Συνέντευξη στη Ράνια ΠαπαδοπούλουΣυνθέτης και ερμηνεύτρια, με σημαντικές διακρίσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και συνεργασίες με ονόματα θρύλους όπως ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Νότης Μαυρουδής, η Λένα Πλάτωνος κ.ά., η Νένα Βενετσάνου αποτελεί μία ιδιαίτερα σημαντική παρουσία στην ιστορία της ελληνικής μουσικής, ενώ παράλληλα διαθέτει στο ενεργητικό της τραγούδια που αποτελούν σημεία-σταθμούς για το φεμινιστικό κίνημα. Στις 26 Απριλίου στον κινηματογράφο Αλκυονίς πρόκειται να πραγματοποιηθεί η συναυλία «Νένα Βενετσάνου- Το Δεύτερο Κύμα», που στάθηκε αφορμή για να συζητήσουμε μαζί της για το φεμινισμό, το Σπίτι των γυναικών αλλά και την τέχνη ως πολιτική πράξη.
26 Απριλίου στον κινηματογράφο Αλκυονίς θα πραγματοποιηθεί η συναυλία σας «Νένα Βενετσάνου- Το Δεύτερο Κύμα», η οποία μάλιστα έχει φιλανθρωπικό - πολιτικό σκοπό.
Η συναυλία αυτή έχει σκοπό να θυμίσει και να γνωρίσει σε νεώτερους ακροατές ένα δικό μου μουσικό υλικό σε σχέση με το φεμινιστικό κίνημα που ακούστηκε κυρίως το 80 όταν μπόρεσα να το ηχογραφήσω, χάρη στον Αλέκο Πατσιφά, ο οποίος χαριτολογώντας μου έλεγε: τι δουλειά έχεις εσύ παιδί μου με αυτές τις φεμινίστριες, μια χαρά κοπέλα;! Αυτός πίστεψε στην αξία των τραγουδιών αυτών, πολύ αμφιβάλω αν θα έβρισκα κανέναν άλλον να με πιστέψει.
Πώς προέκυψε το όνομα «Δεύτερο Κύμα»;
Είναι η επίσημη αναφορά στον φεμινισμό της δεκαετίας του 70-80. Ήρθα στην Ελλάδα το 76 και αμέσως εντάχθηκα στο αυτόνομο γυναικείο κίνημα, ειδικά μετά τη μεγάλη έκθεση για την αντισύλληψη που είχε διοργανωθεί τότε και η οποία ήταν ένα σπουδαίο γεγονός. Το δεύτερο κύμα φεμινισμού είχε οργανώσει τις γυναίκες και έτσι άλλαξε το οικογενειακό δίκαιο.
Είστε χρόνια υπέρμαχος του φεμινιστικού κινήματος. Τι στάθηκε για εσάς αφορμή ούτως ώστε να πραγματοποιήσετε αυτή τη συναυλία;
Η ιδέα να γίνει ένα Σπίτι των Γυναικών στην Αθήνα, κάτι που λείπει σήμερα και που θα ενώσει τις πολλές γυναικείες ομάδες σε κοινές δράσεις και συντονισμένες ενέργειες υπέρ των γυναικών, ενάντια στη σεξιστική βία, την διαφορετικότητα, την εκμετάλλευση, την άγνοια.
Πόσο σημαντική είναι η δημιουργία του Σπιτιού των Γυναικών;
Πιστεύω επιβάλλεται να υπάρξει κάτι τέτοιο σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα σαν την Αθήνα. Θέλουμε το χώρο για να στεγάσουμε όχι μόνο την Ιστορία του κινήματος, τους αγώνες, τις κατακτήσεις, ώστε να κάνουμε ορατή και αναγνωρίσιμη την προσφορά των γυναικών στην κοινωνία μας, αλλά και να ψάξουμε για νέους δρόμους αντιμετώπισης των σημερινών προβλημάτων, να παραχθεί νέα φεμινιστική πολιτική σκέψη από τη βάση και όχι από την εξουσία προς τα κάτω.
Η τέχνη κατά τη γνώμη σας μπορεί να αποτελέσει πολιτική πράξη απέναντι στην εκάστοτε πολιτική στάση των ημερών είτε αυτή μεταφράζεται ως ρατσισμός, φασισμός, κρίση, κόμματα κλπ;
Ανεπιφύλακτα λέω ναι. Το πολιτικό τραγούδι δεν είναι κάτι ξεχασμένο στην εποχή μας, αλλά να… ήρθε πάλι η ώρα να μιλήσουμε ως καλλιτέχνες με τον δικό μας τρόπο. Δεν ξέρω ποιος θα είναι ή τι μορφή θα έχει, αλλά η δημιουργία είναι ο μόνος τρόπος που ακυρώνει τη σιωπή, την παραίτηση και καταργεί την απομόνωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου