Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Στη Μυανμάρ συμπληρώθηκαν 100 μέρες αντίστασης ενάντια στο στρατιωτικό πραξικόπημα -κάτι που μας απασχολεί τους δυτικούς-, ενώ στην Κολομβία συνεχίζονται οι συγκρούσεις και σε αρκετές περιπτώσεις μαζί με την αστυνομία επιχειρούν και γκάνγκστερ, κάτι που δεν μας απασχολεί.
Και αν μιλήσουμε για τα νέα αίσχη των Ισραηλινών απέναντι στους Παλαιστινίους, μάλλον θα μιλάμε για τρία μέτρα και τρία σταθμά, άλλωστε μέσα στον αμυντικό μας προϋπολογισμό περιέχεται κάθε χρόνο μια γενναία επιδότηση προς το κράτος-«προστάτη» του δυτικού πολιτισμού στη Μέση Ανατολή.
Αυτό που ήθελα να πω είναι πως η πανδημία δεν μας έκανε τα μυαλά κιμά -ναι, μιλάω για τους δυτικούς γενικότερα- γιατί τα μυαλά μας ήταν ήδη κιμάς πριν την πανδημία. Και θα παραμείνουν, μάλλον, κιμάς.
Οι άνθρωποι δεν πληρώνονται να σκέφτονται, οπότε δεν σκέφτονται.
Ειδικά, όταν νομίζουν ότι έχουν τον …Θεό στο πλευρό τους.
Οι Ισραηλινοί νομίζουν πως έχουν το ηθικό δικαίωμα απέναντι στους Παλαιστινίους.
Νομίζουν πως έχουν την Ιστορία, ακόμα, με το μέρος τους.
Θα μπορούσε κάποιος να πει και το ίδιο για τους Παλαιστινίους. Πως και αυτοί με τη σειρά τους έχουν την ίδια εντύπωση.
Το σίγουρο, όμως -για να αποφύγουμε και τους ισαποστακισμούς ανάμεσα σε ένα ισραηλινό τανκ και μια παιδική σφεντόνα-, είναι πως οι Ισραηλινοί μετατρέπουν τον ιστορικό πόνο τους σε μια ηλίθια δικαιολογία διάπραξης νέων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Αυτό είναι τεράστια ύβρις.
Εκ του αποτελέσματος, το Ισραήλ είναι εκείνο που βιαιοπραγεί κατά των Παλαιστινίων σε καθημερινή βάση.
Δεν είναι οι Ισραηλινοί εκείνοι που τρομοκρατούνται. Οι Παλαιστίνιοι ζουν σε καθεστώς τρομοκρατίας κάθε μέρα. Οι Παλαιστίνιοι θρηνούν συνέχεια νεκρούς. Οι Παλαιστίνιοι ζουν μέσα στο μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης του πλανήτη, πίσω από ένα τείχος χειρότερο ακόμα και από εκείνο του Βερολίνου.
Ούτε στο μεγάλο πρόγραμμα εμβολιασμού δεν υπολογίστηκαν, αν και θα ήταν κάπως προκλητικό την μια να τους εμβολιάζει το Ισραήλ και την επομένη να τους βομβαρδίζει.
Οι Ισραηλινοί κάνουν το μεγάλο λάθος να νομίζουν πως δεν θα πληρώσουν το απαρτχάιντ που έχουν στήσει απέναντι στο λαό της Παλαιστίνης, επειδή οι ίδιοι κάποτε ήταν τα θύματα του Ολοκαυτώματος των Γερμανών, οι οποίοι με τη σειρά τους πίστεψαν έναν τρελό που τους υποσχέθηκε κανόνια αντί για βούτυρο.
Και χρησιμοποιούν τη δικαιολογία της …επιθετικότητας των Παλαιστινίων, που θα έπρεπε να λένε και ευχαριστώ που δεν τρώνε κάθε μέρα σφαίρες.
Φαντάζομαι και οι Γερμανοί έβλεπαν ως πολύ επιθετικούς τους αντάρτες που χτυπούσαν τα καμιόνια των κατακτητών. Όπως έβλεπαν τους Εβραίους που διέμεναν στις γερμανικές πόλεις. Την συνέχεια την ξέρουμε.
Τις ίδιες λαλακίες έλεγαν και λένε οι Σαουδάραβες για την Υεμένη ή οι Αμερικάνοι για τους Ιρακινούς: «Μας προκαλούν». «Μας επιτίθενται». «Μας πυροβολούν».
Αν δεν ήθελες να μασουλάς σφαίρες, Τζο από την Οκλαχόμα, Ρασίντ από το Ριάντ ή …Νταβίντ από το Τελ Αβίβ, τότε να καθόσουν στο σπίτι σου και να μην κυκλοφορούσες με το αυτόματο στους δρόμους μιας ξένης χώρας.
Είναι κάπως εύθικτοι οι άνθρωποι με κάτι τέτοια.
Σα δεν ντρέπονται.
Φρικτό αυτό το λάθος. Που μια μέρα θα το πληρώσουν/πληρώσουμε πολύ ακριβά.
Όχι γιατί είναι μπάλα και γυρίζει, ούτε επειδή η Ιστορία είναι γεμάτη εκατοντάδες παραδείγματα απονομής δικαιοσύνης· το αντίθετο μάλλον ισχύει.
Μόνο και μόνο επειδή οι Παλαιστίνιοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξεχάσουν. Δεν είναι …Έλληνες, πρώτα απ’ όλα.
Και σε αντίθεση με τους Ισραηλινούς, οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν άλλη επιλογή απ’ το να ξεσηκωθούν. Και μια μέρα ίσως θα νικήσουν. Ή θα θανατωθούν από τους κατακτητές τους. Προληπτικά.
Και στην νεκροψία του Ισραήλ στις αιτίες σίγουρα θα αναγράφεται η λέξη «Παλαιστίνη».
Το τέλος ενός πολιτισμού, άλλωστε, μετράει από εκείνη την μέρα που άρχισε να σκέφτεται την «τελική λύση» για το πρόβλημα που ο ίδιος δημιούργησε.
Οι Ισραηλινοί ίσως να μπορούσαν να είχαν συμπεριλάβει τους Παλαιστινίους -που το μόνο τους «έγκλημα» ήταν ότι ζούσαν στα ίδια εδάφη- και οι Παλαιστίνιοι με τη σειρά τους ίσως να μπορούσαν και εκείνοι να το δεχθούν να συζούν.
Ίσως να ήταν όλα αυτά πιο εύκολα αν δεν είχαν ανακατευτεί Άγγλοι -ποιος ήταν πίσω από τους Αιγύπτιους, οέο- και Αμερικάνοι, οι οποίοι ήθελαν ένα χωροφύλακα -για τη Μέση Ανατολή και το πετρέλαιό της μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας- και που τον βρήκαν στο πρόσωπο του Ισραήλ.
H Τρίτη Ιντιφάντα μοιάζει πιο κοντά από ποτέ.
Γιατί είναι κάπως απίθανο να συμφιλιωθούν οι καταπιεσμένοι με τους καταπιεστές τους, ειδικά όταν οι δεύτεροι επιβάλλουν ξανά και ξανά την ισχύ τους.
Αλλά, κανένας δεν πρέπει να χαίρεται που θα χυθεί περισσότερο αίμα. Αυτό είναι πάντα εύκολο, να αφαιρέσεις μια ζωή. Το δύσκολο τελικά είναι να την προστατεύσεις.
Και ένας από τους δυο, αγωνίζεται για να προστατεύσει τη ζωή του. Ο άλλος για ένα κομμάτι γης.
Ναι. Δεν είναι το ίδιο.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Όπως και να έχει, είναι και κάπως τραγελαφικό ότι οι Ισραηλινοί εμβολιάστηκαν για να μπορούν να βγουν έξω και τώρα πρέπει να κλείνονται πάλι μέσα για να γλιτώσουν από …ρουκέτες. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι όλες αυτές οι διαμάχες ξεσπάνε αρχικά για αυτή τη γαμημέvη την ιδιοκτησία. Για ένα ρημαδοφράχτη που καρφώσαμε πάνω στη γη. Είμαστε το μόνο είδος σ’ αυτό τον πλανήτη που επιτίθεται σε μέλη του ίδιου είδους για ένα κομμάτι γης και τον φράχτη που το περιβάλλει. Αυτή είναι άλλη μια ιστορία τόσο παλιά όσο ο άνθρωπος. Ποιος θα κατέχει και ποιος θα ελέγχει το καθετί. Κατά τ’ άλλα είμαστε εξυπνότεροι -υποτίθεται- απ΄ όλα τα άλλα είδη. Αυτές οι αλεπούδες είναι τόσο χαζές που δεν οργανώνουν πογκρόμ κατά άλλων αλεπούδων. Respect. Δεν ξέρω, αλλά η ανθρώπινη Ιστορία με τρελαίνει. Τα θύματα του χθες είναι οι θύτες του σήμερα και vice versa, αλλά μυαλό δεν βάζουμε. Λένε πολλοί πως αυτά συμβαίνουν επειδή δεν καταλαβαίνουμε τον πόνο του άλλου, γιατί δεν πονέσαμε το ίδιο. Τιιιιιι; Οι Ισραηλινοί από πού και ως πού δεν καταλαβαίνουν από πόνο; Βγαίνοντας από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έπραξαν τα ίδια με τους βασανιστές τους. Δεν είναι το πρόβλημα ότι δεν καταλαβαίνουμε ο ένας τον πόνο του άλλου. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μας ενδιαφέρει ο «άλλος». Για το χώμα θα σκοτωθούμε, για τον άλλον άνθρωπο ποτέ. Μόνο που, μάλλον, δεν έχει καμία σημασία ποιανού το όνομα έχει ο τίτλος της γης, οποιαδήποτε γης, αλλά ποιος βάζει τελικά την σφραγίδα πάνω σ’ αυτό το κωλόχαρτο. Ουσιαστικά, δηλαδή, οι δυο λαοί αποτελούν τα πυρομαχικά των πραγματικών ιδιοκτητών της Γάζας και των εδαφών που την περικλείουν.
Υ.Γ.2 Οι δυτικοί συνεχίζουν να φοράνε την στολή του αποικιοκράτη. Πρόσφατα, οι Πορτογάλοι παραθέριζαν στην Μοζαμβίκη εν μέσω πανδημίας. Μάλλον για να δουν πώς πάει ο εμβολιασμός. Οι Γάλλοι επιστρέφουν σιγά-σιγά -λες και έφυγαν ποτέ- στις «πρώην» αποικίες τους. Και άλλα πολλά. Συνεχίζουν οι καταναλωτές-πολίτες των δυτικών κρατών να μην καταλαβαίνουν πώς τους βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος. Ούτε τώρα. Και νομίζουν πως δεν θα εισπράξουν τις σφαλιάρες, όταν αυτές θα αρχίσουν να πέφτουν βροχή.
Υ.Γ.3 Στο έπος «Ραν» του Ιάπωνα σκηνοθέτη Ακίρα Κουροσάβα, μετά από ένα ατέλειωτο σεκάνς αιματοχυσιών, γονατίζει ένας εκ των πρωταγωνιστών και κοιτώντας προς τον ουρανό φωνάζει «Θεοί! Καταραμένοι να είστε. Που κάθεστε και διασκεδάζετε την πλήξη σας πατώντας μας σαν τα μυρμήγκια». Και γυρνάει ένας στρατιώτης και του απαντάει «Είσαι τρελός; Δεν βλέπεις; Μέχρι και οι θεοί κλαίνε, βλέποντας μας να σφαγιάζουμε ο ένας τον άλλον από την αρχή της Ιστορίας». Και να δουλεύουμε, θα συμπλήρωνα, αλλά τα είπατε όλα.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, θέλει πολλούς ακόμα αιώνες η ανθρωπότητα για να ξεπεράσει την πρωτόγονη περίοδό της. Δηλαδή, να ξεπεράσει το “αυτό είναι δικό μου και δεν θα μου το πάρεις”. Αλλά όταν αφήνεις τον άλλον να το πάρει, στο πρόσωπό του ζωγραφίζεται η απορία. Δεν ξέρει τι να κάνει μετά. Το κάνω συχνά στη ζωή μου, για να γελάω. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου