Παντελής Μπουκάλας
Κάθε φορά που εμείς της Δύσης και του Βορρά βλέπουμε ένα επιπλέον βιντεάκι με θηριωδίες του «Ισλαμικού Κράτους» ή της Μπόκο Χαράμ και δηλώνουμε συγκλονισμένοι, όπως δηλώνουμε και όταν οι θαλασσοπνιγμένοι υπερβαίνουν τους συνήθεις και σχεδόν ανεκτούς αριθμούς· κάθε φορά που ακούμε για μία επιπλέον μαζικώς θανατηφόρα έκρηξη στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Νιγηρία, χίλιες, δέκα χιλιάδες, αναρίθμητες οικογένειες στον τόπο των εγκλημάτων αποφασίζουν να βγουν στον δρόμο της προσφυγιάς.
Ξέρουν ότι θα κινδυνέψουν και στη διαδρομή και στην κατάληξή της, όπου δεν τους περιμένουν ανοιχτές αγκαλιές, αλλά ή απάθεια ή σφοδρότατη αντιπάθεια· στη δική τους ανώνυμη οδύσσεια, η Ιθάκη δεν είναι δεδομένη. Ξέρουν ότι οι πιθανότητες να πνιγούν στη Μεσόγειο –από την κακοψυχία των διακινητών τους ή από τη συνηθισμένη τους κακοτυχία–, να χαθούν σε βουνά και ποτάμια ή στην έρημο, είναι πάρα πολλές. Μολαταύτα, το αποτολμούν. Επειδή ξέρουν επίσης ότι το μόνο που τους απόμεινε δεν είναι καν μια γυμνή ζωή, αλλά το στοιχειώδες δικαίωμα να προσπαθήσουν να πεθάνουν προσπαθώντας. Και όχι αναμένοντας μοιρολατρικά τη σειρά τους από βόμβα, καλάσνικοφ, μαχαίρι τελετουργικού αποκεφαλισμού ή την απόλυτη φτώχεια. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Και απλουστεύονται ακόμα περισσότερο αν συνεκτιμηθεί ότι στις μισές τουλάχιστον χώρες που κατάντησαν μέτωπα ατελεύτητου πολέμου, έχει δράσει, «εκδημοκρατιστικά» ή «ανθρωπιστικά», το οπλισμένο χέρι της Δύσης και του Βορρά· από αγαθότητα –αν καλοπροαίρετα δεχτούμε ότι εκδηλώθηκε οπουδήποτε– ή προς υλοποίηση νέου τύπου αποικιοκρατικών σχεδιασμών. Η Δύση και ο Βορράς, άλλωστε, ουδέποτε έπαψαν να λογαριάζουν σαν ζωτικό τους χώρο περίπου όλη την υδρόγειο.
Είναι λοιπόν αφελείς –στην καλύτερη περίπτωση– ή, το πιθανότερο, προϊόν αντιπολιτευτικής εθελοτυφλίας οι ισχυρισμοί πως η Ελλάδα (της Χρυσής Αυγής και του πλειοψηφικού, δημοσκοπικά δηλωμένου, μισοξενισμού) έγινε μόλις τώρα πόλος έλξης για τους πρόσφυγες, λόγω κυβερνητικών σημάτων. Και δεν βρέθηκε βέβαια η χώρα μας μόλις τώρα, το 2015 –και κατόπιν κυβερνητικών αποφάσεων ικανών να αναδιατάξουν την οικουμενική γεωγραφία– στο σημείο όπου συναντώνται τρεις ήπειροι, οι δύο εκ των οποίων είναι σχεδόν μονίμως ταραγμένες, τόσο που να αποδιώχνουν τους κατοίκους τους. Να τους στέλνουν, με μόνο σωσίβιό τους την απόγνωση, στη Μεσόγειο. Μια θάλασσα θανάτου.
Οσα είπε ο πρωθυπουργός της Μάλτας, Τζόζεφ Μουσκάτ, εκφράζουν, πρέπει να εκφράζουν, όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, την ηγεσία και τους πολίτες τους. «Στη Μεσόγειο», είπε, «εκτυλίσσεται μια τραγωδία. Κι αν η Ευρωπαϊκή Ενωση και ο κόσμος συνεχίσουν να κλείνουν τα μάτια, θα κριθούν με τους χειρότερους όρους. Τους όρους με τους οποίους κρίθηκαν στο παρελθόν όσοι αγνοούσαν τις γενοκτονίες». Η Ευρώπη οφείλει να δράσει. Πάραυτα. Να ενισχύσει τις χώρες του Νότου. Να μεταρρυθμίσει τα «Δουβλίνα» της. Κι αν όχι από σεβασμό προς τις αρχές του ανθρωπισμού, τότε επειδή, ως συνδημιουργός (υπό τις ΗΠΑ) συρράξεων στην Ασία και την Αφρική, είναι και συνδημιουργός προσφυγικών κυμάτων.
Ξέρουν ότι θα κινδυνέψουν και στη διαδρομή και στην κατάληξή της, όπου δεν τους περιμένουν ανοιχτές αγκαλιές, αλλά ή απάθεια ή σφοδρότατη αντιπάθεια· στη δική τους ανώνυμη οδύσσεια, η Ιθάκη δεν είναι δεδομένη. Ξέρουν ότι οι πιθανότητες να πνιγούν στη Μεσόγειο –από την κακοψυχία των διακινητών τους ή από τη συνηθισμένη τους κακοτυχία–, να χαθούν σε βουνά και ποτάμια ή στην έρημο, είναι πάρα πολλές. Μολαταύτα, το αποτολμούν. Επειδή ξέρουν επίσης ότι το μόνο που τους απόμεινε δεν είναι καν μια γυμνή ζωή, αλλά το στοιχειώδες δικαίωμα να προσπαθήσουν να πεθάνουν προσπαθώντας. Και όχι αναμένοντας μοιρολατρικά τη σειρά τους από βόμβα, καλάσνικοφ, μαχαίρι τελετουργικού αποκεφαλισμού ή την απόλυτη φτώχεια. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Και απλουστεύονται ακόμα περισσότερο αν συνεκτιμηθεί ότι στις μισές τουλάχιστον χώρες που κατάντησαν μέτωπα ατελεύτητου πολέμου, έχει δράσει, «εκδημοκρατιστικά» ή «ανθρωπιστικά», το οπλισμένο χέρι της Δύσης και του Βορρά· από αγαθότητα –αν καλοπροαίρετα δεχτούμε ότι εκδηλώθηκε οπουδήποτε– ή προς υλοποίηση νέου τύπου αποικιοκρατικών σχεδιασμών. Η Δύση και ο Βορράς, άλλωστε, ουδέποτε έπαψαν να λογαριάζουν σαν ζωτικό τους χώρο περίπου όλη την υδρόγειο.
Είναι λοιπόν αφελείς –στην καλύτερη περίπτωση– ή, το πιθανότερο, προϊόν αντιπολιτευτικής εθελοτυφλίας οι ισχυρισμοί πως η Ελλάδα (της Χρυσής Αυγής και του πλειοψηφικού, δημοσκοπικά δηλωμένου, μισοξενισμού) έγινε μόλις τώρα πόλος έλξης για τους πρόσφυγες, λόγω κυβερνητικών σημάτων. Και δεν βρέθηκε βέβαια η χώρα μας μόλις τώρα, το 2015 –και κατόπιν κυβερνητικών αποφάσεων ικανών να αναδιατάξουν την οικουμενική γεωγραφία– στο σημείο όπου συναντώνται τρεις ήπειροι, οι δύο εκ των οποίων είναι σχεδόν μονίμως ταραγμένες, τόσο που να αποδιώχνουν τους κατοίκους τους. Να τους στέλνουν, με μόνο σωσίβιό τους την απόγνωση, στη Μεσόγειο. Μια θάλασσα θανάτου.
Οσα είπε ο πρωθυπουργός της Μάλτας, Τζόζεφ Μουσκάτ, εκφράζουν, πρέπει να εκφράζουν, όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, την ηγεσία και τους πολίτες τους. «Στη Μεσόγειο», είπε, «εκτυλίσσεται μια τραγωδία. Κι αν η Ευρωπαϊκή Ενωση και ο κόσμος συνεχίσουν να κλείνουν τα μάτια, θα κριθούν με τους χειρότερους όρους. Τους όρους με τους οποίους κρίθηκαν στο παρελθόν όσοι αγνοούσαν τις γενοκτονίες». Η Ευρώπη οφείλει να δράσει. Πάραυτα. Να ενισχύσει τις χώρες του Νότου. Να μεταρρυθμίσει τα «Δουβλίνα» της. Κι αν όχι από σεβασμό προς τις αρχές του ανθρωπισμού, τότε επειδή, ως συνδημιουργός (υπό τις ΗΠΑ) συρράξεων στην Ασία και την Αφρική, είναι και συνδημιουργός προσφυγικών κυμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου