Ένας έλληνας υπουργός, ο Γ. Βαρουφάκης, κυριολεκτικά υβρίζεται από τους Ευρωπαίους ομολόγους του και ως αντίδραση αξιοπρέπειας αρνείται να τους ακολουθήσει στο επίσημο δείπνο. Ένας άλλος έλληνας υπουργός, ο Γ. Στουρνάρας, τον ίδιο μήνα πριν δύο χρόνια, δέχεται την επίπληξη του γερμανού ομολόγου του Β. Σόιμπλε, σχετικά με τη δημοσιοποίηση της συμφωνίας για την επιμήκυνση του ελληνικού χρέους, σαν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Ο ίδιος υπουργός είχε τότε ομολογήσει ότι και άλλες χώρες υφίστανται ανάλογο έλεγχο, δικαιολογώντας και νομιμοποιώντας ουσιαστικά την άρση της εθνικής μας κυριαρχίας, με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου. Τι έχει αλλάξει σήμερα; Ότι η τωρινή κυβέρνηση αντιλαμβάνεται την ένταξη στην ευρωζώνη στη βάση της ισότητας και όχι της υποτέλειας στη Γερμανία. Κι όμως οι άνθρωποι του προηγούμενου καθεστώτος κορυβαντιούν αλαλάζοντας και παρουσιάζοντας την πολιτική της υποτέλειας ως ρεαλιστική πολιτική! Γι’ αυτό ο Etienne de la Boetie έλεγε από το 1549 ότι «Οι τύραννοι είναι μεγάλοι, επειδή εμείς είμαστε στα γόνατα»(Περί εθελοδουλείας).
Τι επιδιώκουν, όμως, οι Γερμανοί; Μήπως αυτή είναι η «δεύτερη ευκαιρία τους», όπως διατείνονται ευρωπαίοι αναλυτές, για την εγκαθίδρυση της γερμανικής αυτοκρατορίας στην Ευρώπη, του γνωστού Δ Ράιχ; Ίσως. Γιατί η Ευρώπη αντί να ενωθεί στη βάση ενός δημοκρατικού σχεδίου ισοτιμίας και ελευθερίας των λαών της, τείνει να ενωθεί με τη χρήση των γαμψών νυχιών του γερμανικού αυτοκρατορικού αετού. Παραδόξως, ένας τέτοιος αετός( αυτός των WASP’s, των Λευκών Προτεσταντών Αγγλοσαξόνων) ένωσε και τις ΗΠΑ. Θα γίνει το ίδιο και στην Ευρώπη; Οι αναλογίες δεν παραπέμπουν σε καταφατική απάντηση. Εξάλλου, στην Ευρώπη έχουμε μία «ιδιότυπη οικονομική κατοχή» εθνικά κυρίαρχων λαών. Όλα, πάντως, έχουν σχέση με την αποδιοργάνωση της διεθνούς οικονομικής ισορροπίας και την κρίση της ανάπτυξης. Η ratio essenti του αναπτυξιακού κράτους έχει κλονισθεί, δημιουργώντας το χάος της σημερινής «κοσμο-οικονομίας».
Τι κάνει, λοιπόν, η Γερμανία; Τίποτα καινούργιο. Απλώς μεταφέρει την κρίση στην περιφέρεια και δη στο Νότο. Ο τελευταίος είναι παραδοσιακά υπό τη σκληρή εκμετάλλευση του αναπτυγμένου Βορρά. Η εκμετάλλευση αυτή τώρα εντατικοποιείται, καθώς έχει τεθεί αντικειμενικά φρένο στην αναπτυξιακή διαδικασία και συνεπώς στη συσσώρευση του κεφαλαίου. Έτσι, αναπτύσσεται μία «νέο-αποικιακή» κατάσταση με χώρες όπως η Ελλάδα, να είναι αποικίες όχι μόνο χρέους αλλά και εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου και του εγχώριου εργατικού δυναμικού. Υπ’ αυτή την οπτική, η απαίτηση απόδοσης των πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία ενέχει, εκτός από το στοιχείο της ιστορικής δικαιοσύνης, κι έναν συμβολισμό διεκδίκησης της εθνικής αξιοπρέπειας και της ελευθερίας μας από τον οικονομικό ναζισμό των Γερμανών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου