"Για την ακρίβεια, ο κ. Μητσοτάκης είναι ζεν, ένας Πάουλο Κοέλιο της κανονικότητας. Δεν είναι πια ο «Κούλης». Κάποιες σκιές μόνο χάθηκαν από το πορτρέτο, η SIEMENS ή το πόθεν έσχες της συζύγου..."...
Η κυβέρνηση πλανάρει σε επικοινωνιακό αφρό. Έχει γύρω της ένα συμπαγές μιντιακό τείχος, μια πρωτοφανή στα μεταπολιτευτικά χρονικά ομόρροπη ενημέρωση από μεγάλα ΜΜΕ. Δεν αναφέρομαι στη διατύπωση πολιτικής άποψης (διατυπώνονται διαφορετικές απόψεις, αλίμονο) αλλά στο...
κλίμα, τα life style ρεπορτάζ, την «καταιγίδα ανακούφισης», το «λουτρό κανονικότητας». Και, φυσικά, στις πολλές εύγλωττες αποσιωπήσεις.
Η ΝΔ παρουσιάζεται καινούργια, άσπιλη και άμωμη. Δεν επιστρέφει στην εξουσία, γίνεται πρώτη φορά κυβέρνηση. Το 2019 ως νέο 1974. Νέος «εθνάρχης» ιδρύει νέο κόμμα και αναλαμβάνει την τύχη του τόπου. Με νέα στελέχη, νέες αρχές, νέες ιδέες θα βγάλει τη χώρα από μια κρίση για την οποία δεν ευθύνεται. Την κρίση τη δημιούργησε η αριστερά. Αυτό θα πει επιτυχημένη επικοινωνιακή στρατηγική: απέσυρε η εταιρεία ένα μοντέλο αυτοκινήτου το 2009 γιατί έφευγε από την πορεία και έσκαγε στα ντουβάρια και ξαναπουλάει το ίδιο το 2019 ως επαναστατική καινοτομία.
Πιο εντυπωσιακή είναι η παρουσίαση του ηγέτη της. Ο κ. Μητσοτάκης κινείται επί των υδάτων σε όρθια σανίδα, περιφέρεται στην αμμουδιά σφριγηλός ανάμεσα στους θνητούς, παρακολουθεί τένις και σπέρνει κανονικότητα. Για την ακρίβεια, ο κ. Μητσοτάκης είναι ζεν, ένας Πάουλο Κοέλιο της κανονικότητας. Δεν είναι πια ο «Κούλης». Κάποιες σκιές μόνο χάθηκαν από το πορτρέτο, η SIEMENS ή το πόθεν έσχες της συζύγου, και περιφέρεται στις οθόνες ανθρώπινος, γοητευτικός, αθλητικός, φιλόζωος. Ένας νεο-γκουρού, προϊόν πολιτικής παρθενογένεσης.
Οι οπαδοί της ΝΔ ευλόγως εστιάζουν σε όσα θετικά βλέπουν στις πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης. Πιο ενθουσιώδεις όμως είναι οι προσήλυτοι της νέας θρησκείας, προερχόμενοι ιδίως από αριστερά και κεντροαριστερά. Γονατιστοί στον ναό ψέλνουν ύμνους στον προφήτη. Λέει ο κ. Μητσοτάκης στον καταστηματάρχη: «Εγώ να ξέρεις δεν στέλνω (το ΣΔΟΕ). Και το κράτος δεν πρέπει να στέλνει, πρέπει να δείχνει μεγάλη κατανόηση απέναντι στους επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται με πολύ αυξημένο κόστος» και ο προσήλυτος πρώην «ποταμίσιος» ξεσπαθώνει στο Facebook κατά του λαϊκισμού του Τσίπρα. Άλλος «φιλελεύθερος πρώην αριστερός» γράφει προβληματισμένος: μπορεί ένας σεμνός και μυαλωμένος ηγέτης να διορθώσει ελαττώματα αιώνων; Λογικό ερώτημα. Όσο και να πιστεύεις στον θαυματοποιό, κάποτε η πίστη κλονίζεται.
Oι ίδιοι άνθρωποι οργίστηκαν ορθότατα με τη συνεργασία του Τσίπρα με την ψεκασμένη ακροδεξιά του Καμένου, αλλά έπαθαν επιλεκτική αμνησία: φέρονται ωσάν να ήταν η πρώτη συμμετοχή ακροδεξιάς σε κυβέρνηση. Κατάπιαν αμάσητους Καρατζαφέρη, Βορίδη και Γεωργιάδη. Και τον Μπαλτάκο βεβαίως βεβαίως. Με τη σφραγίδα του παλιού αριστερού (τι θα πει αλήθεια αυτό; Όπως λέμε παλιός συμμαθητής ή παλιός μάστορας;) λένε από τα μικρόφωνα του δημοτικού ραδιοφώνου ότι ο Γεωργιάδης δεν είναι ακροδεξιός αλλά φιλελεύθερος με ευαισθησία στα εθνικά θέματα. Ναι, έτσι ακριβώς. Όπως ο Σαλβίνι δεν είναι ακροδεξιός αλλά πατριώτης με ευαισθησία στο μεταναστευτικό. Ο Μπολσονάρο δημοκράτης με ευαισθησία στην προστασία των δασών.
Οι προσήλυτοι ήταν το trend του καλοκαιριού. Τους συνεπήρε η άφευκτη λατρεία του καινούργιου στην πολιτική πασαρέλα. Σιγοσφύριζαν αδιάφορα όταν ο «μητσοτακικός αντιλαϊκισμός» τζογάριζε στο «πατριωτικό συναίσθημα» και χάιδευε ξεβράκωτους Βουκεφάλες στα μακεδονικά συλλαλητήρια. Τώρα καμαρώνουν τη ρεάλ πολιτίκ του «Ευρωπαίου ηγέτη» που θέλει να εφαρμοστεί η Συμφωνία των Πρεσπών. Οι ίδιοι μιλούσαν για την κωλοτούμπα του Τσίπρα το 2015. Ρεάλ πολιτίκ το ένα, κωλοτούμπα το άλλο.
Τους παρατηρείς στις παρέες ή στα σόσιαλ μίντια. Τρεις μήνες μετά τις εκλογές οι προσήλυτοι μιλάνε ακόμα εμμονικά μόνο για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Είναι σχεδόν συγκινητικοί. Βασιλικότεροι του βασιλέως, σαν κάθε νεοφώτιστο. Κάποτε απαξιώνουν τον ίδιο τους τον εαυτό, βρίζουν και λοιδορούν όσα οι ίδιοι πίστευαν και όσους τα πίστευαν, δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Η φρουρά της γαλάζιας επανάστασης. Τέτοια αφοσίωση ούτε στην Τ.Ο. Παπάγου της ΝΔ δεν συναντάται. Σχεδιάζει η κυβέρνηση «να άρει χωροταξικά, πολεοδομικά, αρχαιολογικά και άλλα εμπόδια» και ο προσήλυτος βλέπει ανάπτυξη. Καταργούνται κλαδικές συμβάσεις για να «απελευθερωθεί η αγορά εργασίας» και ο νεομητσοτακικός φαντασιώνεται ότι τελειώνει με τη Μεταπολίτευση. Μιλάει ο Βορίδης για ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς και ο προσήλυτος −της ανανεωτικής αριστεράς κάποτε− κοιτάει το δάχτυλο.
Περνάνε στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης φυλακές, νοσοκομεία φυλακών, επιμελητές και ιδρύματα ανηλίκων, κοινωνικές υπηρεσίες, hot spots, κέντρα φιλοξενίας (τέτοιο υπερ-υπουργείο Ασφάλειας θα το ζήλευαν κάποιες εποχές) και ο προσήλυτος κεντροαριστερός κάνει αστειάκια στο Facebook για τον ποινικό κώδικα του ΣΥΡΙΖΑ. Αμφιλεγόμενος αρχισεκιουριτάς, χωρίς τυπικά προσόντα, διορίζεται διοικητής της ΕΥΠ και ο προσήλυτος κάνει πλακίτσες με τον κότσο της Θάνου.
Καθένας μπορεί, φυσικά, να αναστοχάζεται και να αναθεωρεί. Είναι δείγμα ωριμότητας και ανοιχτού πνεύματος. Δεν αφορούν, λοιπόν, τα παραπάνω όποιον με θάρρος και σεμνότητα αναμετριέται με παλιές του επιλογές, αλλάζει, εξελίσσεται. Καλά κάνει. Τα παραπάνω αφορούν τους ζηλωτές νεοφώτιστους. Είναι μακρύς ο δρόμος ως την Ιερουσαλήμ∙ η εμπάθεια και η ασθενής μνήμη δεν είναι καλές αποσκευές.
κλίμα, τα life style ρεπορτάζ, την «καταιγίδα ανακούφισης», το «λουτρό κανονικότητας». Και, φυσικά, στις πολλές εύγλωττες αποσιωπήσεις.
Η ΝΔ παρουσιάζεται καινούργια, άσπιλη και άμωμη. Δεν επιστρέφει στην εξουσία, γίνεται πρώτη φορά κυβέρνηση. Το 2019 ως νέο 1974. Νέος «εθνάρχης» ιδρύει νέο κόμμα και αναλαμβάνει την τύχη του τόπου. Με νέα στελέχη, νέες αρχές, νέες ιδέες θα βγάλει τη χώρα από μια κρίση για την οποία δεν ευθύνεται. Την κρίση τη δημιούργησε η αριστερά. Αυτό θα πει επιτυχημένη επικοινωνιακή στρατηγική: απέσυρε η εταιρεία ένα μοντέλο αυτοκινήτου το 2009 γιατί έφευγε από την πορεία και έσκαγε στα ντουβάρια και ξαναπουλάει το ίδιο το 2019 ως επαναστατική καινοτομία.
Πιο εντυπωσιακή είναι η παρουσίαση του ηγέτη της. Ο κ. Μητσοτάκης κινείται επί των υδάτων σε όρθια σανίδα, περιφέρεται στην αμμουδιά σφριγηλός ανάμεσα στους θνητούς, παρακολουθεί τένις και σπέρνει κανονικότητα. Για την ακρίβεια, ο κ. Μητσοτάκης είναι ζεν, ένας Πάουλο Κοέλιο της κανονικότητας. Δεν είναι πια ο «Κούλης». Κάποιες σκιές μόνο χάθηκαν από το πορτρέτο, η SIEMENS ή το πόθεν έσχες της συζύγου, και περιφέρεται στις οθόνες ανθρώπινος, γοητευτικός, αθλητικός, φιλόζωος. Ένας νεο-γκουρού, προϊόν πολιτικής παρθενογένεσης.
Οι οπαδοί της ΝΔ ευλόγως εστιάζουν σε όσα θετικά βλέπουν στις πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης. Πιο ενθουσιώδεις όμως είναι οι προσήλυτοι της νέας θρησκείας, προερχόμενοι ιδίως από αριστερά και κεντροαριστερά. Γονατιστοί στον ναό ψέλνουν ύμνους στον προφήτη. Λέει ο κ. Μητσοτάκης στον καταστηματάρχη: «Εγώ να ξέρεις δεν στέλνω (το ΣΔΟΕ). Και το κράτος δεν πρέπει να στέλνει, πρέπει να δείχνει μεγάλη κατανόηση απέναντι στους επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται με πολύ αυξημένο κόστος» και ο προσήλυτος πρώην «ποταμίσιος» ξεσπαθώνει στο Facebook κατά του λαϊκισμού του Τσίπρα. Άλλος «φιλελεύθερος πρώην αριστερός» γράφει προβληματισμένος: μπορεί ένας σεμνός και μυαλωμένος ηγέτης να διορθώσει ελαττώματα αιώνων; Λογικό ερώτημα. Όσο και να πιστεύεις στον θαυματοποιό, κάποτε η πίστη κλονίζεται.
Oι ίδιοι άνθρωποι οργίστηκαν ορθότατα με τη συνεργασία του Τσίπρα με την ψεκασμένη ακροδεξιά του Καμένου, αλλά έπαθαν επιλεκτική αμνησία: φέρονται ωσάν να ήταν η πρώτη συμμετοχή ακροδεξιάς σε κυβέρνηση. Κατάπιαν αμάσητους Καρατζαφέρη, Βορίδη και Γεωργιάδη. Και τον Μπαλτάκο βεβαίως βεβαίως. Με τη σφραγίδα του παλιού αριστερού (τι θα πει αλήθεια αυτό; Όπως λέμε παλιός συμμαθητής ή παλιός μάστορας;) λένε από τα μικρόφωνα του δημοτικού ραδιοφώνου ότι ο Γεωργιάδης δεν είναι ακροδεξιός αλλά φιλελεύθερος με ευαισθησία στα εθνικά θέματα. Ναι, έτσι ακριβώς. Όπως ο Σαλβίνι δεν είναι ακροδεξιός αλλά πατριώτης με ευαισθησία στο μεταναστευτικό. Ο Μπολσονάρο δημοκράτης με ευαισθησία στην προστασία των δασών.
Οι προσήλυτοι ήταν το trend του καλοκαιριού. Τους συνεπήρε η άφευκτη λατρεία του καινούργιου στην πολιτική πασαρέλα. Σιγοσφύριζαν αδιάφορα όταν ο «μητσοτακικός αντιλαϊκισμός» τζογάριζε στο «πατριωτικό συναίσθημα» και χάιδευε ξεβράκωτους Βουκεφάλες στα μακεδονικά συλλαλητήρια. Τώρα καμαρώνουν τη ρεάλ πολιτίκ του «Ευρωπαίου ηγέτη» που θέλει να εφαρμοστεί η Συμφωνία των Πρεσπών. Οι ίδιοι μιλούσαν για την κωλοτούμπα του Τσίπρα το 2015. Ρεάλ πολιτίκ το ένα, κωλοτούμπα το άλλο.
Τους παρατηρείς στις παρέες ή στα σόσιαλ μίντια. Τρεις μήνες μετά τις εκλογές οι προσήλυτοι μιλάνε ακόμα εμμονικά μόνο για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Είναι σχεδόν συγκινητικοί. Βασιλικότεροι του βασιλέως, σαν κάθε νεοφώτιστο. Κάποτε απαξιώνουν τον ίδιο τους τον εαυτό, βρίζουν και λοιδορούν όσα οι ίδιοι πίστευαν και όσους τα πίστευαν, δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Η φρουρά της γαλάζιας επανάστασης. Τέτοια αφοσίωση ούτε στην Τ.Ο. Παπάγου της ΝΔ δεν συναντάται. Σχεδιάζει η κυβέρνηση «να άρει χωροταξικά, πολεοδομικά, αρχαιολογικά και άλλα εμπόδια» και ο προσήλυτος βλέπει ανάπτυξη. Καταργούνται κλαδικές συμβάσεις για να «απελευθερωθεί η αγορά εργασίας» και ο νεομητσοτακικός φαντασιώνεται ότι τελειώνει με τη Μεταπολίτευση. Μιλάει ο Βορίδης για ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς και ο προσήλυτος −της ανανεωτικής αριστεράς κάποτε− κοιτάει το δάχτυλο.
Περνάνε στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης φυλακές, νοσοκομεία φυλακών, επιμελητές και ιδρύματα ανηλίκων, κοινωνικές υπηρεσίες, hot spots, κέντρα φιλοξενίας (τέτοιο υπερ-υπουργείο Ασφάλειας θα το ζήλευαν κάποιες εποχές) και ο προσήλυτος κεντροαριστερός κάνει αστειάκια στο Facebook για τον ποινικό κώδικα του ΣΥΡΙΖΑ. Αμφιλεγόμενος αρχισεκιουριτάς, χωρίς τυπικά προσόντα, διορίζεται διοικητής της ΕΥΠ και ο προσήλυτος κάνει πλακίτσες με τον κότσο της Θάνου.
Καθένας μπορεί, φυσικά, να αναστοχάζεται και να αναθεωρεί. Είναι δείγμα ωριμότητας και ανοιχτού πνεύματος. Δεν αφορούν, λοιπόν, τα παραπάνω όποιον με θάρρος και σεμνότητα αναμετριέται με παλιές του επιλογές, αλλάζει, εξελίσσεται. Καλά κάνει. Τα παραπάνω αφορούν τους ζηλωτές νεοφώτιστους. Είναι μακρύς ο δρόμος ως την Ιερουσαλήμ∙ η εμπάθεια και η ασθενής μνήμη δεν είναι καλές αποσκευές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου