Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Σε ελεύθερη μετάφραση, η εικόνα λέει: «Ναι, ο πλανήτης καταστράφηκε. Όμως, για μια υπέροχη στιγμή δημιουργήσαμε τεράστιο πλούτο για τους μετόχους.»
Ή, αν προτιμάτε, δεν είναι και πολύ έξυπνο να φτιάχνεις παλάτια στην άμμο.
Και την ίδια ώρα που προβληματιζόμαστε για το κλίμα, προσπαθώντας να …σώσουμε την ανθρωπότητα, υπάρχουν άνθρωποι σήμερα, τώρα, που έχουν ανάγκη από βοήθεια, όπως οι 25.000 πρόσφυγες -κυρίως Σύριοι- που έχουν εγκλωβιστεί στον καταυλισμό του Ρουκμπάν.
Γιατί καλές και οι συζητήσεις πώς θα είναι ο κόσμος σε 50 χρόνια, αλλά, σε 50 χρόνια, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει.
Μόλις 10 μίλια μακριά, Αμερικανοί στρατιώτες παίζουν Playstation σε κλιματιζόμενους χώρους, σε περίπτωση που χρειαστεί να συμμετάσχουν σε αποστολές εσωτερικότερα της Συρίας.
Τώρα τι κάνει μια αμερικανική στρατιωτική βάση στο εσωτερικό μιας ξένης χώρας, δεν είναι δα και η πιο δύσκολη ερώτηση στον κόσμο.
Ευρωπαίοι, Αμερικάνοι, Ρώσοι -και τα τελευταία χρόνια οι Κινέζοι- προσπαθούν να ενισχύσουν τον έλεγχό τους πάνω σε πλουτοπαραγωγικές πηγές, ώστε να ανοίξουν διάπλατα τον δρόμο στις εταιρείες που κρύβονται περίτεχνα πίσω από την καταστροφή.
Άλλωστε, ο πόλεμος είναι η συνέχιση των ίδιων πολιτικών με άλλα μέσα.
Πάντως, άλλη γλώσσα μιλάμε εμείς, άλλη μιλάνε οι καταπιεσμένοι αυτού του πλανήτη.
Δεν μας εξισώνω με την ελίτ, που είναι μια κατηγορία μόνη της, αλλά, όπως και να το κάνεις, δεν ξυπνάμε κάθε μέρα με τον φόβο μην φάμε βόμβα ή μην δεν φάμε τίποτα γενικώς.
Δεν ξέρω, αναρωτιόμαστε ποτέ οι δυτικοί, τι έχουμε να πάθουμε όταν όλη αυτή η δυστυχία που έχει σπαρθεί στον κόσμο, έρθει η ώρα να ξεριζωθεί;
Έχουμε αναρωτηθεί όταν διαβάζουμε …Μαρξ, ποιοι είναι οι προλετάριοι της ιστορίας;
Ή μάλλον, μην αναρωτιέστε, επειδή δεν είμαστε εμείς.
Υπάρχουν περίπου 5 δισεκατομμύρια άνθρωποι που ζουν σε συνθήκες φτώχειας, δεν μιλάμε να μην έχουν να πληρώσουν την εφορία ή να βγουν για έναν καφέ.
Η σιωπηρή πλειοψηφία.
Δεν ξέρω αν θα γίνει στα χρόνια μας, αλλά μια μέρα θα γίνει, όχι γιατί πρέπει να γίνει, αλλά επειδή πολύ απλά τίποτα δεν είναι παντοτινό, ούτε τα …διαμάντια, ούτε ο καπιταλισμός, ούτε η ανθρώπινη εκμετάλλευση.
Στο χειρότερο δυνατό σενάριο, η ανθρώπινη εκμετάλλευση θα τερματιστεί με το τέλος του ανθρώπου.
Σε κάθε περίπτωση, οι επιθυμίες και τα όνειρα των ανθρώπων δεν θα περιμένουν μια ζωή ένα αύριο που ίσως δεν θα έρθει ποτέ.
Αργά ή γρήγορα η Δύση θα κληθεί να λογοδοτήσει, για όσα έχει κάνει.
Μην νομίζουμε πως, επειδή δεν μιλάμε εμείς πια για την Αποικιοκρατία, πως δεν μιλάνε οι υπόλοιποι.
Η ιστορική μνήμη δεν είναι το δυνατό σημείο των δυτικών, αλλά στον Τρίτο Κόσμο υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν ξεχάσει την μπότα και την στολή του αποικιοκράτη.
Ξαναλέω, πως άλλη γλώσσα μιλάμε εμείς, άλλη γλώσσα μιλάνε οι καταπιεσμένοι.
Και είναι κάπως ανόητο να ρίχνεις λάδι στη φωτιά, δηλαδή να πιστεύεις πως θα σιγήσει η οργή των καταπιεσμένων με τείχη, στρατόπεδα συγκέντρωσης και fast-track απελάσεις.
Αν μη τι άλλο, θα επανέλθει δριμύτερη (η οργή) και θα σε πνίξει.
Δεν υπάρχει, άλλωστε, μεγαλύτερο ψέμα απ’ αυτό, πως την ιστορία την γράφουν οι νικητές.
Αν οι «νικητές» έγραφαν την ιστορία, τότε ακόμα θα σπάγαμε πέτρες για να χτίσουμε πυραμίδες.
Και το ξέρουν αυτό, γι’ αυτό τοποθετούν συνέχεια εμπόδια στον δρόμο.
Μην αναρωτιέστε, εμείς είμαστε τα εμπόδια.
Να πω, για παράδειγμα, πως υπάρχει μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού που ειρωνεύεται τους δυτικούς και τις επιλεκτικές μας ευαισθησίες όσον αφορά την κλιματική αλλαγή;
Νομίζω, πως ήταν ωραία, λοιπόν, η φούσκα μέσα στην οποία ζήσαμε -τη Δύση εννοώ- αλλά, κάπου μέσα στα επόμενα χρόνια, θα σκάσει· νομοτελειακό αυτό στις φούσκες.
Μόνο που δεν θα σκάσει εκ των έσω.
Τα υπόλοιπα, τα αφήνω στη φαντασία μας.
Με εκτίμηση
Άρης
Υ.Γ. Το «ωραίο» με το προσφυγικό είναι πως μοιάζει με την κλιματική αλλαγή. Δηλαδή, ακόμα και αν καταφέρναμε να τερματίζαμε όλους τους πολέμους και τη φτώχεια, θα χρειαζόντουσαν πάλι τουλάχιστον 20-40 χρόνια να ανοικοδομηθούν οι υποδομές που διαλύσαμε σε Υεμένη, Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, Λιβύη κ.α., οπότε δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα στοιβάζοντας απελπισμένους ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Υπενθυμίζω ότι στον πόλεμο του Αφγανιστάν συμμετείχαν πάνω από 20 χώρες, ο δε πόλεμος έχει κλείσει 17 χρόνια και συνεχίζεται -ναι δεν έχει σταματήσει ακόμα, αυτά για όσους Γεωργιάδηδες απορούν που οι μισοί μετανάστες είναι Αφγανοί-, ενώ δεν νομίζω ότι στην σύγχρονη εποχή οι πόλεμοι έχουν ημερομηνία λήξης, δηλαδή δεν συμφέρει κανέναν να επικρατήσει ειρήνη, οπότε ο πόλεμος θα συνεχίζεται εσαεί. Το χυδαιότερο όλων στην όλη κατάσταση είναι οι εμετικοί -πλέον- δυτικοί πολίτες που κατηγορούν τα θύματα των δικών τους πόλεμων επειδή μπαίνουν στις βαρετές αυλές τους. «Πολιτισμένα» τομάρια που μιλάνε για αλλοίωση του πολιτισμού τους, για καθαρότητες, τα μεγάλα τους έθνη, για στρατόπεδα συγκέντρωσης, για τείχη, για την αύξηση της εγκληματικότητας. Μας θυμίζει κάτι;
(Φίλε Άρη, θα σου βάλω δέκα με τόνο. Εύγε! Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου