Γιάννης Αγγελής
Από παιδί είχα μια εμμονή με τις λέξεις.
Μου άρεσε να μαθαίνω συνεχώς καινούργιες, θέλοντας να εντυπωσιάσω τους άλλους. Δε με ένοιαζε το περιεχόμενο ούτε αν ισχύουν ακριβώς. Ήθελα απλά να ακούγονται εύηχα στα αυτιά των συνομιλητών μου. Παρατηρώντας την ελληνική πραγματικότητα αναρωτιέμαι μήπως αυτή η παιδική αφέλεια δεν ταλαιπώρησε μόνο εμένα, αλλά και πολλούς ακόμα συμπολίτες και φίλους μου. Μήπως χάσαμε το νόημα των λέξεων; Είναι σημαντικό αν σκεφτεί κανείς ότι οι λέξεις που χρησιμοποιεί ο καθένας είναι ο καθρέφτης του.
Ένα βροχερό βράδυ περπατούσα στο κέντρο της πόλης προσπαθώντας να αποσαφηνίσω τη σημασία κάποιων λέξεων που περνάνε από το μυαλό μου χωρίς να τους δίνω την κατάλληλη σημασία. Τα σύνεργα μου σε αυτή τη κοπιαστική αναζήτηση ήταν ένα τετράδιο και ένα μολύβι.
Ξεκίνησα με το πρώτο ζεύγος λέξεων που δεν είναι άλλο από την πολιτικοποίηση και την κομματικοποίηση. Είναι πολλοί που τα συγχέουν λες και έχουν το ίδιο όφελος σε μια κοινωνία. Είναι διαφορετικό να πράττεις και να σκέφτεσαι σαν ελεύθερος άνθρωπος και άλλο να προπαγανδίζεις θέσεις κομματικών συμμοριών για προσωπικό και όχι μόνο όφελος.
Τι σημαίνει άραγε για κάποιους να είσαι επαναστάτης; Να διαλέγεις στρατόπεδα συμμαχώντας με κάποιους και αποκλείοντας άλλους, μένοντας προσκολλημένος σε διλήμματα; Για μένα επαναστάτης είναι αυτός που εξεγείρεται συνεχώς έχοντας για στρατόπεδο το δρόμο της σκέψης. Ίσως να μην καταφέρει τίποτα, αλλά τουλάχιστον θα είναι ειλικρινής με τον εαυτό του.
Ακούω συνεχώς γύρω μου πως αυτός είναι ένας πτυχιούχος, μορφωμένος άνθρωπος. Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται η καλλιέργεια ενός ανθρώπου να τελειώνει σε τέσσερα χρόνια. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το πνευματικό υπόβαθρο του να βασίζεται σε κακογραμμένα πανεπιστημιακά βιβλία. Μήπως εντέλει μπερδεύουμε τη μόρφωση με τη εξειδίκευση; Καλλιεργημένος είναι αυτός που νιώθει ότι δε κατέχει την απόλυτη γνώση. Του αρέσει να μελετάει καινούργια πράγματα χωρίς να θεωρεί τίποτα δεδομένο.
Στη δεκαετία της φούσκας και των παχιών αγελάδων είχα βαρεθεί να ακούω την ξενόφερτη λέξη cool. Παρατηρούσα τους πάντες προσπαθώντας να καταλάβω ποιος είναι αυτός ο cool. Αυτός δηλαδή που δε φοβάται κανέναν και μπορεί να αντιμετωπίσει κάθε δυσκολία; Για τους μάγους του life style ήταν απλά ένας τυποποιημένος άνθρωπος που ακολουθούσε πιστά τις επιταγές της μόδας. Ένα πειραματόζωο των βιομηχανιών που τα όνειρα του περικλείονται σε αστραφτερές βιτρίνες. Θεωρώ cool αυτόν που δε παριστάνει κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό του. Έχει αυτογνωσία και αρέσκεται να έρχεται αντιμέτωπος με τα βαθύτερα αδιέξοδα του.
Οι λέξεις υποταγή και υπομονή έχουν διαφορά τρία γράμματα και πολλά κλειστά στόματα. Υπομένουν όσοι έχουν όνειρα για το μέλλον. Για τον απλούστατο λόγο πως στο τέλος θα δικαιωθούν. Πιστεύουν πως από το αίμα που θα χύσουν θα βλαστήσουν νέα λουλούδια γι’ αυτόν τον τόπο. Αυτοί που υποτάσσονται δεν έχουν μάθει να φαντάζονται παρά μόνο όσα τους επιτρέπουν οι δυνάστες τους. Ευνουχισμένοι μικροαστοί που η πολιτική τους σκέψη έχει την βαρύτητα ενός φύλλου στον άνεμο.
Πρέπει να καταλάβουμε σε αυτή τη χώρα πως δεν έχει τα ίδια δικαιώματα ο ευρωπαίος πολίτης με τον ευρωπαίο παρακατιανό. Έχουν και οι δυο πρόσβαση στο τραπέζι, αλλά μόνο ο πρώτος μπορεί να αγγίξει τις πιατέλες. Άρα οφείλουμε να σκεφτούμε που ανήκουμε και τι πρέπει να κάνουμε για να επιτύχουμε τους στόχους μας.
Τα φύλλα του τετραδίου είχαν σχεδόν τελειώσει. Παρέμεινε λεύκη μια μόνο σελίδα. Δεν ήξερα τι άλλο να προσέθετα. Τότε κοίταξα τον συννεφιασμένο ουρανό. Μου φάνηκε απέραντος όπως η θάλασσα. Ένας ορίζοντας ανοιγόταν μπροστά μου. Τότε θυμήθηκα τα λόγια κάποιων πρεσβύτερων μου να λένε ‘’ πως ο ορίζοντας είναι κλειστός για τους νέους.’’ Η άποψη τους είναι τόσο λανθασμένη. Ο ορίζοντας είναι το ίδιο πάντα ανοιχτός για όσους κοιτάνε ψηλά και το ίδιο κλειστός για όσους κοιτάνε κάτω. Αυτό είναι όλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου