γράφει ο Σοφοκλής Αρχοντάκης
Καλώς ήρθε το δολάριο λοιπόν. «Άνοιξε η σεζόν για κρουαζιέρες στην Μεσόγειο», τουρίστες που δίνονται δεκτοί από τους ιθαγενείς με μουσικές και τα ρούχα που απέμειναν από τα 200 χρόνια από την επανάσταση. Σταματούν οι δημοσιογράφοι τους τουρίστες και τους ρωτάνε για το πότε ήρθαν, που πήγαν και τι κάνουν;
Ντου γιου λάικ δι Γκρις μαμαζέλ; Γιες, Ντα, Ουί. Οι ιθαγενείς της Ευρώπης που περιμένουν τους τουρίστες για να επιβιώσουν προσπαθώντας να τους χαρίσουν τις πιο αξέχαστες στιγμές.
Μιλάμε για τέτοια ντροπή, τέτοια ξεφτίλα.
Γυρίσαμε στο ‘60, τότε που κυνηγούσαν τον "τουρίστα - Θεό", με το δολάριο ή την λίρα που σήμαινε την επιβίωση, ώστε οι πιο ικανοί ή έξυπνοι και λίγοι πονηροί hustlers να κοροϊδέψουν τον τουρίστα ή να καταφέρουν να αποσπάσουν λίγα κέρματα. Το επόμενο στάδιο είναι οι γονείς να δουλεύουν ως υπηρέτες των τουριστών και τα παιδιά μας να ακολουθούν τους τουρίστες για να τα κεράσουν μια καραμέλα όπως συμβαίνει στον «αναπτυσσόμενο» κόσμο.
Λεκτική υπερβολή; Ναι, σύμφωνοι, αυτό είναι το νόημα, αλλά αυτό το πισωγύρισμα και η οικονομική μονομέρεια με τον τουρισμό, σε μια πρώην αγροτική χώρα που εισάγει τρόφιμα για να επιβιώσει είναι έκδηλα εξοργιστικό.
Νησιά κόκκινα σαν το αίμα δεν μπαίνουν σε καραντίνα για να μην τρομάξουν οι τουρίστες και καταστραφεί οικονομικά η χώρα.
Ένα στα δύο ακίνητα πωλείται στο εξωτερικό, η εμμονή με τον τουρισμό είναι εμφανής, χωρίς να γίνονται κινήσεις εναλλακτικών τρόπων ανάπτυξης της οικονομίας ή έστω να φανούν ψήγματα αυτάρκειας στον ορίζοντα. Το παραμύθι με την ενεργειακή αυτοτέλεια το φάγαμε αμάσητο (ευτυχώς να λέμε που οι εξορύξεις δεν έχουν ξεκινήσει με μονομερείς συμβάσεις υπέρ των εταιρειών), εισάγουμε τρόφιμα και αρκετά πιθανό να εισάγουμε και ενέργεια για ηλεκτροδότηση αυτό το καλοκαίρι.
Όλα δείχνουν πως η τελική μετατροπή της χώρας σε αποικία είναι καθ’ οδόν. Αυτά οφείλουν να λειτουργούν ως καμπανάκι σε κάθε πολίτη όπου στις προτεραιότητές του, δεν βρίσκεται το να γίνει δουλοπρεπής υπηρέτης των τουριστών. Ναι, αφέντη. Μάλιστα αφέντη. Ορίστε αφέντη.
Ο τουρισμός, ναι, είναι το δυνατό χαρτί της χώρας.
Πολλοί συμπολίτες μας ζουν με αξιοπρέπεια από τον τουρισμό, από ενοικιαζόμενα δωμάτια μιας οικογενειακής επιχείρησης σε ένα νησί ή το τίμιο και σκληρό νυχτοκάματο στα μπαρ και την εστίαση, μέχρι τα μεγαθήρια του τουρισμού στα σελεμπριτονήσια.
Όμως η ολοένα και μεγαλύτερη στροφή σε τουριστοκεντρικές επιχειρήσεις, δεν είναι ανάπτυξη. Είναι παροχή υπηρεσιών για 6 μήνες με τον εργαζόμενο να έχει βαριά 10 μέρες ρεπό. Δεν παράγονται τρόφιμα, ενέργεια, προϊόντα. Το παιχνίδι παίζεται στις συναλλαγματικές ισορροπίες, για αυτό και ο Έλληνας τουρίστας είναι συμπληρωματικός για τον ΕΟΤ και την Κυβέρνηση. Δεν θα φέρει συνάλλαγμα. Οπότε αυτό που πρέπει να αρχίσουμε να υποψιαζόμαστε, είναι πως η Κυβέρνηση τα παίζει όλα για όλα, μαζί και την υγεία πολιτών και τουριστών σε μια ανειλικρινή προσπάθεια πολιτικής επιβίωσης. Ρεαλιστικά, δεν θα έπρεπε να θεωρούμε άσχετο με όλα αυτά και το νομοσχέδιο-οδοστρωτήρα στα εργασιακά μας δικαιώματα.
Πλέον το παραμύθι του τουρισμού χρησιμοποιείται για να φανεί πως η χώρα θα αντέξει, όμως η αλήθεια είναι πως οι κρατήσεις είναι πολύ μακριά από το επιθυμητό και όλα γίνονται για λόγους επικοινωνίας και ψυχολογίας. Κυρίως για να ανοίξουν όσες το δυνατόν περισσότερες επιχειρήσεις, ώστε να κρατηθεί η ανεργία σε ανεκτά επίπεδα. Γιατί σε αυτή την δεύτερη συνεχόμενη κρίση, η υψηλή ανεργία και η ανέχεια σε πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού, θα αποτελέσουν την χαριστική βολή για την πιο ανέμελη Κυβέρνηση των τελευταίων ετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου