Η κυβέρνηση πήρε από τα μεγάλα αφενετικά ό,τι ήθελε σε ρευστό και σε είδος για να οργανώσει την επιστροφή της στη διακυβέρνηση και τώρα ανταποδίδει με γενναιοδωρία...
Τάσος Παππάς
Ούτε τα προσχήματα δεν κρατάει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Παίρνει αποφάσεις που ευνοούν σκανδαλωδώς μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, προωθεί πολιτικές που στηρίζουν επιχειρηματικούς ομίλους, δίνει χώρο και ευκαιρίες για εύκολη και γρήγορη κερδοφορία σε μεγαλόσχημους κομπραδόρους, κατασκευάζει επενδυτές της συμφοράς με χαριστικές τροπολογίες που ψηφίζει νύχτα στη Βουλή και με απευθείας αναθέσεις παραβιάζοντας τους κανόνες διαφάνειας, κανιβαλίζει τη δημόσια περιουσία, ακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια τις εντολές του ΣΕΒ, προσφέρει ασυλία στις διοικήσεις των τραπεζών.
Κάποτε η Δεξιά προσπαθούσε να αποδείξει ότι είναι λαϊκό κόμμα, ότι νοιάζεται για τα προβλήματα του κοσμάκη, ότι δεν ήταν αυτό που την κατηγορούσαν οι πολιτικοί αντίπαλοί της, δηλαδή η παράταξη που εκπροσωπούσε τους ισχυρούς του χρήματος. Σε άλλες εποχές το πολιτικό προσωπικό της Δεξιάς ήταν πιο προσεκτικό σ’ ό,τι αφορά τις επιλογές βίου.
Δεν ήταν υπόδειγμα σεμνής στάσης και ηθικής διαχείρισης, ωστόσο δεν επιδείκνυε τον πλούτο του. Η σημερινή κυβέρνηση είναι ωμή και ανάλγητη, ίσως γιατί αισθάνεται παντοδύναμη λόγω της οικονομικής και επικοινωνιακής βοήθειας που έχει από τα μεγάλα αφεντικά. Πήρε απ’ αυτά ό,τι ήθελε σε ρευστό και σε είδος (τείχος προπαγάνδας) για να οργανώσει την επιστροφή της στη διακυβέρνηση και τώρα ανταποδίδει με γενναιοδωρία. Οι περιπτώσεις της Χαλκιδικής, του Ελληνικού, των ΕΛΠΕ και των ΜΜΕ είναι οι πιο κραυγαλέες. Πρόκειται για μια κυβέρνηση των πλουσίων που δουλεύει για να εξυπηρετήσει τους πλούσιους.
Αν ρίξετε μια ματιά στην οικονομική κατάσταση των περισσότερων μελών της κυβέρνησης, θα διαπιστώσετε ότι πρόκειται για ανθρώπους που γεννήθηκαν ευκατάστατοι, που κληρονόμησαν την πολιτική περιουσία των προγόνων τους και θα την κληροδοτήσουν στα παιδιά τους για να υπάρξει συνέχεια, που ποτέ στη ζωή τους δεν αγωνίστηκαν για το μεροκάματο, που ποτέ δεν ένιωσαν ανασφάλεια για το μέλλον τους, που ποτέ δεν υπερασπίστηκαν τα δικαιώματα των εργαζομένων, για τον απλούστατο λόγο ότι ποτέ δεν αισθάνθηκαν υποτελείς. Μπήκαν πλούσιοι στην πολιτική και μερικοί θα βγουν πλουσιότεροι.
Ακόμη και τα δάνεια που έχουν πάρει ορισμένοι από το πιστωτικό σύστημα… ξεχνούν να τα πληρώσουν ή καταφέρνουν να εξασφαλίζουν προκλητικές ρυθμίσεις για αποπληρωμή τους σε βάθος δεκαετιών. Αν μάλιστα μπορούσαμε να δούμε και τις καταθέσεις τους στους φορολογικούς παραδείσους, θα σχηματίζαμε καλύτερη εικόνα για το οικονομικό εκτόπισμά τους και θα παίρναμε μια γεύση για την αχαλίνωτη απληστία τους. Οπότε δεν είναι να απορεί κανείς για την πορεία της κυβέρνησης.
Εξηγούνται όλες οι ταξικά μεροληπτικές πολιτικές της. Και στο οικονομικό και στο θεσμικό πεδίο. Καταργεί στην πράξη το οκτάωρο, γενικεύει τη μερική απασχόληση, συκοφαντεί ως παλιομοδίτικες τις απόψεις περί πλήρους απασχόλησης, νομιμοποιεί την αύξηση των κακοπληρωμένων υπερωριών, προωθεί τις ατομικές συμβάσεις κάνοντας το χατίρι των εργοδοτών, συρρικνώνει μέχρι εξαφανίσεως τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, δυσφημεί τα συνδικάτα, δυσκολεύει την άσκηση του δικαιώματος της απεργίας, φασκιώνει τις διαδηλώσεις, χειραγωγεί τις ανεξάρτητες αρχές, αρνείται να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα Υγείας, προστατεύει τους κλινικάρχες, εξομοιώνει τα κολέγια με τα Πανεπιστήμια, ευνοεί τους σχολάρχες, χαρακτηρίζει ζόμπι τους μικρομεσαίους, χλευάζει τους ανθρώπους που επιμένουν να σπουδάζουν αντί να βολευτούν σε χαμαλοδουλειές.
Κι όλα αυτά για να περιφρουρήσει η κυβέρνηση των αρίστων την ιδιοκτησία της (την Ελλάδα δηλαδή) που απειλείται από τις διαμαρτυρίες των πληβείων, κυρίως όμως από μια νέα αριστερή παρένθεση. Ο Αντ. Σαμαράς, που δεν μασάει τα λόγια του όταν μιλάει για το αστικό σύστημα, ανέφερε στην παρέμβασή του στη δεξαμενή σκέψης του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος ότι ένας από τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η δημοκρατία (τη δημοκρατία όπως την εννοεί ο πρώην πρωθυπουργός) είναι η «“πολιτικά ορθή” Ακροαριστερά που υπονομεύει την κοινωνική συνοχή». Συνεπώς όλα επιτρέπονται.
Κάποτε η Δεξιά προσπαθούσε να αποδείξει ότι είναι λαϊκό κόμμα, ότι νοιάζεται για τα προβλήματα του κοσμάκη, ότι δεν ήταν αυτό που την κατηγορούσαν οι πολιτικοί αντίπαλοί της, δηλαδή η παράταξη που εκπροσωπούσε τους ισχυρούς του χρήματος. Σε άλλες εποχές το πολιτικό προσωπικό της Δεξιάς ήταν πιο προσεκτικό σ’ ό,τι αφορά τις επιλογές βίου.
Δεν ήταν υπόδειγμα σεμνής στάσης και ηθικής διαχείρισης, ωστόσο δεν επιδείκνυε τον πλούτο του. Η σημερινή κυβέρνηση είναι ωμή και ανάλγητη, ίσως γιατί αισθάνεται παντοδύναμη λόγω της οικονομικής και επικοινωνιακής βοήθειας που έχει από τα μεγάλα αφεντικά. Πήρε απ’ αυτά ό,τι ήθελε σε ρευστό και σε είδος (τείχος προπαγάνδας) για να οργανώσει την επιστροφή της στη διακυβέρνηση και τώρα ανταποδίδει με γενναιοδωρία. Οι περιπτώσεις της Χαλκιδικής, του Ελληνικού, των ΕΛΠΕ και των ΜΜΕ είναι οι πιο κραυγαλέες. Πρόκειται για μια κυβέρνηση των πλουσίων που δουλεύει για να εξυπηρετήσει τους πλούσιους.
Αν ρίξετε μια ματιά στην οικονομική κατάσταση των περισσότερων μελών της κυβέρνησης, θα διαπιστώσετε ότι πρόκειται για ανθρώπους που γεννήθηκαν ευκατάστατοι, που κληρονόμησαν την πολιτική περιουσία των προγόνων τους και θα την κληροδοτήσουν στα παιδιά τους για να υπάρξει συνέχεια, που ποτέ στη ζωή τους δεν αγωνίστηκαν για το μεροκάματο, που ποτέ δεν ένιωσαν ανασφάλεια για το μέλλον τους, που ποτέ δεν υπερασπίστηκαν τα δικαιώματα των εργαζομένων, για τον απλούστατο λόγο ότι ποτέ δεν αισθάνθηκαν υποτελείς. Μπήκαν πλούσιοι στην πολιτική και μερικοί θα βγουν πλουσιότεροι.
Ακόμη και τα δάνεια που έχουν πάρει ορισμένοι από το πιστωτικό σύστημα… ξεχνούν να τα πληρώσουν ή καταφέρνουν να εξασφαλίζουν προκλητικές ρυθμίσεις για αποπληρωμή τους σε βάθος δεκαετιών. Αν μάλιστα μπορούσαμε να δούμε και τις καταθέσεις τους στους φορολογικούς παραδείσους, θα σχηματίζαμε καλύτερη εικόνα για το οικονομικό εκτόπισμά τους και θα παίρναμε μια γεύση για την αχαλίνωτη απληστία τους. Οπότε δεν είναι να απορεί κανείς για την πορεία της κυβέρνησης.
Εξηγούνται όλες οι ταξικά μεροληπτικές πολιτικές της. Και στο οικονομικό και στο θεσμικό πεδίο. Καταργεί στην πράξη το οκτάωρο, γενικεύει τη μερική απασχόληση, συκοφαντεί ως παλιομοδίτικες τις απόψεις περί πλήρους απασχόλησης, νομιμοποιεί την αύξηση των κακοπληρωμένων υπερωριών, προωθεί τις ατομικές συμβάσεις κάνοντας το χατίρι των εργοδοτών, συρρικνώνει μέχρι εξαφανίσεως τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, δυσφημεί τα συνδικάτα, δυσκολεύει την άσκηση του δικαιώματος της απεργίας, φασκιώνει τις διαδηλώσεις, χειραγωγεί τις ανεξάρτητες αρχές, αρνείται να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα Υγείας, προστατεύει τους κλινικάρχες, εξομοιώνει τα κολέγια με τα Πανεπιστήμια, ευνοεί τους σχολάρχες, χαρακτηρίζει ζόμπι τους μικρομεσαίους, χλευάζει τους ανθρώπους που επιμένουν να σπουδάζουν αντί να βολευτούν σε χαμαλοδουλειές.
Κι όλα αυτά για να περιφρουρήσει η κυβέρνηση των αρίστων την ιδιοκτησία της (την Ελλάδα δηλαδή) που απειλείται από τις διαμαρτυρίες των πληβείων, κυρίως όμως από μια νέα αριστερή παρένθεση. Ο Αντ. Σαμαράς, που δεν μασάει τα λόγια του όταν μιλάει για το αστικό σύστημα, ανέφερε στην παρέμβασή του στη δεξαμενή σκέψης του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος ότι ένας από τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η δημοκρατία (τη δημοκρατία όπως την εννοεί ο πρώην πρωθυπουργός) είναι η «“πολιτικά ορθή” Ακροαριστερά που υπονομεύει την κοινωνική συνοχή». Συνεπώς όλα επιτρέπονται.
Ανάγωγα
Ο ένας υπουργός προσφέρει χάντρες στους ιθαγενείς και την επόμενη μέρα ένας άλλος υπουργός τις μαζεύει. Ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι κανείς δεν ξέρει. Ποιος εκφράζει την κυβέρνηση και ποιος όχι είναι ένα δύσκολο αίνιγμα. Το σίγουρο πάντως είναι ότι το έλλειμμα σοβαρότητας και το πλεόνασμα ερασιτεχνισμού είναι στην ίδια συσκευασία. Στην ετικέτα υπάρχει η υπογραφή: «Κυβέρνηση των αρίστων».
Ο ένας υπουργός προσφέρει χάντρες στους ιθαγενείς και την επόμενη μέρα ένας άλλος υπουργός τις μαζεύει. Ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι κανείς δεν ξέρει. Ποιος εκφράζει την κυβέρνηση και ποιος όχι είναι ένα δύσκολο αίνιγμα. Το σίγουρο πάντως είναι ότι το έλλειμμα σοβαρότητας και το πλεόνασμα ερασιτεχνισμού είναι στην ίδια συσκευασία. Στην ετικέτα υπάρχει η υπογραφή: «Κυβέρνηση των αρίστων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου