προσπαθεί μέχρι τέλους. Πολιτική πράξη, αξεπέραστη.

Σημειώσεις
* Το παρόν κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στη συλλογική έκδοση της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) σε συνεργασία με το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου ΕΜΙΡ ΚΟΥΣΤΟΥΡΙΤΣΑ (2023).

------------------------------------

Ο Χρήστος Σκυλλάκος είναι κριτικός και θεωρητικός κινηματογράφου, φωτογράφος, εικαστικός, επιμελητής εκδόσεων και εισηγητής σεμιναρίων θεωρίας & ιστορίας κινηματογράφου. Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) και μέλος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) και του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας (ΕΕΤΕ). Γεννημένος το 1984 σπούδασε Νομική

www.toperiodiko.gr

Το εγκληματικό «δικαίωμα αυτοάμυνας» του Ισραήλ.

– Τοκ-τοκ!
– Ποιος είναι;
– Είμαι η δυτική σιωπή που διεκδικεί τα θύματά της.

Δεν θέλω να είμαι δυτική σιωπή.

Έτσι κλείνει μια ανταπόκρισή της από τη Βηρυτό η Ιταλίδα ακτιβίστρια Τέα Βαλεντίνα Γκαρντελίν, αφού περιγράψει παραστατικά τα κύματα των Λιβανέζων που συρρέουν στην πρωτεύουσα του Λιβάνου εξαιτίας των ισραηλινών βομβαρδισμών: «Το ξενοδοχείο είναι γεμάτο εκτοπισμένους, ακόμη και στους καναπέδες στο λόμπι. Εδώ και αλλού στην πόλη, ακόμα και στα σχολεία… Και τι κάνει ο πιο ηθικός στρατός στον κόσμο; Βομβαρδίζει και τους δρόμους που οδηγούν στη Βηρυτό, γεμάτους από σειρές αυτοκινήτων με γυναίκες, άνδρες και παιδιά, κατοικίδια, στρώματα, σεντόνια, μαγειρικά σκεύη, ίσως και μερικές φωτογραφίες από το παρελθόν».
Ο πόλεμος κλιμακώνεται στον Λίβανο. Ήδη υπάρχουν πάνω από 700 νεκροί και οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται, ενώ ταξιαρχίες του ισραηλινού στρατού συγκεντρώνονται και απειλούν με εισβολή. Το Ισραήλ, αλαζονικό αλλά με τις πλάτες των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ε.Ε., απορρίπτει την πρόταση για προσωρινή κατάπαυση του πυρός. Ολόκληρη η Διεθνής του Πολέμου, ολόκληρη η Δύση δεν κουνά το δακτυλάκι της για να σταματήσει το μακελειό. Αντίθετα, οι ΗΠΑ έδωσαν προχθές νέα στρατιωτική βοήθεια αξίας 8,7 δισεκατομμυρίων δολαρίων στο Ισραήλ, κι όλοι μαζί εν χορώ τραγουδούν το «είναι ιερό το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα». Το απήγγειλε και ο κ. Μητσοτάκης σε συνάντηση που είχε με εκπροσώπους του Ισραήλ στα πλαίσια της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ…
40.000 Αμερικανοί στρατιώτες είναι συγκεντρωμένοι σε βάσεις στη Μέση Ανατολή, και καταπλέουν 2-3 αεροπλανοφόρα. Ο ανεφοδιασμός του Ισραήλ γίνεται από όλη την υποδομή του ΝΑΤΟ, δηλαδή και από Ελλάδα, και από τις αγγλικές βάσεις στην Κύπρο. Αν ήθελαν να σταματήσουν το Ισραήλ, θα ήταν εξαιρετικά εύκολο. Αλλά δεν το κάνουν. Ψηφίζουν κυρώσεις ενάντια σε Ρωσία, Κίνα, Ιράν… Όμως για το Ισραήλ (ή την Τουρκία που έχει καταλάβει τη μισή Κύπρο) δεν κάνουν τίποτα. Μόνο εκκλήσεις για «αυτοσυγκράτηση». Σωστά τονίζει η Ιταλίδα ακτιβίστρια: «Οι εγκληματίες πολέμου παραμένουν εγκληματίες πολέμου, ακόμα και όταν προσποιούνται ότι θέλουν ειρήνη». Έτσι ακριβώς: προσποίηση ειρήνης, και στην ουσία κλιμάκωση του πολέμου.
Στη χώρα μας έχουμε μια κυβέρνηση που επιδεικνύει μια εθνικά επικίνδυνη ΝΑΤΟφροσύνη. Εμπλέκει την Ελλάδα σε δύο πολέμους (Ουκρανία και Μέση Ανατολή) και τη μετατρέπει σε ορμητήριο. Έχουμε και μια υποτιθέμενη αντιπολίτευση που δεν κάνει τίποτα για το ζήτημα του πολέμου (αφού συμφωνεί στο γενικό πλαίσιο). Διαγκωνίζονται όμως τα διάφορα τμήματα-θραύσματα δύο πολιτικών φορέων για το ποιος μπορεί «να νικήσει τον Μητσοτάκη». Το μυαλό τους είναι στην «κυβέρνηση» και τη διαχείριση-διαιώνιση αυτού που υπάρχει. Ακούσατε καμιά ερώτηση για τον πόλεμο στο ντιμπέιτ των 6 υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ; Ακούσατε λέξη γι’ αυτό από όσους ομνύουν στις… αξίες της αριστεράς στα πλαίσια του διαλυόμενου ΣΥΡΙΖΑ, ενώ επιδίδονται σε μια ανελέητη διαμάχη μηχανισμών, φραξιών και ατομικών φιλοδοξιών σε κλίμα σαπίλας;
Στην πρόσφατη Μπιενάλε της Βενετίας, ενώ παρελάμβανε το βραβείο της, η εβραία σκηνοθέτιδα Σάρα Φρίντλαντ δήλωνε: «Δέχομαι αυτό το βραβείο την 336η ημέρα της γενοκτονίας που διαπράττει το Ισραήλ στη Γάζα και το 76ο έτος κατοχής. Είναι ευθύνη μας, ως κινηματογραφιστές, να χρησιμοποιήσουμε τις θεσμικές πλατφόρμες στις οποίες εργαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε την ατιμωρησία του Ισραήλ στην παγκόσμια σκηνή. Στέκομαι αλλα Youtub: «Jewish film director Sarah Friedland dedicates Venice Film Festival win to Gazans»).

42.252 οι καταγεγραμμένοι νεκροί Παλαιστίνιοι, συν 101.792 τραυματίες (στοιχεία 25/9). Τώρα προστίθενται 700 νεκροί Λιβανέζοι και χιλιάδες τραυματίες. Και θα έχουμε συνέχεια. 76 χρόνια παράνομης στρατιωτικής κατοχής + 350 ημέρες γενοκτονίας (αδιάκριτη δολοφονία μελών μιας εθνικής ομάδας με στόχο την εξάλειψή της από μια περιοχή) + ατιμωρησία στην παγκόσμια σκηνή…
Και ο πρωθυπουργός μας βραβεύεται από Μπουρλά και Σβαμπ ως επιφανής Global Citizen («παγκόσμιος πολίτης») και ψελλίζει πως «υπάρχει το παγκόσμιο συμφέρον που διαπερνά το μεμονωμένο συμφέρον των κρατών». Φράση κλειδί: ποιανού «παγκόσμιο συμφέρον» είναι υπέρτερο των μεμονωμένων κρατών; Είμαστε επαρχία μιας αυτοκρατορίας και δεν το ξέρουμε; Μας το λένε ωμά και κυνικά: «ΝΑΤΟϊκά εδάφη, θάλασσες, νησιά». Και ένα μεγάλο νησί, η Κύπρος, αναφέρεται όχι με το όνομά της αλλά με γεωγραφικές συντεταγμένες!
Η υπεράσπιση της ειρήνης σήμερα περνά μέσα από την καταδίκη των εμπρηστών του πολέμου και των εγκλημάτων τους. Και προπάντων μέσα από ενεργοποίηση σε ένα μεγάλο κίνημα ειρήνης ενάντια στον πόλεμο.

Πηγή: edromos.gr

Ύβρις στην ιστορική μνήμη ο αποκλεισμός της Ρωσίας από τις εκδηλώσεις για την απελευθέρωση του Άουσβιτς

Η δύση και η Ευρώπη χρωστάει στους προγόνους των Ρώσων πολλές ζωές που σώθηκαν κι αυτό δεν αλλάζει με όσους αποκλεισμούς κι αν κάνουν

της Μαρίας Δεναξά

Προκλητικά ανιστόρητοι, διαστροφικά αγνώμονες και κατάπτυστα ασεβείς αποδεικνύονται οι Ευρωπαίοι, που με τις πιέσεις τους στη διοίκηση του μουσείου του Αουσβιτς-Μπίρκεναου, απέκλεισαν τη Ρωσία από τον εορτασμό της 80ης επετείου από την απελευθέρωση του ναζιστικού στρατοπέδου.
Σύμφωνα με την κρίση των υπευθύνων του μουσείου, η παρουσία Ρώσων αντιπροσώπων στην εκδήλωση θα ήταν «κυνική» δεδομένης της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Αυτή είναι η τρίτη φορά από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, που οι υπεύθυνοι του μουσείου αποκλείουν από τους εορτασμούς τη Ρωσία, που πλέον έχει γίνει «persona non grata» απ’ όλες τις ιστορικές εκδηλώσεις μνήμης μεγάλων γεγονότων που αφορούν τον B’Παγκόσμιο πόλεμο, παρά το γεγονός ότι η πρώην Σοβιετική Ένωση, με την καθοριστική συμβολή της, άλλαξε τη ροή της ιστορίας.
Πρόκειται για μια ασύλληπτη ιστορική ύβρη στη συλλογική μνήμη, αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από βδελυρούς ηγέτες όπως είναι η Ούρσουλα φον ντερ Λαιεν, που σε μια προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας, είχε δηλώσει πως το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς, είχε απελευθερωθεί από τις συμμαχικές δυνάμεις κι όχι από τον Κόκκινο Στρατό.
Eίναι βλέπετε απαγορευτικό στις μέρες μας για τους Ευρωπαίους, να θυμούνται ή να μαθαίνουν πως εκατοντάδες στρατιώτες της πρώην σοβιετικής ένωσης, σκοτώθηκαν για να σωθούν από τους αιμοδιψίες ναζί 7.000 κρατούμενοι στο Αουσβιτς-Μπίρκεναου και στη συνέχεια οι σοβιετικές δυνάμεις τους παρείχαν φαγητό και ιατρική περίθαλψη.
Στον τραγικό κυνισμό των παραχαρακτών της ιστορίας, συμπεριλαμβάνεται και το γεγονός πως οι φρουροί και οι φύλακες του στρατοπέδου του Αουσβιτς, ήταν Γερμανοί, Πολωνοί, Ουκρανοί και συνεργάτες τους, οι οποίοι επιδίδονταν επίσης σε βασανιστήρια των κρατουμένων στις «μονάδες τιμωρίας».
Εκπρόσωποι αυτών των χωρών θα προσκληθούν φυσικά με την ιδιότητα των «ειρηνοποιών» στις τελετές, που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στις 27 Ιανουαρίου, την ίδια ημέρα που το 1945 οι σοβιετικοί έφτασαν στις πύλες του ναζιστικού στρατοπέδου.
Χτισμένο στην κατεχόμενη Πολωνία, το Αουσβιτς-Μπίρκεναου είναι το σύμβολο της γενοκτονίας που διέπραξε η ναζιστική Γερμανία εναντίον έξι εκατομμυρίων Ευρωπαίων Εβραίων. Ενα εκατομμύριο Εβραίοι πέθαναν στο στρατόπεδο μεταξύ 1940 και 1945, μαζί με περισσότερους από 100.000 μη Εβραίους. Περίπου 80.000 μη Εβραίοι Πολωνοί, 25.000 Ρομά και 20.000 Σοβιετικοί στρατιώτες βασανίστηκαν και πέθαναν επίσης εκεί από τους Γερμανούς Ναζί.
Μπροστά στην δοξασία της ναζιστικής φρίκης στις μέρες μας από την Ουκρανία, ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο σοβιετικός στρατός, απελευθέρωσε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Μάιντανεκ, του Μπέλζεκ, του Σόμπιμπορ, της Τρεμπλίνκα και του Άουσβιτς, καθώς και του Στούτχοφ, του Σαξενχάουζεν και του Ράβενσμπρουκ.
Η δύση και η Ευρώπη χρωστάει στους προγόνους των Ρώσων πολλές ζωές που σώθηκαν κι αυτό δεν αλλάζει με όσους αποκλεισμούς κι αν κάνουν.

Πηγή: newsbreak.gr

ΕΛΣΤΑΤ!!!! 1.685 ΕΥΡΩ χρειάζονται κάθε μήνα τα νοικοκυριά για αγορές...

Στα 20.223,36 ευρώ (1.685,28 το μήνα) ανήλθε η μέση ετήσια δαπάνη των νοικοκυριών για αγορές το 2023, καταγράφοντας αύξηση, σε τρέχουσες τιμές 5,3%, σε σχέση με το 2022, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ.

• Το 50% των νοικοκυριών δαπανούν περισσότερα από 1.315 ευρώ το μήνα.
• Τα νοικοκυριά που διαμένουν σε ενοικιασμένη κατοικία δαπανούν το 16,8% του προϋπολογισμού τους, κατά μέσο όρο, για ενοίκιο.
• Το μερίδιο της μέσης δαπάνης για είδη διατροφής και μη οινοπνευματώδη ποτά και στέγαση των νοικοκυριών του φτωχότερου 20% πληθυσμού ανέρχεται στο 55,8% των δαπανών των νοικοκυριών, ενώ το αντίστοιχο μερίδιο του πλουσιότερου 20% πληθυσμού ανέρχεται στο 24,8%.
• Η μέση ετήσια δαπάνη των νοικοκυριών το 2023 εμφανίζεται μειωμένη κατά 20,5% σε σύγκριση με το 2008.

Αναλυτικότερα:
Η μέση ετήσια δαπάνη των νοικοκυριών για αγορές το έτος 2023, ήταν 20.223,36 ευρώ καταγράφοντας ετήσια αύξηση 5,3% σε σχέση με το 2022. Σε σταθερές τιμές, η μέση ετήσια δαπάνη των νοικοκυριών αυξήθηκε μόλις 1,7% ή 347,16 ευρώ, λόγω της επίδρασης του πληθωρισμού, σύμφωνα με τον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή έτους 2023 που ήταν 3,5%.
Tο μεγαλύτερο μερίδιο των δαπανών του μέσου προϋπολογισμού των νοικοκυριών, σε τρέχουσες τιμές, αφορά:
• στα είδη διατροφής και μη οινοπνευματώδη ποτά (20,7%),
• στη στέγαση (14,1%) και
• στις μεταφορές (13,1%),
ενώ το μικρότερο μερίδιο των δαπανών (3,4%) αντιστοιχεί στην εκπαίδευση και τα οινοπνευματώδη ποτά και καπνό

Από την έρευνα προκύπτει ότι λόγω προφανώς των ανατιμήσεων, μεταξύ 2022 και 2023 υπήρξε μείωση της κατανάλωσης (σε ποσότητες) σε όλα τα είδη διατροφής: ελαιόλαδο, -13,6%, οινοπνευματώδη ποτά -12,7%, Ψάρια, -11,8%, ρύζι, -10,7%, τυρί, -6,1%, κρέας -6,1%, αυγά κ.τλ.
Από την άλλη πλευρά, η μέση μηνιαία ποσότητα ενέργειας που καταναλώνεται στην κύρια κατοικία παρουσίασε αύξηση σε: υγραέριο, 11,7%, φυσικό αέριο 7,2% και μείωση σε: ηλεκτρική ενέργεια -9,2%, υγρά καύσιμα -4,2%, στερεά καύσιμα (καυσόξυλα, πελλετ, πυρήνας κ.λπ.), -3,8%.

www.press-gr.com

ΣΥΡΙΖΑ … με τη διάλυση! Δεν χρειάζεται εκλογές αλλά “επιτροπή σωτηρίας” με αυτά τα ποσοστά! Ο Φωκάς η Αστέρω και η κρίση στην Κουμουνδούρου …

Τιμημένοι μου αναγνώστες, πολλοί από εσάς , μου γράψατε στα μηνύματα, ότι και να σταματήσω να γράφω δεν θα πάθετε και τίποτα, που θα χάσετε τα πονήματά μου τα δημοσιογραφικά. Εδώ που τα λέμε δεν έχετε και άδικο. Σιγά μην χάσει η Βενετιά βελόνι, αν την κάνει από το διαδίκτυο η Στήλη Άλατος. Γνωρίζω την ασημαντότητά μου, γνωρίζω τον χώρο που πιάνω στον ιστό του διαδικτύου, στην πιάτσα την δημοσιογραφική και στην ζωή. Γνωρίζω και δρω αναλόγως. άλλοι βλέπουν μεγάλη την σκιά τους και την νομίζουν μπόι, άλλοι κοιτάζουν στον καθρέφτη και νομίζουν ότι αντικρίζουν, κάποιον θεόσταλτο
Τέλος πάντων μεγάλος ξανά ο πρόλογος, αλλά καλά μου παιδιά, θα πρέπει κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ, να ρίξουν λίγο τους τόνους, γιατί θα διώξουν τους πάντες. Ποιός καρδούλες μου εκεί στην Κουμουνδούρου, θα θελήσει να σας σταυρώσει την ώρα, που όλων των βαθμίδων τα στελέχη και τα μέλη ξεκατινιάζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ στου φου μπου τα σκαλοπάτια και ματώνουν στις επάλξεις του τουίτερ, που μου έγινε και Χ …

Εκλογές το καλοκαίρι, καταστατικό συνέδριο, νέα όργανα και “επιτροπή σωτηρίας” … τώρα!
Γιατί σώνει και καλά πρέπει να πάνε σε εκλογές τώρα και όχι το καλοκαίρι, να έχουν προλάβει να δουν με την ησυχία τους πως διαμορφώνεται το πολιτικό σκηνικό μετά τις εκλογές στο ΠΑΣΟΚ, ή τις κινήσεις δεξιά και κεντροδεξιά … της ΝΔ (αυτό κυρίως για την πλευρά Κασσελάκη ; Η ΚΟ λειτουργεί μια χαρά με τον Παππά, να στρωθούν να κάνουν αντιπολίτευση, να συμμαζέψουντο κόμμα, να φέρουν σε ένα λογαριασμό τα οικονομικά του, να στήσουν στα πόδια τους τα μήντια (ΑΥΓΗ – ΚΟΚΚΙΝΟ), να κάνουν το καταστατικο Συνεδριο με εφόδιο τη νέα πραγματικότητα αλλά και τις τραυματικές εμπειρίες από τις καταστροφικές επιλογές των τελευταίων ετών και μετά να εκλέξουν και πρόεδρο με ηρεμία. Όργανα υπάρχουν , η δουλειά γίνεται ,ας κάνουν και λίγο αντιπολίτευση στον Μητσοτάκη.
Σε συνέχεια του προηγούμενου ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ έχει μόνο μια διέξοδο για να πετύχει να μην διαλυθεί και αυτή δεν είναι η εσωτερική αναμέτρηση που την οδηγεί στη διάλυση . Χρειάζεται χρόνο, πολιτική συζήτηση , σχέδιο και οικοδόμηση σχέσεων συνοχής που χάθηκαν με την αποχώρηση του Αλεξη Τσίπρα και διαλύθηκαν με την προεδρία Κασελακη. Χρειάζεται αντί για ψηφοφορίες καταστατικό και πολιτικό συνέδριο επανίδρυσης και στρατηγικής. Χρειάζεται ηγετική πολιτική ομαδα που να περιλαμβάνει όλες τις πλευρές και όλες τις απόψεις . Αν συνεχίσουν να κινούνται στη λογική αν θα εκλεγεί ο Κασσελακης ή ο Πολακης ή ο Φάμελλος ή ποιος θα δει το όνομα του σε στήλες ως υποψήφιος για να δείξει ότι υπάρχει, τότε είναι αξιοπρεπέστερο να συμφωνήσουν για τη διάλυση του κόμματος

Ο Φωκάς η Αστέρω και η κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ
Τιμημένοι μου αναγνώστες, όλα για τον Συριζα σήμερα, με τον Κυριάκο δεν ασχολούμαι, γιατί κάνει διακοπές στην Νέα Υόρκη με την οικογένεια, δεν θέλω να τον ενοχλήσω τον άνθρωπο, έχει κι αυτός δικαίωμα στην ξεκούραση, τι να του πω , αφού κι εγώ η έρμη η Στήλη Άλατος, πήγα για ξεκούραση στα Παλούκια.
Τέλος πάντων αφήνω τον ταξιδιώτη των 5 ηπείρων και ξαναγυρίζω στον ασθενή των πολλών προέδρων. Τι ήταν αυτό που ανέβασε στα φου μπου , ο Ανδρέας ο Νεφελούδης, τιμημένοι μου αναγνώστες; Μα μην ανησυχείτε και θα το γράψω όπως το έγραψε αυτός και θα το βάλω σε εισαγωγικά, να μην χαθούμε στις γραμμές :
“Για να συνεχίσω τις σκέψεις του Θανάση Καρτερού, σας παρουσιάζω το παρακάτω κουίζ με τις ακόλουθες τρεις ερωτήσεις:

1. Ποια σχέση έχει ο ΦΩΚΑΣ (το κτίριο εννοώ) με την επταόροφη Αστέρω;
2. Τι σχέση έχει εταιρεία ακινήτων της αλλοδαπής με ένα μέρος της κρίσης στον ΣΥΡΙΖΑ;
3. Τι σχέση έχουν τα “μουδιασμένα” σχόλια του μέχρι πρότινος προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για τα εγκλήματα στην ΓΑΖΑ με την καλή μας ΑΣΤΕΡΩ;

ΥΓ: Καλά ο Κασσελάκης αποτελεί τον πρύτανη της γκάφας, πήγε στην Άρτα για να την σπάσει στην Όλγα Γεροβασίλη και φωτογραφήθηκε ο αθεόφοβος με την υποψήφια της δεξιάς….άντε μπρε από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια…..”
Τιμημένοι μου αναγνώστες, θα δούμε πολλά επεισόδια ακόμη στο σήριαλ, εκλογές προέδρου στον Συριζα…
Νεφελουδης

Πηγή: thefaq.gr

Η κινητήριος δύναμη, το καύσιμό μας, υπάρχει μόνο μέσα μας...

Μαρία Δεδούση

Ας φανταστούμε για λίγο τη σκηνή, που δεν είναι διόλου απίθανο να γίνει πραγματικότητα:
Ο Κλιντ Ιστγουντ, στα 94 του χρόνια, καθώς δίνει οδηγίες στον οπερατέρ του για τη νέα ταινία που σκηνοθετεί και στην οποία επίσης πρωταγωνιστεί, καταρρέει και πέφτει στο έδαφος. Ίσως σηκωθεί ξανά, ίσως και όχι· σε αυτές τις ηλικίες τίποτε δεν είναι βέβαιο και δεν έχει και τεράστια σημασία.
Ερχεται κάποτε κι εκείνη η παράσταση στης οποίας το φινάλε οι νεκροί δεν σηκώνονται και δεν υποκλίνονται για το χειροκρότημα. Φυγείν αδύνατον.
Ποιος, αναρωτιέμαι, θα πει για τον Ιστγουντ «μα, κι αυτός, δεν καθόταν σπίτι του, τι ήθελε κι έκανε ταινίες στα 94;»
Νομίζω κανείς. Αρχικά, γιατί να κάτσεις σπίτι σου στα 94; Μην και πάθεις κάτι; Μην και πεθάνεις, ας πούμε; Ενώ στο σπίτι σου δεν θα πεθάνεις ποτέ; Ή θα ζήσεις 2-3 χρόνια παραπάνω;
Ο Τζον Κόρνγουελ (τον ξέρετε ως Τζον Λε Καρέ) έγραφε το τελευταίο του βιβλίο όταν πέθανε, σε ηλικία 89 ετών, το 2020. ΠΙθανώς πέθανε πάνω στις σελίδες. Το βρήκε ο γιος του ατελές, το ολοκλήρωσε και δημοσιεύθηκε μετά το θάνατό του, το 2021.
Ο Γκέρχαρντ Ρίχτερ έκανε ατομική έκθεση στη Νέα Υόρκη πέρυσι με έργα που ζωγράφισε πρόσφατα. Είναι 92 ετών και συνεχίζει να ζωγραφίζει.
Είναι πάμπολλα τα παραδείγματα. Στην πραγματικότητα νομίζω ότι είναι ο κανόνας: Εξαιρέσεις είναι οι καλλιτέχνες κάθε είδους που σταμάτησαν να δουλεύουν στην Τέχνη τους πριν τους σταματήσει ο θάνατος.
Ας αφήσουμε στην άκρη τα ταξικά (και κυρίως τα τοξικά) κι ας κάνουμε μια παραδοχή: Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι προικισμένοι. Ταλαντούχοι, όπως θέλετε πείτε το.
Αυτοί οι -πολύ τυχεροί- άνθρωποι, δεν αντιμετωπίζουν αυτό που κάνουν ως «επάγγελμα», ή ως «δουλειά». Είναι η φύση τους. Δεν είναι αυτό που «κάνουν», αλλά αυτό που «είναι».
Κι αυτό που είσαι, δεν τελειώνει ποτέ, παρά μόνο όταν παύεις να υπάρχεις. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, συνεχίζει να υφίσταται και μετά, ίσως και στους αιώνες των αιώνων.
Δεν τελειώνει ποτέ η επιθυμία και η παρόρμηση να ζωγραφίσεις, να τραγουδήσεις, να παίξεις, να γράψεις. Ούτε η ικανότητα. Μπορεί να μειώνεται η δύναμη, να ατονούν τα «εργαλεία», αλλά το ταλέντο παραμένει ολοζώντανο.
Συνεχίζει να σε «πυροβολεί από μέσα», έτσι το αισθάνομαι εγώ, δεν του γλιτώνεις. Δεν σταματούν ποτέ οι ιδέες, η έμπνευση, δεν παύεις ποτέ να πετάγεσαι στον ύπνο σου και να σκαλίζεις νότες, ή λέξεις, ή σκίτσα, ή να οραματίζεσαι νέους τρόπους ερμηνείας.
Και δεν ισχύει μόνο για τους καλλιτέχνες.
Διάβαζα τις προάλλες μια συνέντευξη του Μαγκντί Γιακούμπ, ο οποίος στα 88 του εχει πάψει να χειρουργεί, αλλά είναι ενεργότατος στην έρευνα, ενώ ασχολείται και με ένα ίδρυμα που έχει φτιάξει για την περίθαλψη στην Αφρική. Δεν θα μπορούσε ο Γιακούμπ να βγει «στη σύνταξη»;
Δεν ξέρω αν είναι «καταραμένοι» αυτοί οι άνθρωποι, ή ευλογημένοι.
Είναι αυτό που είναι.
Κάποτε θα το αντιμετώπιζα πολύ πιο «ηρωικά» το θέμα, θα έγραφα (νομίζω ότι το έχω γράψει κιόλας) ότι είναι θέμα απόφασης να μην γίνεις απόμαχος. Τώρα τους καταλαβαίνω τους ανθρώπους που δεν βρίσκουν κανένα ενδιαφέρον στο να συνεχίσουν να είναι «ενεργοί» στη ζωή, κουρασμένοι από χρόνια επανάληψης σε πράγματα που ίσως δεν αισθάνθηκαν ποτέ ότι τους παρείχαν κάποια ουσία.
Σε κατατρώει αυτό.
Από την άλλη, όλα αυτά αποτελούν και μια απόδειξη ότι η κινητήριος δύναμη, το καύσιμό μας, υπάρχει μόνο μέσα μας. Αλλοι το βρίσκουν, άλλοι όχι.
Σεβαστά αμφότερα. 

Πηγή: Facebook

μέσω sioualtec.blogspot.com

Charles Bukowski: Ασφαλείς

Το διπλανό σπίτι με

θλίβει.

άντρας και γυναίκα σηκώνονται κι οι δυο νωρίς και

πάνε στη δουλειά.

φτάνουν σπίτι νωρίς το σούρουπο.

έχουν ένα μικρό αγόρι κι ένα κορίτσι.

στις 9 μ.μ. όλα τα φώτα στο σπίτι

έχουν σβήσει.

το επόμενο πρωί άντρας και γυναίκα σηκώνονται

κι οι δύο πάλι νωρίς και πάνε στη

δουλειά.

επιστρέφουν νωρίς το σούρουπο.

στις 9 μ.μ. όλα τα φώτα έχουν

σβήσει.

το διπλανό σπίτι με

θλίβει.

οι άνθρωποι είναι καλοί άνθρωποι, τους

συμπαθώ.

μα νιώθω πως πνίγονται.

και δεν μπορώ να τους σώσω.

επιβιώνουν.

δεν είναι

άστεγοι.

μα το τίμημα είναι

τρομερό.

κάποιες φορές μέσα στη μέρα

θα κοιτάξω το σπίτι

και το σπίτι θα με

κοιτάξει

και το σπίτι θα

δακρύσει, ναι, δακρύζει, το

νιώθω. 

Πηγή: www.o-klooun.com

Βάσανα και νταλκάδες σε όλα τα κόμματα. Τι γίνεται;

Γιατί επικρατεί απρόσμενη αντάρα και παράλογη περιδίνηση, γιατί διαγράφονται βουλευτές, γιατί διαρρηγνύεται ο κομματικός ιστός, γιατί φουντώνουν οι αμφισβητήσεις και οι γκρίνιες;

Χρήστος Ξανθάκης

Νταξ, παραπλανητικός είναι ο τίτλος, στο ΚΚΕ, ας πούμε δεν κουνιέται φύλλο (και αν κουνιόταν δεν θα το μαθαίναμε!), στην Φωνή της Λογικής άκρα του τάφου σιωπή (και να φώναζε κανένας, όλη στη Λατινοπούλου θα είχαν στραμμένη την προσοχή τους) και στη Νέα Αριστερά ακόμη αναρωτιούνται αν θα πρέπει να κάνουν πρώτα απολογισμό ευρωεκλογών και ύστερα συνέδριο ή το αντίστροφο. Άσε που στις δημοσκοπήσεις τους ρίχνει στ’ αυτιά ο Βαρουφάκης (no problem there), ένας αυτός απέναντι σε τόσες μορφές της αριστερής ιντελιγκέντσιας. Επίσης στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι κουλ, για να μην είμαι άδικος, αλλά παραμένουν εκτός κοινοβουλίου οπότε δεν μετράνε και τόσο πολύ στο πολιτικό παίγνιο.
Οι υπόλοιποι, όμως;
Τα υπόλοιπα κόμματα, που αποτελούν πάνω κάτω το εβδομήντα τοις εκατό της πρόθεσης ψήφου; Τώρα δηλαδή, γιατί στις εκλογές που θα γίνουν σε ένα, δύο τρία χρόνια, μπορεί να φτάσουν και το ογδόντα, ίσως και παραπάνω. Εκεί, γιατί επικρατεί απρόσμενη αντάρα και παράλογη περιδίνηση, γιατί διαγράφονται βουλευτές, γιατί διαρρηγνύεται ο κομματικός ιστός, γιατί φουντώνουν οι αμφισβητήσεις και οι γκρίνιες;
Η απάντηση είναι μία και μοναδική και δεν έχει αλλάξει από τότε που οι Αθηναίοι ανακάλυψαν αυτό το ωραίο πράγμα που το λένε δημοκρατία:
Εξουσία τη λένε κι όλα τα παιδάκια κλαίνε!
Και πάμε να το δούμε περιπτωσιολογικά, να το χαρτογραφήσουμε. Η αρχή έγινε τον περασμένο Ιούνιο στην Ελληνική Λύση, φρέσκος ήταν ο Βελόπουλος από τις δάφνες των Ευρωεκλογών. Του είχε κουνηθεί προεκλογικά ο βουλευτής Επικρατείας Παύλος Σαράκης, δεν το είχε ξεχάσει ο Κυριάκος ο κηραλοιφεύς, με το που κόντεψε να πιάσει δέκα τοις εκατό και αισθάνθηκε πανίσχυρος, αμόλησε τη μπαλωθιά:
“Έπειτα από ομόφωνη (πλην του κ. Σαράκη) απόφαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ελληνικής Λύσης, ο βουλευτής Επικρατείας κ. Παύλος Σαράκης τίθεται εκτός της ΚΟ του κόμματος.
Στην Ελληνική Λύση δεν συγχωρούνται η αλαζονεία, η αχαριστία, η αμετροέπεια, και η υποτιμητική συμπεριφορά έναντι συναδέλφων”.
Όλως περιέργως, για να μείνουμε στον ίδιο πάνω κάτω χώρο, φαινόμενα “εσωστρέφειας” έκαναν προσφάτως την εμφάνισή τους και στη ΝΙΚΗ, παρότι η πορεία της είναι κάτι παραπάνω από σταθερή και διόλου καθοδική:
Έσκασαν μύτη στο φέηζμπο ο υποψήφιος ευρωβουλευτής Δημήτρης Χιωτακάκος και ο βουλευτής της Β3 Αθηνών Νικόλαος Βρεττός για να δηλώσουν ότι είναι έτοιμοι να διεκδικήσουν την προεδρία του κινήματος. Πήγε να γίνει χαμός, πήγε να ξεκινήσει χαλασμός, επενέβη ο πρόεδρος Νατσιός για να δηλώσει ότι “εμείς δεν διαγράφουμε και η βάση του κόμματος παραμένει συμπαγείς και ισχυρή”, κάπως κουκουλώθηκε η φασούλα. Αλλά ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει…
Στα δικά μας της κεντροαριστεράς, αυτό που γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πέραν πάσης περιγραφής, Ή μάλλον περιγράφεται με εκείνη την τόσο δηκτική έκφραση των Εγγλέζων:
Το ανέκδοτο, που σου κάνει την καρδιά κομμάτια!
Και άλλα δεν γράφω, καταλαβαινόμαστε.
Στο ΠΑΣΟΚ από την άλλη, είναι σαφώς πιο πονηροί και το σφάξιμο δεν πέφτει ποτέ δημοσίως. Κι εκεί, ωστόσο, έχουμε αυξανόμενες κόντρες και κοντρίτσες (ιδίως μεταξύ Γερουλάνου και Δούκα, Διαμαντοπούλου), που όσο πλησιάζουμε προς τις εσωκομματικές εκλογές τις βλέπω να διευρύνονται. Και ανάμεσα στον δεύτερο και στον δεύτερο γύρο, όλο και κάποιος θα χάσει την ψυχραιμία του…
Όπως τη χάσανε στη Νέα Δημοκρατία με τους περιώνυμους “Ocean’s Eleven”, τους έντεκα βουλευτές δηλαδή που υπογράψανε την ερώτηση για τα κόκκινα δάνεια και ανεβάσανε τη θερμοκρασία του Χατζηδάκη. Τα είχα πει εγώ στην εκπομπή του θείου Τάκη, στο ONE channel, αλλά επειδή είμαι κονσερβοκουτάς κάνανε ότι δεν ακούγανε τα παλικάρια με τις γοργόνες της συντηρητικής παρατάξεως. Και ξαφνικά, το απογευματάκι του Σαββάτου:
“Ο Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκος Μητσοτάκης, με επιστολή του προς τον Πρόεδρο της Επιτροπής Δεοντολογίας της Νέας Δημοκρατίας, Ιωάννη Τραγάκη, παραπέμπει στην επιτροπή με το ερώτημα της διαγραφής από μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ τον βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας, Μάριο Σαλμά”.
Ο οποίος Μάριος Σαλμάς από τη μία ήταν ένας από τους “Ocean’s Eleven” και από την άλλη (όπως 9 στους 10 Έλληνες…) είχε ρίξει στο γυαλί φαρμάκι για τα ένσημα του Κωστή. Και τέζα η μικρή Τερέζα, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν!
Θα είναι ο πρώτος; Θα είναι ο μόνος από την ομάδα των έντεκα; Ποπ κορν πάρτε, γιατί οι βεβαιότητες στην ελληνική σκηνή μας άφησαν χρόνους και ως την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου κανείς δεν ξέρει αν θα ξημερώσει πατρίκιος ή πληβείος.

Υ.Γ.: Όπως έγραψε και η “Καθημερινή”, το “έντεκα” ήταν μαγικό νούμερο, Ως προχτές, τις όποιες διαμαρτυρίες δεν τις υπέγραφαν περισσότεροι από πέντε βουλευτές για να μην διακρίνεται πρόθεση κυβερνητικής ανατροπής. Αλλά ο συγκεκριμένος αριθμός, βάρεσε καμπανάκια…

newpost.gr

«Είστε γελασμένος...»

«Πυρά» από τη Μαρία Καρυστιανού κατά του υφυπουργού Υποδομών και Μεταφορών, Βασίλη Οικονόμου. «Στη δίκη μας περίπτωση, ενοχλεί πολύ, ακόμα και η αναφορά στη λέξη Τέμπη. Στη λέξη τρένο…», αναφέρει μεταξύ άλλων στην ανάρτησή της...
«Ο θάνατος αυτών των ανθρώπων συνέβη. Δεν είναι μια ιστορία που πάλιωσε… Είναι ένα έγκλημα που παραμένει ντροπιαστικά ατιμώρητο. Είτε διαβάζετε έτοιμες δηλώσεις είτε εκφράζεστε ελεύθερα, είναι ολοφάνερη σε όλους η έλλειψη ηθικής και η νοσηρή κομματική ιδεολογία στην οποία ανήκετε. Σίγουρα πάντως δεν κινδυνεύετε με διαγραφή. Μάλλον καταχειροκροτήθηκατε και εσείς», σημειώνει με νόημα.

Η ανάρτηση της Μαρίας Καρυστιανού

Βασίλη Οικονόμου,
Υφυπουργέ Υποδομών και Μεταφορών,
Όταν ένα αεροπλάνο πέφτει, όταν ένα πλοίο βυθίζεται ή όταν ένα τρένο συγκρούεται …η ζωή συνεχίζεται για κάποιους με απίστευτη δυσκολία και πόνο.
Το ίδιο δύσκολα συνεχίζεται όμως η ζωή και για τους εμπλεκόμενους της τραγωδίας εφόσον αυτή συμβεί σε ένα κράτος όπου οι Θεσμοί λειτουργούν με αξιοπρέπεια.
Στη δίκη μας περίπτωση, ενοχλεί πολύ, ακόμα και η αναφορά στη λέξη Τέμπη. Στη λέξη τρένο…
Στην δίκη μας περίπτωση, μετά την σύγκρουση που οφείλεται στις εγκληματικές παραλήψεις και αδιαφορία του υπολόγου συναδέλφου σας -που καταχειροκροτήθηκε από όλους σας- και ο οποίος εμπλέκεται ΚΑΙ σε οικονομικό έγκλημα σύμφωνα με την Ευρωπαία εισαγγελέα, έχουμε και την απίστευτη προσπάθεια / εμπλοκή της ηγεσίας του κόμματος που τόσο ένθερμα στηρίζετε , στην συγκάληψη σχετικά με το παράνομο φορτίο της εμπορικής που έκαψε 30 ανθρώπους.
Μακάρι να δείχνατε την ίδια θερμη στην αποκάλυψη της αλήθειας και την προάσπιση των αξιών της κοινωνίας.
Η ζωή που συνεχίζεται από πλευράς των εμπλεκόμενων, σαν να μην έχει συμβεί ΤΙΠΟΤΑ , είναι ύβρις για τους νεκρούς, για μας, για όλους.
Ο θάνατος αυτών των ανθρώπων συνέβη. Δεν είναι μια ιστορία που πάλιωσε ….
Είναι ένα έγκλημα που παραμένει ντροπιαστικά ατιμώρητο.
Αν πιστεύετε ότι θα κλείσουμε μάτια και αυτιά ΚΑΙ σε αυτό το κρατικό έγκλημα, στέκεστε γελασμένος.
Είτε διαβάζετε έτοιμες δηλώσεις είτε εκφράζεστε ελεύθερα, είναι ολοφάνερη σε όλους η έλλειψη ηθικής και η νοσηρή κομματική ιδεολογία στην οποία ανήκετε.
Σίγουρα πάντως δεν κινδυνεύετε με διαγραφή.
Μάλλον καταχειροκροτήθηκατε και εσείς...

Facebook

μέσω www.nonews-news.com

Ένας χρόνος Κασσελάκη … μετέτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα καθημερινό reality show

Ανδρέας Παπαδόπουλος *

Αν τα πράγματα κυλούσαν ομαλά, σήμερα ο Στέφανος Κασσελάκης θα έδινε ένα γκλαμουράτο πάρτι, από αυτά που μας έχει συνηθίσει, για τη συμπλήρωση ενός έτους στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Και η αλήθεια είναι πως πέτυχε τη μεγαλύτερη έκπληξη από τότε που ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησαν το μοντέλο εκλογής προέδρου από τη βάση. Μιλάμε για ένα πρόσωπο που λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές δεν το ήξεραν παρά ελάχιστοι και το οποίο δεν είχε και την παραμικρή σχέση, πολιτική ή συναισθηματική, με τον κόμμα. Οι απόψεις του ήταν ένας αχταρμάς αντικρουόμενων ιδεών, χωρίς καμία ιδεολογική συνοχή, άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι κατά καιρούς είχε αρθρογραφήσει υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη, ακόμα και του Ντόναλντ Τραμπ. Αυτός ο… αερόλιθος από τις ΗΠΑ κατάφερε μέσα σε λίγες εβδομάδες να κερδίσει όχι μόνο την πολιτικά συγκροτημένη Έφη Αχτσιόγλου, αλλά ένα ολόκληρο σύστημα στελεχών, που αποτελούσαν τους Ηρακλείς του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε μια από τις σπάνιες στιγμές ειλικρίνειας, ο Κασσελάκης είχε δηλώσει πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν σε αυτή την κατάσταση ο ίδιος δεν θα μπορούσε να εκλεγεί πρόεδρός του. Πράγματι, ο Κασσελάκης δεν είναι η αιτία αλλά το σύμπτωμα. Από την άλλη, η προεδρική του θητεία είναι ότι πιο διασκεδαστικό έχει υπάρξει σε κόμμα. Και ταυτόχρονα ότι πιο ντροπιαστικό για κόμμα της αριστεράς. Ακόμα και η Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη έβγαζε προς τα έξω μεγαλύτερη σοβαρότητα.
Παρά τις βαρύγδουπες διακηρύξεις του, ο Κασσελάκης δεν κόμισε τίποτα το καινούργιο ή το νεωτερικό, ενώ και οι βερμπαλισμοί περί άμεσης δημοκρατίας ήταν απλώς το πρόσχημα για να καταργήσει κάθε στοιχείο δημοκρατικής λειτουργίας. Μετέτρεψε, δηλαδή, τον ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα Ι.Χ. Όσοι γνωρίζουν από λειτουργία κομμάτων, αναγνωρίζουν ότι ο Συνασπισμός και ακολούθως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το πιο δημοκρατικό και συλλογικό κόμμα
Στο δια ταύτα της θητείας Κασσελάκη, τώρα: Σε καθημερινή βάση οι «ειδήσεις» έβγαιναν από τις κουτσομπολίστικες εκπομπές και αυτό γιατί αφορούσαν την προσωπική του ζωή, τις νυχτερινές εξόδους του, τα ταξίδια του, τα σπίτια του, το κατοικίδιό του κλπ. Δεν πήρε ούτε μια πολιτική πρωτοβουλία, αντιθέτως τροφοδοτούσε την επικαιρότητα με δηλώσεις που είτε ακύρωναν τα πεπραγμένα και τις παγιωμένες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, είτε λόγω των αντιδράσεων που προκαλούσαν τις έπαιρνε πίσω.
Πάρτε για παράδειγμα τις αθλιότητες που εκστόμισε περί μαύρων ταμείων κατά του Αλ. Τσίπρα. Όποια κριτική και να κάνει κάποιος/α στον πρώην πρωθυπουργό, το τελευταίο που μπορεί να του καταλογίσει είναι ζητήματα ηθικής τάξεως και μάλιστα να το πράττει αυτό ένα πρόσωπο σαν τον κ. Κασσελάκη.
Πάρτε για παράδειγμα τις θέσεις που πήρε για το ΝΑΤΟ (σ.σ: ιερή συμμαχία, το χαρακτήρισε), τα φορολογικά, τη λειτουργία της οικονομίας ή ακόμα και τις ατάκες που εκστόμισε για την ανάγκη παρουσίας διεθνών παρατηρητών για τις εκλογές ή τη δήλωση-πρόσκληση που έκανε μέσα από το στρατόπεδο προς τον κ. Μητσοτάκη για την ανάγκη άμεσης προσφυγής σε εθνικές εκλογές.
Πάρτε για παράδειγμα δυο χαρακτηριστικές πρωτοβουλίες που ανακοίνωσε: Η πρώτη ήταν πως θα βγαίνει μια φορά την εβδομάδα στο κομματικό ραδιόφωνο «Στο Κόκκινο» και θα μιλάει με ακροατές. Το έκανε μια φορά και δεν το ξαναέκανε. Η δεύτερη ήταν πως θα δέχεται κόσμο μια φορά την εβδομάδα στην Κουμουνδούρου. Το έκανε μια φορά και δεν το ξαναέκανε. Τα (αρνητικά) παραδείγματα είναι εντέλει ατέλειωτα.
Σε αυτό τον έναν χρόνο δεν αφήνει πίσω του καμία πολιτική παρακαταθήκη. Πέραν των εσωκομματικών συγκρούσεων και της διάσπασης τον περασμένο Δεκέμβριο, η συντριπτική πλειονότητα όσων ασχολούνται με τον ΣΥΡΙΖΑ έχει να θυμάται την 20ημερη θητεία του σε απευθείας μετάδοση από την εκπομπή του κ. Λιάγκα, το ευρωψηφοδέλτιο που συγκρότησε με πρόσωπα κυρίως από το χώρο του life style και τους καυγάδες με τον κ. Παπανώτα, τις συζητήσεις γύρω από την πισίνα(;) στις Σπέτσες, το τετραήμερο γλέντι στην Κρήτη για τον γάμο του, την ξενάγηση στη νέα του κατοικία στο Κολωνάκι στις κάμερες της εκπομπή του κ. Ευαγγελάτου, τις βόλτες του στα σοκάκια της Μυκόνου την ώρα που ήταν απλήρωτοι οι εργαζόμενοι στα κομματικά ΜΜΕ, το νεύμα στον κ. Μακμπέθ ως άλλος Ανδρέας Παπανδρέου κατά την κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στο Σύνταγμα κ.α.
Ουσιαστικά μετέτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα καθημερινό reality show, το οποίο είχε απ’ όλα. Ανελέητες συγκρούσεις, ίντριγκα, αποχωρήσεις, θεατρινισμούς, χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Η θητεία, συνεπώς, του κ. Κασσελάκη μοιάζει με ένα κακό όνειρο. Το οποίο δεν έχει τελειωμό, καθώς δηλώνει «είμαι εδώ», προαναγγέλοντας την υποψηφιότητά του για την ηγεσία. Στο τέλος της ημέρας ένα είναι το ερώτημα. Τι δουλειά έχει ο Κασσελάκης με τον ΣΥΡΙΖΑ; Αφού δεν τον θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν θέλει τα στελέχη του, αλλά και «αυτοί» δεν τον θέλουν. Αφού θεωρεί ότι έχει μέλλον στην πολιτική γιατί δεν πάει να κάνει ένα κόμμα με τα δικά του χαρακτηριστικά, με τους ανθρώπους που αισθάνεται πολιτικά οικεία, με τα δικά του λάβαρα και σύμβολα. Γιατί θέλει να βασανίζεται και να βασανίζει; Και επειδή το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, μόνο μια απάντηση μοιάζει λογική: Για την κρατική επιχορήγηση.
* Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος, εκδότης της εφημερίδας «Στο Καρφί»

ΥΓ του blog: .....συμπαθείς ή δεν συμπαθείς τον ΣΥΡΙΖΑ η ουσία είναι ότι έχει μετατραπεί στην επιθεώρηση, της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα ή του έτους με ευθύνη του Στέφανου Κασσελάκη..... φταίνε κι αυτοί που τον φέρανε στην Ελλάδα, την πολιτική και τον ΣΥΡΙΖΑ, για να λύσουν τις διαφορές τους, αλλά η κύρια ευθύνη είναι δική του.... σούργελο δεν γίνεσαι από τους άλλους γίνεσαι με τα δικά σου καμώματα.... άβολος μετανάστης σε πατρίδα, πολιτική και κόμμα που δείχνει την ανεπάρκεια του, την αμάθεια του, το κενό του λόγου του, και την ιστορική και πολιτική του αγνωσία σε κάθε του κίνηση σε κάθε του λέξη (ΕΔΩ)..... και το χειρότερο όλων είναι ότι νομίζει ότι μπορεί και ότι το έχει!!!!!...... τώρα τι λένε, τα γκάλοπ, οι νεοσυριζέοι χουλιγκάνοι οπαδοί, οι αναμαζοξιάρηδες από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ 'αριστεροί' κι αριστερίζοντες κι οι lifestyle εκπομπές, θεατές και προβλέψεις είναι άλλο θέμα… άλλωστε το έχουμε ξαναδεί το έργο οι εκλογές κι οι εκλέκτορες να βγάζουν τα μάτια της χώρας…. κακόμοιρη ΕΛΑΔΔΑ, πατρίδα και γενέτειρα του Σίσυφου…

Ελα Σαλμά στον τόπο σου

Νόρα Ράλλη

Θέλει να τον διαγράψει. Ετσι είναι - περίμενε κάτι άλλο; Μήπως περίμενε να «καταλάβει»; Να «δείξει κατανόηση»; Να «δεχτεί κριτική»; Να γελάσω; Να πεθάνω από τα γέλια; Να σβήσω πνιγμένη στο ίδιο μου το γέλιο; Τι ακριβώς περίμενε ο βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας Μάριος Σαλμάς;
Δεν τον ηρωοποιώ - ούτε καν! Αλλά βγήκε και είπε. Οτι είδα, είπε ο άνθρωπος. Πως με διαγωνισμό με φωτογραφικούς όρους η κ. Μενδώνη, με τη σύμφωνη γνώμη του Κυριάκου Μητσοτάκη, φυσικά, έγινε ακόμη ένας «διαγωνισμός» από αυτούς που μόνο η Δεξιά ξέρει να κάνει και αντί για «απευθείας ανάθεση» το ονομάζει διαγωνισμό. Σαν να λέμε πως κάποιος βγάζει μια αγγελία που χρειάζεται μία ξανθιά, 1,73, κάπως αδύνατη, με καστανά μάτια, και τρία πτυχία που να έχει βγάλει από πανεπιστήμια που απέχουν μεταξύ τους ακριβώς 5,3 χιλιόμετρα και να έχει μία ελιά χρώματος ανοιχτού καφέ στο αριστερό μπούτι, το οποίο είναι αποτριχωμένο από συγκεκριμένο ινστιτούτο αισθητικής.
Με αυτή ακριβώς τη λογική, μόνο μία εταιρεία κέρδισε τον διαγωνισμό του ΥΠΠΟΑ, γιατί μόνο μία μπορούσε (με τους φωτογραφικούς όρους) να λάβει μέρος στον «διαγωνισμό» και μάλιστα «κέρδισε» στην κατώτερη τιμή εκκίνησης του διαγωνισμού - δεν είχε γίνει καν πλειοδοτικός διαγωνισμός! Ενας «ημέτερος», λοιπόν, «κέρδισε» και τη δυνατότητα να πουλάει καφέ και νερό σε 100 κυλικεία αρχαιολογικών χώρων. Νομίζω καταλαβαίνουμε όλοι το κέρδος αυτού του «ημετέρου».
Αυτά είπε ο Σαλμάς, καθώς και ότι δήλωσε την αντίθεσή του και κατευθείαν στον πρωθυπουργό και με ερώτησή του στην κ. Μενδώνη. Δεν μπορούσε, σου λέει, να καταλάβει πώς γίνεται εν έτει 2024 μόνο μία εταιρεία να πληροί τα κριτήρια. Κάτι μου λέει ότι δεν θα μπορέσει να καταλάβει και γιατί ο Κ. Μητσοτάκης θέλει να τον διαγράψει από την Κ.Ο. του κόμματος. Πάντως τον παραπέμπει στην Επιτροπή Δεοντολογίας εξαιτίας της «αντικοινοβουλευτικής ή αντικομματικής ή αντισυναδελφικής συμπεριφορά που προκαλεί σοβαρή ζημιά στο Κόμμα ή σε άλλο βουλευτή». Εμείς, πάντως, καταλάβαμε.

efsyn.gr

Μη μιλάτε για τα Τέμπη, η κυβέρνηση εκνευρίζεται...

Κατερίνα Μπρέγιαννη

Το έγκλημα των Τεμπών και το σκάνδαλο της συγκάλυψης που ακολούθησε δεν έχει καμία σχέση με κανένα άλλο από τα σκάνδαλα που βαραίνουν την διακυβέρνηση Μητσοτάκη... Το «μπάζωμα» της τραγωδίας μαζί και των φωνών διαμαρτυρίας σε αυτό αφαιρεί το προσωπείο της δήθεν σοβαρής και αποτελεσματικής διακυβέρνησης από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και αποκαλύπτει την απόλυτη απαξίωση της για την ελληνική κοινωνία μπροστά σε συμφέροντα, «δουλειές» και φίλους.

Όλα τα άλλα σκάνδαλα της Ν.Δ. είτε αφορούν τις απευθείας αναθέσεις, είτε την αποσάθρωση του ΕΣΥ, είτε τα υπέρογκα κέρδη που έχει διασφαλίσει η διακυβέρνηση Μητσοτάκη στις Τράπεζες, ωχριούν μπροστά σε αυτή την κατάντια. Μια κυβέρνηση εκλεγμένη από τον ελληνικό λαό να περιφρονεί τόσο βάναυσα 46 νεκρούς ανθρώπους και τις οικογένειες τους.

Η κυβέρνηση ηθελημένα ανίκανη, να διαχειριστεί οτιδήποτε δημόσιο, «έθαψε», απαξίωσε, υποβάθμισε, κατασυκοφάντησε, όσους τις επιρρίπτουν ευθύνες είτε πρόκειται για τους γονείς και συγγενείς των θυμάτων, είτε για ευρωπαϊκούς θεσμούς, είτε για τους εργαζόμενους μηχανοδηγούς.

Δέκα λάθη/παραλείψεις οδήγησαν στην τραγωδία απάντησε αυτό. Μερικά από αυτά είναι: η μετάθεση της ευθύνης για την ασφάλεια στην Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων, η έλλειψη συντονισμού και σχεδίων ασφαλείας, πλημμελή εφαρμογή του θεσμικού πλαισίου, χωρίς «εκτίμηση κινδύνου», η «αποστασιοποίηση» του ΟΣΕ που ως διαχειριστής υποδομής δεν μπορεί να παρακολουθεί την εφαρμογή μέτρων ελέγχου κινδύνου, ούτε να απορρίπτει παραδοτέα, κ.α.

Η κυβέρνηση, όμως, εμμένει στο «ανθρώπινο λάθος» και κρύβεται... Αγωνιούσε μόνο να αναλάβουν τα χαρτοφυλάκια στην Ε.Ε. για τις μεταφορές δικοί της άνθρωποι. Ο Τζιτζικώστας ως επίτροπος Μεταφορών και η Βόζενμπεργκ ως επικεφαλής της Επιτροπής Μεταφορών ΤΡΑΝ θα φροντίσουν να εκλείψουν οι ευρωπαϊκές πιέσεις προς την κατεύθυνση της διαλεύκανσης.

Παράλληλα ποντάρει στη λήθη περιμένοντας πότε το θέμα θα ξεχαστεί... Για αυτό και η σχετικοποίηση του... Ο υφυπουργός Υποδομών και Μεταφορών Βασίλης Οικονόμου (Kontra Chanel) ήταν αποκαλυπτικός για τις κυβερνητικές προθέσεις. «Γιατί όμως μιλάτε συνέχεια για τα Τέμπη; Αν πέσει ένα αεροπλάνο θα μιλάτε συνέχεια για την πτώση του αεροπλάνου;» είπε για να αναφερθεί στη συνέχεια στα 650 θύματα της ασφάλτου, ώστε να υποβαθμιστεί το έγκλημα των Τεμπών.

Αυτό δεν είναι απλά χυδαιότητα. Δεν είναι μόνο κυνισμός. Είναι απαξίωση του ανθρώπινου πόνου και μάλιστα του μεγαλύτερου δυνατού, όπως της απώλειας των παιδιών. Είναι αμοραλισμός του χειρίστου είδους που δημιουργεί αισθήματα αποστροφής οδηγώντας στη απαξία της πολιτικής που μετά από τέτοιες αποστροφές μοιάζει απόλυτα δικαιολογημένη.

Τα Τέμπη είναι το συλλογικό μας τραύμα. Και αυτό δεν ξεπερνιέται με καμία επικοινωνιακή διαχείριση. Φάνηκε άλλωστε στις ευρωεκλογές.

Πάνω από την ύβρη και την περιφρόνηση στους γονείς, ακόμα πιο αποτροπιαστικό είναι ότι ακόμα και στην τραγωδία των Τεμπών, βλέπουν «ευκαιρία» για εκποίηση. Γιατί πως αλλιώς να εξηγήσεις ότι τόσο καιρό δεν έχουν κάνει το παραμικρό για την βελτίωση της κατάστασης στους σιδηρόδρομους και το ένα ατύχημα διαδέχεται το άλλο;

Πως αλλιώς, εξηγείτε ότι το τρένο 1.5 χρόνο τώρα δεν φτάνει στην Αλεξανδρούπολη, στο Ναύπλιο ή την Καλαμάτα; Πως εξηγείτε η ενοχοποίηση των εργαζομένων που επιχειρεί η κυβέρνηση με την ποινικοποίηση της απεργίας τους, επειδή ζητούν ασφάλεια στις μεταφορές, όταν η ίδια μαζί με τη Hellenic Train ευθύνονται για τη διάλυση του σιδηροδρομικού δικτύου αδιαφορώντας μάλιστα για τις τραγικές συνέπειες;

Ο Μητσοτάκης, ένας σύγχρονος Κρέοντας δείχνει ότι δεν υπάρχει όριο στην ύβρη και την παρακμή από τότε που ορκίστηκε ομερτά, όχι μόνο για χάρη του Κ. Καραμανλή, αλλά κυρίως υποκλινόμενος στα οικονομικά συμφέροντα που υπηρετεί...

avgi.gr

Η Μαρέβα, η Μποφίλιου και ένας υπέρκομψος ρατσισμός

Ναταλί Χατζηαντωνίου

Στον μάλλον παράδοξο συνδυασμό της πολιτικής και της μόδας, δύο γυναίκες έχουν, στη δημόσια σκηνή, την πρωτοκαθεδρία των σχολίων.Η μία με θετικό πρόσημο, ό,τι κι αν φορέσει, ανεξαρτήτως αν μιλήσει η δεν μιλήσει σε μία δημόσια εμφάνισή της – είναι άλλωστε κάπως διακοσμητικός και προδιαγεγραμμένος ο ρόλος της «συζύγου του πρωθυπουργού».
Η άλλη με αρνητικό πρόσημο, επειδή φοράει ό,τι φοράει, ειδικά αν σε μία δημόσια εμφάνισή της μιλήσει.
Η μία είναι, λοιπόν, η σύζυγος του πρωθυπουργού Μαρέβα Γκραμπόφσκι που εξακολουθεί να γοητεύει το, ό,τι λέγαμε παλιά, «κοσμικό ρεπορτάζ» αλλά και τις πένες των γυναικείων περιοδικών και των sites, άμα τη εμφανίσει της. Στην πορεία της 5ετούς διακυβέρνησης της ΝΔ κόπηκε βέβαια το πολυχρησιμοποιημένο «υπέρκομψη» αφού άλλωστε η επανάληψη και η συχνότητα της επισήμανσης προσέδιδαν πια στον χαρακτηρισμό μία αμφισημία που έφτασε να μην εξαιρεί, κάποτε, την καλυμμένη ειρωνεία.
Η κ. Γκραμπόφσκι παραμένει ωστόσο σταθερά ένα αγαπημένο και πολυχαϊδεμένο θέμα και δη για το μηντιακό κομμάτι που ρέπει σε «γυναικεία» ή πιο «ελαφρά» θέματα. Αρκεί να εμφανιστεί και μέσα σε λίγες ώρες θα ξεπηδήσουν τουλάχιστον 3-4 φωτορεπορτάζ για τα «μαθήματα κομψότητας» που παραδίδει η σύζυγος του πρωθυπουργού, ακόμα κι αν έχει την πιο αυτονόητη και λιτή ενδυμασία. Εξυπακούεται ότι σ΄ αυτά τα δημοσιεύματα δεν γίνεται ποτέ αναφορά στο ενδυματολογικό κόστος. Δεν γίνεται καν απόπειρα εντοπισμού της μάρκας – με μόνη εξαίρεση τον οίκο με τον οποίο έχει συνδεθεί η ίδια-και του κόστους-με καμία εξαίρεση.
Στον αντίποδα η Νατάσα Μποφίλιου που, εάν «παραβεί» κατ΄ ελάχιστον την αποστολή μιας τραγουδίστριας προορισμένης να λέει τραγούδια και τέλος…. Εάν κάνει κάποιο σχόλιο χωρίς να μασάει τα λόγια της, στηλιτεύοντας μια κατάσταση ή συμπεριφορά, ως δηλωμένη, άλλωστε, αριστερή που δεν κρύβεται ή και δηλώνοντας τη σύμπνοιά της για κάτι που θα περίμενες ότι θα ήταν ευρύτατα αποδεκτό, όπως π.χ. η καταδίκη του φασισμού, πάντα θα βρεθεί κάποιος να... ψαύσει την ουρά του φορέματός της: πόσο κοστίζει, από τι ύφασμα είναι, ποιου σχεδιαστή;
Οι πληροφορίες δεν συνδέονται φυσικά με επιφωνήματα περί «κομψότητας», αλλά συχνά με απαξιωτικά σχόλια, ή ακόμα και σεξιστικά και με μία εμμονή επιστράτευσης εκείνου του “παλαιομοδίτικου” στερεοτύπου που απαιτεί, όποιο δημόσιο πρόσωπο είναι δηλωμένο αριστερό, να κάνει δημόσιες τοποθετήσεις με τριμμένο αμπέχωνο και στραβοπατημενα αρβυλάκια. Παρεμπιπτόντως με αμπέχωνο κι αρβυλάκια έχουμε δει την κ. Γκραμπόφσκι σε «σπορτίφ» εμφανίσεις, σ΄ εκείνη την περίπτωση όμως ήταν ένδειξη καλαισθησίας και όχι υπαινιγμός επαναστατικότητας.
Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή βέβαια τη νέα σοσιαλμηντιακή «επίθεση» που έφαγε η Μποφίλιου επειδή σε συναυλία της στον Λυκαβηττό αναφέρθηκε στην 11η επέτειο από τη δολοφονία του Φύσσα. «Κάθε τέτοια ματωμένη επέτειο και ειδικά τώρα σε αυτούς τους σκοτεινούς και τόσο επικίνδυνους καιρούς ορκιζόμαστε από την αρχή στους αγώνες μας γιατί το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον», είπε.
Αποτέλεσμα; Σωρεία επιθέσεων από «χρήστες» και sites που «έπιασαν» αμέσως την... υφή του υφάσματος και υπολόγισαν πάραυτα το κόστος του φορέματος. Λες και δεν έχουν περάσει μερικές χιλιάδες χρόνια από τότε που οι αριστερές όφειλαν να φοράνε στολή επίδειξης αδιαφορίας προς οποιαδήποτε υπόμνηση θηλυκότητας, πολλώ δε μάλλον κομψότητας. Εάν μ΄ έναν μαγικό τρόπο πρότυπα και συμπεριφορές «αναποδογυρίζονταν» κι απηύθυνε η σύζυγος του πρωθυπουργού ένα μήνυμα για τη δολοφονία του Φύσσα και η Μποφίλιου εμφανιζόταν με σπορ περιβολή και mountain bike, η πρώτη θα υποδεχόταν και πάλι-βάζω στοίχημα-σχόλια μίας υστερικής αποδοχής και η δεύτερη καταιγισμό από ειρωνείες και βρισιές. Κι αυτό είναι η στοχοποίηση, η προκατάληψη και μία όψη ενός πιο light και «κομψού», ρατσισμού. Ρατσισμού, πάντως.

efsyn.gr