Καταναγκαστικός εμβολιασμός εργαζόμενων: ο νέος ολοκληρωτισμός είναι εδώ!

Εδώ και ένα χρόνο ο δημαγωγικός βομβαρδισμός για την αναγκαιότητα αποδοχής των πλατφορμών γενετικής μηχανικής, που πλασάρονται σαν εμβόλια, έχει βαλθεί να μας κάνει να ξεχάσουμε ένα σωρό βασικά πράγματα. Μεταξύ αυτών είναι και η ύπαρξη δικαιωμάτων που ανήκουν στον σκληρό πυρήνα του συντάγματος, που προβλέπονται δηλαδή από μη αναθεωρήσιμα άρθρα του, όπως λ.χ. το δικαίωμα του αυτοκαθορισμού, σαν έκφανση της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, η προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η αρχή της ισότητας, το απαραβίαστο της ιδιωτικότητας και άλλα πολλά, τα οποία κάποτε αποτελούσαν το καμάρι των αστικών δημοκρατιών, καθώς τυπικά τις διέκριναν από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Αν θέλουμε να δούμε το θέμα της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού υπό το πρίσμα των παραπάνω δικαιωμάτων σε συνδυασμό με τους κανόνες για την προστασία προσωπικών δεδομένων, τις σχετικές διεθνείς συμβάσεις αλλά και τις ρητές προβλέψεις του κώδικα ιατρικής δεοντολογίας, δε σηκώνει καμία κουβέντα ότι ο εμβολιασμός είναι μια διαδικασία στην οποία κανείς δεν μπορεί να υποχρεωθεί, καθώς πρόκειται για ιατρική πράξη, η οποία προϋποθέτει συναίνεση του ατόμου, μετά από πλήρη ενημέρωση και μάλιστα χωρίς να έχει μεσολαβήσει πλάνη, απάτη ή απειλή.

Τα παραπάνω ισχύουν φυσικά και μέσα στις σχέσεις εργασίας, καθώς, τουλάχιστον ως τώρα, οι εργαζόμενοι δεν έχουν υποχρεωθεί ακόμα να παρατάνε τα συνταγματικά τους δικαιώματα στην πόρτα, όταν μπαίνουν στο χώρο εργασίας τους ή ξεκινάνε τη δουλειά τους. Άρα, κάθε εργαζόμενος δικαιούται να μην εμβολιαστεί, αν δεν το επιθυμεί, και μπορεί επίσης, να διαφυλάξει, ως ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο, το αν εμβολιάστηκε ή όχι.

Στην απέναντι πλευρά, υπάρχει το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη, το οποίο του δίνει μεν το δικαίωμα να καθορίζει τις συνθήκες παροχής της εργασίας και να αποφασίζει για την οργάνωση και τη λειτουργία της επιχείρησής του αλλά από την άλλη περιορίζεται από τη σύμβαση εργασίας και

την εργατική νομοθεσία, ενώ η άσκησή του ελέγχεται από τα δικαστήρια. Μπορεί δηλαδή ο εργοδότης να θέτει τα απαιτούμενα προσόντα των υποψήφιων εργαζομένων του και τον τρόπο διαπίστωσής τους, αρκεί να μην παραβιάζει θεμελιώδη εργατικά δικαιώματα (λ.χ. απαγόρευση διακρίσεων/ίση

μεταχείριση). Συνεπώς, δεν μπορεί να απαιτήσει ως προϋπόθεση πρόσληψης κάποιου το να είναι εμβολιασμένος, γιατί τότε θα πρόκειται για απαγορευμένη διάκριση, από την στιγμή που δεν υφίσταται νόμιμη υποχρέωση εμβολιασμού. Βέβαια, τα κριτήρια της πρόσληψης είναι εκ φύσεως δύσκολο

να ελεγχθούν και φυσικά η ευχέρεια του εργοδότη να επιβάλλει άτυπες και έμμεσες διακρίσεις μεγαλώνει όσο περισσότερο εδραιώνεται, μέσω εκβιασμών και προπαγάνδας, η όποια κοινωνική αποδοχή των εκάστοτε «υγειονομικών»

προσταγών.

Σε μια ήδη υπάρχουσα εργασιακή σχέση, η απαίτηση του αφεντικού για εμβολιασμό του εργαζομένου, ως προϋπόθεση για τη συνέχιση της εργασίας, μπορεί ασφαλώς να θεωρηθεί μονομερής βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας, δηλαδή μια μη προβλεπόμενη από το νόμο ή τη σύμβαση τροποποίηση των όρων εργασίας που προκαλεί υλική ή ηθική ζημιά στον εργαζόμενο και ως τέτοια απαγορεύεται και ελέγχεται από τα δικαστήρια. Ακόμα περισσότερο η απόλυση λόγω άρνησης εμβολιασμού ή γνωστοποίησης εμβολιασμού είναι καταχρηστική και άκυρη, αφού στηρίζεται σε παράνομη απαίτηση του εργοδότη, την οποία ο εργαζόμενος δεν υποχρεούται να αποδεχθεί. Η δικαίωση του εργαζομένου

στις παραπάνω περιπτώσεις προϋποθέτει βέβαια δικαστική διεκδίκηση από τη μεριά του, με όλες τις αντικειμενικές δυσχέρειες που έχει αυτή, ιδίως στην παρούσα συγκυρία και ενόσω λείπουν τόσο πολύ οι διεκδικητικοί αγώνες που προτάσσουν τα εργατικά συμφέροντα. Όπως και να έχει, όταν έχεις από τη μια μεριά θεμελιώδη δικαιώματα, όπως αυτά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της

προσωπικότητας των εργαζομένων, και από την άλλη το επιχειρηματικό δικαίωμα των αφεντικών για κέρδη, μέσω της εκμετάλλευσης της εργασίας, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι δεν θα υπερείχαν τα πρώτα έναντι των δεύτερων (και εν πάση περιπτώσει όποιος το υποστήριζε θα ήταν πρόδηλο ότι είναι με τη μεριά των αφεντικών…).

Γι’ αυτό επιστρατεύεται και μάλιστα με την αριστερά του κράτους (και του κεφαλαίου) να πρωτοστατεί, το ιδεολόγημα του λεγόμενου «δημοσίου συμφέροντος», που εν προκειμένω συνίσταται στην προστασία της «δημόσιας υγείας», ως λόγος να ακυρωθεί η προτεραιότητα των εργατικών δικαιωμάτων. Τι μας λένε λοιπόν: ότι από τον κανόνα της μη υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού και της απαγόρευσης επεξεργασίας ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων χωρίς την ρητή συγκατάθεση του εργαζόμενου (η οποία εξάλλου στην εξαρτημένη σχέση εργασίας μπορεί άνετα να εκβιαστεί υπό

την απειλή της απόλυσης), εξαιρείται η περίπτωση που ο εμβολιασμός και η επεξεργασία είναι απαραίτητα για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας, δηλαδή για να προστατευθούν τα δικαιώματα «των άλλων».

Ποιοι είναι αυτοί «οι άλλοι»; Είναι οι λεγόμενες ευάλωτες ομάδες και οι ηλικιωμένοι (τους οποίους επικαλούνται και πάλι αλλά τώρα για την επιβολή του γενικού εμβολιασμού), των οποίων η ζωή κινδυνεύει, τάχα, από όσους εργαζόμενους (ιδίως σε υπηρεσίες υγείας, γηροκομεία κτλ.) αρνούνται να

εμβολιαστούν, ασκώντας το σχετικό δικαίωμά τους. 

Μα οι συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων, τουλάχιστον αυτοί που πείστηκαν, έχουν ήδη εμβολιαστεί (ή «πλατφορμιαστεί» καλύτερα) και άρα, κατά τα λεγόμενα των «ειδικών» πάντα, δεν κινδυνεύει πια η ζωή τους, τουλάχιστον από τον κορονοϊό, γιατί σίγουρα κινδυνεύει από τις δεδομένες παρενέργειες αυτών των «κάτι σαν εμβολίων».

Η δε περίπτωση ευάλωτων προσώπων που για διάφορους ιατρικούς λόγους αδυνατούν να πλατφορμιαστούν (λίγων οπωσδήποτε αφού οι πλατφόρμες δεν έχουν πολλές αντενδείξεις όπως μας λένε οι απολογητές τους), δεν μπορεί να χρησιμοποιείται σαν λόγος για να επιβληθεί ο γενικός υποχρεωτικός εμβολιασμός ακόμα και μιας κατηγορίας εργαζομένων, όπως οι υγειονομικοί, διότι έτσι μία εξαίρεση μετατρέπεται σε κανόνα, πράγμα που αποτελεί προσπάθεια να νομιμοποιηθεί/κανονικοποιηθεί η (ναζιστικής έμπνευσης) «κατάσταση εξαίρεσης».

Το επιχείρημα άλλωστε, ότι τα «σανεμβόλια» μπορούν να λειτουργήσουν μόνο όταν επιβάλλονται μαζικά γιατί τότε δημιουργείται τείχος ανοσίας, δεν ευσταθεί επιστημονικά και γιατί ανοσία αποκτά ο πληθυσμός κατά κανόνα με φυσικό τρόπο (και όχι με πλατφόρμες γενετικής μηχανικής…), και γιατί -το σπουδαιότερο- οι εν λόγω πλατφόρμες, καθ’ ομολογία των ίδιων των φαρμακευτικών που τις παράγουν, δεν εμποδίζουν τους πλατφορμιασμένους από το να νοσούν αλλά και, κυρίως, να μεταδίδουν τον ιό σε τρίτους (βλ. πρόσφατα περιστατικά πλατφορμιασμένων υγειονομικών που βρέθηκαν θετικοί/φορείς του ιού). Άρα, οι πλατφόρμες δεν αποτρέπουν τη διάδοση του ιού και κατ’ επέκταση είναι απρόσφορες για την περίφημη προστασία της δημόσιας υγείας.

Τα ίδια ισχύουν και για το αφήγημα που λέει πως «αυτός που αρνείται το εμβόλιο εκμεταλλεύεται τον κίνδυνο των άλλων, άρα πατάει στην ανοσία τους», διότι ανοσία δεν παρέχουν τα προϊόντα της γενετικής μηχανικής, αντίθετα, με πρόσχημα την κατ’ επίφαση «έκτακτη ανάγκη», επιχειρούν να υπαγάγουν το ανθρώπινο σώμα και τις λειτουργίες του στις ανάγκες της καπιταλιστικής ναδιάρθρωσης/εκμετάλλευσης.

Κάποιοι πάλι μας καλούν να αναγνωρίσουμε την υποχρέωση ή ακόμα και το «δικαίωμα» των εργοδοτών «να παρέχουν ένα ασφαλές περιβάλλον εργασίας», άρα να λαμβάνουν «κάθε αναγκαίο μέτρο» που θα φθάνει μέχρι και τη μέριμνα για εμβολιασμό των εργαζομένων. Όσοι όμως, στρεβλώνοντας το παλιό εργατικό αίτημα για «υγιεινή και ασφάλεια στους χώρους εργασίας», απαιτούν, οι εργοδότες να γίνουν «θεματοφύλακες» της υγείας των εργαζομένων, σύντομα θα δουν τους συσχετισμούς δύναμης μέσα στους εργασιακούς χώρους να επιδεινώνονται δραματικά, όταν πια τα αφεντικά, εκτός όλων των άλλων, θα έχουν και τον απόλυτο έλεγχο της παραμικρής λεπτομέρειας για την υγεία και τα ίδια τα σώματα των εργαζομένων.

Άλλοι τέλος υπερασπίζονται την υποχρεωτικότητα κραυγάζοντας, «ποιο είναι το πρόβλημα; πάντα υπήρχαν ιατρικές εξετάσεις για πιστοποίηση της ικανότητας εργασίας και βιβλιάρια υγείας…». Ναι όντως, για να οδηγήσει κανείς νταλίκα, πρέπει να έχει τσεκαριστεί η ικανότητα όρασής του και

για να σερβίρει κανείς φαγητό, προτιμότερο είναι να μην έχει φυματίωση, αλλά αυτές είναι τελείως διαφορετικής ποιότητας καταστάσεις από το να μεθοδεύεται η καθολική υποχρέωση υγιών προσώπων να υποστούν ιατρική πράξη, επεμβατική στο σώμα τους, αγνώστων παρενεργειών, συνοδευόμενη από δια βίου φακέλωμα, η οποία μάλιστα βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο, απλά για να συνεχίσουν να πηγαίνουν στη δουλειά τους.

Σε κάθε περίπτωση ο έμμεσος ή άμεσος εκβιασμός της απόλυσης/μη πρόσληψης λόγω μη εμβολιασμού (αντί εξεύρεσης ηπιότερων λύσεων), προσβάλλει τον πυρήνα των θεμελιωδών εργατικών δικαιωμάτων, πράγμα ανεπίτρεπτο, όσες «σταθμίσεις συγκρουόμενων δικαιωμάτων» και να κάνουν οι συνταγματολόγοι και οι νομικοί που παριστάνουν ότι «επαγρυπνούν για τα συνταγματικά διακυβεύματα», ενώ

στην πράξη σκαρώνουν νομικές κατασκευές, για να δικαιολογούν τα απανωτά υγιεινιστικά πραξικοπήματα.

Η σχετικοποίηση θεμελιωδών συνταγματικών και εργασιακών δικαιωμάτων, που φθάνει μέχρι την πλήρη κάμψη τους, μπροστά στην «υπέρτερη (;) ανάγκη προστασίας της δημόσιας υγείας», είναι πολύ κακό μαντάτο, ιδίως για τον κόσμο της ζωντανής εργασίας. Η, σε πρόσφατες εποχές αδιανόητη, νομοθετική επιβολή του υποχρεωτικού πλατφορμιασμού δείχνει να είναι πολύ κοντά. Οι πρώτοι που θα

κληθούν να τον υποστούν θα είναι εργαζόμενοι και εργαζόμενες. Και ως συνήθως, η ιστορία τούς καλεί, με το ζόρι, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκονται, να δώσουνε την πρώτη

μάχη.

Αν δεν κατοχυρώσουμε συνταγματικά την ιατρική ελευθερία θα έρθει κάποια εποχή όπου η ιατρική θα οργανωθεί σαν υπόγεια δικτατορία και θα αναγκάζει τους ανθρώπους που θέλουν να διαλέξουν τους γιατρούς και την θεραπεία τους να απευθύνονται υποχρεωτικά μόνο σε ό,τι θα προσφέρουν εξωτερικοί παράγοντες

www.redscarves.net