Αλέξης ΣπυρόπουλοςΣε ρωτάνε, «τι ομάδα είσαι;». Λες, «δεν με νοιάζει, αρκεί να μου αρέσει αυτό που βλέπω». Νιώθεις πως δεν μπορείς να το πεις καλύτερα, για να δώσεις να το καταλάβουν.
Ώσπου ανοίγεις το βιβλίο, «Ποδόσφαιρο στον Ήλιο και στη Σκιά», και διαβάζεις: «Πέρασαν τα χρόνια, και κατέληξα να βρω την ταυτότητά μου. Δεν είμαι κάτι περισσότερο από ένας ζητιάνος του καλού ποδοσφαίρου. Γυρίζω τον κόσμο, με το χέρι απλωμένο. Και στα στάδια, επαιτώ. Μια ωραία ενέργεια, για τον Θεό. Una linda jugadita. Κι όταν το καλό ποδόσφαιρο συμβαίνει, ευγνωμονώ για το θαύμα δίχως να δίνω δεκάρα ποια είναι η ομάδα ή η Εθνική που μου το χάρισε».
Μπορείς να το πεις και καλύτερα, λοιπόν. Είναι η παράγραφος που με μάγεψε, ένα μάθημα αυτοπροσδιορισμού, ανακαλύπτοντας πριν καμιά εικοσαριά χρόνια τον Εδουάρδο Γαλεάνο. Ενας γραφιάς, Ουρουγουανός μεν, εμβληματικός ολόκληρης της Νότιας Αμερικής δε. Ελεγε για τους διαχωρισμούς και τον φανατισμό, «ο φανατικός την ευχαρίστηση δεν την παίρνει από τη νίκη της ομάδας του, ο φανατικός παίρνει ευχαρίστηση από την ήττα του άλλου». Και, ακροβατώντας ανάμεσα στα νοήματα και στην ευθυμία, διηγήθηκε το ανέκδοτο με τον ετοιμοθάνατο φανατικό της Μπόκα που η τελευταία επιθυμία του ήταν να τον τυλίξουν με μια σημαία της Ρίβερ. Ώστε, όταν φύγει, να μη στενοχωρηθεί! Να αισθανθεί, σαν να έφυγε κάποιος από τους άλλους…
Ο Γαλεάνο, από τον περασμένο αιώνα ακόμη, έγραψε ό,τι σήμερα θα μπορούσε να τον κάνει ηγέτη του against-modern-football κινήματος. «Πες μου πώς παίζεις, να σου πω ποιος είσαι. Το στιλ παιγνιδιού είναι ένας τρόπος ύπαρξης που αποκαλύπτει τη μοναδικότητα της κοινωνίας, που βεβαιώνει το δικαίωμά της να είναι διαφορετική. Για πολλά χρόνια το ποδόσφαιρο παιζόταν με διαφορετικά στιλ, μοναδικές εκφράσεις της προσωπικότητας του κάθε λαού. Η προστασία αυτής της ποικιλίας φαίνεται να είναι σήμερα, πιο αναγκαία από ποτέ. Ζούμε μέρες υποχρεωτικής ομοιομορφίας, στο ποδόσφαιρο και οπουδήποτε αλλού. Ποτέ ο κόσμος δεν ήταν τόσο άνισος στις ευκαιρίες που προσφέρει, και τόσο ισοπεδωτικός στις συνήθειες που επιβάλλει. Οποιος δεν πεθάνει από πείνα, θα πεθάνει από ανία».
Όταν το α-ποδοσφαιρικό Κατάρ εξαγόρασε την υποστήριξη συμμάχων όπως ο Ζιντάν, και η FIFA τους έδωσε το Μουντιάλ του 2022, ο Γαλεάνο το σχόλιό του το είχε γράψει…χρόνια πριν. «Στο Ουέμπλεϊ, ακόμη αντηχούν οι ζητωκραυγές από το 1966. Αλλά και τα επιφωνήματα για την παράσταση των Μαγυάρων το 1953. Το Σεντενάριο νοσταλγεί τις δοξασμένες ημέρες του ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης. Το Μαρακανά κλαίει για το 1950. Στη Μπομπονέρα, τα τύμπανα ηχούν εδώ και μισόν αιώνα. Απ’ τα βάθη του Αζτέκα, ακούγονται οι τελετουργικοί ήχοι του πανάρχαιου μεξικανικού παιγνιδιού. Οι εξέδρες στο Καμπ Νόου μιλάνε καταλανικά. Στο Σαν Μαμές, βασκικά. Στο Μιλάνο, το φάντασμα του Μεάτσα εξακολουθεί να βάζει γκολ που συγκλονίζουν το γήπεδο που φέρει το όνομά του. Ο τελικός του 1974, στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου παίζεται ξανά και ξανά, κάθε μέρα, κάθε νύχτα. Το Στάδιο του Βασιλιά Φαχντ στη Σαουδική Αραβία έχει μάρμαρα, χρυσές σουίτες, κερκίδες με χαλιά. Αλλά δεν έχει μνήμη, ή κάτι να διηγηθεί».
Ο Γαλεάνο πέθανε, το πρωί της Δευτέρας του Πάσχα. Δεν χρειάζεται καμία σημαία, δική του…ή των άλλων, για να τυλίξουν το πτώμα του. Πολύ προτού πεθάνει, είχε βρει τα βασικά. Το έργο του δίδαξε, όποιον ενδιαφέρεται να διδαχθεί. Χάρη σ’ αυτόν έμαθα για τη Γερμανίδα θεολόγο, τι είπε όταν τη ρώτησαν πώς θα εξηγούσε σ’ ένα παιδί την έννοια της ευτυχίας. «Δεν θα την εξηγούσα. Θα του έδινα μια μπάλα και θα το άφηνα να παίξει». Δεν φεύγουν, απλώς ο θάνατος είναι ένα βιολογικό γεγονός, όσοι έχουν τον χώρο τους στις βιβλιοθήκες μας…
Μπορείς να το πεις και καλύτερα, λοιπόν. Είναι η παράγραφος που με μάγεψε, ένα μάθημα αυτοπροσδιορισμού, ανακαλύπτοντας πριν καμιά εικοσαριά χρόνια τον Εδουάρδο Γαλεάνο. Ενας γραφιάς, Ουρουγουανός μεν, εμβληματικός ολόκληρης της Νότιας Αμερικής δε. Ελεγε για τους διαχωρισμούς και τον φανατισμό, «ο φανατικός την ευχαρίστηση δεν την παίρνει από τη νίκη της ομάδας του, ο φανατικός παίρνει ευχαρίστηση από την ήττα του άλλου». Και, ακροβατώντας ανάμεσα στα νοήματα και στην ευθυμία, διηγήθηκε το ανέκδοτο με τον ετοιμοθάνατο φανατικό της Μπόκα που η τελευταία επιθυμία του ήταν να τον τυλίξουν με μια σημαία της Ρίβερ. Ώστε, όταν φύγει, να μη στενοχωρηθεί! Να αισθανθεί, σαν να έφυγε κάποιος από τους άλλους…
Ο Γαλεάνο, από τον περασμένο αιώνα ακόμη, έγραψε ό,τι σήμερα θα μπορούσε να τον κάνει ηγέτη του against-modern-football κινήματος. «Πες μου πώς παίζεις, να σου πω ποιος είσαι. Το στιλ παιγνιδιού είναι ένας τρόπος ύπαρξης που αποκαλύπτει τη μοναδικότητα της κοινωνίας, που βεβαιώνει το δικαίωμά της να είναι διαφορετική. Για πολλά χρόνια το ποδόσφαιρο παιζόταν με διαφορετικά στιλ, μοναδικές εκφράσεις της προσωπικότητας του κάθε λαού. Η προστασία αυτής της ποικιλίας φαίνεται να είναι σήμερα, πιο αναγκαία από ποτέ. Ζούμε μέρες υποχρεωτικής ομοιομορφίας, στο ποδόσφαιρο και οπουδήποτε αλλού. Ποτέ ο κόσμος δεν ήταν τόσο άνισος στις ευκαιρίες που προσφέρει, και τόσο ισοπεδωτικός στις συνήθειες που επιβάλλει. Οποιος δεν πεθάνει από πείνα, θα πεθάνει από ανία».
Όταν το α-ποδοσφαιρικό Κατάρ εξαγόρασε την υποστήριξη συμμάχων όπως ο Ζιντάν, και η FIFA τους έδωσε το Μουντιάλ του 2022, ο Γαλεάνο το σχόλιό του το είχε γράψει…χρόνια πριν. «Στο Ουέμπλεϊ, ακόμη αντηχούν οι ζητωκραυγές από το 1966. Αλλά και τα επιφωνήματα για την παράσταση των Μαγυάρων το 1953. Το Σεντενάριο νοσταλγεί τις δοξασμένες ημέρες του ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης. Το Μαρακανά κλαίει για το 1950. Στη Μπομπονέρα, τα τύμπανα ηχούν εδώ και μισόν αιώνα. Απ’ τα βάθη του Αζτέκα, ακούγονται οι τελετουργικοί ήχοι του πανάρχαιου μεξικανικού παιγνιδιού. Οι εξέδρες στο Καμπ Νόου μιλάνε καταλανικά. Στο Σαν Μαμές, βασκικά. Στο Μιλάνο, το φάντασμα του Μεάτσα εξακολουθεί να βάζει γκολ που συγκλονίζουν το γήπεδο που φέρει το όνομά του. Ο τελικός του 1974, στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου παίζεται ξανά και ξανά, κάθε μέρα, κάθε νύχτα. Το Στάδιο του Βασιλιά Φαχντ στη Σαουδική Αραβία έχει μάρμαρα, χρυσές σουίτες, κερκίδες με χαλιά. Αλλά δεν έχει μνήμη, ή κάτι να διηγηθεί».
Ο Γαλεάνο πέθανε, το πρωί της Δευτέρας του Πάσχα. Δεν χρειάζεται καμία σημαία, δική του…ή των άλλων, για να τυλίξουν το πτώμα του. Πολύ προτού πεθάνει, είχε βρει τα βασικά. Το έργο του δίδαξε, όποιον ενδιαφέρεται να διδαχθεί. Χάρη σ’ αυτόν έμαθα για τη Γερμανίδα θεολόγο, τι είπε όταν τη ρώτησαν πώς θα εξηγούσε σ’ ένα παιδί την έννοια της ευτυχίας. «Δεν θα την εξηγούσα. Θα του έδινα μια μπάλα και θα το άφηνα να παίξει». Δεν φεύγουν, απλώς ο θάνατος είναι ένα βιολογικό γεγονός, όσοι έχουν τον χώρο τους στις βιβλιοθήκες μας…
ΥΓ του blog: ....Γυρίζω τον κόσμο, με το χέρι απλωμένο. Και στα στάδια, επαιτώ. Μια ωραία ενέργεια, για τον Θεό. Una linda jugadita. Κι όταν το καλό ποδόσφαιρο συμβαίνει, ευγνωμονώ για το θαύμα δίχως να δίνω δεκάρα ποια είναι η ομάδα ή η Εθνική που μου το χάρισε...για αυτή την Una linda jugadita....αφιερωμένο από τις αναμνήσεις μου στην μνήμη του...η μπαλιά του Τσάρτα στο 1-1 με την Ισπανία! η κεφαλιά του Δέλλα στο 120’ με την Τσεχία! το σουτ του Πατσατσόγλου στην Γερμανία που έδιωξε 30 παιχνίδια σκουριάς! η κούρσα του Δώνη στο Άμστερνταμ πριν δώσει στον Βαζέχα! το κλέψιμο του ‘Βλάχου’ στον Γιασίν! η μπαλιά του Ίβιστς στον Γιαννακόπουλο στο 1-0 με την Πόρτο! το γκολ του Βρύζα στην Άρσεναλ! το πάθος του Μητρόπουλου! ο καλπασμός του Κούδα! ο χορός στο χόρτο του Βάσια! Σε όλες τις στιγμές που δεν χρειάζεται να ξέρω κομπιούτερ κι αριθμούς για να τις κρατήσω στην ψυχή μου! Τελικά τίποτα δεν πάει χαμένο στην χαμένη μας ζωή το όνειρο σου ΑΝΑΣΤΑΙΝΩ και την κάθε σου στιγμή (από το άρθρο 'Σχεδόν 50 χρόνια' του StaMiKous stamikous.blogspot.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου