«Μα, παπάς άνθρωπος;». Αυθόρμητο το ερώτημα μετά τα όσα αποκαλύπτονται για τον ιερέα της μανιάτικης Οχιάς. Πολλά έχουν δει τα μάτια μας, με ιερείς, αρχιμανδρίτες και μητροπολίτες να διαπράττουν όλα τα ανομήματα του ποινικού κώδικα, κι ωστόσο εξακολουθούμε να περιμένουμε αγιοσύνη από τους ιερωμένους. Ανεξαρτήτως θρησκείας και δόγματος, έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε ότι κάποιοι ταμένοι ανάμεσά μας διαθέτουν την ψυχική ποιότητα που τους επιτρέπει να λαθεύουν σπανιότερα. Να τα καταφέρνουν καλύτερα στον καθημερινό πόλεμο με τους χίλιους πειρασμούς, ώστε να λειτουργούν παραδειγματικά· σαν δείκτες προς μιαν άλλη εκδοχή βίου. Σίγουρα δυσκολότερη και ασκητικότερη, αλλά πιθανώς και πνευματικά τερπνότερη.
Μάθαμε να λέμε ότι ο πολιτισμός είναι η λογοκρισία των ενστίκτων. Μάθαμε επίσης να πιστεύουμε πως όποιος βιοπορίζεται ως θεράπων των θείων δεν είναι ένας επαγγελματίας σαν τους υπόλοιπους, αλλά κάποιος που, ακόμα κι αν δεν είναι μετεμψυχωμένος ο άγιος Αντώνιος, έχει πιο γερή ασπίδα από τους λαϊκούς. Και χάρη στην πίστη και στην αφιέρωσή του έχει αναβαθμισμένη ικανότητα αυτοπειθάρχησης. Σίγουρα κάπου υπάρχουν εκείνοι οι αγαθοί λευίτες που τίμησε η λογοτεχνία. Αλλά η συχνότητα των αλγεινών επεισοδίων, είτε για ορθόδοξους ιερωμένους πρόκειται είτε για καθολικούς, παραείναι υψηλότερη από την αναμενόμενη· από εκείνη που θα αντιστοιχούσε στις προδιαγραφές του λειτουργήματός τους ή στους θρύλους που το συνοδεύουν.
Εξίσου απογοητευτική είναι η προσπάθεια των επίσημων Εκκλησιών να υποβαθμίζουν τη σημασία των θλιβερών περιστατικών, να τα αποσιωπούν και, πολύ συχνά, να αντιμετωπίζουν τους δράστες με απαράδεκτη ή και προκλητική «μεγαλοθυμία». Το «αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία συγχωρεμένη» δεν μπορεί να ισχύει όταν ιερωμένοι, στυγνοί καταχραστές της εξουσίας τους, αποπλανούν ανήλικους και των δύο φύλων.
Αποκαρδιωτική –παρότι συνηθισμένη– και η αφωνία των κατοίκων της Οχιάς. «Το ξέραμε, αλλά...». Παμπάλαιο το πρότυπο της σιωπής, ιστορημένο στην Παλαιά Διαθήκη («Βασιλείων Β΄»). Ο Αμνών, γιος του Δαβίδ, ερωτεύθηκε την παρθένα Θημάρ (ή Ταμάρ), ετεροθαλή αδερφή του. Στήνοντας ολόκληρη πλεκτάνη, τη βίασε. Η κόρη κατέφυγε στον αδερφό τους τον Αβεσσαλώμ κι εκείνος την πρόσταξε να «κωφεύσει». Στη μετάφραση της Βιβλικής Εταιρίας: «Ελα τώρα, αδερφή μου, σώπα· αδερφός σου είναι, μην το παίρνεις κατάκαρδα». Κάπως έτσι πορευόμαστε στις μυριάδες Οχιές του κόσμου. Κωφεύοντας. Και εθελοτυφλώντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου