Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί, με τη βοήθεια του επικοινωνιακού επιτελείου του και τη συνδρομή των δεκάδων δικτύων ενημέρωσης που ελέγχει η Δεξιά, να λύσει ένα πρόβλημα που είναι σύνθετο, απαιτεί δεξιότητες υψηλού επιπέδου και έχουν αποτύχει να το αντιμετωπίσουν ηγετικές προσωπικότητες με περισσότερα προσόντα από τον σημερινό πρωθυπουργό. Θέλει να είναι παντοδύναμος και ταυτοχρόνως να βρίσκεται στο απυρόβλητο.
Αφού υπό το κράτος της ανασφάλειας που τον διακρίνει μάζεψε σχεδόν τα πάντα -από την ΕΥΠ μέχρι το ΑΠΕ-ΜΠΕ-, αφού τοποθέτησε σε θέσεις-κλειδιά πρόσωπα της απολύτου εμπιστοσύνης του (συγγενείς όλων των βαθμών και ανθρώπους που χρωστάνε την πολιτική ύπαρξή τους στην οικογένεια), αφού διόρισε τοποτηρητές δίπλα σε υπουργούς για να ξέρει τι παίζεται ανά πάσα στιγμή στην περιοχή ευθύνης τους, επιχειρεί να στήσει ένα τείχος προστασίας για να μην τον ακουμπάνε οι ανοησίες, τα λάθη και οι παραλείψεις των υφισταμένων του.
Από μια άποψη είναι μια λογική απόφαση. Πρωθυπουργός είναι, το σύστημά μας είναι πρωθυπουργοκεντρικό και όπως όλοι οι προκάτοχοί του, έτσι κι αυτός προσπαθεί να δημιουργήσει εκείνο το πλαίσιο που θα του επιτρέπει να πιστώνεται τα θετικά και να μη χρεώνεται τα αρνητικά. Οπότε συμβαίνει ή νομίζει πως συμβαίνει κάτι καλό για την κυβέρνησή του, βγαίνει μπροστά για να εισπράξει τα μπράβο των φιλικών του μέσων ενημέρωσης, τα οποία με εκπληκτική συνέπεια και φυσικά με το αζημίωτο οργανώνουν γύρους θριάμβου για τον λαοπρόβλητο, συναινετικό και υπεράνω κομματικών σκοπιμοτήτων εκλεκτό τους.
Οπότε γίνεται μια στραβή, «δείχνει» ως υπεύθυνους άλλους, τους από «κάτω». Οποτε στη δημόσια συζήτηση δεσπόζει ένα ενοχλητικό για την παράταξή του θέμα, επιλέγει τη σιωπή ή την ενασχόληση με άσχετα ζητήματα και σε κάποιες περιπτώσεις διοχετεύει τη δυσφορία του έτσι ώστε οι... καταναλωτές να πιστέψουν ότι αυτός είναι αμέτοχος.
Όμως, όσο κι αν φασκιώνουν την πραγματικότητα οι νεροκουβαλητές, όσο κι αν εξωραΐζουν τις κινήσεις του οι στρατευμένοι δημοσιολόγοι, όσο πρόθυμοι κι αν είναι διάφοροι να θυσιαστούν για τον αρχηγό, οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί. Εχουμε από το παρελθόν παραδείγματα αυτοθυσίας στελεχών για να μην αμφισβητηθεί το κύρος του πρωθιερέα. Ανέλαβαν την ευθύνη, έφαγαν τη χλαπάτσα και αποσύρθηκαν ταπεινωμένοι από το προσκήνιο. Υπάρχουν όμως και όρια. Οι πολίτες ξέρουν ότι στις κυβερνήσεις κουμάντο κάνουν οι πρωθυπουργοί. Αυτοί είναι οι μαέστροι. Αυτοί επιλέγουν τους μουσικούς.
Αν η ορχήστρα βγάζει φάλτσους ήχους, αν οι μουσικοί βαράνε τα όργανά τους καταπώς γουστάρουν αδιαφορώντας για τις εντολές που τους δίνει ο επικεφαλής, τότε το κόστος για το κακόηχο αποτέλεσμα θα το πληρώσει ο μαέστρος. Αυτός θα κατηγορηθεί για αδυναμία συντονισμού, αυτός θα στιγματιστεί για την ποιότητα της δουλειάς που παράγει η ομάδα, αυτός στο τέλος θα εισπράξει τα γιουχαΐσματα του κοινού, το οποίο είτε θα ζητήσει τα λεφτά του πίσω, είτε δεν θα ξαναπατήσει το πόδι του σε συναυλία με τους ίδιους πρωταγωνιστές, είτε, στη χειρότερη περίπτωση, θα πετάξει ζαρζαβατικά στη σκηνή για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του για ένα θέαμα που, ενώ του είχαν υποσχεθεί ότι θα είναι κάτι εξαιρετικό, κάτι μαγικό, κάτι ανεπανάληπτο, στην πράξη αποδείχθηκε ένα μεγαλοπρεπές φιάσκο.
Αφού υπό το κράτος της ανασφάλειας που τον διακρίνει μάζεψε σχεδόν τα πάντα -από την ΕΥΠ μέχρι το ΑΠΕ-ΜΠΕ-, αφού τοποθέτησε σε θέσεις-κλειδιά πρόσωπα της απολύτου εμπιστοσύνης του (συγγενείς όλων των βαθμών και ανθρώπους που χρωστάνε την πολιτική ύπαρξή τους στην οικογένεια), αφού διόρισε τοποτηρητές δίπλα σε υπουργούς για να ξέρει τι παίζεται ανά πάσα στιγμή στην περιοχή ευθύνης τους, επιχειρεί να στήσει ένα τείχος προστασίας για να μην τον ακουμπάνε οι ανοησίες, τα λάθη και οι παραλείψεις των υφισταμένων του.
Από μια άποψη είναι μια λογική απόφαση. Πρωθυπουργός είναι, το σύστημά μας είναι πρωθυπουργοκεντρικό και όπως όλοι οι προκάτοχοί του, έτσι κι αυτός προσπαθεί να δημιουργήσει εκείνο το πλαίσιο που θα του επιτρέπει να πιστώνεται τα θετικά και να μη χρεώνεται τα αρνητικά. Οπότε συμβαίνει ή νομίζει πως συμβαίνει κάτι καλό για την κυβέρνησή του, βγαίνει μπροστά για να εισπράξει τα μπράβο των φιλικών του μέσων ενημέρωσης, τα οποία με εκπληκτική συνέπεια και φυσικά με το αζημίωτο οργανώνουν γύρους θριάμβου για τον λαοπρόβλητο, συναινετικό και υπεράνω κομματικών σκοπιμοτήτων εκλεκτό τους.
Οπότε γίνεται μια στραβή, «δείχνει» ως υπεύθυνους άλλους, τους από «κάτω». Οποτε στη δημόσια συζήτηση δεσπόζει ένα ενοχλητικό για την παράταξή του θέμα, επιλέγει τη σιωπή ή την ενασχόληση με άσχετα ζητήματα και σε κάποιες περιπτώσεις διοχετεύει τη δυσφορία του έτσι ώστε οι... καταναλωτές να πιστέψουν ότι αυτός είναι αμέτοχος.
Όμως, όσο κι αν φασκιώνουν την πραγματικότητα οι νεροκουβαλητές, όσο κι αν εξωραΐζουν τις κινήσεις του οι στρατευμένοι δημοσιολόγοι, όσο πρόθυμοι κι αν είναι διάφοροι να θυσιαστούν για τον αρχηγό, οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί. Εχουμε από το παρελθόν παραδείγματα αυτοθυσίας στελεχών για να μην αμφισβητηθεί το κύρος του πρωθιερέα. Ανέλαβαν την ευθύνη, έφαγαν τη χλαπάτσα και αποσύρθηκαν ταπεινωμένοι από το προσκήνιο. Υπάρχουν όμως και όρια. Οι πολίτες ξέρουν ότι στις κυβερνήσεις κουμάντο κάνουν οι πρωθυπουργοί. Αυτοί είναι οι μαέστροι. Αυτοί επιλέγουν τους μουσικούς.
Αν η ορχήστρα βγάζει φάλτσους ήχους, αν οι μουσικοί βαράνε τα όργανά τους καταπώς γουστάρουν αδιαφορώντας για τις εντολές που τους δίνει ο επικεφαλής, τότε το κόστος για το κακόηχο αποτέλεσμα θα το πληρώσει ο μαέστρος. Αυτός θα κατηγορηθεί για αδυναμία συντονισμού, αυτός θα στιγματιστεί για την ποιότητα της δουλειάς που παράγει η ομάδα, αυτός στο τέλος θα εισπράξει τα γιουχαΐσματα του κοινού, το οποίο είτε θα ζητήσει τα λεφτά του πίσω, είτε δεν θα ξαναπατήσει το πόδι του σε συναυλία με τους ίδιους πρωταγωνιστές, είτε, στη χειρότερη περίπτωση, θα πετάξει ζαρζαβατικά στη σκηνή για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του για ένα θέαμα που, ενώ του είχαν υποσχεθεί ότι θα είναι κάτι εξαιρετικό, κάτι μαγικό, κάτι ανεπανάληπτο, στην πράξη αποδείχθηκε ένα μεγαλοπρεπές φιάσκο.
Ανάγωγα
Το 2004 ο Κώστας Καραμανλής, πρωθυπουργός τότε, είπε (όχι δημοσίως αλλά σε σύναξη βουλευτών της Ν.Δ. σε σουβλατζίδικο) ότι πέντε-έξι νταβατζήδες κάνουν κουμάντο στη χώρα. Εξι χρόνια αργότερα, ο Γκίκας Χαρδούβελης είπε (όχι δημοσίως, αλλά σε επιστολή που έστειλε στον Κώστα Σημίτη) ότι δέκα οικογένειες κυβερνούν τη χώρα και χρηματοδοτούν πολιτικούς και μέσα ενημέρωσης. Μα, αναρωτιέμαι, τι έκαναν τόσα χρόνια οι φυσικοί ιδιοκτήτες της χώρας; Επαιρναν τα φράγκα, έκαναν εξυπηρετήσεις και έβγαζαν τον σκασμό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου