Τόσο άγρια, τόσο νεοφιλελεύθερα

 

«Ουγγαρίζουν» ασυστόλως (έτσι για να θυμηθούμε τον αξέχαστο Πρόεδρο της ΕΔΑ Γιάννη Πασαλίδη), πότε ο υπουργός Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος, πότε ο γνωστός Άδωνις, πότε… όποιος προλάβει από τη ΝΔ.

 

 Κώστας Καναβούρης

 

«Ουγγαρίζουν» μήπως και δεν καταλάβουμε την κωλοτούμπα στο προσφυγικό του καθ’ ύλην αρμόδιου υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιώργου Κουμουτσάκου, ότι η -διαρκώς αυξανόμενη- ένταση των προσφυγικών ροών, έχει «σαφή γεωπολιτικά χαρακτηριστικά». Α, έτσι; Δεν φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας και η «κυρία Τασία» κατά τον εμφύλιο φασισμό με τον οποίον χυδαιλογούσαν τα στελέχη της συμπολίτευσης ΝΔ – ΚΙΝ.ΑΛΛ, εις βάρος της Τασίας Χριστοδουλοπούλου; Δεν έρχονται επί τούτου οι πρόσφυγες (οι «λαθρομετανάστες» κατά Σαμαρά και πάρα πολλούς άλλους, στελέχη, ιεράρχες, δημοσιολογούντες και δεν συμμαζεύεται), που αφήνουν πίσω τους σπίτια, πατρίδα, «θήκες προγόνων» για να εξισλαμίσουν την Ελλάδα και κατ’ επέκταση τον «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής»;

Απάντηση από τη Ν.Δ δεν πρόκειται να δοθεί. Είναι τέτοιος ο αμοραλισμός και ο κυνισμός του «είπα, ξείπα» χωρίς τσίπα, ώστε η μόνη απάντηση είναι τα «Ουγγαρίσματα».

Α, ναι και οι εκκενώσεις κλειστών σχολείων όπου βρήκαν απάγκιο κατατρεγμένοι άντρες και γυναίκες με τα παιδιά τους. Όλο το δόγμα της ασφάλειας μέσα στο τρομοκρατημένο βλέμμα ενός παιδιού που, κρατώντας κάποιο παιχνίδι, επιβιβάζεται στην κλούβα με τους κεφαλοθραύστες έτοιμους μην τυχόν και διασαλευτεί η μόλις επιτευχθείσα τάξις και ασφάλεια. Σε απευθείας μετάδοση μάλιστα.

Έτσι όμορφα γίνονται οι δουλειές. Όπως στα μουγκά αποσύρθηκαν από την κυκλοφορία τα ξεσαλωμένα ούγκανα και οι γυμνόκωλοι που διαδήλωναν για το νεομακεδονικό και την «προδοσία» της Συμφωνίας των Πρεσπών. Έτσι με κάθε ευπρέπεια σταμάτησαν οι αφιονισμένοι δερβίσηδες του πατριδοκάπηλου εθνικισμού να καλούν σε ξεσηκωμό από τους μιναρέδες της τηλοψίας ενάντια στους «προδότες», αλλά και – μην ξεχάσουμε τη φασιστική γελοιότητα- ενάντια στη Δημοκρατία που «πούλησε την Μακεδονία» (μας) που ως γνωστόν «είναι μια και ελληνική». Δεν είναι αμέτοχος σ’ αυτό το πανηγύρι της αγριότητας (όπου κινδύνεψαν ζωές) ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσωπικά, καθώς και πλήθος ολόκληρο στελεχών (πλήν τιμητικών εξαιρέσεων) της Ν.Δ.

Στήθηκε με μεθοδικότητα ένα ολόκληρο θέατρο που έπαιξε με τον εθνικό διχασμό, έπαιξε δηλαδή με τις ανυπολόγιστες συνέπειες μιας κατάστασης που κινδύνεψε να ξεφύγει από τον έλεγχο, γιατί πόνταρε στο μηδέν. Σε μια κρισιμότατη ιστορική στιγμή που η Ελλάδα πάλευε να βγει από την τεράστια κρίση, η Ν.Δ (συνεπικουρούμενη από το ΚΙΝ.ΑΛΛ.) αντί να επενδύσει στο ιστορικό μέλλον, τζογάρισε για εκλογικά οφέλη στο φαιό ιδεοληπτικό παρελθόν.

Αντί επένδυσης επιχείρησε ένα «μεγάλο σορτάρισμα». Αυτό δείχνει η εν τοις πράγμασι, αλλά και εν τοις όροις, αποδοχή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Εν πλήρη επιγνώσει ξεγέλασαν τον Ελληνικό λαό. Περί αυτού πρόκειται και τίποτε άλλο. Δηλαδή έστησαν μια γιγαντιαία πολιτική (και όχι μόνο) αγυρτεία. Τόσο μεγάλη που δεν πρόκειται (και δεν πρέπει) να ξεχαστεί δια της σιωπής.

Όπως δεν πρόκειται και δεν πρέπει να ξεχαστεί η τραγωδία στο Μάτι και οι 102 νεκροί που άφησε πίσω της η λαίλαπα της φωτιάς, αλλά και η παράκρουση στην οποία οδήγησε την ελληνική κοινωνία η πρακτική της ΝΔ. Ολόκληρο θέατρο με οιμωγές και ολολυγμούς για το θεαθήναι προκειμένου να τρωθεί ο «εχθρός», η κυβέρνηση. Αδίστακτα. Με επιχειρησιακή δεινότητα πάνω στα καμένα πτώματα και τις καμένες περιουσίες. Με μια ολόκληρη ορδή από λυσσασμένα σκυλιά να τρέχουν ανάμεσα στα αποκαΐδια προκειμένου να ξετρυπώσουν τους επικοινωνιακούς θησαυρούς του θανάτου. Οι νεκροί σκυλεύτηκαν αδίστακτα και ποδοπατήθηκαν όπως και οι συνειδήσεις.

Οι τυμβωρύχοι έστησαν χορό στα σπίτια των χαροκαμένων για να βλέπουν οι άλλοι και να τρομάζουν. Μια άνευ προηγουμένου γενικευμένη ύβρις. Η Ρένα Δούρου (και απορώ πως άντεξε) διασύρθηκε με μανία (όπως και ο Αλέξης Τσίπρας) σε σημείο ψυχικού και πνευματικού διαμελισμού. Με σκοπό! Με μέθοδο που κάποιοι κάθισαν και την σχεδίασαν, κάποιοι κανίβαλοι της επικοινωνίας και της αγριάνθρωπης πολιτικής.

Υπερβολές; Όχι. Το ομολόγησε μόλις πριν λίγες μέρες ο πρωθυπουργός της χώρας Κυριάκος Μητσοτάκης, με κάθε επισημότητα (αλλά χωρίς συγγνώμη από τους νεκρούς), στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για το κλίμα. Ομολόγησε την αποθηρίωση των μεθόδων τους ενώπιον όλου του πλανήτη, μιλώντας για φαινόμενα που είναι «άμεση συνέπεια της κλιματικής αλλαγής». Τσιμουδιά για τα τυμβωρυχικά εμέσματα.

Και όλο αυτό προκειμένου να εφαρμοστεί μια πολιτική που σπαταλάει το Ελληνικό, χαρίζει τους κόπους μας στις τράπεζες, ξεπουλάει τα Ελληνικά Πετρέλαια, θέλει να χαρίσει τη ΔΕΗ, άρχισε να ξερογλείφεται για το νερό, για…για…

Με άλλα λόγια η τραγωδία στο Μάτι δεν ήταν για όλους τραγωδία. Τόσο απλά. Τόσο άγραι. Τόσο νεοφιλελεύθερα»

* Άρθρο του Κώστα Καναβούρη στην εφημερίδα «Αυγή της Κυριακής»

www.avgi.gr

Η ναυμαχία της Πρέβεζας: Μπαρμπαρόσα εναντίον Ντόρια

Ευάγγελος Αυδίκος

 

Η ναυμαχία της Πρέβεζας, 28 Σεπτεμβρίου 1538, Μπαρμπαρόσα εναντίον Ντόρια, έξω απ’ την μπούκα του Αμβρακικού. Κοντά πεντακόσια χρόνια. Κι όμως δεν τολμάμε να κοιτάξουμε τα ιστορικά γεγονότα, όπως τους ταιριάζει. Ή δεν τολμάμε να συνδεθούμε μ’ αυτά. Ήταν η πρώτη νίκη του Οθωμανικού στόλου ενάντια στους Δυτικούς, που προβληματίστηκαν πολύ και πήραν τα μέτρα τους. Κι εμείς στην Πρέβεζα δεν τολμάμε να μιλήσουμε για όσα συνέβησαν τότε. Σταματάμε στη ναυμαχία του Ακτίου. Δικαίως. Ήταν μια ιστορική στιγμή. Η σύγκρουση της Δύσης με την Ανατολή. Τέτοια χαρακτηριστικά είχε και η σύγκρουση Μπαρμπαρόσα και Ντόρια. Να επαναλάβω την πρόταση. Να γίνει ένα συνέδριο στην Πρέβεζα γι’ αυτή την περίοδο. Παραθέτω ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου «Τελευταίες πεντάρες». Ο ήρωας Σπυρίδων και η αγαπημένη του Νίκη βρίσκονται στην Κωνσταντινούπολη, στην πλατεία Μπεσίκτας.

Ήταν 28 Σεπτεμβρίου και περπατούσαμε στην ευρω­παϊκή πλευρά του Βοσπόρου. Μας είχε κάνει μεγάλη εντύπωση που ήταν σημαιοστολισμένα όλα τα μαγα­ζιά. Το δικαιολογήσαμε, η τουρκική σημαία συνα­ντιέται συχνά σε καταστήματα. Όμως, η ατμόσφαιρα έμοιαζε εορταστική. Στρίψαμε δεξιά στο εσωτερικό του Μπεσίκτας. Στην πλατεία παιάνιζε μια μπάντα, δίπλα ήταν το τζαμί του Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα. Το θυμάμαι το όνομα, η χαρά της Νίκης μεγάλη. Ο ήρωας του παππού, γι’ αυτόν μιλούσε. Δεν ήθελα πολλά για να τη συνοδεύσω στο εσωτερικό. Η Πρέ­βεζα, η «ναυμαχία της Πρέβεζας», κοίταξε εκεί. Η Νίκη έστριψε τον λαιμό μου προς το σημείο που ήταν τοποθετημένος ο πίνακας «Η Ναυμαχία της Πρέβε­ζας» του ζωγράφου Οχάνες Ουμέντ Μπεχζάντ που ζωγραφίστηκε το 1866. Η Νίκη ήταν ενθουσιασμέ­νη, από τη χαρά της σχεδόν χοροπήδαγε.  Όσο κι αν προσπάθησα να την ηρεμήσω, απέτυχα. Τα μάγουλά της είχαν αναψοκοκκινίσει.

Ο πίνακας ήταν εντυπωσιακός. Ο ουρανός είχε τα γνώριμα χρώματα της περιοχής, τα ανάλαφρα άσπρα σύννεφα έπαιχαν κρυφτούλι με το γαλάζιο χρώμα του ουρανού. Στη θάλασσα, σε δεύτερο πλάνο, η κα­ταστροφή. Πλοία ναυαγισμένα αλλά και πληρώματα αλλόφρονα σε βοηθητικά πλοία διάσωσης. Το ενημε­ρωτικό φυλλάδιο που προμηθεύτηκα αργότερα έδινε λεπτομέρειες για τον δαιμόνιο Μπαρμπαρόσα που κατάφερε, ξεημερώματα στις 28 Οκτωβρίου 1538, να κατατροπώσει τον ενωμένο χριστιανικό στόλο με επι­κεφαλής τον Γενοβέζο Αντρέα Ντόρια επιβάλλοντας την παρουσία των Οθωμανών στο Ιόνιο. Οι Τούρ­κοι τον λατρεύουν, είναι ο εθνικός μας ήρωας και η Πρέβεζα, μας εξήγησε ένας τούρκος εκπαιδευτικός που γνωρίσαμε έξω από το τζαμί, είναι μια μυθική πόλη για μας. Όλοι την γνωρίζουν. Το μαθαίνουμε στα σχολεία. Εμείς γιατί δεν το ξέρουμε; Ψιθύρισε στο αυτί μου η Νίκη.

Να’ μια, λοιπόν, στην μπούκα του Αμβρακικού, εδώ που ο Μπαρμπαρόσα κατάφερε να κλέψει τη νίκη από τους Δυτικούς που είχαν διπλάσια πλοία. Φαντάζομαι τον Μπαρμπαρόσα, ντυμένο στα κόκκινα, με το σαρίκι στο κεφάλι του, μετρίου ύψους, δασύ­τριχο, με πλούσια μαλλιά, σμιχτοφρύδι και γενειάδα κοκκινωπή, να είναι στην πλώρη του πλοίου του, με διάπλατο χαμόγελο να θριαμβολογεί με το απίστευτο κατόρθωμά του. Δίπλα του και πιο πίσω ο καπετάνιος του και συμπεθερός του, ο Τουργκούτ Ρέις που πά­ντρεψε την κόρη του με τον γιο του Μπαρμπαρόσα, να συμμερίζεται τη χαρά του.

Απέναντί του στο βάθος, κοντά στη Λευκάδα, στέκει ακινητοποιημένη η ναυαρχίδα του ενωμένου χριστια­νικού στόλου, η «Θύελλα της Βενετίας». Τα στοιχειά της φύσης είναι με το μέρος του Μπαρμαρόσα. Τους αρέσουν οι τολμηροί, αυτοί που ξεπερνάν τα όρια, που είναι ασεβείς απέναντι στη λογική. Άπνοια και η βαριοστολισμένη ναυαρχίδα του Ντόρια δεν μπορεί να κάνει βήμα παραπέρα. Ο Μπαρμπαρόσα αρπάζει την ευκαιρία, είναι η ώρα του. Ο Ντόρια βάζει τα κανόνια της κοντέσσας του, της ναυαρχίδας του, να κελαηδήσουν, ο Μπαρμπαρόσα όμως ξέρει πως ο Ντόρια είναι σαν το ποντίκι που πιάστηκε στη φάκα. Όταν άρχισε να φυσάει, ο Ντόρια ξέρει πως είναι μάταιο να συνεχίσει τη ναυμαχία.

artinews.gr

Πεντακόσια χιλιάρικα στο ντούκου...

 

Έλενα Ακρίτα   

Επειδή κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν, ας το ξαναπιάσουμε το πράγμα απ’ την αρχή. Υπάρχει μια είδηση. Ο Σταύρος Θεοδωράκης επέστρεψε τα χρήματα της επιχορήγησης που εισέπραττε το Ποτάμι. Εν όλω 500.000. Πάμε μια κι ολογράφως να μάς κάτσει καλύτερα. Πεντακόσιες. Χιλιάδες. Ευρώ.
Ήταν νομιμότατα αυτά τα λεφτά. Τα... δικαιούταν το κόμμα του. Θα μπορούσε χαλαρά να πέφτει το χρήμα, από τώρα και για πέντε ολόκληρα χρόνια. Δηλαδή εκατό χιλιάρικα τον χρόνο. Δηλαδή 8.400 το μήνα.
Και ο Θεοδωράκης ως πολιτικός αρχηγός να τα τσεπώνει, να έχει υπηρεσιακό αμάξι, οδηγούς, φρουρούς και όλα τα κομφόρ. Κι επειδή το εκτός Βουλής κόμμα του θα υπολειτουργούσε, η αρχηγάρα θα ζούσε σαν αγάς με τα δικά μας χρήματα. Διότι έτσι πάει το φασόν. Κόμματα εν υπνώσει εισπράττουν για να κάθονται: σου λένε όπα ούτε κλεμμένα τα ‘χω, ούτε μπήκα νύχτα σπίτι σου με το λοστό. Αυτό λέει ο νόμος. Ότι σε μια πτωχευμένη χώρα εγώ δικαιούμαι ένα σκασμό λεφτά - γιατί; Γιατί έτσι.
Πού πάνε λοιπόν οι γαμάτες επιχορηγήσεις των αόρατων κομμάτων; Τι καλύπτουν ακριβώς; Καλύπτουν το νοίκι σε ερημωμένα γραφεία που δεν πατάει κανείς. Καλύπτουν φως, νερό, τηλέφωνο σε δωμάτια με σκόνες, νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου και μια ληγμένη πορτοκαλάδα στο πρώην ψυγείο. Καλύπτουν μισθούς κομματικών στελεχών που δεν έχουν δουλέψει ούτε ποτέ στη ζωή τους. Διότι ‘τι δουλειά κάνεις ρε Γκρουέζα, μα εγώ είμαι του κόμματος κύριε υπουργέ’. Τέλος, η κρατική επιχορήγηση αγκαλιάζει στοργικά συγγενείς και φίλους που προσλαμβάνονται ως συνεργάτες ενός γραφείου που ούτε με τζιπιές δεν βρίσκουν κατά πού πέφτει.
Για να το συλλάβουμε σε όλο του το μεγαλείο, αυτά τα χρήματα τα παίρνει ο Καμμένος για τους ΑΝΕΛ. Ο Λεβέντης για την Ένωση Κεντρώων. Ο Θεοχαρόπουλος για τη ΔΗΜΑΡ. Και δεν είναι τωρινό αυτό. Ανέκαθεν ίσχυε - αν βάλουμε λίγο το μυαλό μας να δουλέψει θα θυμηθούμε του αίσχους τα πρόσωπα και τα πράγματα.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης ήρθε και χάλασε την πιάτσα του κομματικού all inclusive. Τα χρήματα που αναλογούσαν στο Ποτάμι, δόθηκαν στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο για να αντιμετωπιστεί το brain drain: να ενισχυθούν, δηλαδή, οικονομικά οι νέοι επιστήμονες που εκπονούν ή ολοκληρώνουν το διδακτορικό τους έτσι ώστε να αποκτήσουν κίνητρο να μείνουν στην πατρίδα τους.
Η μία έκπληξη λοιπόν είναι η πρωτοβουλία Θεοδωράκη. Η δεύτερη έκπληξη είναι η μούγκα που περιέβαλε την πρωτοβουλία Θεοδωράκη. Εφημερίδες, ιστοσελίδες, κοινωνική δικτύωση, τα Μέσα γενικώς και τα Έξω ειδικώς (τα περισσότερα τουλάχιστον) στην κοσμάρα τους. Έλληνας πολιτικός επιστρέφει νόμιμη επιχορήγηση κι εγώ σού σφυρίζω για να βγεις σου σφυρίζω. Διότι προφανώς δεν συμφέρει το δικό μου κόμμα να αναγνωρίσει τίποτα σε κανέναν κερατά: μια πράξη πολιτικού ήθους θα την προσπεράσω, θα την αγνοήσω, θα την απαξιώσω. Τέτοια χουβαρνταλίκια εμείς τα πνίγουμε μωρά στην κούνια τους, είμαστε για τέτοια τώρα; Να χάσω εγώ την κουρσάρα μου κι η κόρη τη δουλειά της; Μια δουλειά σούπερ παραγωγική: σηκώνει τηλέφωνα που δεν χτυπάνε σε ένα κόμμα που δεν υπάρχει. Ξεκώλωμα.
Το μόνο που απομένει τώρα είναι να περιμένουμε με ζωηρό μη σού πω ενδιαφέρον τα υπόλοιπα εκτός Βουλής κόμματα να ακολουθήσουν αυτό το παράδειγμα του Ποταμιού. Αρκετοί καλοβολεύτηκαν στις περιστρεφόμενες καρέκλες δεν πάει άλλοι γκώσαμε...

 Πηγή: www.tanea.gr

μέσω www.in.gr

Τραμπαλισμοί και εντυπωσιασμοί...

 

*** Εξαιρετικά αποτελέσματα είχε η συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Ντόναλντ Τραμπ στα 20 δευτερόλεπτα που...κράτησε η φωτογράφηση μαζί του. Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες διπλωματικές επιτυχίες στην ιστορία της χώρας.

*** Ευτυχής και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος γι αυτή τη συνάντηση αυτή ανήρτησε στο προφίλ του στο facebook τη φωτογραφία και έγραψε «Μια εικόνα, χίλιες λέξεις». Για την ακρίβεια οι λέξεις ήταν «Hello, how are you?”. Αναμένουμε ανακοίνωση με τις υπόλοιπες 996 λέξεις.

*** Ισχυρό πλήγμα δέχθηκε η τουρκική προκλητικότητα και από τη συνάντηση Μητσοτάκη Ερντογάν. Την επομένη της συνάντησης άλλωστε έγινε ισχυρός σεισμός στην Κωνσταντινούπολη. Τυχαίο;

 *** Ενθουσιασμένος είναι ο Άδωνις Γεωριγάδης από την επίσκεψή του στη Νέα Υόρκη και φωτογραφίζεται παντού. Μόνο με τα παρκόμετρα δεν έχει βγάλει σέλφι μέχρι στιγμής.

 *** Δημοσιεύτηκαν και τα πόθεν έσχες των πολιτικών και διαβάζοντας ορισμένα θαυμάζεις τους ανθρώπους που δουλεύοντας σκληρά επί 5-6 χρόνια απέκτησαν μερικές δεκάδες ακίνητα, καταθέσεις, πήραν υψηλά δάνεια, γιατί μπορούσαν και αμελούν να τα εξοφλήσουν, γιατί μπορούν.

 *** Την ώρα που μας έρχεται ο ΕΝΦΙΑ, ανακαλούνται και τα μισά φάρμακα για το στομάχι. Δεν γίνεται να ανακληθεί ο ΕΝΦΙΑ, για να θεραπευτεί αυτομάτως και το στομάχι μας;

 *** Με την ταχύτητα που αντιδρά ο ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικές ανακοινώσεις και δηλώσεις, αυτό που χρειάζεσαι είναι να έχεις διαθέσιμες τάπες από το Τενεσί και να περιμένεις...

Πηγή: www.altsantiri.gr

Αποκαΐδια κανονικότητας...

 

ΛΥΚ

 

«Καίνε οι Ρομά τα καλώδια να πάρουν τον χαλκό», έλεγε η φήμη για τους καπνούς που σε τακτά διαστήματα έπνιγαν την Περαία του Δήμου Θερμαϊκού. Και επειδή η... «αποφασιστικότητα» συμβαδίζει με την «κανονικότητα» εστάλησαν αστυνομικές δυνάμεις και ακολούθως μπουλντόζες του δήμου και τα ίσιωσαν τα «Τσαΐρια», παράγκα για παράγκα δεν απόμεινε.
Κι όμως, χθες, καπνοί έπνιξαν ξανά την Περαία και δεν υπάρχουν πλέον Ρομά να τους φορτώσουν το «έγκλημα».
Μετά τα υπομνήματα των κατοίκων στον εισαγγελέα μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι, ελλείψει Ρομά, ο «κύκλος των υπόπτων» έχει στενέψει.
Κι αν πεις καπνίζουν τώρα τα αποκαΐδια της κανονικότητας, θα είναι υπερβολή;..

                                                                                              Πηγή:  www.efsyn.gr

Από τη στρατηγική του ψέματος στη στρατηγική της κωλοτούμπας...

 

Μάκης Κοψίδης

 

Αν συγκρίνεις τον Κυριάκο προεκλογικά με τον Κυριάκο μετεκλογικά θα θυμηθείς τα λόγια του Βίσμαρκ που τόνιζε ότι...το ψέμα είναι ο ευκολότερος και καλύτερος δρόμος να κερδίσεις τις εκλογές.
Η μεγαλύτερη επένδυση που έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως αρχηγός της αντιπολίτευσης ήταν στην στρατηγική του ψέματος. Το θατσερικό πρόγραμμά του το παρουσίαζε ως φιλολαϊκό. Την συμφωνία των Πρεσπών ως προδοτική, τον Τσίπρα ως ένοχο για την τραγωδία στο Μάτι και την προσφυγική κρίση. Όμως το ψέμα δεν ήταν από μόνο του αρκετό για την εξαπάτηση σημαντικού αριθμού πολιτών. 

Αναγκαίο συμπλήρωμα ήταν και η προπαγάνδα των μέσων μαζικής ενημέρωσης στα οποία ο Μητσοτάκης είχε και έχει σαφέστατη υπεροπλία. Ως πρωθυπουργός ακολουθεί μία άλλη «στρατηγική», αυτή της κωλοτούμπας. Τώρα υλοποιεί και τιμά την Συμφωνία των Πρεσπών, θυμήθηκε τον καθοριστικό ρόλο της κλιματικής αλλαγής στο Μάτι και σε μία σειρά άλλα θέματα λέει εντελώς διαφορετικά πράγματα από ότι προεκλογικά.
Όμως όταν η στρατηγική του ψέματος αποκαλύπτεται υπάρχει και ένα μεγάλο τίμημα. Ένα κόστος που μπορεί να καταστεί κρίσιμο για την πολιτική πορεία του εμπνευστή της. Βεβαίως το επιτελείο του Κυρ. Μητσοτάκη και πάλι επενδύει στους βαρόνους της παραπληροφόρησης, στην απίστευτη προπαγάνδα που βρίσκεται σε εξέλιξη μετά και την προσθήκη της ΕΡΤ που πολιτικά μετατρέπεται σε παρακολούθημα του ΣΚΑΙ, αλλά και του νέου σταθμού που έχει στα σκαριά ο βαρόνος- χορηγός του Μητσοτάκη. 

Ακόμα δεν έχουμε δει όλο το… έργο. Μόνο στην αρχή είμαστε. Η προπαγάνδα που θα εξαπολυθεί κατά του ΣΥΡΙΖΑ θα ξεπεράσει κάθε όριο. Η αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης που πλήττει πρώτα και κύρια κάθε έννοια δημοκρατικής πληροφόρησης και την ίδια την δημοκρατία, μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί. Μόνο που χρειάζεται και μία στρατηγική στα μέσα ενημέρωσης. Μία στρατηγική που δεν θα αντιμετωπίζει τον ρόλο της πληροφόρησης ή παραπληροφόρησης και των μέσων ενημέρωσης απλά ως ένα θεσμό του αστικού κράτους που μαζί με άλλους θωρακίζει την εξουσία, αλλά ως την αιχμή του δόρατος της κυρίαρχης ελίτ εναντίον όσων αμφισβητούν την εξουσία της. 
Τα «σκόρπια» πυρά δεν έχουν αποτέλεσμα. Για να ανακοπεί η εκστρατεία εξαπάτησης και επηρεασμού των συνειδήσεων χρειάζεται συγκεκριμένο σχέδιο στον τομέα των μέσων ενημέρωσης. Σχέδιο που δεν θα έχει μόνο ως στόχο την απόκρουση της παραπληροφόρησης αλλά και την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην πληροφόρηση...

Πηγή: left.gr

Έχει κάψει εγκεφάλους τελικά ο μεταμοντέρνος "πράσινος" και λοιπών αποχρώσεων "κινηματισμός"!

 

Δημήτρης Πατέλης

Έχει κάψει εγκεφάλους τελικά ο μεταμοντέρνος "πράσινος" και λοιπών αποχρώσεων "κινηματισμός"!

Σε μια κοινωνία, όπου ακόμα και πανεπιστημιακοί υφίστανται απηνείς διώξεις εάν τολμούν να αρθρώσουν λόγο που εναντιώνεται στην... καθεστωτική ιδεολογία και πρακτική, κάποιοι αδυνατούν να διακρίνουν πίσω από το "αθώο" περιτύλιγμα μιας εκστρατείας τις εκάστοτε επιδιώξεις/επενδυτικά προγράμματα του πολυεθνικού μονοπωλιακού κεφαλαίου με την "πράσινη ανάπτυξη". Έτσι, καταπίνουν αμάσητο το πρωτοφανές χειραγωγικό κατασκεύασμα-"φούσκα", με την επαίσχυντη εργαλειοποίηση/κακοποίηση του κοριτσιού Γκρέτα Τούνμπεργκ από γονείς και λοιπούς "κατασκευαστές" και την γιγάντια εκστρατεία από τα διεθνή ΜΜΕ, που έφτασε μέχρι και στο βήμα του ΟΗΕ! Ένα "κίνημα" ανερμάτιστο, χωρίς επιστημονική θεωρία και στρατηγική, μονίμως κάτω από ξένες κυρίαρχες σημαίες, ει δυνατόν και στην άμεση υπηρεσία του κεφαλαίου, είναι το καλύτερο δώρο στο καθεστώς!

sibilla-gr-sibilla.blogspot.com

Το φρικιό με τη βαριοπούλα

Περικλής Κοροβέσης

Ο Φρόιντ υποστήριζε πως η βασιλική οδός για να φτάσουμε στο υποσυνείδητο είναι τα όνειρά μας. Τα όνειρα απασχολούσαν την ανθρωπότητα από την αρχή της. Και οι ερμηνείες τους είναι άπειρες. Από μηνύματα θεών, προβλέψεις για το μέλλον, σήματα για κάποιο επικείμενο καλό ή κακό ή αποκάλυψη κάποιου καλά φυλαγμένου μυστικού. Μέχρι και σήμερα υπάρχουν ονειροκρίτες, ένα είδος fake εγκυκλοπαίδειας που ερμηνεύει τα διάφορα σύμβολα σε καλά ή κακά και ενίοτε δίνει και συμβουλές.
Είναι το αντίστοιχο που κάνουν οι αστρολόγοι, τα μέντιουμ, οι χαρτορίχτρες και οι καφετζούδες. Ενας μεγάλος αριθμός ανθρώπων θεωρεί αυτή την εκδοχή εγκυρότερη από αυτήν του Φρόιντ, την οποία εκλαμβάνει ως διανοουμενίστικη. Αν την ξέρει βέβαια. Και νομίζω πως αυτή η τάση είναι ισχυρότατη σε αυτήν την κοινωνία και υποπτεύομαι πως αργά ή γρήγορα θα συγκροτηθεί σε πολιτικό κόμμα. Και αφού ξέρει και διαβλέπει το μέλλον, δεν υπάρχει περίπτωση αποτυχίας.
Οπως εκ των πραγμάτων ανήκω πάντα σε μια μειοψηφία της μειοψηφίας, έχω πειστεί για την αλήθεια της ανακάλυψης του Φρόιντ και προσπαθώ να ανακαλύψω τον άλλο μου εαυτό που είναι αμπαρωμένος στο υποσυνείδητό μου, που δεν μπορεί να μιλήσει γιατί δεν έχει το χάρισμα του λόγου.
Μόνο εικόνες που μοιάζουν αλλόκοτες, σκοτεινές και εκ πρώτης όψεως ακατανόητες. Και όμως εκεί βρίσκεται ο πραγματικός μας εαυτός, που, αν δεν το γνωρίσουμε, τότε σημαίνει πως θα πεθάνουμε χωρίς να μάθουμε ποτέ ποιοι είμαστε. Δουλειά δύσκολη για να την κάνει κάποιος μόνος του. Γιατί είναι ο ίδιος ο εαυτός που κλειδαμπαρώνει τα τραύματά του και τις επιθυμίες του, για να αμυνθεί από τα δυσάρεστα και οδυνηρά που κουβαλάμε όλοι μέσα μας.
Μετά πετάμε το κλειδί, με την ψεύτικη ελπίδα πως αυτά θα ξεχαστούν και θα περάσουν, άσχετα με το αν αυτά μας καθορίζουν. Γι’ αυτό όλοι μας χρειαζόμαστε ψυχανάλυση.
Η βοήθεια του άλλου είναι το κλειδί. Εντούτοις, αν και ενήμερος των δυσκολιών της αυτοερμηνείας των ονείρων, κατά διαστήματα, καταγράφω τα όνειρά μου και προσπαθώ να διαβάσω το χάος που κουβαλάω μέσα μου. Αλλά για την ακρίβεια της ερμηνείας δεν παίρνω όρκο. Ας δώσουμε λοιπόν ένα παράδειγμα από ένα πρόσφατο όνειρο, που πιστεύω πως αξίζει να έρθει στη δημοσιότητα, ακόμα και αν η αποτολμούμενη ερμηνεία είναι λάθος. Ας μην ξεχνάμε πως στο φως της δημοσιότητας δεν έρχονται πάντα τα σωστά.
Βρίσκομαι σε ένα τρένο υψηλής τεχνολογίας. Ολα αυτόματα και χωρίς οδηγό. Είμαστε στο μπαρ, ατμόσφαιρα οικεία, καλή μουσική και φάτσες Εξαρχείων ή Γαλλικού Μάη. Ολοι νέοι. Διαπιστώνουμε πως το τρένο όλο και επιτάχυνε. Τα τοπία περνούσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Τη μια ήταν χιονισμένα, την άλλη απόλυτη έρημος, μετά θυελλώδης βροχή και έπειτα καυτός ήλιος. Το τρένο δεν σταματούσε πουθενά. Και η ταχύτητα ολοένα αυξανόταν. Ρώτησα τον μπάρμαν αν όλα είναι φυσιολογικά. «Δεν είναι της αρμοδιότητάς μου», είπε. Τον ξαναρωτάω αν υπάρχει κάποιος αρμόδιος στο τρένο και μου ξαναδίνει την ίδια απάντηση.
Mας μπαίνει η ιδέα πως το τρένο πάει για εκτροχιασμό και μας κυριεύει έντονη αίσθηση κινδύνου. Φεύγω να δω τι κάνουν οι άλλοι επιβάτες του τρένου. Στο πρώτο βαγόνι όλοι ήταν ατάραχοι και παίζαν με τα κινητά τους ή τα λάπτοπ. Το δεύτερο βαγόνι ήταν ένα είδος duty free και πολύς κόσμος κυκλοφορούσε με τεράστιες σακούλες.
Προχωράω στο τρίτο βαγόνι που ήταν μια μεγάλη σκοτεινή ντίσκο, μια εκκωφαντική μουσική, λες και τα όργανά της ήταν κανόνια διαφόρων διαμετρημάτων. Και ένας κόσμος πολύ νέων να χορεύει έξαλλα. Γύρισα στη βάση μου. Είχαν μαζευτεί και άλλοι του ιδίου φυράματος.
Και κάποιος προτείνει να σπάσουμε τα τζάμια με τις καρέκλες και να εγκαταλείψουμε το τρένο που σίγουρα μας πήγαινε στον γκρεμό. Και αμέσως πιάσαμε δουλειά. Και αντί να σπάσουν τα τζάμια, σπάσαν οι καρέκλες. Ο μπάρμαν αδιάφορος έπλενε ποτήρια. Απελπισία.
Και ξαφνικά εμφανίζεται στην πόρτα ένα νεαρό κορίτσι, προχωρημένο φρικιό, με σκουλαρίκια και χαλκάδες παντού. Σηκώνει μια βαριοπούλα και ακούσαμε τα τζάμια που έπεφταν κάτω μονοκόμματα. Και εδώ ξύπνησα κολυμπώντας στον ιδρώτα.
Ερμηνεία: φάτσες Εξαρχείων-Γαλλικού Μάη, νέοι. Οι μόνοι που καταλαβαίνουν πως αυτή η ξέφρενη επιτάχυνση του τρένου οδηγεί στον αφανισμό. Βαγόνια με κινητά και λάπτοπ, ψώνια, ντίσκο, δηλαδή η απόλυτη πλειονότητα των επιβατών αδιάφορη για την επερχόμενη καταστροφή και τον αφανισμό τους.
Σωστή η αντίδραση των νέων να σπάσουν τα τζάμια και να πηδήξουν από το τρένο, αλλά ανεπαρκή τα εργαλεία τους (σεχταρισμοί, δογματισμοί, αριστερισμοί κ.λπ.). Και μόνο μια άλλη πρόταση φέρνει τη λύση: φρικιό με βαριοπούλα (εδώ, σύμβολο μιας νέας ιδέας).
Προφανώς τα αλλοπρόσαλλα τοπία που διαδέχονταν το ένα το άλλο είναι η καταστροφή του περιβάλλοντος και το τρένο χωρίς οδηγό –και σε αυξανόμενη επιτάχυνση– ο καπιταλισμός που δεν γνωρίζει κανέναν περιορισμό. Ούτε νόμο ούτε κανόνες και κινείται χωρίς οδηγό.
Δηλαδή μια απόλυτη αναρχία που κανείς αναρχικός δεν θα μπορούσε να διανοηθεί. Η αναρχία έχει αυστηρούς περιορισμούς και κανόνες. Οπως κάθε ελεύθερη συνειδητή πράξη. Και αυτό σημαίνει: Για να ξεφύγω από τα δεσμά μου, πρέπει να τα ξέρω. Και συχνά τα δεσμά είναι αόρατα.

Πηγή: efsyn.gr

Δανεικά κι αγύριστα...

 

Παντελής Μπουκάλας 

 

Στο «πόθεν έσχες» των πολιτικών μπορεί να βρει κανείς πολλά για να τον ενοχλήσουν, λ.χ. τη μερική ή και ολική αδιαφάνεια του «πόθεν». Προβλήματα πάντως έχει και ο δημόσιος έλεγχος που ασκείται στην πολιτική συντεχνία για τα οικονομικά της, από τους δημοσιογράφους, αλλά πλέον και από τα... μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η δημοσιογραφία έχει τα μοτίβα της, θεμελιωμένα στην προκατάληψη ή στην πολιτική σκοπιά κάθε Μέσου: θα ψέξουμε σαν πλούσιο τον αντίπαλο, και τους δικούς μας θ’ αφήσουμε να τους ψέξουν οι αντίπαλοι - τόσο απλό.

Οι δημοσιογράφοι πλεονεκτούμε σε σχέση με τους πολιτικούς: Κι εμείς καταθέτουμε «πόθεν έσχες» (όσοι είναι νομοταγείς και όχι «τζίνια»), αλλά μένει απόρρητο. Ετσι μπορούμε να κατακρίνουμε κάποιον πολιτικό για αμάρτημα στο οποίο έχει υποπέσει και η αφεντιά μας, πλην αφανώς. Το πλεονέκτημα της αφάνειας το απολαμβάνουν και οι σκοπευτές των σόσιαλ μίντια, τρολ και μη. Μπορούν να ελεεινολογήσουν ακίνδυνα κάποιον «λεφτά» πολιτικό κι ας άρχισαν να κάνουν φορολογική δήλωση στο τριακοστό έτος της καριέρας τους, αφού πριν είχαν αποκτήσει το κατιτίς τους, φοροδιαφεύγοντας εξ «αντικρατικής ιδεολογίας», μαγκιάς ή σκέτου αντικοινωνικού φιλοτομαρισμού.

Προσωπικά με ενοχλεί αφάνταστα η επιλογή αρκετών πολιτικών, κάθε χρώματος, να κρατούν στο εξωτερικό το μεγαλύτερο μέρος των σφριγηλών αποταμιεύσεών τους. Κι αυτό τη στιγμή που προτρέπουν τους «απλούς πολίτες» να βάλουν πλάτη όπως και όσο μπορούν. Ας πούμε βγάζοντας τις δικές τους μάλλον ισχνές αποταμιεύσεις από το μαξιλάρι, που είναι το δικό τους «εξωτερικό», και καταθέτοντάς τες στις τράπεζες, για να ενισχυθεί η ρευστότητα. Εντάξει, άνθρωποι είμαστε, και πολλά μπορεί να συμβούν. Ωραία. Ας βοηθήσουν το χειμαζόμενο τραπεζικό σύστημα της Ελβετίας με μικρό τμήμα του πλούτου τους κι ας φέρουν το υπόλοιπο εδώ. Για να δώσουν το καλό παράδειγμα σε βιομηχάνους, εφοπλιστές και μεσαίους που, αν και ευπατρίδες, στέλνουν στην ξενιτιά τα κεφάλαιά τους.
Εξίσου ενοχλητικές είναι οι «χαλαρές» σχέσεις ορισμένων πολιτικών με τις τράπεζες. Δανείζονται εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, με εχέγγυο συνήθως το όνομά τους, τον αέρα τους. Ζουν την ωραία ζωή τους, ενισχύουν τις επιχειρήσεις τους, εκλέγονται και ξαναεκλέγονται με δανεικά. Περνούν τα χρόνια, πέντε, δέκα, δεκαπέντε, το δάνειό τους αυξάνεται αντί να μειώνεται, και οι τράπεζες ραθυμούν. Είναι γενικευμένη συνήθεια άραγε αυτή η ραθυμία ή πολιτικοποιημένη και προσωποποιημένη;...

 Πηγή: www.kathimerini.gr

Τσιμεντόλιθοι και τούβλα

Δημήτρης Κανελλόπουλος 

◢ Απεργοσπαστικό κανάλι ο ΣΚΑΪ, απεργοσπαστικό ραδιόφωνο και ο ΣΚΑΪ 100.3. Ετσι, την ώρα που κάναμε στάση εργασίας οι δημοσιογράφοι την περασμένη Τρίτη, 12 με 3 το μεσημέρι, από το Φάληρο έβγαζαν δελτία ειδήσεων σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Ξέρετε ποιοι από το κανάλι συμμετείχαν στη στάση εργασίας και απείχαν από τη, μη δημοσιογραφική μάλιστα, εκπομπή τους; Ο Γιώργος Λιάγκας και ο Δημήτρης Παπανώτας. Να απεργεί ο Δημήτρης Παπανώτας και όχι οι πολιτικοί συντάκτες δεν περιποιεί τιμή στους τελευταίους.
◢ Το ΑΠΕ-ΜΠΕ, το Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, αναγνωρίζει τη Βόρεια Μακεδονία στην αγγλόφωνη έκδοσή του, αλλά δεν την αναγνωρίζει στην ελληνική. Την αναφέρει λοιπόν στα τηλεγραφήματά του που είναι στα αγγλικά και τα διαβάζουν οι ξένοι ανταποκριτές, αλλά δεν την αναφέρει στα τηλεγραφήματα που απευθύνονται στο ελληνικό κοινό. Τα ίδια κάνουν και οι κυβερνητικοί: ορκίζονται στη Συμφωνία των Πρεσπών στο εξωτερικό, την κατακρίνουν στο εσωτερικό.
◢ Και στο θέμα του προσφυγικού άλλαξαν στάση. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Τέρμα η Τασία, οι πρόσφυγες που λιάζονται, ο Μουζάλας και οι υπόλοιποι. Τώρα η Μόρια είναι ανθρώπινη και το προσφυγικό -φυσικά- γεωπολιτικό ζήτημα.
◢ Πανηγύριζε ο Αδωνις Γεωργιάδης για τους ξένους επενδυτές που θα έρθουν να επενδύσουν (η μαγική λέξη) στο Ελληνικό. Και κόμπαζε ότι αυτό αποδεικνύει και την εμπιστοσύνη των ξένων στη νέα ελληνική κυβέρνηση. Πανηγύριζαν και τα φιλικά ΜΜΕ. Μέχρι που οι ξένοι επενδυτές αποσύρθηκαν. Πανηγύρισε ωστόσο ξανά ο Αδωνις: «Ελληνικό το ΕΛΛΗΝΙΚΟ με 650 εκατομμύρια ευρώ» έγραψε στο Twitter. Να δούμε τι θα βγει να πανηγυρίσει αν (και όταν) αποσυρθούν και οι Ελληνες επενδυτές.
◢ Αλλαγή στάσης και για τον Αλέξη Τσίπρα σε σχέση με τη Novartis και τη σκευωρία που ενορχήστρωσε ο τέως πρωθυπουργός. Πλέον η σκευωρία ενορχηστρώθηκε μόνη της ή έστω αποκλειστικά από τον... Ρασπούτιν. Την κυβίστηση του πρωθυπουργού όμως δεν ήταν εύκολο να (παρ)ακολουθήσουν τα ΜΜΕ που επένδυαν (η μαγική λέξη) στη σκευωρία, με αποτέλεσμα να παρατηρηθούν κάποιες αντιδράσεις. Ηπιες, μη νομίζετε.
◢ Κι έχουμε και την αλλαγή στάσης του Κυριάκου Μητσοτάκη για το Μάτι. Η κλιματική αλλαγή είναι άμεσα υπεύθυνη για τα ακραία φυσικά φαινόμενα είπε στον ΟΗΕ, αλλά επειδή δεν καταλάβατε και δεν καταλάβαμε καλά τι εννοούσε, ήρθε ο διευθυντής του γραφείου Τύπου του μεγάρου Μαξίμου, Δημήτρης Τσιόδρας, να μας το εξηγήσει: «Η κλιματική αλλαγή ευθύνεται για τις φωτιές. Η ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ για το ότι κάηκαν 102 άνθρωποι. Μην προσπαθείτε να τα μπερδέψετε! Φωτιές θα έχουμε πάντα. Το ζήτημα είναι πώς αντιδρά το κράτος. Κάντε τη σύγκριση πέρσι και φέτος».
◢ Το πιο απολαυστικό επεισόδιο έως τώρα πάντως έχει να κάνει με τη μετονομασία σε «Παύλος Μπακογιάννης» του σταθμού του μετρό «Ευαγγελισμός». Μέχρι και ο πρόεδρος του Μετρό, Νίκος Ταχιάος, αναγκάστηκε να βγει ενάντια στην οικογένεια Μπακογιάννη προκειμένου να βγάλει από πάνω του ευθύνες που δεν του αναλογούσαν. Το βραβείο Πούλιτζερ πάντως στην υπόθεση το καπάρωσαν τα ΝΕΑ, που αποκάλυψαν πως για τον τραγέλαφο αυτόν ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Ας το γράψουμε, θα σκέφτηκαν, μήπως και πείσουμε κάποιους αναγνώστες μας έστω...
◢ Ποιο είναι πιο μεγάλο και πιο σημαντικό θέμα: τα τραγικά «τσέο» (αντί για CEO) της οτοπούλου ή οι πανηγυρικές δηλώσεις του υπουργού Τουρισμού Χάρη Θεοχάρη μετά τη συνάντησή του με τον διευθύνοντα σύμβουλο της Thomas Cook; Ευτυχισμένος ο υπουργός που έλαβε υποσχέσεις συνεργασίας και ανάπτυξης (η μαγική λέξη) από μια εταιρεία που λίγο μετά βάρεσε κανόνι. Τα κυρίαρχα ΜΜΕ έκαναν σημαία τους την ανοησία Νοτοπούλου και γαργάρα τη... διορατικότητα Θεοχάρη.
◢ Εν τω μεταξύ για τα εγχώρια ΜΜΕ όλοι είναι πρωθυπουργοί των ξένων κρατών εκτός από τον Ζόραν Ζάεφ, που δεν είναι πρωθυπουργός της Βόρειας Μακεδονίας αλλά ομόλογος του δικού μας (πρωθυπουργού). Ιδέα προς τον ΣΚΑΪ: Αντί για Βόρεια Μακεδονία, μπορεί να λέει η χώρα που βρίσκεται ανάμεσα στην Αλβανία και τη Βουλγαρία.
◢ Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να δείξεις τη διαφορά μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, αρκεί η φωτογραφία αυτή. Η δεξιά κυβέρνηση χτίζει με τσιμεντόλιθους και τούβλα τις πόρτες κτιρίων, ακόμα και σχολείων, ενώ επί αριστερής κυβέρνησης οι χώροι αυτοί φιλοξενούσαν πρόσφυγες. Είναι μια φωτογραφία που δεν έπαιξε στα συστημικά ΜΜΕ.

Πηγή: www.efsyn.gr

Η Γκρέτα Τούνμπεργκ έγινε σκίτσο...

... απέναντι στον «μαινόμενο ταύρο» Ντόναλντ Τραμπ…
 

Εκτός από πρόσωπο που έχει συνδεθεί άρρηκτα με το παγκόσμιο μαθητικό κίνημα για το Κλίμα, η Γκρέτα Τούνμπεργκ αποτελεί πλέον και... επισήμως «μούσα» των πολιτικών σκιτσογράφων. 
 Με την ανυποχώρητη στάση της για τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής, η 16χρονη μαθήτρια από τη Σουηδία κατάφερε να ευαισθητοποιήσει χιλιάδες ανηλίκους ανά τον κόσμο, που κάθε βδομάδα συμμετέχουν στις πορείες στις «Παρασκευές για το Μέλλον». Στην προσπάθειά της όμως έκανε και αρκετούς ισχυρούς εχθρούς, μεταξύ των οποίων και ο λαλίστατος και άκρως ειρωνικός εναντίον της, 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ.
Τη Δευτέρα, 16χρονη ακτιβίστρια άνοιξε τις εργασίες της Συνόδου των Ηνωμένων Εθνών για το Κλίμα, στη Νέα Υόρκη, καταδικάζοντας την ολιγωρία των ηγετών στην αντιμετώπιση των κινδύνων από την κλιματική αλλαγή. Ο Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ αντέδρασε με ένα tweet που ειρωνευόταν την Τούνμπεργκ. Αναρτώντας έναν σύνδεσμο του Wired με τις προειδοποιήσεις της ανήλικης ότι ««άνθρωποι υποφέρουν, πεθαίνουν και ολόκληρα οικοσυστήματα καταρρέουν», ο Ντόναλντ Τραμπ επέλεξε να σχολιάσει πως του φαίνεται «ένα πολύ χαρούμενο, νέο κορίτσι που κοιτάζει μπροστά σε ένα λαμπερό και υπέροχο μέλλον. Τόσο όμορφο θέαμα!». Άμεση ήταν και η αντίδραση της Τούνμπεργκ που άλλαξε το βιογραφικό της στο Facebook, περιλαμβάνοντας την σκωπτική περιγραφή του Τραμπ. 
Την ίδια μέρα, ο ιστότοπος AL.com δημοσίευσε ένα σκίτσο από τον πολιτικό καρτουνίστα J.D.Crowe που απεικονίζει την Τούνμπεργκ ως το διάσημο γλυπτό του Κοριτσιού που δεν φοβάται, απέναντι στο άλλο πασίγνωστο γλυπτό του μαινόμενου ταύρου. Στον ρόλο του ταύρου είναι, όπως θα περίμενε κανείς, ο Ντόναλντ Τραμπ.       

Το γλυπτό του «Κοριτσιού που δεν φοβάται», της Kristen Visbal, είχε εγκατασταθεί απέναντι από τον ταύρο στη Wallstreet το 2017, στο πλαίσιο των εορτασμών για την Παγκόσμια Ημέρα Γυναικών, στη Νέα Υόρκη.                                                                                            

nonews-news.blogspot.com

Η ναζιστική ιστορία πίσω από το σύνδρομο Asperger

Ναταλία Πετρίτη

 

Το σύνδρομο Άσπεργκερ, είναι μια διαταραχή του φάσματος του αυτισμού, που χαρακτηρίζεται από σημαντικές δυσκολίες στην κοινωνική αλληλεπίδραση και στη λεκτική επικοινωνία, ενώ εκδηλώνεται ταυτόχρονα με περιορισμένες και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές και ενδιαφέροντα. Η διάγνωσή του είναι πολλές φορές δύσκολη, καθώς διαφέρει από άλλες διαταραχές του αυτισμού λόγω της σχετικής διατήρησης της γλωσσικής και γνωστικής ανάπτυξης του ατόμου. Όμως η διαταραχή του Άσπεργκερ κρύβει πίσω της μια βρώμικη ιστορία, η οποία μάλιστα έχει ναζιστικό υπόβαθρο.
Η επίσημη διάγνωση της διαταραχής του Asperger αποσύρθηκε πρόσφατα από το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Αμερικανικών Ψυχιατρικών Συλλόγων για τις Ψυχικές Διαταραχές, επειδή η ιατρική κοινότητα συμφώνησε σε μεγάλο βαθμό ότι δεν ήταν ξεχωριστή ασθένεια από τον αυτισμό. Όμως το σύνδρομο Άσπεργκερ εξακολουθεί να περιλαμβάνεται στη διεθνή ταξινόμηση των ασθενειών του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, ο οποίος χρησιμοποιείται σε όλο τον κόσμο, ενώ πολλά άτομα με αυτισμό δηλώνουν τα ίδια ότι πάσχουν από αυτό το σύνδρομο.
Οι περισσότεροι όμως δεν σκέφτονται ποτέ για τον άνθρωπο πίσω από το όνομα του Άσπεργκερ.
Ο ερευνητής στον οποίο οφείλεται το όνομα του συνδρόμου και που διαμόρφωσε τη σύγχρονη εικόνα που διαθέτουμε για αυτό, ήταν ο δρ. Χανς Άσπεργκερ. Σύμφωνα με τον ίδιο, το Άσπεργκερ αποδίδεται σε άτομα με περιορισμένες κοινωνικές δεξιότητες και ενδιαφέροντα.

Ο Χανς Άσπεργκερ.

Παρά το γεγονός ότι αυτός θεωρήθηκε αρνητής του Γ' Ράιχ, το έργο του δρ. Άσπεργκερ ήταν στην πραγματικότητα άρρηκτα συνδεδεμένο με την άνοδο του ναζισμού και τα θανατηφόρα του προγράμματα.
Ο ίδιος ασχολήθηκε για πρώτη φορά με τη ναζιστική παιδοψυχιατρική όταν ταξίδεψε από τη Βιέννη στη Γερμανία το 1934, σε ηλικία 28 ετών. Οι ανώτεροι συνεργάτες του είχαν αναπτύξει διαγνώσεις κοινωνικών ανεπαρκειών για τα παιδιά που θεωρούσαν ότι δεν είχαν σχέση με την κοινότητα, και αδυνατούσαν να συμμετάσχουν σε συλλογικές δραστηριότητες του Ράιχ, όπως η Νεολαία του Χίτλερ.
Ο Άσπεργκερ αρχικά ήταν κατά της ταξινόμησης των παιδιών, γράφοντας το 1937 ότι «είναι αδύνατο να θεσπιστεί ένα άκαμπτο σύνολο κριτηρίων για μια διάγνωση». Αμέσως μετά τη ναζιστική προσάρτηση της Αυστρίας το 1938 - και την εκκαθάριση των Εβραίων και των φιλελεύθερων συνεργατών του από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης - ο Άσπεργκερ εισήγαγε τη δική του διάγνωση για την κοινωνική απόσπαση: την «αυτιστική ψυχοπάθεια».
Καθώς ο Άσπεργκερ προσπάθησε να προαχθεί ως αναπληρωτής καθηγητής, τα γραπτά του για τη διάγνωση έγιναν ακόμα σκληρότερα. Τόνισε την «αγριότητα» και τα «σαδιστικά χαρακτηριστικά» των παιδιών που μελετούσε, κάνοντας παράλληλα λόγο για «αυτιστικές πράξεις κακίας» για τις οποίες ήταν υπεύθυνα κατά τον ίδιο. Αποκάλεσε επίσης τους αυτιστικούς και ψυχοπαθείς ανθρώπους ως «έξυπνα αυτοματοποιημένα όντα».
Πολλοί θεωρούσαν ότι οι αναφορές του δρ. Άσπεργκερ στις «ειδικές ικανότητες» των παιδιών που ανήκαν στο «ευνοϊκότερο» σημείο του φάσματος του αυτισμού, ήταν μια προσπάθεια εφαρμογής της διάγνωσής του ως μέσο προστασίας από τη ναζιστική ευγονική - ένα ιδιότυπο δηλαδή είδος ψυχιατρικής λίστας του Schindler. Στην πραγματικότητα όμως, ο Άσπεργκερ προειδοποιούσε την ίδια στιγμή για «λιγότερο ευνοϊκές περιπτώσεις» του συνδρόμου, στις οποίες όσοι έπασχαν από αυτό «θα παραμόνευαν στους δρόμους σαν γκροτέσκ φιγούρες».
Τέτοιου είδους χαρακτηρισμοί αποτελούσαν φυσικά θανατική ποινή για το Τρίτο Ράιχ, με αποτέλεσμα δεκάδες παιδιά που είχαν αξιολογηθεί ιατρικά από τον Άσπεργκερ να θανατωθούν.
 

Η παιδική «ευθανασία» ήταν το πρώτο πρόγραμμα μαζικής εξόντωσης του Ράιχ, που ξεκίνησε από το Χίτλερ τον Ιούλιο του 1939, ως ένας τρόπος να απαλλαγεί από τα παιδιά που θεωρούνταν «ξένα» για το κράτος και κίνδυνος για την ευγονική που είχε υιοθετηθεί. Τα περισσότερα από τα θύματα ήταν σωματικά υγιή παιδιά, που δεν υπέφεραν καν από οποιαδήποτε ασθένεια. Θεωρήθηκε τότε ότι είχαν σωματικές, ψυχικές ή συμπεριφορικές «ανωμαλίες».
Τουλάχιστον 5.000 παιδιά έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη περίοδο σε περίπου 37 «ειδικές αίθουσες». Το Am Spiegelgrund στη Βιέννη, ήταν μια από τις πιο θανατηφόρες. Οι δολοφονίες λάμβαναν χώρα στα ίδια τα κρεβάτια των νέων, καθώς οι νοσηλευτές τους παρείχαν υπερβολικές δόσεις ηρεμιστικών μέχρι αυτοί να αρρωστήσουν και να πεθάνουν, συνήθως από πνευμονία.
Ο Άσπεργκερ συνεργάστηκε στενά με τους κορυφαίους συντελεστές του προγράμματος ευθανασίας της Βιέννης, συμπεριλαμβανομένου του Erwin Jekelius, διευθυντή του Am Spiegelgrund, ο οποίος ήταν μάλιστα αρραβωνιασμένος με την αδελφή του Χίτλερ. Μαζί του, ήταν υπεύθυνος για την αποστολή εκατοντάδων παιδιών στην εγκατάσταση, όπου θα έβρισκαν τραγικό θάνατο.
Στη μεταπολεμική περίοδο, ο Άσπεργκερ θα έπαιρνε αποστάσεις από το έργο του πάνω στην αυτιστική ψυχοπάθεια. Ασχολήθηκε με θρησκευτικά ζητήματα και κοινωνικά σχόλια για την ανατροφή των παιδιών.
Πιθανότατα θα αποτελούσε μόλις μια υποσημείωση στην ιστορία της έρευνας πάνω στον αυτισμό, αν η Lorna Wing, μια βρετανίδα ψυχίατρος δεν είχε ανακαλύψει ένα άρθρο του από το 1944 για την αυτιστική ψυχοπάθεια. Η επιστήμονας θεωρούσε ότι παρείχε ένα σημαντικό πλαίσιο για τον τότε αυστηρό ορισμό του αυτισμού και, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '80, το σύνδρομο Άσπεργκερ και η ιδέα ενός ευρύτερου φάσματος πάνω στην ασθένεια είχε εισαχθεί στην ιατρική ορολογία.
Το 1994, η διαταραχή του Άσπεργκερ προστέθηκε στο Αμερικανικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών, όπου παρέμεινε μέχρι να αναταξινομηθεί το 2013 ως διαταραχή του φάσματος του αυτισμού. Ωστόσο, το σύνδρομο εξακολουθεί να αποτελεί επίσημη διάγνωση στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Και είναι πανταχού παρούσα στη λαϊκή κουλτούρα, όπου η ρατσιστική "Aspergery" χρησιμοποιείται ως έννοια πολύ συχνά για να περιγράψει τη γενική κοινωνική αμηχανία που μπορεί να προκληθεί σε ένα χώρο από «άτομα με ιδιαιτερότητες».
Είναι λοιπόν προβληματική η ονομασία του συνδρόμου Άσπεργκερ σήμερα; Για ζητήματα ιατρικής ηθικής σαφώς και είναι, αφού η ονοματοδοσία μιας διαταραχής από ένα πρόσωπο υποτίθεται πως είναι τιμητική για το επιστημονικό του έργο πάνω σε αυτή. Το έργο του Άσπεργκερ δεν ήταν επιστημονικό, αφού ο ορισμός του για τους «αυτιστικούς ψυχοπαθείς» είναι αντίθετος προς όσα γνωρίζουμε σήμερα πάνω στον αυτισμό, ενώ υπήρξε αυτουργός για το θάνατο εκατοντάδων παιδιών.
Άλλες ασθένειες ή διαταραχές που πήραν στο παρελθόν το όνομά τους από τους γιατρούς των ναζιστικών χρόνων που συμμετείχαν σε προγράμματα εξόντωσης (όπως το σύνδρομο Reiter) τώρα διαθέτουν εναλλακτικές εναλλακτικές ονομασίες (αντιδραστική αρθρίτιδα), ενώ η ιατρική γενικότερα κινείται προς πιο περιγραφικές ονομασίες.
Η παύση της χρήσης του ονόματος του Άσπεργκερ, όχι απλά θα είναι ένας τρόπος να τιμήσουμε τα παιδιά που σκοτώθηκαν εξαιτίας του, αλλά και εκείνα που εξακολουθούν να είναι ταυτισμένα με αυτό.

Απόδοση από τους New York Times.
Πηγή: tvxs.gr

Ο Απ. Δοξιάδης, η ακροδεξιά ανάγνωση της Ιστορίας και ο νέος Ψυχρός Πόλεμος

 

Γιώργος Λυκοκάπης

 

Το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου στις αρχές Σεπτεμβρίου, με το οποίο ουσιαστικά εξισώνεται η ναζιστική Γερμανία με τη Σοβιετική Ένωση όσον αφορά την ευθύνη για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, επαναφέρει στο προσκήνιο αυτή τη συζήτηση και στην πραγματικότητα δικαιώνει τη σχετικά εκστρατεία, στην οποία έχουν τα τελευταία χρόνια επιδοθεί πολιτικές δυνάμεις κυρίως από χώρες της ανατολικής Ευρώπης.

 

Στην Ελλάδα, μάλιστα, έλαβε χώρα και ανταλλαγή πυρών μεταξύ του συγγραφέα Απόστολου Δοξιάδη και του ευρωβουλευτή της ΝΔ Στέλιου Κυμπουρόπουλου. Ο Δοξιάδης κατηγόρησε τους Έλληνες ευρωβουλευτές που εκτός από δύο καταψήφισαν ή ψήφισαν λευκό, γεγονός που υποχρέωσε τον Κυμπουρόπουλο να απαντήσει, χαρακτηρίζοντας τον κατήγορο ανιστόρητο.

Για να φωτίσουμε αυτή τη συζήτηση για την Ιστορία, ας πάμε τρία χρόνια πίσω. Τον Αύγουστο του 2016 απεβίωσε ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους ιστορικούς της Γερμανίας, ο Ερνστ Νόλτε, ο θεωρούμενος "πρύτανης" της αναθεωρητικής σχολής, στην οποία στηρίζεται η ακροδεξιά ανάγνωση της Ιστορίας. Το πλούσιο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει μελέτες για τον φασισμό και ευρύτερα για την περίοδο του Μεσοπολέμου.

Το 1987 ο γερμανικός Τύπος δημοσίευσε ένα άρθρο του που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Συγκρίνεται με τον σάλο που είχε προκαλέσει στη Γαλλία ο Ροζέ Γκαροντύ με το βιβλίο του "Θεμελιώδεις μύθοι της ισραηλινής πολιτικής". Ο Νόλτε δεν περιορίστηκε στην ταύτιση του ναζισμού με τον κομμουνισμό. Υποστήριξε πως ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν μία αντίδραση στην "υπαρξιακή απειλή" της επανάστασης των μπολσεβίκων στη Ρωσία. Κατά τον Γερμανό ιστορικό δεν θα υπήρχε το Άουσβιτς, αν δεν είχαν προηγηθεί τα σταλινικά γκουλάγκ.

Εκείνη την περίοδο, στη Γερμανία ξεκίνησε η "μάχη των ιστορικών" με αφορμή το αιρετικό κείμενο του Νόλτε. Γερμανοί ιστορικοί και φιλόσοφοι, όπως ο Χάμπερμας, με μία σειρά δημοσιεύσεων αντέκρουσαν τις θέσεις του. Τον κατηγόρησαν ότι υποβάθμιζε τη φρίκη του Ολοκαυτώματος και ότι σχετικοποιούσε τα ναζιστικά εγκλήματα, συγκρίνοντάς τα π.χ. με τον λιμό που προκάλεσε ο Στάλιν στην Ουκρανία.

 

Η ακροδεξιά ανάγνωση της Ιστορίας

Πολλά κόμματα της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς εμπνεύστηκαν από τη θεωρία του Νόλτε. Οι αρχηγοί τους συγκρίνουν την εξόντωση των Εβραίων με τα θύματα των σταλινικών εκκαθαρίσεων, ή ακόμα και με τους νεκρούς που προκάλεσε ο βομβαρδισμός της Δρέσδης από την αεροπορία των Συμμάχων. Σύμφωνα με αυτούς δόθηκε υπερβολική δημοσιότητα στο Ολοκαύτωμα, καθώς όλες οι πλευρές ήταν υπεύθυνες για εγκλήματα πολέμου κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Άουσβιτς και το Νταχάου ήταν «μία λεπτομέρεια της ιστορίας», όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξη του ο Ζαν Μαρίν Λεπέν.

Μπορεί εύκολα να αμφισβητηθεί η θέση του Νόλτε ότι ο ναζισμός ήταν ένα είδος άμυνας στην "κομμουνιστική απειλή". Οι παραστρατιωτικές οργάνωσεις των freicorps είχαν καταστείλει με επιτυχία την αριστερή εξέγερση των "Σπαρτακιστών" στη Γερμανία τον Ιανουάριο του 1919, σχεδόν ταυτόχρονα με την ανατροπή της κομμουνιστικής επανάστασης στην Ουγγαρία από τα στρατεύματα του ναυάρχου Μίκλος Χόρτι.

Ακόμα και όταν το φασιστικό κόμμα έμοιαζε έτοιμο να κατακτήσει την εξουσία το 1922, ο Μπενίτο Μουσολίνι έλεγε εμφατικά «η Ιταλία δεν αντιμετωπίζει κομμουνιστικό κίνδυνο». Όταν ο Χίτλερ έγινε καγκελάριος τον Ιανουάριο του 1933, στη σταλινική Ρωσία κυριαρχούσε το δόγμα "του σοσιαλισμού σε μία χώρα", όχι η εξαγωγή της επανάστασης στις υπόλοιπες χώρες. Η ήττα της Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η οικονομική κρίση του 1929 ήταν οι κυριότερες αιτίες της ανόδου του ναζισμού στη Γερμανία. Σύμφωνα με την αντισημιτική προπαγάνδα της εποχής, γι’ αυτά τα γεγονότα ήταν υπεύθυνοι οι Εβραίοι.

Μπορεί, λοιπόν, ο ναζισμός να εξισωθεί με τον κομμουνισμό; Η εξίσωση είναι μία θεωρία που έχει συζητηθεί διεθνώς και στην Ελλάδα πριν έναν περίπου χρόνο. Μπορεί να εξισωθεί μία ιδεολογία υπεύθυνη για το σφαγείο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με ένα καθεστώς που ήταν βασικός σύμμαχος των δημοκρατικών κυβερνήσεων της Μεγάλης Βρετανίας και των ΗΠΑ σ’ αυτό τον πόλεμο και το οποίο συνέβαλε καθοριστικά στην ήττα του Άξονα;

 

Δεν είναι αθώες του αίματος

Πριν το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, με το οποίο Ναζί και Σοβιετικοί είχαν μοιράσει την Πολωνία και τη Βαλτική, δεν είχε προηγηθεί η επαίσχυντη Συμφωνία του Μονάχου; Δεν είχαν οι Βρετανοί και οι Γάλλοι την Τσεχοσλοβακία στο έλεος των Ναζί; Άραγε η Μάργκαρετ Θάτσερ που ακόμα και μετά την πτώση του Τείχους διαφωνούσε με την ενοποίηση της Γερμανίας, μπορεί να κατηγορηθεί σαν συνοδοιπόρος του 'Εριχ Χόνεκερ;

Κανείς δεν αμφισβητεί τα εγκλήματα του σταλινισμού. Εκατομμύρια άνθρωποι εκτελέστηκαν, εξορίστηκαν και διώχτηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα. Είναι, όμως, όλες οι ανατολικοευρωπαϊκές χώρες που πριν δύο περίπου χρόνια συμμετείχαν στο συνέδριο για τα θύματα του κομμουνισμού, αθώες του αίματος; Οι περισσότερες από αυτές τις χώρες είχαν μαζικά φασιστικά κινήματα στο πρόσφατο ιστορικό τους παρελθόν τους, καθώς και αυταρχικά στρατιωτικά καθεστώτα που είχαν συμμαχήσει με τον Άξονα. Από το αιμοσταγές καθεστώς των Ουστάσι στην Κροατία, το κόμμα "Σταυρωτά Βέλη" στην Ουγγαρία, τον στρατάρχη Αντονέσκου και το δολοφονικό κίνημα της "Σιδηράς Φρουράς" στη Ρουμανία μέχρι τους οπαδούς του Στεπάν Μπαντέρα στην Ουκρανία.

Όλοι αυτοί ήταν οι βασικοί σύμμαχοι των Ναζί στην εκστρατεία τους στο Ανατολικό Μέτωπο. Χιλιάδες οπαδοί τους συμμετείχαν με ενθουσιασμό στις αιματηρές εκκαθαρίσεις αλλόφυλων πληθυσμών στο εσωτερικό των χωρών τους. Η ιστορία έχει καταγράψει ότι όλοι αυτοί ήταν υπεύθυνοι για τη μαζική εξόντωση Τσιγγάνων, Σλάβων (Ρώσων και Σέρβων) και φυσικά Εβραίων. Είναι οι εθνότητες που ο Αδόλφος Χίτλερ περιέγραφε στο βιβλίο του "Ο Αγών μου" σαν υπανθρώπους.

Αξίζει να σταθούμε ειδικότερα στην περίπτωση της Ρουμανίας. Το κομμουνιστικό κόμμα είχε σε όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου περιθωριακή δραστηριότητα. Επομένως, είναι αδύνατον να ισχυριστούμε πως η "Σιδηρά Φρουρά" απέκτησε τη μαζικότητά της, λόγω της "υπαρξιακής απειλής" του κομμουνισμού. Ήταν ο ακραίος αντισημιτισμός της που έκανε δημοφιλή την οργάνωση, η οποία έφτασε γίνει ένα από τα μεγαλύτερα φασιστικά κόμματα στην Ευρώπη.

 

Οι "ήρωες" του ναζισμού

Ο εξτρεμισμός των οπαδών της προκάλεσε την αντίδραση του δικτάτορα Αντονέσκου, ο οποίος στις αρχές του 1940 διέλυσε μία εξέγερση που είχε υποκινήσει η ηγεσία της "Σιδηράς Φρουράς". Ο Αντονέσκου παρέμεινε στενός σύμμαχος του Χίτλερ για να εκτελεστεί ως εγκληματίας πολέμου μετά τον πόλεμο. Μετά την πτώση του κομμουνισμού οι συνεργάτες των Ναζί τιμούνται ως ήρωες σε μία σειρά από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Αγάλματα των Waffen SS κοσμούν πλατείες χωρών της Βαλτικής. Ο Αντονέσκου θεωρείται "εθνικός ήρωας" στη Ρουμανία. Τα ρουμανικά ΜΜΕ μιλούν για "πρώην αρχηγό κράτους", χωρίς καμία αναφορά στο δοσιλογικό του παρελθόν.

Ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της ανεξάρτητης Κροατίας Φράνιο Τούτζμαν ήταν πρώην κομμουνιστής στρατηγός, ο οποίος κατέληξε αρνητής του Ολοκαυτώματος. Στη δεκαετία του 1990 είχε φτάσει στο σημείο να στήσει μνημεία υπέρ των αιμοσταγών Κροατών Ουστάσι, η δολοφονική μανία των οποίων είχε σοκάρει μέχρι και τους Ιταλούς φασίστες. Οι σφαγές των Εβραίων και άλλων μειονοτήτων για ορισμένα μετακομμουνιστικά καθεστώτα αποτέλεσε μία "λεπτομέρεια της ιστορίας"!

Αυτό ισχύει για τη φιλοδυτική κυβέρνηση της Ουκρανίας, η οποία με μία απόφασή της το 2014 άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Όχι μόνο ανακήρυξε "ήρωα του έθνους" τον Ουκρανό ναζιστή ηγέτη Στεπάν Μπαντέρα, αλλά και συμμάχησε με νεοναζιστικά κόμματα. Οι στρατιές του Μπαντέρα ήταν υπεύθυνες για μαζικές σφαγές Ρώσων, Εβραίων ακόμα και Πολωνών κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε μία χώρα με πολυάριθμο ρωσικό πληθυσμό ήταν θέμα χρόνου η έναρξη των συγκρούσεων. Ακολούθησε η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία και η de facto διχοτόμηση της χώρας, σε μία κρίση που θύμισε τις ημέρες του Ψυχρού Πολέμου.

Ο Μαρκ Μαζάουερ, ένας από τους σημαντικότερους νεότερους ιστορικούς, είχε δηλώσει σε συνέντευξη του σε ανύποπτο χρόνο: «Το Γ’ Ράϊχ και η ΕΣΣΔ είχαν πολλές σημαντικές διαφορές. Η εξίσωση ναζισμού και κομμουνισμού ξεκίνησε στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Ήταν και συνεχίζει να αποτελεί ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα, το οποίο αποκρύβει περισσότερα από όσα αποκαλύπτει». Ο διαπρεπής ιστορικός έδωσε την καλύτερη απάντηση στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες προσπαθούν να αναθεωρήσουν την ιστορία με αμφιλεγόμενα συνέδρια, προκειμένου να καλλιεργήσουν αντιρωσικό κλίμα σ’ όλη την Ευρώπη, στο πλαίσιο του προωθούμενου νέου Ψυχρού Πολέμου.

slpress.gr

'In Bocca Al Lupo' Wendy McNeill

Τα Εξάρχεια δεν αναγνωρίζονται πια...

Αναστασία Λαζαρίδου
(αρχιτέκτονας, πρώην κοινοτική σύμβουλος α’ κοινότητας με την «Ανοιχτή Πόλη»)

 

Στα Εξάρχεια, εδώ κι έναν μήνα, αντιστοιχεί ένας άνδρας των ΜΑΤ σε δύο κατοίκους. Στην πολύβουη περιοχή επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή. Από την πλήρη ατιμωρησία περάσαμε στην πλήρη αστυνομοκρατία. Διότι είναι... κοινό μυστικό στους παρεπιδημούντες ότι το πολιτικό συγχεόταν με το ποινικό. Φέρ’ ειπείν, εγώ σταμάτησα να ανεβαίνω στον λόφο Στρέφη, όπως έκανα παλιά για να δω τη θέα στον Λυκαβηττό, την Ακρόπολη και τη θάλασσα, όταν είδα μια πάνοπλη συμμορία Γεωργιανών στο δημοτικό κυλικείο «Εξωστρεφής», που ήταν κλειστό για τον χειμώνα.
Πρόσφατα, πριν από μία βδομάδα, στη Θεμιστοκλέους, τοξικοεξαρτημένοι μαχαίρωσαν έναν 60χρονο αρχιτέκτονα. Η κυρία που τον φρόντισε απευθύνθηκε στο αστυνομικό τμήμα της Καλλιδρομίου, που δήλωσε αναρμοδιότητα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου είμαι ένθερμο μέλος, έδειξε μια ανεξήγητη ατολμία, αφήνοντας πεδίον δόξης λαμπρόν στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Εγινε τώρα εκκένωση τεσσάρων καταλήψεων και την ώρα που γράφω αυτές τις αράδες ακούω ότι εκκενώνεται και η κατάληψη του σχολείου της Πρασσά, όπου διέμεναν ευκατάστατοι Σύροι πρόσφυγες πολέμου και τα παιδιά τους πήγαιναν σε ελληνικά σχολεία. Για την κατάληψη, ως κοινοτική σύμβουλος της Ανοιχτής Πόλης στην προηγούμενη θητεία, έδωσα μάχες, επικαλούμενη μέχρι και τη Συνθήκη της Λωζάννης. Υπάρχει, ακόμα, εισαγγελική εντολή για εκκένωση αυτής της κατάληψης του «Βοξ» και της Καλλιδρομίου.
Ποιος είναι ο απολογισμός; Απ’ τις δύο πρώτες προσήχθησαν παιδιά προσφύγων με τα αρκουδάκια τους. Στην κατάληψη της Ασημάκη Φωτήλα που είχε γίνει στόχος και των αναρχικών, όλως περιέργως δεν βρέθηκε κανείς. Οποιος έχει διαβάσει έστω κι ένα αστυνομικό βιβλίο ξέρει ότι όλες οι αστυνομίες δουλεύουν με πληροφοριοδότες. Ουδείς μεγαλέμπορος ναρκωτικών συνελήφθη.
Η προκλητικά μεγάλη αστυνόμευση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη σύγκρουση. Δεν είμαι ήρωας, είμαι αντιήρωας. Ας μείνουν οι Γενναίοι του Μπρανκαλεόνε. Χωρίς να θέλω να κάνω την Κασσάνδρα, γράφω αυτές τις αράδες γιατί δεν μπορώ, δεν αντέχω, δεν θέλω να δω νεκρό άλλον δεκαεξάρη. Φτάνουν οι Γρηγορόπουλος, Καλτεζάς και άπειροι άλλοι.
Επίσης δηλώνω ψυχοπαθής, όπως όλοι όσοι έκαναν αντιδικτατορικό αγώνα, κατά τη Δόμνα Μιχαηλίδου, την οποία γνώρισα στην κοιλιά της μάνας της. Ο πατέρας της, Αρης Μιχαηλίδης, έχασε στην κατάληψη της Νομικής το μάτι του. Αλλά εμείς οι αριστεροί έχουμε κάτι κολλήματα, ρε παιδί μου, σύμφωνα με τον Απόστολο Δοξιάδη που έσπευσε να την καλύψει.
Ταυτόχρονα παίζεται κι άλλο ένα παιχνιδάκι, αυτό της γαιωπροσόδου. Τα δύο θέματα είναι αλληλένδετα. Οπως πάντα, προηγούνται οι δυνάμεις καταστολής να κάνουν τη βρόμικη δουλειά και να καθαρίσουν το έδαφος. Ακολουθεί το κεφάλαιο, με τον ευρωπαϊκό αέρα ζωής (κι όχι κάτι άπλυτοι αλήτες με αμπέχονα, κατά την εκπρόσωπο τάφου κ. Παναγιωταρέα) και κάνει επενδύσεις. Οι Κινέζοι αγοράζουν μπιρ παρά όλα τα ακίνητα. Ακολουθώντας το παράδειγμα πολλών αμερικανικών και ευρωπαϊκών πόλεων, τα Εξάρχεια υποβαθμίστηκαν μέχρι αηδίας βάσει σχεδίου και τώρα οι τιμές εκτοξεύονται. Δηλαδή το σχέδιο είναι να μετατραπούν σε μια Μονμάρτρη στο κιτς, οι κάτοικοι να φύγουν και να γίνει ένα τουριστικό αξιοθέατο.
Τελειώνω με τα τελευταία λόγια του Καμιλιέρι: «Αυτή δεν είναι η Ιταλία που γνώρισα κι αγαπούσα». Με εκφράζουν απόλυτα για μια χώρα, μια πόλη, μια γειτονιά που δεν αναγνωρίζω πια.

www.efsyn.gr

Μια ομπρέλα benetton κι ένας «τσέο» - Όταν τα social media «εκδικούνται» επιλεκτικά…

 

Σαρδάμ, γκάφα ή άγνοια, ο CEO-“τσέο” της Κατερίνας Νοτοπούλου έγινε viral. Τα social media είναι αδυσώπητα, ιδιαίτερα όταν από καιρό έχουν ενταχθεί στο τοξικό πολιτικό παιχνίδι που συχνά “δολοφονεί χαρακτήρες” και αλλοιώνει την ιεράρχηση της επικαιρότητας.
 

Η νεαρή βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να γνωρίζει ότι είναι άλλο πράγμα ο “σι-ι-ο” και άλλο ο “τσέ-ο”. Κι αν δεν το γνωρίζει, οφείλει να διαβάζει, να ρωτά και να μαθαίνει πριν βγει στα κανάλια. Το ότι είναι εξίσου “φεγγαρόλουστη” (όπως χαρακτήριζε γνωστός αρθρο(αγιο)γράφος της κυβέρνησης μια συμπαθή υφυπουργό) και επικοινωνιακή δεν αρκεί.Η μιντιακή σκληρότητα διασύρει εύκολα τους “απελέκητους” και οι υπερωρίες στην ανάρτηση ωραίων φωτογραφιών στο Instagram δεν έσωσαν ποτέ κανέναν.

Όμως, η Νοτοπούλου (και κάθε Νοτοπούλου) είναι σύμπτωμα της σοσιαλμιντιακής νεοπλασίας. Όπως σύμπτωμα είναι και το γεγονός ότι αποκρύπτονται όλα τα άλλα.

Για παράδειγμα:

Η Νοτοπούλου με τα “τσέο” της επισημαίνει επίμονα εδώ και μέρες την τεραστίων διαστάσεων γκάφα(;) του υπουργού Τουρισμού με την Thomas Cook. Ο Χάρης Θεοχάρης μπορεί να γνωρίζει πως ο “τσέο” του βρετανικού κολοσσού που χρεοκόπησε είναι …CEO, αυτό, όμως, δεν τον προφύλαξε από τον διασυρμό να αναδεικνύει την “calm atmosphere” με τον επικεφαλής της TC (στις 25 Ιουλίου), την ώρα που οι ξενοδόχοι της Κρήτης γνώριζαν πως ετοιμάζεται σχέδιο εκκένωσης τουριστών και ενώ τα διεθνή μίντια προεξοφλούσαν την κατάρρευση του γιγαντιαίου tour operator.

Πόσο ανεπαρκής μπορεί να είναι ένας υπουργός που γνωρίζει τι σημαίνει CEO αλλά χαρακτηρίζει “business as usual” μια συνάντηση που θα έπρεπε να προβλέψει ότι οδηγεί σε μια εξέλιξη που θα ζημιώσει τον τουρισμό και την οικονομία με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ;

Κι όμως, η άκρως επιζήμια γκάφα του κ. Θεοχάρη δεν κατέλαβε ούτε ένα εκατοστό από τον χώρο που βρήκε στα social media η ανοησία της Νοτοπούλου. Όπως και η γκάφα του Άδωνι με την ομπρέλα της Καββαδία (αξίας 15 ευρώ), η άλλη του Κικίλια που δικαιολογεί την πώληση των φαρμάκων για καρκινοπαθείς από τα φαρμακεία με την αφελή ατάκα “ε, θα μπαίνουν και θα ψωνίζουν και άλλα πράγματα”, η ανήκουστη συμπεριφορά της νεοδημοκράτισσας (σύμφωνα με το προφίλ της στο twitter) δημοσιογράφου της ΕΡΤ3 στον Παπαδημούλη και άλλα πολλά…

Υπάρχουν δεκάδες καθημερινά στιγμιότυπα με μεγάλη πολιτική αξία που δεν βρίσκουν διέξοδο στη δημόσια σφαίρα, δεν γίνονται hashtag και αντικείμενο χλευασμού. Και το χειρότερο είναι πως αυτό προβληματίζει ελάχιστους…

Όσο για την εκ Θεσσαλονίκης Αικατερίνη, ας προσέχει. Καλά να πάθει.Με χαμόγελα, μόνο, πολιτική δεν γίνεται. Ας στρωθεί να διαβάσει και να μάθει…

Από το facebook του anatropinews.gr

Οικογενειακό σπορ η πολιτική απάτη

Ο κ. Μητσοτάκης αντέγραψε εκτός έδρας τις θέσεις Τσίπρα για τη ραγδαία επιδείνωση των καιρικών φαινομένων, αλλά τον άκουγαν μόνο κάτι περίεργοι τύποι με φουστάνια και τουρμπάνια και η κ. Μαρέβα. Δεν ήταν εκεί τα καμάρια του ΣΚΑΪ

 

Τσαουσίδης Κλέαρχος

Όταν ήμουν παιδί, άκουγα δεξιούς συγγενείς μας να λένε στον πατέρα μου ότι η Αριστερά και έναν γάτο να βάλει για υποψήφιο θα τον βγάλει. Ίσως από τότε αγαπώ τους γάτους κι ακόμη με πληγώνει η απώλεια του Φρίξου, του περήφανου ασπρόμαυρου κεραμιδόγατου που μοιράστηκε μαζί μας τα 16 χρόνια της ζωής του.

Τα χρόνια πέρασαν, γέρασα και τώρα λέω εγώ στους δεξιούς συγγενείς και φίλους ότι είναι ικανοί να ψηφίσουν ακόμη κι ένα μοσχάρι (έχω σε μεγάλη εκτίμηση τους γάτους) προκειμένου να συνεχίσει η χώρα να μένει βουλιαγμένη στην αμάθεια, την εξάρτηση, τη θρησκοληψία...

Άσχετη εισαγωγή για τα όσα γίνονται τις τελευταίες μέρες; Ενδεχομένως. Αλλά αν δούμε, για παράδειγμα, αυτό που συνέβη με τη φαμίλια Μητσοτάκη / Μπακογιάννη για τη μετονομασία του σταθμού Ευαγγελισμός του μετρό της Αθήνας σε Παύλου Μπακογιάννη, τι συνάγουμε;

Ο Νίκος Ταχιάος δεν είναι βλαξ. Αντιθέτως, με την ανακοίνωσή του για το αν γνώριζε ή όχι η οικογένεια Μπακογιάννη (τουλάχιστον) τα της μετονομασίας, τους έκανε να τα μαζέψουν ατάκτως. Έτσι, η «εξυπνάδα» του υιού Μπακογιάννη να δείξει ότι δεν είχε συμμετοχή στο θέμα αυτόν τον ίδιο εξέθεσε. Και ρισκάρω να υποθέσω ότι ο κ. Ταχιάος εξασφάλισε και τα νώτα του (λέγε με Κυριάκο) ανακοινώνοντας ότι, ναι, η οικογένεια Μπακογιάννη είχε ξεκινήσει όλη τη διαδικασία.

Τι θα είχε συμβεί αν κάτι τέτοιο είχε ως επίκεντρο έναν αγωνιστή της Αριστεράς όταν ήταν στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ; Απλώς τίποτα, διότι στην Αριστερά οι τιμές στους αγωνιστές δεν αποσκοπούν σε πολιτικά κέρδη.

Εντυπωσιακή, ωστόσο, υπήρξε στη συνέχεια η σιωπή των αδέκαστων μέσων ενημέρωσης που πλέον απλώθηκαν χάρη στην υπαγωγή της ΕΡΤ και του ΑΠΕ στο ενιαίο κέντρο προπαγάνδας. Ποιας χώρας είναι πρωθυπουργός ο Ζάεφ, συνάδερφοι;

Αλλά ο καβγάς για τη στάση του μετρό δεν είναι τίποτα μπροστά στο απίστευτο φιάσκο του ταξιδιού του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Νέα Υόρκη για τη σύνοδο του ΟΗΕ. Πήγε ο έρμος να κατακτήσει τον Νέο Κόσμο. Με το χέρι στην τσέπη και το μάγκικο βάδισμα πάτησε, αλλά ένας θεός ξέρει πώς θα γυρίσει.

Να σκεφτούμε μόνο τι θα μετέδιδαν όλα τα κραυγαλέα κανάλια και sites αν το στήσιμο από τον Τραμπ δεν αφορούσε τον Μητσοτάκη, αλλά τον Τσίπρα. Ή αν ο Τσίπρας δεν μιλούσε για την κλιματική κρίση στις φετινές πυρκαγιές και καταστροφές (επτά νεκροί στη Χαλκιδική), αλλά για ευθύνες της δεξιάς κυβέρνησης και του περιφερειάρχη Τζιτζικώστα. Βέβαια, ο κ. Μητσοτάκης αντέγραψε εκτός έδρας τις θέσεις Τσίπρα για τη ραγδαία επιδείνωση των καιρικών φαινομένων, αλλά τον άκουγαν μόνο κάτι περίεργοι τύποι με φουστάνια και τουρμπάνια και η κ. Μαρέβα. Δεν ήταν εκεί τα καμάρια του ΣΚΑΪ.

Έτσι, η αναβολή της συνάντησης με τον Τραμπ, είχε και τα καλά της. Φαντάζεστε να ενημέρωναν τον πλανητάρχη ότι ο «δικός» του δέχεται ότι υπάρχει κλιματική αλλαγή; Τώρα που έχει αποβάλει και το μανδύα του “μακεδονομάχου”, μπορεί να γλιτώσει το λούσιμο!

Πίσω, στην Έρημη Χώρα, ένας απίθανος τύπος ονόματι Χατζηδάκης εξηγούσε ότι έσωσε τη ΔΕΗ μέσα σε πενήντα μέρες κι έτσι η εξαμηνιαία έκθεση για τη βιωσιμότητα της εταιρείας ήταν θετική. Προφανώς η υποψηφιότητά του για το Νόμπελ οικονομίας του 2020 πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

Κάποτε, σε ακριτική πόλη, ο φίλος που όντας μηχανικός αρέσκεται να κάνει ταχυδακτυλουργικά κόλπα δέχτηκε πρόταση συνεργασίας από άρχοντα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης διότι σε ένα από τα τρικ του βάζει από τη μια μεριά της μισόκλειστης παλάμης ένα εικοσάρικο σε ρολό και βγάζει από την άλλη μπόλικα εικοσάρικα!

Ίσως να προσέφερε τις υπηρεσίες του και στον κ. Χατζηδάκη...

Η πολιτική απάτη ανθεί παγκοσμίως. Και αποδίδει. Σκεφτείτε μόνο ότι Τραμπ, Σαλβίνι, Πούτιν, Ορμπαν κ.λπ. έχουν εκλεγεί, δεν έκαναν πραξικόπημα. Αλλά, επίσης, η πολιτική απάτη μπορεί να μη διώκεται ποινικά, αλλά δεν κρατάει πολύ. Ούτε και οι θιασώτες της.

Πηγή: www.avgi.gr

Συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν: Η διπλωματική βιτρίνα και το δύσκολο από πίσω

Σταύρος Λυγερός

 

Η πείρα των ελληνοτουρκικών σχέσεων μας διδάσκει να μην δίνουμε μεγάλη σημασία στη διπλωματική βιτρίνα που συνοδεύει συναντήσεις κορυφής, όπως η χθεσινή συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν. Η πρόθεση του Έλληνα πρωθυπουργού για επανεκκίνηση των διμερών σχέσεων είναι ειλικρινής, αλλά δεν αρκεί. Η Άγκυρα έχει χαράξει εδώ και δεκαετίες μία επεκτατική στρατηγική, την οποία με παραλλαγές εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις, χωρίς να εξαιρούνται οι κυβερνήσεις Ερντογάν. Ως εκ τούτου είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι θα την εγκαταλείψει, λόγω της πολιτικής γοητείας του ενός ή του άλλου Έλληνα πρωθυπουργού.

Οι στόχοι αυτής της τουρκικής στρατηγικής, άλλωστε, δεν είναι κρυφοί. Όποιος παρακολουθεί προσεκτικά τα τεκταινόμενα διαπιστώνει ότι η Άγκυρα όχι μόνο εκφράζει τις επιδιώξεις της, αλλά και όσα λέει τα εννοεί. Κατά μία έννοια, προαναγγέλλει τις κινήσεις της, ειδικά τις επιθετικές κινήσεις της. Δεν πρόκειται, βεβαίως, για κάποιου είδους ειλικρίνεια. Το κάνει με σκοπό να καλλιεργήσει την εντύπωση διεθνώς πως υφίσταται μία διαφορά.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η διεθνής κοινότητα να εξισώσει επιτιθέμενο και αμυνόμενο και να συστήνει διαπραγματεύσεις για την επίλυση της "διαφοράς". Από μία τέτοια διαπραγμάτευση η Τουρκία έχει μόνο να κερδίσει και η Ελλάδα μόνο να χάσει, επειδή στο τραπέζι είναι μόνο νόμιμα ελληνικά κυριαρχικά και διοικητικά δικαιώματα. Αλλά και όσο η Αθήνα αντιστέκεται, όσο αντιστέκεται σε μία τέτοια διαπραγμάτευση, η Άγκυρα εθίζει τη διεθνή κοινότητα με την ιδέα ότι η εκ μέρους της απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας ή ακόμα και χρήσης στρατιωτικής βίας είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα του διπλωματικού αδιεξόδου.

Παρότι πρόκειται για πάγια τακτική, κατά έναν περίεργο τρόπο τόσο η Αθήνα όσο και η Λευκωσία κατά κανόνα την υποτιμούν, αν δεν την παρερμηνεύουν. Το έργο το βλέπουμε συνεχώς να επαναλαμβάνεται, χωρίς το ελλαδικό και το ελληνοκυπριακό πολιτικό σύστημα να διδάσκονται από τα γεγονότα. Προφανώς, δεν πρόκειται για διανοητική ανεπάρκεια. Πρόκειται για την εξόφθαλμη πολιτική-ψυχολογική ροπή τους να βολεύονται στη θαλπωρή των ψευδαισθήσεων. Καταφεύγοντας σ' αυτό το είδος στρουθοκαμηλισμού καλύπτουν την ανικανότητα και ταυτοχρόνως την απροθυμία τους να αντιμετωπίσουν κατάματα το πρόβλημα. Έτσι, το φοβικό τους σύνδρομο, αντί να λειτουργεί αφυπνιστικά, εξωθεί τις ελλαδικές και ελληνοκυπριακές άρχουσες ελίτ σε μία τάση φαινομενικά ανώδυνων υποχωρήσεων-παραχωρήσεων, με σκοπό την εξαγορά της ύφεσης στο μέτωπο με την Τουρκία.

 

Χαμηλές θερμοκρασίες

Γιατί τα λέμε αυτά; Τα λέμε, επειδή η συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν και τα όσα ειπώθηκαν σ' αυτή κατά πάσα πιθανότητα θα τροφοδοτήσουν αυτό το ελληνικό σύνδρομο. Έτσι τουλάχιστον μας διδάσκει η πρόσφατη ιστορία. Μόνη, ίσως εξαίρεση η επίσημη επίσκεψη του Τούρκου προέδρου στην Αθήνα στο τέλος του 2017. Και προέκυψε η εξαίρεση, επειδή ο Πρόεδρος Δημοκρατίας είχε τότε θέσει δημοσίως τις ελληνικές θέσεις, υποχρεώνοντας τον Τούρκο ομόλογό του να πει τις δικές του, με αποτέλεσμα να λάβει χώρα μία σπάνια στα διπλωματικά χρονικά δημόσια αντιπαράθεση.

Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να επιδιώκει χαμηλές θερμοκρασίες στο ελληνοτουρκικό μέτωπο. Η οικονομική κρίση --κι όχι μόνο αυτή-- έχει ανατρέψει τον συσχετισμό δυνάμεων στο στρατιωτικό επίπεδο. Μετά βίας μπορούμε ακόμα να μιλάμε για αποτρεπτική δυνατότητα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Και εάν δεν ληφθούν το επόμενο διάστημα δραστικά μέτρα, θα χαθεί και ό,τι έχει απομείνει από τη βάση που στηρίζεται το δόγμα της αποτροπής.

Η Ελλάδα, ωστόσο, δεν μπορεί από μόνη της να επιβάλει χαμηλές θερμοκρασίες στο ελληνοτουρκικό μέτωπο. Απαιτείται η βούληση και των δύο πλευρών. Η Άγκυρα, εξάλλου, έχει από τη δεκαετία του 1970 ακόμα στα χέρια της τον μηχανισμό πρόκλησης κρίσης. Παλιά ήταν το "Χόρα", μετά το "Σισμίκ" και στις ημέρες μας είναι το "Μπαρμπαρός" και το "Ορούτς Ρέις" για να μείνουμε μόνο στα ερευνητικά σκάφη και να μην πάμε στα γεωτρύπανα "Φατίχ" και "Γιαβούζ".

 

Ανακήρυξη ΑΟΖ και κατάθεση συντεταγμένων

Εάν, λοιπόν, ο Ερντογάν αποφασίσει να προκαλέσει κρίση με την Ελλάδα δεν έχει παρά να στείλει ένα σκάφος για να πραγματοποιήσει σεισμικές έρευνες εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, π.χ. στη θαλάσσια περιοχή του Καστελλορίζου. Δεν πρόκειται για σενάριο. Η Άγκυρα έχει ήδη ανακοινώσει τη σχετική πρόθεσή της και στο παρελθόν το είχε κιόλας επιχειρήσει.

Το εάν και πότε θα το ξεναεπιχειρήσει θα εξαρτηθεί από τον δικό του σχεδιασμό. Από την πλευρά της η Αθήνα όχι μόνο κάνει ό,τι μπορεί για να μην προκαλέσει τουρκική αντίδραση, αλλά και έχει εγκλωβισθεί στο φοβικό σύνδρομο. Αν και η Άγκυρα έχει επιδοθεί στις γνωστές κραυγαλέες παραβιάσεις της κυπριακής ΑΟΖ με τις παράνομες γεωτρήσεις του "Φατίχ" και του "Γιαβούζ", τόσο η κυβέρνηση Τσίπρα όσο και η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έπραξαν τίποτα για να υπερασπίσουν την Κυπριακή Δημοκρατία. Αμφότερες περιορίσθηκαν σε μία αμιγώς διπλωματική υποστήριξη.

Το έλλειμμα, όμως, δεν αφορά μόνο στην Κυπριακή Δημοκρατία. Αφορά και στην υπεράσπιση των ελλαδικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Υπενθυμίζουμε ότι η Τουρκία έχει καταθέσει συντεταγμένες για τα όρια της υφαλοκρηπίδας της στην περιοχή νότια και ανατολικά του τόξου Κρήτη-Κάρπαθος-Ρόδος-Καστελλόριζο. Επειδή θεωρεί παντελώς αυθαιρέτως ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα, ουσιαστικά δηλώνει ότι ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας (με βάση την αρχή της μέσης γραμμής) είναι δικό της.

Είναι απολύτως ενδεικτικό ότι η Αθήνα δεν έχει απαντήσει σ' αυτή την πρόκληση, καταθέτοντας στον ΟΗΕ τις συντεταγμένες της δικής της υφαλοκρηπίδας, ώστε να καταγραφεί η διαφορά. Ακόμα χειρότερα, δεν έχει τολμήσει να ανακηρύξει (όχι να οριοθετήσει) ΑΟΖ, όπως της δίνει το δικαίωμα το διεθνές δίκαιο. Πρόκειται για μία μονομερή πράξη, στην οποία έχουν προβεί όλα σχεδόν τα παράκτια κράτη στον κόσμο.

 

Ρητορική αποτροπής και έμπρακτος κατευνασμός

Επειδή, όμως, ο λαϊκός παράγοντας εκδηλώνει τάση αντίστασης στον τουρκικό επεκτατισμό, η ελληνική πολιτική ελίτ έχει εδώ και πολλά χρόνια καταλήξει να ακολουθεί ένα υβρίδιο πολιτικής: από τη μία πλευρά υιοθετεί μία ρητορική αποτροπής κι από την άλλη μία πρακτική κατευνασμού. Αυτό το υβρίδιο πολιτικής δεν έχει τα πλεονεκτήματα της αποτροπής, επειδή είναι εξόφθαλμα ρητορική και ως εκ τούτου δεν είναι πειστική. Δεν έχει, όμως, ούτε και τα όποια αμφισβητούμενα πλεονεκτήματα του κατευνασμού, επειδή δεν είναι αμιγής, δηλαδή δεν είναι συνεπής με τον εαυτό του κατευνασμός.

Αυτό το υβρίδιο από τη μία ρητορική αποτροπής και από την άλλη έμπρακτος κατευνασμός έχει υιοθετηθεί με παραλλαγές από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 1996, από την εποχή Σημίτη. Η κρίση στα Ίμια, μάλιστα, έπεισε τους Τούρκους ότι η διάσταση της αποτροπής είναι κυρίως ρητορική για εσωτερική κατανάλωση, παρά πραγματική στρατηγική επιλογή. Έτσι, στην Άγκυρα, όχι αδικαιολόγητα, θεωρούν πως όταν κλιμακώνουν την επεκτατική πίεση και δημιουργούν μικρά τετελεσμένα, η Αθήνα εξωθείται εμπράκτως στον κατευνασμό, μέσω υποχωρήσεων που συντελούνται δια της διολισθήσεως.

Σύμφωνα με πληροφορίες που έχουν περιέλθει στις αρμόδιες ελληνικές αρχές, ο Ερντογάν δέχεται εισηγήσεις να προκαλέσει κρίση, ενδεχομένως και θερμό επεισόδιο με την Ελλάδα. Ο Τούρκος πρόεδρος έχει ισχυρό κίνητρο να βαδίσει αυτό τον δρόμο, αλλά έχει και εξίσου ισχυρό αντικίνητρο να αντισταθεί στον πειρασμό. Το τι τελικώς θα επιλέξει, το εάν θα επιλέξει να πυροδοτήσει ή όχι τον μηχανισμό πρόκλησης κρίσης (σεισμικές έρευνες), θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες, με καθοριστικό το πως θα εξελιχθεί το αμέσως επόμενο διάστημα το υφιστάμενο αμερικανοτουρκικό ρήγμα.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, λοιπόν, καλώς πράττει που χρησιμοποιεί διπλωματικά εργαλεία για να κρατάει χαμηλά τη θερμοκρασία. Δεν πρέπει, όμως, να βυθισθεί στη γνωστή αυταπάτη ότι με διπλωματικά μέσα θα μπορεί πάντα να αποφύγει την κρίση. Οφείλει, λοιπόν, πίσω από τη διπλωματική βιτρίνα, να προετοιμάζεται πολύ σοβαρά και σ' όλα τα επίπεδα για εκείνη τη στιγμή. Είναι στοιχειώδες, αλλά και ζητούμενο...

slpress.gr