Με αφορμή το νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης, που ψηφίζεται σήμερα, η αξιωματική αντιπολίτευση προσπαθεί να αλλάξει την ατζέντα και να σηκώσει ξανά μπροστά μας μια κουρτίνα. Μια παλιά κουρτίνα. Συσκοτισμού και αποπροσανατολισμού. Την κουρτίνα της θεωρίας των δύο άκρων. Την έβγαλε απ’ τα ντουλάπια της εποχής που ήταν στην κυβέρνηση. Απ’ όταν προσπαθούσε με κάθε τρόπο να κρατηθεί στην εξουσία, για να εφαρμόσει, διά των μνημονίων, τις αντιλαϊκές πολιτικές του νεοφιλελεύθερου δόγματος.
Επιχειρεί έτσι, με αφορμή τη συζήτηση στη Βουλή για τις φυλακές, να μην τοποθετηθεί επί της ουσίας, αλλά να προσδώσει -ξανά- στον ΣΥΡΙΖΑ το στίγμα του υπερασπιστή της βίας.
Δεν έπεισε τον ελληνικό λαό, δεν της «βγήκε» στις προηγούμενες εκλογές, απέτυχε, αλλά επιμένει.
Η επανάληψη της ίδιας αποτυχημένης πολιτικής ρητορικής, προσδοκώντας διαφορετικό αποτέλεσμα, αποτελεί ομολογία αδιεξόδου, εμμονικής ιδεολογικής αγκύλωσης και υπερφίαλης βεβαιότητας για την ορθότητα της στρατηγικής της.
Σα να προσπαθεί ο κ. Σαμαράς, με το κλειδί του, να μπει στο γραφείο του κ. Τσίπρα. Και να συνεχίζει να προσπαθεί να ξεκλειδώσει την πόρτα με το ίδιο κλειδί. Παρόλο που πολλοί, απ’ το ίδιο του το κόμμα, του ζητάνε να παραδώσει τα κλειδιά. Παρόλο που και ο ίδιος βλέπει πως δεν ταιριάζει στην κλειδαριά.
Το ανιστόρητο αφήγημα για κουκουλοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, για υπουργούς προνομιακούς συνομιλητές τρομοκρατών και, κυρίως, για ταύτιση -δια του ΣΥΡΙΖΑ- των κοινωνικών διαμαρτυριών με τη βία, δεν πείθει. Δοκιμάστηκε, είχε γίνει σημαία της ΝΔ, κρίθηκε στις πρόσφατες εκλογές κι απέτυχε.
Ο ελληνικός λαός γνωρίζει επακριβώς ποια είναι τα όπλα της ριζοσπαστικής αριστεράς στην ταξική πάλη: Η ενίσχυση του μαζικού λαϊκού κινήματος, η ενδυνάμωση της αριστεράς του δρόμου και της διεκδίκησης, η αξιοποίηση των θεσμικών εργαλείων του κοινοβουλευτισμού και όχι οι πυροβολισμοί κουκουλοφόρων που κρύβονται στα σκοτεινά μονοπάτια μιας μεταπολιτευτικής, αλά καρτ κατά περιόδους, αστικής δημοκρατίας.
Γιατί όμως το think tank της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιμένει; Επειδή η ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων εξυπηρετεί την καινούρια τους στρατηγική, την θεωρία της αριστερής παρένθεσης.
Κάνοντας την ευχή τους αλήθεια, σοκαρισμένοι απ’ το γεγονός πως οι αρχές και οι αξίες της αριστεράς έχουν την ευκαιρία τους, να υπερβούν την αριθμητική της κάλπης και να γίνουν πλειοψηφικό κοινωνικό ρεύμα, επινοήθηκε η περιβόητη αριστερή παρένθεση.
Ότι δηλαδή η Κυβέρνηση δεν είναι ακριβώς κυβέρνηση, είναι κυβέρνηση αντικαταστάτρια, αναπληρωματική, μέχρι να ξεκουραστεί η προηγούμενη. Κι όπου να ‘ναι επιστρέφουμε στα παλιά.
Έτσι, σε αγαστή συνεργασία με καναλάρχες και μέσα που βρίσκονται στην υπηρεσία της ισχύος και του κέρδους και διαμορφώνουν τον εύπλαστο κοινό νου, δημιουργούν και προσπαθούν να μας πείσουν, να πείσουν τον ελληνικό λαό, για μια καινούρια εικονική πραγματικότητα, αντίστοιχης εγκυρότητας με τα «δύο άκρα».
Γι αυτό και απ’ την πρώτη μέρα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τα ισχυρά, αλλά και φοβισμένα ταυτόχρονα, συστημικά μέσα ξεκίνησαν μια προπαγάνδα μελλοντολογίας, κατά κύριο λόγο κινδυνολογίας, σε ικανές δόσεις ώστε να στρεβλώνεται η πραγματικότητα. Τρομολαγνεία, μεταναστευτικό τσουνάμι, ανομία, grexit, χρεοκοπία, προβλέψεις καταστροφής σε συγκεκριμένες ημερομηνίες που ανανεώνονται, προσωπικές επιθέσεις σε μέλη της κυβέρνησης με διόγκωση ή/και παραποίηση γεγονότων είναι στην καθημερινή μιντιακή επικαιρότητα. Εργαλεία στο θάμπωμα της προσπάθειας της Κυβέρνησης, τόσο στη διαπραγμάτευση, όσο και στο νομοθετικό της έργο. Εργαλεία ανακοπής και ανάσχεσης της λαϊκής στήριξης για την Κυβέρνηση της αριστεράς.
Αυτήν ακριβώς την αυξανόμενη επιδοκιμασία είναι που φοβούνται. Κι αυτή είναι που τελικά θα τους νικήσει. Και η κουρτίνα που κρέμασαν για να κρύψουν απ’ τον ελληνικό λαό τις ιδέες και την πρακτική της αριστεράς, θα μείνει να καλύπτει αυτάρεσκα μόνο τα δικά τους μάτια.
Επειδή είναι παλιά και ξεφτισμένη. Επειδή ράβουν επάνω της κομμάτια που περίσσεψαν στα κομματικά τους γραφεία από καταδικασμένες, πλέον, στη συνείδηση και τη βούληση του λαού πολιτικές.
Σε μια σύγχρονη τάση της ραπτικής αυτό που κάνουν λέγεται patchwork. Στην Άρτα πάλι, στον τόπο μου, αυτά τα λέγαμε -και τα λέμε ακόμη- κουρελούδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου