Ποιος ξέρει, ίσως ο Κωστής Χατζηδάκης ονομάσει το νομοσχέδιο του που προβλέπει κατάργηση του 8ωρου "Επιχειρήση Ελευθερία" Νο 2. Τα επιχειρήματα που επιλέγει η κυβέρνηση και ο Κωστής Χατζηδάκης μετατρέπουν την συζήτηση για το εργασιακό νομοσχέδιο σε θέατρο του παραλόγου.
Υπό κανονικές συνθήκες, η αντιπαράθεση για το εργασιακό νομοσχέδιο και το 8ωρο θα έπρεπε να είναι πολιτική και ιδεολογική. Δηλαδή ένας υπουργός της φιλελεύθερης πτέρυγας της Ν.Δ όπως ο Κωστής Χατζηδάκης, να αντιπαρατίθεται με την αντιπολίτευση. Είτε αυτή προτείνει νέο-κεϋνσιανές λύσεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΙΝ.ΑΛ είτε έχει τις απόψεις του ΚΚΕ. Όμως με ευθύνη της κυβέρνησης πάμε σε μία αντιπαράθεση του παραλόγου.
Ο Κωστής Χατζηδάκης, θα μπορούσε -όπως όλοι οι νέο-φιλελεύθεροι- να πει ότι δεν θέλει παρεμβατικότητα στην αγορά εργασίας. Πως οι συμβάσεις, τα 8ωρα, τα πενθήμερα αποτελούν τροχοπέδη στον ανταγωνισμό και στην ανάπτυξη κι ως εκ τούτου τα καταργεί ή τα «προσπερνά». Πλήν όμως θα επιτύχει με αυτό αύξηση του ΑΕΠ και νέες θέσεις εργασίας.
Ότι πιστεύει σε μια κοινωνία που θα έχει ως κινητήριο δύναμη την ατομική ευκαιρία και πως το άθροισμα της επιμέρους ατομικής ευημερίας συνιστά αύξηση του κοινωνικού πλούτου. Οπότε ούτε συλλογικές συμβάσεις και συνδικάτα χρειαζόμαστε, αρκούν οι επιχειρήσεις που λειτουργούν εν ειρήνη και αρμονία.
Μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί με αυτή την άποψη. Έχει όμως συνοχή, λογική και στο τέλος-τέλος συνέπεια λόγων και έργων.
Όμως όχι. Η κυβέρνηση και ο Κωστής Χατζηδάκης δεν επιλέγουν αυτό τον τρόπο. Αντί να πουν ότι νομοθετούν σύμφωνα με τις ιδεολογικο-πολιτικές αρχές τους, υποστηρίζουν ότι επιχειρούν διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Ε, κάπου εδώ αρχίζει ο παραλογισμός.
Μια σουρεαλιστική κατάσταση που θέλει τον υπουργό Εργασίας να δηλώνει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί πως «δεν καταλαβαίνει» γιατί όλη η αντιπολίτευση πιστεύει πως καταργείται το 8ωρο.
Να τονίζει, όπως έκανε χθες στην συνέντευξή του στην ΕΡΤ, πως «μόνο κατόπιν αιτήματος του εργαζομένου» θα μπορεί να αυξάνεται ο χρόνος εργασίας στις 10 ώρες για μια περίοδο 6 μηνών. Στην συνέχεια ο παραπάνω χρόνος θα καλύπτεται με μειωμένο ωράριο κάποια άλλη στιγμή. Όμως αυτό -σύμφωνα με τον υπουργό Εργασίας- δεν συνιστά απλήρωτες υπερωρίες.
Να δηλώνει ότι δεν μπορούμε να καταπιέζουμε (!) τον εργαζόμενο να δουλεύει 8 ώρες επί πέντε μέρες αν αυτός θέλει να δουλεύει 10 ώρες επί 4 ημέρες.
Επίσης να υποστηρίζει ότι όλα αυτά θα προκύψουν μέσα από «συνεννόηση» του εργαζόμενου με το αφεντικό. Μια ισότιμη σχέση στην οποία η πολιτεία δεν έχει δουλειά να εμπλέκεται . Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο Κωστής Χατζηδάκης ο εργαζόμενος «πρέπει να κάνει κουμάντο αυτός στον εαυτό του και όχι να το κάνω εγώ από το υπουργείο ή ο ΣΥΡΙΖΑ από την Κουμουνδούρου»!
Μάλιστα ο υπουργός Εργασίας, προσπάθησε χθες να βγάλει τους πάντες τρελούς διατυπώνοντας το εξής επιχείρημα: «Στη Νέα Δημοκρατία είμαστε ένα κόμμα μεγάλο λαϊκό που προφανώς στηρίζεται από επιχειρηματικές αλλά στηρίζεται και από 100αδες χιλιάδες εργαζομένους και ανέργους. Δεν έχουμε κανέναν λόγο να αποξενωθούμε από τους ψηφοφόρους». Λες και το ερώτημα δεν περιέχει από μόνο του απάντηση. Αυτή συνίσταται στο ότι προφανώς η Ν.Δ προτίμησε τους επιχειρηματίες.
Α, να μην ξεχάσουμε και ένα ακόμη κυβερνητικό επιχείρημα, που επικαλέστηκε. Το ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να σκεφθούν όχι την νομοθεσία που υπάρχει στα χαρτιά αλλά το αν αυτή εφαρμόζεται και το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα: Αν πληρώνονται τις υπερωρίες τους και αν δουλεύουν όντως 8 ώρες. Να αναλογιστούν μήπως μία νομοθεσία πιο κοντά στην πραγματικότητα θα ήταν πιο χρήσιμη.
Ενδιαφέρον επιχείρημα. Όμως με αυτό το σκεπτικό τι θα κάνουμε για τις ...ληστείες πορτοφολιών; Γίνονται, παρά το ότι υπάρχει νομοθεσία που τις απαγορεύει; Ίσως θα έπρεπε να τις νομιμοποιήσουμε, μέχρι ενός ορισμένου ποσού. Αρκεί να διασφαλίσουμε ότι ο κλέφτης δεν θα παίρνει όλο το περιεχόμενο. (Τι άραγε θα συνέβαινε στους δρόμους της Αθήνας μετά από έναν τέτοιο νόμο;)
Να το ξεκαθαρίσουμε: Ο Κωστής Χατζηδάκης είναι έξυπνος άνθρωπος όχι παράλογος. Καταλαβαίνει πολύ καλά την κριτική που ασκεί η αντιπολίτευση κι ας το αρνείται. Όπως και τις εύλογες αντιδράσεις που προκαλεί στην κοινωνία το νομοσχέδιό του. Για τον λόγο αυτό το κρατά «υπό- διαμόρφωση» ώστε να το παρουσιάσει τις επόμενες μέρες, «ψαρεύοντας» όμως όλο το προηγούμενο διάστημα αντιδράσεις.
Ο υπουργός Εργασίας οφείλει όμως να κατανοήσει πώς αυτή η επικοινωνιακή τακτική «δεν τραβάει». Η προσπάθεια ένα τόσο ακραία φιλο-εργοδοτικό νομοθέτημα να παρουσιαστεί ως «φιλεργατικό», μπορεί να είναι ελκτικά φιλόδοξη, αλλά είναι και εκ των προτέρων αποτυχημένη.
Υ.Γ Αν στην κυβέρνηση όντως πιστεύουν πως τα μέτρα που προτείνουν είναι τόσο θετικά για τους εργαζόμενους, πώς έγινε και δεν βρέθηκε πότε και πουθενά ένα συνδικάτο να τα διεκδικήσει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου