του Άρη Δαβαράκη
Μπορεί να είμαστε μια πάρα πολύ εκφυλισμένη ράτσα εμείς οι νεοέλληνες, μπορεί να σέρνουμε ράκη στις περατζάδες μας τ’ αρχαία κουρέλια των μεγαλείων μας καθώς διασχίζουμε το Ναύπλιο, φορτωμένοι προβλήματα και ωραίες ιδέες, μπορεί ακόμα και να έχουμε πλήρως αποκοπεί από τη γη μας και να τρώμε παντζάρια καθαρισμένα και βρασμένα, αεροστεγώς πακεταρισμένα μήνες πριν, σε χώρες του Βορρά, όπως και να το κάνεις όμως είμαστε από καλή γενιά και αυτή η γλώσσα με το αλφάβητό της που πληκτρολογώ τώρα εγώ είναι από μόνη της μια περιουσία ανεκτίμητη της οποίας είμαστε και οι μόνοι και αδιαμφισβήτητοι κληρονόμοι επί της γής. Αυτή είναι η αλφαβήτα του μεγαλύτερου ζωντανού πολιτισμού που διαρκεί τουλάχιστον 27 αιώνες (αν τα υπολογίζω σωστά) και έχει καταγράψει με τα άλφα της και τα ωμέγα της όλη την ιστορία της ανθρωπότητας όπως την ξέρουμε μέχρι σήμερα.
Ο Βαρουφάκης λοιπόν είχε μιαν έκλαμψη και τρέχει Κυριακάτικα, πάνω στο Πάσχα των Καθολικών να βρει την Λαγκάρντ στην Ουάσιγκτον να την συζητήσουνε την έκλαμψη. Η γυναίκα το είπε πως είναι θρησκευόμενη Καθολική και πως θα γιορτάσει την ημέρα με την οικογένειά της – σαν κανονικός άνθρωπος - ο Βαρουφάκης όμως την έπεισε πως δεν είναι πια και τόσο μεγάλο πρόβλημα να του διαθέσει μια-δυό ώρες Πασχαλιάτικα και την κατάφερε. Γιατί σήμερα Κυριακή του Πάσχα των Καθολικών και όχι αύριο Δευτέρα ή μεθαύριο Τρίτη, μόνο ο Γιάνης με ένα νι το ξέρει και θα το μάθει και η Κριστίν over a cup of coffee στην Ουάσιγκτον.
Ο άλλος, ο δικός μου ιδανικός πολιτικός, ο Αλέξης Τσίπρας, θα βρίσκεται στη Μόσχα την Μεγάλη Τετάρτη και την Μεγάλη Πέμπτη, μέρες πολύ σημαντικές για την Ορθοδοξία που είναι η επίσημη θρησκεία Ελλάδος και Ρωσίας. Ο χρωματιστός και θαυμαστός αρχιτεκτονικά άγιος Βασίλειος σ’ εκείνη την μεγάλη πλατεία όπου εδρεύει και το Κρεμλίνο, θα έχει ουρές από πιστούς που θα περιμένουν υπομονετικά ν’ ακούσουνε τα δώδεκα Ευαγγέλια, να τους χρίσει ο παπάς με το λαδάκι και να κοινωνήσουν την Μεγάλη Πέμπτη το σώμα και το αίμα του Χριστού μας πριν σταυρωθεί και αναστηθεί, ενώ ο Μυστικός Δείπνος δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί και ας έχει σηκωθεί ο Ιούδας από το τραπέζι να πάει κι’ αυτός να τερματίσει την πορεία του και το δικό του άγ(ρ)ιο δράμα.
Ζούμε μέσα σ’ ένα μυστήριο τόσο φιλόξενο που είναι ν’ απορεί κανείς με τις συμπαντικές του αντοχές. Εγώ για παράδειγμα που έχω ένα εγώ ο άνθρωπος, σαν άνθρωπος που είμαι, αν ήμουν τιμονιέρης της αρμονίας αυτής της παράξενης του σύμπαντος κόσμου, θα έστριβα το τιμόνι απότομα να εκτροχιαστεί το τραίνο άπαξ και δια παντός να ησυχάσουν οι ασώματοι από τις απαιτήσεις, τα πείσματα και τις παραξενιές όλων ημών των ενσαρκωμένων που δεν ησυχάζουμε ποτέ – ούτε κάν την ώρα που σκάβουμε οι ίδιοι το λάκκο μας και έχουμε ήδη βάλει το ένα πόδι μέσα. Αλλά, βεβαίως, ο δημιουργός όλης αυτής της απλούστατης συνθετότητας, δεν θα μου το έδινε ποτέ εμένα το τιμόνι, ούτε του Πατριάρχη στον όποιον υπάγεται ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης και εγώ, ούτε του Πάπα της Ρώμης στον οποίον υπάγεται η Λαγκάρντ, ούτε στον Ρώσο Πατριάρχη στον οποίον υπάγεται ο Βλαντιμίρ. Το κρατάει ο ίδιος και είναι εντελώς άγνωστο το σκεπτικό του.
Το μόνο σίγουρο είναι πως μέσα στο μεγάλο σχέδιο ήταν να ενσαρκωθεί δια του Αγίου του Πνεύματος στην μήτρα της Παρθένου για να ζήσει στο πετσί του τα πάθη και τις μικρότητές μας και να το πάει μέχρι τέρμα – ως τον Θάνατο και την Ανάστασή του – ανοίγοντας έτσι ξανά το μεγάλο φωτεινό μπουλβάρ των Ηλυσίων Πεδίων και της αψίδας του Θριάμβου. Την Παρασκευή το βράδυ προς τις πρώτες ώρες του Σαββάτου, στην αγρυπνία για τον άγιο Λάζαρο στον άγιο Φίλιππο, στο Θησείο, στον πεζόδρομο με τα πολλά εστιατόρια και τα παλαιοπωλεία, έτσι όπως καθόμουνα αφημένος στα ψαλτικά και την ιερότητα της θείας Λειτουργίας, έχοντας δεξιά μου την Στοά του Αττάλου και την φυλακή του Σωκράτη και μπροστά μου την Ωραία Πύλη, νομίζω πως για μια στιγμή κάτι κατάλαβα – αλλά δεν μπόρεσα να το κρατήσω, διέφυγε γρήγορα και με επανέφερε.
Τα τελευταία Χριστούγεννα τα περάσαμε με τις ψηφοφορίες για την εκλογή του Προέδρου που δεν επρόκειτο να εκλεγεί. Η Μεγάλη Εβδομάδα μας κατόπιν τούτου σημαδεύεται από διεθνείς συναντήσεις και την συνεχιζόμενη εκκρεμότητα είτε ενός ενδεχομένου πιστωτικού γεγονότος είτε μιάς «τακτοποίησης» μέχρι τον Ιούνιο τουλάχιστον. Είμαστε στον αέρα, επί ξύλου κρεμάμενοι και αποφασισμένοι να την σώσουμε την παρτίδα, one way or another.
Και θα την σώσουμε. Και με την ευκαιρία θ’ ανέβουμε κι’ ένα σκαλοπατάκι προς τα πάνω, να δούμε λίγο καλύτερα όλο το πακέτο και να το ξανασκεφτούμε σοβαρά πως μόνο ένα θαύμα μας σώζει, όχι μόνο εμάς, ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Και επειδή πιστεύουμε στα θαύματα (όσο και αν στην κοινωνική μας ζωή δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε), θα γίνει πάλι το θαύμα – γιατί το παλεύουμε: Στην Ουάσιγκτον, στην Μόσχα, στις Βρυξέλλες, στην Αθήνα.
Καλή Ανάσταση λοιπόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου