Mpelalis Reviews
Πέμπτη 30 Απριλίου 2015
Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: Μια ζωή σα μυθιστόρημα
Στις 17 Απριλίου, πριν ένα χρόνο, πέθανε ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Κολομβιανός συγγραφέας, δημοσιογράφος και σεναριογράφος. Από τους σημαντικότερους μυθιστοριογράφους του 20ου αιώνα και ίσως ο σπουδαιότερος συγγραφέας της ισπανόφωνης λογοτεχνίας μετά τον Θερβάντες. Από τους κριτικούς εντάσσεται στο λογοτεχνικό ρεύμα του μαγικού ρεαλισμού. Το 1982 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το αριστούργημά του «Εκατό χρόνια μοναξιάς».
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (Gabriel García Márquez) γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου του 1927 στην πόλη Αρακατάκα της Κολομβίας. Ήταν γιος του φαρμακοποιού Γκαμπριέλ Γκαρσία και της Λουίζα Μάρκες, κόρης στρατιωτικού. Ο μικρός Γκάμπο, όπως ήταν το χαϊδευτικό του, μεγάλωσε με τον παππού του, τον συνταγματάρχη Νικολάς Ρικάρντο Μάρκες και τη γιαγιά του Τρανκιλίνα έως τα δέκα του χρόνια, ακούγοντας τις ιστορίες της γιαγιάς του για φαντάσματα και τις ατέλειωτες διηγήσεις του παππού του για τους εμφύλιους πολέμους, ιστορίες που αποτελούν το υλικό των μετέπειτα μυθιστορημάτων του.
Τον πατέρα του τον γνώρισε για πρώτη φορά στα επτά του χρόνια, επειδή ο παππούς δεν τον ήθελε για γαμπρό του, και δεν μπόρεσε ποτέ να κερδίσει μία θέση στην καρδιά του. Αυτή τη θέση την είχε καταλάβει για πάντα ο παππούς Νικολάς. «Ο παππούς ήταν η πιο σημαντική μορφή στη ζωή μου. Από τότε που πέθανε δεν μου έχει συμβεί τίποτε το ενδιαφέρον και ως και σήμερα οι χαρές της ζωής μένουν ανολοκλήρωτες απλώς και μόνο επειδή δεν τις ξέρει ο παππούς» είπε σε μία συνέντευξή του ο Μάρκες, που αποτύπωσε την κωμικοτραγική ιστορία των σχέσεων του πατέρα του με τον παππού του στο μυθιστόρημα «Ο Έρωτας στα χρόνια στα χρόνια της χολέρας» (1985).
Ο μικρός Γκάμπο έμαθε να διαβάζει στα οκτώ του χρόνια κι επειδή εκείνη την εποχή η οικογένειά του αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και ο ίδιος τα κατάφερνε εξαιρετικά στο σχέδιο, κέρδισε τα πρώτα του χρήματα στα 11 χρόνια του, ζωγραφίζοντας επιγραφές για τον ιδιοκτήτη ενός γειτονικού καταστήματος. Το 1947 τελείωσε το σχολείο κι έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο της Μπογκοτά για να σπουδάσει νομικά. Τον επόμενο χρόνο, η Κολομβία ήταν ένα καζάνι που βράζει και οι πολιτικές ταραχές τον ανάγκασαν να μετακομίσει στο Πανεπιστήμιο της Καρθαγένης.
Παράλληλα, άρχισε να γράφει και τις πρώτες ιστορίες του. Χρειαζόταν, όμως, να εξασφαλίσει και την επιβίωσή του κι έτσι συνεργάστηκε με διάφορες εφημερίδες ως δημοσιογράφος. Το 1954 εγκαταστάθηκε στην Μπογκοτά, όπου κέρδισε βραβείο για το έργο του «Μια μέρα μετά το Σάββατο», και δημοσίευσε τα «Ανεμοσκορπίσματα». Το 1955 η εφημερίδα του τον έστειλε στην Ευρώπη, αλλά έκλεισε αμέσως με απόφαση της κολομβιανής κυβέρνησης, και ο Μάρκες πέρασε τα επόμενα τρία χρόνια στην Ευρώπη, όπου είδε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής.
Το 1958 παντρεύτηκε τη φαρμακοποιό Μερσέδες Μπάρτσα Πάρδο, με την οποία απέκτησε δύο γιους. Με την αρχή της κουβανέζικης επανάστασης, το 1959, που χαιρετίστηκε θερμά από τη λατινοαμερικάνικη διανόηση, έφυγε για να εργαστεί στην Αβάνα και επέστρεψε ξανά στην Κολομβία το 1961, όπου δημοσίευσε το μυθιστόρημά του «Ο Συνταγματάρχης δεν έχει κανέναν να του γράψει». Την ίδια χρονιά εγκαθίσταται με την οικογένειά του στο Μεξικό, όπου θα περάσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, και εργάζεται ως δημοσιογράφος και σεναριογράφος.
Το 1965 αρχίζει να γράφει το αριστούργημά του «Εκατό χρόνια μοναξιά», που θα κυκλοφορήσει το 1967 και θα του χαρίσει την παγκόσμια αναγνώριση. Το μυθιστόρημα αυτό αποτελεί το χρονικό ενός φανταστικού χωριού, του Μακόντο, χτισμένου στις όχθες ενός ποταμού, κάπου στα βόρεια παράλια της Κολομβίας. Ο Μάρκες διηγείται με χιούμορ, γλαφυρότητα και χειμαρρώδη πρόζα την καθημερινή ζωή αυτής της θαυμαστής χώρας των αντιθέσεων και περιγράφει επεισόδια και καταστάσεις βγαλμένες από την καυτή πραγματικότητα της Κολομβίας. Η παράθεση φανταστικών στοιχείων, που εντάσσονται σε μια ρεαλιστική ατμόσφαιρα για να μας δώσουν μία βαθύτερη αντίληψη της πραγματικότητας, του χάρισαν τον χαρακτηρισμό του «πατριάρχη του μαγικού ρεαλισμού».
Στους 14 μήνες που χρειάστηκαν για να ολοκληρώσει τα «Εκατό χρόνια μοναξιάς» η οικογένεια Μάρκες πέρασε στιγμές απόλυτης ένδειας, βγάζοντας στο σφυρί σχεδόν τα πάντα, ακόμη και το πιστολάκι για τα μαλλιά. Άξιζε τον κόπο, θα λέγαμε, καθώς μέσα σε μία νύχτα άλλαξε τη ζωή του συγγραφέα και της οικογένειάς του. Από τη στιγμή της έκδοσής του γνώρισε κριτική αποδοχή και μεγάλη εμπορική επιτυχία. Οι πωλήσεις του βιβλίου έχουν ξεπεράσει τα 30 εκατομμύρια αντίτυπα μέχρι σήμερα.
Με τα επόμενα έργα του, οι αναγνώστες του αυξήθηκαν κατακόρυφα, καθιστώντας τον έναν από τους πιο πολυδιαβασμένους λογοτέχνες του κόσμου. Το 1972 κυκλοφορεί το μυθιστόρημα «Η απίστευτη και θλιβερή ιστορία της αθώας Ερέντιρας και της σατανικής γιαγιάς της» στο ύφος του «Εκατό χρόνια μοναξιά», το 1975 «Το Φθινόπωρο του Πατριάρχη», το μπαρόκ πορτρέτο ενός Νοτιοαμεριανού δικτάτορα, που οδηγείται στην αγιάτρευτη μοναξιά από την άσκηση της απόλυτης εξουσίας και το 1982 «Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου», που το εμπνεύστηκε από την πραγματική ιστορία ενός εγκλήματος. Την ίδια χρονιά τιμάται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας «για τα μυθιστορήματα και τα διηγήματά του, στα οποία το φανταστικό και το πραγματικό συνδυάζονται σ” έναν πλούσιο κόσμο φαντασίας, αντανακλώντας τη ζωή και τις συγκρούσεις μιας ηπείρου», όπως αναφέρεται στο σκεπτικό της επιτροπής.
Το 1999 διαγνώστηκε με καρκίνο στους λεμφαδένες. Στη διάρκεια της θεραπείας του πήρε την απόφαση να συντάξει την αυτοβιογραφία του, η οποία κυκλοφόρησε το 2002 με τίτλο «Ζω για να τη διηγούμαι». Δύο χρόνια αργότερα εξέδωσε το τελευταίο του έργο, τη νουβέλα «Θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου», με ήρωα ένα ενενηντάχρονο δημοσιογράφο, που ερωτεύεται ανήμερα των γενεθλίων του μία νεαρή παρθένα, η οποία εκπορνεύεται για να συντηρήσει τη φτωχή οικογένεια της. Από εκείνη τη χρονιά οι εμφανίσεις του αραιώνουν σημαντικά. Το 2012 ο αδελφός του Χάιμε αποκαλύπτει ότι ο Γκάμπο πάσχει από τη νόσο του Αλτσχάιμερ.
Ο Γκαρμπριέλ Γκαρσία Μάρκες πέθανε στις 17 Απριλίου του 2014, στην Πόλη του Μεξικού, σε ηλικία 87 ετών.
ΠΗΓΗ: www.sansimera.gr
Ο Νανόπουλος, ο Βαρουφάκης και η δικτατορία των μετρίων
της Δέσποινας Παπαγεωργίου
«Μου έλεγε, δύο μήνες πριν πεθάνει, ο Χρήστος Σβολόπουλος, ο πρύτανης των Ελλήνων αθλητικογράφων: “Κάποτε, ήρθε στην εφημερίδα γυρεύοντας δουλειά ένας νέος, άγνωστος συντάκτης. Τον έστειλα να περιγράψει ένα ματς. Μου παρέδωσε τα χειρόγραφά του και εντυπωσιάστηκα!…
…Έξοχο κείμενο, γλαφυρό, ουσιώδες! Το δημοσίευσα. Τι ήταν να το κάνω; Από την άλλη μέρα, όλοι οι μέτριοι συνάδελφοι συνασπίστηκαν και τον έστησαν στα έξι μέτρα! Και τελικά, αυτός ο νέος που θα γινόταν σπουδαίος δημοσιογράφος, σιχάθηκε, κουράστηκε, από τον εξουθενωτικό πόλεμο που του γινόταν, από τους μέτριους, επαναλαμβάνω, και τα παράτησε…”»: αυτά έγραφε από τη στήλη του στα ΝΕΑ το 1998 ο γνωστός στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος, στον πρόλογό του για την υπόθεση Νανόπουλου, που τότε είχε προκαλέσει αντιδράσεις.
Θα υπενθυμίσω την υπόθεση Νανόπουλου, δανειζόμενη δύο ακόμη αποσπάσματα από το κείμενο του Παπαδόπουλου:
…Έξοχο κείμενο, γλαφυρό, ουσιώδες! Το δημοσίευσα. Τι ήταν να το κάνω; Από την άλλη μέρα, όλοι οι μέτριοι συνάδελφοι συνασπίστηκαν και τον έστησαν στα έξι μέτρα! Και τελικά, αυτός ο νέος που θα γινόταν σπουδαίος δημοσιογράφος, σιχάθηκε, κουράστηκε, από τον εξουθενωτικό πόλεμο που του γινόταν, από τους μέτριους, επαναλαμβάνω, και τα παράτησε…”»: αυτά έγραφε από τη στήλη του στα ΝΕΑ το 1998 ο γνωστός στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος, στον πρόλογό του για την υπόθεση Νανόπουλου, που τότε είχε προκαλέσει αντιδράσεις.
Θα υπενθυμίσω την υπόθεση Νανόπουλου, δανειζόμενη δύο ακόμη αποσπάσματα από το κείμενο του Παπαδόπουλου:
«Ο καθηγητής Δημ. Νανόπουλος, ηλικίας 50 ετών, είναι διευθυντής του Κέντρου Προηγμένων Ερευνών στο Χιούστον του Τέξας. Στον κατάλογο των θεωρητικών φυσικών το όνομά του είναι τρίτο παγκοσμίως. Έχει προταθεί δύο φορές για το βραβείο Νόμπελ Φυσικής. Μία από τις θεωρίες του, για την ύπαρξη της νέας κοσμικής δύναμης, της «Κοσμολογικής Σταθεράς», επιβεβαιώθηκε τελευταία από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble. Έχει δημοσιεύσει 440 πρωτότυπες ερευνητικές εργασίες, που προκάλεσαν αίσθηση στη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Είναι ο νεώτερος στην Ελλάδα ακαδημαϊκός.
Τριάντα δύο πανεπιστημιακοί του Φυσικού Τμήματος έκριναν ¬και πολύ σωστά ¬ ότι θα αποτελούσε τιμή για το Πανεπιστήμιο της Αθήνας να έχει καθηγητή του τον κ. Δημ. Νανόπουλο. Γι’ αυτό και υπέβαλαν πρόταση για μετάκλησή του. Συνήλθαν, λοιπόν, οι εκλέκτορες για να αποφασίσουν αν θα γίνει η μετάκληση ή όχι. Οι εκλέκτορες είναι 11, αλλά απουσίαζε ένας, ο Παν. Βαρώτσος. Ψήψισαν οι 10. Και οι 6 απ’ αυτούς απέρριψαν την πρόταση! Έτσι, ο μεγάλος αυτός επιστήμονας δεν έγινε καθηγητής στο «Καποδιστριακό»! (…)
Τι επιχειρήματα πρόβαλαν οι 6, για να καταψηφίσουν την πρόταση; Με βάση αυτά που διάβασα στα “ΝΕΑ”, στην “Ελευθεροτυπία” και στην “Καθημερινή”, τα εξής: α) Ο Νανόπουλος εμφανίζεται πολύ στα ΜΜΕ, γεγονός που δεν συνάδει με το κύρος των πανεπιστημιακών διδασκάλων! β) Δεν έχει σοβαρότητα, ο ενθουσιασμός του έχει γίνει αμετροέπεια, ναρκισσισμός και υπεροψία! γ) Πρέπει να μετακαλούνται… νέοι στην ηλικία επιστήμονες!»
Σχεδόν μία εικοσαετία από τότε, ένας λαμπρός επιστήμονας, με επίσης λαμπρή καριέρα στο εξωτερικό, από τα Πανεπιστήμια του Έσεξ, του Ιστ Άγκλια και του Κέιμπριτζ, έως τα Πανεπιστήμια της Γλασκόβης, του Λεοβέν, του Τέξας, αλλά και των Αθηνών, που δεν αναζητά την αναγνώριση (γιατί την έχει ήδη, σε διεθνές επίπεδο), που δεν επιδιώκει καριέρα πολιτικού (γιατί είναι επιστήμονας), και άρα δεν έχει λόγο να διαφθαρεί για να αλιεύσει ψήφους, που δεν έχει ανάγκη χρημάτων (είναι αρκετά ευκατάστατος), που δίνει διαλέξεις μαζί με νομπελίστες οικονομολόγους όπως ο Τζόζεφ Στίγκλιτς, αυτός, λοιπόν, ο διαπρεπής, λαμπερός και «διεθνής», που δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτε και σε κανέναν, ο Γιάνης Βαρουφάκης, ήρθε, «μετακλητός», όπως προσπάθησαν τότε κάποιοι άξιοι να φέρουν τον Νανόπουλο, να υπηρετήσει από το πολύ δύσκολο μετερίζι του υπουργού Οικονομικών, σε μια περίοδο τουλάχιστον εφιαλτική για τη χώρα.
Κι εκεί που στο παρελθόν οι «εταίροι» είχαν να αντιμετωπίσουν πολιτικούς του «ναι σε όλα»
-και μέτριους- βρέθηκαν μπροστά σε έναν εκπρόσωπο της αφρόκρεμας της παγκόσμιας διανόησης,
ο οποίος και προφανώς λειτουργούσε πολιτικά στο συμπεφωνημένο με τον πρωθυπουργό και το κυβερνητικό πλαίσιο πρόγραμμα πλην, όμως, γνώριζε σε βάθος τι πρέπει να γίνει, από επιστημονική σκοπιά, για να επιτευχθεί ο στόχος.
-και μέτριους- βρέθηκαν μπροστά σε έναν εκπρόσωπο της αφρόκρεμας της παγκόσμιας διανόησης,
ο οποίος και προφανώς λειτουργούσε πολιτικά στο συμπεφωνημένο με τον πρωθυπουργό και το κυβερνητικό πλαίσιο πρόγραμμα πλην, όμως, γνώριζε σε βάθος τι πρέπει να γίνει, από επιστημονική σκοπιά, για να επιτευχθεί ο στόχος.
Έτσι, όμως, ο Βαρουφάκης, αναδείχτηκε σε δύσκολο αντίπαλο και για τους απεργαζόμενους την υφεσιακή βουτιά της Ελλάδας ξένους υπουργούς Οικονομικών (που κανείς τους δεν διαθέτει τις γνώσεις του Βαρουφάκη και μερικοί… ούτε καν πτυχίο) και για τους διορισμένους γραφειοκράτες της Κομισιόν.
Λογικό να έχουν επιδοθεί όλοι αυτοί σε μια μαζική και συντονισμένη επίθεση εναντίον του.
Σε ανάλογη, όμως, επίθεση έχουν επιδοθεί και εγχώριοι μέτριοι, οπαδοί της μετριοκρατίας.
Κι έρχονται τώρα, όσοι -με την άγνοια, τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό τους και τη συνέργιά τους στις κυβερνήσεις των προηγούμενων ετών- οδήγησαν τη χώρα στα βράχια των μνημονίων, να κατηγορήσουν έναν διεθνώς διακεκριμένο οικονομολόγο, ότι σπρώχνει τη χώρα… στα βράχια.
Και ότι δεν βρήκε λύση μέσα σε τρεις (3) μήνες, για ένα πρόβλημα τεσσάρων δεκαετιών ή, στην καλύτερη, πέντε (5) ετών, το οποίο δημιούργησαν άλλοι!
Σε ανάλογη, όμως, επίθεση έχουν επιδοθεί και εγχώριοι μέτριοι, οπαδοί της μετριοκρατίας.
Κι έρχονται τώρα, όσοι -με την άγνοια, τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό τους και τη συνέργιά τους στις κυβερνήσεις των προηγούμενων ετών- οδήγησαν τη χώρα στα βράχια των μνημονίων, να κατηγορήσουν έναν διεθνώς διακεκριμένο οικονομολόγο, ότι σπρώχνει τη χώρα… στα βράχια.
Και ότι δεν βρήκε λύση μέσα σε τρεις (3) μήνες, για ένα πρόβλημα τεσσάρων δεκαετιών ή, στην καλύτερη, πέντε (5) ετών, το οποίο δημιούργησαν άλλοι!
(Μήπως επειδή διαπραγματευόταν με τρόπο που άλλοι ούτε είχαν τη γνώση ούτε την πολιτική βούληση να το κάνουν είχαν;)
Και από κοντά σε αυτούς, και διάφοροι μέτριοι από δημοσιογραφικά και άλλα μετερίζια, να κατηγορούν, σε συζητήσεις επιπέδου καφενείου, τον Βαρουφάκη για… ασχετοσύνη (!) και αδυναμία να βρει λύση στο πρόβλημα!
Ε, όχι! Ο καθένας έχει το δικαίωμα είτε να συμφωνεί είτε να διαφωνεί πολιτικά με τη γραμμή Βαρουφάκη, δηλαδή με τη γραμμή της κυβέρνησης, κι επίσης έχει δικαίωμα να διαφωνεί με την οικονομική θεωρία την οποία ενστερνίζεται.
Δεν μπορεί, όμως –και επαναλαμβάνω, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης- να χαρακτηρίζει τον Βαρουφάκη «άσχετο», «ανίκανο» και… «τυχοδιώκτη».
Τέτοιοι χαρακτηρισμοί προδίδουν εκπρόσωπους της μετριοκρατίας, που νομίζουν ότι η Θεωρία των Παιγνίων είναι επιτραπέζιο τύπου Γκρινιάρη!
Με ποια επιχειρήματα, όπως έγραφε ο Παπαδόπουλος, απέρριψαν τον Νανόπουλο;(Ξαναγράφουμε) «α) Ο Νανόπουλος εμφανίζεται πολύ στα ΜΜΕ, γεγονός που δεν συνάδει με το κύρος των πανεπιστημιακών διδασκάλων! β) Δεν έχει σοβαρότητα, ο ενθουσιασμός του έχει γίνει αμετροέπεια, ναρκισσισμός και υπεροψία! γ) Πρέπει να μετακαλούνται… νέοι στην ηλικία επιστήμονες!»
Τυχαίο ότι δύο στα τρία επαναλαμβάνονται για τον Γιάνη Βαρουφάκη;
Για τον οποίο ο νομπελίστας Στίγκλιτς (με τον οποίο έδωσαν διάλεξη μαζί στο Παρίσι με ουρές να σχηματίζονται για να τους ακούσουν) είπε ότι «λίγοι υπουργοί Οικονομικών είναι καταρτισμένοι όπως ο Βαρουφάκης».
Για τον οποίο ο νομπελίστας Στίγκλιτς (με τον οποίο έδωσαν διάλεξη μαζί στο Παρίσι με ουρές να σχηματίζονται για να τους ακούσουν) είπε ότι «λίγοι υπουργοί Οικονομικών είναι καταρτισμένοι όπως ο Βαρουφάκης».
«Ψιλά γράμματα» για τους μετριοκράτες.
Ο Νανόπουλος, που απέρριψαν κάποτε άλλοι μέτριοι, σήμερα είναι τέταρτος ανάμεσα στους πιο αναφερόμενους θεωρητικούς φυσικούς όλων των εποχών (!) σύμφωνα με το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ των ΗΠΑ.
Ε, λοιπόν, όχι! Ήρθε «μετακλητός» ο Βαρουφάκης εδώ, ξεπέρασε τη σκόπελο που δεν κατάφερε να ξεπεράσει κάποτε ο διαπρεπής Νανόπουλος, και δεν θέλουμε η πορεία των πραγμάτων να επιβεβαιώσει για εκατομμυριοστή φορά ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της και να καταλήξουμε τελικά σε αποτέλεσμα… τύπου υπόθεσης Νανόπουλου.
Επιτέλους, ας δώσουμε τέλος στη δικτατορία των μετρίων, μήπως και τελικά προοδεύσει κάποτε αυτή τη χώρα.
Επιτέλους, ας δώσουμε τέλος στη δικτατορία των μετρίων, μήπως και τελικά προοδεύσει κάποτε αυτή τη χώρα.
Λησμονημένες λέξεις
 |
| Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο |
Συντάκτης: Δημήτρης Νανούρης
Μόνο τα ελληνικά λεξικά περιέχουν το λήμμα «φιλότιμο», διατείνονται ορισμένοι απατημένοι εραστές της παρ' ημίν κουλτούρας, υπονοώντας πως οι ξένοι λαοί δεν μετέρχονται συναφή σημαινόμενα. Δεν είμαι πρόχειρος να επιβεβαιώσω του λόγου το αληθές, φρονώ μολαταύτα ότι φαντάζει σχεδόν αδύνατον να θεωρούνται αφιλότιμοι απαξάπαντες οι ομιλητές των υπόλοιπων 6.899 καταγεγραμμένων γλωσσών στον πλανήτη. Η λέξη μπέσα, τουναντίον, προέρχεται από την αλβανική κι ο Δημητράκος την ερμηνεύει ως αμοιβαίο λόγο τιμής προς επικύρωση φιλίας ή συνεργασίας, πίστη, εμπιστοσύνη.
Παρόμοιους προφορικούς κώδικες χρησιμοποιούσαν οι αγωνιστές του '21, Αρβανίτες στην πλειονότητά τους. Με το «μπέσα για μπέσα» θεμελίωσαν ισχυρούς και απαραβίαστους μεταξύ τους δεσμούς, αποφεύγοντας τις παγίδες που τους έστηναν παντοιομερώς και παντοιοτρόπως οι ξιπασμένοι καλαμαράδες με τη διπλοπροσωπία και τις κίβδηλες γραφές. Μπεσαλήδες επίσης ήταν οι μάγκες του παλιού, καλού καιρού κι όσοι εκ των επιγόνων τους τη σκαπούλαραν στις ράγες των τρένων. Μαγκιά άλλωστε σημαίνει καθαρές εξηγήσεις και όχι νταηλίκια και ψευτοπαλικαριές. Οι πολιτικοί, αντιθέτως, δεν φημίζονται για την μπέσα τους. Οι περισσότεροι δεν διαθέτουν καν τσίπα.
Επρεπε να το γνωρίζει ο Γιάνης Βαρουφάκης προτού εμπλακεί στα κοινά. Καθότι πολιτευτής, όπως και οικονομολόγος, είναι το πρόσωπο που εξηγεί με απόλυτη σαφήνεια σήμερα το γιατί απέτυχαν παταγωδώς οι χθεσινοί σχεδιασμοί του για το καλό του τόπου και των πολιτών του. Ξεκίνησε τη θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών με εκείνο το βροντερό «ουάου» προς τον Ντάισελμπλουμ, συνέχισε με την εντιμότατη -κατά τη γνώμη του- συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου στις Βρυξέλλες, ασχέτως εάν εκλεκτά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τη χαρακτήρισαν επέκταση του μνημονίου, και κατέληξε να τρώει μονάχος στη Ρίγα, αποσυνάγωγος, λες και κατούρησε στο πηγάδι.
Σύσσωμο το σώμα των ομολόγων του της ευρωζώνης τον είχε τραμπουκίσει προηγουμένως με μια αήθη επίθεση που, μέσω φίλιων ΜΜΕ, έκανε τον γύρο του κόσμου. Τζογαδόρο τον ανέβαζαν, εκτός τόπου, χρόνου και παιδιάς τον κατέβαζαν. Ασε που αξίωσαν απ' τον Τσίπρα την καθαίρεσή του. Ο πρωθυπουργός αρκέστηκε να πλαισιώσει τη διαπραγματευτική ομάδα και μ' άλλα πρόσωπα, τουτέστιν τον καπέλωσε με ρεπούμπλικα, κοινώς καβουράκι με χλίψη, που, φορώντας το κάτω απ' το κράνος, γίνεται μαύρα χάλια απ' το τσαλάκωμα. Αφιλότιμο πολίτευμα η δημοκρατία, κατασπαράζει αρχαιόθεν τα καλυτερότερα τέκνα της.
Αφωνος, άναυδος και αποσβολωμένος ο Γιανάκης, έμοιαζε αυτόχρημα με εξωγήινο. «Εμείς πήγαμε με την αίσθηση ότι μια συμφωνία είναι συμφωνία. Οτι όταν σφίγγουμε το χέρι και λέμε ότι αυτό σημαίνει το “άλφα” και όχι το “βήτα”, σημαίνει το “άλφα” και όχι το “βήτα”. Από την άλλη μεριά, όμως, δυστυχώς, δεν επεδείχθη ίδια προσήλωση στην μπέσα» δήλωσε ως τεθλιμμένος και πτωχός συγγενής. Μα περίμενε ο αφελής να κυνηγούν οι Ευρωπαίοι αλβανικές χίμαιρες; Τόσα χρόνια στα νησιά δεν έμαθαν ούτε το «έγια μόλα έγια λέσα». Ποιος έχασε άλλωστε την μπέσα για να τη βρει ο Σόιμπλε;
30 Απρίλη 1945: Η Κόκκινη Σημαία της Νίκης υψώνεται στο Ράιχσταγκ!
Ήταν και ώρα 21.50 όταν ο επιλοχίας Μ. Α. Φ. Γιεγκόροφ και ο λοχίας Μ. Β. Καντάρια του σοβιετικού στρατού έστησαν την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, τη Σημαία της Νίκης, πάνω από τον κεντρικό Τρούλο του Ράιχσταγκ. Αμέσως μετά, ο...
διοικητής της 3ης στρατιάς κρούσης στρατηγός Β. Ι. Κουζνετσόφ, που παρακολουθούσε προσωπικά την ιστορική μάχη κατάληψης του Ράιχσταγκ, πήρε στο τηλέφωνο το κέντρο διοίκησης και ανακοίνωσε στο στρατάρχη Ζούκοφ: «Στο Ράιχσταγκ κυματίζει η κόκκινη σημαία! Ζήτω, σύντροφε στρατάρχη!».
Παρόλο που δεν είχαν τελειώσει οι μάχες και τα ναζιστικά στρατεύματα συνέχιζαν να αμύνονται μέσα στο Βερολίνο, το γεγονός είχε ξεχωριστή σημασία. Ηταν πια φανερό πως ο πόλεμος στην Ευρώπη από στιγμή σε στιγμή τελείωνε οριστικά. Αλλά η σημαία πάνω στο Ράιχσταγκ είχε διπλή σημασία. Δε φανέρωνε μόνο το τέλος του πολέμου. Ταυτόχρονα αποκάλυπτε στα ματιά ολόκληρης της ανθρωπότητας, στο παρόν, αλλά και στο μέλλον ως ιστορία, τον πραγματικό νικητή του πολέμου. Την επομένη ξημέρωνε Πρωτομαγιά. Η Παγκόσμια Ημέρα της Εργατικής Τάξης.
Εκείνη ακριβώς τη μέρα, η κόκκινη σημαία πάνω στο Ράιχσταγκ, έδειχνε στο παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας πως η νίκη κατά του φασισμού ήταν πρωτίστως νίκη ενός λαού και ενός κράτους. Του σοβιετικού λαού και του πρώτου εργατικού κράτους στην ιστορία, της Σοβιετικής Ενωσης.
μέσω "ΤΟ ΚΟΥΤΣΑΒΑΚΙ"
ΥΓ του blog:...οι λαοί και τα έθνη που ξεχνούν την ιστορία θα αντιμετωπίσουν κάποια στιγμή στον χρόνο την εκδίκηση της...οι γερμανοί, όχι όλοι, στις μέρες μας ξεχνούν τι έχουν κάνει στον κόσμο και sτην Ευρώπη τον προηγούμενο αιώνα...θα πρέπει να τους τα θυμίζουμε για να μη τα ξαναζήσουμε αλλά και gia να τιμάμε αυτούς που μας λευτέρωσαν με αίμα, οδύνη και πόνο όχι οικονομικό μόνο αλλά ανθρώπινο....
Θα μιλήσουμε για την ΕΚΤ;
του Χρήστου Λαδά
Ενώ είναι πολύ σαφής ο ρόλος της ΕΚΤ μέχρι σήμερα στο σκηνικό των διαπραγματεύσεων και στην ασφυξία που προκαλεί στην ελληνική οικονομία μέσω της μη παροχής εγγύησης στα ελληνικά κρατικά ομόλογα και της ουσιαστικής απαγόρευσης της δυνατότητας δανεισμού της χώρας και για τις διεθνείς υποχρεώσεις της, που ακόμα εξυπηρετούνται σαδιστικά μόνο από το υστέρημα μας, ενώ είναι επίσης σαφές ότι με την στάση της συνεισφέρει στην αποσταθεροποίηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και στην μεταφορά των καταθέσεων, εκ του αποτελέσματος, από την Ελλάδα στον αξιόπιστο Ευρωπαϊκό Βορρά και ιδίως στην Γερμανία, που συνεχίστηκε και μετά τις εκλογές, δεν έχουμε διαβάσει παρ’ όλ’ αυτά σοβαρή κριτική στην ελληνική ''ειδησεογραφία'' για το ρόλο της.
Μίλησε χτες ο Πρωθυπουργός στη συνέντευξη του, ευθέως, αναλαμβάνοντας μάλιστα και την ευθύνη για το παιχνίδι του Ντράγκι αλλά και πάλι σιωπή εν τάφω.
Χαρακτηριστικά δήλωσε:
«Στις 18 του Φλεβάρη η ΕΚΤ πήρε απόφαση πολιτικά και ηθικά ανορθόδοξη. Μείωσε στα 9 εκατ. τα ομόλογα που κατείχαν οι τράπεζες ενώ το όριο ήταν 15 εκατ. Στις 20 έθεσα και εγώ και ο κ. Βαρουφάκης το θέμα αυτό και πήρα τη δέσμευση ότι με το που θα υπάρξει αυτή η συμφωνία θα αποκαθίστατο το όριο. Το λάθος ήταν ότι αρκεστήκαμε σε προφορική δέσμευση και δε ζητήσαμε γραπτή. Θεωρήσαμε καλή τη πίστη ότι θα εφαρμοστεί κατά γράμμα η απόφαση της 20ης Φλεβάρη».
Το σημαντικό όμως πέρα από τα ανωτέρω είναι ότι η ΕΚΤ εξ αρχής και μέχρι και σήμερα θεωρεί ότι η συμφωνία της 20/2 στο Eurogroup δεν συνιστά συμφωνία οπότε έχει αποσύρει την εγγύηση της στα ελληνικά κρατικά ομόλογα, τη μοναδική δυνατότητα δανεισμού της χώρας, αφού άνευ της εγγυήσεως της τα ομόλογα ουσιαστικά δεν έχουν αγοραστικό ενδιαφέρον και τα spreads θα εκτιναχθούν αν εκτεθούν στις αγορές.
Αυτά, αν και ο θεσμικός ρόλος της ΕΚΤ και του κ. Ντράγκι και η αποστολή τους είναι η διατήρηση της σταθερότητας των τιμών και της αξίας του ευρώ. Η ΕΚΤ σύμφωνα και με το καταστατικό της πρέπει να λειτουργεί ως ανεξάρτητη αρχή στην Ευρωζώνη που δεν πρέπει βέβαια, εκ του ρόλου της ως κεντρικής ανεξάρτητης τραπεζικής αρχής, να μετέχει σε πολιτικά παιχνίδια.
Ποιος όμως μπορεί να πει σήμερα ότι η ΕΚΤ τηρεί την ανεξαρτησία της, το θεσμικό της ρόλο και δεν μετέχει σε αυτό το ανορθόδοξο bullying κατά της Ελληνικής κυβέρνησης, μετέχοντας στις προσπάθειες εκφοβισμού και αναγκαστικής πειθαρχίας της ώστε να υποχωρήσει όσο το δυνατόν κατά τις διαπραγματεύσεις και στο πλαίσιο της συμφωνίας που είναι βέβαια ευκταία αλλά ζητούμενη και όχι δεδομένη;
Τι κάνει η ΕΚΤ; Μπορεί πραγματικά να υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα;
Θα μιλήσει κανείς; Το «φιλοευρωπαϊκό» τόξο θα το θέσει ως ζήτημα στο δημόσιο διάλογο ή και τα κόμματα στο Κοινοβούλιο για να ασκηθούν και πολιτικές πιέσεις προς όφελος της χώρας;
Ή θα κάνουμε πάλι γαργάρες;
Τετάρτη 29 Απριλίου 2015
Ο Γιάνης Βαρουφάκης που δεν την «κοπάνησε»
Δημήτρης Κανελλόπουλος
Αναρωτιόμουν, αν το χθεσινοβραδινό επεισόδιο στους Γιάντες δεν συνέβαινε με τον Βαρουφάκη αλλά με έναν υπουργό της προηγούμενης κυβέρνησης τι θα...
λέγαμε τώρα; Θα μας άρεσε; Θα χαιρόμασταν υπογείως; Θα λέγαμε, μεταξύ μας φυσικά, "καλά να πάθει"; Αν ήταν λόγου χάριν ο Κωστής Χατζηδάκης ή ο Άδωνις Γεωργιάδης... Το ξέρω το ξέρω, δεν θα πήγαιναν ποτέ στα Εξάρχεια τέτοιοι τύποι θα μου πείτε αλλά, αυτό, δεν είναι το θέμα της κουβέντας μας.
Δεν είναι καν το θέμα της κουβέντας μας η επίθεση στον Γιάνη Βαρουφάκη. Αναμενόμενη θα έλεγα, άνθρωπος της εξουσίας είναι πια (φυσικά με νέο, πρωτόγνωρο, ήθος), πρέπει να περιμένει τέτοιου είδους τραβηγμένες αντιδράσεις. Και γνωρίζουμε όλοι πως ο ίδιος έχει απαιτήσει να μην διαθέτει ασφάλεια. Κι επιμένει. Και μπράβο του.
Το θέμα λοιπόν είναι η αντίδρασή του. Δεν έφυγε τρέχοντας, δεν την κοπάνησε, δεν απάντησε με τον ίδιο τρόπο. Κάθισε και συζήτησε με ένα... πλήθος, κάτι το αδιανόητο σε ανάλογες περιπτώσεις. Με ένα απειλητικό πλήθος, μάλιστα. Και ξέρουμε όλοι πολύ καλά πως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, πόσο εύκολα είναι να ξεφύγουν κάποιες καταστάσεις. Αλλά αυτός έμεινε εκεί για ένα μισάωρο να προσπαθεί να κάνει (τον όποιον) διάλογο. Πολύ straight και cool αντίδραση.
Μεγάλος σεβασμός αξίζει και στη Δανάη Στράτου. Αν ισχύει όντως πως αντιμετώπισε τους νεαρούς αγκαλιάζοντας τον άντρα της και γυρίζοντάς τους απλώς την πλάτη, καταλαβαίνουμε τη μεγάλη δύναμη που διαθέτει. Και το τσαγανό της. Respect.
Επανέρχομαι στο αρχικό: ας αναρωτηθούμε οι αριστεροί δημοσιογράφοι τι θα λέγαμε σε περίπτωση που η επίθεση γινότανε σε έναν υπουργό του προηγούμενου καθεστώτος(ναι, καθεστώτος). Καλό είναι να προσπαθούμε να διαχωρίζουμε τα πράγματα. Να μπαίνουμε στη θέση των... άλλων (δημοσιογράφων). Και να διατηρούμε την ψυχραιμία μας...
λέγαμε τώρα; Θα μας άρεσε; Θα χαιρόμασταν υπογείως; Θα λέγαμε, μεταξύ μας φυσικά, "καλά να πάθει"; Αν ήταν λόγου χάριν ο Κωστής Χατζηδάκης ή ο Άδωνις Γεωργιάδης... Το ξέρω το ξέρω, δεν θα πήγαιναν ποτέ στα Εξάρχεια τέτοιοι τύποι θα μου πείτε αλλά, αυτό, δεν είναι το θέμα της κουβέντας μας.
Δεν είναι καν το θέμα της κουβέντας μας η επίθεση στον Γιάνη Βαρουφάκη. Αναμενόμενη θα έλεγα, άνθρωπος της εξουσίας είναι πια (φυσικά με νέο, πρωτόγνωρο, ήθος), πρέπει να περιμένει τέτοιου είδους τραβηγμένες αντιδράσεις. Και γνωρίζουμε όλοι πως ο ίδιος έχει απαιτήσει να μην διαθέτει ασφάλεια. Κι επιμένει. Και μπράβο του.
Το θέμα λοιπόν είναι η αντίδρασή του. Δεν έφυγε τρέχοντας, δεν την κοπάνησε, δεν απάντησε με τον ίδιο τρόπο. Κάθισε και συζήτησε με ένα... πλήθος, κάτι το αδιανόητο σε ανάλογες περιπτώσεις. Με ένα απειλητικό πλήθος, μάλιστα. Και ξέρουμε όλοι πολύ καλά πως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, πόσο εύκολα είναι να ξεφύγουν κάποιες καταστάσεις. Αλλά αυτός έμεινε εκεί για ένα μισάωρο να προσπαθεί να κάνει (τον όποιον) διάλογο. Πολύ straight και cool αντίδραση.
Μεγάλος σεβασμός αξίζει και στη Δανάη Στράτου. Αν ισχύει όντως πως αντιμετώπισε τους νεαρούς αγκαλιάζοντας τον άντρα της και γυρίζοντάς τους απλώς την πλάτη, καταλαβαίνουμε τη μεγάλη δύναμη που διαθέτει. Και το τσαγανό της. Respect.
Επανέρχομαι στο αρχικό: ας αναρωτηθούμε οι αριστεροί δημοσιογράφοι τι θα λέγαμε σε περίπτωση που η επίθεση γινότανε σε έναν υπουργό του προηγούμενου καθεστώτος(ναι, καθεστώτος). Καλό είναι να προσπαθούμε να διαχωρίζουμε τα πράγματα. Να μπαίνουμε στη θέση των... άλλων (δημοσιογράφων). Και να διατηρούμε την ψυχραιμία μας...
πηγή www.e-tetradio.gr
Το «Κάστρο του Υμηττού» (29 Απρίλη 1944)
Τα ξημερώματα της 29ης Απριλίου, οι κάτοικοι της Γούβας και του Υμηττού αναστατώθηκαν από φωνές και πυροβολισμούς στην οδό Αγραίων, στην περιοχή της Γούβας. Σύντομα μαθεύτηκε πως μονάδες του Μηχανοκίνητου, Εύζωνοι και μικρή δύναμη Γερμανών είχαν μπλοκάρει σε ένα μικρό σπιτάκι τρεις ενόπλους.
Το μπλόκο δεν μπορούσε να είναι πιο εύστοχο: Το σπιτάκι αυτό είχε γίνει πρόσφατα μια από τις δύο μεγάλες αποθήκες οπλισμού του II Τάγματος Βύρωνα - Γούβας και από το προηγούμενο βράδυ είχαν καταλύσει σε αυτό ο διοικητής και υπεύθυνος οπλισμού της διμοιρίας ΕΛΑΣ Υμηττού, Δημήτρης Αυγέρης, και οι νεαροί μαχητές Κώστας Φολτύπουλος και Θάνος Κιοκμενίδης, οι οποίοι, χωρίς ελπίδα διαφυγής. αντιστάθηκαν χρησιμοποιώντας τον...
οπλισμό της αποθήκης -αρκετά Mannlicher, αυτόματα Sten και περίστροφα και πολλές ιταλικές χειροβομβίδες. Η απελπισμένη αλλά ηρωική άμυνα κράτησε αρκετές ώρες.
Όταν σίγησαν τα πυρά, το σπιτάκι ήταν διάτρητο, οι τοίχοι και το πάτωμα είχαν ίχνη εμπρησμού, ενώ τα πτώματα των μαχητών, που εκτέθηκαν στο δρόμο σε κοινή θέα, έφεραν τραύματα σε κεφάλι και θώρακα και κακώσεις από έκρηξη, πιθανότατα χειροβομβίδας.
Η ηρωικότερη ώς τότε στιγμή του ΕΛΑΣ Αθήνας, που απαθανατίστηκε από την αντιστασιακή λογοτεχνία ως «Κάστρο του Υμηττού», είχε και στοιχεία αστυνομικού δράματος: Η ηγεσία του II Τάγματος και η ΟΠΛΑ Υμηττού αναζητούσαν επίμονα ενόχους πίσω από το προφανές «κάρφωμα» της αποθήκης. Αυτό αρχικά χρεώθηκε σε ακριτομύθιες των ίδιων των πεσόντων, αργότερα ανακρίθηκαν και μαχητές που είχαν διανυκτερεύσει εκεί προηγούμενα. Τελικά οι υποψίες στράφηκαν στην ιδιοκτήτρια του σπιτιού, Νίτσα (ή Ανίκα) Αντωνίου, και στον έναν από τους δύο Ελασίτες που είχαν μεταφέρει τον οπλισμό προς το σπίτι.
Ο άνδρας εκτελέστηκε, το ίδιο και η γυναίκα, παρά το γεγονός πως ο συζυγός της (και συνιδιοκτήτης του σπιτιού), Επαμεινώνδας Αντωνίου, ήταν σημαντικό συνδικαλιστικό στέλεχος του ΕΑΜ στην Εθνική Τράπεζα.
Αν και με εξαντλημένα πυρομαχικά και απώλειες, ο ΕΛΑΣ βγήκε ενισχυμένος από τις παραπάνω μάχες. Είχε εμπεδώσει την εδαφική του κυριαρχία και είχε ανατρέψει κάθε σχέδιο των Ταγμάτων να αποκτήσουν έστω υποτυπώδη ερείσματα στις ανατολικές συνοικίες. Επίσης είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί η περίοδος χάριτος για τους άνδρες των Ταγμάτων, που δεν είχαν τίποτε να ελπίζουν σε περίπτωση αιχμαλωσίας, όπως φάνηκε στις 9 Απριλίου, όταν μια περίπολος συνέλαβε τρεις από αυτούς σε μια ταβέρνα στα Νέα Σφαγεία.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, τα γεγονότα του Απριλίου ενηλικίωσαν απότομα το μύθο των «συνοικιών-κάστρων της λευτεριάς» που «πρέπει να είναι έτοιμα να αντισταθούν και να πολεμήσουν».
Το μπλόκο δεν μπορούσε να είναι πιο εύστοχο: Το σπιτάκι αυτό είχε γίνει πρόσφατα μια από τις δύο μεγάλες αποθήκες οπλισμού του II Τάγματος Βύρωνα - Γούβας και από το προηγούμενο βράδυ είχαν καταλύσει σε αυτό ο διοικητής και υπεύθυνος οπλισμού της διμοιρίας ΕΛΑΣ Υμηττού, Δημήτρης Αυγέρης, και οι νεαροί μαχητές Κώστας Φολτύπουλος και Θάνος Κιοκμενίδης, οι οποίοι, χωρίς ελπίδα διαφυγής. αντιστάθηκαν χρησιμοποιώντας τον...
οπλισμό της αποθήκης -αρκετά Mannlicher, αυτόματα Sten και περίστροφα και πολλές ιταλικές χειροβομβίδες. Η απελπισμένη αλλά ηρωική άμυνα κράτησε αρκετές ώρες.
Όταν σίγησαν τα πυρά, το σπιτάκι ήταν διάτρητο, οι τοίχοι και το πάτωμα είχαν ίχνη εμπρησμού, ενώ τα πτώματα των μαχητών, που εκτέθηκαν στο δρόμο σε κοινή θέα, έφεραν τραύματα σε κεφάλι και θώρακα και κακώσεις από έκρηξη, πιθανότατα χειροβομβίδας.
Η ηρωικότερη ώς τότε στιγμή του ΕΛΑΣ Αθήνας, που απαθανατίστηκε από την αντιστασιακή λογοτεχνία ως «Κάστρο του Υμηττού», είχε και στοιχεία αστυνομικού δράματος: Η ηγεσία του II Τάγματος και η ΟΠΛΑ Υμηττού αναζητούσαν επίμονα ενόχους πίσω από το προφανές «κάρφωμα» της αποθήκης. Αυτό αρχικά χρεώθηκε σε ακριτομύθιες των ίδιων των πεσόντων, αργότερα ανακρίθηκαν και μαχητές που είχαν διανυκτερεύσει εκεί προηγούμενα. Τελικά οι υποψίες στράφηκαν στην ιδιοκτήτρια του σπιτιού, Νίτσα (ή Ανίκα) Αντωνίου, και στον έναν από τους δύο Ελασίτες που είχαν μεταφέρει τον οπλισμό προς το σπίτι.
Ο άνδρας εκτελέστηκε, το ίδιο και η γυναίκα, παρά το γεγονός πως ο συζυγός της (και συνιδιοκτήτης του σπιτιού), Επαμεινώνδας Αντωνίου, ήταν σημαντικό συνδικαλιστικό στέλεχος του ΕΑΜ στην Εθνική Τράπεζα.
Αν και με εξαντλημένα πυρομαχικά και απώλειες, ο ΕΛΑΣ βγήκε ενισχυμένος από τις παραπάνω μάχες. Είχε εμπεδώσει την εδαφική του κυριαρχία και είχε ανατρέψει κάθε σχέδιο των Ταγμάτων να αποκτήσουν έστω υποτυπώδη ερείσματα στις ανατολικές συνοικίες. Επίσης είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί η περίοδος χάριτος για τους άνδρες των Ταγμάτων, που δεν είχαν τίποτε να ελπίζουν σε περίπτωση αιχμαλωσίας, όπως φάνηκε στις 9 Απριλίου, όταν μια περίπολος συνέλαβε τρεις από αυτούς σε μια ταβέρνα στα Νέα Σφαγεία.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, τα γεγονότα του Απριλίου ενηλικίωσαν απότομα το μύθο των «συνοικιών-κάστρων της λευτεριάς» που «πρέπει να είναι έτοιμα να αντισταθούν και να πολεμήσουν».
Από το βιβλίο του Ιάσονα Χανδρινού "Το τιμωρό χέρι του λαού"
Σύμβολο λευτεριάς
Στις 28 Απρίλη του 1944, σ' ένα μικρό σπιτάκι στον Υμηττό, στη μια γωνία της οδού Κοραή, γράφτηκε μια από τις πιο ηρωικές και δοξασμένες σελίδες της Εθνικής Αντίστασης κατά των χιτλεροφασιστών κατακτητών και των συνεργατών τους. Τρεις ΕΠΟΝίτες του ΕΛΑΣ της Αθήνας, ο Δημήτρης Αυγέρης,ο Κώστας Φολτόπουλος και ο Φάνης Κιοκμενίδης, που φύλαγαν τον οπλισμό της διμοιρίας τους, αντιμετώπισαν για πάνω από 7 ολόκληρες ώρες, με τ' ατομικά τους όπλα, 200 Γερμανούς και ταγματασφαλίτες.
Δεν είχε καλά - καλά ξημερώσει, όταν ο εχθρός περικύκλωσε το σπίτι και από το στόμα αξιωματικού των τσολιάδων ακούστηκε:
- Παραδοθείτε τομάρια, γιατί διαφορετικά θα σας κάψουμε!
Η απάντηση των κυκλωμένων ΕΠΟΝιτών ήταν μια και απλή, η μοναδική που μπορούσαν να δώσουν πατριώτες... Μια ριπή από αυτόματο.
Η μάχη δεν άργησε να φουντώσει. Ηταν 8 το πρωί. Μα, κάθε προσπάθεια που έκαναν οι πολιορκητές να καταλάβουν το φρούριο απέβαινε άκαρπη, παρά το γεγονός ότι διέθεταν ισχυρότατη δύναμη πυρός και υπέρτερες δυνάμεις. Η αντίσταση των τριών παιδιών, των τριών αυτών ηρώων, ήταν εκπληκτική.
Πρώτος χτυπήθηκε και έπεσε νεκρός στο πάτωμα ο ήρωας Φολτόπουλος, αλλά οι δύο σύντροφοί του συνέχισαν να μάχονται με μεγαλύτερο πάθος. Κι όταν τα πυρομαχικά τους έφταναν προς το τέλος, ο ένας έπιασε τη γωνιά για να καταστρέψει τον οπλισμό, ώστε να μην πέσει στα χέρια του εχθρού, ενώ ο άλλος συνέχισε τη μάχη. Σε λίγο νεκρός έπεσε και ο Κιοκμενίδης, αλλά ο Αυγέρης δε σταμάτησε να ρίχνει κατά του εχθρού, αν και τραυματίστηκε.
Πέρασε το μεσημέρι. Ομως το σπίτι, το κάστρο του Υμηττού συνέχισε να αντιστέκεται. Ωσπου, γύρω στις 3.30 το απόγευμα οι γυναίκες της γειτονιάς που παρακολουθούσαν τη μάχη είδαν τον Δημήτρη Αυγέρη να βγαίνει τρεκλίζοντας και να φωνάζει προς τη μεριά του εχθρού:
- Σας νικήσαμε τέρατα!
Σε λίγο, μια ριπή θα τον έστελνε κι αυτόν στην αθανασία.
Η μάχη είχε τελειώσει. Και ο εχθρός που περίμενε ότι θα βρει δεκάδες πτώματα και λαβωμένους αντιλήφθηκε ότι οι ορδές του ντροπιάστηκαν από τρία αμούστακα παιδιά, τρεις ήρωες, που είχαν τάξει τη ζωή τους στη λευτεριά της πατρίδας. Ετσι, φόρτωσε γρήγορα - γρήγορα τα πτώματα των ηρώων στα αυτοκίνητα κι έφυγε ουσιαστικά νικημένος.
Από τότε, το σπιτάκι εκείνο στον Υμηττό έγινε θρύλος, σύμβολο του αγώνα για τη λευτεριά της Ελλάδας και του λαού της, για να γίνει ο ίδιος ο λαός αφέντης στον τόπο του, όπως ονειρεύτηκαν οι τρεις ΕΠΟΝίτες κι όπως το ζωγράφισαν στο νου και την καρδιά του λαού το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ. Εκείνο το σπιτάκι ονομάστηκε Κάστρο και "Φρούριο των ηρώων" και οι μισογκρεμισμένοι τοίχοι του γέμισαν συνθήματα, όπως αυτό της ΕΠΟΝ: "Διαβάτη που περνάς από το σπίτι των τριών ηρώων του Υμηττού, γονάτισε, σφίξε τη γροθιά σου κι ορκίσου εκδίκηση".
Στην ημερήσια διαταγή της, η Διοίκηση του Α Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ θα γράψει για το κατόρθωμα των τριών ΕΠΟΝιτών ηρώων: "... ούτω ο διμοιρίτης Αυγέρης Δημήτριος και οι μαχηταί Φολτόπουλος Κωνσταντίνος και Κιοκμενίδης Αθανάσιος την 28/4/1944 εκεί εις τον οικίσκον του Υμηττού έστησαν λαμπρόν ηρώον Δόξης... Το ολοκαύτωμα των αξίων και υπέροχων αυτών μαχητών του ΕΛΑΣ των Αθηνών, πυρσός πατριωτισμού, πυρπολεί τας ψυχάς μας τας ημέρας αυτάς... Αιωνία η μνήμη των τριών ανδρείων...".
Δεν είχε καλά - καλά ξημερώσει, όταν ο εχθρός περικύκλωσε το σπίτι και από το στόμα αξιωματικού των τσολιάδων ακούστηκε:
- Παραδοθείτε τομάρια, γιατί διαφορετικά θα σας κάψουμε!
Η απάντηση των κυκλωμένων ΕΠΟΝιτών ήταν μια και απλή, η μοναδική που μπορούσαν να δώσουν πατριώτες... Μια ριπή από αυτόματο.
Η μάχη δεν άργησε να φουντώσει. Ηταν 8 το πρωί. Μα, κάθε προσπάθεια που έκαναν οι πολιορκητές να καταλάβουν το φρούριο απέβαινε άκαρπη, παρά το γεγονός ότι διέθεταν ισχυρότατη δύναμη πυρός και υπέρτερες δυνάμεις. Η αντίσταση των τριών παιδιών, των τριών αυτών ηρώων, ήταν εκπληκτική.
Πρώτος χτυπήθηκε και έπεσε νεκρός στο πάτωμα ο ήρωας Φολτόπουλος, αλλά οι δύο σύντροφοί του συνέχισαν να μάχονται με μεγαλύτερο πάθος. Κι όταν τα πυρομαχικά τους έφταναν προς το τέλος, ο ένας έπιασε τη γωνιά για να καταστρέψει τον οπλισμό, ώστε να μην πέσει στα χέρια του εχθρού, ενώ ο άλλος συνέχισε τη μάχη. Σε λίγο νεκρός έπεσε και ο Κιοκμενίδης, αλλά ο Αυγέρης δε σταμάτησε να ρίχνει κατά του εχθρού, αν και τραυματίστηκε.
Πέρασε το μεσημέρι. Ομως το σπίτι, το κάστρο του Υμηττού συνέχισε να αντιστέκεται. Ωσπου, γύρω στις 3.30 το απόγευμα οι γυναίκες της γειτονιάς που παρακολουθούσαν τη μάχη είδαν τον Δημήτρη Αυγέρη να βγαίνει τρεκλίζοντας και να φωνάζει προς τη μεριά του εχθρού:
- Σας νικήσαμε τέρατα!
Σε λίγο, μια ριπή θα τον έστελνε κι αυτόν στην αθανασία.
Η μάχη είχε τελειώσει. Και ο εχθρός που περίμενε ότι θα βρει δεκάδες πτώματα και λαβωμένους αντιλήφθηκε ότι οι ορδές του ντροπιάστηκαν από τρία αμούστακα παιδιά, τρεις ήρωες, που είχαν τάξει τη ζωή τους στη λευτεριά της πατρίδας. Ετσι, φόρτωσε γρήγορα - γρήγορα τα πτώματα των ηρώων στα αυτοκίνητα κι έφυγε ουσιαστικά νικημένος.
Από τότε, το σπιτάκι εκείνο στον Υμηττό έγινε θρύλος, σύμβολο του αγώνα για τη λευτεριά της Ελλάδας και του λαού της, για να γίνει ο ίδιος ο λαός αφέντης στον τόπο του, όπως ονειρεύτηκαν οι τρεις ΕΠΟΝίτες κι όπως το ζωγράφισαν στο νου και την καρδιά του λαού το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ. Εκείνο το σπιτάκι ονομάστηκε Κάστρο και "Φρούριο των ηρώων" και οι μισογκρεμισμένοι τοίχοι του γέμισαν συνθήματα, όπως αυτό της ΕΠΟΝ: "Διαβάτη που περνάς από το σπίτι των τριών ηρώων του Υμηττού, γονάτισε, σφίξε τη γροθιά σου κι ορκίσου εκδίκηση".
Στην ημερήσια διαταγή της, η Διοίκηση του Α Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ θα γράψει για το κατόρθωμα των τριών ΕΠΟΝιτών ηρώων: "... ούτω ο διμοιρίτης Αυγέρης Δημήτριος και οι μαχηταί Φολτόπουλος Κωνσταντίνος και Κιοκμενίδης Αθανάσιος την 28/4/1944 εκεί εις τον οικίσκον του Υμηττού έστησαν λαμπρόν ηρώον Δόξης... Το ολοκαύτωμα των αξίων και υπέροχων αυτών μαχητών του ΕΛΑΣ των Αθηνών, πυρσός πατριωτισμού, πυρπολεί τας ψυχάς μας τας ημέρας αυτάς... Αιωνία η μνήμη των τριών ανδρείων...".
ΥΓ του blog:...αφειερωμένο στους σύγχρονους κήνσορες της υποταγής και της υποτέλειας...πως κταντήσαμε;..οι υπερασπιστές του κάστρου χάσανε την ολιγόχρονη ζωή τους για την τιμή του ανθρώπου, για την λευτεριά της πατρίδας και για την προσωπική τους αξιοπρέπεια κι εμείς συζητάμε αν θα χάσουμε το ευρώ!!! αυτοί είναι ζωντανοί ανά τους αιώνες, εμείς είματε οι νεκροί κι ας έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ζούμε....πως να μας θυμηθεί σαν άτομα ή σαν λαό αύριο η ιστορία; ...εμείς σκίσαμε τις σελίδες από φόβο πριν τις γράψουμε.....
Με τον εαυτό μου μαλώνω
Μουντζώνομαι που ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι δυνατόν μια αριστερή κυβέρνηση να έχει περάσει μέσα σε τρεις μήνες δύο πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Πραγματικά πρόκειται περί ωμής μείωσης της Δημοκρατίας και προσβολής του κοινοβουλευτισμού. Αγανακτώ!
Όμως άραγε τι θα κάνω στην περίπτωση που αύριο έρθει μία τρίτη πράξη νομοθετικού περιεχομένου σύμφωνα με την οποία θα μπαίνει τέλος στην ασυδοσία των ΜΜΕ, θα μπαίνουν φόροι στους εφοπλιστές, θα αυξάνεται ο έλεγχος των τραπεζών, θα ανασαίνουν πραγματικά όσοι πνίγονται από δάνεια; Τι θα κάνω αν αύριο τρελαθεί το αφεντικό και με μία τέταρτη πράξη νομοθετικού περιεχομένου αυξηθεί σε χρόνο και ποσό το επίδομα ανεργίας; Θα είναι και τότε κακές οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου;
Ποιο κόμμα θα τολμήσει να μιλήσει για προσβολή της Δημοκρατίας; Μιας Δημοκρατίας που έχει υποχρέωση να φροντίζει με κάθε τρόπο τους αδύνατους και να τους προστατεύει από την ασυδοσία των ισχυρών του πλούτου; Έχω δικαίωμα να κρίνω τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου … εκ του περιεχομένου τους ή πρέπει να στέκομαι απέναντι σε όλες αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που θα έχει η κοινοβουλευτική καθυστέρηση και η λοιπή γραφειοκρατία;
Μπορώ να συντάσσομαι, έστω ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, με το κόμμα του Σαμαρά που είχε μετατρέψει σε καθημερινότητα την προσβολή της Δημοκρατίας και την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού και σήμερα ωρύεται για τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου; Το αντέχω να κάνω την ίδια κριτική με εκείνους που μετέτρεψαν το Προεδρικό Μέγαρο σε γραφείο υπογραφών των εντολών του Σαμαρά;
Είναι το ίδιο επικίνδυνη μία πράξη νομοθετικού περιεχομένου που κόβει μισθούς και εγκρίνει ομαδικές απολύσεις, με μία άλλη που μαζεύει υλικό ώστε να αντέξει η χώρα στην πολιορκία; Αν η πράξη νομοθετικού περιεχομένου είναι η θυσία της Δημοκρατίας, μπορώ να καταδικάσω στον ίδιο βαθμό μία πράξη που οδηγεί την πλειοψηφία στη φτωχοποίηση με μία άλλη που μαζεύει τα αποθεματικά στον αγώνα για την ανεξαρτησία μου;
Ναι, είναι τραγική η επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος από την κυβέρνηση. Γεμάτη από ερασιτεχνισμούς και λάθη είναι η μέχρι σήμερα κυβερνητική πορεία στην επικοινωνία της και στις διαπραγματεύσεις της. Όμως πότε δώσαμε το δικαίωμα εμείς οι πολίτες στην Αριστερά να εκπαιδευτεί και να αποκτήσει εμπειρία; Βολευόμασταν επί χρόνια να γελάμε με το αστειάκι ότι με την Αριστερά είμαστε ερωτευμένοι, αλλά παντρευόμαστε την ΠασοκοΔεξιά. Στην Αριστερά δώσαμε την ευκαιρία να κυβερνήσει σε μία από τις δυσκολότερες εποχές για τη χώρα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Ναι, έλεγαν τα στελέχη της ότι ήταν έτοιμα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών. Στα πλαίσια του ερασιτεχνισμού τους ανήκει και αυτό.
Όμως, επιλογή μας ήταν να απορρίψουμε τους επαγγελματίες πολιτικούς του δοσιλογισμού, των σκανδάλων, των μιζών, της υποτέλειας, της ατιμωρησίας, της διαπλοκής και σήμερα του απύθμενου θράσους και της αλαζονείας. Επιλογή μας ήταν να εμπιστευτούμε τη διαχείριση της τελευταίας μας ελπίδας σε ερασιτέχνες που δεν έχουν διαβρωθεί από τα πάρε – δώσε με συμφέροντα και την τυφλή υπακοή. Νιώθω, όσο και να μαλώνω με τον εαυτό μου, ότι πρέπει να στηρίξω αυτή την επιλογή μου. Με αυστηρή κριτική. Με διαμαρτυρίες. Με έλεγχο. Όμως να το κάνω για να στρώσει η κατάσταση κι όχι για να ξαναγυρίσω στο χθες που απέρριψα ύστερα από προσπάθειες δεκαετιών.
Κι ας κουράστηκα να διαβάζω, βλέπω, ακούω περί άτακτης χρεοκοπίας. Η άτακτη χρεοκοπία ταυτίζεται με το ξαφνικό, το αιφνίδιο. Μα εδώ και 5 χρόνια διαβάζω, βλέπω, ακούω ότι αν δε δεχτώ να γίνω πολίτης Β, Γ, Δ, Ω, κατηγορίας της ευρωζώνης θα τιμωρηθώ με άτακτη χρεοκοπία. Πού είναι το στοιχείο της «άτακτης»; Ένας τακτικότατος εκβιασμός είναι και μία οργανωμένη λεηλασία δικαιωμάτων. Μία διαρκής απειλή είναι για να εξασφαλιστεί η υπακοή μου και ο συμβιβασμός μου στις προτεσταντικές ιδεοληψίες των Γερμανών και στα κέρδη του ΔΝΤ.
Δεν είμαι εγώ ο ένοχος. Οι ένοχοι είναι αυτοί που δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα τα πλαστά στοιχεία του Σημίτη για να χώσουν τη χώρα μου στην ευρωζώνη και να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Ένοχος είναι ο Σημίτης, οι Βρυξέλλες, η Κομισιόν, η ΕΚΤ, οι τότε ευρωπαίοι ηγέτες που συμμετείχαν στην απάτη του Σημίτη και στην εξαπάτηση των εθνικών κοινοβουλίων τους. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να καθόμαστε εμείς στο εδώλιο αντί γι’ αυτούς; Πώς γίνεται σήμερα να είναι αυτοί οι δικαστές μας αντί εμείς δικοί τους δικαστές; Πώς γίνεται να εξευτελίζεται το θύμα και να απολαμβάνει το ρόλο του τιμωρού ο θύτης;
Όχι, αυτή η κυβέρνηση δεν τα κάνει όλα καλά. Πολλά σκατά κάνει. Ατελείωτη θεωρία και μισές αλήθειες. Ακόμη περιμένω το νέο, το φρέσκο που θα σκοτώσει το παλιό. Όμως πώς θα σκοτωθεί το παλιό όταν βγαίνει ο υπουργός Υγείας και απαιτεί να φύγουν όλοι οι διοικητές νοσοκομείων, δίχως μάλιστα να αποζημιωθούν; Πώς γίνεται ο κ. Κουρουμπλής να μην βρίσκει ούτε έναν – ΕΝΑΝ – διοικητή νοσοκομείου που μπορεί να είναι δεξιός ή Πασόκος αλλά να κάνει καλά τη δουλειά του; Πώς τους αξιολόγησε; Με τι κριτήρια; Γιατί δεν εξηγεί πού απέτυχαν;
Και θέλει να τους διώξει, γιατί; Για να φέρει δικούς του. Του κόμματος. Μια από τα ίδια και πάλι. Παλαιοκομματικοί εφιάλτες. Και θα τους μοιράσει κι αυτός για να είναι όλοι ευχαριστημένοι. 30% του Λαφαζάνη, 10% πασοκογενείς, 50% προεδρικοί και 10% ΑΝ.ΕΛ. Αυτά θα είναι τα κριτήρια και πάμε πάλι πίσω, στην αρχή της κατάντιας μας. Για ποιον άλλο λόγο να θέλει ο υπουργός να αλλάξει όλους τους διοικητές των νοσοκομείων; Μήπως γιατί φοβάται ότι θα σαμποτάρουν την κυβερνητική πολιτική για την Υγεία; Ας γελάσω βροντερά ΧΑΧΑΧΑ! Ποια κυβερνητική πολιτική για την Υγεία;
Ο μόνος που έχει αναφέρει και μάλιστα διστακτικά, πέντε πολιτικά λόγια την πορεία του ΕΣΥ είναι ο αναπληρωτής υπουργός Ανδρέας Ξάνθος, τον οποίο κι αυτόν τον έχασα τελευταία γιατί κυριαρχεί το θέμα των διοικητών. Αν ο κάθε Πασόκος του ΣΥΡΙΖΑ φέρνει μαζί του και την κληρονομιά των πρακτικών που διδάχθηκε στο πράσινο παρελθόν του, ζήτω που καήκαμε. Δεν υπάρχει ελπίδα. Αν ο κάθε Πανούσης τρέμει να υποστηρίξει τις επιλογές του και ζητάει κάθε φορά από τον πρωθυπουργό να αναλάβει τις ευθύνες του υπουργείου, το χέσαμε το θέμα. Αν ο κάθε Μάρδας δε μπορεί να αρθρώσει μέσα στη Βουλή μια ολόκληρη πρόταση που να βγάζει νόημα, τότε μεγάλες χαρές κερνάμε στους Αδώνηδες και στους Κυριάκους.
Άλλο πράγμα ο ερασιτεχνισμός και η απειρία και διαφορετικά εντελώς η ανικανότητα και η ευθυνοφοβία. Ο Τσίπρας μπορεί να διακρίνει σε αυτή τη δύσκολη φάση ποιοι είναι χρήσιμοι και ποιοι επικίνδυνοι. Το ότι έχει αποτύχει σε κάποιες επιλογές του είναι πασιφανές. Ας το διορθώσει. Δε θα κριθεί όταν θα κάνει μία κίνηση προς το καλύτερο. Όμως θα κριθεί αν διαπιστωθεί ότι ήξερε τα λάθη του και επέμενε σε αυτά. Και το μεγαλύτερο λάθος του είναι να προσπαθεί διαρκώς να κρατάει τις ισορροπίες. Έχουμε ήδη αρκετές αγωνίες για να αντέξουμε και μία ακόμη. Αυτήν του να δούμε για πόσο θα καταφέρει να ισορροπεί κρατώντας ένα ετεροβαρές κοντάρι.
Ας πάρει τις αποφάσεις του κι ας τις εφαρμόσει δυναμικά όσο ακόμη υπάρχει από κάτω του το δίχτυ ασφαλείας της εμπιστοσύνης των πολιτών. Ας το κάνει πριν δει μόνο τις πλάτες μας καθώς θα πέφτει.
Όμως άραγε τι θα κάνω στην περίπτωση που αύριο έρθει μία τρίτη πράξη νομοθετικού περιεχομένου σύμφωνα με την οποία θα μπαίνει τέλος στην ασυδοσία των ΜΜΕ, θα μπαίνουν φόροι στους εφοπλιστές, θα αυξάνεται ο έλεγχος των τραπεζών, θα ανασαίνουν πραγματικά όσοι πνίγονται από δάνεια; Τι θα κάνω αν αύριο τρελαθεί το αφεντικό και με μία τέταρτη πράξη νομοθετικού περιεχομένου αυξηθεί σε χρόνο και ποσό το επίδομα ανεργίας; Θα είναι και τότε κακές οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου;
Ποιο κόμμα θα τολμήσει να μιλήσει για προσβολή της Δημοκρατίας; Μιας Δημοκρατίας που έχει υποχρέωση να φροντίζει με κάθε τρόπο τους αδύνατους και να τους προστατεύει από την ασυδοσία των ισχυρών του πλούτου; Έχω δικαίωμα να κρίνω τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου … εκ του περιεχομένου τους ή πρέπει να στέκομαι απέναντι σε όλες αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που θα έχει η κοινοβουλευτική καθυστέρηση και η λοιπή γραφειοκρατία;
Μπορώ να συντάσσομαι, έστω ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, με το κόμμα του Σαμαρά που είχε μετατρέψει σε καθημερινότητα την προσβολή της Δημοκρατίας και την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού και σήμερα ωρύεται για τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου; Το αντέχω να κάνω την ίδια κριτική με εκείνους που μετέτρεψαν το Προεδρικό Μέγαρο σε γραφείο υπογραφών των εντολών του Σαμαρά;
Είναι το ίδιο επικίνδυνη μία πράξη νομοθετικού περιεχομένου που κόβει μισθούς και εγκρίνει ομαδικές απολύσεις, με μία άλλη που μαζεύει υλικό ώστε να αντέξει η χώρα στην πολιορκία; Αν η πράξη νομοθετικού περιεχομένου είναι η θυσία της Δημοκρατίας, μπορώ να καταδικάσω στον ίδιο βαθμό μία πράξη που οδηγεί την πλειοψηφία στη φτωχοποίηση με μία άλλη που μαζεύει τα αποθεματικά στον αγώνα για την ανεξαρτησία μου;
Ναι, είναι τραγική η επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος από την κυβέρνηση. Γεμάτη από ερασιτεχνισμούς και λάθη είναι η μέχρι σήμερα κυβερνητική πορεία στην επικοινωνία της και στις διαπραγματεύσεις της. Όμως πότε δώσαμε το δικαίωμα εμείς οι πολίτες στην Αριστερά να εκπαιδευτεί και να αποκτήσει εμπειρία; Βολευόμασταν επί χρόνια να γελάμε με το αστειάκι ότι με την Αριστερά είμαστε ερωτευμένοι, αλλά παντρευόμαστε την ΠασοκοΔεξιά. Στην Αριστερά δώσαμε την ευκαιρία να κυβερνήσει σε μία από τις δυσκολότερες εποχές για τη χώρα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Ναι, έλεγαν τα στελέχη της ότι ήταν έτοιμα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών. Στα πλαίσια του ερασιτεχνισμού τους ανήκει και αυτό.
Όμως, επιλογή μας ήταν να απορρίψουμε τους επαγγελματίες πολιτικούς του δοσιλογισμού, των σκανδάλων, των μιζών, της υποτέλειας, της ατιμωρησίας, της διαπλοκής και σήμερα του απύθμενου θράσους και της αλαζονείας. Επιλογή μας ήταν να εμπιστευτούμε τη διαχείριση της τελευταίας μας ελπίδας σε ερασιτέχνες που δεν έχουν διαβρωθεί από τα πάρε – δώσε με συμφέροντα και την τυφλή υπακοή. Νιώθω, όσο και να μαλώνω με τον εαυτό μου, ότι πρέπει να στηρίξω αυτή την επιλογή μου. Με αυστηρή κριτική. Με διαμαρτυρίες. Με έλεγχο. Όμως να το κάνω για να στρώσει η κατάσταση κι όχι για να ξαναγυρίσω στο χθες που απέρριψα ύστερα από προσπάθειες δεκαετιών.
Κι ας κουράστηκα να διαβάζω, βλέπω, ακούω περί άτακτης χρεοκοπίας. Η άτακτη χρεοκοπία ταυτίζεται με το ξαφνικό, το αιφνίδιο. Μα εδώ και 5 χρόνια διαβάζω, βλέπω, ακούω ότι αν δε δεχτώ να γίνω πολίτης Β, Γ, Δ, Ω, κατηγορίας της ευρωζώνης θα τιμωρηθώ με άτακτη χρεοκοπία. Πού είναι το στοιχείο της «άτακτης»; Ένας τακτικότατος εκβιασμός είναι και μία οργανωμένη λεηλασία δικαιωμάτων. Μία διαρκής απειλή είναι για να εξασφαλιστεί η υπακοή μου και ο συμβιβασμός μου στις προτεσταντικές ιδεοληψίες των Γερμανών και στα κέρδη του ΔΝΤ.
Δεν είμαι εγώ ο ένοχος. Οι ένοχοι είναι αυτοί που δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα τα πλαστά στοιχεία του Σημίτη για να χώσουν τη χώρα μου στην ευρωζώνη και να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Ένοχος είναι ο Σημίτης, οι Βρυξέλλες, η Κομισιόν, η ΕΚΤ, οι τότε ευρωπαίοι ηγέτες που συμμετείχαν στην απάτη του Σημίτη και στην εξαπάτηση των εθνικών κοινοβουλίων τους. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να καθόμαστε εμείς στο εδώλιο αντί γι’ αυτούς; Πώς γίνεται σήμερα να είναι αυτοί οι δικαστές μας αντί εμείς δικοί τους δικαστές; Πώς γίνεται να εξευτελίζεται το θύμα και να απολαμβάνει το ρόλο του τιμωρού ο θύτης;
Όχι, αυτή η κυβέρνηση δεν τα κάνει όλα καλά. Πολλά σκατά κάνει. Ατελείωτη θεωρία και μισές αλήθειες. Ακόμη περιμένω το νέο, το φρέσκο που θα σκοτώσει το παλιό. Όμως πώς θα σκοτωθεί το παλιό όταν βγαίνει ο υπουργός Υγείας και απαιτεί να φύγουν όλοι οι διοικητές νοσοκομείων, δίχως μάλιστα να αποζημιωθούν; Πώς γίνεται ο κ. Κουρουμπλής να μην βρίσκει ούτε έναν – ΕΝΑΝ – διοικητή νοσοκομείου που μπορεί να είναι δεξιός ή Πασόκος αλλά να κάνει καλά τη δουλειά του; Πώς τους αξιολόγησε; Με τι κριτήρια; Γιατί δεν εξηγεί πού απέτυχαν;
Και θέλει να τους διώξει, γιατί; Για να φέρει δικούς του. Του κόμματος. Μια από τα ίδια και πάλι. Παλαιοκομματικοί εφιάλτες. Και θα τους μοιράσει κι αυτός για να είναι όλοι ευχαριστημένοι. 30% του Λαφαζάνη, 10% πασοκογενείς, 50% προεδρικοί και 10% ΑΝ.ΕΛ. Αυτά θα είναι τα κριτήρια και πάμε πάλι πίσω, στην αρχή της κατάντιας μας. Για ποιον άλλο λόγο να θέλει ο υπουργός να αλλάξει όλους τους διοικητές των νοσοκομείων; Μήπως γιατί φοβάται ότι θα σαμποτάρουν την κυβερνητική πολιτική για την Υγεία; Ας γελάσω βροντερά ΧΑΧΑΧΑ! Ποια κυβερνητική πολιτική για την Υγεία;
Ο μόνος που έχει αναφέρει και μάλιστα διστακτικά, πέντε πολιτικά λόγια την πορεία του ΕΣΥ είναι ο αναπληρωτής υπουργός Ανδρέας Ξάνθος, τον οποίο κι αυτόν τον έχασα τελευταία γιατί κυριαρχεί το θέμα των διοικητών. Αν ο κάθε Πασόκος του ΣΥΡΙΖΑ φέρνει μαζί του και την κληρονομιά των πρακτικών που διδάχθηκε στο πράσινο παρελθόν του, ζήτω που καήκαμε. Δεν υπάρχει ελπίδα. Αν ο κάθε Πανούσης τρέμει να υποστηρίξει τις επιλογές του και ζητάει κάθε φορά από τον πρωθυπουργό να αναλάβει τις ευθύνες του υπουργείου, το χέσαμε το θέμα. Αν ο κάθε Μάρδας δε μπορεί να αρθρώσει μέσα στη Βουλή μια ολόκληρη πρόταση που να βγάζει νόημα, τότε μεγάλες χαρές κερνάμε στους Αδώνηδες και στους Κυριάκους.
Άλλο πράγμα ο ερασιτεχνισμός και η απειρία και διαφορετικά εντελώς η ανικανότητα και η ευθυνοφοβία. Ο Τσίπρας μπορεί να διακρίνει σε αυτή τη δύσκολη φάση ποιοι είναι χρήσιμοι και ποιοι επικίνδυνοι. Το ότι έχει αποτύχει σε κάποιες επιλογές του είναι πασιφανές. Ας το διορθώσει. Δε θα κριθεί όταν θα κάνει μία κίνηση προς το καλύτερο. Όμως θα κριθεί αν διαπιστωθεί ότι ήξερε τα λάθη του και επέμενε σε αυτά. Και το μεγαλύτερο λάθος του είναι να προσπαθεί διαρκώς να κρατάει τις ισορροπίες. Έχουμε ήδη αρκετές αγωνίες για να αντέξουμε και μία ακόμη. Αυτήν του να δούμε για πόσο θα καταφέρει να ισορροπεί κρατώντας ένα ετεροβαρές κοντάρι.
Ας πάρει τις αποφάσεις του κι ας τις εφαρμόσει δυναμικά όσο ακόμη υπάρχει από κάτω του το δίχτυ ασφαλείας της εμπιστοσύνης των πολιτών. Ας το κάνει πριν δει μόνο τις πλάτες μας καθώς θα πέφτει.
Ο δικός μας Γιάνης
Του Θανάση Καρτερού
Λοιπόν, ας το πάρουν όλοι απόφαση. Τον Γιάνη τον πάμε. Πολύ, μάλιστα. Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν τον πάνε αυτοί. Κι όταν λέμε δεν τον πάνε, μαγειρεμένο το λέμε. Το ωμό είναι ότι έχουν πάθει αμόκ. Να τον φάνε δεν τον χορταίνουν. Οι επιθέσεις εναντίον του -οργανωμένες, λυσσόδηκτες, κατινίστικες- έχουν πάρει χαρακτήρα επιδημίας. Ακραίος, αγενής, επιπόλαιος, ταραξίας, οικονομικός τρομοκράτης. Μόνο οι φασίστες χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν τέτοια μέσα για να εξοντώσουν ανεπιθύμητα πρόσωπα. Κι όταν λέμε αυτοί, εννοούμε το σινάφι που μας έχει πιάσει από τον λαιμό.
Εξωχώριους ληστές, εγχώριους μπομπολιστές, Γερμανούς υπουργούς, Σλοβάκους αυτουργούς, ΜΜΕ διεθνών οίκων, ΜΜΕ εθνικών μπισμπιρίκων, κυράδες, πασάδες και αγάδες του νεοφιλελεύθερου τζετ σετ. Ακούνε Βαρουφάκης και τρέχουν για σκόρδα. Οργανώνουν συνωμοσίες της Κυριακής, προσεύχονται στις εκκλησίες της διαπλοκής, βλέπουν οπτασίες της φακής. Και παρακαλούν ποιον; Τον Τσίπρα: Πέτα απ' το ντοβλέτι τον τζαναμπέτη! Ας είμαστε επιεικείς όμως. Τι να σου κάνουν κι αυτοί; Αλλιώς έμαθαν.
Μετά από κυρίους όπως ο Χαρδούβελης, ο Στουρνάρας, ο Βενιζέλος, που και υπέγραφαν, και μας έγραφαν, να μπλέξουν με κάποιον Γιάνη; Μετά τους λακωνίζοντες, που έσβησαν ακόμα και το μολών και τους αρκούσε το λαβέ, να μπλέξουν με τον ουκ-αν-λάβοις; Μετά τους σοβαρούς να μπλέξουν με τον επιπόλαιο; Μετά τους γκρίζους να μπλέξουν με τον έγχρωμο; Ε, άνθρωποι είναι. Και θα θυμώσουν, και θα τον... σλοβακίσουν.
Κι επειδή ξινίζουμε κι εμείς οι από 'δώ πότε-πότε με την υπερβολή, την προβολή, ενίοτε και με την περιβολή του, καλό είναι να θυμόμαστε γιατί τον μισούν οι από 'κεί.
Γιατί βοήθησε αποφασιστικά να καταλάβουν εκατομμύρια άνθρωποι το δράμα της Ελλάδας.
Γιατί υπήρξε ζωντανή διαφήμιση των ζωντανών δυνάμεων που κυβερνούν αυτή τη στιγμή τη χώρα στη θέση των ζόμπι.
Γιατί κέρδισε συμπάθειες για τη χώρα μας ανάμεσα σε κείνους που αντιστέκονται σε όλο τον κόσμο. Και γιατί έβγαλε γλώσσα στη φυλή των Eurogroup.
Γι' αυτό τον συνοδεύει ένα κύμα συμπάθειας, κυρίως ανάμεσα στους νεότερους. Και γι' αυτό επίσης, επειδή στην κυβέρνηση δεν τρώνε κουτόχορτο -και ο Τσίπρας δεν τρώει ανθρώπους και μάλιστα με delivery άλλων- θα τον τρώνε, λαϊκιστί, στη μάπα για πολύ ακόμα οι μισούντες τη δικαιοσύνη. Γιάνης και ξερό ψωμί...
Ο Βαλάντερ ξεναγεί τον Βαρουφάκη στη Ρίγα.
του Απόστολου Λυκεσά*
Ο Γιάνης Βαρουφάκης, σύμφωνα με πρωτοσέλιδο τίτλο στα σημερινά «Νέα», απαξίωσε στη Ρίγα της Λετονίας να συμποσιαστεί με τους συναδέλφους του και προτίμησε να συνδυάσει δυό ξανθές με ... λουκάνικα. Προς θεού, μην πάει ο νους σας στο πονηρό, ούτε η καλή εφημερίδα έχει αυτό το σκοπό. Γι αυτό κι εξηγεί αμέσως, με μικρά γράμματα, ότι εννοεί δυό ξανθές μπύρες, που ήταν ξανθές από γεννησιμιού τους και δεν χρειαζόταν να προσέχουν τις ρίζες του κριθαριού που στίφτηκε για να γίνουν τέτοιες. Για τα λουκάνικα δεν διευκρινίζεται αν ήταν βραστά, ψητά, ή σπετσοφάι τον λετονική εκδοχή του οποίου δεν γνωρίζω
Μικρό το κακό με τον τίτλο, αν σκεφτεί κανείς ότι, προχθές, άλλη εφημερίδα, που έχει από κατασκευής Θέμα, έγραφε στην πρώτη σελίδα ότι ο Φλαμπουράρης τα έκανε πλακάκια με την Λάτση. Χωρίς διευκρίνιση στην πρώτη σελίδα, ότι βρίσκοταν απλώς στην ίδια λίστα γάμου και άρα συναντήθηκαν όσο συναντιούνται τα γεμιστά πιπέρια με το τάπερ που τα περιέχει.
Η ιστορία πάντως με τις ξανθές στη Ρίγα με κάνει να θυμώσω. Με τον Βαρουφάκη. Διότι, χωρίς να αμφιβάλω στιγμή για το ρεπορτάζ, συνάγω το αδιασταύρωτο μεν, βάσιμο δε, συμπέρασμα ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν διαβάζει λογοτεχνία, ούτε καν αστυνομική. Αν διάβαζε, θα είχε βρεθεί στη Ρίγα αφού πρώτα είχε εντρυφήσει στην περιπέτεια του μυθιστορηματικού ήρωα του Χένιγκ Μανκέλ, Κερτ Βαλάντερ, στην πρωτεύουσα της Λετονίας. Το μυθιστόρημα «Τα σκυλιά της Ρίγα» θα είχε επιδράσει παιδευτικά στον άναρχο και διαλυτικό χαρακτήρα του Βαρουφάκη.
Πρώτον ο συγγραφεύς πάσχει από την ίδια αριστερή στρέβλωση η οποία, μάλιστα, τον οδήγησε ακόμη και πάνω στο καράβι για την Γάζα, ενώ δεν παύει την συνήθειά του να θέλει να οργανώνει θεατρικές ομάδες στην Αφρική αντί να στρογγυλοκάθεται στους καναπέδες της ΙΚΕΑ απολαμβάνοντας το τζακούζι του.
Δεύτερο, η μυθιστορηματική του περσόνα, αυτός ο Βαλάντερ, είναι χωμένος μέσα στην αμφιβολία, διαρκώς αξύριστος, ατημέλητος και αρέσκεται να χορεύει με τα διαόλια που είναι εγκατεστημένα στο μυαλό και την ψυχή του, αντί να σαβουροτρώει με τους συναδέλφους του, οι οποίοι είναι μια χαρά συνάδελφοι, που κάνουν πάντα ότι τους λέει το book by the book, δηλαδή το εγχειρίδιο της σχολής αστυνομίας του Όσλο.
Τρίτο, θα είχε πληροφορίες από πρώτο χέρι για το τι ακριβώς συμβαίνει στο ξακουστό επεισόδιο υπό τον προφητικό τίτλο «Τα σκυλιά της Ρίγα». Οπότε, ακολουθώντας το πρωτόκολλο του Βαλάντερ, δεν θα έκανε παρέες με δυό ξανθές αλλά με μια ρωσίδα, βότκα δηλαδή, το μόνο κατάλοιπο από την Σοβιετική Ένωση που εξακολουθεί να γνωρίζει μέρες και νύχτες δόξας στη χώρα της Βαλτικής. Εντάξει, ο συγγραφέας Μανκέλ δεν έχει και την καλύτερη ιδέα για την κατάσταση στη Λετονία, οι περιγραφές της πόλης δεν σε κάνουν να θέλεις να πας τουρίστας, ακόμη κι αν ολόκληρος Σόιμπλε σου κάνει τον ξεναγό και σου εγγυάται ότι αξίζει «να δεις την όμορφη Ρίγα».
Τέταρτο, ο Βαρουφάκης θα είχε μια καλή δικαιολογία να μην προτιμήσει τις παρέες με τους ομολόγους του, επικαλούμενος πάλι τον Βαλάντερ, ο οποίος, επιδεικνύει τόση εμπιστοσύνη στους συναδέλφους του αστυνομικούς όση η Κοκκινοσκουφίτσα στον κακό λύκο. Όλο μόνος του τριγυρνάει συντροφιά με τα διαόλια του, αλλά μπύρες και μάλιστα ξανθές δεν πίνει, τα παίρνει τα μέτρα του, μην τον περιλάβουν τα πρωτοσέλιδα και δεν βγάζει άκρη ακόμη κι αν ο συγγραφέας είναι φίλος του.
Τελευταίο, και κυριότερο, θα είχε μάθει ότι στη Λετονία, στη Ρίγα, το να μιλάς δεν είναι βαλτική συνήθεια. Παρά τις προσπάθειες, ακόμη και του συγγραφέα, ο συμπαθής δημοσιογράφος του βιβλίου Σεργκέι Ούπιτις που θέλει να κάνει έρευνες για την διαφθορά το τρώει το κεφάλι του. Άμα θες δηλαδή να μιλάς να καθήσεις στη Σουηδία, διότι, άμα μιλάς στη Ρίγα, βρίσκουν αφορμή οι...θεσμοί, να αδειάσουν στο στόμα σου θειικό οξύ και τότε, τα δόντια, τα χείλη, ο φάρυγγας, παίρνουν μια σκούρα μπλέ απόχρωση, προς το μαύρο, για να είμαστε ακριβείς, σαν τις λερές εισόδους που έχουν τα οικοδομικά μπλοκ στο Μπρονξ.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά για να καταδείξω ότι, όσοι λένε πως στα μυθιστορήματα οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική, είναι βαλτοί, και πως, αντιθέτως, όσοι τα λένε αυτά έχουν σκοπό να καταπίνεις τα παραμύθια τους για αλήθειες και πραγματικότητες.
Πάντως, οι Γερμανοί διαβάζουν τα πάντα, διότι θέλουν να τα ξέρουν όλα, γι αυτό και τη λύση στο μυστήριο της υπόθεσης που σας παρουσίασα ως αλήθεια ενώ, εμφανώς πρόκειται για αποκύημα φαντασίας, την ανακάλυψε σήμερα μόνο μια γερμανική εφημερίδα η Die Welt, η οποία ακολουθώντας την εμπειρία του Βαλάντερ, κατανοώντας ότι πρέπει να έχεις πάντα τον νου σου, διότι κανένας δεν είναι στη Ρίγα αυτό που σε πρώτη ματιά φαίνεται, αντιλήφθηκε ότι το σχέδιο ήταν σατανικό, κι ας μην κομπάζω, για να αντικατασταθεί στη διαπραγμάτευση ο αντικομφορμιστής στο ντύσιμο αλλά αθώος σοσιαλδημοκράτης υπουργός από τον πούρο και αμετανόητο μαρξιστή Ευκλείδη Τσακαλώτο.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ "Στο Κόκκινο 93,4" Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο "Κόκκινο 93,4" την εκπομπή "Ορθά- Κοφτά" με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00-12:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο apostoloslyk1@gmail.com.
Η ιστορία πάντως με τις ξανθές στη Ρίγα με κάνει να θυμώσω. Με τον Βαρουφάκη. Διότι, χωρίς να αμφιβάλω στιγμή για το ρεπορτάζ, συνάγω το αδιασταύρωτο μεν, βάσιμο δε, συμπέρασμα ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν διαβάζει λογοτεχνία, ούτε καν αστυνομική. Αν διάβαζε, θα είχε βρεθεί στη Ρίγα αφού πρώτα είχε εντρυφήσει στην περιπέτεια του μυθιστορηματικού ήρωα του Χένιγκ Μανκέλ, Κερτ Βαλάντερ, στην πρωτεύουσα της Λετονίας. Το μυθιστόρημα «Τα σκυλιά της Ρίγα» θα είχε επιδράσει παιδευτικά στον άναρχο και διαλυτικό χαρακτήρα του Βαρουφάκη.
Πρώτον ο συγγραφεύς πάσχει από την ίδια αριστερή στρέβλωση η οποία, μάλιστα, τον οδήγησε ακόμη και πάνω στο καράβι για την Γάζα, ενώ δεν παύει την συνήθειά του να θέλει να οργανώνει θεατρικές ομάδες στην Αφρική αντί να στρογγυλοκάθεται στους καναπέδες της ΙΚΕΑ απολαμβάνοντας το τζακούζι του.
Δεύτερο, η μυθιστορηματική του περσόνα, αυτός ο Βαλάντερ, είναι χωμένος μέσα στην αμφιβολία, διαρκώς αξύριστος, ατημέλητος και αρέσκεται να χορεύει με τα διαόλια που είναι εγκατεστημένα στο μυαλό και την ψυχή του, αντί να σαβουροτρώει με τους συναδέλφους του, οι οποίοι είναι μια χαρά συνάδελφοι, που κάνουν πάντα ότι τους λέει το book by the book, δηλαδή το εγχειρίδιο της σχολής αστυνομίας του Όσλο.
Τρίτο, θα είχε πληροφορίες από πρώτο χέρι για το τι ακριβώς συμβαίνει στο ξακουστό επεισόδιο υπό τον προφητικό τίτλο «Τα σκυλιά της Ρίγα». Οπότε, ακολουθώντας το πρωτόκολλο του Βαλάντερ, δεν θα έκανε παρέες με δυό ξανθές αλλά με μια ρωσίδα, βότκα δηλαδή, το μόνο κατάλοιπο από την Σοβιετική Ένωση που εξακολουθεί να γνωρίζει μέρες και νύχτες δόξας στη χώρα της Βαλτικής. Εντάξει, ο συγγραφέας Μανκέλ δεν έχει και την καλύτερη ιδέα για την κατάσταση στη Λετονία, οι περιγραφές της πόλης δεν σε κάνουν να θέλεις να πας τουρίστας, ακόμη κι αν ολόκληρος Σόιμπλε σου κάνει τον ξεναγό και σου εγγυάται ότι αξίζει «να δεις την όμορφη Ρίγα».
Τέταρτο, ο Βαρουφάκης θα είχε μια καλή δικαιολογία να μην προτιμήσει τις παρέες με τους ομολόγους του, επικαλούμενος πάλι τον Βαλάντερ, ο οποίος, επιδεικνύει τόση εμπιστοσύνη στους συναδέλφους του αστυνομικούς όση η Κοκκινοσκουφίτσα στον κακό λύκο. Όλο μόνος του τριγυρνάει συντροφιά με τα διαόλια του, αλλά μπύρες και μάλιστα ξανθές δεν πίνει, τα παίρνει τα μέτρα του, μην τον περιλάβουν τα πρωτοσέλιδα και δεν βγάζει άκρη ακόμη κι αν ο συγγραφέας είναι φίλος του.
Τελευταίο, και κυριότερο, θα είχε μάθει ότι στη Λετονία, στη Ρίγα, το να μιλάς δεν είναι βαλτική συνήθεια. Παρά τις προσπάθειες, ακόμη και του συγγραφέα, ο συμπαθής δημοσιογράφος του βιβλίου Σεργκέι Ούπιτις που θέλει να κάνει έρευνες για την διαφθορά το τρώει το κεφάλι του. Άμα θες δηλαδή να μιλάς να καθήσεις στη Σουηδία, διότι, άμα μιλάς στη Ρίγα, βρίσκουν αφορμή οι...θεσμοί, να αδειάσουν στο στόμα σου θειικό οξύ και τότε, τα δόντια, τα χείλη, ο φάρυγγας, παίρνουν μια σκούρα μπλέ απόχρωση, προς το μαύρο, για να είμαστε ακριβείς, σαν τις λερές εισόδους που έχουν τα οικοδομικά μπλοκ στο Μπρονξ.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά για να καταδείξω ότι, όσοι λένε πως στα μυθιστορήματα οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική, είναι βαλτοί, και πως, αντιθέτως, όσοι τα λένε αυτά έχουν σκοπό να καταπίνεις τα παραμύθια τους για αλήθειες και πραγματικότητες.
Πάντως, οι Γερμανοί διαβάζουν τα πάντα, διότι θέλουν να τα ξέρουν όλα, γι αυτό και τη λύση στο μυστήριο της υπόθεσης που σας παρουσίασα ως αλήθεια ενώ, εμφανώς πρόκειται για αποκύημα φαντασίας, την ανακάλυψε σήμερα μόνο μια γερμανική εφημερίδα η Die Welt, η οποία ακολουθώντας την εμπειρία του Βαλάντερ, κατανοώντας ότι πρέπει να έχεις πάντα τον νου σου, διότι κανένας δεν είναι στη Ρίγα αυτό που σε πρώτη ματιά φαίνεται, αντιλήφθηκε ότι το σχέδιο ήταν σατανικό, κι ας μην κομπάζω, για να αντικατασταθεί στη διαπραγμάτευση ο αντικομφορμιστής στο ντύσιμο αλλά αθώος σοσιαλδημοκράτης υπουργός από τον πούρο και αμετανόητο μαρξιστή Ευκλείδη Τσακαλώτο.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ "Στο Κόκκινο 93,4" Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο "Κόκκινο 93,4" την εκπομπή "Ορθά- Κοφτά" με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00-12:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο apostoloslyk1@gmail.com.
Τρίτη 28 Απριλίου 2015
Μηχανορραφίες Μέσω Ειδήσεων
Του Νίκου Σβέρκου
Όποιος κατέχει τα ηνία στα δίκτυα ενημέρωσης, έχει και μεγαλύτερη δύναμη», λένε όσοι γνωρίζουν τα της πολιτικής επικοινωνίας, που τα εργαλεία της δεν εξαντλούνται σε προεκλογικές περιόδους. Κάθε άλλο. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση η δύναμη στα κέντρα λήψης αποφάσεων δεν στηρίζεται μόνο στο μέγεθος μιας οικονομίας, αλλά και στον τρόπο που χειρίζεται τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ.
Είναι άλλωστε κοινό μυστικό στις Βρυξέλλες ότι τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα από το 2008, τη χρονιά που ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση, λειτουργεί με ένα μιντιακό σύστημα με «καλολαδωμένα γρανάζια», που μπορούν να μεταφέρουν άμεσα την πληροφορία και να τη μοιράσουν σε λίγες ώρες σε όλα τα μέσα ενημέρωσης της ηπείρου.
Ο μηχανισμός αυτός στηρίζεται στη μυστικότητα των πηγών των δημοσιογράφων, αρχή απαραβίαστη για τη δημοσιογραφική δεοντολογία. Ωστόσο, εδώ χρησιμοποιείται αντίστροφα, προστατεύοντας τον μηχανισμό, που παραμένει παρασκηνιακός: Ουδείς δημοσιογράφος στην πρωτεύουσα του Βελγίου είναι διατεθειμένος να «ρισκάρει» την εργασία του. Και έτσι διατηρείται η «ομερτά».
«Το σκληρό μπλοκ»
Τον πρώτο λόγο στον συγκεκριμένο μηχανισμό έχει το «σκληρό μπλοκ» της ευρωζώνης, ήτοι η γερμανική αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες, συνεπικουρούμενη από κλιμάκια άλλων μικρότερων χωρών, κυρίως πολιτικών και οικονομικών «δορυφόρων» της Γερμανίας, όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Σλοβακία και οι Βαλτικές χώρες, μία εκ των οποίων, η Λετονία, κατέχει την προεδρία της Ε.Ε. Σαφώς μικρότερη πρόσβαση διαθέτει η Γαλλία και η Ιταλία.
«Πρωταγωνιστές» στη συλλογή και μετάδοση ειδήσεων είναι τρία μεγάλα μέσα ενημέρωσης με πανευρωπαϊκή απήχηση: Το πρακτορεία Reuters και Bloomberg και η εφημερίδα «Financial Times». Πρόκειται για τις «ναυαρχίδες» που όλα τα ΜΜΕ στην Ευρώπη σπεύδουν να αναπαράγουν, μεταδίδοντας, ηθελημένα ή μη, τις πληροφορίες και τα ρεπορτάζ τους.
Η μεταφορά των πληροφοριών που τελικά αναπαράγονται κινείται σε τρία επίπεδα: από εργαζόμενους στην ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, που παρακολουθούν τις κρίσιμες συνεδριάσεις (διερμηνείς και διοικητικοί υπάλληλοι), από τους ίδιους τους πολιτικούς συμμετέχοντες ή στενούς συνεργάτες τους και από υψηλόβαθμους υπαλλήλους της Ε.Ε.
Αυτά τα τρία επίπεδα χρησιμεύουν για να ικανοποιήσουν την «ανάγκη» για γρήγορη και αποκλειστική μετάδοση μιας «είδησης», η οποία κάνει τους δημοσιογράφους πολύ ανταγωνιστικούς στη λήψη πληροφοριών για το τι συζητείται εκεί κατά τη διάρκεια κρίσιμων συνεδριάσεων.
Για τη μετάδοση χρησιμοποιούνται κυρίως τα γραπτά μηνύματα των κινητών (SMS), ενώ για τις αναλυτικές «διαρροές» υπάρχει εδώ και μήνες μια άτυπη σύσκεψη ενημέρωσης, στην οποία συμμετέχουν ρεπόρτερ των τριών μέσων που αναφέρθηκαν νωρίτερα και άλλα, κυρίως γερμανικά και βρετανικά.
Σε αυτές τις συσκέψεις την ενημέρωση αναλαμβάνει πολύ συχνά ο ίδιος υπάλληλος του γραφείου Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, γερμανικής καταγωγής, που «ξεχνά» τους «ευρωπαϊκούς» τρόπους συμπεριφοράς, αλλά και τον ουδέτερο ρόλο που οφείλει να διαδραματίζει.
Η χαρακτηριστικότερη περίπτωση όπου δούλεψε αποτελεσματικά ο συγκεκριμένος μηχανισμός ήταν στη Ρίγα, στην πρόσφατη συνεδρίαση του Eurogroup. Την Πέμπτη 23 Απριλίου ο Ελληνας υπουργός Οικονομικών συμμετείχε σε δείπνο με τους συναδέλφους του στην πρωτεύουσα της Λετονίας, εν είδει προεργασίας των όσων θα συζητηθούν την επόμενη ημέρα. Ολα έμοιαζαν να κυλούν ως συνήθως. Η 24η Απριλίου, ωστόσο, ήταν η ημέρα κατά την οποία «ξεδιπλώθηκε» η άκρως επιθετική ρητορική ενάντια στον Ελληνα υπουργό Οικονομικών.
Τον πρώτο λόγο στον συγκεκριμένο μηχανισμό έχει το «σκληρό μπλοκ» της ευρωζώνης, ήτοι η γερμανική αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες, συνεπικουρούμενη από κλιμάκια άλλων μικρότερων χωρών, κυρίως πολιτικών και οικονομικών «δορυφόρων» της Γερμανίας, όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Σλοβακία και οι Βαλτικές χώρες, μία εκ των οποίων, η Λετονία, κατέχει την προεδρία της Ε.Ε. Σαφώς μικρότερη πρόσβαση διαθέτει η Γαλλία και η Ιταλία.
«Πρωταγωνιστές» στη συλλογή και μετάδοση ειδήσεων είναι τρία μεγάλα μέσα ενημέρωσης με πανευρωπαϊκή απήχηση: Το πρακτορεία Reuters και Bloomberg και η εφημερίδα «Financial Times». Πρόκειται για τις «ναυαρχίδες» που όλα τα ΜΜΕ στην Ευρώπη σπεύδουν να αναπαράγουν, μεταδίδοντας, ηθελημένα ή μη, τις πληροφορίες και τα ρεπορτάζ τους.
Η μεταφορά των πληροφοριών που τελικά αναπαράγονται κινείται σε τρία επίπεδα: από εργαζόμενους στην ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, που παρακολουθούν τις κρίσιμες συνεδριάσεις (διερμηνείς και διοικητικοί υπάλληλοι), από τους ίδιους τους πολιτικούς συμμετέχοντες ή στενούς συνεργάτες τους και από υψηλόβαθμους υπαλλήλους της Ε.Ε.
Αυτά τα τρία επίπεδα χρησιμεύουν για να ικανοποιήσουν την «ανάγκη» για γρήγορη και αποκλειστική μετάδοση μιας «είδησης», η οποία κάνει τους δημοσιογράφους πολύ ανταγωνιστικούς στη λήψη πληροφοριών για το τι συζητείται εκεί κατά τη διάρκεια κρίσιμων συνεδριάσεων.
Για τη μετάδοση χρησιμοποιούνται κυρίως τα γραπτά μηνύματα των κινητών (SMS), ενώ για τις αναλυτικές «διαρροές» υπάρχει εδώ και μήνες μια άτυπη σύσκεψη ενημέρωσης, στην οποία συμμετέχουν ρεπόρτερ των τριών μέσων που αναφέρθηκαν νωρίτερα και άλλα, κυρίως γερμανικά και βρετανικά.
Σε αυτές τις συσκέψεις την ενημέρωση αναλαμβάνει πολύ συχνά ο ίδιος υπάλληλος του γραφείου Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, γερμανικής καταγωγής, που «ξεχνά» τους «ευρωπαϊκούς» τρόπους συμπεριφοράς, αλλά και τον ουδέτερο ρόλο που οφείλει να διαδραματίζει.
Η χαρακτηριστικότερη περίπτωση όπου δούλεψε αποτελεσματικά ο συγκεκριμένος μηχανισμός ήταν στη Ρίγα, στην πρόσφατη συνεδρίαση του Eurogroup. Την Πέμπτη 23 Απριλίου ο Ελληνας υπουργός Οικονομικών συμμετείχε σε δείπνο με τους συναδέλφους του στην πρωτεύουσα της Λετονίας, εν είδει προεργασίας των όσων θα συζητηθούν την επόμενη ημέρα. Ολα έμοιαζαν να κυλούν ως συνήθως. Η 24η Απριλίου, ωστόσο, ήταν η ημέρα κατά την οποία «ξεδιπλώθηκε» η άκρως επιθετική ρητορική ενάντια στον Ελληνα υπουργό Οικονομικών.
Ο εξωγήινος
Ο ανώτερος υπάλληλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, λίγα λεπτά μετά τη λήξη του Eurogroup, κάλεσε οκτώ δημοσιογράφους για την «καθιερωμένη» άτυπη ενημέρωση. «Ηταν εξαιρετικά επιθετική απέναντι στην ελληνική αποστολή», λέει δημοσιογράφος με έδρα τις Βρυξέλλες, που μίλησε στην «Εφ.Συν.», αλλά προτιμά να κρατήσει την ανωνυμία του. Σημείωσε δε πως «όταν ρωτήσαμε τι υποστήριξε ο Βαρουφάκης στη συνεδρίαση, ο υπάλληλος είπε «ο άνθρωπος είναι σε άλλον κόσμο» κι έκανε υποτιμητικές χειρονομίες. Δεν έχουμε συνηθίσει κάτι τέτοιο από υπαλλήλους της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, ούτε από τον συγκεκριμένο».
Πανομοιότυπη «ενημέρωση» επαναλήφθηκε και από ακόμα δύο υπαλλήλους, έναν του Eurogroup και έναν από διπλωματική αποστολή χώρας του ευρωπαϊκού Νότου. «Ηταν το ίδιο επιθετικοί, προσπαθώντας να παρουσιάσουν τον Βαρουφάκη ως έναν ‘‘εξωγήινο’’», μας λέει ο δημοσιογράφος, που παρέστη στις συζητήσεις. Και προσθέτει ότι «όταν μπήκαμε στην ουσία των θεμάτων για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, οι ‘‘πηγές’’ δεν ήθελαν να πουν τίποτα περισσότερο. Μόνο κατηγορούσαν τον Βαρουφάκη». Επειτα ακολούθησαν σκληρές δηλώσεις από υπουργούς που συμμερίζονται την οπτική της γερμανικής κυβέρνησης.
Οι συγκεκριμένες πληροφορίες αναρτήθηκαν στα τρία μεγάλα μέσα ενημέρωσης που αναφέραμε παραπάνω, μεταφέροντας ένα άκρως «πολεμικό» κλίμα, σπάζοντας τον κανόνα που επιβάλλει την τήρηση αποστάσεων από σκληρές εκφράσεις. Η ελληνική αποστολή αποφάσισε κατόπιν να μη συμμετάσχει ο Γιάνης Βαρουφάκης στο βραδινό δείπνο, δείχνοντας την ενόχλησή του για τον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζονται οι συνάδελφοί του τον ίδιο και την Ελλάδα.
Η επιθετικότητα, ωστόσο, από υπουργούς, αξιωματούχους και μέσα ενημέρωσης δεν κόπασε. Αντιθέτως, το Reuters παρουσίασε τον Γιάνη Βαρουφάκη ως «απομονωμένο», δεν ζήτησε την οπτική της ελληνικής πλευράς, γιατί δεν παραβρέθηκε στο δείπνο, ενώ σχολίασε μέχρι και το γεγονός ότι είναι ο μοναδικός υπουργός που δεν φοράει... γραβάτα. Το «σύνθημα», μάλιστα, για την νέα επιχείρηση αποδόμησης δόθηκε με ένα SMS από Γερμανό αξιωματούχο σε ρεπόρτερ ενός από τα τρία προαναφερόμενα μέσα. Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος κάλεσε μάλιστα πηγές του στην Αθήνα για να τους προειδοποιήσει...
Ο ανώτερος υπάλληλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, λίγα λεπτά μετά τη λήξη του Eurogroup, κάλεσε οκτώ δημοσιογράφους για την «καθιερωμένη» άτυπη ενημέρωση. «Ηταν εξαιρετικά επιθετική απέναντι στην ελληνική αποστολή», λέει δημοσιογράφος με έδρα τις Βρυξέλλες, που μίλησε στην «Εφ.Συν.», αλλά προτιμά να κρατήσει την ανωνυμία του. Σημείωσε δε πως «όταν ρωτήσαμε τι υποστήριξε ο Βαρουφάκης στη συνεδρίαση, ο υπάλληλος είπε «ο άνθρωπος είναι σε άλλον κόσμο» κι έκανε υποτιμητικές χειρονομίες. Δεν έχουμε συνηθίσει κάτι τέτοιο από υπαλλήλους της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, ούτε από τον συγκεκριμένο».
Πανομοιότυπη «ενημέρωση» επαναλήφθηκε και από ακόμα δύο υπαλλήλους, έναν του Eurogroup και έναν από διπλωματική αποστολή χώρας του ευρωπαϊκού Νότου. «Ηταν το ίδιο επιθετικοί, προσπαθώντας να παρουσιάσουν τον Βαρουφάκη ως έναν ‘‘εξωγήινο’’», μας λέει ο δημοσιογράφος, που παρέστη στις συζητήσεις. Και προσθέτει ότι «όταν μπήκαμε στην ουσία των θεμάτων για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, οι ‘‘πηγές’’ δεν ήθελαν να πουν τίποτα περισσότερο. Μόνο κατηγορούσαν τον Βαρουφάκη». Επειτα ακολούθησαν σκληρές δηλώσεις από υπουργούς που συμμερίζονται την οπτική της γερμανικής κυβέρνησης.
Οι συγκεκριμένες πληροφορίες αναρτήθηκαν στα τρία μεγάλα μέσα ενημέρωσης που αναφέραμε παραπάνω, μεταφέροντας ένα άκρως «πολεμικό» κλίμα, σπάζοντας τον κανόνα που επιβάλλει την τήρηση αποστάσεων από σκληρές εκφράσεις. Η ελληνική αποστολή αποφάσισε κατόπιν να μη συμμετάσχει ο Γιάνης Βαρουφάκης στο βραδινό δείπνο, δείχνοντας την ενόχλησή του για τον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζονται οι συνάδελφοί του τον ίδιο και την Ελλάδα.
Η επιθετικότητα, ωστόσο, από υπουργούς, αξιωματούχους και μέσα ενημέρωσης δεν κόπασε. Αντιθέτως, το Reuters παρουσίασε τον Γιάνη Βαρουφάκη ως «απομονωμένο», δεν ζήτησε την οπτική της ελληνικής πλευράς, γιατί δεν παραβρέθηκε στο δείπνο, ενώ σχολίασε μέχρι και το γεγονός ότι είναι ο μοναδικός υπουργός που δεν φοράει... γραβάτα. Το «σύνθημα», μάλιστα, για την νέα επιχείρηση αποδόμησης δόθηκε με ένα SMS από Γερμανό αξιωματούχο σε ρεπόρτερ ενός από τα τρία προαναφερόμενα μέσα. Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος κάλεσε μάλιστα πηγές του στην Αθήνα για να τους προειδοποιήσει...
Το τείχος
Η ελληνική κυβέρνηση, βλέποντας το αδιαπέραστο επικοινωνιακό τείχος που υψώνεται γύρω της, επιχείρησε να του προκαλέσει «ρήγματα» κατά τη διάρκεια των απανωτών συνεδριάσεων του Eurogroup τον περασμένο Φεβρουάριο. «Το γεγονός ότι διέρρευσε από την ελληνική αποστολή το προσχέδιο απόφασης του Γερούν Ντάϊσελμπλουμ, που ανέτρεπε όλες τις συζητήσεις εξόργισε ουκ ολίγους στις Βρυξέλλες» μας λέει ο δημοσιογράφος. «Τότε άρχισε ο πόλεμος και οι απανωτές διαρροές των ελληνικών θέσεων στον Peter Spiegel των “Financial Times”», συμπληρώνει.
Το ερώτημα, πάντως, που θέτει ο δημοσιογράφος στις Βρυξέλλες είναι χαρακτηριστικό: «Θα αντέξει ο Βαρουφάκης την πίεση;». «Τουλάχιστον ο Τσίπρας τον εμπιστεύεται ακόμα», απαντάμε εμείς. «Τότε πες τους εκεί στην Αθήνα, στην κυβέρνηση και τον κόσμο, να περιμένουν ακόμα περισσότερα τρομοκρατικά σενάρια» ανταπαντά.
Η ελληνική κυβέρνηση, βλέποντας το αδιαπέραστο επικοινωνιακό τείχος που υψώνεται γύρω της, επιχείρησε να του προκαλέσει «ρήγματα» κατά τη διάρκεια των απανωτών συνεδριάσεων του Eurogroup τον περασμένο Φεβρουάριο. «Το γεγονός ότι διέρρευσε από την ελληνική αποστολή το προσχέδιο απόφασης του Γερούν Ντάϊσελμπλουμ, που ανέτρεπε όλες τις συζητήσεις εξόργισε ουκ ολίγους στις Βρυξέλλες» μας λέει ο δημοσιογράφος. «Τότε άρχισε ο πόλεμος και οι απανωτές διαρροές των ελληνικών θέσεων στον Peter Spiegel των “Financial Times”», συμπληρώνει.
Το ερώτημα, πάντως, που θέτει ο δημοσιογράφος στις Βρυξέλλες είναι χαρακτηριστικό: «Θα αντέξει ο Βαρουφάκης την πίεση;». «Τουλάχιστον ο Τσίπρας τον εμπιστεύεται ακόμα», απαντάμε εμείς. «Τότε πες τους εκεί στην Αθήνα, στην κυβέρνηση και τον κόσμο, να περιμένουν ακόμα περισσότερα τρομοκρατικά σενάρια» ανταπαντά.
Πηγή: http://www.efsyn.gr
Η γερμανική Ευρώπη και οι εθελόδουλοι
Ένας έλληνας υπουργός, ο Γ. Βαρουφάκης, κυριολεκτικά υβρίζεται από τους Ευρωπαίους ομολόγους του και ως αντίδραση αξιοπρέπειας αρνείται να τους ακολουθήσει στο επίσημο δείπνο. Ένας άλλος έλληνας υπουργός, ο Γ. Στουρνάρας, τον ίδιο μήνα πριν δύο χρόνια, δέχεται την επίπληξη του γερμανού ομολόγου του Β. Σόιμπλε, σχετικά με τη δημοσιοποίηση της συμφωνίας για την επιμήκυνση του ελληνικού χρέους, σαν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Ο ίδιος υπουργός είχε τότε ομολογήσει ότι και άλλες χώρες υφίστανται ανάλογο έλεγχο, δικαιολογώντας και νομιμοποιώντας ουσιαστικά την άρση της εθνικής μας κυριαρχίας, με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου. Τι έχει αλλάξει σήμερα; Ότι η τωρινή κυβέρνηση αντιλαμβάνεται την ένταξη στην ευρωζώνη στη βάση της ισότητας και όχι της υποτέλειας στη Γερμανία. Κι όμως οι άνθρωποι του προηγούμενου καθεστώτος κορυβαντιούν αλαλάζοντας και παρουσιάζοντας την πολιτική της υποτέλειας ως ρεαλιστική πολιτική! Γι’ αυτό ο Etienne de la Boetie έλεγε από το 1549 ότι «Οι τύραννοι είναι μεγάλοι, επειδή εμείς είμαστε στα γόνατα»(Περί εθελοδουλείας).
Τι επιδιώκουν, όμως, οι Γερμανοί; Μήπως αυτή είναι η «δεύτερη ευκαιρία τους», όπως διατείνονται ευρωπαίοι αναλυτές, για την εγκαθίδρυση της γερμανικής αυτοκρατορίας στην Ευρώπη, του γνωστού Δ Ράιχ; Ίσως. Γιατί η Ευρώπη αντί να ενωθεί στη βάση ενός δημοκρατικού σχεδίου ισοτιμίας και ελευθερίας των λαών της, τείνει να ενωθεί με τη χρήση των γαμψών νυχιών του γερμανικού αυτοκρατορικού αετού. Παραδόξως, ένας τέτοιος αετός( αυτός των WASP’s, των Λευκών Προτεσταντών Αγγλοσαξόνων) ένωσε και τις ΗΠΑ. Θα γίνει το ίδιο και στην Ευρώπη; Οι αναλογίες δεν παραπέμπουν σε καταφατική απάντηση. Εξάλλου, στην Ευρώπη έχουμε μία «ιδιότυπη οικονομική κατοχή» εθνικά κυρίαρχων λαών. Όλα, πάντως, έχουν σχέση με την αποδιοργάνωση της διεθνούς οικονομικής ισορροπίας και την κρίση της ανάπτυξης. Η ratio essenti του αναπτυξιακού κράτους έχει κλονισθεί, δημιουργώντας το χάος της σημερινής «κοσμο-οικονομίας».
Τι κάνει, λοιπόν, η Γερμανία; Τίποτα καινούργιο. Απλώς μεταφέρει την κρίση στην περιφέρεια και δη στο Νότο. Ο τελευταίος είναι παραδοσιακά υπό τη σκληρή εκμετάλλευση του αναπτυγμένου Βορρά. Η εκμετάλλευση αυτή τώρα εντατικοποιείται, καθώς έχει τεθεί αντικειμενικά φρένο στην αναπτυξιακή διαδικασία και συνεπώς στη συσσώρευση του κεφαλαίου. Έτσι, αναπτύσσεται μία «νέο-αποικιακή» κατάσταση με χώρες όπως η Ελλάδα, να είναι αποικίες όχι μόνο χρέους αλλά και εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου και του εγχώριου εργατικού δυναμικού. Υπ’ αυτή την οπτική, η απαίτηση απόδοσης των πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία ενέχει, εκτός από το στοιχείο της ιστορικής δικαιοσύνης, κι έναν συμβολισμό διεκδίκησης της εθνικής αξιοπρέπειας και της ελευθερίας μας από τον οικονομικό ναζισμό των Γερμανών.
Η κυρία Παναγιωταρέα υπέστη το «ανεπανόρθωτο»…
Έφτασε στα χέρια μας η αγωγή που κατέθεσε η καθηγήτρια Πανεπιστήμιου και δημοσιογράφος Άννα Παναγιωταρέα κατά του στελέχους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, περιφερειακής συμβούλου Αττικής με την «Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική», αρχαιολόγου και συνδικαλίστριας στο Υπουργείο Πολιτισμού Δέσποινας Κουτσούμπα, κατηγορώντας την για «συκοφαντική δυσφήμηση διά του Τύπου».
Διαβάζοντας την πολυσέλιδη αγωγή προκύπτουν τα εξής:
Πρώτον: Η καθηγήτρια και δημοσιογράφος δηλώνει ότι από τις αναφορές της κυρίας Κουτσούμπα στο πρόσωπό της έχει υποστεί «ανεπανόρθωτη ηθική βλάβη». Άρα η «βλάβη» που έχει υποστεί δεν επανορθώνεται, όπως δηλώνει η ίδια η λέξη. Προς τι λοιπόν τα 15.044 ευρώ που αξιώνει από την εναγόμενη ως αποκατάσταση της «βλάβης» της; Τόσο κοστολογείται μια ηθική στην περίπτωση που αυτή η ηθική δεν επανορθώνεται αφού, όπως η ίδια δηλώνει, η δική της ηθική υπέστη το «ανεπανόρθωτο»;
Δεύτερον: Το ανωτέρω ποσό η κυρία Παναγιωταρέα λέει πως θα το διαθέσει στη βιβλιοθήκη του Τμήματος Δημοσιογραφίας του ΑΠΘ. Γενναιόδωρο; Μα αν η κυρία Παναγιωταρέα ζητάει χρήματα όχι για την αποκατάσταση, την επιδιόρθωση και την επανόρθωση της ηθικής της βλάβης (που δεν επανορθώνεται), αλλά ως ελάχιστο αντίδωρο για να βασκάνει στο μέτρο του δυνατού την πληγή της μέσα από την γενναιοδωρία, από πού προκύπτει ότι είναι γενναιοδωρία να κάνουμε δωρεές στο αγαπημένο της Πανεπιστήμιο με χρήματα από το οικονομικό ξεζούμισμα μιας δημοσίου υπαλλήλου;
Τρίτον: Η κ. Παναγιωταρέα αυτοπροσδιορίζεται στην αγωγή της ως έχουσα «ηθική ακεραιότητα και ευσυνειδησία, προσηλωμένη στις αρχές και στις αξίες της κριτικής δημοσιογραφίας, με υψηλό αίσθημα ευθύνης και αυταπάρνησης». Καμία αντίρρηση. Δυο επισημάνσεις:
- Ο καθένας μπορεί να έχει για τον εαυτό του όποια άποψη θέλει. Αλλά αλίμονο, που θα έλεγε και ο Μαρξ, να έχουμε για τους άλλους την άποψη που έχουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Νομίζουμε ότι μια δημοκράτισσα, σαν την κυρία Παναγιωταρέα, αυτό το αντιλαμβάνεται.
- Αναρωτιόμαστε, με βάση την περιγραφή που κάνει η κυρία Παναγιωταρέα για τον εαυτό της, ποια είναι η βαθύτερη ανάγκη που οδηγεί μια τόσο ακέραια προσωπικότητα να συνομιλεί με τους πολιτικούς ή ιδεολογικούς της αντιπάλους μέσω εξώδικων και αγωγών…
Τι πιο ακέραιο για μια ακέραιη προσωπικότητα από το να επιλέγει στον δημόσιο διάλογο, στην δημόσια αντιπαράθεση, ακόμα και στην δημόσια αντιδικία, οι αντίπαλοί της να είναι επίσης ακέραιοι, δηλαδή «αρτιμελείς». Και όχι να τελούν υπό την δαμόκλειο σπάθη του οικονομικού στραγγαλισμού.
Τέταρτον (εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν): Στην αγωγή της η (και καθηγήτρια Πανεπιστήμιου και δημοσιογράφος) Άννα Παναγιωταρέα διατυπώνει ως γενική αρχή, ότι «η ελευθερία του Τύπου δεν αποτελεί αυτοσκοπό»! Αυτοσκοπός, αν καταλάβαμε καλά, σύμφωνα με την αγωγή της, είναι η νομιμότητα…
Τώρα, βέβαια, εμείς είμαστε πολύ λίγοι για να κάνουμε μάθημα σε μια καθηγήτρια Πανεπιστημίου περί ελευθερίας του Τύπου και νομιμότητας σε μία κοινωνία που έχει τάξεις. Που έχει εκμεταλλευτές και καταπιεσμένους. Που το πλαίσιο της νομιμότητας και της απόδοσης δικαιοσύνης σε αυτή την κοινωνία καθορίζεται υπό συνθήκες ανάπηρης δημοκρατίας και ελευθερίας, που θα έλεγε κι ο ποιητής. Ορίζεται από εκείνους που κατέχουν την πραγματική εξουσία και προς όφελος δικό τους και των φίλων τους.
Είναι σε αυτό το σύστημα, με αυτές του τις ιδιότητες, που η κυρία Παναγιωταρέα κάνει χρήση τυποκτόνων διαδικασιών καταθέτοντας εξώδικα και αγωγές και μάλιστα εκτοξεύοντας (με δημοσιογραφική αυταπάρνηση!) τις… ομορφιές ότι «η ελευθερία του Τύπου δεν αποτελεί αυτοσκοπό»!
Αν δεν είχαμε να κάνουμε με μια ακέραιη προσωπικότητα, με μια καθηγήτρια Πανεπιστημίου (που είναι και δημοσιογράφος) θα μπορούσαμε να λαθέψουμε. Και να καταλήξουμε σε σκέψεις ότι τέτοιες απόψεις, σαν της κυρίας Παναγιωταρέα, που διατυπώνονται για να στηρίξουν τέτοιες πρακτικές, είναι πολύ (μα πολύ) επικίνδυνες…
Τελευταίο, αλλά όχι έσχατον: Η ενάγουσα, προκειμένου να επικυρώσει τις δημοκρατικές της πεποιθήσεις και την ακεραιότητά της, επικαλείται στο κείμενο της αγωγής της τον… Χαρίλαο Φλωράκη. Η κυρία Παναγιωταρέα λέει πως όσα πιστεύει για τον εαυτό της ισχύουν και η απόδειξη που προσκομίζει είναι ότι ο Χαρίλαος την εμπιστεύτηκε να γράψει για τη ζωή του. Κατόπιν τούτου επιτρέψτε μας τις εξής σκέψεις:
Κατ’ αρχάς καλό είναι διάφοροι (ανάμεσά τους και η κυρία Παναγιωταρέα) να μην πιάνουν στο στόμα τους το όνομα του Χαρίλαου επί ματαίω. Ο Χαρίλαος δεν είναι το «φάρμακο δια πάσαν νόσον και δια πάσαν μαλακίαν» κανενός.
Επίσης (και ασχέτως εν προκειμένω της κυρίας Παναγιωταρέα) επειδή ο Χαρίλαος ήταν κανονικός άνθρωπος και κανονικός κομμουνιστής φανταζόμαστε θα είχε και ένα μέγα προτέρημα, όπως όλοι οι κομμουνιστές. Το μέγα προτέρημα των κομμουνιστών είναι ότι καμιά φορά κάνουν κι αυτοί λάθη.
Επιπλέον ο Χαρίλαος Φλωράκης έζησε και τελεύτησε τον μεγαλειώδη βίο του έχοντας πάντα στο προσκεφάλι του δυο σκέψεις. Ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» και ότι «οι ζευγάδες φεύγουν, η σπορά μένει».
Ε, λοιπόν, δεν είναι δα και κάποιο επτασφράγιστο μυστικό της… Αμφίπολης ότι τα «στερνά» της κ. Παναγιωταρέα να υπεραμύνεται του Αντώνη Σαμαρά, των Μνημονίων, του ΕΝΦΙΑ και όλων όσων εξαθλίωσαν ετούτο το λαό, μάλλον δεν θα άρεσαν καθόλου στον Χαρίλαο Φλωράκη.
Που πάει να πει ότι η καθηγήτρια και δημοσιογράφος δεν συγκαταλέγεται – όπως υποψιαζόμαστε – ούτε σε όσους ο Χαρίλαος θα επέτρεπε να τον επικαλούνται (και μάλιστα για να κάνουν αγωγές σε άλλους ανθρώπους), ούτε συγκαταλέγεται στη σπορά που εκείνος άφησε. Διότι στην αντίθετη περίπτωση, ήταν τέτοια η φλόγα του καπετάνιου, που κάτι μας λέει ότι ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ θα είχε βάλει φωτιά σε όλο το χωράφι και θα το ξανάσπερνε… από την αρχή!
Τσίπρας: Συμφωνία το αργότερο μέχρι την άλλη εβδομάδα
Ένα ακόμη σαφές και ξεκάθαρο μήνυμα, τόσο στους δανειστές, όσο και στην τρόικα... εσωτερικού, έστειλε ο Αλέξης Τσίπρας, καθιστώντας σαφές ότι η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν μπλοφάρει στις σκληρές διαπραγματεύσεις, αλλά δεν έχει τίποτα να κρύψει από τον ελληνικό λαό, σεβόμενη παράλληλα τη νωπή εντολή που πήρε για ενταφιασμό των πολιτικών λιτότητας - Προανήγγειλε άμεσα συμφωνία - Τι είπε για το ενδεχόμενο εκλογών και δημοψηφίσματος, τις «κόκκινες» γραμμές, τις διαφωνίες με τους πιστωτές, το ασφαλιστικό, τον Γιάνη Βαρουφάκη, την Άνγκελα Μέρκελ, την υποψηφιότητα για τη θέση του ΠτΔ, το νομοσχέδιο… Ξηρού, αλλά και για την ΠΝΠ των ταμειακών διαθέσιμων.
Παράλληλα, ο κ. Τσίπρας δεν παρέλειψε να αφήσει αιχμές τόσο για την προηγούμενη κυβέρνηση που «σε συνεργασία με τα ξένα κέντρα εξουσίας τοποθέτησε ναρκοπέδια» πριν αποχωρήσει, όσο και για τον επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο οποίος «μας παραπλάνησε», αλλά και να προαναγγέλλει… συμφωνία, αποκαλύπτοντας ότι «είμαστε κοντά, τις επόμενες ημέρες ή το αργότερο στις αρχές της επόμενης εβδομάδας, αν κάποιος δεν θέλει να την δυναμιτίσει».
«Είμαι στο στούντιο γιατί έχω την ανάγκη να βρεθώ απέναντι στους πολίτες», τόνισε μιλώντας «στον Ενικό» του STAR και εξήγησε ότι «βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή της διαπραγμάτευσης και πρέπει να ενημερώσουμε τους πολίτες για το τι ακριβώς συμβαίνει. Δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα, δεν μπλοφάρουμε». Για το ενδεχόμενο η κα Μέρκελ να πει όχι σε αυτά που θα ζητήσει η ελληνική κυβέρνηση, ο κ. Τσίπρας σημείωσε πως η Γερμανίδα καγκελάριος έχει πρόθεση να βρεθεί λύση στο ελληνικό ζήτημα, ενώ παραδέχθηκε πως μία εξέλιξη ρήξης και χρεοκοπίας θα ήταν αποτυχία για την κα Μέρκελ όσο και για την ίδια την ελληνική κυβέρνηση. «Η Μέρκελ έχει πρόθεση για λύση. Θα ήταν αποτυχία για την Merkel η χρεοκοπία της Ελλάδας και το Grexit, αλλά βρίσκεται εγκλωβισμένη στην αδυναμία της να παραδεχθεί πως το πρόγραμμα λιτότητας απέτυχε», ανέφερε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και συνέχισε: «Το πρόγραμμα που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα δεν απέδωσε καρπούς και σκόρπισε πόνο και απελπισία σε εκατομμύρια Ελλήνων. Βρισκόμαστε σε μια σκληρή διαπραγμάτευση. Δεν σκίσαμε με μία το μνημόνιο, αλλά είναι ευκαιρία για την Ελλάδα να φύγει από τις δεσμεύσεις της προηγούμενης κυβέρνησης. Καταφέραμε να ξεφύγουμε από το e-mail Χαρδούβελη. Καταφέραμε να ξεφύγουμε από μία σειρά υφεσιακών δεσμεύσεων της 5ης αξιολόγησης». «Θα ήταν εύκολο», πρόσθεσε, «με μία υπογραφή να πάμε σε συμφωνία, αλλά δεν έχω αυτή τη λαϊκή εντολή». Ακολούθως, αφού παραδέχθηκε πως «η ακινησία παράγει κίνδυνο ύφεσης», σημείωσε πως «δεχόμαστε πιέσεις για την αναίρεση αρκετών σημείων της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου», συμπληρώνοντας: «Η Ευρώπη πρέπει να αποδεχθεί τη λαϊκή κυριαρχία στην Ελλάδα». Ο κ. Τσίπρας δεν δίστασε μάλιστα να κάνει λόγο για «παγίδα» που έστησαν τα κέντρα εξουσίας, κατηγορώντας τη Νέα Δημοκρατία πως με την παράταση που πήρε τοποθέτησε… νάρκες: «Ο Σαμαράς δεν πήρε εσκεμμένα παράταση. Βρήκαμε ένα ναρκοθετημένο πεδίο αναλαμβάνοντας την εξουσία. Η προηγούμενη κυβέρνηση, σε συνεργασία με ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας, καιροφυλακτούν για να σκοντάψουμε. Πολλοί επιχαίρουν με την προοπτική της αποτυχίας. Επιδίωξαν ότι θα είμαστε μια παρένθεση και αυτό θέλουν ακόμα. Αλλά αυτό σημαίνει ότι η χώρα θα μπει σε περιπέτειες». Όσον αφορά στο πρωτογενές πλεόνασμα, διέψευσε την προηγούμενη κυβέρνηση που μιλούσε για 1,5%, ενώ υπογράμμισε πως όταν παρέλαβε αντιμετώπισε «μία εικόνα δημόσιων ταμείων στα κόκκινα». Δήλωσε μάλιστα πως «δεν ήταν λάθος που δεν ζήτησαν χρήματα πριν τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, γιατί είχαν παραπλανηθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση για τα χρήματα που υπάρχουν»… Αναφερόμενος στη στάση της ΕΚΤ, ο Αλέξης Τσίπρας την κατηγόρησε για ανορθόδοξη και ανήθικη τακτική με το κλείσιμο της στρόφιγγας των ελληνικών τραπεζών, αφήνοντας σαφείς αιχμές και εναντίον των δανειστών, καθώς «η ΕΚΤ δυο ημέρες πριν από τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου επέβαλε στη χώρα μας χρηματοπιστωτική ασφυξία μειώνοντας κατά 6 δισεκατομμύρια ευρώ το πλαφόν έκδοσης εντόκων γραμματίων». Όπως αποκάλυψε, οι δανειστές υποσχέθηκαν προφορικά πως μετά τη συμφωνία θα έλυναν το πρόβλημα, κάτι που τελικά δεν έγινε. «Δυστυχώς στηριχθήκαμε στις προφορικές δηλώσεις τους οι οποίες δεν τηρήθηκαν. Μάλιστα προσωπικά είχα επικοινωνήσει και με τον κ. Ντάισελμπλουμ και με είχε διαβεβαιώσει ότι θα λυθούν τα ζητήματα μετά την πολιτική συμφωνία...». Ο πρωθυπουργός υπογράμμισε ακόμα ότι και οι δηλώσεις τύπου «δεν έχουμε σχέδιο, πρόγραμμα και προτάσεις» είναι μέρος της διαπραγμάτευσης, ότι γίνεται διαρροή ψευδών ειδήσεων χωρίς, όπως είπε, «να θέλω να κρύψω αδυναμίες που ενδεχομένως υπάρχουν», ενώ αποκάλυψε ότι οι δανειστές εμμένουν στο mail Χαρδούβελη. Για τη στάση της προηγούμενης κυβέρνησης ο πρωθυπουργός, επανέλαβε ότι «υπήρχαν υπουργοί που περίμεναν επί 8 ώρες για να τους εξετάσουν οι υπάλληλοι της τρόικας», αλλά και ότι «η τρόικα θέλει να επιστρέψει», κάτι που η σημερινή κυβέρνηση αρνείται. Όσον αφορά στο ασφαλιστικό, ο κ. Τσίπρας είπε πως θα το βρούμε μπροστά μας γιατί είναι δύσκολο θέμα, αλλά αυτό δεν μπορεί να επιλυθεί στο πλαίσιο μιας ενδιάμεσης συμφωνίας, προσθέτοντας ότι αυτό μπορεί να τεθεί τον Ιούνιο. «Τώρα», είπε «απαιτείται ένα πρόγραμμα ανάπτυξης, γιατί το ασφαλιστικό επιδεινώθηκε λόγω μεγάλης αύξησης της ανεργίας και είναι ανάγκη να βρεθούν νέοι πόροι που θα έρθουν με την ανάπτυξη». Στο ερώτημα γιατί να υπάρξει ενδιάμεση συμφωνία και όχι συνολική, ο κ. Τσίπρας ανέφερε ότι η ενδιάμεση βολεύει και την Ελλάδα και τους πιστωτές. «Πρέπει να μπουν κάποιες βάσεις σε αυτά που μπορούμε να συμφωνήσουμε και αφού αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη να πάμε σε μεγάλη συμφωνία». «Στόχος μας», συνέχισε ο κ. Τσίπρας, «ήταν μια ενδιάμεση γιατί τα δύσκολα δεν είναι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για τους άλλους. Γιατί δεν μπορεί να γίνει συζήτηση για το μέλλον χωρίς να συζητηθεί το χρέος. Σε πρώτη φάση θέλαμε να θέσουμε ζητήματα που μπορούσαμε να συμφωνήσουμε, γιατί αν θέταμε εξαρχής το θέμα του χρέους, δεν θα μπορούσε να υπάρξει συμφωνία».
Κάλυψη σε Βαρουφάκη
Για τον ανασχηματισμό της διαπραγματευτικής ομάδας και τη θέση του κ. Βαρουφάκη, ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι «είχε αποφασιστεί πριν το Eurogroup. Ο κ. Βαρουφάκης είναι σημαντικός για την κυβέρνηση και τη χώρα, έχει ενοχλήσει γιατί μιλά τη γλώσσα τους καλύτερα από ό,τι την μιλούν αυτοί, έχει ριζοσπαστικές απόψεις και δεν κάνει πίσω. Η διαπραγμάτευση όμως δεν ανήκει σε έναν άνθρωπο, έχει πάντα την ευθύνη του πρωθυπουργού». Ο κ. Τσίπρας κάλυψε επίσης τον κ. Βαρουφάκη για την απουσία του από το δείπνο στο Γιούρογκρουπ της Ρίγας, απορρίπτοντας δηλώσεις ότι ο κ. Βαρουφάκης ήταν απομονωμένος στο Γιούρογκρουπ και επισημαίνοντας ότι το ίδιο λένε σε πολλές συνεδριάσεις, πράγμα που δεν ισχύει. Σίγουρα, είπε ο πρωθυπουργός «δεν θέλουν να έχουν απέναντί τους τον Βαρουφάκη» και εξέφρασε την εμπιστοσύνη του στον υπουργό Οικονομικών. «Είναι σημαντικό asset για την κυβέρνηση», ξεκαθάρισε, ενώ για την αναδιοργάνωση της διαπραγματευτικής ομάδας, είπε ότι έγινε προκειμένου να υπάρχει πλήρης έλεγχος και αποτελεσματικότητα, διαβεβαιώνοντας ότι τα τεχνικά κλιμάκια έχουν όσα στοιχεία ζητούν.
Πού υπάρχουν διαφωνίες
Διαφωνίες με τους εταίρους υπάρχουν, επιβεβαίωσε ο κ. Τσίπρας, στα εργασιακά θέματα, όπως στο θέμα των μαζικών απολύσεων, των συλλογικών διαπραγματεύσεων, της αύξησης του κατώτατου μισθού, του ΦΠΑ στα νησιά, ενώ υπάρχει και η ιδέα για φόρο ανά διανυκτέρευση σε ξενοδοχεία. Επίσης υπάρχει η ιδέα σε δημοφιλή νησιά ή κλαμπ, οι συναλλαγές από ένα ποσό και πάνω να γίνονται με πιστωτικές κάρτες ώστε να αντιμετωπιστεί η φοροδιαφυγή. «Διαφωνούμε στο ΦΠΑ κι αυτά δεν είναι καπρίτσια», ανέφερε ο πρωθυπουργός τονίζοντας: «Δεν θέλουμε οριζόντια μέτρα. Έχουμε προτείνει, ειδικά στα νησιά που υπάρχει μεγάλη κίνηση, να βάλουμε την υποχρέωση η συναλλαγή πάνω από 50 ή 70 ευρώ να γίνεται μόνο με πιστωτική κάρτα».
Εκλογές και δημοψήφισμα
Ο κ. Τσίπρας, αφού ξεκαθάρισε πως η λύση για την οποία έχουν εντολή από το λαό είναι η σκληρή διαπραγμάτευση και μία συμφωνία χωρίς μέτρα, χωρίς υφεσιακές πρακτικές και «χωρίς να ματώνει ο ελληνικός λαός» (όπως χαρακτηριστικά σημείωσε), διευκρίνισε πως εάν υπάρξει μία συμφωνία με σκληρά μέτρα, τότε ο λαός θα δώσει τη λύση, αλλά όχι με εκλογές… Σχετικά με το δημοψήφισμα, τόνισε πως μπορεί να γίνει δημοψήφισμα με δημοσιονομικό θέμα. Ωστόσο, για το ερώτημα του δημοψηφίσματος, ο κ. Τσίπρας απέφυγε να απαντήσει, λέγοντας πως είναι ένα υποθετικό ερώτημα για το οποίο δεν μπορεί να δώσει απάντηση. Δήλωσε βέβαια πως είναι πεπεισμένος πως δεν θα υπάρξει τελικά ανάγκη να γίνει δημοψήφισμα γιατί όπως είπε, «η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα του πεταματού».
Κώστας Καραμανλής και Προκόπης Παυλόπουλος
«Πιστεύω ότι υπάρχει ένας αμοιβαίος σεβασμός και αλληλοεκτίμηση. Δεν υπάρχει πολιτικό φλερτ, έχω να τον δω 1,5 χρόνο. Δεν του έκανα πρόταση για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η μοναδική πρόταση που έκανα και αυτή την τελευταία στιγμή ήταν προς τον κ. Παυλόπουλο. Ήταν συμβολικού χαρακτήρα η πρόταση ενός κεντροδεξιού στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας», διευκρίνισε ερωτηθείς σχετικά.
Τρόικα... εσωτερικού!
«Όποιος φοβάται σ' ένα παιχνίδι, στο τέλος χάνει. Στη διαπραγμάτευση όποιος φοβάται χάνει. Δεν είναι ευχάριστο να πηγαίνουμε σε μία διαπραγμάτευση με όρους εκβιασμού», σημείωσε ακολούθως ο κ. Τσίπρας, ενώ αναφερόμενος στην αντιπολίτευση τόνισε: «Ζητάω συστράτευση για τη σωτηρία της χώρας και την έξοδο από την κρίση. Αυτοί τη ζητούσαν για την καταστροφή. Όσα δεν μου λένε έξω, μου τα λένε μέσα. Υπάρχει τρόικα εσωτερικού! Δεν τηρούν όμως όλοι την ίδια στάση. Υπάρχουν υγιείς δυνάμεις στην αντιπολίτευση».
ΗΠΑ και... Ξηρός
Για το «νομοσχέδιο Ξηρού», ανέφερε: «Δεν έχουμε χαλάσει τις σχέσεις με τις ΗΠΑ. Η προστριβή για τον Ξηρό δεν θα αλλάξει τη στάση των ΗΠΑ για την ελληνική κρίση. Ο νόμος δεν φωτογραφίζει τον Ξηρό, αλλά συμπεριλαμβάνει και τον Ξηρό. Διάβασα μάλιστα πως δεν συμφωνεί να αποφυλακιστεί με βραχιολάκι. Οι φυλακές πρέπει να αλλάξουν με ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Έχουμε "φάει" πρόστιμα για τη μη τήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
«Δεν αποφύγαμε τη Βουλή με την ΠΝΠ»
Για την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που αφορά τα ταμειακά διαθέσιμα, κατέληξε: «Η μεταφορά των αποθεματικών στην ΤτΕ δεν γίνεται από επιλογή μας. Mε τις ΠΝΠ δεν αποφύγαμε τη Βουλή, όπως οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Τις φέραμε ενώπιον των βουλευτών την ίδια μέρα με την έκδοση τους»
Ο Γιάνης Βαρουφάκης και το ξηλωμα του πουλοβερ
Εντείνονται και πάλι τις τελευταίες ημέρες οι προσωπικές επιθέσεις στον υπουργό Οικονομικών, εντός κι εκτός της χώρας
του Μέτοικου
Σε ένα έξαλλο κρεσέντο προσβολών και ύβρεων, στελέχη της αντιπολίτευσης, μέρος των συναδέλφων του στο Eurogroup της Ρίγας και τα φερέφωνα τους στα media, απαιτούν – οι ξένοι έμμεσα, οι ντόπιοι άμεσα – την αποπομπή του Γιάννη Βαρουφάκη.
Απ' όσο γνωρίζω υπάρχουν 3 μόνον θεμιτοί λόγοι για να απομακρύνει ο πρωθυπουργός έναν υπουργό που ο ίδιος επέλεξε:
1.Να κριθεί υπεύθυνος για χάραξη εσφαλμένης πολιτικής στον τομέα αρμοδιότητας του
2.Να κριθεί ανεπαρκής στην εφαρμογή της κοινά συμπεφωνημένης κυβερνητικής πολιτικής
3.Να έχει εμπλακεί σε αθέμιτες, σκανδαλώδεις δραστηριότητες
Δεδομένο είναι ότι στην περίπτωση που εξετάζουμε δεν ισχύει κάτι από τα παραπάνω. Αντίθετα, καθίσταται φανερό πως την απομάκρυνση του Βαρουφάκη ζητούν ακριβώς εκείνοι που υποφέρουν περισσότερο από την σταθερή του στάση κατά την διαπραγμάτευση, την σθεναρή υπεράσπιση δηλαδή των θέσεων της νέας ελληνικής κυβέρνησης. Κι αυτοί κυρίως είναι οι αλλοδαποί πραιτοριανοί του Wolfgang Schaeuble και οι losers της ελληνικής πολιτικής σκηνής.
Οι πρώτοι έχουν πράγματι κουραστεί να ακούν συγκροτημένα, αναλυτικά και εύλογα επιχειρήματα, για σειρά ζητημάτων που ελλείψει πειστικών απαντήσεων από την πλευρά τους, οι ίδιοι έχουν εκχωρήσει την επίλυση τους στο 'δίκαιο του ισχυρού (αφεντικού τους)'. Και σ' ένα πολιτικό προσωπικό αυτού του επιπέδου φαίνεται αδιανόητο έως θρασύ, να μην συμμορφώνεται ο χαμογελαστός, χρεωμένος Έλληνας, για όσα ήδη απεφάνθη ο βλοσυρός νταβατζής της Ευρώπης.
Την δόξα των μνημονιακών poulains που περιφέρονται στους σταύλους της διαπλοκής κραυγάζοντας εναντίον της κυβέρνησης, ζήλεψαν πρόσφατα δυο διαχρονικοί losers κι αποφάσισαν να μπουν δυνατά στο παιχνίδι. Πάλαι ποτέ δελφίνοι και οι δυο, εκείνος του ΠΑΣΟΚ εκείνη της ΝΔ, είδαν πρωθυπουργικά βαγόνια να έρχονται και να φεύγουν, επιχείρησαν κάποτε την ίδρυση δικών τους πολιτικών σχημάτων, και τελικά επέστρεψαν στα κομματικά μαντριά υπό την εξουσία τσομπαναρέων τους οποίους ελάχιστα υπολήπτονταν και αντί ευτελούς ανταμοιβής. Αυτοί λοιπόν σήκωσαν τώρα το αντι-Βαρουφάκειο λάβαρο, εξαπολύοντας υβριστικές επιθέσεις σε ό,τι ακριβώς τους λείπει περισσότερο· το θάρρος και την αξιοπρέπεια. Θλιβεροί όσο και αναμενόμενοι.
Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Γιάννη Βαρουφάκη, αν και παρακολουθώ τις δημόσιες παρεμβάσεις του εδώ και χρόνια. Είχα την εντύπωση πως είναι ευφυής, συγκροτημένος, ευθύς, πληθωρικός, αντισυμβατικός αλλά ιδιαίτερα ευγενής. Στη διάρκεια της υπουργικής του θητείας επιβεβαίωσα τα παραπάνω και διαπίστωσα πως διαθέτει ένα ακόμη χαρακτηριστικό, σπανιότατο για την ράτσα μας. Είναι cool κατά κυριολεξία, διατηρεί την ψυχραιμία και την ευπρέπεια του σε δύσκολες συνθήκες, εκεί όπου τα αλαλάζοντα κύμβαλα στη βουλή και στα κανάλια, θα είχαν εκραγεί ή/και καταρρεύσει. Γιατί η αλήθεια είναι πως δύσκολα άνθρωπος θα μπορούσε να αντέξει ψυχικά την αντιμετώπιση που του επιφυλάσσουν οι κομπάζοντες εχθροί του, χωρίς να γονατίσει ή να χειροδικήσει. Ο ίδιος ωστόσο, ως εκ της θέσεως του οφείλει και με αγνώστου άσκησης νευρικό σύστημα, επιδεικνύει πρωτοφανή αυτοέλεγχο παραδίδοντας μαθήματα πολιτικού ήθους.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Στους τρεις αυτούς μήνες ο υπουργός Οικονομικών δεν ακολούθησε προσωπική πολιτική. Όσοι από τους χειρισμούς του αποδειχθούν τελικά σωστοί ή λανθασμένοι, αποτελούν επιλογές της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού. Αυτό το γνωρίζουν καλά και όσοι ζητούν την εκπαραθύρωση του. Γιατί εκείνο που στην πραγματικότητα επιδιώκουν δεν είναι απλά να φύγει από την μέση το "εμπόδιο Βαρουφάκης". Το ζητούμενο δεν είναι καν η τοποθέτηση ενός πιο ευέλικτου προσώπου, αφού έτσι κι αλλιώς αντιλαμβάνονται ότι κανένα μέλος αυτής της κυβέρνησης δεν πρόκειται να αποδεχθεί τους αδιαπραγμάτευτους μνημονιακούς τους όρους.
Η προφανής επιδίωξη των δανειστών και των εγχώριων φερέφωνων τους είναι η επιβεβαίωση της κυριαρχίας τους, μέσω της ακύρωσης ενός από τα λίγα πια θεσμικά δικαιώματα που απέμειναν στον Έλληνα πρωθυπουργό: να επιλέγει ελεύθερα τους υπουργούς του. Ο Αλέξης Τσίπρας υπερασπιζόμενος και διατηρώντας στη θέση του τον Γιάννη Βαρουφάκη, κάνει το αυτονόητο. Αρνείται να ενδώσει στο "ξήλωμα του πουλόβερ". Με όση προπέτεια κι αν του το ζητούν οι κοστουμαρισμένοι εκπρόσωποι των ευρωπαίων 'εταίρων' και όση απελπισία κι αν εκφράζουν οι υστερικές κραυγές εκείνων που ο Ελληνικός λαός άφησε πολιτικά ξεβράκωτους στις εκλογές της 25η Ιανουαρίου.
Στο κάτω-κάτω και εν όψει του επερχομένου θέρους, πουλόβερ, πουκάμισο ή γυμνόστερνοι, η απόφαση ας είναι αποκλειστικά δική μας, χωρίς καθόλου φόβο αλλά με δικαιολογημένο πάθος.
2.Να κριθεί ανεπαρκής στην εφαρμογή της κοινά συμπεφωνημένης κυβερνητικής πολιτικής
3.Να έχει εμπλακεί σε αθέμιτες, σκανδαλώδεις δραστηριότητες
Δεδομένο είναι ότι στην περίπτωση που εξετάζουμε δεν ισχύει κάτι από τα παραπάνω. Αντίθετα, καθίσταται φανερό πως την απομάκρυνση του Βαρουφάκη ζητούν ακριβώς εκείνοι που υποφέρουν περισσότερο από την σταθερή του στάση κατά την διαπραγμάτευση, την σθεναρή υπεράσπιση δηλαδή των θέσεων της νέας ελληνικής κυβέρνησης. Κι αυτοί κυρίως είναι οι αλλοδαποί πραιτοριανοί του Wolfgang Schaeuble και οι losers της ελληνικής πολιτικής σκηνής.
Οι πρώτοι έχουν πράγματι κουραστεί να ακούν συγκροτημένα, αναλυτικά και εύλογα επιχειρήματα, για σειρά ζητημάτων που ελλείψει πειστικών απαντήσεων από την πλευρά τους, οι ίδιοι έχουν εκχωρήσει την επίλυση τους στο 'δίκαιο του ισχυρού (αφεντικού τους)'. Και σ' ένα πολιτικό προσωπικό αυτού του επιπέδου φαίνεται αδιανόητο έως θρασύ, να μην συμμορφώνεται ο χαμογελαστός, χρεωμένος Έλληνας, για όσα ήδη απεφάνθη ο βλοσυρός νταβατζής της Ευρώπης.
Την δόξα των μνημονιακών poulains που περιφέρονται στους σταύλους της διαπλοκής κραυγάζοντας εναντίον της κυβέρνησης, ζήλεψαν πρόσφατα δυο διαχρονικοί losers κι αποφάσισαν να μπουν δυνατά στο παιχνίδι. Πάλαι ποτέ δελφίνοι και οι δυο, εκείνος του ΠΑΣΟΚ εκείνη της ΝΔ, είδαν πρωθυπουργικά βαγόνια να έρχονται και να φεύγουν, επιχείρησαν κάποτε την ίδρυση δικών τους πολιτικών σχημάτων, και τελικά επέστρεψαν στα κομματικά μαντριά υπό την εξουσία τσομπαναρέων τους οποίους ελάχιστα υπολήπτονταν και αντί ευτελούς ανταμοιβής. Αυτοί λοιπόν σήκωσαν τώρα το αντι-Βαρουφάκειο λάβαρο, εξαπολύοντας υβριστικές επιθέσεις σε ό,τι ακριβώς τους λείπει περισσότερο· το θάρρος και την αξιοπρέπεια. Θλιβεροί όσο και αναμενόμενοι.
Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Γιάννη Βαρουφάκη, αν και παρακολουθώ τις δημόσιες παρεμβάσεις του εδώ και χρόνια. Είχα την εντύπωση πως είναι ευφυής, συγκροτημένος, ευθύς, πληθωρικός, αντισυμβατικός αλλά ιδιαίτερα ευγενής. Στη διάρκεια της υπουργικής του θητείας επιβεβαίωσα τα παραπάνω και διαπίστωσα πως διαθέτει ένα ακόμη χαρακτηριστικό, σπανιότατο για την ράτσα μας. Είναι cool κατά κυριολεξία, διατηρεί την ψυχραιμία και την ευπρέπεια του σε δύσκολες συνθήκες, εκεί όπου τα αλαλάζοντα κύμβαλα στη βουλή και στα κανάλια, θα είχαν εκραγεί ή/και καταρρεύσει. Γιατί η αλήθεια είναι πως δύσκολα άνθρωπος θα μπορούσε να αντέξει ψυχικά την αντιμετώπιση που του επιφυλάσσουν οι κομπάζοντες εχθροί του, χωρίς να γονατίσει ή να χειροδικήσει. Ο ίδιος ωστόσο, ως εκ της θέσεως του οφείλει και με αγνώστου άσκησης νευρικό σύστημα, επιδεικνύει πρωτοφανή αυτοέλεγχο παραδίδοντας μαθήματα πολιτικού ήθους.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Στους τρεις αυτούς μήνες ο υπουργός Οικονομικών δεν ακολούθησε προσωπική πολιτική. Όσοι από τους χειρισμούς του αποδειχθούν τελικά σωστοί ή λανθασμένοι, αποτελούν επιλογές της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού. Αυτό το γνωρίζουν καλά και όσοι ζητούν την εκπαραθύρωση του. Γιατί εκείνο που στην πραγματικότητα επιδιώκουν δεν είναι απλά να φύγει από την μέση το "εμπόδιο Βαρουφάκης". Το ζητούμενο δεν είναι καν η τοποθέτηση ενός πιο ευέλικτου προσώπου, αφού έτσι κι αλλιώς αντιλαμβάνονται ότι κανένα μέλος αυτής της κυβέρνησης δεν πρόκειται να αποδεχθεί τους αδιαπραγμάτευτους μνημονιακούς τους όρους.
Η προφανής επιδίωξη των δανειστών και των εγχώριων φερέφωνων τους είναι η επιβεβαίωση της κυριαρχίας τους, μέσω της ακύρωσης ενός από τα λίγα πια θεσμικά δικαιώματα που απέμειναν στον Έλληνα πρωθυπουργό: να επιλέγει ελεύθερα τους υπουργούς του. Ο Αλέξης Τσίπρας υπερασπιζόμενος και διατηρώντας στη θέση του τον Γιάννη Βαρουφάκη, κάνει το αυτονόητο. Αρνείται να ενδώσει στο "ξήλωμα του πουλόβερ". Με όση προπέτεια κι αν του το ζητούν οι κοστουμαρισμένοι εκπρόσωποι των ευρωπαίων 'εταίρων' και όση απελπισία κι αν εκφράζουν οι υστερικές κραυγές εκείνων που ο Ελληνικός λαός άφησε πολιτικά ξεβράκωτους στις εκλογές της 25η Ιανουαρίου.
Στο κάτω-κάτω και εν όψει του επερχομένου θέρους, πουλόβερ, πουκάμισο ή γυμνόστερνοι, η απόφαση ας είναι αποκλειστικά δική μας, χωρίς καθόλου φόβο αλλά με δικαιολογημένο πάθος.
Δευτέρα 27 Απριλίου 2015
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)