Αυτό το σίριαλ «Ελ Συριζάνιος» (που μπορείτε να το ακούσετε και στα podcasts «Επί του περιθωρίου»), το οποίο ξεκίνησε αμέσως μετά την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από πρόεδρος του κόμματος (αλήθεια, πώς τους κράταγε έως τότε;), δεν έχει τέλος.
Μετά την «πτώση του έκπτωτου», τώρα έχουμε το «παιχνίδι των λέξεων»: «Μου έκανε bulling» καταγγέλλει η Νοτοπούλου, «Το bullying δεν είναι μια κενή λέξη. Η κ. Νοτοπούλου οφείλει πάραυτα να απευθυνθεί στη Δικαιοσύνη» λένε κύκλοι του Κασσελάκη, «Η λέξη “μπούλινγκ” είναι βαριά. Ας τη χρησιμοποιούμε με φειδώ και ας μην τη μετατρέπουμε σε τσιχλόφουσκα του δημόσιου λόγου» λέει η Ακρίτα. Τόση ανάλυση και τόσο μελάνι δεν έχει χυθεί ξανά για μια λέξη στο παρελθόν - τόσο που νιώθω πως το ίδιο το bulling υφίσταται bulling...
Η αλήθεια είναι πως οι λέξεις έχουν και βάρος και ελαφρότητα και σημασία και νόημα και μη νόημα - από εμάς που τις χρησιμοποιούμε εξαρτώνται όλα τα παραπάνω. Αν η κ. Νοτοπούλου ένιωσε ως bulling την όποια συμπεριφορά, πρέπει να γίνει απολύτως σεβαστό αυτό.
Αν είναι ή δεν είναι, κανένας δεν μπορεί να το πιστοποιήσει με ακρίβεια. Ούτε τα δικαστήρια ούτε τα λεξικά του Ιλουμινάτι Μπαμπινιώτη (ο ίδιος είχε πει πως γιορτάζει των Φώτων, γιατί είναι Πεφωτισμένος). Να πούμε και για μια άλλη λεξούλα: «Αξιοπρέπεια»; Να πούμε και για ακόμη μία: «Αριστερά»; Το νόημα εμείς το δίνουμε στα πράγματα. Και όπως έχει πει και ένας σοφός, που παίζει φουλ με τις λέξεις, «πολλές ηθικές δικαιολογίες μπορούν να βρεθούν για να δικαιολογήσουν την ανηθικότητα». Και για να προλάβω εκατέρωθεν σχόλια, οι καμπάνες δεν βαρούν προς κάποια μεριά. Το θέμα είναι πώς σταμάτησαν να χτυπάνε. Τόσο πολύ σιώπησαν, που κάποιοι από εμάς ίσα ίσα το σιγοψιθυρίζουμε: Σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου