Ο φετινός διαγωνισμός της Eurovision, ο οποίος συχνά τα τελευταία χρόνια, πίσω από τα φώτα και τους χορούς, αποκαλύπτει ηθελημένα ή αθέλητα, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, ξαναέφερε στο φως μια μεγάλη παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας. Τον αμετροεπή σχολιασμό και την κατακραυγή για το σώμα των ανθρώπων, το λεγόμενο body shaming. Κύριος εκφραστής αυτής της μάστιγας έγινε φέτος ο βουλευτής της ΝΔ, Κωνσταντίνος Μπογδάνος (ποιος άλλος), ο οποίος μέσα σε λίγες λέξεις θέλησε να ορίσει ποια είναι τα «κανονικά κιλά» και να υποδείξει στους ανθρώπους που έχουν παραπανήσια (κατ’ εκείνον) κιλά να μην το προβάλλουν, λες και τρώνε το φαί από το πιάτο του.
Την ιστορία που ξεκίνησε ήδη από το βράδυ του Σαββάτου με την εμφάνιση και τα κιλά της Έλενας Παπαρίζου, πολλοί θα τη χαρακτήριζαν αστεία, άνευ σημασίας και ένα gossip στο οποίο δεν πρέπει να αναλωνόμαστε.
Το αντίθετο. Αποτελεί ένα τεράστιο πρόβλημα της κοινωνίας μας, το οποίο γεννά πολύ μεγαλύτερες παθογένειες από ό,τι φανταζόμαστε.
Οι προσβολές στους ανθρώπους για τα κιλά και την εμφάνισή τους, οδηγούν σε πολλές ψυχολογικές παθήσεις, διατροφικές διαταραχές, προβλήματα υγείας.
Οδηγούν τους ανθρώπους να κρίνουν τον άλλον βεβιασμένα, μόνο λόγω της εμφάνισής του, χωρίς καμία επιθυμία για εμβάθυνση στην προσωπικότητα.
Πείτε την αλήθεια. Πόσες φορές οι μάνες μας δεν ψήφισαν δήμαρχο ή βουλευτή μόνο και μόνο επειδή ήταν ωραίος, κομψός και οικογενειάρχης; Μέχρι και ευρωβουλευτή στείλαμε επειδή είχε ωραίους κοιλιακούς.
Το ανωτέρω περιστατικό κατακραυγών απέναντι στην Ελληνίδα τραγουδίστρια λύθηκε άμεσα. Τα social media το πήραν επάνω τους, έριξαν στα πηγάδια τις ρατσιστικές φωνές και αποκαταστάθηκε το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να λάμπει χωρίς δίνει αναφορά στη ζυγαριά του. Δε θα σταματήσουμε να λέμε, όσο και αν κουράσει, ότι τα social media, παρά τα πολλά αρνητικά τους, έχουν δώσει τη δύναμη στους ανθρώπους να συνασπίζονται και να υπερασπίζονται τα ιδανικά τους. Με μεγάλη επιτυχία.
Τη σκυτάλη του οχετού πήρε, όμως, ο βουλευτής της ΝΔ, Κωνσταντίνος Μπογδάνος. Ο βουλευτής προσεκλήθη στην πρωινή ψυχαγωγική εκπομπή του ΑΝΤ1 και ερωτήθη για τη Eurovision. Παρατίθενται οι απαντήσεις του αυτολεξεί: «Μου άρεσε το τραγούδι της Μάλτας, αλλά με ενοχλεί το γεγονός ότι προβάλλει περισσότερο το γεγονός ότι έχει 80 κιλά παραπάνω από το κανονικό».
Πως είναι δυνατόν ένας βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου να βγαίνει δημοσίως και να κατακρίνει κάποια για τα κιλά της;
Με τι ακριβώς στοιχεία και ποιος ειδικός διατροφολόγος είναι ο κύριος Μπογδάνος για να ορίσει τα «κανονικά» κιλά;
Από πότε το ελληνικό κοινοβούλιο, το οποίο εκπροσωπεί, μας θέλει όλους λιποβαρείς;
Από πότε πρέπει οι άνθρωποι να μην προβάλλουν το σώμα τους γιατί δεν ανταποκρίνεται στα κοινωνικά στερεότυπα;
Σε μια κοινωνία στην οποία όλοι, ακόμα και η οικογένεια, είναι έτοιμοι να σε στήσουν στον τοίχο για τα κιλά και την εμφάνισή σου, δεν μπορεί αυτή η μάστιγα να νομιμοποιείται από το στόμα ενός βουλευτή. Δεν μπορεί η κατινιά να γίνεται πολιτικός λόγος.
Αν ο κύριος Μπογδάνος αρέσκεται στο να σχολιάζει εμφανίσεις και να «αδυνατίζει» ανθρώπους, μπορεί να αφήσει τη βουλή και να συμμετάσχει σε κάποιο ριάλιτυ μεταμορφώσεων. Είναι μπόλικα. Δουλειά θα βρει.
Οι δηλώσεις του συνεχίστηκαν ωστόσο και με έναν οχετό κατά της εν γένει προβολής της διαφορετικότητας. Αυτολεξεί πάλι: «Μου φαίνεται ότι δεν είναι πλέον σαφές για την Eurovision αν είναι διαγωνισμός τραγουδιού ή διαφορετικότητας, φοβάμαι κιόλας ότι η Eurovision έχει αρχίσει να γίνεται ένα σόου, στο οποίο στο τέλος η πραγματική μάχη, θα είναι μεταξύ εκείνων που έχουν κατέβει για να τραγουδήσουν και εκείνων που έχουν κατέβει για να “δειχτούν”, ως κάτι το διαφορετικό. “Γεια σας, έχω πέος και μούσι”. ΟΚ, φίλε… Μπράβο»
Ο βουλευτής, λοιπόν, δηλώνει δημοσίως και ευθαρσώς πως τον ενοχλούν όχι μόνο οι αναρχικές μπαχαλοσατανίστριες μάγισσες (παλιό σουξέ του), όχι μόνο οι χοντροί, αλλά και κάθε τι το διαφορετικό που προβάλλεται δημοσίως.
Αξιότιμε κύριε βουλευτά, αυτές οι απόψεις θυμίζουν λίγο κάτι παλιά χρόνια, κάτι στρατόπεδα συγκέντρωσης, κάτι άριες φυλές και άλλα τέτοια κακά πραγματάκια. Μαζέψτε τα.
Δεν είμαστε, όμως, στη δεκαετία του 1920, αλλά του 2020. Έχουμε δικαίωμα να τρώμε, να παχαίνουμε, να αδυνατίζουμε, να φοράμε ό,τι επιθυμούμε, να βγαίνουμε όπως θέλουμε, ό,τι ώρα θέλουμε, με όποιον θέλουμε και με πέη και μούσια και βυζιά.
Τελεία και παύλα.
Παιδιά, μην τον ακούτε. Φάτε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου