της Κωνσταντίνας Δήμου
«Μικρή η μελαγχολία των γιορτών μα μεγαλύτερα τα θαύματα τους μέσα μου!». Ο λόγος για την Μεγάλη Εβδομάδα, που υμνούμε και πενθούμε για έναν Σωτήρα που όλοι περιμένουμε να μας φέρει μία πρόσκαιρη Ανάσταση στη ζωή μας και να μας απαλλάξει, από το Σταυρό που κουβαλάμε ως άνθρωποι, που κάποιος πολιτικός-πρώην πολίτης μίας χώρας, μα τέως άνθρωπος ανάμεσα μας- έβαλε στους ώμους μας, εμείς να τον σηκώσουμε για εκείνον. Για τις «ορθές» του αποφάσεις. Οδηγούμενοι σαν αμνοί κάθε στιγμή προς τη σφαγή.
Έτσι ανάλαφρος από κάθε είδους ηθική με βάρος και αντίτιμο, να κυκλοφορεί ανάμεσα μας και να κηρύττει "άνοιγμα των αγορών" με δανεικά και ματωμένα χρήματα που πριν καν τα αγγίξουμε έχουμε ήδη κοπεί ποικιλοτρόπως, στη τσέπη, στο υστέρημα, στο κομπόδεμα, στη γενναιοδωρία που φτωχαίνει, στην αξιοπρέπεια που όλο λιγοστεύει. Στη καρδιά που αναζητά ελευθερία και δικαιοσύνη στη ψυχή που αναζητά λιτότητα για όλους.
Έχουμε πια τραυματιστεί και οι πληγές δεν επουλώνονται. Είναι ο φταίχτης των στιγμών μας που πια ακριβά κοστολογούνται μα δεν εξαγοράζονται. Ένας προδότης μα ο ίδιος Ιούδας για όλους. Αυτός που αναδύει ότι δεν θέλουμε να δούμε, τις άγιες μέρες εμφανίζεται. Να μας ταράξει, να μας ταρακουνήσει και να μας προσγειώσει στην πραγματικότητα που θέλοντας και μη πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Αν δεν υπήρχε ο Ιούδας, τι θα γιορτάζαμε ως Ανάσταση Κυρίου; Είμαστε ήρωες της καθημερινότητας μας. Έχουμε ΑΞΙΑ μεγαλύτερη από όλα τα λεφτά του κόσμου που γεννούν πολέμους και καταστροφές. Ίσως περισσότερη από κάποια άψυχα χαρτονομίσματα που γεμίζουν τραπεζικούς λογαριασμούς και μας στερούν ένα γιορτινό τραπέζι, αντικρίζοντας στη θέση του αρνιού καθείς τον εαυτό του. Η αλήθεια αναπνέει εντός μας από το ψέμα που επιπλέει μέσα του.
Μα πώς να περνάει εκείνος μέσα στις Άγιες Μέρες; Όσες τιμές και αν δέχεται μέσα του πόση ντροπή θα νιώθει. Όσο και αν χορταίνει με πρωτογενές πλεόνασμα, μέσα του πάντα θα νιώθει την πείνα που έφερε στο πλήθος, που κάποτε ο ίδιος ο Χριστός που βασανίζεται κατάφερε να το "χορτάσει".
Τι και αν οι καμπάνες θα χτυπήσουν Αναστάσιμα εκείνος θα νιώθει σταυρωμένος και διπλά προδομένος. Προς τα ιδανικά του, προς την ψυχή του, αν ακόμη διαθέτει και δεν πουλήθηκε ακόμη σαν "ακριβό" ομόλογο σε δαίμονα δανειολήπτη. Θα είναι ο τρίτος ληστής, μετά το Γίστα και το Δυσμά, που δεν θα ακούσει ποτέ τη φράση του Ιησού «Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθε μετ' εμού εν τω παραδείσω» αφού δεν θα έχει θέση πουθενά μέσα σε αυτόν. Που οι πληγές του δεν θα αιμορραγούν από τα καρφιά. Που δεν θα μετανιώσει για να βαρύνει με την ενοχή του κανένα δέντρο. Που δεν θα τον κλάψει κανένας. Που δεν φιλήσει ποτέ κανείς τα πόδια του, που πάτησαν στο "πτώμα" ενός ολόκληρου έθνους.
Σε αυτές τις δίκαιες σκέψεις δεν τρέχει ο λογισμός μας. Μέσα μας κάθε μέρα ξημερώνει Μεγάλη Παρασκευή. Αφού με τέτοια συννεφιά μέσα στη καρδιά, τέτοια βροχή μέσα στη ψυχή, χάθηκε η ελπίδα για Ανάσταση, για θαύματα, για υποσχέσεις που αναμένουν μία πραγματοποίηση. Ας μη βάψουμε τα αυγά μας φέτος με το κόκκινο χρώμα των παθών αλλά με το χρώμα της παπαρούνας, λουλουδάκι που ανθίζει για να μας θυμίζει πως είμαστε ακόμη ζωντανοί ανάμεσα σε δοξασμένους που δεν είναι. Ας πλάσουμε τα τσουρέκια μας, με το προζύμι ενός άρτου που όλοι θα γευτούμε. Θα χορτάσουμε και κάποτε θα γλυκαθούμε. Ίσως τη φετινή Ανάσταση μπορέσεις να αντιληφθείς, πως για κάθε θαύμα που γυρεύεις, είσαι η ίδια η Πηγή του. Όταν θα το αντιληφθείς, ψάξε τον Εαυτό σου μέσα του, για να Τον βρεις.
Καλή Ανάσταση σε όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου